เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) - ตอนที่ 78 เตรียมงานวัฒนธรรม

ตอนที่78 : เตรียมงานวัฒนธรรม

 

เป็นเรื่องที่หาได้ยาก—หรือไม่ก็อาจจะเป็นครั้งแรกเลย ที่ผมได้เดินไปโรงเรียนพร้อมกับเรโอะ ระหว่างเดินเราก็คุยกันไปเรื่อยๆ

 

ดูเหมือนว่าห้องของมาชิโระ ที่อยู่ห้องข้างๆกำลังเตรียมตัวอย่างคึกครื้นสำหรับงานเทศกาลวัฒนธรรมและมีการพูดคุยกันว่าห้องของเราก็น่าจะเริ่มเตรียมตัวบ้างได้แล้ว

 

ในห้องของเรา ฟุเสะคาวะ ได้แสดงความกระตือรือร้นในฐานะตัวแทนห้องเรียน เขาวางแผนจะเรียกประชุมเพื่อนร่วมห้องทั้งหมดในช่วงพักเที่ยงวันนี้ เพื่อหารือเกี่ยวกับธีมงานที่จะทำ

 

“ห้องของคุณมาชิโระจะทำเมดคาเฟ่ใช่ไหม? ผมว่าต้องนิยมแน่นอน เพราะจะได้เห็นคุณมาชิโระในชุดเมดนี่นะ”

 

“ฉันก็อยากเห็นเหมือนกัน มาชิโระเองก็ตั้งใจมากด้วยสิ ยัยนั่นบอกว่าจะตัดชุดเมดเองด้วย ทุ่มสุดตัวเลยล่ะ”

 

“คุณมาชิโระเก่งเรื่องคหกรรมด้วยหรอ? ทำอาหารก็เก่ง ใจดี แถมยังน่ารักมากอีก เพื่อนสมัยเด็กของริวสุเกะนี่สุดยอดจริงๆน้าา”

 

เรโอะยืนกอดอก พยักหน้าหลายครั้งด้วยความชื่นชม พอมีคนชมมาชิโระผมเองก็พลอยรู้สึกดีไปด้วย

 

ถ้ามาชิโระมาได้ยินบทสนทนานี้ล่ะก็ เธอคงเขินจนหน้าแดงไปหมดแน่ เพราะเวลาที่เรโอะพูดชมใคร มันไม่มีความเสแสร้งเลยฟังแล้วทั้งอายทั้งรู้สึกดี

 

ระหว่างที่เราคุยเล่นไปเรื่อยๆ ไม่ทันไรก็มาถึงหน้าโรงเรียน ผมเห็นนักเรียนในชุดเครื่องแบบทยอยเดินเข้าอาคารกันเป็นกลุ่มๆเรโอะหยุดเดินแล้วหันกลับมาหาผม

 

“ผมจะไปที่โรงยิมหน่อยนะ ถึงไม่ได้ซ้อมเช้าแต่จะไปทักทายพวกเขาสักหน่อยน่ะ”

 

“อ่าา เข้าใจล่ะ ขอบใจนะที่แวะมาเยี่ยมฉันนะ”

 

“ไม่เป็นไรหรอก ผมดีใจที่ริวสุเกะหายดีแล้ว งั้นเจอกันที่ห้องเรียนนะ”

 

เรโอะโบกมือเล็กน้อยก่อนจะเดินไปทางโรงยิม

 

ท่าทางยิ้มแย้มสดใสของเขาเวลาเดินนั้น ช่างดูสง่างามแม้จะเป็นแค่ก้าวเดินธรรมดาจนทำให้เหล่าเด็กสาวรอบๆหยุดมองจนตาค้าง

 

ไมเองก็ตกใจกับความหล่อของเรโอะ แต่ผมเองก็ยอมรับว่าเรโอะเป็นตัวละครที่หล่อที่สุดในเรื่อง ‘Fusekoi’ จริงๆ

 

ทั้งนิสัยดี ทั้งสดใส แค่จินตนาการว่าได้ทำงานเทศกาลวัฒนธรรมร่วมกับเรโอะก็ทำให้ผมอดยิ้มออกมาไม่ได้

 

แต่ปัญหาคือ งานเทศกาลวัฒนธรรมนี้เป็นจุดเริ่มต้นที่ตัวร้ายอย่าง “ชินโด ริวสุเกะ” จะเริ่มเคลื่อนไหวอย่างจริงจังตามเนื้อเรื่องเดิม

 

ถึงจะตื่นเต้น แต่ผมก็ยังอดกังวลไม่ได้ในระหว่างเดินเข้าไปในห้องเรียนตามลำพัง

 

“นี่ๆ ไรโตะคุง งานวัฒนธรรมเธออยากทำอะไรหรอ?”

