เกิดใหม่เป็นภรรยาสุดโหดยุค​ 80 - บทที่ 30 มอบเงินเดือนให้หลังแต่งงาน

    บทที่ 30 มอบเงินเดือนให้หลังแต่งงาน

    

    สวี่ชิงไม่เข้าใจว่าโจวจินหนานหมายถึงอะไรอยู่สักพัก

    

    โจวจินหนานหันไปหาเกาจ้าน “นายขับรถกลับไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันกลับเอง”

    

    เกาจ้าน “!!!!”

    

    ตอนนี้เขากลายเป็นก้างขวางคอคนอื่นแล้วเหรอ?

    

    ก่อนที่เขาและโจวจินหนานเข้าไปในบ้านของตระกูลสวี่ พวกเขาได้พบกับแม่และป้ารองของหลี่ต้าหย่ง ทั้งสองปล่อยคำพูดที่ไม่พึงประสงค์ทุกชนิดออกมา ซึ่งไม่เพียงแต่เรียกสวี่หรูเยว่ว่าเป็นขยะเท่านั้น

    

    นอกจากนี้พวกหล่อนยังว่าร้ายสวี่ชิง ว่าเป็นรองเท้าที่หัก โดยบอกว่าตระกูลสวี่ไม่ใช่คนจริงจัง

    

    มิฉะนั้น ทำไมเด็กสาวในครอบครัวอื่นล้วนดีกันทั้งนั้น และมีเพียงเด็กสาวของตระกูลสวี่เท่าที่เป็นของเสียล่ะ

    

    เกาจ้านรู้สึกว่าอุณหภูมิรอบตัวโจวจินหนานลดลงในขณะนั้น เมื่อเขาขึ้นไปชั้นบน ก็ได้ยินการทะเลาะวิวาทระหว่างสวี่จื้อกั๋วกับสวี่ชิง ก่อนที่เขาจะสามารถห้ามปรามอะไร โจวจินหนานก็ผลักประตูเข้าไปแล้ว

    

    ทั้งยังมีความคิดที่จะขอจดทะเบียนสมรสก่อนด้วย

    

    เดิมทีเกาจ้านไม่เห็นด้วยกับการขอสวี่ชิงแต่งงาน เพราะความรู้สึกผิดของโจวจินหนาน แต่ต่อมาหลังจากที่ได้เห็นสวี่ชิง เขาก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้แย่ บางทีอาจเป็นการแต่งงานที่ดีก็ได้

    

    แต่เมื่อดูเรื่องตลกของตระกูลสวี่ทีละเรื่องในช่วงสองวันที่ผ่านมา และเรื่องสวี่ชิงลาออกจากงานเพื่อเริ่มต้นธุรกิจเล็ก ๆ เขาก็ไม่เห็นด้วยกับโจวจินหนานที่จะแต่งงานกับเธอ

    

    นี่เขาจะแต่งงานกับผู้หญิงที่ถูกไล่ออกจากบ้านเนี่ยนะ เมื่อแต่งงานแล้วต้องกลับบ้านฝ่ายหญิงที่ไม่มีบ้านให้กลับ มันเป็นปัญหาใหญ่มากนะ

    

    แต่ถึงอย่างนั้น มันก็เป็นการตัดสินใจของโจวจินหนาน และไม่สะดวกสำหรับเขาที่จะพูดมากกว่านี้ เขามองสวี่ชิงอย่างมีความหมายพลางตบไหล่เพื่อนสนิทแล้วจากไป

    

    หญิงสาวมองสายตาของเกาจ้าน และเห็นสัญญาณเตือนภายในนั้น?

    

    เกาจ้านพยายามเตือนเธอเรื่องอะไร?

