เกิดใหม่เป็นภรรยาสุดโหดยุค​ 80 - บทที่ 97 วาดภาพคุณออกมาผ่านปลายนิ้ว

    บทที่ 97 วาดภาพคุณออกมาผ่านปลายนิ้ว

    

    หวังไก๋ฮวาได้ยินคำพูดของสวี่ชิงเมื่อวาน ยิ่งคิดเท่าไรก็ยิ่งรู้สึกไม่ถูกต้อง หล่อนจึงรอให้งานแต่งเสร็จสิ้นแล้วค่อยไปหาเรื่องก็ยังไม่สาย ดังนั้นทันทีที่ตื่นเช้าในวันนี้หล่อนจึงพุ่งตรงมาคิดบัญชีกับฟางหลานซินทันที

    

    และหล่อนก็ไม่ได้สังเกตเลยว่าเมื่อครู่นี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น หล่อนนำผักเน่าที่เอามาจากในบ้านเทใส่หัวของฟางหลานซิน จิกผมของหล่อนแล้วด่า “นังแก่หน้าไม่อาย แอบคบชู้กับคนอื่น เข็มขัดของหล่อนอะไรจะหลวมปานนี้ ไม่ว่าผู้ชายหน้าไหนก็ปลดออกได้ทุกเมื่อใช่ไหม!”

    

    คำด่าหยาบคายทั้งหลายแหล่ถูกพ่นออกมา พร้อมกับที่หล่อนลงไม้ลงมือไม่ยั้ง อัดใส่ศีรษะใส่หน้าของฟางหลานซินที่คอยปิดป้องใบหน้ายกใหญ่

    

     ฟางคุนตกตะลึง ก่อนจะรีบเข้าไปช่วย “ยัยผู้หญิงบ้าพูดจาเลอะเทอะที่ไหนกันเนี่ย”

    

    แม้จะมีมือเดียวแต่ก็ผลักหวังไก๋ฮวาจนซวนเซแทบจะล้ม ทว่ามือของหล่อนกลับจิกเรือนผมของฟางหลานซินไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

    

    “ใครว่าฉันพูดจาเลอะเทอะ แกลองถามนังแก่หน้าไม่อายนี่ดูสิว่ามันทำอะไรไว้ นอนกับผู้ชายของฉันจนคลอดลูกออกมาแล้ว ชะๆ ดูสิว่าวันนี้ฉันจะกระชากหนังหน้าแกออกมาได้ไหม”

    

    หวังไก๋ฮวาโมโหจนศีรษะร้อนผ่าว ๆ แรงที่ส่งมายังมือก็ยิ่งมากขึ้นตามกัน ปัดมือของฟางคุนออกแล้วพุ่งไปตบฟางหลานซิน

    

    สวี่จื้อกั๋วได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวนั้น ในที่สุดก็ลงมาจากตึก แยกทั้งสองออกด้วยใบหน้าดำทะมึน

    

    ไม่ว่าผู้หญิงคนนี้จะพูดจริงหรือเท็จ เขาก็ยังถามตอนนี้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะยิ่งขายหน้าคนคนนี้

    

    ฟางคุนเห็นสวี่จื้อกั๋วไม่รีบแยกทั้งสองก็ร้อนใจ “สวี่จื้อกั๋ว แกมันแม่งไม่ใช่ผู้ชาย เมียโดนคนอื่นตบแกยังไม่รีบช่วยอีก!”

