เกิดใหม่เป็นภรรยาสุดโหดยุค​ 80 - บทที่ 305 ตัดขาดความสัมพันธ์แม่ลูกเลยก็ได้

    บทที่ 305 ตัดขาดความสัมพันธ์แม่ลูกเลยก็ได้

    

    ตั้งแต่ที่หยวนฮวามาก่อความวุ่นวายในครั้งนั้น สวี่ชิงก็ไม่ได้เจอนางอีกเลย ยังนึกว่านางจากไปแล้วเสียอีก คิดไม่ถึงว่ายังอยู่ในเมืองนี้

    

    เมื่อเห็นเย่หนานไม่ได้อยู่ที่ลานหน้าบ้านก็ลอบถอนหายใจ จูงจักรยานเข้าบ้านด้วยสีหน้าเย็นชา เอ่ยทักเหยียนจี้ชวนประโยคหนึ่งราวกับมองไม่เห็นหยวนฮวา “อาเล็กมาแล้วหรือคะ?”

    

    จากนั้นก็เดินไปจอดจักรยานตัวเอง

    

    เดิมทีหยวนฮวายังไม่หายโมโห พอเห็นสวี่ชิงไม่สนใจตัวเองก็มองเหยียนจี้ชวน “แกเองก็จะขบถเหมือนกันใช่ไหม？ หล่อนคิดว่าตัวเองเป็นใครเก่งมาจากไหน แม้แต่ฉันยังเข้าพบไม่ได้? ฉันไม่เจอหล่อนก็ได้ แต่ต้องบอกแม่มาว่าเสวี่ยอิงอยู่ที่ไหน”

    

    หลายวันนี่นางอยู่ที่ห้องพักมาโดยตลอด แต่กลับไม่เคยได้เจอเหยียนป๋อชวนลูกชายคนโตเลย

    

    ส่วนเหยียนจี้ชวนก็ยุ่งมากในทุกวัน จนแม้แต่เงาก็ไม่ปรากฏให้นางเห็น

    

    หยวนฮวาไปหาคนรู้จักในเมืองมาแล้วก็ไม่พบร่องรอยของเจียงเสวี่ยอิงเลย ไม่รู้ว่าเหยียนป๋อชวนเอาคนไปไว้ที่ไหน？

    

    ตลอดมานางไม่ได้มาหาเย่หนาน เพราะกลัวเหยียนป๋อชวนไม่พอใจ แต่รอมาหลายวันขนาดนี้ก็ยังหาตัวเจียงเสวี่ยอิงไม่พบ รวมทั้งเหยียนป๋อชวนด้วย

    

    และเป็นไปไม่ได้ที่นางจะอยู่ในมณฑลนี้ตลอดไป สุดท้ายก็ทนไม่ไหวจึงมาหาเย่หนาน

    

    แต่กลับคิดไม่ถึงว่าลูกชายตัวดีทั้งสองคนจะมาอยู่กับเย่หนานที่นี่กันหมด

    

    เหยียนจี้ชวนขวางเอาไว้ไม่ให้นางเข้าบ้าน ส่วนเหยียนป๋อชวนก็กำลังขวางเย่หนานเอาไว้ในห้อง ไม่ให้หล่อนโมโห

    

    จะไม่ให้หยวนฮวาโมโหได้อย่างไร？นางยืนอยู่ตรงนี้ได้ยินชัดเจนถึงเสียงลูกชายตัวเองพูดเสียงอ่อนเสียงเบาขอร้องผู้หญิงคนหนึ่งว่าอย่าโมโห！

    

    เหยียนชี้ชวนไม่เข้าใจเลยจริง ๆ มารดาของเขาในตอนนั้นเองก็เป็นหญิงสาวหัวก้าวหน้า ทั้งยังเคยเข้าร่วมทำงานเพื่อประเทศมาตั้งหลายปีขนาดนั้น ทำไมจู่ ๆ ตอนนี้ถึงไร้เหตุผลได้ถึงเพียงนี้？

    

