เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) - ตอนที่ 99 ช่วงเวลาอันแสนหวานบนดาดฟ้า

ตอนที่99 : ช่วงเวลาอันแสนหวานบนดาดฟ้า

 

หลังจากเก็บของจากการทดลองชิมอาหารเรียบร้อยแล้ว คาบโฮมรูมก็ดำเนินไปตามปกติ

 

เมื่อจิตใจกลับมาเป็นปกติ ผมก็เข้าเรียนด้วยความโล่งใจ และเวลาพักเที่ยงก็มาถึงอย่างรวดเร็ว

 

เพราะเช้านี้ต้องรีบเตรียมตัวสำหรับการทดลองชิมอาหาร ผมจึงไม่มีเวลาจัดเตรียมข้าวกล่อง สุดท้ายจึงได้แค่ไปซื้อขนมปังที่โรงอาหารและมานั่งกินบนดาดฟ้าของโรงเรียน

 

ที่นี่เป็นสถานที่ที่ตัวเอกกับเหล่านางเอกมักจะมากินข้าวกลางวันด้วยกัน และในต้นฉบับพวกเขามักใช้เวลาร่วมกันที่นี่อย่างมีความสุข

 

แน่นอนว่าผมไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนช่วงเวลาเหล่านั้น แต่สาเหตุที่ผมมาที่นี่วันนี้ก็เพราะไม่มีใครอยู่ที่นี่ต่างหาก

 

พระเอกเอกกับเหล่านางเอกไปที่ห้องสภานักเรียนเพื่อประชุมเกี่ยวกับเทศกาลวัฒนธรรม ฮิเมโนะก็ไปที่นั่นด้วยและผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่าพวกเขากำลังพูดคุยเรื่องอะไรกัน

 

บางทีพวกเขาอาจกำลังวางแผนใหม่เพื่อให้เรื่องราวดำเนินไปตามต้นฉบับ หรือไม่ก็เตรียมกำลังพลโดยการสร้างพันธมิตรกับสภานักเรียนที่มีรุ่นพี่ซากุระมิยะ มิยูกิเป็นหัวเรือก็ได้

 

แต่ไม่ว่าจะเป็นยังไงไร สิ่งที่ผมต้องทำก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

 

เพื่อสร้างความทรงจำที่ดีที่สุดร่วมกับเพื่อนในห้อง ผมจะทุ่มเททุกอย่างให้เต็มที่

 

ด้วยความตั้งใจนั้น ผมพิงรั้วบนดาดฟ้าพร้อมมองท้องฟ้าสีครามที่ปลอดโปร่ง

 

ในมือซ้ายถือขนมปังที่ซื้อจากโรงอาหาร ส่วนมือขวาถือสมาร์ทโฟน

 

และที่ข้างๆผมก็มีมาชิโระนั่งอยู่ เธอจ้องมองผมด้วยดวงตาสีฟ้าเปล่งประกาย

 

“ริวสุเกะ ดูอารมณ์ดีจังเลยนะ?”

 

“ดูออกเลยเหรอ? ก็นะ วันนี้ฉันอารมณ์ดีสุดๆไปเลยล่ะ”

 

“อื้อ ต้องดูออกอยู่แล้ว การทดลองชิมอาหารสำเร็จได้ด้วยดีนี่นา ขอบคุณสำหรับความพยายามนะ”

 

“ขอบคุณมากเธอจริงๆ แล้วก็ไม่ได้มีแค่นั้นนะ ฉันอยากให้เธอดูนี่หน่อย มาชิโระ”

 

ผมหันหน้าจอโทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมือขวาให้มาชิโระดู

 

บนหน้าจอเป็นแชทกลุ่มของห้องเรียนปี 1 ห้อง 2 ที่มีชื่อของผมถูกเพิ่มเข้าไปในกลุ่ม

 

“ห้องริวสุเกะก็ใช้ RINE ทำกลุ่มด้วยสินะ แล้วไงต่ออ่ะ?”

 

“ความจริงแล้ว ก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้ถูกเชิญเข้ากลุ่มเลย แต่วันนี้ฉันได้รับคำเชิญและถูกเพิ่มเข้าไปในกลุ่มจนได้”

 

ก่อนหน้านี้ผมถูกกันออกจากแชทกลุ่มของห้องเรียนปี 1 ห้อง 2

 

แต่ด้วยความสำเร็จของการทดลองชิมอาหารในวันนี้ ทำให้เพื่อนร่วมชั้นยอมรับผมในที่สุด ด้วยความช่วยเหลือจากเรโอะและฮิเมโนะ ผมก็ได้เป็นสมาชิกของกลุ่มอย่างเป็นทางการ

 

แค่ได้มองหน้าจอที่แสดงแชทกลุ่มนี้ ผมก็มีความสุขจนบอกไม่ถูก

 

