เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) - ตอนที่ 93 นิชิคาว่าผู้หิวโหย
ตอนที่93 : นิชิคาว่าผู้หิวโหย
ในห้องคหกรรม มีกลิ่นหอมหวานอบอวลไปทั่วทั้งห้อง
วาฟเฟิลทรงสี่เหลี่ยมที่เพิ่งออกจากเครื่องอบส่งกลิ่นหอมยั่วยวน มาชิโระจ้องมองมันด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย
แป้งที่เพิ่งอบใหม่ส่งกลิ่นหอมหวาน ด้านนอกดูกรอบ ส่วนด้านในนุ่มหนึบ ความหอมละมุนของมันทำให้มาชิโระตื่นเต้นจนแทบอดใจไม่ไหว
“ว้าว… น่ากินมากเลย ริวสุเกะ ขอฉันชิมได้ไหม?”
“ได้สิ แต่ระวังร้อนหน่อยนะ เดี๋ยวจะลวกปากเอา”
“อื้อ! งั้นขอลองล่ะนะ”
มาชิโระเป่าให้เย็นเล็กน้อยแล้วกัดวาฟเฟิลที่เพิ่งอบเสร็จเข้าปาก
เสียงกรอบดังเบาๆขณะที่เธอเคี้ยวอยู่ แก้มนุ่มนิ้มของมาชิโระขยับไปมา ก่อนที่สีหน้าของเธอจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอ่อนละมุนด้วยความสุข
รอยยิ้มของมาชิโระในตอนนั้น ดูคล้ายกระรอกน้อยที่กำลังยัดลูกโอ๊กไว้เต็มกระพุ้งแก้มเป็นรอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความสุข
“เป็นไง? อร่อยใช่ไหม? วาฟเฟิลที่พึ่งอบใหม่ๆมันไม่เหมือนที่ไหนหรอกนะ”
“อร่อยมากเลยล่ะ ริวสุเกะ! ข้างนอกกรอบ ข้างในนุ่ม หอมหวานทั่วทั้งปากเลยล่ะ หวาา…นี่มันอย่างกับฝันเลย”
“ถ้ามาชิโระชมขนาดนี้ งานวัฒนธรรมต้องไปได้สวยแน่ เดี๋ยวฉันจะหั่นชิ้นเล็กๆไว้สำหรับให้คนชิมแล้วกัน…”
ระหว่างที่ผมกำลังจะหยิบวาฟเฟิลชิ้นหนึ่งขึ้นมาชิม ก็มีเสียงโวยวายดังมาจากทางเดิน
เสียงนั้นฟังดูคุ้นเคยและกำลังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
จากนั้น ประตูห้องปฏิบัติการอาหารก็ถูกเปิดออกอย่างแรง
“โห กลิ่นอะไรหอมมากแบบนี้เนี่ย! อ้าว ริวสุเกะเองเรอะ!?”
“เฮ้…! น…นิชิคาวะ อรุณสวัสดิ์….นะ?”
“อรุณสวัสดิ์เหมือนกัน ริวสุเกะ!”
คนที่พรวดพราดเข้ามาในห้องคือ นิชิคาว่า เคียวยะ เพื่อนของผมเอง
เวลานี้น่าจะเป็นช่วงซ้อมเช้าของชมรมบาส แล้วทำไมเขาถึงโผล่มาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?
นิชิคาว่าที่สวมชุดพละ ผมสีน้ำตาลอมแดงเปียกโชกด้วยเหงื่อ เจ้าตัวยิ้มกว้างดูร่าเริงมาก
“คืองี้ ห้องน้ำที่โรงยิมมันพัง ฉันก็เลยเดินมาขอใช้ฝั่งตึกเรียนแทน แต่พอดีได้กลิ่นหอมๆเลยเดินตามกลิ่นมาเลยอ่ะ!”
“แน่ใจ๊? นายซ้อมอยู่ไม่ใช่เหรอ รีบกลับไปเหอะ เดี๋ยวเรโอะก็โกรธเอาหรอก”
“ไม่เป็นไรน่าๆ ตอนนี้เป็นช่วงพักพอดี เรโอะบอกไว้ว่านายกำลังทำอะไรสักอย่างอยู๋ตั้งแต่เช้า แต่ไม่คิดเลยว่านายจะทำของน่ากินขนาดนี้!”
นิชิคาว่ามองไปรอบๆห้องคหกรรม แล้วสายตาก็มาหยุดที่วาฟเฟิลที่เพิ่งอบเสร็จ
ท้องของเขาส่งเสียงดังโครกอย่างชัดเจนจนมาชิโระหัวเราะเบาๆแล้วเดินเข้าไปหานิชิคาว่า
ในห้องคหกรรมเต็มไปด้วยความคึกคักเมื่อมีบทสนทนาเล็กๆเกิดขึ้นระหว่างพวกเรา
“อรุณสวัสดิ์ นิชิคาวะคุง วันนี้ดูสดใสเหมือนเดิมเลยนะ?”
