เกิดใหม่เป็นภรรยาสุดโหดยุค​ 80 - บทที่ 168 สวี่ชิง เธอยกโทษให้ฉันได้ไหม

    บทที่ 168 สวี่ชิง เธอยกโทษให้ฉันได้ไหม

    

    เมื่อเฉินหยิงได้ฟังว่าสวี่หรูเยว่จะไปหาสวี่ชิง ในใจก็ดีใจมาก

    

    นางเองก็ไม่แน่ใจกับเรื่องที่บ้านตระกูลสวี่นัก รู้เพียงว่าสวี่ชิงไม่ถูกกับทางบ้านตระกูลสวี่เท่านั้น และมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีอย่างมากกับสวี่หรูเยว่เช่นกัน

    

    ในเมื่อสวี่หรูเยว่ยินยอมที่จะไปหาสวี่ชิง หากพี่น้องสามารถคืนดีกันได้ก็จะดีที่สุด สุดท้ายแล้วไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็เป็นครอบครัวเดียวกัน

    

    เฉินหยิงพลันรู้สึกดีกับสวี่หรูเยว่ขึ้นมาเล็กน้อยทันที “ใช่แล้ว ต่างก็เป็นครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น มีอย่างที่ไหนถึงต้องเกลียดแค้นอะไรกันจนวางไม่ลง เธอต้องเอาใจใส่น้องสาวของเธอให้มากกว่านี้หน่อย พวกเธอไม่เพียงเป็นพี่น้องกันแต่ยังเป็นพี่สะใภ้น้องสะใภ้กันด้วย นี่เป็นชะตาที่สวรรค์ลิขิตไว้”

    

    สวี่หรูเยว่หลุบตาลง ในใจกลับเกลียดแค้นสวี่ชิงจนแทบจะฉีกหล่อนเป็นหมื่นชิ้น!

    

    ชะตาที่สวรรค์ลิขิตไว้ไว้อย่างนั้นหรือ หล่อนกับสวี่ชิงเป็นแค่ได้ศัตรูคู่แค้นเท่านั้นแหละ!

    

    ที่หล่อนต้องตกมาอยู่ในสภาพแบบนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะสวี่ชิงทำร้ายหล่อน!

    

    ซูฮุ่ยหรูกลัวว่าสวี่หรูเยว่คิดจะเล่นเล่ห์อะไรอีก คุณย่ายังไม่รู้เรื่องฉาวของตระกูลสวี่ แต่หล่อนนั้นรู้ดี อีกทั้งสวี่ชิงที่เต็มไปด้วยหนามคมคนนั้นมีหรือจะยอมให้อภัย?

    

    นอกจากนี้หล่อนยังอยากรู้ว่าในท้องของสวี่หรูเยว่เป็นลูกของโจวจินซวนจริงหรือไม่ จึงมองโจวจินซวนที่นั่งทำหน้าดำทะมึนอยู่อีกด้านและพูดเรียกสติ “จินซวน ถ้าหรูเยว่ไปหาสวี่ชิง ลูกก็ไปเป็นเพื่อนหล่อนด้วยนะ ตอนนี้หล่อนตั้งท้องอยู่ ต้องระวังหน่อย”

    

    โจวจินซวนเอ่ยรับด้วยใบหน้าดำทะมึนโดยไม่กระพริบตาแม้แต่น้อย

    

    หลังกินข้าวเช้าเสร็จ สวี่หรูเยว่ก็กลับมาเปลี่ยนชุดในห้อง ครั้นมองใบหน้าเหลืองซีดเซียวของตัวเองแล้วจึงตัดสินใจทาแป้งไข่มุกลงบนใบหน้าอีกหน่อย ด้วยไม่อยากออกไปหาสวี่ชิงด้วยสภาพใบหน้าที่ดูไม่ดี

    

    หล่อนเองก็ไม่อยากให้โจวจินซวนออกไปกับตัวเองเช่นกัน หลังจากแต่งหน้าเสร็จ ก็สะพายกระเป๋าหนังใบเล็กเดินออกมา

    

    โจวจินซวนนอนนิ่งอยู่บนเตียงไม่ขยับ ไม้แม้กระทั่งมองหน้าสวี่หรูเยว่

    

    เดิมทีเขาก็ไม่สนใจอยู่แล้วว่าเด็กในท้องของสวี่หรูเยว่เป็นลูกของใคร!