เหมือนกับว่าในที่สุดผมก็ได้เป็นเพื่อนกับเพื่อนร่วมชั้นและรู้สึกได้ว่าชะตากรรมในฐานะตัวร้ายกำลังห่างไกลออกไปเรื่อยๆ

 

ในตอนที่ผมมองหน้าจอและยิ้มออกมา มาชิโระก็เอนหัวมาพิงไหล่ของผม

 

กลิ่นหอมหวานราวกับดอกไม้จากเส้นผมของเธอทำให้หัวใจของผมเต้นแรง

 

เธอเงยหน้ามองผมด้วยสายตาอ่อนโยน ริมฝีปากสีชมพูอ่อนเผยรอยยิ้มบางๆ

 

“ฉันดีใจจริงๆนะที่เห็นริวสุเกะที่เคยโดดเดี่ยวแบบนั้น ได้รับการยอมรับจากเพื่อนๆและปรับตัวเข้ากับห้องเรียนได้”

 

“มาชิโระ…”

 

“ตอนนี้มีคนมากมายที่เข้าใจริวสุเกะ ทั้งเรโอะคุงแล้วก็คุณคาเร็นเองก็เห็นความพยายามของริวสุเกะด้วย ฉันดีใจจริงๆที่ริวสุเกะมีเพื่อนมากมายแบบนี้”

 

“ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเธอนะ มาชิโระ ถ้าไม่มีเธอ ฉันก็คงโดดเดี่ยวเหมือนเดิม ขอบคุณมากจริงๆ”

 

“เอะเฮะเฮะ ริวสุเกะชมฉันซะแล้วสิ แต่สำหรับฉัน ชีวิตทุกวันมันสดใสมากขึ้นเพราะริวสุเกะนะ ทุกวันเหมือนฝันไปเลยล่ะ”

 

“ฉันเองก็เหมือนกัน เพราะเธอ ทุกวันของฉันมีความสุขมาก”

 

มาชิโระยิ้มหวานพร้อมกับจับมือผมไว้ นิ้วของเธอสอดประสานกับนิ้วของผม ความอบอุ่นเล็กๆนั้นทำให้ผมรู้สึกดี และผมจับมือเธอตอบเช่นกัน

 

มาชิโระเป็นคนที่ห่วงใยผมที่สุดในช่วงที่ผมถูกเพื่อนร่วมชั้นเมินเฉย

 

เธอคอยสนับสนุนและให้กำลังใจผมเสมอ ทำให้ผมยืนหยัดเผชิญหน้ากับทุกปัญหาได้จนถึงตอนนี้

 

เพื่อเป็นการตอบแทนความใจดีของมาชิโระ ผมจะต้องพยายามให้มากขึ้น และในที่สุดผมจะต้องเปลี่ยนชะตากรรมของตัวร้ายให้เป็นตอนจบที่มีความสุขที่สุดให้ได้

 

เมื่อผมส่งยิ้มอ่อนโยนให้เธอเพื่อแสดงความตั้งใจ มาชิโระก็ยิ้มตอบกลับมาอย่างอ่อนโยนเช่นกัน

 

เราจ้องมองกันและกันราวกับเวลาของโลกนี้หยุดหมุนอยู่เพียงเราสองคน

 

สายลมเย็นสดชื่นของฤดูใบไม้ร่วงพัดผ่านเราเบาๆทำให้เส้นผมสีดำของมาชิโระปลิวไสว

 

ผมเอื้อมมือไปลูบเส้นผมนุ่มของเธออย่างแผ่วเบา มาชิโระหลับตาและยิ้มอย่างมีความสุขพร้อมจับนิ้วของผมเราวกับจะออดอ้อน

 

“เอะเฮะเฮะ ลูบอีกสิ”

 

“มาชิโระเนี่ยขี้อ้อนจริงๆเลยนะ เอ้าๆ ลูบให้ๆ”

 

“ฟุฟุ เพราะริวสุเกะตามใจฉันมากเกินไปน่ะสิฉันถึงได้ยิ่งขี้เกียจขึ้นทุกวัน”

 

เธอพูดพร้อมกับยิ้มกว้างอย่างอ่อนโยน

 

ความน่ารักและขี้อ้อนของมาชิโระเป็นสิทธิพิเศษที่มีให้แค่ผมเท่านั้น

 

มาชิโระยิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนเสมอ เธอพิงร่างเล็กๆนั้นไว้กับผม

 

มาชิโระช่างน่ารักเหลือเกิน ทั้งอ่อนโยน บริสุทธิ์ ใจดี และอบอุ่น

 

ด้วยความรักที่มีต่อมาชิโระอย่างเต็มเปี่ยม ผมค่อยๆใช้นิ้วลูบเบาๆที่ลำคอขาวเนียนของเธอ

 

