เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) - ตอนที่ 71 เทอมใหม่และไข้หวัดใหญ่ในฤดูร้อน (1)

ตอนที่71 : เทอมใหม่และไข้หวัดใหญ่ในฤดูร้อน (1)

 

ช่วงเวลาของปิดเทอมฤดูร้อนผ่านไปอย่างรวดเร็ว

 

ทั้งที่ควรจะเป็นเพียงหนึ่งเดือนที่ไม่ได้สวมเครื่องแบบนักเรียนเท่านั้น แต่พอได้กลับมาสวมอีกครั้ง กลับรู้สึกเหมือนมันช่างยาวนานเหลือเกิน

 

การไปแคมป์ เที่ยวทะเล งานเทศกาลฤดูร้อน และการชมดอกไม้ไฟ— ผมสามารถทำตามแผนที่วาดฝันไว้ว่าจะเป็นปิดเทอมฤดูร้อนในอุดมคติได้ครบถ้วน อีกทั้งยังได้สร้างความทรงจำร่วมกับมาชิโระมากมายจนแทบจะเต็มสองมือ

 

ผมได้ใช้วันเวลาแห่งความสนุกสนาน เพลิดเพลินไปกับคนสำคัญและบันทึกช่วงวัยรุ่นที่ดีที่สุดไว้ในใจอย่างไม่มีวันลืม

 

ฤดูร้อนที่ไม่อาจเป็นจริงได้ในชาติก่อน ครั้งนี้ผมได้สัมผัสมันอย่างเต็มที่ด้วยประสาทสัมผัสทั้งห้า และตอนนี้กำลังมุ่งหน้าสู่พิธีเปิดเทอมใหม่ในภาคเรียนแรก

 

ปิดเทอมฤดูร้อนที่แสนยาวนานแต่กลับสั้นในความรู้สึกได้สิ้นสุดลงแล้วจริงๆ

 

ความรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อยเกิดขึ้นในใจผม อาจเป็นเพราะช่วงเวลาที่ได้ใช้ร่วมกับมาชิโระนั้นเป็นสิ่งที่ล้ำค่าสำหรับผม

 

แต่พรุ่งนี้ก็เป็นวันเริ่มต้นเทอมใหม่

 

เรื่องราวของพวกเรายังคงดำเนินต่อไป

 

ดังนั้น เมื่อมีความทรงจำแห่งฤดูร้อนที่ส่องประกายอยู่ในใจ ผมเลยตั้งตารอภาคเรียนที่สองอย่างตื่นเต้น—

 

“อ๊าดชิ้ว!”

 

เสียงจามดังสนั่นใต้หน้ากาก

 

ความคิดเริ่มต้นเทอมด้วยความทรงจำดีๆกลับต้องสะดุดลงตั้งแต่ก้าวแรก

 

ดูเหมือนว่าเพราะผลกระทบจากความสนุกสนานทั้งหมด ความเหนื่อยล้าจึงมาถาโถมในช่วงท้ายฤดูร้อน ทำให้ผมต้องเผชิญกับอาการไข้หวัดฤดูร้อนในวันเปิดเทอม

 

โชคดีที่ผมไม่ได้มีไข้ แค่รู้สึกอ่อนล้าและมีอาการระคายเคืองในลำคอเล็กน้อย ผมเลยยังสามารถไปโรงเรียนได้แต่ก็ยังพูดได้ไม่เต็มปากว่าร่างกายฟื้นฟูเต็มที่

 

ในเมื่อหยุดเรียนไม่ได้เพราะเรื่องวันเข้าเรียน ผมเลยจำเป็นต้องรีบหายหวัดโดยเร็ว

 

ผมเอาหน้ากากอนามัยและยาติดตัวมาโรงเรียนด้วย ก่อนจะนั่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเองพร้อมกับสั่งน้ำมูกด้วยกระดาษทิชชู่ ในระหว่างที่มองไปรอบๆห้องเรียนที่ไม่ได้เห็นมานาน

 

