เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) - ตอนที่ 97 คลื่นลูกใหญ่

ตอนที่97 : คลื่นลูกใหญ่

 

“ขอโทษที่มาช้านะ พอดีเตรียมตัวอยู่นิดหน่อย”

 

“ฉันชื่อ อามานัตสึ มาชิโระ จากห้อง 1-A ค่ะ วันนี้ฉันมาเพื่อช่วยงาน ริวสุเกะ ขอฝากตัวด้วยนะคะ”

 

ในช่วงที่บรรยากาศในห้องเรียนกำลังหนักอึ้งเพราะความขัดแย้งระหว่างตัวเอกของเรื่อง ผมก็เดินเข้าไปในห้องพร้อมกับมาชิโระ

 

สายตาที่เคยจับจ้องไปที่ฟุเสะคาวะ ไรโตะ และเรโอะ ตอนนี้ได่เปลี่ยนมาจ้องที่พวกเราแทน ถึงอย่างงั้น ผมก็เงยหน้ามองตรงไปข้างหน้าโดยไม่หวั่นไหว

 

ฮิเมโนะเบือนหน้าไปอีกทางพร้อมส่งเสียง “ฮึ่ม” แต่สีหน้าของเธอดูสงบลงกว่าก่อนหน้า

 

ฟุเสะคาวะ ไรโตะทำหน้าเหมือนกลืนแมลงลงไป ส่วนฮานาซากิ ยูนะจ้องมองมาที่ผมด้วยสีหน้าหวาดกลัว

 

ในตอนนั้นเองเรโอะก็ยังคงยกมือขึ้นพร้อมรอยยิ้มสดใสเหมือนเดิม

 

“อรุณสวัสดิ์ ริวสุเกะ คุณมาชิโระ ดูเหมือนการเตรียมขนมสำหรับไว้ให้ชิมจะเรียบร้อยดีนะ”

 

“อา มาชิโระช่วยฉันเอาไว้ล่ะน่ะ เลยทำทันเวลาพอดี”

 

“ฉันรอจนเบื่อแล้วนะ ชินโดะ แต่ก็นะ ถือว่าทำได้ดีแล้วล่ะ”

 

“ขอบคุณนะ ฮิเมโนะ ถ้าเธอพูดแบบนั้นฉันก็โล่งใจ”

 

“มะ… ไม่ได้จะชมอะไรหรอก อย่าเข้าใจผิดซะล่ะ”

 

“ฮะๆ ไม่หรอก ฉันคงไม่เข้าใจผิดอะไรแบบนั้นหรอกน่า”

 

“ยะะ… หยุดหัวเราะเลยนะ รู้สึกเหมือนโดนกวนยังไงไม่รู้”

 

ฮิเมโนะเบือนสายตาออกไปนอกหน้าต่างด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน ขณะที่ผมซึ่งไม่คิดว่าท่าทางแบบซึนเดเระที่เคยเห็นในเรื่องจะเกิดขึ้นกับตัวเอง ทำให้เผลอยิ้มออกมา

 

(ฮิเมโนะนี่เป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกจริงๆของตัวเอง แต่เพราะแบบนั้นแหละ เธอถึงน่ารักจนมีแฟนๆเยอะมาก)

 

ฮิเมโนะที่แสดงท่าทีเย็นชา แต่ที่จริงแล้วเป็นคนใจดีมาก

 

เธอคอยดูแลฟุเสะคาวะ ไรโตะ ซึ่งเป็นเพื่อนสมัยเด็กอยู่เสมอและเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นความผิดปกติของเขา

 

ตอนนี้เธอกับผมก็ช่วยกันหาสาเหตุของความเปลี่ยนแปลงของพระเอก

 

เพื่อฮิเมโนะ ผมต้องฝืนชะตากรรมที่กำหนดไว้ในเรื่องนี้

 

ด้วยความตั้งใจนั้น ผมจึงก้าวขึ้นไปบนแท่นหน้าชั้นเรียนพร้อมกับมาชิโระ

 

“ริวสุเกะ ไม่เป็นไรนะ ฉันจะอยู่กับนายเอง”

 

“ขอบคุณนะ มาชิโระ เธอเป็นกำลังใจที่ดีจริงๆ”

 

มาชิโระกระซิบเบาๆให้ได้ยินแค่ผม คำพูดนั้นทำให้ใจของผมสงบลง

 

แค่มีเธอยืนอยู่ข้างๆ แค่นี้ก็รู้สึกอุ่นใจแล้ว

 