 

“ถ้าจะคิดถึงความนิยม คงต้องทำอะไรเกี่ยวกับอาหารแหละ ห้องหนึ่งเขาจะทำคาเฟ่เมดกันแล้ว คงต้องเลี่ยงไม่ให้ซ้ำกับกัน ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องเน้นไปที่เมนูอาหารที่เราจะขายเพื่อดึงดูดคนเข้ามา”

 

“อืม ๆ… ความเห็นของไรโตะคุงมีประโยชน์มากเลยนะ”

 

ในช่วงพักเที่ยง

 

ระหว่างที่รอเพื่อนร่วมชั้นมาพร้อมหน้ากัน ฟุเสะคาวะ ไรโตะกำลังพูดคุยกับฮานาซากิ ยูนะ เกี่ยวกับสิ่งที่จะจัดแสดงในงานวัฒนธรรม

 

ฮานาซากิ ยูนะ กับฟุเสะคาวะ ไรโตะ ทั้งสองคนรับหน้าที่เป็นตัวแทนจัดการงานของห้องสองในเทศกาลนี้ เลยมานั่งประชุมเตรียมการล่วงหน้าแบบนี้

 

ในชั้นเรียน คงมีความเห็นที่หลากหลาย เช่น บางคนอยากทำบ้านผีสิง บางคนอยากให้เป็นร้านขายของเพื่อความง่าย หรือบางคนอยากทำแค่การจัดแสดงอะไรสักอย่างเพื่อจะได้มีเวลาว่างไปสนุกกับกิจกรรมของห้องอื่น

 

การรวมความเห็นทั้งหมดเข้าด้วยกันเป็นเรื่องยาก และการทำให้ได้ตามสิ่งที่ตัวเองอยากทำก็ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ถ้าสามารถโน้มน้าวเพื่อนๆได้อย่างชาญฉลาดและการจะสนุกกับสิ่งที่อยากทำในเทศกาลนี้ยังเป็นไปได้อยู่

 

ตามเนื้อเรื่องเดิม เพื่อนร่วมชั้นจะเห็นด้วยกับข้อเสนอของฟุเสะคาวะ ไรโตะในการจัด “คาเฟ่ขนมหวาน” และเริ่มเตรียมตัวอย่างจริงจัง ฟุเสะคาวะ ไรโตะจะเป็นผู้ชักนำเพื่อนๆไปในทิศทางนี้

 

ในขณะเดียวกัน ชินโด ริวสุเกะ ซึ่งเป็นตัวร้ายของเรื่อง จะเริ่มขัดขวางการเตรียมตัวของคาเฟ่ขนมหวาน แต่ในตอนนี้ ผมในฐานะริวสุเกะกลับรู้สึกอยากช่วยให้คาเฟ่ขนมหวานประสบความสำเร็จมากกว่าคิดจะขัดขวางวะอีก

 

ถึงแม้ใบหน้าของผมจะดูน่ากลัวจนเพื่อนๆรู้สึกกลัว แต่จริงๆแล้วผมชอบทำขนมมาก ผมเคยทำงานพิเศษในร้านกาแฟและมั่นใจว่าสามารถสร้างขนมหวานสุดยอดที่เหมาะกับการถ่ายรูปลงโซเชียลได้ รวมถึงการบริการที่ดีเยี่ยมจากประสบการณ์ในอดีตด้วย

 

และที่สำคัญ งานวัฒนธรรมใน ‘Fusekoi’ นั้นเป็นภาพงานวัฒนธรรมที่น่าตื่นเต้นและเปล่งประกายตามแบบที่ทุกคนใฝ่ฝัน ในเมื่อผมได้เกิดใหม่ในโลกนี้ ผมก็อยากสัมผัสประสบการณ์วันอันแสนวิเศษนั้นจริงๆ

 

การจะไปทำลายความสนุกนี้คงเป็นไปไม่ได้หรอก ผมอยากจะสร้างความทรงจำวัยรุ่นอันงดงามร่วมกับคนสำคัญให้มากที่สุด

 

ผมแทบรอให้ทุกคนมารวมตัวเพื่อเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับงานวัฒนธรรมไม่ไหวแล้ว ในตอนที่ฟุเสะตาวะ ไรโตะและฮานาซากิ ยูนะกำลังคุยกันอยู่ พวกเขามองผมอย่างแปลกใจ

 

แต่ก็ยังมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกกังวล

 

นั่นคือท่าทีของฮิเมโนะ คาเร็น นางเอกของเรื่องที่ดูผิดปกติไป

 

ตามเนื้อเรื่องเดิม คาเร็นจะรับหน้าที่เป็นตัวแทนงานวัฒนธรรมร่วมกับฟุเสะคาวะ ไรโตะ แต่ตอนนี้เธอเอาแต่นั่งเงียบๆมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่ได้พูดอะไรเลย ทั้งที่ปกติเธอควรจะเข้าร่วมการพูดคุยอย่างกระตือรือร้นแท้ๆ

 

ดูเหมือนเหตุการณ์ในช่วงพักร้อนที่เล่นวอลเลย์บอลชายหาดจะยังส่งผลต่อความสัมพันธ์ระหว่างตัวเอกกับนางเอกและทำให้ทั้งสองดูมีระยะห่างกัน

 

แถมฟุเสะคาวะ ไรโตะ ซึ่งเป็นตัวเอกกลับดูเหมือนจะไม่สนใจคาเร็นเลย แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่เขารู้สึกผิดเองก็ตามแต่ผมก็อยากให้เขาแสดงความอ่อนโยนกับนางเอกมากกว่านี้

 

ในตอนที่ผมกำลังเป็นห่วงคาเร็น เพื่อนร่วมชั้นทุกคนก็เริ่มทยอยกันมารวมตัว

 

เรโอะเองก็กลับมาที่ห้องและเดินไปหาไรโตะ พร้อมให้กำลังใจเขาว่าขอให้ทำหน้าที่ผู้นำการประชุดได้ดี ซึ่งเขาแสดงบทบาทตัวละครเพื่อนสนิทของตัวเอกได้สมบูรณ์แบบ

 

จากนั้น ฟุเสะคาวะ ไรโตะก็ลุกจากที่นั่ง เดินไปยืนหน้ากระดานดำ มองไปรอบๆห้อง

 

และการประชุมเกี่ยวกับงานวัฒนธรรมก็เริ่มต้นขึ้น