เกิดใหม่เป็นภรรยาสุดโหดยุค​ 80 - บทที่ 148 ผู้หญิงที่ละม้ายคล้ายเย่หนาน

    บทที่ 148 ผู้หญิงที่ละม้ายคล้ายเย่หนาน

    

    โจวจินหนานส่งสายตาเย็นชามองไปยังทางเดินข้างๆ

    

    สวี่ชิงที่เดินตามมาด้านหลังชะโงกมองข้ามไหล่เขาด้วยความสงสัย ก่อนเห็นฟ่านเจี๋ยยืนอยู่ไม่ห่างออกไป ดงดอกชบาที่บดบังทำให้ไม่เห็นตัวอีกฝ่ายหากมองผ่าน ๆ

    

    ฟ่านเจี๋ยมองโจวจินหนานและสวี่ชิงพร้อมแววเศร้าสร้อยในดวงตา เมื่อเห็นเขามองมาก็อยากเอ่ยทักทาย แต่ก็เกรงกลัวสายตาเฉยชาของเขา

    

    ศักดิ์ศรีเฮือกสุดท้ายทำให้หล่อนกัดฟันหันหลังเดินหนีไป

    

    ฟ่านเจี๋ยได้แต่ปลอบใจตนเองว่าหล่อนเป็นดาราอันเจิดจรัสบนเวทีที่ทุกคนต่างไขว่คว้า ไม่จำเป็นต้องลดตัวลงมาเพื่อชายคนเดียว แม้อีกฝ่ายจะเป็นคนที่หล่อนรักมาเป็นสิบปีก็ตาม

    

    หล่อนอดไม่ได้ที่จะอยากจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง มือกระชับกำขวดเล็กที่บรรจุของเหลวสีฟ้าอ่อนไว้แน่น

    

    ใครบางคนบอกไว้ว่ามันเป็นน้ำหอมวิเศษ หากใช้จะทำให้เป็นที่ชมชอบของผู้อื่นอย่างได้ผลชะงัด

    

    หล่อนเคยใช้มันครั้งหนึ่ง ตอนนั้นหล่อนต้องการไปหาโจวจินหนาน ไม่ได้คิดอยากพบสวี่ชิงที่ซื้อข้าวของเครื่องใช้เจ้าสาวในศูนย์การค้า ก่อนกระติกน้ำร้อนที่มีสัญลักษณ์ซังฮี้* ในมืออีกฝ่ายจะทิ่มแทงใจหล่อน

    *ซังฮี้ = อักษรสัญลักษณ์ที่ใช้กับงานแต่งงานของคู่บ่าวสาว เพราะเหมือนรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความสุข

    

    ศักดิ์ศรีที่เหลือของตนทำให้หล่อนหันหลังกลับไปโดยไม่ได้ไปหาโจวจินหนาน

    

    วันนี้ได้เห็นสายตาของเขาแล้วก็พลันนึกขบขันขึ้นมา น้ำหอมประหลาดมหัศจรรย์แบบนี้จะทำให้คนมาหลงรักได้อย่างไร

    

    สวี่ชิงจ้องมองฟ่านเจี๋ยเดินออกไป แม้หญิงสาวคนนี้จะเย่อหยิ่งราวนกยูงและใจร้อนวู่วามเป็นบางครั้ง แต่ก็ต้องยอมรับว่าอีกฝ่ายดูดีไม่น้อย

    

    เธอเอ่ยประชดขึ้นด้วยความหึงหวงอย่างไม่อาจอธิบายได้ “ฉันว่าฟ่านเจี๋ยสวยมากเลยนะคะ พวกคุณรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก คุณไม่คิดแบบนั้นบ้างเหรอคะ”

    

    โจวจินหนานนิ่วหน้า “หล่อนหน้าตาเป็นยังไงแล้วเกี่ยวอะไรกับผมล่ะ เร็วเข้าครับ เราต้องไปช่วยงานที่ร้านนี่”

    

    ไฟหึงของสวี่ชิงพลันมอดลงทันที ก่อนเธอจะยิ้มกว้างเดินตามเขาไปสถานีรถไฟ

    

    ระหว่างทางก็ตั้งใจจะให้ผางเจิ้งหัวกลับไปบอกคุณย่าว่าดวงตาของโจวจินหนานอาการดีขึ้นแล้ว

    

    หากคุณย่าต้องการค่อยให้เขาพาแวะมาหาพรุ่งนี้เช้า

    

    อย่างไรเสียตอนนี้เธอก็ไม่มีจักรยาน เกาจ้านเองก็แขนเจ็บ ทั้งรถจี๊ปยังมาเสียอีกต่างหาก

    

    เมื่อพวกเขามาถึงร้าน ผางเจิ้งหัวกับคนอื่น ๆ พากันแปลกใจและยินดีเมื่อเห็นว่าดวงตาโจวจินหนานหายดีแล้ว