“ม…มาชิโระจัง…! ฮะ…ฮะอรุณสวัสดิ์ครับ…!”
มาชิโระหัวเราะเบาๆ ในขณะนิชิคาว่าตอบด้วยเสียงตะกุกตะกัก ใบหน้าของเขาแดงแจ๋ราวกับมะเขือเทศและยืนนิ่งแข็งทื่อราวกับถูกแช่แข็ง
นิชิคาว่าดูเหมือนจะยังคงเป็นนิชิคาว่าคนเดิม เมื่ออยู่ต่อหน้ามาชิโระ เขามักจะประหม่าและพูดจาติดขัดแบบนี้เสมอ
มาชิโระเองก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหยิบวาฟเฟิลอบใหม่ชิ้นนึงแล้วยื่นให้นิชิคาวะ
“นี่ นิชิคาวะคุง หิวหรือเปล่า? วาฟเฟิลอันนี้อร่อยมากเลยนะ ลองชิมดูสิ จะได้มีกำลังใจไปซ้อมต่อ”
“อ…อา…มะ มาชิโระจังให้ผม…เหรอครับ!?”
นิชิคาว่าหันมองหน้ามาชิโระสลับกับวาฟเฟิลในมือของเธอ ใบหน้าเขายังคงแดงเรื่อ แต่ถึงแม้จะประหม่าเพียงใด ร่างกายก็ยังตอบสนองอย่างซื่อตรง
เขารับวาฟเฟิลไปด้วยมือสั่นๆแล้วกัดคำแรกด้วยความระมัดระวัง จากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที
“อร่อย…! อร่อยมากกกก! นี่มันอะไรกัน!? กรอบนอกนุ่มใน ความหวานแบบนี้ สุดยอดไปเลย!”
“ฮะๆ นิชิคาว่าคุงก็ตกเป็นเหยื่อของริวสุเกะเหมือนกันแล้วสินะ”
“หลังจากได้รู้จักของอร่อยแบบนี้แล้ว จะต่อต้านยังไงไหวล่ะ…”
นิชิคาว่ากัดวาฟเฟิลจนหมดเกลี้ยงด้วยภายในคำใหญ่ๆแล้วถอนหายใจด้วยความสุข
“ถ้านิชิคาวะชอบขนาดนี้ ฉันว่าพวกเพื่อนๆในห้องก็น่าจะพอใจเหมือนกัน นี่ล่ะที่ฉันต้องการ”
“พูดตรงๆนะ ริวสุเกะ นี่ระดับร้านขนมเลย นายเก่งทั้งเรื่องเรียน กีฬา แถมทำขนมก็เก่งอีก นายมันสุดยอดมนุษย์สมบูรณ์แบบชัดๆ!”
“ไม่ขนาดนั้นหรอก แต่เรื่องทำขนม ฉันมั่นใจจริงๆล่ะนะ”
วาฟเฟิลนี้เป็นสูตรจากร้านคาเฟ่ที่ผมเคยทำงานพิเศษในชีวิตก่อน เจ้าของร้านให้ความสำคัญกับรายละเอียดทุกอย่างเกี่ยวกับขนมหวาน ผมแค่ทำตามที่เรียนรู้มา
แม้จะไม่สามารถเลียนแบบได้สมบูรณ์แบบเพราะวัตถุดิบและอุปกรณ์ที่ต่างกัน แต่ก็พอจะใช้ในงานวัฒนธรรมนี้ได้
“เช้านี้ยังไม่ได้กินอะไรเลย วาฟเฟิลนี้ช่วยได้มากจริงๆ มีทำอย่างอื่นอีกไหม?”