ที่มุมสุดของห้องติดหน้าต่างเหมือนเคย ความสดใสของช่วงวัยรุ่นยังคงเจิดจ้าเหมือนเดิม วันนี้ก็ยังคงเห็นความสัมพันธ์อันสนิทสนมระหว่างพระเอกและเหล่านางเอกที่ดำเนินไปอย่างชวนอิจฉา

 

“ช่วงวันหยุดฤดูร้อนเราไปเที่ยวกันเยอะเลยนะ ไรโตะคุง ผิวคล้ำขึ้นด้วย”

 

“ฮ่าฮ่า ทุกคนเล่นกันจนเหงื่อออกหมดนั่นแหละ แต่ยูนะก็ยังขาวอยู่ตลอดเลย ผิวเนียนนุ่มดูอ่อนเยาว์จริงๆเลยนะ ยูนะ”

 

“อะ… อายนะ… ไรโตะคุงเนี่ย…”

 

“หุหุ หน้าแดงเพราะเขินเนี่ยน่ารักจัง”

 

“คุณไรโตะ ช่วงฤดูร้อนนี้ฉันเองก็ได้สร้างความทรงจำมากมายจนมีความสุขมากเลยค่ะ”

 

“รุ่นพี่มิยูกิ… คือ… ขอบคุณที่กลับมาคืนดีกันนะครับ ผมพูดอะไรไม่คิดทำให้คุณโกรธ แต่ก็คุณยังคงปฏิบัติกับผมเหมือนเดิม ผมรู้สึกดีใจมากเลยล่ะ”

 

“ตอนนั้นฉันเองก็ไม่ควรทำแบบนั้นเหมือนกัน ขอโทษนะคะ”

 

“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ ผมดีใจจริงๆที่คุณบอกว่าจะคืนดีกัน ตอนนี้ก็เป็นอย่างนี้ได้เพราะคุณเลยล่ะ”

 

ฟูเสะคาวะ ไรโตะ ตัวเอกของเรื่อง ได้คืนดีกับนางเอก ฮานาซากิ ยูนะ และ ซากุระมิยะ มิยูกิ และพวกเขาก็แสดงความรักและความสุขออกมาอย่างเต็มที่ในตอนนี้

 

นี่คือฉากหนึ่งจากซีรีส์ยอดนิยม “Fusekoi”

 

ฟูเสะคาวะ ไรโตะ ได้สร้างความทรงจำใหม่ๆกับนางเอกทั้งสามคนพร้อมกับฉากที่มีแสงแดดสดใสและบรรยากาศแห่งความสุข

 

แม้พอมองแล้วจะมีความรู้สึกขมขื่นเล็กน้อย แต่ก็รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในเรื่องราวที่เกิดขึ้น

 

ฮิเมโนะ คาเร็น ที่มักจะหันหลังกลับมาคุยด้วยเสมอจากที่นั่งด้านหน้า เธอดูมีท่าทีแปลกไปเล็กน้อย

 

“นี่คาเร็น มาแข่งกันไหมว่าใครจะโดนแดดเผามากที่สุด”

 

“นี่ ไรโตะ ดูยังไงก็รู้ว่าฉันแพ้นะ…”

 

“เอาน่าๆ ไม่ลองก็ไม่รู้หรอกจริงไหม?”

 

ฟุเสะคาวะพยายามเข้าหาฮิเมโนะอย่างใกล้ชิดเหมือนเดิม แต่คาเร็นกลับดูจะไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ เธอตอบรับด้วยรอยยิ้มที่ดูฝืนๆ

 

ผมสังเกตว่าฮิเมโนะดูเปลี่ยนไป เธอไม่เหมือนกับฮิเมโนะที่ผมรู้จักในเรื่อง

 

“งะ งั้นเรามาแข่งอย่างอื่นกันดีกว่า เอาล่ะ…” 
 

 

“ขอโทษนะ ไรโตะ ฉันไม่ค่อยสบาย…” 

 

ฮิเมโนะปฏิเสธคำชวนของไรโตะ แล้วหันไปมองที่กระดานดำ

 