    

    พอหวังไก๋ฮวาได้ยินว่าสามีฟางหลานซินมาแล้ว ก็ใช้มือหนึ่งจิกผมของฟางหลานซินเอาไว้ จ้องถลึงมายังสวี่จื้อกั๋ว “คุณคือสามีของหล่อนเหรอ งั้นหลายปีมานี้คุณรู้หรือเปล่า? ว่าลูกสาวคนนั้นของคุณเป็นลูกของนังนี่กับสามีของฉัน”

    

    ฟางหลานซินพยายามดิ้นรนตะโกนลั่น “ไม่ใช่นะ สวี่จื้อกั๋ว! อย่าฟังคำพูดเลอะเทอะของหล่อนนะ คุณรีบดึงหล่อนออกไปที”

    

    หวังไก๋ฮวาแสยะยิ้ม “ฉันพูดจาเลอะเทอะเหรอ แกกล้าพูดไหมล่ะว่าไม่เกี่ยวข้องอะไรกับสามีของฉัน แกกล้าพูดไหมว่าเด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของเขา แกพูดสิว่าพวกแกเป็นอะไรกัน เขายังสนใจเรื่องลูกของแกเข้าเรียนมหาวิทยาลัยอยู่เลย”

    

    สวี่จื้อกั๋วพลันมือไม้อ่อน รู้สึกเหมือนถูกกระชากศักดิ์ศรีลูกผู้ชายมาเหยียบย่ำบนพื้น

    

    นัยน์ตาหม่าเสวี่ยหลานเปล่งประกายอย่างตื่นเต้น รู้สึกว่าเรื่องสนุกนี้จะเป็นเรื่องใหญ่เสียแล้ว “คุณพูดสิว่านี้เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า อย่าใส่ความคนอื่นเชียว”

    

    คนรอบ ๆ เริ่มวิพากษ์วิจารณ์ สถานการณ์วุ่นวายเป็นอย่างมาก

    

    จากนั้นก็มีเจ้าหน้าที่ดูแลของโรงงานเข้ามา พร้อมทั้งพายามรักษาความปลอดภัยมาด้วย จึงทำให้ทุกอย่างสงบลงได้

    

    สวี่ชิงคิดไม่ถึงว่าหวังไก๋ฮวาจะมาก่อเรื่องในวันนี้ ได้แต่ยืนมองความวุ่นวายอยู่ไกล ๆ แม้จะไม่ได้ยินว่าหล่อนด่าอะไรบ้าง แต่ก็สามารถเดาได้

    

    ด้วยฝีปากของหวังไก๋ฮวา ก็เชื่อได้ว่าคำด่าที่พ่นออกมาจากปากของหล่อนนั้นต้องหยาบคายจนคนฟังเจ็บแสบไปอีกนานแน่

    

    เห็นดังนั้นแล้วเธอก็ขี่จักรยานกลับบ้านอย่างอารมณ์ดี

    

    ระหว่างทางยังซื้อแตงโม แอปเปิ้ลสองสามลูก พร้อมกับฮัมเพลงกลับไป

    

    เมื่อมาถึงบ้าน โจวจินหนานกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้เอนหลังในลานบ้าน ในมือถือมีดพกคมกริบเล็ก ๆ กับไม้สีดำขนาดเท่าไข่ไก่ท่อนหนึ่ง

    

    “ฉันกลับมาแล้วค่ะ” สวี่ชิงกดกระดิ่งจักรยานก่อน จากนั้นเรียกด้วยเสียงสดใส จอดรถดีแล้วถึงเดินไปนั่งยอง ๆ หน้าโจวจินหนาน “คุณกำลังแกะสลักอยู่เหรอคะ”

    

    โจวจินหนานสัมผัสได้จากเสียงของสวี่ชิงว่าเธอกำลังเบิกบานใจมาก เขาลูบแล้วนำของไปวาง แล้วยื่นมือไปลูบกลางศีรษะของสวี่ชิง “ทำไมถึงอารมณ์ดีขนาดนี้ครับ หืม?”

    

    สวี่ชิงยิ้มแล้วยื่นมือไปจับมือใหญ่ของเขา คลอเคลียใบหน้ากับมือข้างนั้น “วันนี้ฉันดีใจมากเป็นพิเศษค่ะ เพราะคนที่รังแกฉันต่างก็ได้รับกรรมแล้ว”

    

    แม้จะไม่ถึงขั้นเอาชีวิตของฟางหลานซินกับสวี่หรูเยว่ แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้พวกหล่อนเงยหน้าขึ้นมาไม่ได้อีกนาน

    

    โจวจินหนานถามเธออีกประโยคหนึ่งอย่างให้ความร่วมมือ “พวกเขาได้รับกรรมอย่างไรบ้างครับ?”