    

    หลี่ซิ่วเจินพูดกับสวี่ชิงไม่หยุด “ดีจัง เสี่ยวโจวเป็นคนดีแถมยังมีความสามารถ ตอนนี้กลับมามองเห็นอีกครั้งแล้ว พวกเธอทั้งสองคนเหมาะสมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยกเลยละ”

    

    สวี่ชิงหัวเราะ “คุณน้าซิ่วเจินหมายความว่ายังไงคะ เมื่อก่อนคิดว่าเราไม่เหมาะสมกันเหรอ”

    

    หลี่ซิ่วเจินยิ้มเจื่อน “เจ้าเด็กนี่ หัวไวจริง ๆ! เมื่อก่อนเราเคยคิดว่าเสี่ยวโจวไม่ดีพอสำหรับเธอ เธอทั้งหน้าตาสะสวยและมีความสามารถ แม้เขาจะเป็นวีรบุรุษแต่ก็มองไม่เห็น ถ้าต่อไปมีลูกด้วยกันเธอก็ต้องดูแลทั้งลูกทั้งเขา แล้วยังต้องทำงานหาเลี้ยงครอบครัวอีก ลำบากแย่เลย”

    

    “ฉันพูดแบบนี้ไม่โกรธฉันเหรอ”

    

    สวี่ชิงยิ้มพลางส่ายหน้า “ไม่โกรธหรอกค่ะ แต่ฉันไม่คิดว่าตัวเองคู่ควรกับเขา ยังไงฉันก็เจอเรื่องเลวร้ายบางอย่างมาเหมือนกัน”

    

    หลี่ซิ่วเจินขมวดคิ้ว “จะโทษเธอได้ยังไงกัน ไอ้พวกชั่วช้าหน้าไม่อายมันเลวจะตาย ถ้าจับได้ควรจับตอนซะให้เข็ด พวกมันไม่คู่ควรกับผู้หญิงดี ๆ เลยสักนิด”

    

    สวี่ชิงยิ้มทั้งที่ในใจไม่ต้องการพูดถึงมัน

    

    โจวจินหนานนั่งอยู่ห่าง ๆ และทนไม่ได้กับสิ่งที่ได้ฟัง เขาได้ยินทุกคำที่ลี่ซิ่วเจินกับสวี่ชิงพูดคุยกัน

    

    ก่อนรู้สึกเย็นเยียบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

    

    บางทีอาจถึงเวลาต้องหาโอกาสสารภาพกับสวี่ชิงแล้ว

    

    แต่เป็นเพราะมีผู้คนมากมายเกี่ยวข้องกับเบื้องหลังเรื่องนี้ หากสวี่ชิงโมโหขึ้นมาอาจเกิดผลร้ายตามมา!

    

    เขานิ่วหน้าและนึกลังเลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

    

    ผางเจิ้งหัวเรียกโจวจินหนานสองครั้งติด แต่เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบเสียทีจึงตบบ่า “พี่โจว คิดอะไรอยู่ ตอนนี้ตาหายดีถือเป็นเรื่องน่ายินดีแล้ว คืนนี้อยากไปดื่มด้วยกันไหมครับ”

    

    ระหว่างถามก็ส่งบุหรี่ให้อีกฝ่าย

    

    โจวจินหนานคืนสติ แม้รับบุหรี่มาแต่ไม่คิดจะจุดสูบ “ไม่จำเป็นหรอก นายทำงานหนักแล้ว กลับไปพักแต่หัวค่ำเถอะ”

    

    เผิงเจิ้งหัวขำ “ผมเคยชินแล้วครับ รู้สึกเหมือนมีพลังล้นเหลือทุกวันเลย ที่บอกว่านี่เป็นงานหนัก ตอนผมไปทำงานก่อสร้างไม่หนักกว่าเหรอครับ ถึงขนาดต้องไปแบกหินบนภูเขา เหนื่อยกว่านี้มากครับ”

    

    นอกเหนือจากช่วงแรกที่รู้สึกเหมือนจะเอาไม่อยู่ แขนแข็งแรงเริ่มปวดล้าไปหมด

    

    ตอนนี้ทำงานทุกวัน แต่ไม่รู้สึกแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว

    

    สวี่ชิงได้ยินคำทักท้วงของเขาก็หันมายิ้มให้ “ก็ได้ เรื่องน่ายินดีแบบนี้ควรเฉลิมฉลอง ปิดร้านตอนสองทุ่มครึ่งแล้วนั่งดื่มกันที่ร้านกันดีไหม”

    

    ผางเจิ้งหัวพยักหน้า “ไม่มีปัญหาครับ ผมจะกันวัตถุดิบไว้ส่วนหนึ่ง พอร้านปิดแล้วจะทำอาหารให้ทุกคนกินเอง”

    

