เกิดใหม่เป็นภรรยาสุดโหดยุค​ 80 - บทที่ 307 ท้องลูกแฝด

    บทที่ 307 ท้องลูกแฝด

    

    เย่หนานยิ้มขณะมองสวี่ชิง “ลูกโง่หรือไง หมายความว่าในท้องของลูกมีเด็กอยู่สองคนยังไงล่ะ”

    

    สวี่ชิงเบิกตาโตด้วยความตกใจ “สองคน? แม่ จริงหรือคะ? ฉันไปตรวจที่โรงพยาบาลก่อนหน้านี้ก็ไม่เห็นว่ามีสองคนเลยนะคะ”

    

    ตอนนั้นเธอเพิ่งตั้งครรภ์อ่อนๆ จึงทำให้การตรวจอัลตราซาวด์มองเห็นได้ไม่ชัดเจนนัก

    

    เย่หนานยื่นมือจิ้มหน้าอกสวี่ชิง “แม่จะโกหกลูกไปทำไม เพียงแต่เป็นเด็กขี้เกียจสองคน ตอนนี้จึงยังไม่ขยับเท่านั้นเอง”

    

    สวี่ชิงลูบท้องตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อว่าท้องมาสี่เดือนแล้ว ถ้าเป็นท้องแฝดก็ไม่ใช่ว่าเล็กเกินไปหน่อยหรือ? คิดแล้วก็เป็นกังวลใจ มองเย่หนาน “ถ้าเป็นเด็กแฝด ท้องนี้ไม่ใช่ว่าเล็กเกินไปเหรอคะ?”

    

    เย่หนานส่ายหน้า “ไม่เล็ก แต่ละคนสถานการณ์ไม่เหมือนกัน บางคนแอ่นหลังแล้วก็ยังไม่เห็น มีบางคนที่จนกระทั่งคลอดแล้วก็ยังมองไม่ออกว่าท้องเลยก็มี”

    

    สวี่ชิงเชื่อที่เย่หนานพูด ลูกเพียงคนเดียวก็ทำให้เธอดีใจแล้ว ถ้าเป็นสองคนเธอย่อมดีใจแทบตาย

    

    เธอคิดว่าการมีลูกสองคนนั้นดีมาก แต่เพราะการวางแผนครอบครัวในปัจจุบันที่ให้มีลูกคนเดียว ทำให้บางครั้งยังอดที่จะเสียดายไม่ได้

    

    คิดไม่ถึงว่าเง็กเซียนฮ่องเต้จะประทานพรให้เธอยิ่งใหญ่ขนาดนี้

    

    เด็กสองคนเชียวนะ!

    

    สวี่ชิงอดรนทนไม่ไหวอยากลุกไปโทรศัพท์บอกโจวจินหนานเดี๋ยวนี้เพื่อแบ่งปันความสุขด้วยกัน

    

    เย่หนานมองสวี่ชิงยิ้ม ๆ “ชิงชิงของพวกเราโชคดีจริง ๆ ต่อไปขอให้ทุกเรื่องราบรื่นสงบสุข ต่อให้มีเรื่องต้องเสียใจก็สามารถแก้ไขกลับคืนมาได้”

    

    สวี่ชิงพลันคิดถึงลูกผู้ไร้วาสนาที่ได้เจอกันในคราวนั้นขึ้นมา นั่นเป็นความเสียดายที่เธอซ่อนมันเอาไว้ในใจมาครึ่งค่อนชีวิต

    

    หรือว่าเด็กคนนั้นที่เสียไปแล้วจะกลับคืนมา ดังนั้นถึงได้มีเด็กน้อยถึงสองคน

    

    เธอกอดเย่หนานอย่างอดไม่อยู่ “แม่คะ ฉันดีใจจังเลย ทำยังไงดี ดีใจจนอยากร้องไห้เลยค่ะ ทำไมฉันถึงโชคดีแบบนี้ ไม่เพียงได้เจอหน้าพ่อแม่แล้ว ยังมีลูกตั้งสองคน ฉันไม่นึกเสียดายชีวิตแล้ว ไม่เลยสักนิดเดียว”

    

    เย่หนานยิ้มพลางตบหลังสวี่ชิง “เด็กโง่ ต่อไปยังมีเรื่องดี ๆ อีกเยอะนะ แค่นี้ก็ดีใจจนร้องไห้แล้วเหรอ?”