    ใบหน้าของเขาบึ้งตึง “พี่ใหญ่พูดแล้วไม่ใช่เหรอครับว่าให้แม่กลับไปก่อน สรุปว่าแม่ต้องการทำอะไรกันแน่？”

    

    หยวนฮวาถลึงตา “แม่ต้องการทำอะไรงั้นเหรอ? แม่จะให้เขาบอกมาว่าเจียงเสวี่ยอิงอยู่ที่ไหน? ขนาดหมาที่เลี้ยงในบ้านหายก็ยังต้องตามหา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเจียงเสวี่ยอิงที่อยู่ในบ้านเราเกือบสามสิบปี ตอนยังเล็กลูกยังเรียกหล่อนว่าพี่สาวอยู่เลย! และหล่อนก็เป็นคนที่จะแต่งงานกับพี่ใหญ่ของลูกด้วย มันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอที่คนเป็นแม่อย่างฉันจะต้องมาดูให้เห็นกับตา?”

    

    สวี่ชิงมองหยวนฮวาอย่างสงสัยแวบหนึ่ง สิ่งที่ผู้หญิงคนนี้เคยทำเมื่อสมัยยังสาว พอยิ่งแก่ก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น

    

    จู่ ๆ เธอก็เหมือนจะเข้าอกเข้าใจพ่อกับอาเล็กของตัวเองเสียแล้ว

    

    จากนั้นก็ได้ยินเสียงไม่ดังไม่เบาของเหยียนป๋อชวนที่พูดกับเย่หนาน ซึ่งคนที่ยืนอยู่หน้าลานบ้านได้ยินชัดเจนทั้งหมด “อาหนานคุณอย่าเพิ่งโมโห ผมไม่เคยขอคุณแต่งงานก็จริง ถ้าคุณยินดี ผมกลับยูนนานพร้อมกับคุณก็ได้ แล้วแต่งงานกับผมดีไหม?”

    

    เย่หนานตวาด “ฝันไปเถอะ ไสหัวไปเดี๋ยวนี้ พาแม่ของคุณกลับไปด้วย”

    

    เหยียนป๋อชวนยังคงพินอบพิเทา “คุณอย่าโมโหไปเลย ผมจะให้ท่านไปเอง จากนี้ไปจะไม่ให้ท่านมารบกวนคุณอีก”

    

    หยวนฮวาโมโหจนเป็นบ้าไปเรียบร้อยแล้ว ชี้นิ้วสั่นเทาไปยังเหยียนจี้ชวน “ลูกฟัง ฟังที่หล่อนพูดสิ พี่ใหญ่ลูกพูดอะไร? คิดไม่ถึงว่าเขากล้าคิดจะแต่งเข้าบ้านผู้หญิง?! มันต้องการให้แม่โมโหตายใช่ไหม”

    

    ต่อให้นางมีหัวคิดสมัยใหม่มากกว่านี้ ก็ไม่อาจรับแนวคิดการแต่งเข้าบ้านสะใภ้ได้ นั่นต้องเป็นลูกชายไม่เอาไหนในครอบครัวทั้งนั้น จึงจะให้แต่งเข้าบ้านสะใภ้ไปได้

    

    หากเรื่องนี้กระจายออกไปแล้วนางจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!

    

    ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห ถลกแขนเสื้อขึ้นจะเข้าไปในบ้านให้ได้ วันนี้ไม่ว่าอย่างไรนางก็ต้องเห็นหน้าเย่หนานให้ได้ว่าสรุปแล้วหล่อนหน้าตาเป็นอย่างไร เหตุใดจึงทำให้ลูชายนางมีสภาพกลายเป็นเช่นนี้ไปได้

    

    เหยียนจี้ชวนจับแขนนางเอาไว้แน่น สวี่ชิงเองก็เดินมาขวางหน้าประตูเช่นกัน มองหยวนฮวาด้วยสายตาเย็นเยือก “ครั้งก่อนคุณบอกว่าฉันไร้การอบรม คุณนายเหยียน ในเมื่อคุณมีการอบรมนัก คุณก็คงจะรู้ว่าการบุกรุกเข้าบ้านคนอื่นเองก็ไม่แตกต่างกันเท่าไหร่นัก”

