เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) - ตอนที่ 68 เทศกาลฤดูร้อน (2)

ตอนที่68 : เทศกาลฤดูร้อน (2)

 

เสียงกลองที่ดังมาจากสักแห่งผสานกับเสียงขลุ่ยที่ก้องกังวาน โคมไฟที่ห้อยอยู่สว่างไสวและถนนย่านการค้าก็เต็มไปด้วยร้านแผงลอยนับไม่ถ้วน

 

ในช่วงเวลาที่ค่ำคืนใกล้เข้ามา อากาศเริ่มเย็นลงเล็กน้อย ผู้คนมากมายรวมตัวกันหน้าร้านแผงลอยต่างๆ กลิ่นหอมของยากิโซบะและทาโกะยากิลอยอบอวลไปทั่ว เราทั้งสี่เดินฝ่าฝูงชนไปด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นในบรรยากาศของเทศกาลฤดูร้อนที่คึกคักและเจิดจ้า

 

“โหว~! ดูสิ มีครบทุกอย่างเลยอ่ะ! ทั้งยิงเป้า โยนห่วง แล้วก็ช้อนปลาด้วย!”

 

“เฮ้ย นิชิคาวะ ตื่นเต้นเกินไปแล้วมั้ง อะไรของนายเนี่ย ‘โหว~’ หรอ? เพิ่งเคยได้ยินคนร้องแบบนี้ครั้งแรกเลยนะ”

 

“ริวสุเกะ ฟังไว้นะ ถ้าเคียวยะตื่นเต้นเกินไปจะส่งเสียงแปลกๆแบบนี้แหละ”

 

“เห้ย เรโอะ อย่าพูดอะไรแปลกๆสิ ฉันแค่กำลังเพลินกับบรรยากาศงานเทศกาลเท่านั้นเองนะ!”

 

“นั่นแหละที่เขาเรียกว่าตื่นเต้นน่ะ เมื่อกี้นายก็พูดว่า ‘โหว แอปเปิ้ลเคลือบน้ำตาลนี่นา!’ อยู่เหมือนกันไม่ใช่รึไง?”

 

“กะ ก็แล้วไงล่ะ? จะพูดอะไรแบบนั้นบ้างมันผิดตรงไหนเล่า…”

 

“หึหึ ตั้งแต่ตอนเด็กๆเวลามีของหวานจะตาเป็นประกายตลอด เจ้าคนตะกละเอ๊ย”

 

นิชิคาว่าที่กำลังพูดพลางหัวเราะและเรโอะที่พูดมากกว่าปกติทำให้ผมอดขำไม่ได้ มาชิโระเองก็หัวเราะเบาๆกับบทสนทนาของทั้งคู่

 

หลังจากผมกับมาชิโระไปรอที่นัดหมาย เรโอะกับนิชิคาว่าก็เข้ามาสมทบ และพวกเราก็เดินเข้าสู่บริเวณงานเทศกาลฤดูร้อน

 

ทั้งสองคนดูเหมือนจะหลงใหลในความงดงามของมาชิโระในชุดยูกาตะ จนเรโอะเอาแต่ชมว่าเธอน่ารักซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

เรโอะ ซึ่งเป็นตัวละครเพื่อนสนิทที่ใครๆก็วาดฝันไว้ เขาชมออกมาอย่างเป็นธรรมชาติและน่าฟังทำให้มาชิโระที่เขินจนหน้าแดงดูมีความสุขยิ่งขึ้น

 

ส่วนนิชิคาวะดูจะประหม่าเกินไปจนขยับตัวเหมือนหุ่นยนต์ เรียกได้ว่าผมต้องช่วยเขาเดินลำบากสุดๆ กว่าจะพาเดินมาถึงงานได้ แต่ตอนนี้เขาเริ่มผ่อนคลายลงบ้างแล้วเมื่อเห็นความคึกคักของงาน

 

ปัจจุบัน เราทั้งสี่คนกำลังอยู่ท่ามกลางความคึกคักของเทศกาล

 

อย่างที่นิชิคาวะว่าพูด มีร้านแผงลอยหลากหลายประเภทเรียงรายอยู่มากมาย

 

ตั้งแต่การช้อนปลาแบบดั้งเดิมไปจนถึงตักซุปเปอร์บอลและยิงเป้า ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ต่างพากันสนุกสนานไปกับงานนี้

 

ยังมีร้านแผงลอยอย่างไส้กรอกย่าง ไก่ย่าง และสายไหมที่ส่งกลิ่นหอมลอยมาเรียกน้ำย่อยจนท้องแทบร้อง

 

บรรยากาศที่ต่างจากทุกวันทำให้พวกเรารู้สึกตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ

 

“ค่าๆ นิชิคาว่าคุง เรโอะคุง พอแค่นั้นแหละ วันนี้เรามาสนุกกับงานเทศกาลกันนะ ดูสิ ไปแข่งจับปลาทองตรงนั้นกันดีไหม?”

