เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) - ตอนที่ 66 ฤดูร้อนอันเงียบสงบ (4)
ตอนที่66 : ฤดูร้อนอันเงียบสงบ (4)
“ริวสุเกะ~ ฉันหั่นแตงโมเสร็จแล้วนะ~”
“ขอบคุณนะ มาชิโระ งั้นมากินด้วยกันเถอะ”
มาชิโระจัดแตงโมที่หั่นไว้อย่างสวยงามลงบนจาน แล้วนำมาที่ห้องนั่งเล่น เธอวางจานลงบนโต๊ะก่อนจะนั่งลงข้างๆผมบนโซฟา
เนื้อสีแตงโมสีแดงสดตัดกับเมล็ดสีดำที่อยู่รอบๆ กลิ่นหอมสดชื่นที่ลอยมาทำให้แตงโมดูน่ากินจนผมอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปหยิบ
“ไม่ได้กินแตงโมด้วยกันแบบนี้นานแค่ไหนแล้วนะ? คงเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีเลยสิ?”
“น่าจะตั้งแต่ตอนประถมล่ะมั้ง คิดถึงจังเลยเนอะ”
“คิดถึงจริงๆนั่นแหละ ตอนนั้นที่เล่นด้วยกันที่บ้านฉันแล้วแม่ก็เอาแตงโมที่หั่นไว้มาให้ เราสองคนเลยออกไปกินกันที่สวนหลังบ้านใช่ไหม?”
“ใช่ๆ จำได้เลยว่าในวันที่ร้อนๆแบบนั้น แม่หั่นแตงโมหวานๆเย็นๆให้เรากิน มันอร่อยมากเลยล่ะ”
ตอนเด็ก เราสองคนมักจะกินแตงโมไปพร้อมกับสนุกกับการบ้วนน้ำเมล็ดแตงโมเล่นในสวน แต่แน่นอนว่าแม่มักจะดุเราเสมอว่าไม่ให้ทำอย่างงั้น พอโตมาเป็นเด็กม.ปลายแล้ว ผมก็ไม่คิดจะทำอะไรแบบนั้นอีก
“ว่าแต่ว่านะ ไหนๆก็จะกินแตงโมทั้งที ออกไปกินที่ระเบียงกันไหม?”
“อื้อ กินที่ระเบียงก็ดูเข้ากับบรรยากาศฤดูร้อนดีนะ ไปกันเถอะ”
มาชิโระตอบตกลงด้วยน้ำเสียงสดใส เราสองคนจึงถือแตงโมเดินออกไปที่ระเบียงด้วยกัน
เงาจากหลังคาบังแดดได้พอดีทำให้เราไม่โดนแสงแดดโดยตรง แถมยังมีลมเย็นๆพัดผ่านช่วยให้รู้สึกสบาย ไม่ร้อนจนเกินไป เหมาะที่จะนั่งกินแตงโมกลางแจ้ง
ผมเอนตัวพิงราวระเบียง กัดเนื้อแตงโมสีแดงเย็นเฉียบ ความหวานและกลิ่นหอมของแตงโมกระจายไปทั่วปาก เนื้อแตงโมที่กรุบกรอบให้สัมผัสที่ดีเติมเต็มปากด้วยน้ำหวานเย็นสดชื่น
มาชิโระเองก็กินแตงโมคำเล็กๆอย่างใจเย็น เธอเคี้ยวทีละนิดด้วยปากเล็กๆจนดูคล้ายกระรอก ความน่ารักของเธอทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้
หลังจากนั้น เราสองคนก็ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับบรรยากาศสงบของวันฤดูร้อน มองท้องฟ้าสีครามที่แต่งแต้มด้วยก้อนเมฆใหญ่ดูขาวสะอาดที่ลอยอยู่เบื้องบน
“วันนี้อากาศดีจังเลยนะ ลมก็เย็นสบาย ถ้าอากาศแจ่มใสแบบนี้ไปตลอดก็คงดี”
“อื้ม ใช่เลย~ ก็ฤดูร้อนทั้งทีนี่นา อยากให้ฟ้าสดใสแบบนี้ตลอดไปเลย”
“ถ้าฝนตกติดกันหลายวันก็คงแย่ ฉันคงออกไปข้างนอกไม่ได้ แล้วก็อดไปเที่ยวเล่นกับมาชิโระด้วย”
“โดยเฉพาะวันอาทิตย์เนี่ย ต้องอากาศดีแน่ๆเลยนะ เพราะเราจะไปงานเทศกาลฤดูร้อนกัน ถ้าการแสดงดอกไม้ไฟต้องยกเลิกเพราะฝนตกคงแย่แน่เลย”
“จะว่าไป… พอพูดถึงวันอาทิตย์ ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยน่ะ”
“เอ๊ะ… เรื่องสำคัญ? หรือว่า ริวสุเกะมีธุระอย่างอื่นเข้ามาแทรกเหรอ?”
