เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) - ตอนที่ 84 ภาพที่น่าจดจำ

ตอนที่84 : ภาพที่น่าจดจำ

 

พอผมยอมตามมาชิโระไปเที่ยวด้วยกัน เราทั้งคู่ก็เดินออกจากเส้นทางกลับบ้านมาเล็กน้อยจนมาถึงบริเวณริมแม่น้ำ

 

ท้องฟ้าถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงสดจากแสงอาทิตย์ยามเย็นที่กำลังลาลับขอบฟ้า ดวงอาทิตย์ถูกย้อมทุกสิ่งรอบตัวให้กลายเป็นสีส้มสดใส หากมองไปอีกด้านหนึ่งจะเห็นท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วงเข้ม มีดวงดาวบางดวงเริ่มเปล่งประกายขึ้นมา

 

อากาศวันนี้เย็นลงมากในช่วงเย็น ลมเย็นที่พัดผ่านแก้มทำให้รู้สึกสดชื่นเป็นพิเศษ

 

ผมกับมาชิโระนั่งเคียงข้างกันบนเนินดิน มองดูดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้าอย่างช้าๆ

 

“เย็นแล้วสินะ พระอาทิตย์ตกสวยจัง…”

 

มาชิโระยิ้มอย่างอ่อนโยนพร้อมกับมองดวงอาทิตย์ที่ค่อยๆหายไปครึ่งหนึ่งแล้ว เมืองที่อยู่ตรงหน้ากำลังถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงและเตรียมเข้าสู่ค่ำคืน

 

ผิวขาวใสของมาชิโระถูกย้อมด้วยสีของดวงอาทิตย์ตกดินทำให้เธอดูงดงามราวกับผลงานศิลปะ

 

เส้นผมสีดำยาวของเธอพลิ้วไหวตามสายลมที่พัดผ่าน และเมื่อโดนแสงยามเย็นสะท้อน มันก็เปล่งประกายอย่างน่าอัศจรรย์

 

ดวงตาสีฟ้าเข้มใสของเธอช่างงดงามราวกับจะดึงดูดให้ผมจมดิ่งอยู่ในนั้น ใบหน้าด้านข้างที่เต็มไปด้วยเสน่ห์นั้นน่ารักกว่าภาพไหนๆที่ผมเคยเห็น

 

ความงดงามเหนือธรรมชาติของมาชิโระทำให้ผมแทบจะลืมหายใจ

 

“ริวสุเกะ เป็นอะไรเหรอ? ดูเหม่อลอยไปเลยนะ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”

 

“อ่า… โทษที ก็แค่รู้สึกว่าปกติไม่ค่อยได้มานั่งดูพระอาทิตย์ตกแบบนี้กับมาชิโระ พอได้อยู่กับเธอท่ามกลางวิวสวยๆแบบนี้ฉันเลยเผลอจ้องจนลืมตัวน่ะ”

 

“นั่นสินะ บรรยากาศวันนี้ดูพิเศษมาก คงเพราะไม่มีใครนอกจากเราสองคนล่ะมั้ง ฉันดีใจจังที่ได้อยู่กับริวสุเกะแล้วมองวิวแบบนี้ด้วยกัน”

 

อย่างที่มาชิโระบอกเลย เสียงที่ได้ยินมีแค่สายน้ำไหลและเสียงลมพัดต้นหญ้า ไม่มีสิ่งใดมารบกวน ความเงียบสงบนี้ทำให้รู้สึกราวกับโลกนี้มีแค่เราสองคน

 

การได้แบ่งปันพื้นที่พิเศษนี้กับมาชิโระทำให้(มมีความสุข และผมก็อยากจะเก็บช่วงเวลานี้ไว้ให้ดีที่สุด

 

“ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน การได้ใช้เวลากับมาชิโระแบบนี้ทำให้ฉันมีความสุขมากเลยล่ะ”

 

“วันนี้ริวสุเกะดูพูดตรงมากเลยนะ?”