ความน่ารัก ความสวย และความอ่อนโยนของมาชิโระที่เป็นสุดยอดนางเอกในเรื่องนี้ ทำให้เพื่อนร่วมชั้นทุกคนจับจ้องมาที่เธอและดูเหมือนความเป็นปรปักษ์ที่เคยมีต่อผมจะลดลงไปบ้าง

 

มาชิโระที่ยืนอยู่ข้างผมคือคนที่สวยและใจดีที่สุดในโลกนี้และเป็นนางเอกที่ดีที่สุดสำหรับผม

 

ผมรู้สึกภูมิใจที่ได้ก้าวต่อไปพร้อมกับเธอแบบนี้

 

แม้ว่าเรโอะและฮิเมโนะที่เป็นคนดังในห้องจะยืนอยู่ฝั่งผม แต่ก็ยังมีเพื่อนร่วมชั้นที่ไม่ยอมรับผมอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน

 

ในช่วงปลายเทอมหนึ่ง ผมสามารถพิสูจน์ได้ว่าผมไม่ได้เป็นนักเลงเหมือนที่เคยเป็นมาก่อนอีกต่อไป แต่การกระทำเลวร้ายในอดีตของผมก็ไม่ได้หายไปอยู่ดี

 

นอกจากนี้ เพื่อนร่วมชั้นที่เป็นตัวประกอบต่างก็ยืนอยู่ข้างตัวเอกเป็นธรรมดา

 

การที่เรโอะและฮิเมโนะอยู่ข้างผมก็ถือเป็นสถานการณ์ที่ผิดปกติ ผมต้องทำทุกวิถีทางเพื่อโน้มน้าวพวกเขา

 

ผมสาบานว่าจะไม่ปล่อยให้โอกาสที่เรโอะและฮิเมโนะสร้างขึ้นสูญเปล่า ก่อนจะก้มหัวให้เพื่อนร่วมชั้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

 

“ขอบคุณที่มารวมตัวกันตั้งแต่เช้าอย่างนี้นะ ทุกคนก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าวันนี้เราตั้งใจจะจัดงานชิมเพื่อเลือกเมนูของร้านขนมหวานในงานวัฒนธรรม”

 

ผใมองไปที่ถาดอลูมิเนียมที่วางอยู่บนแท่น

 

ขนมที่ผมกับมาชิโระทำด้วยกันถูกจัดวางไว้อย่างสวยงาม

 

“แต่… ฉันได้ยินเรื่องก่อนหน้านี้ มีคนพูดว่าร้านขนมชื่อดังจะมาสนับสนุนขนมให้กับห้องเราและเมนูที่ฉันเตรียมไว้ก็ไม่จำเป็นแล้ว ฉันเลยไม่มีประโยชน์อะไรอีก”

 

ห้องเรียนเงียบกริบ

 

คำพูดเย็นชาที่เพื่อนร่วมชั้นพูดใส่ผม ซึ่งพยายามทำเพื่อให้งานวัฒนธรรมประสบความสำเร็จยังคงเป็นความจริงที่ไม่มีใครปฏิเสธได้ และพวกเขาก็ตระหนักดีว่าคำพูดเหล่านั้นร้ายแรงแค่ไหน

 

เพื่อนร่วมชั้นที่เคยพูดจาดูถูกผมหลบสายตาไปอย่างไม่สบายใจ หลังจากมองพวกเขาครู่หนึ่ง ผมก็พูดต่อ

 

“แต่ฉันไม่ได้คิดจะต่อว่าคนที่พูดแบบนั้นหรอก เพราะมันเข้าใจได้ ฉันเป็นคนที่ไม่ค่อยมีใครในห้องนี้ชอบอยู่แล้ว และถูกทุกคนรังเกียจ คนแบบฉันที่พยายามเข้ามามีส่วนร่วมในงานสำคัญที่อาจชี้ชะตาห้องเรียน มันก็ไม่แปลกที่จะมีคนไม่พอใจ”

 

คำพูดของผมทำให้เพื่อนร่วมชั้นแสดงสีหน้าประหลาดใจ

 

พวกเขาอาจคาดไม่ถึงว่าผมจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆโดยไม่แสดงความโกรธหรือกล่าวโทษใคร

 

แน่นอนว่าผมเองก็รู้สึกเสียใจ

 

คำพูดที่เย็นชาจากทุกคนทำให้ผมเจ็บปวด

 

แต่เพราะมาชิโระยืนอยู่ข้างๆและเฝ้ามองผมด้วยสายตาอ่อนโยน ผมจึงสามารถเผชิญหน้ากับทุกคนโดยไม่ให้อารมณ์มาครอบงำ