    ………….

    

    สวี่หรูเยว่รู้ว่าสวี่ชิงอาศัยอยู่ที่ไหน และรู้ว่าเธอเปิดร้านอาหารอยู่ที่สถานีรถไฟ มองเวลาแล้วจึงตัดสินใจไปสถานีรถไฟก่อน เมื่อไม่เห็นว่าสวี่ชิงอยู่ที่ร้านจึงเดินไปที่บ้านของเธอ

    

    หล่อนมองมาแต่ไกลก็เห็นว่าสวี่ชิงยืนอยู่ด้านหน้ากองถ่านที่ข้างรั้วบ้าน ขณะโจวจินหนานกับชายหนุ่มอีกสองคนก็กำลังซ่อมโรงเก็บถ่านอยู่

    

    สวี่ชิงยืนเท้าเอวมองอยู่ข้าง ๆ

    

    แดดในช่วงปลายเดือนสิงหาคมยังค่อนข้างร้อนแรงอยู่ไม่น้อย ทว่ากลับแฝงความรู้สึกอบอุ่นของฤดูใบไม้ร่วงโดยไม่รู้ตัว

    

    สวี่ชิงยืนอยู่ใต้แสงอาทิตย์ด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงทำงานผ้าเดนิม เกล้าผมขึ้น ให้ความรู้สึกคล่องตัวและสบาย ๆ

    

    แม้แต่แสงอาทิตย์ที่ตกอยู่บนร่างของเธอก็เปลี่ยนเป็นแสงอบอุ่นนุ่มนวล ขับให้ใบหน้าของเธอดูขาวผ่องยิ่งขึ้น

    

    สวี่หรูเยว่จ้องมองสวี่ชิงด้วยสายตาอิจฉาริษยา เมื่อก่อนก็สวยเหมือนลมพัดต้นหลิว* แฝงความสง่างามบางอย่าง

    *เปรียบผู้หญิงที่นุ่มนวลอ่อนหวาน

    

    แต่สวี่ชิงในวันนี้กลับดูมั่นใจและเผยความงดงามอย่างเป็นธรรมชาติออกมา

    

    ทำให้หล่อนรู้สึกเกลียดชังจนอยากเข้าไปหักโค่นกิ่งก้าน แล้วมองดูอีกฝ่ายเหี่ยวเฉาไปถึงจะสาแก่ใจ!

    

    สวี่ชิงที่กำลังมองโจวจินหนานกับหู่จือและสวี่หย่วนตงสร้างโรงเก็นถ่านสัมผัสได้ว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมองเธออยู่ จึงหันหน้าไป และเห็นสวี่หรูเยว่ที่สวมกระโปรงสีขาวตัวหนึ่งยืนห่างไปประมาณสองเมตร

    

    ในใจบังเกิดความสงสัยขึ้นเล็กน้อย เพราะช่วงนี้สวี่หรูเยว่กับฟางหลานซินนิ่งเงียบมาก

    

    จู่ ๆ อีกฝ่ายก็มาหาตนแบบนี้ ไม่รู้ว่ามีแผนร้ายอะไรอีก!

    

    สวี่หรูเยว่เห็นว่าสวี่ชิงเห็นตัวเองแล้ว ก็รีบเก็บสายตาและสีหน้าอิจฉาริษยาของตน พยายามยิ้มแล้วเดินเข้าไปหาสวี่ชิง “ชิงชิง ฉันมาเยี่ยมเธอน่ะ”

    

    สวี่ชิงยกมือข้างหนึ่งขึ้น “เธออย่าเพิ่งเดินเข้ามา ยืนอยู่ตรงนั้นแหละ อีกอย่างตอนนี้ฉันไม่มีอะไรให้ดู เธอดูเสร็จแล้วก็รีบกลับไปได้แล้ว”

    

    สีหน้าของสวี่หรูเยว่แข็งค้างไปในทันที หล่อนเตรียมคำพูดต่าง ๆ นานาอยู่ในหัวสารพัดอย่าง กลับถูกสวี่ชิงเอ่ยตัดบทจนพูดไม่ออก

