เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) - ตอนที่ 67 เทศกาลฤดูร้อน (1)

ตอนที่67 : เทศกาลฤดูร้อน (1)

 

วันอาทิตย์—วันงานเทศกาลฤดูร้อน

 

อย่างที่คิดไว้เลย คืนก่อนผมนอนไม่ค่อยหลับจริงๆ

 

การได้ไปเทศกาลฤดูร้อนกับเพื่อนเป็นภาพแห่งความทรงจำที่ไม่เคยมีมาก่อนในชีวิตครั้งก่อน มันทำให้หัวใจของผมเต้นแรงมาก

 

ผมอดหัวเราะกับตัวเองไม่ได้ที่ทำตัวเหมือนเด็กประถมที่ตื่นเต้นก่อนวันทัศนศึกษา ผมยืดตัวเต็มที่แล้วลุกขึ้นจากเตียง

 

น้องสาวของผม ไม อยู่ต่างจังหวัดเพราะต้องไปแข่งกับชมรมกรีฑา วันนี้เธอเลยไม่อยู่บ้านทั้งวันและคิดว่าน่าจะกลับมาดึกๆ

 

เมื่อวานเธอยังบ่นอยูเลยว่า “อยากเห็นพี่มาชิโระใส่ชุดยูกาตะจัง…” จนผมต้องปลอบเธอไป แต่ดูท่าวันนี้เธอก็คงจะยังซึมไม่หาย

 

เธอฝากให้ผมถ่ายรูปมาชิโระใส่ชุดยูกาตะไปให้เธอด้วย หวังว่าแค่นั้นจะช่วยให้เธอพอใจและตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองต่อล่ะนะ

 

เวลานัดคือ 5 โมงเย็น พวกเรานัดกันที่ลานกว้างหน้าสถานีใกล้กับสถานที่จัดงานเทศกาล

 

ช่วงกลางวันก็มีงานกิจกรรมต่างๆมากมาย แต่เพราะอากาศตอนกลางวันร้อนเกิน30องศา พวกเราเลยเลือกไปตอนเย็นแทนจะได้เดินเล่นชมร้านขายของและสนุกกับการดูดอกไม้ไฟเป็นหลัก

 

ก่อนถึงเวลานัด ผมทำงานบ้านและออกกำลังกายประจำวันเสร็จเรียบร้อย อาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าก็เสร็จแล้ว สิ่งที่เหลือก็แค่หยิบกระเป๋าตัง โทรศัพท์ และของจำเป็นอื่นๆ 

 

เรโอะกับนิชิคาว่าจะมาเจอกันก่อนแล้วมาด้วยกัน ส่วนมาชิโระบอกว่าแม่จะขับรถมาส่งที่สถานี

 

“แม่ของมาชิโระมาส่งเนี่ย… แปลกใจจริงๆแฮะ”

 

ปกติแม่ของมาชิโระแทบจะไม่ค่อยกลับบ้านเลย แต่วันนี้เธออยู่บ้านและช่วยมาชิโระแต่งยูกาตะจนกระทั่งขับรถมาส่งเลย

 

ผมแปลกใจจริงๆเพราะครั้งสุดท้ายที่ผมเจอแม่ของมาชิโระคือวันที่มีพิธีปฐมนิเทศตอนมัธยม หลังจากนั้นไม่ว่าจะเข้าออกบ้านมาชิโระบ่อยแค่ไหนก็ไม่เคยเจอหน้าเธออีกเลย

 

ดังนั้นการที่แม่ของมาชิโระกลับมาเพื่อช่วยให้ลูกสาวไปงานเทศกาลฤดูร้อน เลยเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อ

 

ไม่ว่าจะเป็นเพราะเรื่องงานหรือการเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างที่ผมไม่รู้ แต่ไม่ว่ายังไง การที่มาชิโระได้ใช้เวลาร่วมกับแม่ก็เป็รเรื่องน่ายินดี

 

“เอาล่ะ… ได้เวลาไปแล้ว”

 

พอมองดูนาฬิกา ตอนนี้ก็เลย 4 โมงนิดหน่อย ผมตัดสินใจออกไปล่วงหน้าเพื่อรอทุกคนที่สถานี ผมหยิบรองเท้าที่วางอยู่หน้าเก้าอี้และจับลูกบิดประตู

 

ทันทีที่เปิดประตู ความร้อนชื้นของอากาศภายนอกก็ปะทะร่างกาย วันนี้ท้องฟ้าสดใสไร้เมฆฝน