 

พอผมเหลือบมองมาชิโระที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอก็มองผมด้วยดวงตาสีฟ้าสดใส

 

เธอยิ้มบางๆและกระซิบอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่เป็นไรนะ ริวสุเกะ”

 

คำพูดของเธอช่วยปลอบโยนและทำให้ผมมีกำลังใจ เพราะแบบนั้น ผมจึงหันกลับไปพูดกับทุกคนอีกครั้ง

 

“ฉันเข้าใจดีว่าข้อเสนอของฟุเสคาวะน่าสนใจแค่ไหน ถ้าทำสำเร็จ ชั้นเรียนของเราคงประสบความสำเร็จในงานวัฒนธรรมแน่นอน แต่… ขอให้โอกาสฉันอีกครั้งเถอะ ฉันจะทำเต็มที่เพื่อให้งานวัฒนธรรมครั้งนี้กลายเป็นความทรงจำที่ยอดเยี่ยมของทุกคน”

 

ผมก้มศีรษะลงลึกเพื่อแสดงความจริงใจ

 

มาชิโระที่อยู่ข้างๆผมก็ก้มศีรษะลงพร้อมทั้งประสานมือราวกับกำลังอธิษฐาน

 

เรโอะและฮิเมโนะมองดูเราอย่างเงียบๆ ในขณะที่เพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆจับตามองอย่างเคร่งเครียด

 

ในห้องเรียนตอนนี้มีแต่ความเงียบวัน

 

แต่ไม่ใช่ความเงียบที่หนักอึ้งและน่าอึดอัด มันเหมือนพวกเขากำลังรออะไรบางอย่างอยู่

 

ความเงียบนั้นถูกทำลายด้วยเสียงของใครบางคน

 

“ก็ดีนะ ในเมื่อชินโดะพยายามซะขนาดนี้นี่นา… ใช่ไหม?”

 

เด็กสาวที่สวมแว่นและนั่งใกล้ทางเดินพูดขึ้นมาเบาๆ

 

คำพูดของเธอก็เริ่มกระจายไปราวกับระลอกคลื่น

 

“ฉะ… ฉันก็เห็นด้วยนะ คิดว่าชินโดะพูดก็มีเหตุผล อีกอย่าง ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เราลองช่วยกันทำให้มันสำเร็จดีกว่าไหม?”
 

“ฉันก็เหมือนกัน ไม่ได้คัดค้านอะไรหรอก เข้าใจความรู้สึกของชินโดะดีเลยล่ะ”

“ยังไม่สายเกินไปที่จะชิมก่อนตัดสินใจนี่ จริงๆแล้วฉันก็ตั้งตารออยู่เหมือนกัน”

 

เสียงสนับสนุนเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆและแผ่ขยายไปทั่วทั้งห้อง

 

ในที่สุดมันก็กลายเป็นกระแสน้ำเชี่ยวขนาดใหญ่ที่มุ่งมาที่ผม

 

ตรงกลางของกระแสน้ำนั่น ผมรู้สึกเหมือนจะร้องไห้แต่ก็พยายามกลั้นเอาไว้

 

เสียงจากเพื่อนร่วมชั้นอบอุ่นกว่าที่ผมคิดไว้มาก และผมก็รู้สึกว่าหัวใจเริ่มอุ่นขึ้น

 

ผมเงยหน้าขึ้นช้าๆ ละมองมาชิโระที่ยืนอยู่ข้างๆ

 

“มาชิโระ… ฉันทำได้แล้วล่ะ”
 

“ใช่ นายทำได้ดีมากเลยนะ ริวสุเกะ”

 

มาชิโระยิ้มและวางมือเล็กๆที่อบอุ่นลงบนมือของผม

 

ความอบอุ่นและความรู้สึกจากเธอช่วยย้ำเตือนผมให้ยืนหยัดสู้ต่อไป

 

สายตาที่เพื่อนร่วมชั้นมองมาที่ฉันตอนนี้ไม่ได้เย็นชาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

 

เรโอะและฮิเมโนะก็ยิ้มอย่างโล่งใจ ผมเลยหันมองมาที่มาชิโระก่อนจะก้มหัวให้เพื่อนร่วมชั้นอีกครั้ง

 

นี่คือก้าวแรกที่สำคัญ และผมก็รู้สึกขอบคุณจากใจที่ได้รับความร่วมมือจากทุกคนในห้องแบบนี้