เกิดใหม่เป็นภรรยาสุดโหดยุค​ 80 - บทที่ 194 หล่อนตั้งท้องได้อย่างไร!

    บทที่ 194 หล่อนตั้งท้องได้อย่างไร!

    

     สวี่ชิงพุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่คุณย่า ความโศกเศร้าประทุขึ้นในหัวใจอย่างยากจะอธิบาย เพราะเฉินหยิงคอยอยู่เคียงข้างโจวจินหนานมาตั้งแต่ต้น

    

     และอีกฝ่ายก็ใจดีกับเธอมากเช่นกัน

    

     แต่กลับไม่คาดคิดว่าเหยียนเฉียวอวี้จะพุ่งเข้ามาหาเธออย่างบ้าคลั่งจนไม่อาจตอบสนองได้ทัน ไม่รู้ว่าจะต้องหลบหลีกอย่างไร

    

     เธอยังคงอยู่ในสภาวะงุนงงขณะที่เอวถูกโอบแน่นและเบี่ยงหลบไปด้านข้าง ส่วนเหยียนเฉียวอวี้ถูกเตะออกไปสองถึงสามเมตร ชนกำแพงด้านหลังและล้มลงกับพื้นอย่างแรง

    

     สวี่ชิงรู้สึกถึงได้ถึงลมหายใจสดชื่นที่คุ้นเคย หัวใจของเธออ่อนยวบลงในทันที

    

     แต่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเหยียนเฉียวอวี้ถึงพุ่งเข้ามาหาเธอ

    

     โจวเฉิงเหวินตกใจมากเช่นกัน ลุกขึ้นและเดินไปหาเหยียนเฉียวอวี้ที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ภายในใจเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและขุ่นเคือง “เธอทำบ้าอะไร? เอาแต่สร้างปัญหา ไม่รู้จักดูกาลเทศะบ้างเลย”

    

     ซูฮุ่ยหรูหวาดกลัวมากจนกล้ำกลืนเสียงร้องไห้กลับเข้าไปในลำคอ และไม่ส่งเสียงออกมาอีก

    

     โจวจินหนานยังคงกอดเอวสวี่ชิง มองเหยียนเฉียวอวี้ที่นอนแน่นิ่งด้วยสายตาเย็นชา

    

    

     เหยียนเฉียวอวี้รู้สึกว่าตนเองคล้ายกับตายไปครึ่งหนึ่ง กระดูกภายในร่างกายร้าวระบมไปหมด หล่อนลุกขึ้นนั่งและร้องตะโกน ขณะที่น้ำหูน้ำตาไหลไม่หยุด “โจวจินหนาน ฉันเป็นป้าแกนะ ป้าจะไปทำอะไรได้? ป้าเห็นเมียแกเดินเข้ามาแล้วไม่ยอมนั่งคุกเข่าลงสักที ป้าก็แค่จะเดินไปดึงให้หล่อนนั่งคุกเข่าลง”

    

     “พวกแกก็อายุยังน้อย ทำไมไม่รู้จักมารยาทกันบ้าง”

    

     เธอร้องไห้พลางลูบเอวตนเอง

    

     ทว่าสวี่ชิงรู้ว่าอีกฝ่ายโกหก ตอนที่พุ่งเข้ามามันดูรุนแรงมาก ดึงให้เธอคุกเข่าลงที่ไหนกัน เหมือนกับต้องการชีวิตของเธอมากกว่า

    

     โจวเฉิงเฉียนยังคงคุกเข่านิ่ง และเงยหน้ามองโจวจินหนานอย่างไม่พอใจ “ใช่ พวกแกไม่รู้จักมารยาทกันเลยนะ คุณย่ายังนอนอยู่ที่นี่แท้ ๆ แต่กลับไม่ยอมคุกเข่าลง”

    

     โจวจินหนานจ้องเขม็งด้วยสายตาเย็นชา “งั้นเหรอ? แต่วิธีการที่คุณป้าใช้มันดูรุนแรงไปหน่อยนะครับ ผมเองก็กลัวว่าสวี่ชิงจะเจ็บ เลยผลักป้าเบา ๆ แค่นั้นเอง”

    

     เหยียนเฉียนอวี้โกรธจัดจนอยากจะอาเจียนเป็นเลือด โจวจินหนานเอาแต่เถียงคำไม่ตกฟาก! ทำให้เสียงร้องไห้ยิ่งดังขึ้นกว่าเดิม

    

     โจวเฉิงเหวินรู้สึกงุนงงอยู่ชั่วขณะ “เอาล่ะ ตอนนี้จินหนานกับจินซวนก็อยู่ที่นี่แล้ว รีบกลับไปบ้านกันก่อนเถอะ จะได้รีบเอาใส่โลงศพ มามัวเอะอะอะไรกันอยู่ได้”

    

     โจวเฉิงเฉียนลุกขึ้น จ้องมองโจวจินหนานด้วยสีหน้ามืดหม่น และไปเตรียมงานศพของเฉินหยิง

    

