เกิดใหม่เป็นภรรยาสุดโหดยุค 80 - บทที่ 142 ร้องเพลงรักให้เธอฟัง
บทที่ 142 ร้องเพลงรักให้เธอฟัง
สารบัญ
บทที่ 142 ร้องเพลงรักให้เธอฟัง
โจวจินหนานนึกไม่ถึงว่ากฎข้อปฏิบัติทางครอบครัวคือการที่สวี่ชิงสั่งให้เขาร้องเพลง!
โดยเขามีทางเลือกสองทาง ว่าจะนอนบนพื้นหรือร้องเพลง!
สวี่ชิงไม่ได้โกรธเคืองจริงจัง เธอเพียงแต่ต้องการจะสร้างสีสันให้แก่โจวจินหนานเท่านั้น
ถ้าโจวจินหนานไม่อยากร้องเพลงก็ไม่เป็นไร แต่กลับคาดไม่ถึงว่าโจวจินหนานจะเงียบไปครู่หนึ่ง ส่งเสียงกระแอมและเริ่มร้องเพลง ก่อนจะขับขานเพลงรัสเซีย น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาและแหบแห้งเล็กน้อย
มันเป็นเหมือนกับแปรงขนาดเล็กที่เข้ามาขัดถูหัวใจของสวี่ชิง เพลินเพลินและไพเราะ
สวี่ชิงรู้ว่าเพลงคัตยูชา(1)เป็นเพลงภาษารัสเซียที่โด่งดัง เธอจำเนื้อเพลงโดยละเอียดไม่ได้ แต่กับคุ้นเคยกับท่วงทำนองเพลงเป็นอย่างดี
เนื้อเพลงคร่าวๆ มีอยู่ว่าทหารแบกปืนเหล็กขึ้นเพื่อปกป้องประเทศ และในขณะเดียวกันก็คิดถึงผู้หญิงที่พวกเขารักจากแดนไกล
ท่วงทำนองนี้สามารถปลุกใจคนหนุ่มสาวได้อย่างง่ายดาย
สวี่ชิงรู้ว่าโจวจินหนานพูดภาษารัสเซียได้ แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะร้องเพลงรัสเซียได้ และร้องออกมาได้ดีมาก!
เมื่อจ้องมองแววตาสดใสของเขา เธอก็เข้าใจได้ดีว่าทำไมคนหนุ่มสาวถึงชอบวิ่งไล่ตามดารา เพราะเธอไม่ต่างอะไรจากแฟนคลับตัวน้อยที่มองดูโจวจินหนาน
สวี่ชิงรีบวิ่งเข้ามาโอบกอดรอบคอเขาทันทีที่โจวจินหนานร้องเพลงจบ “คุณร้องเพลงนี้ให้ผู้หญิงคนไหนคะ?”
โจวจินหนานโอบรอบเอว และลูบเรือนผมของเธอ “ก็ให้คุณไง”
สวี่ชิงเม้มปากและพูดว่า “โจวจินหนาน คุณคิดว่าฉันไม่เข้าใจภาษารัสเซียเหรอ คิว่าฉันไม่เข้าใจความหมายหรือไง? ฉันรู้จักเพลงนี้ แต่ลืมไปแล้วว่าภาษาจีนร้องยังไง ถ้าคุณร้องเพลงนี้ให้ฉันจริง ๆ คุณก็ต้องร้องภาษาจีนด้วยสิ”
โจวจินหนานเม้มปากและปฏิเสธที่จะร้องเป็นภาษาจีน ไม่ว่าสวี่ชิงจะอ้อนเขามาแค่ไหนก็ตาม
เขาอายที่จะต้องร้องมันออกมาโต้ง ๆ และชื่นชอบมันในภาษาต้นฉบับมากกว่า
สวี่ชิงโน้มตัวลง ถูปลายจมูกของเธอเข้ากับของโจวจินหนาน “ร้องเถอะนะ ถ้าคุณร้อง ฉันจะไม่รบกวนคุณอีก”
โจวจินหนานเงียบไปครู่หนึ่งและลูบแผ่นหลังของสวี่ชิง “มันดึกแล้ว”
สวี่ชิงพึมพำ “คุณแกล้งฉันนี่!”