 

“บางครั้งก็ต้องมีวันที่เป็นแบบนี้บ้างแหละ”

 

“งั้นวันนี้ถือว่าคุ้มเลยนี่นา ฉันได้ยินคำพูดน่ารักๆจากนายท่านด้วยล่ะ!”

 

“ยังไม่ได้ใส่ชุดเมดเลยแท้ๆ แต่เหมือนเธอจะกลายเป็นเมดไปแล้วนะ”

 

“แหม ก็ต้องเริ่มซ้อมไว้ตั้งแต่ตอนนี้สิ ฉันทุ่มเทเพื่อเทศกาลโรงเรียนเลยนะ!”

 

มาชิโระยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนก่อนจะวางกระเป๋านักเรียนลงข้างๆแล้วโน้มตัวเข้ามาพิงไหล่ผมอย่างออดอ้อน

 

เส้นผมสีดำของเธอที่พลิ้วไหวไปตามลมสัมผัสกับแขนของผมจนรู้สึกจั๊กจี้ อีกทั้งยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆของมาชิโระที่โชยมาทำให้ผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

 

พอผมเริ่มประหม่า มาชิโระก็ช้อนตาขึ้นมามองผม ก่อนจะเผยรอยยิ้มซุกซนที่ทำให้หัวใจผมยิ่งเต้นแรงเข้าไปอีก

 

“ขอบคุณนะ ริวสุเกะ ที่ยอมมาเที่ยวเล่นกับฉันวันนี้ ดีใจมากเลยที่นายยอมฟังคำขอเอาแต่ใจของฉัน”

 

“เรื่องแค่นี้ก็แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าเป็นคำขอของมาชิโระ ฉันยอมฟังทุกวันเลยก็ยังได้”

 

“พูดแบบนี้ยิ่งทำให้ฉันอยากจะอ้อนนายมากขึ้นไปอีกนะ… แบบนี้จะดีเหรอ?”

 

“ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำ อีกอย่าง ฉันเองก็ทำเพราะอยากทำด้วย มาชิโระมีอะไรก็ไม่ต้องเก็บไว้ในใจหรอก ปล่อยตัวเองไปตามปกติได้เลย”

 

“นายนี่มัน… ขี้โกงจริงๆ”

 

มาชิโระหรี่ดวงตาสีฟ้าสวยของเธอพร้อมกับเอาหน้าซุกเข้ากับเสื้อผมเพื่อซ่อนสีหน้าที่แดงเรื่อของเธอ

 

ท่าทีที่เธอกดหน้าลงกับตัวผมอย่างเขินอายนั้นน่ารักจนผมอดยิ้มไม่ได้

 

ผมยกมือโอบไหล่เล็กๆของเธอเบาๆแล้วดึงเธอเข้ามาใกล้

 

ร่างกายของมาชิโระช่างบอบบาง นุ่มนิ้ม และอบอุ่น การได้โอบไหล่เล็กๆของเธอไว้แนบชิดทำให้รู้สึกเหมือนว่าความอบอุ่นจากตัวเธอกำลังหลอมละลายหัวใจของผมอยู่เลย

 

สายลมเย็นพัดผ่าน ทำให้เส้นผมสีดำของเราทั้งคู่ปลิวไปมาเบาๆ ถึงลมจะเย็น แต่ความอบอุ่นที่ส่งผ่านจากร่างกายของมาชิโระก็ทำให้ผมรู้สึกสบายใจ

 

สัมผัสอ่อนโยนและอบอุ่นจากเธอเป็นสิ่งที่มอบความสงบสุขให้กับจิตใจของผม

 

มาชิโระค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วมองมาที่ผมด้วยสายตาอ่อนโยน

 

“…ริวสุเกะ อบอุ่นจัง”

 

“ลมเริ่มเย็นแล้ว ระวังอย่าให้หนาวนะ”

 

“อื้อ ขอบคุณนะ ขออยู่แบบนี้อีกสักพักได้ไหม?”