     โจวจินหนานใช้โอกาสที่ทุกคนกำลังชุลมุนวุ่นวายดึงสวี่ชิงออกมา มองไปที่เธอด้วยสีหน้าจริงจัง “คุณย่าฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่ถูกฆาตกรรม มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นที่นี่ คุณกลับไปก่อนนะ”

    

     สวี่ชิงตกตะลึง คุณย่าถูกใครบางคนฆ่าตาย เธอรีบส่ายศีรษะทันทีที่ได้ยินคำพูดของโจวจินหนาน “ฉันไปไม่ได้ ถ้าฉันออกไปตอนนี้ หลังจากนี้พวกเขาจะเอาแต่สร้างปัญหาไม่รู้จบ อีกอย่างจงจื้อกั๋วก็ยังไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ ถ้าเขาเห็นว่าฉันไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุด้วย พี่จะต้องลำบากมากแน่”

    

     โจวจินหนานรู้สึกแน่นในหน้าอกเล็กน้อย จับมือของสวี่ชิงเอาไว้แน่น และปล่อยมือเธอครู่หนึ่ง “คอยระวังตัวเองระหว่างที่ผมไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ ด้วย”

    

     สวี่ชิงรู้ดีว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาสร้างปัญหา “ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันจะดูแลตัวเองให้ดี”

    

     โจวจินซวนที่หันหน้ากลับมาเห็นว่าโจวจินหนานกำลังดึงสวี่ชิงมาพูดคุยกันอย่างสนิทสนม การปรนนิบัติและความห่วงใยที่พี่ใหญ่แสดงออกโดยไม่รู้ตัวทำให้เขารู้สึกอิจฉาเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปอย่างฉุนเฉียว

    

     สถานที่ไว้ทุกข์ถูกตั้งขึ้นในลานบ้านเก่า โจวคังอันกลับมาแต่เช้าเพื่อหาคนมาทำความสะอาด เขากลับเข้าไปในนั่งในบ้านและไม่ยอมกลับออกมาอย่างไม่อยากเชื่อว่าภรรยาของเขาจะจากไปแล้ว

    

     คนที่เข้ามาช่วยกำลังยุ่งอยู่กับการทำพวงหรีด อีกทั้งยังมีกระดาษกงเต็กรูปคน รูปบ้าน รูปม้าวางเรียงราย

    

     บริเวณรอบข้างมีเสียงอึกทึกคึกโครม

    

     สวี่ชิงเข้ามาพร้อมกับทีมจัดส่งโลงศพ เมื่อเธอเดินเข้ามาในบ้าน คุณป้าก็เอาชุดขาวและหมวกมาสวมให้เธอ และพันเชือกรอบเอว

    

     ก่อนที่สวี่ชิงจะทันได้ตอบสนอง เธอก็ถูกผลักให้เข้าไปนั่งคุกเข่าด้านใน

    

     โลงศพของเฉินหยิงถูกวางไว้ตรงกลาง มีลูกชายและลูกสะใภ้นั่งคุกเข่าอยู่ด้านหน้า และหลาน ๆ นั่งคุกเข่าอยู่ด้านข้างอีกที

    

     โจวจินหนานที่เป็นหลานชายคนโตกับโจวเฉิงเหวินยุ่งกับการต้อนรับแขกข้างนอก

    

     โจวจินซวนคุกเข่าอยู่ด้านข้างสวี่ชิง ขณะที่ซูฮุ่ยหรูอยู่ข้างหน้า

    

     ซูฮุ่ยหรูร้องไห้ออกมาอย่างง่ายดาย เธอปล่อยโฮเสียงดังเมื่อมีแขกเดินผ่านเข้ามา และร้องไห้สะอื้นเบา ๆ เมื่อแขกเดินจากไป

    

     สวี่ชิงรู้สึกประหลาดใจเมื่อมองดูจากด้านหลัง ฉากร้องไห้แบบนี้สามารถเห็นได้ตามบทละครของฉงเหยา(1)

    

     โจวจินซวนกระซิบตรงไปตรงมา “เธอยังไม่ได้หย่ากับพี่ใหญ่อีกเหรอ ไม่คิดจะสนใจอะไรลยหรือไง?”

    

     สวี่ชิงไม่คาดคิดว่าโจวจินซวนจะรู้เรื่อง “นายพูดถึงเรื่องอะไร?”

    

     โจวจินซวนก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย ก้นหัวลงต่ำและกระซิบว่า “เธอไม่ต้องมาเสแสร้งหรอก คนพวกนั้นมาตรวจสอบที่บ้าน พวกเขาถามว่าพี่ใหญ่ได้กลับมาที่นี่ตอนเดือนมีนาคมหรือเปล่า และถามว่าถ้าพี่ใหญ่แต่งงานกับเธอเพราะเหตุการณ์ในคืนนั้นล่ะ ทำไมฉันถึงไม่คิดเรื่องนี้มาก่อนเลยนะ?”

