เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) - ตอนที่ 73 การตอบแทนของมาชิโระ
ตอนที่73 : การตอบแทนของมาชิโระ
หลังเลิกเรียน
หลังจากเก็บของเสร็จ ผมก็เดินตรงไปยังห้องเรียนของชั้นหนึ่งที่ซึ่งมาชิโระอยู่เหมือนเคย
เธอเป็นห่วงผมที่ไม่สบายและบอกว่าให้เรียกเธอได้ตลอดถ้ามีปัญหาอะไร คิดแล้วก็รู้สึกว่ามาชิโระเป็นคนดีมาก แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็อยากจะช่วยแบ่งเบาภาระของเธอด้วย
แต่ไม่ว่ายังไง ถึงจะคิดแบบนั้น แต่สุขภาพของผมกลับย่ำแย่ลงเรื่อยๆ
ร่างกายผมดูอ่อนเพลียกว่าตอนเช้าอย่างเห็นได้ชัด ระหว่างเรียนในช่วงบ่ายก็รู้สึกว่าตัวร้อนขึ้นตลอดเวลา
แต่ผมก็ไม่สามารถหยุดเรียนได้เพราะในเทอมแรกผมโดดเรียนไปหลายครั้งจนทำให้แทบจะติดตัวแดงแล้ว นี่มันเป็นผลจากการกระทำของตัวเองล้วนๆเลยบ่นอะไรไม่ได้
อย่างน้อย ผมก็ต้องระวังไม่ให้สุขภาพแย่ไปกว่านี้ ในตอนที่ผมพยายามตั้งสติให้มั่นและเดินออกไปที่ทางเดิน ผมก็เห็นว่ามาชิโระกำลังยืนถือกระเป๋าโรงเรียนรออยู่
พอเธอเห็นหน้าผมก็แสดงสีหน้ากังวลออกมา
“ดูท่าทางนายจะยังไม่ดีขึ้นใช่ไหม?”
“…ถึงฉันจะไม่ได้ฝืนตัวเอง แต่ร่างกายมันก็ซื่อตรงจริงๆนั่นแหละ หน้าดูซีดมากเหรอ?”
“อื้อ แย่มากๆเลยล่ะ นายดูไข้ขึ้นชัดเจนเลยนะ”
“งั้นเหรอ ถ้ามาชิโระพูดแบบนี้แสดงว่ามันคงจะแย่จริงๆล่ะนะ”
“วันนี้ฉันเป็นห่วงนายตลอดเลยนะ ตอนเรียนก็ใจลอยไปหมดจนครูเรียกชื่อฉันยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ”
“ขอโทษนะ…”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันรู้ว่าริวสุเกะเป็นคนที่ขยันและพยายามถึงจะไม่สบายก็ตาม”
มาชิโระยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินมายืนตรงหน้าผมพร้อมยื่นมือซ้ายออกมา
ผมเอียงคอด้วยความสงสัย แต่เธอก็หน้าแดงเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นมา
“นี่ไง ฉันช่วยถือกระเป๋าให้นะ รีบกลับบ้านกันเถอะ”
“แต่มันจะลำบากเธอเอานะ?”