ผมนึกถึงเรื่องที่ไม่มีในต้นฉบับ ตอนไรโตะทะเลาะกับฮานาซากิ และมีปัญหากับฮิเมโนะระหว่างแข่งขันวอลเลย์บอล แต่สุดท้ายทุกอย่างก็จบลงด้วยดีเพราะมีเรโอะเพื่อนสนิทของไรโตะคอยช่วยไกล่เกลี่ย

 

แต่จากที่ผมกำลังเห็นอยู่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ระหว่างฟุเสะคาวะและฮิเมโนะจะไม่ราบรื่นเท่าที่ควร

 

“ริวสุเกะ ฉันมาเยี่ยมแล้วนะ! สบายดีไหม?”

 

พอถูกตบที่ไหล่เบาๆและหันไป ผมก็เห็นสาวสวยที่โดดเด่นจนไม่อาจละสายตาได้

 

ผิวขาวเนียนละเอียดเราวๆหิมะ ทั้งบอบบางและงดงาม ท่ามกลางแสงแดดยามเช้าที่สะท้อนเงางาม ผมสีดำยาวเรียบและตาสีฟ้าที่ใสสะอาดเหมือนอัญมณี รอยยิ้มอ่อนโยนที่สามารถทำให้คนมองรู้สึกผ่อนคลายได้ทันที

 

พอเห็นท่าทางของเธอ ความรู้สึกหนาวและอาการป่วยเหมือนถูกพัดหายไปจากใจของผมในทันที

 

เธอคือ อามานัตสึ มาชิโระ เพื่อนสมัยเด็กที่สวยจนทำให้ทุกคนต้องยอมแพ้ และการปรากฏตัวของเธอในห้องเรียนทำให้ทุกคนตกตะลึง

 

แม้แต่ตัวเอกของเรื่อง ฟูเสะคาวะ ไรโตะ ก็ยังไม่สามารถละสายตาจากมาชิโระได้แม้ว่าเขาจะมีความสัมพันธ์กับนางเอกคนอื่นๆก็ตาม

 

“มาชิโระ… มาเยี่ยมฉันเหรอ? จริงๆมันแค่หวัดนะ ไม่ต้องห่วงมากขนาดนั้นหรอก”

 

“แต่มันไม่เป็นไรจริงๆใช่ไหม…? ฉันคิดว่าควรหยุดดีไหม?”

 

“ไม่ถึงขนาดต้องหยุดหรอก เป็นไข้หรือเจ็บคอก็ไม่ได้หนักมากแค่มีน้ำมูกกับจามบ้างเท่านั้นแหละ”

 

“งืออ… ฉันเป็นห่วงนะ ริวสุเกะ ถ้ามาโรงเรียนทั้งๆที่อาการไม่ดี… แล้วมันแย่ลงจะเป็นเรื่องใหญ่นะ”

 

มาชิโระดูจะเป็นห่วงมาก เธอทำหน้าเศร้าหลังจากที่เธอเห็นอาการของผมตั้งแต่เดินมาโรงเรียนด้วยกัน และแม้ว่าช่วงที่ใกล้ถึงเวลาเรียนก็ยังเข้ามาหา

 

เพื่อนสมัยเด็กที่แสนดีของผมมักจะดูแลและเอาใจใส่เสมอ

 

เพื่อให้มาชิโระรู้สึกสบายใจ ผมเลยยิ้มและยกนิ้วโป้งให้ แต่เธอกลับแสดงสีหน้าไม่พอใจและเอามือเล็กๆของเธอมาจับที่หน้าผากของผม

 

ความรู้สึกเย็นๆ และนุ่มนวลจากมือของเธอทำให้ฉันรู้สึกเหมือนความร้อนในตัวฉันแผ่ซ่านไปทั่ว

 

“อืม… ดูเหมือนว่าร้อนกว่าตอนเช้าอีกนะ ท่าทางนายจะฝืนเกินไปแล้ว”

 

“ไม่เป็นไรจริงๆ สันแค่หวัดเอง พอไปหาหมอเขาก็บอกว่าเป็นแึ่หวัดธรรมดา แค่ใส่หน้ากากกันไม่ให้แพร่เชื้อด้วย แล้วก็ วันที่หยุดเรียนของฉันมันแทบจะหมดแล้วน่ะ…”

