เกิดใหม่เป็นนางร้ายในโลกเกมจีบหนุ่มที่ฉันเกลียดซะได้.. แต่ตัวประกอบสาวๆ ในเกมนี้พวกเธอน่ารักกันทุกคนเลยอ่ะ - ตอนที่ 81

บทที่ 81 – เธอกับฉัน

 

เธอเป็นคนที่หน้าตาสวยมาก.. ถึงเซเลน่าจะไม่เคยเห็นมาก่อนตอนก่อนที่เจน.. ผู้หญิงที่เธอชอบตอนไม่มีแผลบนใบหน้า

อันที่จริงเรื่องนี้เจนไม่คิดจะเล่าให้เธอฟัง แต่ก็มีหลายครั้งที่เจนเศร้าจนเล่าบางอย่างออกมานิดๆ หน่อยๆ จนท้ายที่สุดเธอจึงสามารถปะติดปะต่อเรื่องราวต่างๆ ได้…

เจน.. เป็นเด็กที่สวยมาก อาจจะเพราะคุณพ่อกับคุณแม่ของเธอเป็นคนสวยและหล่อตั้งแต่แรก เธอที่เหมือนการผสมกันระหว่างความงดงามกับความงดงาม

จึงออกมาเป็นเพชรที่สว่างเจิดจ้า.. แม้ใบหน้าของเธอตอนที่เซเลน่ารู้จักจะเต็มไปด้วยแผล.. แต่เจนก็พอมองออกอยู่บ้างถ้าได้มองใกล้ชิดอยู่หลายปี

ภายใต้บาดแผลนั่นต้องเป็นคนที่สวยจนน่าตะลึงอย่างแน่นอน.. แต่ถึงแบบนั้นพ่อแม่ของเจนต้องไปทำงานที่อื่นไกล

เลยฝากเจนไว้กับคุณลุง ซึ่งลุงของเธอมันก็เป็นพวกใคร่เด็กไม่ต้องบอกก็คงรู้ว่าเจนต้องเจอกับอะไร

เจนถูกคุณลุงแท้ๆ ของตัวเองจูบตั้งแต่อายุไม่กี่ขวบ.. ต่อให้เธอจะเป็นเด็กแค่ไหนเธอก็รู้ว่านี่มันไม่ถูกต้อง เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนราวกับทุกสิ่งอย่างมืดมัวไปจนหมด

รู้สึกคลื่นไส้.. รู้สึกรังเกียจ นับแต่นั้นมาเจนก็ไม่ถูกกับผู้ชายเลย มันกลายเป็นแผลในใจของเธอ ถึงเธอจะบอกว่า ‘แค่ไม่ชอบ’

แต่มันไม่ใช่แบบนั้น เธออยู่กับเจนมานานเธอรู้ดีกว่าใครว่า เจนน่ะกลัวผู้ชาย ภาพของคุณลุงโรคจิตมันยังประทับอยู่ในอกของเธอ

เธอไม่สามารถขัดขืนอะไรได้ จิตใต้สำนึกของ เธอมันกลัวโดยอัตโนมัติ จริงๆ มันก็ไม่ใช่แค่นั้นหรอกที่เธอเริ่มกลัวผู้ชายขึ้นมา

และแผลบนใบหน้าของเธอ.. เธอก็เป็นคนใช้มีดกรีดมันเองกับมือ ถูกต้อง ตอนนั้นเธอเป็นเพียงแค่เด็กไม่กี่ขวบ

ทว่าเธอกลับกล้าทำเรื่องแบบนั้น นั่นเป็นข้อพิสูจน์ชัดเจนยิ่งกว่าอะไรว่าเธอกลัวผู้ชายถึงขนาดไหน กลับที่จะพบเจอความรู้สึกแบบนั้นอีกรอบ

กลัวที่จะต้องเผชิญกับอะไรแบบนั้น รอยแผลนั้นเป็นเหมือนสิ่งที่พิสูจน์ว่าเธอต้องเจอกับอะไรมาและต้องมีความกล้าขนาดไหน

หลังจากนั้นเธอก็ย้ายโรงเรียนบ่อย.. เพราะเข้ากับคนในห้องได้ไม่ดีเท่าที่ควร.. สาเหตุก็มาจากบาดแผลที่ใบหน้าของเธอนั่นแหละ

เด็กนั้นไม่สามารถแยกแยะผิดชอบชั่วดีได้ และอาจจะเป็นเพราะความเครียดหรือความคิดด้านลบที่ติดมาจากเหตุการณ์ครั้งนั้นเลยทำให้เจนเป็นคนที่อารมณ์รุนแรงกว่าแต่ก่อนขึ้นมาบ้าง

มีเรื่องทะเลาะกับผู้ชายที่มาล้อเลียนหรือกลั่นแกล้งตัวเองตลอดเลย และเพราะแบบนั้นความกลัวเริ่มกลายเป็นอคติไปด้วย

จนสุดท้ายเธอได้มาพบเจอกับเพื่อนคนหนึ่งที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง.. เธอคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากคนที่อยู่ภายในตัวเซเลน่าตอนนี้