มาชิโระมองหน้าผมด้วยความตกใจเล็กน้อย ราวกับกังวลว่าผมอาจจะไปด้วยไม่ได้ แววตาของเธอดูสั่นไหวเล็กน้อย
ผมนึกเสียใจที่เริ่มพูดขึ้นมาแบบไม่ระวังเลยรีบลูบหัวเธออย่างอ่อนโยนพร้อมพูดปลอบว่า “ไม่ต้องห่วงหรอก” พอได้ยินแบบนั้น มาชิโระก็ยิ้มบางๆออกมาอย่างโล่งใจ ก่อนจะเอนตัวพิงผมอย่างสบายใจ
พอเห็นเธอสงบลงแล้ว ผมก็เริ่มอธิบายเรื่องที่ได้คุยกับเรโอะผ่านแชท RINE
วันอาทิตย์ที่เราตั้งใจจะไปงานเทศกาลด้วยกัน เรโอะกับนิชิคาว่าอยากจะมาร่วมสนุกด้วย เพราะตั้งแต่เริ่มปิดเทอมฤดูร้อนเรายังไม่ได้เจอกันเลย การได้ไปงานเทศกาลด้วยกันในครั้งนี้ก็น่าจะสนุกไม่น้อย
เมื่อมาชิโระได้ยินแบบนั้น เธอก็ทำเสียงตื่นเต้นพลางพูดอย่างสดใส
“เรโอะคุงกับนิชิคาว่าคุงด้วยเหรอ? หวา ฟังดูน่าสนุกจังเลย~”
“ใช่ไหมล่ะ? พวกนั้นบอกว่าอยากผ่อนคลายหลังจากเหนื่อยกับการเก็บตัวซ้อมของชมรมบาสเก็ตบอล ฉันเลยคิดว่าเราไปด้วยกันดีไหมนะ แล้วมาชิโระล่ะคิดว่าไง?”
“ฉันเห็นด้วยสุดๆเลย! มีเพื่อนไปด้วยแบบนี้ต้องสนุกมากแน่ๆ แถมริวสุเกะเองก็คงอยากเจอเรโอะคุงกับนิชิคาว่าคุงเหมือนกันใช่ไหมล่ะ?”
“ก็นิดหน่อย พวกเขาช่วยฉันมาตลอดตั้งแต่เริ่มกลับไปเรียนนี่นะ ก็เลยรู้ว่าถ้าได้มีโอกาสไปสนุกด้วยกันก็คงดี”
“งั้นก็ตกลงตามนี้แหละ! เราไปงานเทศกาลด้วยกันทั้งสี่คน เดินเล่นตามซุ้มต่างๆแล้วสนุกให้เต็มที่กันเถอะ!”
“ฟังดูแล้วน่าจะครึกครื้นดีนะ เราต้องวางแผนก่อนว่าจะเดินเล่นยังไงดี”
“อื้อ! ฉันอยากกินสายไหมกับแอปเปิลเคลือบน้ำตาล แล้วก็อยากเล่นยิงเป้ากับช้อนปลาทองด้วย~”
มาชิโระพูดพร้อมกับนับนิ้วทีละอย่าง ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและแววตาเปล่งประกายทำให้เห็นได้ชัดว่าเธอตั้งตารอวันนั้นมากแค่ไหน
ผมเองก็รู้สึกแบบเดียวกับเธอจนเดาได้เลยว่าคงจะตื่นเต้นกันแบบนี้ไปจนถึงคืนก่อนวันงาน
“แล้วก็… ฉันอยากใส่ชุดยูกาตะไปด้วยล่ะ คิดว่าแบบไหนถึงจะเหมาะกับหรอ?”
