เกิดใหม่เป็นภรรยาสุดโหดยุค 80 - บทที่ 147 คุณชอบลูกชายหรือว่าลูกสาว
บทที่ 147 คุณชอบลูกชายหรือว่าลูกสาว
สวี่ชิงหันหน้าไปมองโจวจินหนาน คิดไม่ออกว่าทำไมจู่ ๆ โจวจินหนานถึงกลับบ้านมาตามหาโจวเฉิงเฉียน
หรือเขากำลังสงสัยว่าโจวเฉิงเฉียนมีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ในวันนี้?
ถึงแม้เหตุการณ์ดังกล่าวจะเป็นฝีมือของโจวเฉิงเฉียน แต่เขาก็ควรจะรวบรวมข้อมูลก่อน จากนั้นจึงเอาหลักฐานไปปาใส่หน้าโจวเฉิงเฉียนและพาไปในที่ที่ควรไปไม่ใช่เหรอ?
การเร่งรัดมาที่นี่มันไม่ดูรีบร้อนไปหน่อยเหรอ?
โจวจินหนานมองผ่านโจวเฉิงเหวินและจ้องไปที่ซูฮุ่ยหรู “ผมกลับมาหาโจวเฉิงเฉียน ฝากบอกเขาด้วยว่าในบ่อน้ำลึกมีผีอยู่ อย่าออกมาเดินตอนกลางคืนล่ะ”
ซูฮุ่ยหรูชะงัก หล่อนไม่เข้าใจว่าทำไมโจวจินหนานถึงจ้องมองมาที่ตนและพูดแบบนี้ ก่อนจะกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก “ลูกพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?”
โจวเฉิงเหวินไม่เข้าใจเช่นกัน ทำไมคำพูดของเขาถึงดูคล้ายกับคำพูดของพวกวายร้าย? จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย “ใช่ จินหนาน แกหมายความว่ายังไง? ลูกมีเรื่องอะไรกับลุงใหญ่หรือเปล่า?”
โจวจินหนานยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย และพูดเยาะเย้ย “คุณไปบอกเขาตามนี้แล้วกัน เดี๋ยวเขาก็เข้าใจเอง”
โจวเฉิงเหวินขมวดคิ้ว “จินหนาน ไม่ว่าจะยังไง เขาก็เป็นคุณลุงใหญ่ของแกกับจินซวนมาตั้งแต่เด็ก ไม่อย่างงั้นพวกแกคงจะอดตายกันตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ถึงคุณลุงจะทำผิดพลาดไปบ้าง แต่ลุงก็ไม่เคยปฏิบัติต่อแกไม่ดี นี่ไม่ได้เข้าใจอะไรผิดกันใช่ไหม?”
สวี่ชิงเหลือบมองโจวเฉิงเหวินผู้ถูกสวมเขาเงียบ ๆ
ดูเหมือนว่าโจวเฉิงเฉียนกับซูฮุ่ยหรูจะกระทำเรื่องเหล่านั้นได้อย่างแยบยล ไม่เพียงจะปิดบังความสัมพันธ์ได้เท่านั้น แต่ยังทำให้โจวเฉิงเหวินรู้สึกขอบคุณพวกเขา
หัวใจของซูฮุ่ยหรูแทบจะกระดอนออกจากอกเมื่อได้ยินคำพูดของโจวเฉิงเหวิน ก่อนจ้องมองไปที่โจวจินหนานและรู้สึกหวาดกลัวกับคำพูดของเขา
โจวจินหนานเมินหล่อนและหันไปมองสวี่ชิงที่อยู่ข้าง ๆ ท่าทางของเขาดูอ่อนโยนขึ้นมาในทันใด และน้ำเสียงก็นุ่มนวลเช่นกัน “ไปเถอะ กลับบ้านกัน”
สวี่หรูเยว่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามคอยสังเกตสวี่ชิงกับโจวจินหนาน หล่อนรู้ว่าสวี่ชิงเป็นคนหน้าตาดี แต่หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาสักพักหนึ่งก็พบว่าสวี่ชิงดูดีขึ้นมาก
เธอทำร้านอาหารในสถานีรถไฟไม่ใช่เหรอ? เจอควันเจอความร้อนทุกวัน ไม่ซีดเซียวหรือหน้ามันเยิ้มบ้างเลยหรือ?
ดูสวยขึ้นเป็นกองขนาดนี้ได้อย่างไร!