    

    แต่เมื่อนึกถึงคำเตือนของเกาจ้านกับเธอเมื่อตอนที่เธอหย่าร้างในชีวิตที่แล้ว ก็ไม่ยากที่จะเห็นว่าเขาเป็นห่วงโจวจินหนานจริง ๆ

    

    ดังนั้น เกาจ้านจึงเตือนเธอในตอนนี้ให้ปฏิบัติต่อโจวจินหนานให้ดี

    

    เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ สวี่ชิงก็อดหัวเราะไม่ได้ เธอจะยอมสูญเสียผู้ชายที่ปกป้องเธออย่างไม่มีเงื่อนไขได้อย่างไร

    

    โจวจินหนานเห็นว่าสวี่ชิงไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำใดออกมานานจึงเปิดปากพูด “ที่ผมเพิ่งบอกไปว่าจะจดทะเบียนสมรสก่อน ไม่ใช่เพื่อโกหกพ่อของคุณ แต่คิดว่าหลังจากที่เราได้ทะเบียนสมรสแล้ว จะสะดวกสำหรับคุณมากกว่า”

    

    สวี่ชิงห้ามหัวใจไม่ให้เต้นแรง “ฉันเกรงว่าพี่จะเสียใจในภายหลัง…”

    

    ”ไม่เลย” โจวจินหนานตอบโดยไม่คิด “หลังจากได้รับทะเบียนสมรสแล้วก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันก็ได้ มันจะสะดวกกว่าสำหรับคุณที่จะใช้สถานะการแต่งงานเพื่อทำสิ่งต่าง ๆ นอกบ้าน”

    

    สวี่ชิงตกตะลึงครู่หนึ่งและถามโดยไม่คิดว่า “ทำไมเราถึงไม่อยู่ด้วยกันล่ะคะ?”

    

    ในความเห็นของเธอ การจดทะเบียนสมรสคือการแต่งงานที่แท้จริง และไม่สำคัญว่าทั้งสองจะอยู่ด้วยกันหรือไม่ ยิ่งไปกว่านั้น ผู้คนมากมายตอนนี้ ไม่มีความตระหนักรู้ด้านกฎหมาย หรือเพราะพวกเขาอายุต่ำกว่าเกณฑ์

    

    ต่อให้จัดงานเลี้ยงโดยตรงก็แต่งงานได้ รอจนกว่าลูกจะโตจนจำต้องขอทะเบียนสมรส

    

    โจวจินหนานตกตะลึงกับคำถามของสวี่ชิง เขากังวลว่าสวี่ชิงจะไม่ต้องการอยู่กับเขา ดังนั้นจึงบอกว่าไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันหลังจากได้จดทะเบียนสมรส

    

    เขาไม่ได้คาดหวังว่าสวี่ชิงจะถามคำถามเช่นนี้ และในขณะนี้เขาก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร

    

    สวี่ชิงมองไปที่โจวจินหนานด้วยท่าทางเขินอายและยิ้มออกมา “ฉันคงไม่ไปบ้านพี่เพื่ออยู่อาศัยด้วยหรอกค่ะ แต่ถ้าเช่าบ้านได้เมื่อไหร่ พี่ย้ายมาอยู่กับฉันได้นะคะ”

    

    หลังจากพูดจบ ใบหน้าของเธอก็แดงระเรื่ออย่างอธิบายไม่ถูก

    

    โจวจินหนานเองก็ตอบอย่างไม่ลังเลอีกเลย “ตกลง”

    

    สวี่ชิงมองชายหนุ่มด้วยใบหน้าแดงก่ำ “ถ้าอย่างนั้นให้ฉันพาพี่กลับตอนนี้เลยไหมคะ?”