    

    หล่อนก้าวไปข้างหน้าสองก้าวอย่างไม่ยินยอม “สวี่ชิง ฉันขอโทษสำหรับเรื่องที่เคยทำลงไปเมื่อก่อน ทุกวันนี้ฉันเองก็คิดได้แล้ว ว่าอะไรที่ไม่ใช่ของของฉัน ต่อให้เรียกร้องอย่างไรก็ไม่ได้มันมา”

    

    “ไม่นานมานี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย พวกเราจู่ ๆ ก็ทะเลาะกับจนกลายเป็นแบบนี้ ฉันเสียใจมากเหมือนกัน คิดๆ แล้วตอนพวกเรายังเด็ก เรียนด้วยกันหยุดเรียนด้วยกัน เธอมีของกินอร่อย ๆ อะไรก็จะเก็บไว้ให้ฉันเสมอ ทั้งยังเคยช่วยฉันทำการบ้าน แม้ว่าพวกเราจะมีปัญหาเล็ก ๆ กันบ่อย แต่พวกเราก็ยังคงสนิทกันดี”

    

    “ตอนม.ต้นที่ฉันถูกอันธพาลจับตัวไป ก็เป็นเธอที่ช่วยฉันออกมา เรื่องเหล่านี้ฉันจำได้ทั้งหมด เป็นเพราะฉันหูตามืดมัวทำเรื่องผิดพลาดไปช่วงหนึ่ง เธอให้อภัยฉันได้ไหม”

    

    “เธอยังจำได้ไหมว่ามีครั้งหนึ่งที่เธอตกแม่น้ำหวงเหอ ฉันช่วยเธอขึ้นมา สุดท้ายฉันป่วยไข้ไปสามวัน อีกนิดเดียวก็เกือบเป็นปอดบวมแล้ว ยังมีตอนที่เธอป่วย พ่อแม่ไม่อยู่บ้าน ฉันยังพาเธอไปส่งโรงพยาบาล….”

    

    “พวกเราไม่ใช่พี่น้องแท้ ๆ แต่ก็รู้สึกเหมือนเป็นพี่น้องกันจริง ๆ ฉันทำผิดครั้งเดียวเอง เธอก็อภัยให้ฉันเถอะนะ ฉันรับรองว่าต่อไปจะไม่ทำเรื่องไม่ดีกับเธออีก”

    

    สวี่หรูเยว่พูดแล้วก็แสดงความสะเทือนใจ นัยน์ตาแดงก่ำ

    

    สวี่ชิงมองสวี่หรูเยว่แสดงละครด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ภายในดวงตาฉายแสงเย็นเฉียบ

    

    สวี่หรูเยว่ยังพอจะมีสมองอยู่ เมื่ออยู่ต่อหน้าโจวจินหนานกับสวี่หย่วนตงและหูจื้อ หล่อนกลับมาขอร้องให้เธอยกโทษให้

    

    แล้วพูดเรื่องที่เธอช่วยเหลือสวี่หรูเยว่ขึ้นมาก่อน จากนั้นก็พูดเรื่องบุญคุณที่สวี่หรูเยว่ช่วยเหลือเธอ

    

    ใครปฏิบัติกับใครดีกว่ากัน เปรียบเทียบกันก็รู้แล้ว

    

    สวี่หรูเยว่เพียงพูดว่าจะไม่ทำเรื่องไม่ดีกับเธออย่างเดียว แต่ตั้งแต่ต้นจนจบกลับไม่บอกว่าเพราะอะไร จากนั้นก็ขอให้เธอยกโทษ!

    

    ถ้าไม่ยกโทษให้หล่อน เธอก็จะกลายเป็นคนจิตใจคับแคบ คิดเล็กคิดน้อย

    

    สวี่หรูเยว่เห็นว่าตนพูดมากมายขนาดนี้แต่สวี่ชิงกลับยังคงไม่พูด ในใจของหล่อนก็เริ่มรู้สึกร้อนรน นังแพศยาคนนี้หัวแข็งจริง ๆ! จึงกระแอมขึ้น “สวี่ชิง เธอจะไม่ยกโทษให้ฉันจริงเหรอ?”