 

“ได้สิ อยากจะซบอีกนานแค่ไหนก็ได้”

 

มาชิโระยิ้มอย่างมีความสุข

 

จากนั้นเราทั้งสองคนนั่งแนบชิดกัน มองดูดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้าด้วยความเงียบสงบ

 

ตั้งแต่ที่ผมได้มาเกิดใหม่เป็นตัวร้ายก็มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น

 

การได้พบกับมาชิโระในตอนที่ผมพึ่งมาอยู่ในโลกนี้ ผมไม่เคยคิดเลยว่าเราจะได้มีความสัมพันธ์แบบนี้กัน

 

ในตอนแรกผมพยายามอยู่ห่างจากเธอ เพื่อเปลี่ยนชะตากรรมอันเลวร้ายของมาชิโระในเรื่องต้นฉบับ ถึงจะต้องทำให้เธอเกลียดผมก็ตาม

 

แต่เธอยังคงยิ้มและอยู่เคียงข้างผม แถมตอนนี้เธอก็ยังไว้ใจผมซะขนาดนี้ มันทำให้ผมมีความสุขมากจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เลย

 

ถ้ามาชิโระไม่ได้ต้องการผม ผมคงต้องอยู่คนเดียวไปตลอด ถูกชะตากรรมของตัวร้ายเล่นงานและยอมรับจุดจบของตัวเอง

 

ความอ่อนโยนและความอบอุ่นของมาชิโระทำให้ผมสามารถต่อสู้กับชะตากรรมของตัวเองได้ ผมเผชิญหน้ากับมัน และนั่นทำให้ผมได้มายืนอยู่ตรงนี้

 

การได้หัวเราะกับเธอ ได้สัมผัสถึงความนุ่มนิ่มและอบอุ่นของร่างกาย การได้ครอบครองดวงตาสีฟ้าที่งดงามเหมือนอัญมณีที่เป็นของผมแค่คนเดียว

 

แค่ได้อยู่เคียงข้างมาชิโระ ผมก็รู้สึกมีความสุขจากใจจริง

 

และผมกฌอยากให้ช่วงเวลาแห่งความสุขนี้ดำเนินต่อไปตลอดโดยไม่รู้จบ

 

เมื่อพระอาทิตย์ลับฟ้าและค่ำคืนมาเยือน ผมและมาชิโระก็ค่อยๆลุกขึ้นจากที่นั่งพร้อมกัน

 

ความมืดเข้าปกคลุมรอบด้าน มีเพียงแสงจันทร์ที่อ่อนโยนส่องสว่างนำทางให้เรา

 

แสงจันทร์อ่อนๆนี้ดูเหมือนกำลังนำทางเราไปข้างหน้า ให้ความรู้สึกที่ลึกลับและน่าประทับใจอย่างบอกไม่ถูก

 

“งั้นริวสุเกะ เรากลับบ้านกันเถอะนะ?”

 

“อืม วันนี้จะไปส่งถึงบ้านเหมือนเดิม กลับด้วยกันนะ”

 

“อื้อ ขอบคุณนะ”

 

มาชิโระยิ้มหวานและเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยความสุข รอยยิ้มนั้นน่ารักจนทำให้ผมเผลอยิ้มตาม

 

เราทั้งสองเริ่มเดินไปตามทางโดยมีแสงจันทร์คอยนำทาง และมือของเราก็สัมผัสกันอย่างแผ่วเบาโดยไม่รู้ตัว

 

 

(TL : ขอแทรกหน่อยน้าา เรื่องนี้แปลไปใกล้ชนดิบแล้วล่ะ (อีกราวๆ20+ตอน หรือคำนวนคร่าวๆ ถ้าลงวันละ3ตอน ก็อีกราวๆ10กว่าวัน) เพราะงั้นเดี๋ยวจะเปิดช่องไว้ให้เสนอนิยายที่อยากให้แปลนะ ถ้ามีเรื่องไหนอยากให้แปลก็ไปเสนอในช่องนั้นได้ล่ะ Ch.999 อยู่เลยช่องโดเนทขึ้ไปช่องนึง)