    

    โจวจินหนานคิดเกี่ยวกับมัน “ไปกินข้าวกันก่อนเถอะ”

    

    สวี่ชิงคิดเกี่ยวกับขนมกับเค้กไข่ที่ซื้อให้กับคุณย่าเฟิง ถึงเธอจะไม่ได้รีบกลับไป แต่หญิงชราคงจะมีความสุขและสามารถดื่มด่ำกับขนมได้อยู่

    

    ดังนั้นเธอจึงตกลงอย่างง่ายดาย “ฉันจะพาพี่ไปกินแกงเนื้อแกะแสนอร่อยนะคะ”

    

    กล่าวได้ว่าเป็นเรื่องปกติที่จะจับมือของโจวจินหนาน โดยลืมไปว่าโจวจินหนานยังคงนั่งยองอยู่ทางด้านขวาของไป๋หลาง

    

    มือของโจวจินหนานเคลื่อนไหว แต่ไม่ได้ปล่อยมือของเธอ เขาปล่อยให้สวี่ชิงจับไว้ และเดินไปข้างหน้าด้วยการนำพาของเธอ

    

    เมื่อออกไปก็เริ่มได้เจอกับคนรู้จักมากขึ้น

    

    หญิงสาวทักทายคนรู้จักด้วยรอยยิ้ม… ไม่เหมือนชาติก่อนของเธออีกแล้วที่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นเพราะรู้สึกละอายใจ และต้องการซ่อนตัวเมื่อพบคนรู้จักระหว่างทาง

    

    หลังจากได้กลับมาเกิดใหม่ เธอได้เห็นอย่างชัดเจนว่าตัวเองเป็นเหยื่อ แล้วเหตุใดถึงต้องซ่อนตัวเหมือนคนบาปที่ทำอะไรผิดด้วย

    

    เธอต้องการยืดอกและใช้ชีวิตอย่างสง่าผ่าเผย

    

    โจวจินหนานเดินตามไปอย่างเงียบ ๆ เมื่อได้ยินสวี่ชิงทักทายผู้คน เสียงหวาน ๆ ช่างชัดเจนและคุ้นเคย เป็นไปได้ว่ารอยยิ้มของเธอคงจะสดใสราวกับดวงตะวันในขณะนั้น

    

    เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีขึ้น และมีรอยยิ้มจาง ๆ บนริมฝีปาก

    

    เมื่อเข้าใกล้ประตูตึก ทั้งสองได้เดินผ่านกลุ่มป้าที่กำลังเพลิดเพลินกับร่มเงา สวี่ชิงก็ทักทายด้วยรอยยิ้ม และดึงโจวจินหนานผ่านคนมากมายไปอย่างไม่เคอะเขิน

    

    ซึ่งพวกเขายังคงสามารถได้ยินการพูดคุยนั้น

    

    ”ลูกสาวคนโตของตระกูลสวี่เป็นคนที่น่าสงสารนะ ช่างเป็นเด็กสาวที่ดีจริง ๆ แต่สุดท้ายกลับแต่งงานกับชายตาบอด”

    

    ”อย่าเรียกชายตาบอด นั่นเป็นวีรบุรุษแห่งสงครามเชียวนะ! เขาเป็นคนที่น่าทึ่งจะตาย”

    

    ”ใช่ ๆ ดูทั้งสองคนสิ หน้าตาของพวกเขาเข้ากันมากเลย”

    

    ”…”

    

    ขณะที่พวกเขาเดินจากไป เสียงของการสนทนาก็เริ่มไม่ได้ยิน

    

    สวี่ชิงอดไม่ได้ที่จะมองไปด้านข้าง มองโจวจินหนานที่อยู่ข้าง ๆ เธอ จากมุมนี้สามารถเห็นไหล่ตรงของอีกฝ่าย กรามนูน และลูกกระเดือกที่กำลังเคลื่อนไหวเพราะการกลืนน้ำลาย

    

    เห็นแบบนั้นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้

    

    เขายังคงดูดีทีเดียว

    

    ทั้งสองจึงเข้ากันได้ ซึ่งค่อนข้างอึดอัดและยังคงมีความสุภาพเล็กน้อย

    

    ไม่เหมือนคนที่กำลังจะแต่งงานใหม่ แต่กลับเป็นเหมือนการรวมตัวกันชั่วคราวของสหายร่วมรบปฏิวัติ

    