    

    “ไม่!”

    

    สวี่ชิงตอบอย่างรวดเร็วมั่นคงและชัดเจนมาก

    

    คำตอบนี้ยิ่งทำให้สวี่หรูเยว่พูดไม่ออก หล่อนคิดว่าสวี่ชิงจะอายเวลาพูดเรื่องบุญคุณความแค้นของเราสองคนต่อหน้าคนมากๆ อีกทั้งหล่อนยังยอมลดตัวมาขนาดนี้แล้ว ต่อให้ในใจสวี่ชิงไม่คิดจะให้อภัยหล่อน ต่อหน้าก็ควรแสร้งทำหน่อยสิ?

    

    สวี่ชิงแสยะยิ้ม สายตาฉายแววเยาะเย้ย “เธอคิดจะทำอะไรฉันไม่รู้หรอกนะ แต่อยากคืนดีกับฉันนี่เธอฝันอยู่เหรอ? เธอช่วยอยู่ห่างจากฉันหน่อย ฉันไม่อยากหันกลับไปแล้วโดนเธอโยนความผิดให้ฉันหรอกนะ”

    

    สวี่หรูเยว่หน้าซีด กล้ามเนื้อบนใบหน้าสั่นกระตุกอย่างควบคุมไม่อยู่ หล่อนยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย สวี่ชิงกลับเลี่ยงเหมือนหล่อนเป็นอสรพิษเสียอย่างนั้น

    

    สวี่ชิงโบกมือปัด “เธอรีบไปเถอะ ฉันเห็นธาตุแท้ของเธอแล้วว่าน่ารังเกียจแค่ไหน!”

    

    สวี่หรูเยว่จากไปอย่างโมโห คิดว่าการที่ตัวเองยอมลดตัวลงมาแล้วจะได้เรื่องเสียอีก คาดไม่ถึงว่าสวี่ชิงจะไม่คิดญาติดีกับหล่อนขนาดนี้!

    

    สวี่ชิงหรี่ตามองสวี่หรูเยว่เดินกระฟัดกระเฟียดจากไป หันกายกลับมาก็เห็นว่าพวกโจวจินหนานสามคนทำหลังคาเสร็จแล้ว ราวกับไม่สนใจว่าเธอกับสวี่หรูเยว่จะพูดอะไรกัน

    

    ในใจรู้สึกอายเล็กน้อย จึงกลับเข้าบ้านไปทำกับข้าว

    

    เฟิงซูฮวานั่งอยู่ใต้ต้นไม้กำลังถักเชือกป่านอย่างเชื่องช้า มองสวี่ชิงเดินเข้ามาแล้วก็เงยหน้ามองเธอ “เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงสวี่หรูเยว่ หล่อนมาหาเธอเหรอ?”

    

    สวี่ชิงเดินไปคุกเข่าตรงหน้าเฟิงซูฮวา “ค่ะ หล่อนอยากมาขอคืนดีกับฉัน แต่ว่าฉันไม่ยอม”

    

    เฟิงซูฮวายิ้มมองสวี่ชิง “เธอคิดว่าอย่างไรก็ทำอย่างนั้นเถอะจ๊ะ แค่คิดถึงแค่ตัวเองก็พอ ไม่ต้องสนใจว่าคนอื่นจะมองยังไง”

    

    สวี่ชิงยิ้มแล้วยืดตัวเข้าไปกอดเฟิงซูฮวา “คุณย่า ทำไมคุณย่าฉลาดและมองการณ์ไกลขนาดนี้คะ ต่อให้คนที่เคยทำร้ายฉันคุกเข่าก้มหัวอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันก็ไม่ยกโทษให้หรอกค่ะ”

    

    โจวจินหนานที่หิ้วถังน้ำเดินเข้ามาได้ยินประโยคนี้ก็หยุดฝีเท้าทันที!

    …………………………………………………………………………………………………………………………

    สารจากผู้แปล

    อุบายตื้นๆ ของเธอทำอะไรชิงชิงไม่ได้หรอกหรูเยว่ ชิงชิงเป็นประเภทจำแล้วฝังใจไปอีกนาน

    พี่หนานเริ่มร้อนตัวแล้วสินะ

    ไหหม่า(海馬)