พอปลายนิ้วสัมผัสเบาๆคล้ายการหยอกเย้า มาชิโระก็ตัวสั่นเล็กน้อยพร้อมส่งเสียงหายใจแผ่วเบาออกมา

 

“อือออ มันจั๊กจี้นะ ริวสุเกะ…”

 

“ขอโทษๆ แต่ว่าขอลูบอีกสักหน่อยนะ”

 

“เฮ้อ… เอาเหอะ จะทำอะไรก็ทำเถอะ”

 

แม้จะจั๊กจี้จนบิดตัวไปมา แต่มาชิโระก็ยังมองผมด้วยดวงตาที่เป็นประกายพลางส่งยิ้มเหมือนนางฟ้า

 

ริมฝีปากสีซากุระเปล่งประกายพร้อมผิวขาวผ่องที่ค่อยๆแดงระเรื่อ ผมหลงใหลในภาพที่งดงามเกินบรรยายตรงหน้านี้สุดๆ

 

ในระหว่างที่กำลังมีช่วงเวลาที่แสนสุขร่วมกัน อยู่ๆเสียงเปิดประตูดาดฟ้าก็ดังขึ้น

 

เมื่อหันไปมองตามเสียงนั้น ก็เห็นว่าเรโอะกับนิชิคาว่ายืนอยู่ ผมและมาชิโระเลยรีบผละออกจากกัน

 

เพราะความรู้สึกเขินอายที่บรรยากาศแสนหวานของเราสองคนถูกคนอื่นเห็น หัวใจของผมก็เต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง ส่วนมาชิโระก็ก้มหน้าจนใบหน้าขึ้นสีแดงจัด

 

เรโอะโบกมือพร้อมส่งยิ้มสดใสมาตามปกติ ส่วนนิชิคาว่าก็เดินเข้ามาอย่างสบายๆ

 

“สวัสดีทั้งสองคน เอ่อ… ผมมาขัดจังหวะรึเปล่านะ?”

 

“มะ… ไม่ใช่อย่างนั้นนะ เรโอะ! เมื่อกี้มันแบบว่า เอ่อ…”

 

“อะไรน่ะ ริวสุเกะ ทำไมดูตื่นเต้นจนพูดจาไม่รู้เรื่องแบบนี้เล่า? อีกอย่างหน้าแดงมากเลยนะ?” 

 

นิชิคาวะพูดพลางหัวเราะเบาๆ

 

แม้ว่าผมพยายามอธิบายอะไรบางอย่าง แต่ก็ทำได้เพียงแค่พูดตะกุกตะกักเท่านั้น

 

ระหว่างนั้นมาชิโระก็ยังคงเอามือปิดหน้า แต่เห็นได้ชัดว่ามีสายตามองลอดช่องนิ้วมาอยู่

 

ผมกระแอมเบาๆแล้วพยายามรวบรวมสมาธิแล้วพูดกับเรโอะ

 

“เรโอะกับนิชิคาว่ามาหาฉันตอนกลางวันแบบนี้มันแปลกจริงๆนะ มีอะไรรึเปล่า?”

 

“ก็ช่วงเช้าน่ะมีอะไรหลายอย่างเกิดขึ้นใช่ไหมล่ะ? ผมเลยคิดว่าจะมากินข้าวด้วยกันพร้อมพูดคุยเรื่องพวกนั้นไปด้วย จะเป็นการรบกวนรึเปล่านะ?”

 

“ฉันเองก็อยากมาขอบคุณนายโดยเฉพาะเลย ริวสุเกะ วาฟเฟิลที่นายกับมาชิโระจังทำมันอร่อยมากเลยล่ะ!” 

 

นิชิคาวะพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

 

“อย่างงี้นี่เอง ฉันไม่ติดอะไรหรอก แล้วมาชิโระล่ะ?”

 

“ฉันก็ยินดีมากๆเลย! กินข้าวด้วยกันมันอร่อยกว่าอยู่แล้ว!”

 

ดูเหมือนมาชิโระจะปรับตัวได้แล้ว เธอจึงยิ้มสดใสตอบรับคำชวน

 

รอยยิ้มที่แสนจริงใจและน่ารักของมาชิโระทำให้เรโอะกับนิชิคาว่านิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มกลับมาอย่างอบอุ่น

 

จากนั้นพวกเราสี่คนก็เริ่มรับประทานอาหารกลางวันด้วยกัน

 

ม้านั่งบนดาดฟ้ามีพื้นที่กว้างพอสำหรับพวกเรานั่งเรียงกัน การได้พูดคุยสนุกสนานระหว่างทานอาหารทำให้บรรยากาศคล้ายกับการปิกนิกเล็กๆ

 

เวลาช่วงพักกลางวันบนดาดฟ้าในวันนี้เต็มไปด้วยความสนุกสนานและความสุขอย่างแท้จริง