เดิมทีหล่อนก็เกลียดสวี่ชิงมากพอแล้ว แต่ตอนนี้กลับรู้สึกอิจฉาริษยามากขึ้นไปอีก อยากจะเดินเข้าไปฉีกใบหน้าเปี่ยมสุขของสวี่ชิงเต็มทน
ตอนนี้ชีวิตของหล่อนไม่ค่อยเป็นที่น่าพอใจนัก จึงใช้การวางยาเพื่อที่หล่อนกับโจวจินซวนจะได้กลายมาเป็นสามีภรรยาในทางพฤตินัยกัน
ผลปรากฏว่าโจวจินซวนกลับเกลียดหล่อนมากขึ้น ถึงจะได้นอนร่วมเตียงเดียวกัน แต่กลับไม่เคยพูดคุยกันอีกเลย
เมื่อเห็นว่าโจวจินหนานกำลังจะจากไป หล่อนจึงพูดขึ้นว่า “พี่ใหญ่ นาน ๆ ทีจะกลับมาสักครั้ง ทำไมถึงรีบกลับนักล่ะคะ ไหน ๆ ตาพี่ก็มองเห็นชัดแล้ว คุณพ่อคุณแม่ดีใจกันมาก อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนแล้วค่อยกลับเถอะนะคะ”
โจวเฉิงเหวินพยักหน้า “ใช่ อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนแล้วค่อยกลับเถอะ พ่อมีความสุขมากเลยนะที่แกกลับมามองเห็นแล้ว!”
โจวจินหนานลุกขึ้น “ไม่จำเป็นหรอกครับ เรามีธุระอย่างอื่นต้องทำ”
สวี่ชิงลุกขึ้นยืนตามโจวจินหนาน สายตาเย็นยะเยือกของเธอมองผ่านสวี่หรูเยว่ คิดว่าเธอจะไม่รู้หรือว่าทำไมอีกฝ่ายถึงพูดรั้งไว้
เมื่อเห็นโจวจินหนานกับภรรยายืนกรานว่าจะจากไป โจวเฉิงเหวินก็ไม่ลังเล “ก็ได้ เอาไว้มีเวลาค่อยหาเวลามากินข้าวด้วยกัน ถ้าคุณปู่คุณย่ากลับมา พ่อจะให้จินซวนโทรไปบอก”
โจวจินหนานกล่าวอำลา และพาสวี่ชิงออกไป
โจวเฉิงเหวินกับซูฮุ่ยหรูเดินออกไปส่งพวกเขา
หลังจากคนอื่น ๆ จากไป โจวจินซวนก็หันไปมองสวี่หรูเยว่ด้วยสายตาเย็นชา “คุณนี่ทำตัวไร้ค่าเสียจริง พอเห็นผู้ชายหน่อยก็เดินไม่ไหวเลยหรือไง?”
สวี่หรูเยว่จ้องเขม็ง “คุณพูดบ้าไร้สาระอะไร!”
โจวจินซวนเยาะเย้ย “พอเห็นพี่ชายผมตาหายดีก็รีบพูดยกยอเข้าตัว น่าเสียดายที่พี่ชายใหญ่ไม่ใช่หลี่ต้าหย่ง เขาไม่สนใจนังแพศยาอย่างคุณหรอก”
สีหน้าของสวี่หรูเยว่เปลี่ยนเป็นโกรธจัด “ก็ดีกว่าคุณแล้วกัน! ตาติดกับนังสวี่ชิงเชียว หล่อนมองมาที่คุณบ้างไหมล่ะ?”
โจวจินซวนชี้นิ้วไปที่สวี่หรูเยว่ “คุณ!”
สวี่หรูเยว่ทำคอแข็ง “ทำไม คุณจะตบตีฉันหรือไง? ตีฉันเลยสิตีฉันเลย!”
โจวจินซวนจ้องเขม็งไปที่สวี่หรูเยว่ “มารยานักนะ!”
จากนั้นเขาจึงกระแทกประตูด้วยความโกรธและจากไป
สวี่หรูเยว่โกรธมากเช่นกัน หล่อนนั่งลงที่โซฟาและพ่นกระแทกลมหายใจ
ถ้าสวี่ชิงมีชีวิตเลวร้าย หล่อนคงรักษาสมดุลหัวใจไว้ได้หน่อย แต่นี่อีกฝ่ายกลับมีชีวิตที่ดีมาก!
หล่อนจะกล้ำกลืนฝืนทนมันได้อย่างไร
…
สวี่ชิงกับโจวจินหนานเดินออกมาจากบ้าน และค่อย ๆ เดินไปที่ทะเลสาบเทียม
แต่ก่อนตอนที่โจวจินหนานยังมองไม่เห็น เขาสามารถจับมือของสวี่ชิงได้โดยไม่ลังเล แต่ตอนนี้เขามองเห็นแล้ว นับประสาอะไรกับการจับมือ แค่เดินใกล้กันเขายังเขินแล้วเขินอีก
ถึงแม้จะเป็นสามีภรรยากัน แต่ก็ถูกผู้คนชี้และหัวเราะเยาะจากทางด้านหลังได้ง่าย
สวี่ชิงเอามือไพล่หลัง และค่อย ๆ เดินเคียงข้างโจวจินหนานที่อยู่ห่างออกไปถึงครึ่งเมตร ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย “คุณคิดว่าเป็นฝีมือของคุณลุงเหรอคะ แต่ต่อให้คุณบุกมาหาเขา เขาก็คงจะไม่ยอมรับหรอก และคงจะบอกว่าคุณเข้าใจเขาผิด”
โจวจินหนานยิ้ม “ไม่หรอก อีกไม่นานจะได้เห็นเอง พวกเขาจะรู้ได้ทันทีที่ผมบุกไปหาเขาด้วยความมั่นใจ จากนั้นเขาจะส่งคนไปหาคนที่อยู่เบื้องหลัง คนที่อยู่ข้างเกาจ้านจะสามารถติดตามเบาะแสและค้นหาคนที่อยู่เบื้องหลังได้”
สวี่ชิงตระหนักได้ในทันที “แบบนี้เรียกว่าเคาะภูเขาเขย่าเสือ แหวกหญ้าให้งูตื่นหรือเปล่าคะ?”
