เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) - ตอนที่ 94 ความกังวลอันน้อยนิดและความกล้าหาญที่เปี่ยมล้น
ตอนที่94 : ความกังวลอันน้อยนิดและความกล้าหาญที่เปี่ยมล้น
ระหว่างที่เตรียมขนมสำหรับทดลองชิมเสร็จแล้ว ผมก็กำลังขนขนมที่ทำเสร็จไปยังห้องเรียน
บนถาดอลูมิเนียมที่ผมถืออยู่มีวาฟเฟิลร้อนๆ ที่เพิ่งอบเสร็จ ขนมที่ใช้วัตถุดิบในฤดูใบไม้ร่วง และไข่มุกที่เตรียมไว้สำหรับตกแต่งวางอยู่
ผมขอให้ฮิเมโนะช่วยเรียกทุกคนในห้องให้มารวมตัวกันแต่เช้า ตอนนี้พวกเขาคงนั่งประจำที่กันแล้ว
ในตอนที่เดินไปตามทางเดินอันยาวเหยียด ผมอดคิดไม่ได้ว่าจะได้รับการตอบรับแบบไหน ทำเอาผมกังวลขึ้นมา
ตอนนั้นเอง มาชิโระที่เดินข้างๆก็กระแทกไหล่ผมเบาๆแล้วเงยหน้าขึ้นมามอง
“ริวสุเกะ ดูเหมือนจะประหม่าอยู่สินะ?”
“อืม… ดูออกเหรอ?”
“ก็ใช่น่ะสิ เพราะนายทำหน้ากังวลมาตลอดตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนี่นา กังวลใช่ไหมว่าพวกเขาจะชอบมันรึเปล่าน่ะ?”
“ก็ใช่แหละ… ฉันแค่กลัวว่าปฏิกิริยาของพวกเขาตอนที่ลองชิมจะเป็นยังไง”
ผมคิดว่าตัวเองสามารถสร้างสรรค์ขนมที่เคยขายในร้านกาแฟตอนที่ทำงานพิเศษในชาติก่อนได้อย่างสมบูรณ์แบบ
ตั้งแต่เมื่อวาน ผมก็เริ่มเตรียมของและมาถึงโรงเรียนตั้งแต่เช้า พร้อมทั้งได้รับความช่วยเหลือจากมาชิโระ ทุกอย่างทั้งรสชาติ การอบ และเนื้อสัมผัส น่าจะออกมาเหมือนในหัวแล้ว
มาชิโระเองก็บอกว่ามันอร่อยและชอบมาก ส่วนนิชิคาว่าก็ดูพอใจสุดๆก่อนจะกลับไปซ้อมบาสเกตบอล
แต่ถ้าถามว่าขนมที่ผมทำจะทำให้เพื่อนๆทุกคนในห้องยอมรับได้ไหม ก็ยังมั่นใจไม่ได้
โดยเฉพาะ ฟุเสะคาวะ ไรโตะ ตัวเอกของเรื่องนี้ที่ดูไม่ค่อยชอบผมนัก
ตัวเอกกับตัวร้ายก็เหมือนน้ำกับน้ำมัน ไม่มีวันเข้ากันได้ดีหรอก
ความสัมพันธ์ของเราไม่ค่อยดีนัก และผมก็อดกังวลไม่ได้ ว่าบางทีอาจมีอะไรผิดพลาดหรือเกิดปัญหาขึ้นในลองชิมขึ้น
ตอนที่ผมกำลังจมอยู่กับความกังวลนั้น มาชิโระก็ยื่นมือมาแตะเบาๆที่แก้มของผมก่อนจะบีบมันอย่างอ่อนโยน
“ม…มาชิโระ…! จู่ๆ ทำอะไรน่ะ?”
“เอะเฮะเฮะ ฉันแค่อยากช่วยทำให้ริวสุเกะหายประหม่าไง”
มาชิโระยิ้มแหย่ๆพร้อมกับส่งสายตาสดใสจากดวงตาสีฟ้าใสตรงมาที่ผม
น้ำเสียงของเธออ่อนโยนและอบอุ่น ราวกับจะช่วยปลอบโยนความกังวลในใจ เธอบีบแก้มของผมไปพลางพร้อมพูดด้วยเสียงอันน่ารักของเธอ
“เวลาที่ริวสุเกะกำลังคิดอะไรอยู่ในหัวเนี่ย หน้าตานายจะดูจริงจังมากเลยล่ะ แล้วฉันก็ชอบมากเลยด้วย แต่ว่านะฉันชอบตอนที่ริวสุเกะยิ้มมากกว่าอีก! เพราะงั้นอย่ากังวลไปเลยนะ สิ่งที่ริวสุเกะพยายามมาทั้งหมดมันไม่มีทางสูญเปล่าแน่นอน นะ?”
