เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) - ตอนที่ 65 ฤดูร้อนอันเงียบสงบ (3)

ตอนที่65 : ฤดูร้อนอันเงียบสงบ (3)

 

“ริวสุเกะ วันนี้เรามาตั้งใจทำกันเยอะๆเลยนะ”

 

“นั่นสินะ ตั้งใจทำขนาดนี้รู้สึกว่างานคืบหน้าไปเยอะเลย”

 

ตั้งแต่เริ่มทำการบ้านกับมาชิโระ ตอนนี้ก็เลยเที่ยงไปแล้ว เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วเพราะเราจดจ่อกับการเรียน

 

การช่วยกันแก้โจทย์กับมาชิโระทำให้รู้สึกว่าเราได้ทำงานเสร็จเร็วกว่าปกติ แต่ด้วยปริมาณการบ้านที่ได้รับมานั้น ต้องใช้เวลาอีกหลายวันกว่าจะเสร็จ ถึงแม้ว่าจะทำด้วยความเร็วขนาดนี้ก็ยังถือว่าเพิ่งเริ่มต้น

 

ผมตั้งใจว่าในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนนี้จะจัดการประชุมเรียนแบบนี้เป็นประจำ เพื่อที่นอกจากจะได้เล่นสนุกแล้ว ยังทำให้ช่วงเวลานี้เป็นประโยชน์ในเรื่องการเรียนอีกด้วย

 

ขณะตอนที่ผมนั่งพักบนโซฟาและคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย มาชิโระที่นั่งอยู่ข้างๆแล้วยืดเส้นยืดสายพร้อมส่งเสียง “อืมมม~” เสื้อยืดที่เธอสวมอยู่นั้นเลิกขึ้นเล็กน้อยทำให้เห็นหน้าท้องขาวเนียน ผมเลยรีบเบือนสายตาไปทางอื่นด้วยความลนลาน

 

(เฮ้อ… ไม่ระวังตัวเลยจริง ๆ)

 

อาจเป็นเพราะชุดลำลองที่ใส่เฉพาะในบ้านทำให้เธอดูไร้การป้องกันยิ่งกว่าเดิม

 

ถึงจะเป็นเพียงแค่การเห็นสะดือเล็กน้อย แต่กับมาชิโระที่เป็นสาวน้อยน่ารักแบบนี้ ก็ไม่แปลกที่ผมจะรู้สึกหวั่นไหว การได้เห็นเธอในสภาพที่ไร้การป้องกันแบบนี้ มันส่งผลกระทบมากกว่าที่คิดถึงแม้ว่าเราจะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก แต่ความรู้สึกตื่นเต้นก็ยังคงมีอยู่

 

ตอนที่เรียนอยู่ ผมไม่รู้สึกอะไรเพราะตั้งใจเรียนมากแต่พอมาเริ่มคิดถึงเรื่องนี้ก็รู้สึกหวั่นไหวในใจขึ้นมาอีกครั้ง

 

ในสถานการณ์แบบนี้ ผมก็ทำได้เพียงแค่พยายามทำตัวให้สงบและแสร้งว่าทุกอย่างเป็นปกติ แต่ดูเหมือนมาชิโระจะยังคงรักษาระยะห่างไม่ไปไหนและอ้อนผมเหมือนเดิม

 

“นี่ๆ พักกันก่อนเถอะ ฉันเหนื่อยแล้วอ่ะ”

 

“อ่า… เอางั้นก็ได้ งั้นไปกินข้าวเที่ยงกัน เดี๋ยวฉันทำข้าวห่อไข่ให้อีกดีไหม”

 

“ก็อยากกินข้าวห่อไข่แหละ แต่ขออยู่แบบนี้อีกนิดก่อนนะ อยากอยู่แบบนี้กับริวสุเกะอีกหน่อยแล้วค่อยไปกินข้าว”

 

พอพูดจบ มาชิโระก็ขยับตัวมานั่งข้างๆผม และเอนตัวพิงเข้ามา

 

พอเธอเอาหัวมาพิงที่ไหล่ ผมรู้สึกได้ถึงความนุ่มลื่นของเส้นผมที่แตะโดนพร้อมกลิ่นหอมหวานบางเบาที่โชยเข้าจมูก ร่างกายอันนุ่มนวลที่สัมผัสทำให้หัวใจของผมที่พยายามสงบลงกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง

 

ดูเหมือนว่ามาชิโระจะต้องการสกินชิพและพักผ่อนแบบสบายๆเหมือนตอนอยู่บนรถบัสเมื่อวาน เธอไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับใบหน้าที่แดงของผม อาจเป็นเพราะเธอเองก็เหนื่อยจากการบ้านเมื่อช่วงเช้า และตอนนี้ความรู้สึกอยากอ้อนก็ได้เอาชนะความสนุกจากการแกล้งผม