    

    “หรือจะกล่าวว่าการอบรมของคุณนายเหยียนแค่เอาไว้พูดกับคนอื่น แต่พอเป็นเรื่องของตัวเองจะเป็นยังไงก็ได้”

    

    คำก็คุณนายเหยียนสองคำก็คุณนายเหยียน หยวนฮวาโมโหแทบกระอักเลือด ชี้นิ้วใส่สวี่ชิง “ฉันเป็นย่าของเธอนะ ทำไมถึงพูดกับฉันแบบนี้?”

    

    สวี่ชิงจ้องนางอย่างไม่ยอมอ่อนข้อ “ก็การที่คุณปฏิบัติกับแม่ของฉันแบบนี้ จะให้ฉันปฏิบัติกับคุณแบบไหนหรือคะ? สำหรับฉันแล้วคุณถือว่าเป็นคนนอก จะมีหรือไม่มีก็ได้!”

    

    หยวนฮวาพลันได้ยินเสียงวิ้ง ๆ ในหัว “ดี จะมีหรือไม่มีก็ได้! ที่แท้ลูกสาวของนังแม่มดก็ไร้เหตุผลเหมือนกันนี่เอง!”

    

    เหยียนป๋อชวนที่อยู่ในห้องออกมาแล้วก็ดึงสวี่ชิงไว้ข้างหลังตัวเอง ประกายตาเฉียบคมจ้องมองหยวนฮวา “แม่ ผมหวังว่าแม่จะรีบกลับเมืองหลวงแล้วใช้ชีวิตในวัยชราอย่างมีความสุขกับพ่อนะครับ แม่ไม่ต้องมาสนใจเรื่องของผมที่นี่ ผมคิดเองได้”

    

    หยวนฮวาขึ้นเสียงสูงโดยไม่รู้ตัว “เหยียนป๋อชวน ลูกบอกแม่อีกทีสิ อะไรคือให้ฉันกับพ่อของลูกใช้ชีวิตวัยชราอย่างมีความสุข? ลูกไม่คิดจะกลับไปแล้วใช่ไหม? ยังยืดมั่นที่จะหานังแม่มดนั่นให้ได้ใช่ไหม?”

    

    เหยียนป๋อชวนพลันหัวเราะอย่างเย็นชา ในรอยยิ้มยังแฝงแววเย้ยหยันและเย็นเยือก “ใช่ครับ ผมอยากแต่งงานกับหล่อน ผมต้องการปกป้องหล่อนตลอดชีวิต กระทั่งเพื่อหล่อนแล้วก็พร้อมสละชีวิตได้โดยไม่เสียดายชีวิต! ถ้าแม่ยังเห็นแก่ความสัมพันธ์แม่ลูกของพวกเราก็รีบไปเสีย ไม่ต้องถามเรื่องอะไรจากผมทั้งสิ้น”

    

    “ถ้าแม้แต่ความสัมพันธ์แม่ลูกก็ยังไม่ต้องการ งั้นแม่ก็ก่อเรื่องอีกได้เลย!”

    

    หยวนฮวาตกใจกับสีหน้าของเหยียนป๋อชวน และรู้สึกปวดใจเมื่อเห็นแววตาเจ็บปวดในดวงาขอเขา ทว่าครู่เดียวก็ได้สติกลับมา ตระหนักได้ว่าลูกชายเสียใจเพื่อนังแม่มดคนหนึ่ง

    

    ลูกชายกำลังขู่นางเพราะผู้หญิงคนหนึ่ง!

    

    หยวนฮวาระเบิดอารมณ์ทันที “เหยียนป๋อชวน มาพูดกับแม่ให้ชัดเจน! คำพูดนี้ของลูกมันหมายความว่ายังหง? หรือว่าเพื่อหล่อนแล้วก็สามารถตัดขาดกับแม่ก็ได้งั้นเหรอ?”