    

    สวี่ชิงเองก็ไม่ปิดบัง เล่าว่าฉินกุ้ยจือตลบหลังฟางหลานซินอย่างไร หวังไก๋ฮวาก่อเรื่องอย่างไร ให้เขาฟังรอบหนึ่ง แล้วก็พูดปิดท้าย “ถ้าพวกหล่อนไม่วางยาฉันก่อน ฉันก็คงไม่ทำแบบนี้หรอกค่ะ”

    

    แม้คำพูดนี้จะแสดงออกถึงเจตนา แต่เธอกลับแสดงจุดยืนของตนเองอย่างมั่นคง เธอเองก็ไม่ใช่คนชอบก่อเรื่องเช่นกัน

    

    โจวจินหนานยิ้ม “อืม คนที่รังแกคุณสมควรตายจริง ๆ ”

    

    สวี่ชิงกอบกุมมือของเขาคลอเคลียประหนึ่งลูกแมวลูกเล็ก ๆ “โจวจินหนาน คุณช่างดีจริง ๆ ถ้าคนอื่นรู้ว่าฉันแอบทำอะไรลับหลังแบบนี้ลงไปบ้าง จะต้องพูดว่าฉันเป็นหญิงชั่วไปแล้ว”

    

    โจวจินหนานพลันรู้สึกขมขื่นในลำคอ ยกมือลูบใบหน้าของเธอเบา ๆ “คุณไม่ใช่คนแบบนั้น คุณเป็นผู้หญิงที่ดีมาก ๆ คนหนึ่ง”

    

    เพียงแค่โลกนี้ไม่ยุติธรรมกับเธอก็เท่านั้น

    

    สวี่ชิงยิ้มตาหยี “โจวจินหนาน นี่คุณรู้จักพูดจาหวานเลี่ยนแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย แต่ฉันก็รู้สึกว่าคุณพูดความจริงนะคะ”

    

    เธอรู้สึกขอบคุณที่ได้กลับมาเริ่มชีวิตใหม่ โดยที่จิตวิญญาณน่ารักไร้เดียงสาของเด็กสาวอายุสิบเก้าปียังคงอยู่

    

    ทำให้เธอออดอ้อนโจวจินหนานได้โดยไม่รู้สึกไม่ตะขิดตะขวง

    

    โจวจินหนานไม่พูดอะไรเพียงลูบศีรษะเธอเบาๆ นิ้วมือแกร่งและหยาบลูบองค์ประกอบทั้งห้าบนใบหน้าสวี่ชิง ทุกที่ที่เคลื่อนผ่านนั้นละเอียดละอออย่างถึงที่สุด

    

    ราวกับว่านิ้วมือที่เคลื่อนผ่านไปนั้นสามารถมองเห็นเธอได้จริง ๆ

    

    สวี่ชิงเองก็เงยหน้าให้โจวจินหนานใช้ปลายนิ้วลูบอย่างเต็มใจ แม้ว่าจะไม่พูดอะไร ทว่าในใจกลับรู้สึกหวานล้ำ

    

    โจวจินหนานใช้ปลายนิ้ววาดเสร็จ ก็ยิ่งรู้จักหน้าตาของสวี่ชิงยิ่งขึ้น มันยังคงเหมือนกับใบหน้างดงามที่สลักอยู่ในเบื้องลึกของจิตใจเขาไม่มีเปลี่ยน

    

    สวี่ชิงรอให้นิ้วมือของโจวจินหนานผละไป ถึงค่อยหันมามองท่อนไม้สีดำสนิทบนโต๊ะตัวเล็กต่อ “นี่คือไม้อะไรหรือคะ คุณกำลังทำอะไรอยู่น่ะ”

    

    เธอไม่ค่อยอยากเชื่อนัก โจวจินหนานมองไม่เห็นแล้วเขาจะยังแกะสลักสิ่งใดได้อีก

    