เธอโอบกอดรอบคอ ลูบคลำเขาราวกับเด็กเอาแต่ใจ ทั้งสองคนถกเถียงกันไปมา และโดยไม่ทราบว่าใครเป็นผู้ริเริ่มก่อน ฉากงดงามบันลือโลกก็เกิดขึ้นในท้ายที่สุด
สวี่ชิงยังคิดว่ามีความเป็นไปได้ที่เธอจะตั้งครรภ์ เธอจึงขอให้โจวจินหนานทำช้าลง
หลังจากพายุฝนสงบลง โจวจินหนานจึงออกไปตักน้ำเอามาชำระล้างให้สวี่ชิง
สวี่ชิงรู้ว่าโจวจินหนานเริ่มมองเห็นเล็กน้อย เธอจึงปล่อยให้เขาทำ เธอนอนอยู่บนเตียงและลูบคลำท้องไปมา คิดว่าโจวจินหนานคงจะได้เห็นในเร็ว ๆ นี้ อีกไม่นานเกินรอคงจะรักษาตัวเสร็จสิ้น ก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฏขึ้นที่มุมปาก
โจวจินหนานจะได้เห็นตอนที่ลูกของพวกเขาเกิดมาหรือไม่?
โจวจินหนานที่กลับมาจากการไปตักน้ำ หันมาพูดกับสวี่ชิง “ผมจะให้ไป๋หลางอยู่กับคุณนะ”
สวี่ชิงประหลาดใจ “ทำไมเหรอคะ?”
โจวจินหนานคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ไป๋หลางแก่มากแล้ว ถึงเวลาเกษียณ ผมเลยจะไม่เอามันออกไปด้วย”
สวี่ชิงรีบลุกขึ้นนั่งและตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “คุณจะต้องไปแล้วเหรอ?”
โจวจินหนานยังไม่แน่ใจนัก “เมื่อไหร่ที่ดวงตาหายดี ไม่ช้าหรือเร็วก็ต้องไป”
หน้าที่ของพวกเขาคือการรักษาความปลอดภัยของชายแดน แม้ว่าตอนนี้จะมีหมาป่าล้อมรอบไว้อยู่ แต่ก็ไม่อาจประมาทได้
ความสุขที่เพิ่มขึ้นของสวี่ชิงจางหายไปทีละนิด และรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย “ดวงตาของพี่ยังไม่เห็นชัดเลย ยังต้องใช้เวลารักษาอีกนาน”
โจวจินหนานไม่พูดอะไร เขารับรู้ได้ว่าดวงตาของเขาค่อย ๆ ฟื้นตัวขึ้น แม้ว่าจะเห็นเป็นรูปโครงร่างและยังต้องเพิ่มสีสันเข้าไปอีกก็ตาม
การรักษาสายตาเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
สวี่ชิงบ่นอุบอิบเล็กน้อย “ถ้าฉันรู้มาก่อนหน้านี้ ฉันจะบอกคุณย่าว่าไม่ต้องรีบรักษาหรอก”
หลังจากพูดจบ ดวงตาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “ฉันดูเห็นแก่ตัวมากเลยใช่ไหมคะ?”