“ไม่เป็นไรหรอก ตอนที่ฉันเคยข้อเท้าพลิก ริวสุเกะก็ใจดีช่วยถือให้ฉันนี่ นี่ก็ถือเป็นการตอบแทนไง”
“มาชิโระ…”
มาชิโระรับกระเป๋าของผมอย่างอ่อนโยน แล้วจูงมือผมเดินไปตามทางเดิน
ถึงแม้ผมจะรู้สึกดีใจ แต่ก็อดรู้สึกเกรงใจไม่ได้ สุดท้ายผมก็ยอมรับความช่วยเหลือจากเธอ เพราะพูดตามตรงแล้วแค้การเดินเฉยๆมันยังลำบากสำหรับผมจริงๆ
เธอยังเดินให้ช้าลงเพื่อให้ผมตามทัน พร้อมกับจับมือผมไว้เบาๆ มันทำให้ผมรู้สึกว่ามาชิโระเป็นเหมือนนางฟ้าจริงๆ
ในตอนที่ผมอ่อนแอทั้งร่างกายและจิตใจเพราะป่วย ความอ่อนโยนของเธอเป็นสิ่งที่ช่วยเยียวยาได้ดีที่สุด
“วันนี้ฉันให้มาชิโระคอยดูแลตลอดเลย รู้สึกเกรงใจจริงๆนะ”
“หุหุ เรื่องแบบนี้ไม่ต้องพูดกันหรอกน่า ริวสุเกะ นี่แหละคือสิทธิพิเศษของการเป็นเพื่อนสมัยเด็กไงล่ะ”
“งั้นเหรอ… ถ้างั้นฉันขอพึ่งพาหน่อยแล้วกันนะ”
“อื้อ ไว้ใจได้เลย ถ้านายอยากฉันช่วยทำมื้อเย็นให้ด้วยเอาไหม? ปกติริวสุเกะต้องทำอาหารให้ครอบครัวอยู่แล้ว วันนี้ให้ฉันจะทำแทนนายเอง”
“ขอบคุณมาก แต่ให้เธอทำถึงขนาดนั้นมันก็ดูจะมากไปหน่อยนะ”
“ไม่ต้องเกรงใจน่า ฉันจะปล่อยให้ริวสุเกะที่ไม่สบายต้องจัดการเองไม่ได้หรอก อีกอย่างฉันอยากทำเองด้วย ไม่ต้องคิดมากหรอก”
“เข้าใจแล้ว งั้นวันนี้ขอให้ฉันพึ่งเธอหน่อยก็แล้วกัน พูดตามตรงฉันก็แทบไม่มีแรงทำอาหารเลย”
“อื้ม งั้นวันนี้ฉันจะไปบ้านริวสุเกะด้วย ระหว่างทางจะแวะซื้อเครื่องดื่มเกลือแร่แล้วก็พวกวัตถุดิบด้วยนะ”
ไมน่าจะกลับมาจากชมรมด้วยความเหนื่อยล้า ส่วนแม่เองก็คงกลับบ้านดึก ทำให้ปกติผมต้องเป็นคนทำอาหารเอง แต่ในสถานการณ์ที่ป่วยแบบนี้แม้แต่จะยืนทำกับข้าวก็ดูลำบากเลย
เพราะงั้นข้อเสนอของมาชิโระจึงเป็นอะไรที่ช่วยได้มากจริงๆ ผมโชคดีจริงๆที่มีเพื่อนสมัยเด็กที่ใจดีแบบเธอ
มาชิโระจับมือผมพาไปยังหน้าโถงทางเดิน
หลังจากเปลี่ยนรองเท้าแล้ว เราสองคนก็เดินออกจากโรงเรียนและแวะซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆเพื่อซื้อของก่อนกลับบ้าน
มาชิโระเดินเลือกของในร้านพร้อมหยิบเครื่องดื่มเกลือแร่และวัตถุดิบที่มีประโยชน์ใส่ลงตะกร้าอย่างต่อเนื่อง ผมสัมผัสได้ถึงความตั้งใจของเธอที่อยากให้ผมหายป่วยเร็วๆ ใบหน้าที่มองจากด้านข้างของเธอในตอนนี้ดูพึ่งพาได้กว่าปกติ
หลังจากซื้อของเสร็จ ผมกับมาชิโระก็เดินกลับบ้านด้วยจังหวะการเดินที่ช้ากว่าปกติ
ในตอนที่ผมพยายามหายใจเพื่อระบายความร้อนในตัวออกไป มาชิโระก็เงยหน้ามามองผมด้วยความกังวล คิ้วของเธอขมวดเข้าหากัน
“ริวสุเกะ ดูเหมือนจะลำบากมากเลยนะ ถึงบ้านแล้วรีบไปนอนพักเถอะ”
“ขอบใจนะ พูดตรงๆตอนนี้แค่เดินก็แทบไม่ไหวแล้ว…”
“อื้ม ค่อยๆเดินแล้วรีบหายป่วยไวๆนะ”
“ขอบคุณนะ มาชิโระ”
“เอะเหะเหะ ไม่เป็นไรหรอก ริวสุเกะ ฉันเองก็รู้สึกว่าตัวเองพึ่งพานายมาตลอดเหมือนกัน…”
มาชิโระยิ้มอย่างมีความสุขก่อนจะจับมือผมแน่นขึ้น ความรู้สึกอบอุ่นที่เธอมอบให้ผ่านการจับมือนั้นทำให้หัวใจของผมเต้นแรงขึ้น แม้จะไม่สบายแต่ความรู้สึกที่ได้รับจากมาชิโระในตอนนี้กลับทำให้ผมรู้สึกดีอย่างน่าประหลาด
YOU MAY ALSO LIKE