    โจวจินหนานยิ้มแล้วหยิบไม้ตะโกขึ้นมา “นี่คือไม้ตะโก ผมเก็บใส่กระเป๋าเดินทางมาด้วยเพื่อแกะสลักของเล็ก ๆ น้อยๆ ตอนนี้ผมมองไม่เห็นแล้ว ไม่รู้ว่าจะแกะสลักออกมาตามที่ต้องการได้หรือเปล่า”

    

    สวี่ชิงพลันเกิดความคิด “เมื่อกี้ที่คุณลูบหน้าฉัน คงไม่ใช่ว่าจะแกะสลักเป็นหน้าฉันหรอกใช่ไหมคะ”

    

    โจวจินหนานพูดอืม “ผมอยากลองดูว่าจะแกะสลักได้ไหม”

    

    สวี่ชิงพุ่งเข้าใส่ตัวโจวจินหนาน “ทำไมคุณถึงดีแบบนี้คะ ไว้ฉันจะช่วยคุณมองถ้ามีตรงไหนไม่ถูกต้อง ฉันจะบอกคุณเอง”

    

    โจวจินหนานโอบเอวบางของสวี่ชิงอย่างรักใคร่พลางพยักหน้า “ได้”

    

    สวี่ชิงกอดโจวจินหนานอยู่อย่างนั้นสักพักก็ลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเริ่มลงมือทำอาหาร

    

    พอมีสองคน กับข้าวก็ทำเสร็จอย่างง่ายดาย สวี่ชิงกับโจวจินหนานต่างก็ชอบกินอาหารจำพวกเส้น

    

    ดังนั้นพอสวี่ชิงทำเส้นสดเสร็จ ทำเนื้อตุ๋นใส่ไปก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย

    

    ตอนกำลังยกบะหมี่ไปนั้น สวี่จื้อกั๋วก็วิ่งมาด้วยใบหน้าเปรอะเปื้อน หลังจากเข้ามาในลานบ้านแล้วก็นั่งลง

    

    โจวิจนหนานมองไม่เห็น ได้ยินเพียงเสียงคนนั่งใกล้ ๆ ฟังจากเสียงฝีเท้าแล้วก็รู้สึกคล้ายกับคนที่ไม่คุ้นเคย ถามขึ้นมาคำหนึ่ง “ใคร?”

    

    สวี่ชิงได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวจึงออกมาจากห้องครัว แล้วก็มองเห็นใบหน้าอาบเลือดของสวี่จื้อกั๋ว พลันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “คุณมาทำอะไรที่นี่คะ?”

    

    สวี่จื้อกั๋วหายใจหอบมองสวี่ชิงอย่างโมโห “เรื่องวุ่นวายวันนี้ แกเป็นคนทำใช่ไหม?”

    

    สวี่ชิงฟังแล้วทำหน้าไม่เข้าใจ “ฉันทำอะไรคะ?”

    

    สวี่จื้อกั๋วได้ยินแล้วก็โมโหจนผุดลุกขึ้น “สวี่ชิง! ฉันเคยทำอะไรไม่ดีกับแกกันแน่ แกถึงต้องทำให้ฉันอับอายขายหน้าคนอื่นแบบนี้ ดี ตอนนี้ฉันทำงานไม่ได้แล้ว แกคงจะดีใจแล้วสินะ!”

    

    โจวจินหนานลุกตามขึ้นมา ดึงสวี่ชิงมาหลบหลังตน “ลุงสวี่ คุณทำเกินไปแล้ว!”

    ………………………………………………………………………………………………………………………..

    สารจากผู้แปล

    

    นังแม่เลี้ยงโดนจัดชุดใหญ่ไฟกระพริบจากเมียหลวงไปหนึ่งชุดใหญ่ กรรมตามสนองแล้วค่ะ สม

    

    พี่หนานก็มีงานอดิเรกมุ้งมิ้งอยู่เหมือนกันนะเนี่ย

    

    ไหหม่า(海馬)