    ขณะที่เธอเดินและครุ่นคิด จู่ ๆ โจวจินหนานก็พูดขึ้นว่า “เงินเดือนของผมตอนนี้คือหกสิบห้าหยวนเจ็ดเฟิน และเงินอุดหนุนค่าอาหารสิบหยวน หลังจากกลับเข้ากองทัพแล้วจะไม่มีค่าอาหาร แต่จะมีโบนัสสำหรับภารกิจแทนแต่ก็ไม่มากนัก ผมจะให้ตราประทับไว้ คุณสามารถไปที่ที่ทำการไปรษณีย์เพื่อรับเงินเดือนได้ทุกวันแรกของเดือนนะ”

    

    สวี่ชิงยังคงไม่ตอบสนอง “ให้ฉันไปที่ทำการไปรษณีย์เพื่อรับเงินเดือนเหรอคะ?”

    

    โจวจินหนานพยักหน้า “เพราะตอนนี้ผมกำลังพักฟื้นน่ะ เงินเดือนจึงถูกโอนกลับไป คุณสามารถรับได้ที่ที่ทำการไปรษณีย์เลยนะ”

    

    สวี่ชิงจับมือโจวจินหนาน “พี่ใหญ่โจวคะ ทำไมถึงดีกับฉันนักล่ะ?”

    

    ถ้าเพียงเพราะเธอยอมอยู่กับเขาที่อยู่ในสภาพแบบนี้ เขาไม่จำเป็นต้องจริงใจและใจดีกับเธอขนาดนั้นโดยไม่ต้องติดต่อกันมาก

    

    เธอเคยคิดและจินตนาการว่าโจวจินหนานทำอะไรให้เธอเสียใจหรือไม่ ดังนั้นเขาจึงพยายามชดใช้ให้ดีที่สุดอยู่แบบนี้

    

    แต่ความคิดนั้นก็หายวับไป เพราะทั้งสองไม่เคยพบกันมาก่อน

    

    โจวจินหนานจะทำอะไรผิดกับเธอได้อย่างไร?

    

    ชายหนุ่มไม่ตอบ เขาเพียงเดินไปข้างหน้าอย่างเงียบ ๆ

    

    ร้านแกงเนื้อแกะแสนอร่อยที่สวี่ชิงกล่าวถึงนั้นอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยประจำมณฑลมาก เธอเคยไปกินกับโจวจินเซวี่ยนมาก่อนและคิดว่าตอนนั้นมันอร่อยมาก

    

    ตอนที่พาโจวจินหนานมา เธอแค่คิดว่ามันอร่อยและไม่คิดอะไรมากนัก

    

    แต่เมื่อพวกเขามาถึง มันเป็นเวลารับประทานอาหารพอดี และโรงอาหารเล็ก ๆ ก็แน่นขนัดไปด้วยผู้คน และบางคนถึงกับนั่งยอง ๆ ที่ประตูพร้อมกับยกชามกิน

    

    สวี่ชิงเหลือบมองฝูงชนที่แออัดและรู้สึกผิดเล็กน้อย “มีคนมากเกินไป เราเปลี่ยนเป็นที่อื่นดีกว่าค่ะ”

    

    โจวจินหนานไม่มีความคิดเห็นมากนัก “เอาสิ”

    

    สวี่ชิงพาชายหนุ่มเดินไปรอบ ๆ และเห็นสวี่หรูเยว่

    

    สวี่หรูเยว่ที่ดูซีดเซียวไม่ได้มาพร้อมกับโจวจินเซวี่ยนหรือหลี่ต้าหย่ง!

    

    แต่หล่อนมากับคนรู้จักเก่าที่สวี่ชิงเกือบลืมไปแล้ว พวกเขาทั้งหมดอยู่ในกลุ่มเดียวกัน!

    

    …………………………………………………………………………………..

    

    สารจากผู้แปล

    

    โคตรทุ่มเลยพี่เอ๊ย พยายามทำดีเพื่อชดเชยสิ่งที่เคยกระทำอย่างเต็มที่เลย

    นังเยว่คิดจะทำอะไรอีก

    

    ไหหม่า(海馬)