    

    สวี่ชิงตาแดงก่ำ สูดน้ำมูก “ก็ฉันดีใจนี่คะ ไอหยา ฉันแทบอยากจะจุดพลุฉลองเสียด้วยซ้ำ”

    

    เย่หนานถูกสวี่ชิงจี้จุดจนหัวเราะออกมา “งั้นอีกเดี๋ยวเราไปซื้อดอกไม้ไฟกลับมาจุดนะ”

    

    สวี่ชิงคิดแล้วก็ช่างมัน “ถ้าจู่ ๆ จุดพลุ คนอื่นจะนึกว่าฉันเป็นบ้าน่ะสิคะ ฉันเองก็ไม่อยากยืนป่าวประกาศว่าฉันท้องแล้ว เป็นท้องแฝดด้วยแบบนี้หรอกค่ะ”

    

    คิดๆ แล้วก็รู้สึกว่ามันดูโง่เง่าสิ้นดี

    

    เย่หนานกลับไม่คิดอย่างนั้น “แล้วอย่างไร? ขอแค่ตัวเองมีความสุขก็พอ สนใจว่าคนอื่นจะว่ายังไงทำไมเล่า”

    

    สวี่ชิงใช้ชีวิตเรียบง่ายและไม่แยแสสิ่งใดอย่างเย่หนานไม่ได้เลยจริง ๆ เธอเพียงกอดอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้ม แล้วก็อดเดินรอบบ้านอย่างอดใจไม่ไหว

    

    เดินไปที่ห้องครัวก็เห็นเหยียนป๋อชวนสับหมูกรอบอยู่ กระทั่งเดินวนรอบหนึ่งก็ไม่กล้าบอกเขา

    

    ครั้นออกมาจากห้องครัว ก็เดินวนรอบลานบ้านหนึ่งรอบ จนแล้วจนรอดก็อดไปก่อกวนไป๋หลางที่นอนหมอบตรงกำแพงไม่ได้

    

    ขนของไป๋หลางงอกขึ้นมาแล้ว ขนหยาบแข็งดูเงางาม ทำให้มันดูน่าเกรงขามขึ้นมาบ้าง เพียงแต่ช่วงนี้มันรู้สึกเบื่อเกินไป วันๆ จึงนอนหมอบกับพื้นมองหาแมลงเล่น

    

    สวี่ชิงนั่งย่องตรงหน้าไป๋หลาง ยื่นมือไปลูบ ๆ หูของมัน “ต้าไป๋ ๆ ฉันจะบอกข่าวดีกับแกเรื่องหนึ่ง”

    

    ไป่หลางยกเปลือกตาขึ้นมองเธอแวบหนึ่ง แล้วหลุบลงอย่างเบื่อหน่ายอีกครั้ง ไม่มีความสนใจกับข่าวดีที่นายหญิงจะพูดเลยสักนิด

    

    สวี่ชิงดึงหูของเจ้าหมาบังคับให้มันมองตัวเอง “ไป๋หลาง ฉันจะบอกแกว่าฉันท้องลูกแฝดล่ะ จะได้คลอดลูกสองคนพร้อมกัน เจ๋งมากใช่ไหมล่ะ”

    

    ไป๋หลางถูกดึงหูจนปากเบี้ยวตาเข มองนายหญิงอย่างจนใจ เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับมันด้วย?

    

    ช่วงนี้มันอยู่แต่ในบ้านหลังเล็กจนแทบจะเป็นบ้าแล้ว หากยังไม่ออกไปเดินเล่นทำเรื่องตื่นเต้นเร้าใจอีก มันคงจะลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นสุนัขทหาร

    

    สวี่ชิงเองก็ไม่สนว่าไป๋หลางจะสนใจเธออยู่ไหม ปล่อยมือแล้วลูบศีรษะของมัน “ไว้รอโจวจินหนานกลับมาแล้วพวกเราก็ยังไม่ต้องบอกเขา รอให้ถึงตอนคลอด มีเด็กออกมาสองคน แกล้งให้เขาตกใจเล่นดีกว่า”

    

    ไป๋หลางพาดศีรษะกับขาหน้าทั้งสอง หลับตาไม่ฟังนายหญิงพูดเล่นเป็นเด็กๆ

    

    สวี่ชิงลุกขึ้นอย่างลิงโลด เดินไปสองสามก้าวก็รู้สึกว่าเดินเร็วไปไม่ได้ เนื่องจากมีเด็กสองคน ต่อไปต้องเคลื่อนไหวนุ่มนวลขึ้น ทำอะไรก็ควรต้องระวังหน่อย

    

    ตลอดจนกินข้าวเที่ยง สวี่ชิงก็ยังยิ้มไม่หุบ

    

    เหยียนป๋อชวนงุนงงนิดหน่อย “ชิงชิงดีใจเรื่องอะไรเหรอ?”

    

    สวี่ชิงหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี พยักหน้าไปด้วยขณะที่กัดแป้งทอด

    

    เย่หนานเลื่อนถ้วยซอสเปรี้ยวกลับไปหาเหยียนป๋อชวนอย่างรังเกียจ “ฉันมีเรื่องจะบอกกับคุณพอดีเลย ชิงชิงท้องลูกแฝด ฉันต้องอยู่ที่นี่ดูแลหล่อน ที่ไหนก็ไม่ไป ยิ่งไม่ไปยูนนานกับคุณด้วย”

    

    สวี่ชิงสงสัยอยู่เหมือนกัน กลืนของกินในปากแล้วมองเหยียนป๋อชวน “จริงสิ พ่อคะ ทำไมต้องไปยูนนานด้วย ตอนนี้พวกเราอยู่ด้วยกันในเมืองไม่ใช่ว่าดีอยู่แล้วเหรอคะ อย่างไรที่ที่พวกเราอยู่ตอนนี้ก็เป็นเมืองเอกของมณฑล ปัจจัยต่าง ๆ ก็ดี”