พูดจบ มาชิโระก็ปล่อยมือจากแก้มของผม ก่อนจะหมุนตัวเบาๆแล้วมายืนอยู่ตรงหน้าผม
กระโปรงนักเรียนที่หมุนตามการเคลื่อนไหวดูราวกับปีกนางฟ้าที่กำลังกางออก มันเป็นภาพที่งดงามมาก
“เอาล่ะ ริวสุเกะ ไปทำให้ทุกคนได้ลิ้มรสขนมแสนอร่อยกันเถอะ!”
“อืม นั่นสินะ ขอบคุณนะมาชิโระ เธอช่วยให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย”
พอได้รับกำลังใจจากมาชิโระ หัวใจที่เคยหนักอึ้งเพราะความกังวลก็เริ่มปลอดโปร่งขึ้น
นั่นสินะ…
ถ้ายังทำหน้าเศร้าแบบนี้ ความตั้งใจของผมคงไม่สามารถสื่อถึงทุกคนได้แน่
ผมจะยืนอยู่ต่อหน้าทุกคนด้วยรอยยิ้ม
และจะลงมือทำสิ่งที่ผมอยากทำให้เต็มที่ จนสามารถพูดได้อย่างภาคภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองทำสำเร็จ ในตอนนั้น งานวัฒนธรรมที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความสุขของทุกคนกำลังรออยู่
มาชิโระช่วยลบความกังวลของผมและมอบความกล้าที่ผมต้องการ ผมรู้สึกขอบคุณเธอสุดๆเลย
ในขณะเดียวกัน ผมก็อยากเอาคืนเธอที่บีบแก้มผมเมื่อกี้ ความคิดซุกซนบางเริ่มแวบเข้ามาในหัวผม
“มาชิโระ ช่วยถืออันนี้ให้หน่อย”
“หืม? ได้สิ”
มาชิโระเอียงคอสงสัย ก่อนจะรับถาดขนมจากมือผม
ในตอนนั้นเอง ผมก็ใช้สองมือบีบแก้มของมาชิโระเบาๆและดึงออกเล็กน้อย
“ฟุ…ฟวาว้า!? ทำอะไรน่ะ!”
“เอาคืนไง ฉันเองก็อยากลองบีบแก้มของมาชิโระบ้าง”
“มุววว…! อ่อยอะ! อ่อยเอี๋ยวอี้เอย!!”
“อืมๆ พูดอะไรไม่ค่อยรู้เรื่องเลยนะ”
แก้มของมาชิโระนุ่มเหมือนมาชเมลโล่ แค่บีบเบาๆก็รู้สึกผ่อนคลายและหายกังวลไปเลย
มาชิโระพยายามขัดขืน แต่หน้าตาของเธอสลับไปมาระหว่างโกรธและหัวเราะซึ่งดูน่ารักจนผมอดยิ้มไม่ได้
หลังจากที่พอใจกับการเอาคืนเธอ ผมก็ปล่อยมือ ก่อนที่มาชิโระพองแก้มเล็กน้อยแล้วบ่นออกมา
“ทำแบบนี้ได้ยังไง นี่แก้มนุ่มๆของฉันนะ…”
“ขอโทษๆ ฉันแค่อยากแกล้งเธอเล่นนิดหน่อยเอง”
“เฮ้อ… ริวสุเกะนะ ชอบแกล้งฉันอยู่เรื่อยเลย แต่ครั้งนี้จะยกโทษให้นะ ถือว่าเป็นกรณีพิเศษ”
“ขอบคุณนะ มาชิโระ เธอทำให้ฉันมีกำลังใจขึ้นเยอะเลย”
“งั้นก็ดีแล้วล่ะ ฉันเองก็ดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มของริวสุเกะอีกครั้งเหมือนกัน นายเหมาะกับการยิ้มที่สุดเลย”
มาชิโระพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง เผยให้เห็นเขี้ยวเล็กๆที่น่ารัก รอยยิ้มนั้นคือสิ่งที่ผมชอบที่สุด แค่ได้เห็นก็ทำให้ใจสงบลงแล้ว
ผมเดินไปที่ห้องเรียนพร้อมกับมาชิโระ เพื่อนสมัยเด็กคนสำคัญของผม
YOU MAY ALSO LIKE