    

    เหยียนป๋อชวนเม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง สีหน้าเย็นชา “ถ้าแม่ยังก่อเรื่องไม่หยุด งั้นผมก็ทำได้แค่ตัดขาดความสัมพันธ์”

    

    หยวนฮวาตกใจที่ถูกลูกชายเอ่ยตัดความสัมพันธ์ ตั้งแต่เด็กเหยียนป๋อชวนเป็นเด็กรู้ความกตัญญู แม้จะไม่ค่อยอยู่บ้าน ก็มักจะส่งของกลับมาให้ที่บ้านเสมอ

    

    แต่ตอนนี้ล่ะ? คาดไม่ถึงว่าเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง เขาถึงกับต้องตัดขาดความสัมพันธ์กับนาง

    

    นางคำรามเสียงพร่าเล็กน้อย “เหยียนป๋อชวน คิดไม่ถึงว่าเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งแม้แต่แม่แท้ๆ ยังไม่ต้องการแล้ว! แกดีขนาดนั้นเชียว? อยังมีมโนรรมอยู่ไหม ลูกไม่กลัวว่าจะถูกคนอื่นถ่มน้ำลายด่าหรือ”

    

    น้ำเสียงของเหยียนป๋อชวนยิ่งเย็นเยือก ยังคงไม่แยแส “ผมเห็นแก่ที่แม่เป็นแม่ของผมมาโดยตลอด ไม่เคยถามแม่เลยเรื่องที่แม่เคยทำร้ายเย่หนาน”

    

    “ปีนั้น แม่อนุญาตให้เจียงเสวี่ยอิงไปหาเย่หนานที่ยูนนาน ทำร้ายจนหล่อนต้องหอบลูกในท้องเข้ามาในเมืองนับพันลี้ ไร้ญาติขาดมิตรก็ยังคลอดลูกของผมออกมา แม่เคยคิดถึงความยากลำบากของหล่อนไหม”

    

    “แม่รู้หรือเปล่าว่าเจียงเสวี่ยอิงทำร้ายหล่อนจนน่าเวทนาขนาดไหน ทำให้หล่อนพรากจากลูกของตัวเองมากว่ายี่สิบปี พวกคุณต้องอำมหิตเพียงไหน?”

    

    “ก่อนหน้านี้ไม่นาน แม่ยังช่วยเจียงเสวี่ยอิงไปที่เมืองหลินหวู่ คิดจะเอาชีวิตของหล่อน! หล่อนทำให้อะไรให้แม่นักหนาเหรอครับ?”

    

    “ผมเห็นแก่ที่แม่เป็นแม่แท้ๆ คลอดผมมาเลี้ยงผมมา ผมไม่เคยพูดกับแม่ไม่เคยแตะต้องแม่ กลับทำให้หล่อนต้องกล้ำกลืนไม่ได้รับความเป็นธรรม! แม่รู้ไหมครับว่าการที่แม่ทำกับหล่อนแบบนี้ คือการพรากชีวิตของผมไปด้วย!”

    

    “ดังนั้น ถ้าวันนี้แม่จะบังคับให้ผมต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง งั้นผมขอบอกแม่ว่าผมเลือกหล่อน!”

    

    ตอนที่เหยียนป๋อชวนพูด ในใจก็เจ็บปวดไปด้วยเช่นกัน ดวงตาแดงก่ำ อารมณ์ก็แฝงความสะเทือนใจถึงสองสามส่วน

    

    หยวนฮวาถึงกับอึ้งงันไป ลูกชายที่นางภาคภูมิใจที่สุดกำลังบริภาษนาง ขณะคิดจะเอ่ยปาก ก็มองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งค่อย ๆ เดินออกมาจากด้านหลังของสวี่ชิงและเหยียนป๋อชวน

    

    หล่อนมีผมขาวราวหิมะ รูปร่างแก่ชรา สายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง!

    ……………………………………………………………………………………………………………………….

    สารจากผู้แปล

    บีบบังคับลูกจนลูกจะตัดความสัมพันธ์กันแล้ว คิดว่ามันผิดที่ตรงไหนล่ะแม่เฒ่า

    ไหหม่า(海馬)