 

ตอนที่ไปตั้งแคมป์ แม้ตอนนั้นพายุฝนฟ้าคะนองจะทำลายแผนการจนหมดสิ้น แต่ดูเหมือนวันนี้จะไม่มีฝนตกให้กังวล

 

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่วันนี้ทุกอย่างดูสงบเงียบ

 

ด้วยความหวังว่าฟ้าจะยังคงใสแบบนี้ ผมก็เริ่มเดินไปที่สถานีแม้จะร้อนจนทนไม่ไหว

 

พอใกล้ถึงจุดนัดพบ คนบนถนนก็เริ่มเยอะขึ้นเรื่อย ๆ

 

ทุกคนดูเหมือนจะมีแต่เรื่องเทศกาลในหัว บรรยากาศของเมืองและผู้คนทำให้ผมตื่นเต้นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

 

พอเดินไปจนถึงลานน้ำพุหน้าสถานี ผมมองไปรอบๆก็เห็นผู้คนมากมายที่มารวมตัวกันเพื่อสนุกกับเทศกาล

 

มีทั้งคู่รักที่จับมือกันเดินไปที่งาน เด็กที่ใส่หน้ากากตัวการ์ตูนหลังจากสนุกกับงานแล้ว และครอบครัวที่พาเด็กๆเดินกลับไปยังสถานี

 

เสียงหัวเราะและความสนุกสนานของคนทุกเพศทุกวัยดังขึ้นรอบตัว ผมเองก็อดไม่ได้ที่อยากสัมผัสบรรยากาศของเทศกาลฤดูร้อนเร็วๆ

 

ในตอนที่ผมกำลังตั้งหน้าตั้งตารอ เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

 

พอหยิบขึ้นมาดูก็เห็นหน้าจอแสดงไอคอนรูปแมวที่มาชิโระใช้พร้อมกับหน้าจอให้รับสาย

 

ทันทีที่แตะหน้าจอเพื่อรับสาย เสียงหวานน่ารักของมาชิโระก็ดังขึ้นจากลำโพง ทำเอาผมเผลอยิ้มออกมา

 

“ฮัลโหลๆ ริวสุเกะ ยังอยู่บ้านอยู่รึเปล่าー?”

 

“เปล่าหรอก ฉันออกมาแล้ว ตอนนี้อยู่ที่นัดเจอแล้วล่ะ”

 

“เร็วจังเลยนะ ยังเหลือเวลาอีกตั้ง30นาทีแน่ะ”

 

“อยู่บ้านแล้วมันกระวนกระวาย เลยออกมาก่อนดีกว่า”

 

“หุหุ~ ริวสุเกะเนี่ยรักจังเลย ฉันเองก็กำลังนั่งรถที่แม่มาส่งอยู่ อีกไม่นานก็คงจะถึงแล้วล่ะ”

 

“งั้นเดี๋ยวฉันเดินไปหาที่รถเลยแล้วกัน เธอจะลงตรงไหนล่ะ?”

 

“ตรงใกล้ ๆจุดจอดแท็กซี่น่ะ ฉันว่าจะลงตรงนั้น”

 

“รับทราบ งั้นฉันจะไปรอตรงนั้นเลย”

 

“อื้อ ขอบคุณนะ ไว้เจอกัน!”

 

“อาา งั้นแค่นี้ก่อนนะ”

 

หลังจากวางสาย ผมก็เริ่มเดินไปยังจุดจอดแท็กซี่ด้วยความตื่นเต้นที่กำลังจะได้เจอมาชิโระ

 

และไม่นานนัก ผมก็เห็นรถคันที่มาชิโระน่าจะนั่งมา เป็นรถซีดานสีขาวสุดหรูที่คุ้นเคยตอนงานปฐมนิเทศโรงเรียน

 

รถคันนั้นค่อยๆจอดตรงหน้าผม

 

ประตูที่นั่งข้างคนขับเปิดออก

 

และคนที่ลงมาคือ… มาชิโระในชุดยูกาตะสีขาวสะอาดตา พร้อมลวดลายดอกไม้ป่าแสนอ่อนโยน

 

ทำเอาผมลืมหายใจไปเลย

 

ยูกาตะสีขาวแต่งแต้มด้วยลายดอกไม้ พร้อมด้วยโอบิสีกลีบซากุระที่ดูเย็นตาเข้ากันได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ ผมที่ถูกรวบขึ้นเป็นทรงมัดกลม ประดับด้วยปิ่นสีทองที่มีดอกไฮเดรนเยียสีม่วงอ่อน มาชิโระในลุคนี้ดูสวยสง่างามจนแทบทำให้ใจผมละลายไปแล้ว