โจวจินหนานเอื้อมมือออกไปลูบศีรษะเธอ “ไม่หรอก ผมไม่ดีเองที่ไม่ยอมบอกคุณให้เร็วกว่านี้”
สวี่ชิงสูดจมูก “ไม่บอกก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเตรียมใจไว้แล้ว เอาไว้ช่วงนี้ฉันจะทำอาหารอร่อย ๆ ให้คุณกิน เพราะต่อจากนี้ไปคงไม่ได้กินแบบนี้อีกแน่”
ทันใดนั้น โจวจินหนานก็เอื้อมมือออกไปกอดเธอแน่น ถูคางเข้ากับปอยผมด้านบนด้วยความรัก และกระซิบว่า “ชิงชิง ขอโทษนะ”
สวี่ชิงรู้สึกว่าอารมณ์ของเธอมีผลต่อการตัดสินใจของโจวจินหนาน เธอจึงยิ้มพร้อมกับดวงตาแดงก่ำ “ขอโทษอะไรเล่า สิ่งที่คุณทำมันน่าทึ่งเสมอแหละ พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปหาคุณย่า แล้วจะเอาข่าวดีกลับมาบอกนะคะ”
โจวจินหนานโอบรอบตัวสวี่ชิง ภายในใจสับสนมาก ไม่รู้ว่าตนจะกลับมาหลังจากไปแล้วได้หรือไม่
สถานการณ์ข้างหน้าไม่สู้ดีนัก!
ถ้าเขาไม่อาจกลับมาได้ มันคงยากเกินไปที่จะปล่อยให้สวี่ชิงอยู่เพียงลำพัง
สวี่ชิงไม่ได้คิดมากนัก เนื่องมาจากเธอเคยมีประสบการณ์ในยุคสมัยนี้มาก่อน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับมันมาก คิดแค่ว่าการเดินทางไปชายแดนเป็นเรื่องของเหล่าทหาร และพวกโจวจินหนานจะไม่เป็นอะไร
หลังอาหารเช้าของเช้าวันรุ่งขึ้น สวี่ชิงรอให้ผางเจิ้งหัวมารับผักกับเนื้อไปก่อน และปล่อยให้โจวจินหนานอยู่บ้านกับไป๋หลาง ก่อนจะเดินทางไปหาคุณย่า
ด้วยเพราะอยากรู้ว่าตนเองตั้งครรภ์หรือไม่!
เธอไม่กล้าปั่นจักรยานเร็ว ได้แต่ขี่ช้า ๆ ไปที่ซอยฮวยซู่
เฟิงซูฮวากำลังถูเชือกป่านอยู่ที่ลานบ้าน ทว่าสีของเชือกป่านเป็นสีดำสนิท แตกต่างจากสีเทาหม่นทั่วไป
สวี่ชิงจอดจักรยานและเดินเข้าไปนั่งยอง ๆ ข้างหน้าเฟิงซูฮวา “คุณย่าคะ อันนี้เชือกป่านแบบไหนเหรอคะ? ทำไมสีถึงต่างกัน”
เฟิงซูฮวายิ้ม “มันถูกแช่ไว้ในสมุนไพรน่ะ ทำไมหลานถึงมาที่นี่ล่ะ?”
สวี่ชิงนั่งลงบนม้านั่งโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง และยื่นข้อมือให้เฟิงซูฮวา “ประจำเดือนฉันยังไม่มาเลยค่ะ คุณย่าช่วยดูให้หน่อยว่าฉันท้องหรือเปล่าคะ?”
เฟิงซูฮวาเหลือบมองสวี่ชิงครู่หนึ่ง จากนั้นจึงวางของในมือลง ค่อย ๆ ทาบนิ้วลงบนจุดชีพจรของสวี่ชิง
หลังจากนั้นไม่นาน นางก็ส่งยิ้มให้สวี่ชิง “การตอบสนองไม่ช้าเลยนะ เด็กเพิ่งจะฝังตัวน่ะ”
สวี่ชิงประหลาดใจ “จริงเหรอคะ?”