 

“ตอนนี้ก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้ามันแย่ลงจะเป็นเรื่องใหญ่เลยนะ แล้วเรื่องวันหยุดเรียนก็ยังพอมีเวลาหน่อย ฉันจำได้ว่าเคยบอกอยู่นะ”

 

“บอกแล้วไงว่าฉันไม่เป็นไร แบบนี้มันไม่ใช่เรื่องใหญ่…”

 

“ตาบ้า หน้านายมันไม่เหมือนไม่เป็นไรเลยนะ การพยายามมันก็ดีแต่อย่าฝืนจนเกินไปล่ะ ถ้ามันแย่ลงจริงๆให้บอกฉันทันทีเลยนะ เข้าใจไหม?”

 

“ขอโทษนะที่ทำให้ห่วง ขอบคุณมาก”

 

“…อืม ถ้าเข้าใจแล้วฉันก็จะให้อภัยก็ได้” 

 

มาชิโระลูบหัวของผมเบาๆแล้วจ้องตาผมด้วยดวงตาสีฟ้าที่เป็นประกาย

 

ผมรู้สึกดีใจมากที่เธอเป็นห่วง แต่สายตาจากเพื่อนๆในห้องเรียนกลับทำให้ผมรู้สึกเขินไม่น้อย มาชิโระเองคงรู้ตัวถึงสายตาจากรอบๆ เธอเลยรีบถอนมือออกแล้วหน้าแดงเล็กน้อย ก่อนจะเบนสายตาไปที่อื่น

 

มาชิโระอึกอักเล็กน้อยแล้วกระแอมเพื่อเรียกความสนใจ ก่อนจะมองมาที่ผมด้วยรอยยิ้มที่ซ่อนความกังวลไว้ในแววตา

 

“งั้นเดี๋ยวฉันจะมาเยี่ยมอีกทีตอนพักนะ รักษาตัวดีๆล่ะ ริวสุเกะ”

 

“อืม ขอบคุณมากนะ มาชิโระ”

 

ผมพยายามทำให้ตัวเองให้ดูเหมือนปกติที่สุด ถึงจะรู้สึกป่วยแต่ไม่อยากทำให้มาชิโระห่วงไปมากกว่านี้

 

จากนั้น มาชิโระก็โบกมือให้เล็กน้อยและออกจากห้องไป ในตอนที่เธอเดินจากไปก็ยังคงน่ารักเหมือนเดิมนั่นแหละคือเพื่อนสมัยเด็กที่แสนน่ารักของผม

 

มันเป็นเหตุการณ์ที่ไม่มีทางเกิดขึ้นในต้นฉบับแน่

 

–ในอดีตผมเคยตายจากการทำงานหนักและเพราะชอบเรื่องรอมคอมที่โด่งดังอย่าง “Fusekoi” ก่อนที่ผมก็ได้เกิดใหม่ในโลกของเรื่องนี้

 

แต่ผมกลับเกิดเป็นตัวร้ายที่รู้จักกันดีในชื่อ “ชินโด ริวสุเกะ” ที่ในเนื้อเรื่องฉันทำเรื่องชั่วๆมากมายจนชีวิตล่มลสายและมีจุดจบในทางไม่ดี

 

แต่ในครั้งนี้ ผมจะไม่ยอมให้อนาคตนั้นเกิดขึ้นแน่นอน ผมจะพยายามเปลี่ยนแปลงมันให้ได้และจะสู้กับชะตากรรมไปพร้อมกับมาชิโระ เพื่อนสมัยเด็กของผม

 

ความสัมพันธ์ของเรากำลังเดินทางไปในทางที่แตกต่างจากต้นฉบับและโลกนี้กำลังกลายเป็นอนาคตใหม่ที่ไม่เคยมีอยู่ในเนื้อเรื่องต้นฉบับ

 

ผมจะไม่ยอมแพ้และจะพามาชิโระไปสู่อนาคตที่มีความสุขกว่าเดิมอย่างแน่นอน