 

“ก็ดีนี่มาชิโระ มาแข่งกันว่าใครจะตักปลาทองได้มากที่สุดด้วยที่ตักอันเดียวกันเถอะ สนุกแหงเลย”

 

“น่าสนใจจังแฮะ ผมก็อยากลองเหมือนกัน”

 

“ไม่เลวนี่! ฉันน่ะเก่งพวกนี้ตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่มีทางแพ้หรอก!”

 

ด้วยข้อเสนอของมาชิโระ เราทั้งสี่คนเลยมุ่งหน้าไปยังร้านจับปลาทอง

 

ตรงนั้นมีอ่างน้ำขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยปลาทองสีสันสดใส ทั้งสีแดงและสีดำที่ดูราวอัญมณีเคลื่อนไหวได้ มาชิโระจ้องมองพวกมันด้วยดวงตาสีฟ้าใสที่เปล่งประกาย

 

“หวาา สวยจังเลย ดูสิๆ ริวสุเกะ เจ้าตัวนี้น่ารักมากเลยนะ! ส่วนตัวนู้นก็ดูสวยสุดๆเลย!”

 

“นั่นสินะ ทั้งๆที่เป็นปลาทองเหมือนกันแต่กลับไม่เหมือนกันซะงั้น”

 

“ริวสุเกะกับคุณมาชิโระพูดถูกเลยแหละ ถึงจะดูคล้ายกันก็เถอะ แต่แต่ละตัวก็มีเสน่ห์เฉพาะตัว น่าประหลาดใจมากเลยล่ะ”

 

“ฉันชอบตัวสีดำตัวนั้นอ่ะ มันดูเท่อย่างกะหมาป่าเดียวดายแน่ะ!”

 

เราทั้งสี่คนมองดูปลาทองในอ่างอยู่พักหนึ่งก่อนจะจ่ายเงินรับที่ตักและถาดรอง

 

“ฉันเอาเด็กคนนี้แหละ หางดูพลิ้วไหวแถมน่ารักด้วยเลย”

 

“งั้นผมเอาตัวนี้ดีกว่า มันดูสง่างามที่สุด ต้องโตมาแข็งแรงดีแน่”

 

“เห เรโอะเนี่ยไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ! งั้นฉันขอเจ้าตัวสีดำนั่นละกัน มันดูมีชีวิตชีวาที่สุดเลย ดีล่ะ งั้นเริ่มได้!”

 

หลังจากที่ทุกคนเลือกเป้าหมายของปลาทองที่ต้องการแล้ว พวกเราก็เริ่มจับจองพื้นที่ที่ชอบและเริ่มการช้อนปลาทองกันทันที

 

นิชิคาว่าที่บอกว่าถนัดตักปลาทองก็ไม่ได้พูดเกินจริงเลย เขาตักปลาทองตัวสีดำที่เล็งไว้ได้อย่างคล่องแคล่วพร้อมกับยกกำปั้นขึ้นแสดงความดีใจ

 

ในขณะที่เรโอะดูเหมือนจะระมัดระวังมาก เขาจับจังหวะอย่างใจเย็นเพื่อเลือกเวลาที่เหมาะสมที่สุดในการช้อนปลาทอง

 

ส่วนมาชิโระ—เธอเล็งปลาทองที่ต้องการก่อนจะค่อยๆเอาที่ตักลงไปในน้ำ แต่ด้วยการขยับที่แรงไปทำให้ส่วนที่เป็นกระดาษขาดเป็นรูใหญ่ ปลาทองเลยหลุดไปได้

 

มาชิโระมองตามปลาทองที่ว่ายหนีไปอย่างเสียดาย พร้อมกับทำไหล่ลู่ลงอย่างผิดหวัง

 

“อะ… ขาดซะแล้ว… ริวสุเกะ ที่ตักมันขาดซะแล้วอ่ะ… ปลาทองของฉัน…”

 

“ถึงจะเล่นกีฬาเก่ง แต่พอเป็นเรื่องแบบนี้มาชิโระกลับเลยนี่นะ เอาเถอะ เรื่องนี้ปล่อยให้ฉันจัดการเอง”

 

“อือ… ขอบคุณนะ ริวสุเกะ…”

 

ผมพูดออกไปพร้อมกับรับที่ตักมาก่อนจะมองการเคลื่อนไหวของปลาทองอย่างจริงจัง

 

ถึงจะพูดอวดออกไปแบบนั้น แต่จริงๆแล้วผมเองก็แทบจะไม่เคยช้อนปลาทองมาก่อนเลยเหมือนกัน

 

แม้จะเก่งเรื่องเกม แต่พอเป็นปลาทองในชีวิตจริงผมก็ยังคงเป็นมือสมัครเล่นอยู่ดี ในความทรงจำของผมก็แทบจะไม่มีครั้งไหนเลยที่ได้เห็นปลาทองใกล้ขนาดนี้

 

แต่ในเมื่อมาชิโระมองมาด้วยความหวัง ผมก็อยากทำให้วันนี้เป็นความทรงจำที่ดีที่สุดสำหรับเธอ

 

ผมตั้งสมาธิทั้งหมดไปที่ปลาทองที่มาชิโระอยากได้—ปลาทองที่มีครีบยาวพลิ้วไหวราวกับกำลังเต้นระบำ จากนั้นก็รอจนมันลอยขึ้นมาใกล้ผิวน้ำและหยุดนิ่ง――

 

“――ตอนนี้แหละ!”