“มีสิ วันนี้เตรียมไว้หลายเมนูเพื่อให้ลองชิมกันแล้วเลือกไว้แค่หนึ่งหรือสองอย่างสำหรับงานวัฒนธรรมน่ะ”
“สุดยอดเลย ริวสุเกะ นายตั้งใจทำเพื่อห้องจริงๆนะเนี่ย”
“ใช่ เพราะฉันอยากเห็นทุกคนในห้องยิ้มและสนุกไปด้วยกันน่ะ”
“เฮ้อ…ริวสุเกะเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ เมื่อก่อนตอนยังเป็นพวกเกเร นายไม่สนใจงานโรงเรียนเลย ตอนนี้กลับตั้งใจทำเพื่อทุกคนซะได้”
“ฉันไม่อยากเสียใจอีกแล้ว ถึงจะล้มเหลว แต่อย่างน้อยการทุ่มเทเต็มที่ก็จะกลายเป็นความทรงจำที่ดีได้ล่ะนะ”
ผมไม่ต้องการจะทำผิดพลาดซ้ำรอยเดิมในชีวิตก่อน
ในตอนนั้น ผมเป็นเพียงคนที่อยู่ในห้องเรียน ทำสิ่งที่ได้รับมอบหมายไปตามหน้าที่โดยปราศจากความต้องการของตัวเอง งานวัฒนธรรมในตอนนั้นเลยเป็นแค่เหตุการณ์ที่ผมปล่อยให้มันผ่านไปอย่างเฉยชาเท่านั้น
หรืออาจจะเป็นเพราะแบบนั้น
ในความทรงจำของผมเกี่ยวกับงานวัฒนธรรมในชีวิตก่อน มันเป็นช่วงเวลาที่สนุกสนานก็จริง แต่ในขณะเดียวกันก็แฝงไปด้วยความว่างเปล่า ผมรู้สึกเหงาเมื่อมองไปยังเพื่อนร่วมห้องที่หัวเราะและมีความสุขด้วยกันอยู่ตรงกลางเวที โดยที่ตัวผมกลับไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของพวกเขา
นั่นก็เหมือนกับชีวิตของผมในฐานะชินโด ริวสุเกะ คนที่ถูกกำหนดให้เดินเส้นทางชีวิตในฐานะ “ตัวร้าย”
เพราะความที่เป็นเด็กเกเร ผมเลยไม่สามารถเข้ากับคนรอบข้างได้ และเพื่อเติมเต็มช่องว่างในใจ ผมเลยเลือกที่จะไปอยู่กับกลุ่มเพื่อนที่เข้าใจผม แต่สุดท้ายก็เป็นแค่การหลีกหนีจากโรงเรียนซึ่งเปรียบเสมือนเวทีแห่งช่วงวัยรุ่นเท่านั้น ชีวิตประจำวันของผมกลายเป็นสิ่งที่ว่างเปล่าและไร้สีสัน
แต่สิ่งที่มาเติมเต็มชีวิตที่ซีดเซียวของผมและอยู่เคียงข้างผมเสมอคือมาชิโระ
และผมได้ให้คำสัญญากับตัวเองว่าจะสนุกไปกับช่วงวัยรุ่นที่มีค่าร่วมกับมาชิโระ ผมแค่หวังว่าแม้แต่ตัวร้ายก็อาจมีช่วงเวลาแห่งวัยรุ่นที่สดใสกับเขาได้
เพื่อให้ความปรารถนานั้นกลายเป็นจริง ผมเลยตั้งใจทำทุกสิ่งที่สามารถทำได้อย่างเต็มที่
เพื่อสร้างความทรงจำที่ไม่อาจทดแทนได้ร่วมกับมาชิโระ ผมต้องการทำงานร่วมกับเพื่อนในชั้นเรียน และถ้าผลลัพธ์คือทุกคนได้หัวเราะและมีความสุขร่วมกัน…
นั่นก็คงจะเป็นช่วงวัยรุ่นที่ผมเคยเฝ้าฝันถึง และเพื่ออนาคตที่สดใสนั้น ผมจะพยายามอย่างเต็มที่
บางทีความตั้งใจนี้อาจส่งถึงนิชิคาว่าด้วย
เพราะเจ้าตัวยิ้มอย่างร่าเริงก่อนหัวเราะออกมาอย่างยินดี
“ฉันจะคอยเชียร์นายนะ ริวสุเกะ! อยากทำอะไรก็ลุยให้สุดไปเลย!”
“อืม ขอบใจนะ นิชิคาว่า ฉันจะพยายามทำให้ทุกคนสนุกไปกับงานวัฒนธรรมพร้อมรอยยิ้มให้ได้”
“ถ้ามีอะไรที่ฉันช่วยได้ก็เรียกใช้ได้เลยนะ อย่างเช่น…อืม ลองชิมขนมอื่นๆให้ก็ได้นะ!”
นิชิคาว่ายกนิ้วโป้งขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่โชว์ฟันขาวๆ ในขณะเดียวกันนั้นเอง มาชิโระก็หัวเราะเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้
“ฮะๆ นิชิคาว่าคุง จริงๆแล้วนายแค่อยากกินขนมของริวสุเกะเพิ่มอีกใช่ไหมล่ะ?”
“อึก!?”
“เข้าใจเลยๆ นายเพิ่งบอกว่าหิวเพราะไม่ได้กินข้าวเช้าใช่ไหม?”
“อึ่ก! ม…มาชิโระจัง จริงๆแล้ว คือว่า…ใช่ครับ…”
“ฮ่าๆ รีแอคของนิชิคาวะคุงเนี่ยตลกจริงๆอ่ะ!”
“ฮือออ…! ขอร้องล่ะ อย่ายิ้มให้ฉันด้วยรอยยิ้มที่น่ารักขนาดนั้นเลยนะ…!!”
นิชิคาว่าถึงกับหน้าแดงและประหม่าเพียงแค่เพราะถูกมาชิโระคุยด้วย ทุกการกระทำของมาชิโระทำให้เขาใจเต้นไม่หยุด
มาชิโระเองก็ดูสนุกสนาน เธอหัวเราะคิกคักกับท่าทางของนิชิคาว่า ผมเองก็มองภาพนั้นด้วยความรู้สึกอบอุ่น
จากนั้นผมก็หยิบวาฟเฟิลที่ตัวเองทำขึ้นมากัดหนึ่งคำ
…อืม อร่อยจริงๆนั่นแหละ
YOU MAY ALSO LIKE