โจวจินหนานยิ้มอย่างมีเลศนัย “เกือบถูก อยากเข้าไปดูมหาวิทยาลัยประจำเมืองเอกไหมครับ?”
สวี่ชิงพยักหน้า “อยากค่ะ ฉันเคยฝันว่าอยากจะเข้าเรียนที่นี่”
หลังจากพูดจบ เธอก็กลัวว่าโจวจินหนานจะคิดมาก “แต่ฉันไม่ได้เรียนเพื่อใครนะ แค่คิดว่าถ้าเรียนรู้เยอะ ๆ ก็คงจะดีไม่น้อย ตอนนั้นความคิดฉันเรียบง่ายมากเลยค่ะ คิดว่าถ้าได้เข้าเรียนมหาลัย ฉันจะได้เข้าไปทำงานในสำนักงาน ไม่ต้องมานั่งขายตั๋วรถบัส”
โจวจินหนานสงสัย “แล้วถ้าตอนนี้ได้เข้าไปทำงานในสำนักงาน คุณยังจะอยากทำอยู่ไหม?”
สวี่ชิงรีบส่ายศีรษะ “ไม่อยากทำแล้วค่ะ ฉันรู้สึกว่าตอนนี้ฉันสบายดีและเป็นอิสระแล้ว และครอบครัวเราสามคนคงจะทำแบบนั้นไปตลอดไม่ได้ ฉันอยากจะพาลูกไปทุกทีที่เขาอยากไป”
โจวจินหนานมองดูสวี่ชิงด้วยสายตาที่อบอุ่น “ได้”
หลังจากพูดเรื่องนี้ สวี่ชิงก็ถามคำถามที่ผู้หญิงตั้งครรภ์ทุกคนล้วนถาม “คุณชอบเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงคะ?”
ตอนนี้นโยบายการวางแผนการคุมกำเนิดได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ผู้ที่มีทะเบียนบ้านอยู่ในเมืองหรือเป็นคนในภาคธุรกิจต่างๆ ได้รับอนุญาตให้มีลูกเพียงคนเดียวเท่านั้น
หลายคนพยายามซ่อนตัวจากนโยบายแผนการคุมกำเนิดเพื่อคลอดบุตร ยกตัวอย่างเช่น ลูกชายของป้าหม่าที่ออกไปคลอดบุตรอยู่ที่โนวาสโกเทียซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์
โจวจินหนานเงียบไปครู่หนึ่ง “ถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากได้ลูกชาย”
สวี่ชิงตกตะลึง “อ่า โจวจินหนาน ไม่นึกเลยว่าคุณจะให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว!”
โจวจินหนานส่ายศีรษะ “ถ้าเป็นลูกสาว ผมคงจะปกป้องคุณกับลูกไม่ได้ แต่ถ้าเป็นลูกชาย ผมหวังว่าเขาจะโตในเร็ววันและปกป้องคุณได้”
หัวใจของสวี่ชิงอ่อนยวบหลังจากได้ยินคำพูดกระตุ้น “โจวจินหนาน ทำไมคุณถึงน่ารำคาญแบบนี้เนี่ย ฉันอยากจะร้องไห้เลย”
โจวจินหนานมองเธอด้วยรอยยิ้ม “ดูสิ ถ้าคุณร้องไห้แบบนี้ก็ควรมีลูกชายไว้คอยปกป้องนะ”
สวี่ชิงจ้องมองโจวจินหนานอย่างโกรธเคือง “คุณชอบลูกชายมากกว่าลูกสาวแล้วยังจะมาหาข้อแก้ตัวอีกนะ!”
แต่ทันใดนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของโจวจินหนานก็จางหายไป ขณะจ้องมองไปที่ทางเดินด้านข้าง!
…………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
จินซวนกับหรูเยว่ไม่ต้องเถียงกัน พวกแกทั้งคู่ก็พอกันนั่นแหละ
เหตุผลที่พี่หนานอยากได้ลูกชายมันช่างหวานจริงๆ ค่ะ ก็เพราะเป็นห่วงชิงชิงนี่เอง
ไหหม่า(海馬)