 

แม้ความน่ารักปกติของเธอจะยังคงอยู่ แต่บรรยากาศแบบญี่ปุ่นโบราณที่แฝงความเป็นผู้ใหญ่ทำให้เธอดูมีเสน่ห์ในแบบที่ไม่อาจละสายตาได้

 

ดวงตาสีฟ้าสดใสของเธอที่มองมาที่ผมดูเปล่งประกายยิ่งกว่าทุกวัน เสริมให้ความงามของเธอยิ่งชัดเจนขึ้นไปอีก

 

และยิ่งกว่านั้น ผมดีใจที่สุดที่เธอเลือกใส่ยูกาตะที่ผมเคยบอกว่าชอบ

 

ผมมัวแต่ยืนตะลึง จนมาชิโระพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราวกับกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง ริมฝีปากสีชมพูอ่อนของเธอสั่นเล็กน้อย เธอเงยหน้ามองผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

 

“ริวสุเกะ… ชุดยูกาตะของฉัน ดูแปลกไหม?”

 

“ไม่แปลกเลยสักนิด จริงๆแล้ว… เธอดูสวยมาก ฉันหลงจนละสายตาไม่ได้เลยล่ะ เธอน่ารักมากจริงๆ ใส่แล้วดูเข้ากันมากเลย”

 

ผมตอบไปตามตรง มาชิโระก้มหน้าด้วยความเขินอาย ท่าทางแบบนั้นยิ่งทำให้หัวใจผมเต้นแรงขึ้น

 

“งั้นเหรอ… เอะเหะเหะ ดีจังเลย”

 

เธอยิ้มออกมาพร้อมเอามือแตะที่อกตัวเอง รอยยิ้มนั้นดูมีความสุขจากใจจริงจนผมพลอยยิ้มไปด้วย

 

ระหว่างที่เรามองหน้ากันอยู่สักพัก เสียงจากในรถก็ดังขึ้นเรียกมาชิโระทำให้เธอเดินไปคุยกับแม่ที่นั่งอยู่ในรถ

 

หลังจากคุยกับแม่เสร็จ เธอโค้งหัวให้เล็กน้อยก่อนที่กระจกจะเลื่อนขึ้น รถก็เคลื่อนตัวออกไปจากสถานี

 

ผมถามมาชิโระขึ้น

 

“เมื่อกี้แม่เธอพูดอะไรเหรอ?”

 

“แม่บอกว่าให้โทรบอกหลังจากเที่ยวเสร็จ จะได้มารับ”

 

“แปลกดีนะที่แม่เธออุตส่าห์มารับมาส่งแบบนี้”

 

“ใช่เลย แม่กลับบ้านมาวันนี้เป็นครั้งแรกในรอบนานมาก แถมยังช่วยฉันใส่ยูกาตะแล้วก็จัดผมให้อีก”

 

“งั้นเหรอ ยูกาตะนี่ดูเหมือนใส่เองคงยากจริงๆนั่นแหละ”

 

“อื้อ แล้วก็แม่บอกว่า ‘ฝากทักทายริวสุเกะคุงด้วยนะ’ ด้วยล่ะ”

 

มาชิโระพูดพร้อมยิ้มออกมา

 

เธอดูมีความสุขมากที่ได้อยู่กับแม่ในวันนี้ รอยยิ้มของเธอสดใสกว่าปกติอย่างเห็นได้ชัด

 

“ตรงนี้มันร้อนมากเลย เราไปหาที่ร่มๆนั่งรอเวลาเถอะ”

 

“โอเค~ ไปหาที่ร่มๆแล้วพักกันเถอะ”

 

ผมจับมือมาชิโระเดินไปด้วยกัน ระหว่างทางเธอดูสดใส ร่าเริงเหมือนเด็กที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

 

(ต้องทำให้เธอมีความสุขให้ได้)

 

ในวันที่เธอมีความสุขที่ได้อยู่กับครอบครัวและมีโอกาสได้มาเทศกาลฤดูร้อนกับเพื่อน ผมตั้งใจแน่วแน่ว่าจะทำให้วันนี้เป็นวันที่ดีที่สุดของเธอ

 

และผมหวังว่าวันนี้จะกลายเป็นหนึ่งในความทรงจำที่เธอไม่มีวันลืม