    

    และสถานการณ์ที่หมู่บ้านเย่ในตอนนี้ก็ไม่ค่อยดีนัก เขตพื้นที่ภูเขาไม่มีถนน ปัจจัยการใช้ชีวิตก็ลำบากกว่ามาก

    

    ไม่ต้องพูดถึงเรื่องมีเนื้อกินเลย ปีหนึ่งซื้อเนื้อหมูสักชั่งสองชั่งก็ยังลำบาก

    

    เหยียนป๋อชวนมองเย่หนานแวบหนึ่ง “พ่อต้องไปจัดการธุระนิดหน่อยที่นั่น อยากพาแม่ของลูกไปด้วยกัน จากสภาพร่างกายของแม่ในตอนนี้ พ่อคิดว่าใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นจะเหมาะสมกว่า ทั้งสมุนไพรบำรุงต่าง ๆ บนเขาก็น่าจะดีกว่ามาก”

    

    สวี่ชิงคิดตามก็รู้สึกว่ามีเหตุผล “งั้นก็ดีเลย ฉันยังเคยพูดว่าจะพาแม่ไปให้หมอตรวจอยู่เลย แต่ให้ตายยังไงแม่ก็ไม่ไป”

    

    เย่หนานพึมพำคำหนึ่ง “ฉันไม่ได้ป่วย จะไปตรวจหาอะไร？”

    

    สวี่ชิงยิ้มมองเย่หนานที่ดื้อเหมือนเด็ก รีบพูดเอาใจว่า “ต้องไม่ได้ป่วยอยู่แล้ว แม่ไม่อยากไปงั้นพวกเราก็จะไม่ไป”

    

    เย่หนานไม่อยากพูดหัวข้อนี้ต่อ กัดแป้งทอดไปคำหนึ่งแล้วมองเหยียนป๋อชวน “ไม่เห็นอร่อย กลิ่นเหม็นอับ”

    

    สวี่ชิงมองแป้งทอดสีเหลืองทองเคลือบด้วยน้ำมันแวววาว ก็รู้ว่าเย่หนานจงใจจับผิด จึงก้มหน้าก้มตากินไม่เข้าไปก่อกวนระหว่างทั้งสอง

    

    หลังจากกินข้างเที่ยงเสร็จ เพื่อให้เย่หนานและเหยียนป๋อชวนได้มีพื้นที่อยู่กันตามลำพัง จึงโกหกว่าจะไปยืมใช้จักรเย็บผ้าที่บ้านของฉินเสวี่ยเหมยเพื่อทำชุดให้ลูก

    

    รอจนสวี่ชิงไปแล้ว เหยียนป๋อชวนก็มานั่งตรงข้ามเย่หนาน “อาหนาน พวกเรามาคุยกันดี ๆ เถอะ คุณปฏิเสธจะไปกับผม ผมไม่บังคับ แต่คุณดูสิตอนนี้ชิงชิงท้องอยู่ และยังเป็นท้องแฝดด้วย ถ้าระหว่างนี้เกิดอะไรขึ้นกับคุณ คุณไม่ต้องการชีวิตของหล่อนแล้วเหรอ?”

    

    เย่หนานมองเหยียนป๋อชวนแวบหนึ่งไม่พูดอะไร ทว่ารู้ว่าเขารู้ความจริงแล้ว

    

    ถ้าหล่อนไม่ออกมาอยู่ในความคิดและความอาลัยของสวี่ชิงตลอดไป แต่ปรากฏตัวแล้วจากไปอีก สวี่ชิงจะรับไม่ได้

    

    เหยียนป๋อชวนยื่นมือไปกุมมือของหล่อน “หรือว่าคุณไม่อยากเห็นลูกที่สวี่ชิงให้กำเนิดออกมาแล้ว? ชิงชิงกับจินหนานลำบากมาก ไม่มีทั้งพ่อและไม่มีที่พึ่งพิง คุณทำใจได้เหรอถ้าต่อไปแม้แต่บ้านแม่ชิงชิงก็ไม่มี?”

    

    เย่หนานดึงมือกลับมาอย่างรวดเร็ว “จะพูดก็พูด มือเท้าไม่ต้องขยับ หรือว่าคุณน้าจิ่นบอกอะไรคุณมา?”

    

    เหยียนป๋อชวนเองก็ไม่ปฏิเสธ “พวกเราหวังว่าคุณจะสามารถมีชีวิตยืนยาวร้อยปี ใช้ชีวิตเป็นอย่างดี”

    

    เย่หนานเลิกคิ้ว “น้าจิ่นเองก็จะกลับยูนนานไปกับเราด้วยใช่ไหม? ท่านคิดที่จะใช้กู่ความเป็นความตายต่ออายุให้ฉันใช่ไหม?”

    …………………………………………………………………………………………………………………………

    สารจากผู้แปล

    เสียดายที่พี่หนานไม่ได้มาเห็นความน่ารักของชิงชิงในตอนนี้

    ถ้าไปยูนนานกันหมดแล้วชิงชิงจะอยู่ยังไงเนี่ย

    ไหหม่า(海馬)