ทั้งคู่สนิทกันอย่างรวดเร็ว เพราะเซเลน่าก็เป็นคนอัธยาศัยดี เข้าได้กับทุกคนส่วนเจนแรกเริ่มเดิมทีก็เป็นคนนิสัยดีอยู่แล้ว

และการพบเจอครั้งนี้ก็ทำให้นิสัยเจนเปลี่ยนไปอีกรอบ.. เพราะได้พบเจอกับเซเลน่าทำให้เธอกลายเป็นคนที่ควบคุมอารมณ์ดีขึ้น

ฝั่งเซเลน่าเองก็เช่นกัน คนที่เธอสามารถคุยทุกอย่างได้ด้วยกลายเป็นว่ามีแต่เจน เอาตรงๆ เลยพอเซเลน่าพบเจนจากคนที่มีอัธยาศัยดี

ก็เริ่มกลายเป็นว่าหมกตัวอยู่แต่กับเจน จนท้ายที่สุดเธอก็มีเพื่อนแค่เจนเพียงคนเดียว กลายเป็นว่าเซเลน่ากลับเป็นคนที่เข้าหาคนอื่นไม่เก่งแทน

แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเธอไม่เข้าหาคนอื่น เธอสามารถเข้ากับคนอื่นได้เหมือนเดิม แค่ไม่ร่าเริงดีดเหมือนโดนน้ำร้อนลวกเหมือนสมัยเด็ก

อันที่จริงตามปกติทุกคนก็เป็นแบบนั้น ประสบการณ์มันจะค่อยๆ ขัดเกลาตัวตนของคนแต่ละคน เซเลน่าเองก็เช่นกัน

ทั้งสองเติบโตมาด้วยกัน เรียนมี่เดียวกัน.. ขึ้นมหาลัยเดียวกัน.. เรียกได้ว่าทั้งสองคนหากกินกันได้ก็คงจะกินกันไปแล้ว

แน่นอนว่าครอบครัวของเจนก็ไม่ใช่ว่าไม่มีฐานะ.. แต่ถึงแบบนั้นเหมือนเจนจะสืบทอดมาแค่ความสวยเธอไม่ใช่คนที่ฉลาดนัก

แน่นอนว่าเซเลน่าก็คล้ายๆ กับเจนเลย.. ทั้งคู่มีอะไรเหมือนๆ กัน จึงไม่ค่อยทะเลาะกันเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่ทะเลาะเลย

บางครั้งก็ทะเลาะกันบ้าง ไม่ทะเลาะกันบ้างเป็นเรื่องปกติ..

ไม่รู้ว่าเริ่มจากใคร หรือตั้งแต่เมื่อไหร่ความรู้สึกที่มีให้กันและกันมันกลับไม่ใช่แค่ความสัมพันธ์ที่เรียกว่าเพื่อน

ความรู้สึกนี้สำหรับเจนแล้วมันเติบโตไวกว่าเซเลน่า

แน่นอนว่าคนที่บอกความรู้สึกนี้ออกไปก็คือเจน และเซเลน่าก็ตอบรับ ทั้งคู่เริ่มพัฒนาความสัมพันธ์ในฐานะที่ไม่ใช่เพื่อน

แน่นอนว่าความรักระหว่างผู้หญิงด้วยกันในโลกปัจจุบันไม่นับว่าเป็นเรื่องแปลกอะไร ทั้งคู่อาศัยอยู่ด้วยกัน ไม่เคยทะเลาะกันในฐานะคนรัก

อย่างมากก็แค่ทะเลาะกันว่าจริงๆ แล้วถั่วงอกเป็นผักหรือเป็นพืชก็แค่นั้น ก็นะ ทั้งคู่ก็เคมีไม่ต่างกันมาก ไม่แปลกที่จะทะเลาะกันในเรื่องแบบนั้น

จนกระทั่งวัยทำงาน.. หลังจบมหาลัยตรีมาประมาณหนึ่งถึงสองปีเห็นจะได้.. ทั้งคู่ได้เลิกกันเพราะปัญหาต่างๆ

เช่นไม่มีเวลาให้กัน อะไรทำนองนั้น.. ทั้งคู่รู้จักกันมานานมากพอขาดกันไปเลยทำให้ทั้งคู่ราวกับเหลือแค่หัวใจที่กลวงโบ๋

ฝั่งเซเลน่าเองก็เลยหยิบเกมที่เจนเคยแนะนำมาให้เล่น.. ส่วนฝั่งเจนนั้นเองก็อยู่ในสภาพจิตตกเริ่มติดของมึนเมา

เข้าบาร์หลังเลิกงานแทบทุกวัน.. ทั้งคู่ไม่เคยติดต่อกันอีกเลยแยกย้ายกันทำงาน ทำหน้าที่ของตัวเองแต่ความรู้สึกที่มีให้กัน

มันอาจจะยังคงมีเต็มเปี่ยมอยู่ก็ตามแต่ เพราะตอนนี้มันสื่อไปไม่ถึงแล้วจึงได้แต่เลิกรากันไป….