“มาชิโระใส่ชุดไหนก็ดูน่ารักหมดแหละ เพราะเธอน่ารักขนาดนี้ใส่อะไรก็ต้องดูดีอยู่แล้ว”
“ริวสุเกะนี่พูดแบบนี้อีกแล้ว ฉันเขินนะ…”
“ขอโทษๆ แต่ฉันพูดจริงๆนี่ อย่างชุดอยู่บ้านของมาชิโระตอนนี้ก็น่ารักมากเลย เธอเหมาะกับทุกชุดจริงๆนะ”
“…ริวสุเกะนี่แกล้งกันเก่งจังเลยนะ”
มาชิโระพูดพร้อมกับม้วนผมของตัวเองเล่นเล็กน้อย ดวงตาของเธอมองต่ำลงเหมือนเขินอาย ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อเหมือนแตงโมที่เราเพิ่งกินไปทำให้รู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังเขินกับคำชมของผม
แค่คำชมไม่กี่คำก็ทำให้เธอเขินขนาดนี้ ผมว่ามันจะน่ารักเกินไปแล้ว ทำเอาผมเองก็รู้สึกเขินจนหน้าเริ่มร้อนขึ้นมาเหมือนกัน
หลังจากนั้น มาชิโระก็พยายามเรียกสติกลับคืนมา เธอกระแอมเบาๆก่อนจะเริ่มพูดเรื่องอื่นต่อ
“เอ่อ… งั้นเปลี่ยนคำถามนิดหน่อยดีกว่า ริวสุเกะชอบชุดยูกาตะแบบไหนหรอ?”
“อืม… ชุดยูกาตะที่ชอบเหรอ? ชอบที่ดูเย็นสบายตาน่ะ ถ้ามีลวดลายดอกไม้ฤดูร้อนอย่างดอกอะสะกะโอหรือดอกไฮเดรนเยียก็ดูสวยดีนะ แต่ไม่รู้จะช่วยได้หรือเปล่า”
“แน่นอนสิ ถ้าริวสุเกะบอกมาว่าชอบชุดไหน ฉันก็จะใส่ชุดที่ตรงใจริวสุเกะมากที่สุดไงล่ะ”
“ถ้าเธอใส่ชุดยูกาตะที่ตรงกับความชอบของฉัน… อืมม ก็ไม่เลวแฮะ”
แค่คิดว่ามีสาวน่ารักคนนี้มาใส่ชุดยูกาตะที่ผมชอบแล้วโชว์ให้ผมดู มันคงจะทำให้ผมดีใจมากแน่ๆ
ที่สำคัญคือชุดปกติของมาชิโระก็ดูน่ารักอยู่แล้ว ถ้าเป็นชุดยูกาตะฤดูร้อนล่ะก็… ความน่ารักของเธอมันจะยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก แค่คิดก็ทำให้ผมยิ้มออกมาแล้ว
พอเห็นท่าทางของผม มาชิโระก็สังเกตได้ทันที เธอมองมาที่ผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์แล้วอมยิ้มอย่างขี้เล่น
“ริวสุเกะเนี่่ยดูออกง่ายจังน้าา หน้าตาแบบนั้น ดูเหมือนดีใจสุดๆเลยสินะ”
“กะ… ก็แน่นอนอยู่แล้วนี่ จะให้ไม่ดีใจได้ไงล่ะ”
“เอะเหะเหะ อดใจหน่อยนะ ฉันจะทำให้ริวสุเกะยิ้มกว้างกว่าตอนนี้แน่นอน”
“ถ้ายิ้มกว้างไปจนถูกเรโอะกับนิชิคาว่าเห็นคงโดนแซวแย่เลยนะ”
“ฮ่าๆ ใช่ๆ แต่แบบนั้นก็คงสนุกดีนี่ ฉันจะรอดูหน้านายนะ วันอาทิตย์จะต้องสนุกมากแน่เลย!”
“นั่นสินะ ตอนนี้ก็ตื่นเต้นอยู่แล้ว มันคงจะเป็นวันที่สนุกสุดๆแน่เลย”
วันที่ได้ใช้เวลากับเรโอะ, นิชิคาว่า, และมาชิโระน่าจะเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดอีกวันหนึ่งและมาชิโระเองก็ดูเหมือนจะรอคอยมันด้วยความสุข รอยยิ้มของเธองดงามมากจนทำให้ผมไม่สามารถละสายตาไปจากเธอได้
ผมกัดเนื้อแตงโมที่มีสีแดงสดแล้วมองขึ้นไปที่ท้องฟ้าฤดูร้อนพร้อมกับมาชิโระ
พวกเราทั้งสองคนรู้สึกตื่นเต้นและมีความสุขจากการรอคอยงานเทศกาลในวันอาทิตย์นี้
YOU MAY ALSO LIKE