 

ผมใช้แรงเพียงเล็กน้อยค่อยๆลากที่ตักผ่านน้ำอย่างนุ่มนวลและตักปลาทองขึ้นมาก่อนที่ตะเกียบจะขาด จากนั้นก็รีบย้ายปลาทองลงในชามน้ำอย่างรวดเร็ว

 

“ริวสุเกะยอดเลย! ได้มาแล้ว!”

 

มาชิโระมองดูมือผมด้วยแววตาตื่นเต้นและเปล่งประกาย ใบหน้าเธอมีรอยยิ้มสดใสพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นอย่างดีใจ

 

ผมแอบรู้สึกเขินเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตาเธอก่อนจะหันไปมองปลาทองในชาม มันกำลังว่ายน้ำอย่างกระฉับกระเฉงพร้อมกับพลิ้วไหวครีบยาว

 

ในที่สุดผมก็จับปลาทองที่เธอต้องการได้และรู้สึกโล่งใจที่ทำสำเร็จ

 

หลังจากนั้นผมส่งชามให้พ่อค้าเพื่อย้ายปลาทองใส่ถุงพลาสติกที่มีน้ำ

 

เมื่อได้ถุงปลาทองมาผมก็ยื่นให้มาชิโระ

 

“เอ้า มาชิโระ เอาไปสิ ดูแลมันดีๆล่ะ”

 

“เอ๊ะ? จะดีหรอ ริวสุเกะ?”

 

“อ่าา แน่สิ ก็ฉันตั้งใจตักมาให้เธอนี่ไง ไม่ต้องเกรงใจกันหรอก”

 

“ริวสุเกะ… ขอบคุณนะ มีความสุขจังเลย ฉันจะดูแลมันอย่างดีเลย!”

 

มาชิโระมองดูปลาทองในถุงด้วยแววตาเปล่งประกายพร้อมกับส่งยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข

 

เธอแสดงสีหน้าและท่าทางที่ดูมีความสุขมากจนผมเองก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา รู้สึกว่าความพยายามของตัวเองในวันนี้มันคุ้มค่ามาก

 

ด้วยความเอ็นดู ผมเลยเผลอยกมือไปลูบหัวเธอเบาๆเหมือนทุกครั้งโดยลืมไปว่าเรายืนอยู่ในที่สาธารณะ แต่แทนที่มาชิโระจะเขิน เธอกลับหลับตาพริ้มและยิ้มออกมาพร้อมกับเอามือจับมือผมแล้วถูไถเบาๆราวกับแมวตัวน้อย

 

นิชิคาว่ากับเรโอะที่อยู่ข้างๆต่างยิ้มออกมากับภาพที่เห็น

 

“ก็รู้อยู่แล้วว่าริวสุเกะกับคุณมาชิโระสนิทกัน แต่พอเห็นแบบนี้แล้วก็อดอิจฉาไม่ได้เลยนะ”

 

“จริง แบบนี้มันเหมือนเป็นการอวดความหวานกันต่อหน้าชัดๆเลยนี่ คนอื่นเขาเขินแทนหมดแล้วนะเห้ย!”

 

พอได้ยินแบบนั้นหน้าผมร้อนผ่าวขึ้นมาในทันที

 

แม้จะอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กจนคุ้นเคย แต่พอถูกคนอื่นมองแล้วพูดแบบนั้นมันก็อดเขินไม่ได้

 

มาชิโระเองก็หน้าแดง เธอเงยหน้าขึ้นมองผมเพียงชั่วครู่ก่อนจะหลบสายตาไปพร้อมกับทำตัวเล็กลงเหมือนลูกสัตว์ตัวน้อย

 

ถึงเธอจะดูน่ารักมาก แต่ผมก็ต้องอดทนไม่ทำอะไรมากกว่านี้ เพราะถ้าทำมากกว่านี้ล่ะก็ ทั้งนิชิคาว่าและเรโอะคงไม่ปล่อยผ่านแน่

 

ในท้ายที่สุด พวกเราสี่คนก็เพลิดเพลินกับการตักปลาทองกันโดยไม่สนใจว่าใครจะชนะหรือแพ้และแยกย้ายจากร้านด้วยความสุข

 

ปลาทองในถุงพลาสติกว่ายน้ำอย่างแข็งแรง พวกเรามองดูมันด้วยความพึงพอใจและรอยยิ้มเต็มใบหน้า