“จริงสิ ต่อจากนี้ไปต้องระวังให้มากขึ้น ถ้าร่างกายแข็งแรงดี ครรภ์ก็จะมั่นคงขึ้น”
เฟิงซูฮวาพูดด้วยความปีติยินดี แต่ในใจกลับคิดว่าสวี่ชิงขี้อายเกินไป และจะไม่อาจเล่าเรียนเรื่องกู่จากนางได้เว้นแต่ว่ามันจะเป็นทางเลือกสุดท้าย
แต่ถ้าให้กำเนิดลูกแล้ว เธอจะสามารถลูกเรียนเรื่องกู่เบื้องต้นได้
สวี่ชิงลูบท้องของเธอ ในชาตินี้เธอจะต้องระวังตัวตั้งแต่เนิ่น ๆ เพื่อที่ลูกน้อยจะได้เติบโตในท้องเธอ
ไม่ทราบว่าถ้าโจวจินหนานรู้เรื่องนี้แล้ว เขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร
พอนึกถึงเรื่อง เธอก็บแทบรอไม่ไหวที่จะกลับไปคุยกับโจวจินหนาน
เฟิงซูฮวามองดูท่าทางกระตือรือร้นและมีความสุขของสวี่ชิง ก่อนจะโบกมือ “เอาล่ะ กลับไปได้แล้ว ระวังถนนด้วยล่ะ ตอนนี้หลานกำลังจะเป็นแม่คน จะใช้ชีวิตผาดโผนไม่ได้”
สวี่ชิงยิ้มตาหยี เธอบอกลาเฟิงซูฮวา และค่อย ๆ ปั่นจักรยานกลับไปที่บ้าน
ตลอดทางเธอดีใจมาก คอยจินตนาการถึงปฏิกิริยาของโจวจินหนานเมื่อรู้เรื่องลูก
เดิมทีต้องค่อย ๆ ปั่นไป แต่เธอกลับเร่งความเร็วโดยไม่ทันตั้งตัว
เธอเริ่มเกิดความโลภมากขึ้น โดยหวังว่าดวงตาของโจวจินหนานจะมองเห็นโดยเร็ววัน และจะดีขึ้นมากหลังจากเธอคลอดลูก
ถึงตอนนั้นเขาจะได้เห็นว่าลูกของเรามีหน้าตาเช่นไร
เธอปั่นจักรยานผ่านสามแยกด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่กลับคาดไม่ถึงว่ารถบรรทุกที่จอดอยู่บนถนนด้านข้างจะพุ่งตรงเข้ามาทางเธอ!
แต่ก่อนที่สวี่ชิงจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง รถจิ๊ปสีเขียวของกองทัพทหารก็พุ่งเข้าใส่รถบรรทุก…
………………………………………………………………………………………………………………………….
(1) คัตยูชา(Катюша) เป็นเพลงปลุกใจพื้นบ้านของประเทศรัสเซีย แต่งขึ้นในสมัยสหภาพโซเวียตก่อนช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ริมตลิ่งรอข่าวคราวของชายคนรักที่ออกไปรบโดยไม่รู้ว่าฝ่ายชายจะได้กลับมาหาตนไหม (ลิงค์เพลง https://www.youtube.com/watch?v=fV5QaiQk3Bg)
สารจากผู้แปล
พี่หนานโคตรเก่ง ขนาดร้องเพลงรัสเซียแล้วเข้าใจความหมายได้นี่คือเก่งมากแล้ว ผู้แปลก็เคยเรียนภาษารัสเซียเบื้องต้นอยู่นะคะ อยากบอกว่าไวยากรณ์โคตรสับสนชีวิต เปลี่ยนรูปแบบคำกันยุบยับแถมยังต้องคอยจำว่าคำนามคำนี้เป็นเพศชาย เพศหญิง เพศกลางอีก
ไปดูเนื้อเพลงและฟังเพลงคัตยูชามาคือแอบเศร้านะ พี่หนานร้องเพลงนี้เหมือนเป็นการสั่งเสียยังไงไม่รู้อะ
ชิงชิงระวังตัวหน่อย ท้องแล้วเดี๋ยวก็แท้งอีกหรอก ว่าแต่ใครเป็นคนขับรถจิ๊ปมาช่วยชิงชิงกันนะ
ไหหม่า(海馬)
YOU MAY ALSO LIKE