    เธอยกยิ้ม “เอาแบบนั้นก็ได้ ฉันขอยืนจักรยานนายหน่อย ว่าจะขับไปรับคุณย่ามาร่วมงานด้วยน่ะ”

    

    ผางเจิ้งหัวโบกมือปฏิเสธ “ไม่ต้อง ฉันไปรับเอง ฉันปั่นเร็วกว่า”

    

    เธอไม่คิดเกรงใจ ตอนนี้เธอตั้งท้องแล้วจึงไม่กล้าออกแรงมากนัก

    

    หลังพูดคุยกันอย่างออกรสครู่หนึ่งก็ลุกขึ้น

    

    สวี่ชิงต้องการช่วยทำอาหารแต่ถูกโจวจินหนานห้ามไว้ เขาเองก็เคยเรียนทำอาหารมาก่อน

    

    เดิมทีเธอไม่อาจวางใจได้ สวี่ชิงจึงอยู่ดูจากด้านข้าง หลังผ่านไปหลายจานและเห็นว่าโจวจินหนานทำอาหารเป็น ทั้งยังทำได้ว่องไวเมื่อคล่องมือแล้ว

    

    แต่สวี่ชิงยังพบปัญหาหนึ่ง ลูกค้าส่วนใหญ่มักไปสั่งอาหารกับน้าเชียวเฟิง น้อยคนจะมาทางโจวจินหนาน เหมือนกับตั้งใจหลีกเลี่ยงเขา

    

    เธอมองคุณน้าเชียวเฟิงที่ยิ้มแย้มแจ่มใส ก่อนหันไปหาโจวจินหนานที่ปั้นหน้านิ่ง ชวนให้รู้สึกเหมือนว่าจะทำร้ายคนที่มาสั่งอาหารกับเขา

    

    เธอกลั้นยิ้มและถอนหายใจออกมา “นี่ คุณทำหน้าจริงจังไปแล้วนะ เราทำงานบริการอยู่นะคะ ต้องยิ้มเข้าไว้สิ มีคำบอกไว้ว่าเปิดรับความมั่งคั่งทั่วสารทิศต้อนรับลูกค้าจากทั่วโลกไม่ใช่เหรอคะ ฉะนั้นคุณต้องยิ้มนะคะ”

    

    เขาเหลือบมองเธอที่อยากทำให้ยิ้มแต่เขาก็ยิ้มออกมาไม่ได้

    

    สวี่ชิงยิ้มพลางเอ่ยกระซิบ “คิดเสียว่าอาหารแต่ละจานเป็นค่านมผงของลูกเราสิคะ พอจะอารมณ์ดีขึ้นมาได้ไหม”

    

    โจวจินหนานตงิดใจเล็กน้อย “เด็กกินนมแม่กันไม่ใช่เหรอ ทำไมต้องกินนมผงด้วยล่ะ”

    

    เธอไม่เข้าใจตรรกะความคิดของชายคนนี้แม้แต่น้อย พวกเขาเถียงกันเรื่องวิธีเลี้ยงลูกกันอยู่หรืออย่างไร เธอกลอกตา “ถ้าไม่มีนมแม่ลูกก็ต้องกินนมผงไม่ใช่เหรอคะ ถ้าคิดได้แล้วจะยิ้มได้หรือยังคะ”

    

    เขายังยิ้มไม่ออกและตักอาหารด้วยสีหน้านิ่ง

    

    สวี่ชิงไม่ทำให้เขาเสียหน้าเช่นกัน ทำเพียงยืนอยู่ข้างๆ และส่งยิ้มเรียกลูกค้าให้มาซื้อมื้อเย็น

    

    เมื่อมีเธออยู่ข้างกายเขา ผลลัพธ์ก็ดีขึ้นมาก จำนวนลูกค้าทางนี้ค่อยๆ เพิ่มขึ้น

    

    ท่ามกลางลูกค้าที่ต่อแถวซื้อ มีหญิงสาวในชุดกระโปรงแดงสะดุดตา หล่อนผิวพรรณดีและมีแววตาอ่อนโยน ท่าทางราวกับนางฟ้า

    

    เมื่อสวี่ชิงเห็นก็อดเอื้อมแขนออกไปหยิกแขนโจวจินหนานไม่ได้ หญิงสาวในชุดแดงแต่งดิ้นเงินที่แขนและคอเสื้อเหมือนแม่เธอในชุดแต่งงานไม่มีผิด!

    อีกทั้งยังมีโครงหน้าละม้ายคล้ายเย่หนานในรูปอีกต่างหาก!

    ………………………………………………………………………………………………………………………….

    

    สารจากผู้แปล

    

    ต่อให้ใช้น้ำมันพรายฤทธิ์แรงขนาดไหน ถ้าเขาไม่รักก็คือไม่รักค่ะ

    

    เอ๊ะ แม่ชิงชิงปรากฏตัวแล้วเหรอ

    

    ไหหม่า(海馬)