ดวงตาของเซเลน่าค่อยๆ กลับคืนสู่ความเป็นจริงหลังนึกเรื่องราวพวกนี้ได้มันเหมือนจะมีต่ออยู่อีกแต่มันเหมือนติดอยู่ที่ลำคอ

“อนาสตาเซีย!”

“….?”

เซเลน่าตะคอกขึ้นสุดเสียงจนแม้แต่อนาสตาเซียยังหยุดชะงักเพราะความตกใจ.. ก่อนที่เซเลน่าจะถามขึ้นเบาๆ ว่า..

“เธอไม่ชอบผู้ชายงั้นสินะ.. งั้นเธอชอบผู้หญิงงั้นเหรอ?”

“ถามอะไรของเธอตอนนี้เนี่ย?”

“ตอบมาเถอะน่า!”

เซเลน่ายืนกรานเสียงสูง อนาสตาเซียที่โดนถามแบบนั้นเธอก็ลังเลนิดหน่อย ทั้งคู่ยังไม่ได้สนิทกันพอที่จะแลกความรู้เรื่องความชอบสักหน่อย

แต่พอมานึกๆ ดูแล้วที่เธอไม่อยากตอบอาจจะเป็นเพราะเธอกลัวว่าความรักระหว่างหญิงกับหญิงในโลกนี้จะยังมีค่านิยมแบบเดิมๆ อยู่

ไม่สิ.. เธอก็เป็นเธอ จะมาปิดบังความชอบของตัวเองก็ไม่มีสิทธิ์เปิดฮาเร็มสาวหูสัตว์พอดีสิ!

เมื่อยึดมั่นในอัตตาของตนเองดังนั้น อนาสตาเซียจึงยืดอกตอบด้วยความมั่นใจว่า

“ใช่! แล้วไง! ฉันชอบผู้หญิงแล้วมันจะทำไม ก็พวกผู้ชายมันมีแต่คนที่ชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่านิน่า!”

“…..”

ดวงตาของเซเลน่าวาววับขึ้นด้วยความประหลาดใจ เหมือนน้ำตากำลังจะไหลออกมาจากดวงตา ขาของเธอก้าวถอยหลังไปหลายก้าว

…..

มันเป็นภาพที่เธอกำลังนั่งเล่นเกมที่เจนแนะนำมาตอนคบกันอยู่ แล้วเธอก็หวนนึกถึงเรื่องที่เจนพูดกับตัวเอง

“นี่เธอไม่ชอบผู้ชายแท้ๆ แต่เล่นเกมจีบหนุ่มน่ะนะ?”

“ก็ตัวประกอบผู้หญิงมันน่ารักนิน่า!”

“เล่นเกมจีบผู้ชายแต่ไม่ได้อยากจีบผู้ชาย เล่นเพราะมีตัวประกอบที่มีบทไม่กี่ซีนน่ะนะ?”

“ใช่! แล้วไงล่ะ! ก็ฉันชอบแค่สาวๆ นี่น่า พวกผู้ชายจะเป็นไงก็ช่างสิ พวกที่รังแกฉันเพราะตอนฉันอ่อนแอก็มีแต่ผู้ชายทั้งนั้นล่ะ!”

เซเลน่าย้อนกลับมาปัจจุบันที่อนาสตาเซียตอบออกมาแบบนั้น แม้หน้าตาจะไม่เหมือนกันสักนิดเลย

อันที่จริงคำพูดก็ไม่ได้เหมือนกันขนาดนั้น ทว่าการสื่อสารและสิ่งที่ต้องการจะสื่อมันราวกับเป็นคนคนเดียวกันยังไงยังงั้น

ดวงตาของเธอจึงวาววับขึ้นเอ่อล้นเหมือนน้ำตาจะไหลออกมา..

“อ่า.. เป็นเธอเองสินะ… ตั้งแต่ตอนที่เธอตายไปตอนนั้นก็มาอยู่ที่โลกฝั่งนี้สินะ..”

เซเลน่าพึมพำในใจด้วยความตื้นตันและแปลกประหลาดในเวลาเดียวกัน..

“เอ๊ะ… ตาย เจนน่ะเหรอ ตาย? ทำไม? ฆ่าตัวตาย..? ฆ่าตัวตาย…? เจนน่ะนะ? ทำไมล่ะ?”

“ไม่สิ.. ต่อให้เลิกกับฉันคนแบบเจนก็ไม่มีทางฆ่าตัวตายเพราะความเครียดจากการถูกทิ้งอะไรแบบนั้นแน่ๆ”

“ตาย.. เธอ..ตาย..เพราะ…”

ภายใต้ความทรงจำพร่าเลือนมากมายที่วิ่งอยู่ในหัวของเซเลน่า มันกลับเริ่มชัดเจนขึ้นอีกกะทันหันหลังจากที่พวกเธอเลิกกัน

…..

….

…

เจนได้ ‘ฆ่า’ คนไป….