    

     สวี่ชิงหันหน้าไปมองเขาอย่างรวดเร็ว “นายเรียนมหาวิทยาลัยมาหรือเปล่า? ทำไมสมองถึงได้เต็มไปด้วยขี้เลื้อย หยุดพูดเรื่องไร้สาระนี้ซะ”

    

     โจวจินซวนไม่สนใจ และพูดอย่างตรงไปตรงมา “ฉันแค่พูดว่าทำไมพี่ใหญ่ถึงแต่งงานกับเธอทันทีที่กลับมา นั่นเป็นเพราะว่าเขารู้สึกผิดต่อเธอ เธอไม่โกรธเขาเลยหรือไง? ก่อนหน้านี้แค่ฉันจับมือเธอ เธอยังไม่พอใจเลย แต่เธอกลับยอมให้อภัยพี่ใหญ่ทั้งที่เขาทำเรื่องแบบนั้น”

    

     สวี่ชิงเขยิบถอยห่าง ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องผิดกาลเทศะ สวี่ชิงคงจะกระโดดตบโจวจินซวนฉาดใหญ่

    

     แต่ตอนนี้ทำได้แค่อดทน

    

     เมื่อมีคนเข้ามาสักการะอีกครั้ง ซูฮุ่ยหรูก็เริ่มปล่อยโฮอีกครั้ง

    

     ขณะที่สวี่ชิงกำลังรู้สึกเจ็บเข่า โจวจินหนานก็เดินเข้ามาเอนตัวลงและพยุงเธอ “ลุกขึ้นมาพักก่อน ผมบอกพวกคุณแล้วว่าคุณกำลังท้องอยู่ นั่งคุกเข่านานไม่ได้ เข้าไปนั่งพักในห้องด้านหลังก่อนนะ”

    

     สวี่ชิงไม่สามารถนั่งคุกเข่าได้อีกต่อไป เธอลุกขึ้นยืนและเดินตามโจวจินหนานไป

    

     โจวจินซวนตกใจจนอ้าปากค้าง สวี่ชิงกำลังตั้งท้อง!

    

     สวี่ชิงกำลังตั้งท้องลูกของพี่ใหญ่!

    

     เธอตั้งท้องได้อย่างไร

    

     สวี่ชิงเข้าไปในห้องนอนที่อยู่ด้านหลัง ขณะที่โจวคังอันนั่งอยู่ที่ขอบเตียงด้วยสีหน้าที่ไม่น่ามองนัก

    

     โจวจินหนานพยุงสวี่ชิงให้นั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ กระซิบกับโจวคังอันสองสามคำและรีบออกไป

    

     สวี่ชิงมองดูโจวคังอันที่มีสีหน้าโศกเศร้า อยากจะพูดปลอบเขาแต่ไม่รู้ว่าควรจะพูดปลอบอย่างไร คุณปู่ในสายตาของเธอมักจะสง่างามและเคร่งขรึมอยู่เสมอ

    

     เขาไม่เคยสนใจเรื่องในครอบครัวเลย มักจะมีท่าทีไม่แยแส แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เคยดูถูกดูแคลนเธอ

    

     โจวคังอันเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะปริปากพูด “ชิงชิง ปู่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าย่าจะจากไปแล้ว รู้สึกเหมือนเรายังกินข้าวเช้าอยู่ด้วยกันอยู่เลย หล่อนด่วนจากไปแบบนี้ได้ยังไง?”

    

     สวี่ชิงพูดตอบด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “การที่คุณย่าจากไปแบบนี้ถือว่าเป็นพ้นทุกข์พ้นโศกและถือว่าเป็นพรนะคะ”

    

     โจวคังอันถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ปู่บอกว่ารออีกสักสองปี จะพาย่าเธอไปดูทะเลด้วยกัน มันคงดีกว่านี้ถ้าเมื่อคืนนี้ปู่นอนที่โรงพยาบาลและเฝ้าดูย่าจากไป”

    

     หลังจากพูดจบ เขาก็พึมพำว่า “หมอบอกว่าอาการดีขึ้นแท้ ๆ ทำไมถึงจากไปได้?”

    

     สวี่ชิงอดไม่ได้ที่จะถาม “แล้วเมื่อคืนนี้ใครเฝ้าอยู่ที่โรงพยาบาลเหรอคะ?”

    

     โจงคังอินเงียบอีกครั้ง “ลุงกับแม่สามีเธอน่ะ”

    

     ทันใดนั้น หัวใจของสวี่ชิงก็มืดหม่นลง หากสองคนอยู่ที่นั่นจริง เป็นไปได้ไหมว่าเฉินหยิงจะตื่นขึ้นมาเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น

    

     โจวเฉิงเฉียนกับซูฮุ่ยหรูคงตื่นตระหนกจนเผลอลงมือฆ่าคนโดยเจตนา!

    ……………………………………………………………………………………………………………………

    สารจากผู้แปล

    กลัวโป๊ะล่ะสิ ย่ามาเห็นแผนการตัวเองแล้วกลัวจะแพร่งพรายสินะคู่หญิงร้ายชายเลวสองคนนี้

    ไหหม่า(海馬)