 

หลักฐานคือเธอขยับศีรษะถูไถไปมาพร้อมส่งเสียงอ้อนเหมือนลูกแมวที่กำลังออดอ้อน

 

“อืมม~ ริวสุเกะทั้งอบอุ่นแถมยังมีกลิ่นหอมอีก… อยู่ใกล้ๆแล้วรู้สึกสบายใจจัง”

 

“แต่สำหรับฉันนะ ฉันว่ามาชิโระนั่นแหละที่หอมกว่าเยอะเลย”

 

“เหรอ? แล้วรู้สึกยังไงอ่ะ? ฉันล่ะอยากรู้จริงๆว่าริวสุเกะคิดยังไงกับฉัน”

 

“ก็… เป็นกลิ่นที่ หอมหวาน อ่อนโยน แล้วก็เป็นกลิ่นที่ดูน่ารักสมกับเป็นผู้หญิงมากๆจนฉันยังสงสัยเลยว่าทำยังไงถึงมีกลิ่นหอมได้ขนาดนั้น”

 

“เอเหะเหะ ดีใจจัง พอถูกริวสุเกะชมแบบนี้ ฉันดีใจที่สุดในโลกเลย!”

 

ดูเหมือนมาชิโระจะมีความสุขที่ได้ยินคำชมของผม เธอยิ้มอย่างพึงพอใจพร้อมกับโน้มตัวมากอดผมแน่นขึ้น

 

ชุดลำลองที่บางเบาทำให้ผมรู้สึกถึงอุณหภูมิร่างกายของเธอชัดเจนยิ่งขึ้น ทั้งยังสัมผัสได้ถึงความนุ่มนิ่มราวกับมาชเมลโลของหน้าอกที่กดเบียดเข้ามา จนความอดทนของผมเริ่มสั่นคลอน กลิ่นหอมหวานเหมือนน้ำผึ้งที่อบอวลไปทั่วห้องทำให้ผมรู้สึกเหมือนกำลังจะละลาย

 

แม้ว่าผมจะมีความอดกลั้นดุจเหล็กกล้าขนาดไหน แต่ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่ ปกติแล้วผมคงจะยอมปล่อยให้เธออ้อนตามใจ แต่ตอนนี้เพราะต้องกลั้นอารมณ์ที่พลุกพล่านอยู่ผมเลยไม่เหลือความใจเย็นมากพอ

 

“มาชิโระ… คือว่านะ…”

 

“อืม? อยากกินข้าวเที่ยงแล้วเหรอ?”

 

“ใช่… คอฉันก็เริ่มแห้งแล้วด้วย แถมท้องก็หิว ไหนจะใช้สมองไปเยอะจนอยากได้ของหวานอีก”

 

“งั้นกินแตงโมเลยดีไหม? ได้ทั้งน้ำตาล แก้คอแห้ง แล้วก็ทำให้อิ่มด้วยนะ”

 

“ไอเดียดีนี่ งั้นแตงโมที่ซื้อมาเมื่อเช้าน่ะ มากินด้วยกันเถอะ”

 

“อื้อ! เดี๋ยวฉันไปหั่นให้เอง ริวสุเกะรอแป๊บนะ”

 

มาชิโระยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะลุกจากตัวผมและเดินไปที่ห้องครัว

 

การที่เธอไม่งอแงและยอมฟังแบบนี้ ทำให้ผมรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่มีเหตุผลและน่ารักจริงๆ ถ้าเธอดื้อดึงหรืองอแงขึ้นมาล่ะก็ผมคงทนไม่ไหวไปแล้ว

 

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเอนตัวพิงโซฟาลึกๆ ใช้มือพัดหน้าเพื่อลดความร้อนที่ยังค้างอยู่

 

บางทีอาจเป็นเพราะยังเหนื่อยจากการไปเที่ยวทะเลเมื่อวานนี้ ทำให้ผมรู้สึกว่าความอดทนของตัวเองน้อยลงกว่าปกติ ถึงแม้จะเป็นช่วงปิดเทอมฤดูร้อนแต่การปล่อยตัวมากเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดี และผมก็ไม่อยากทำอะไรที่ไม่เหมาะสมกับมาชิโระที่เชื่อใจผมอย่างบริสุทธิ์ใจด้วย

 

(แต่ถึงแบบนั้นก็เถอะ การที่เธอน่ารักขนาดนี้ มันก็…)

 

ผมมองแผ่นหลังของมาชิโระที่กำลังฮัมเพลงอย่างสนุกสนานในขณะที่หั่นแตงโม แล้วก็อดคิดไม่ได้เลยว่าการเป็นเพื่อนสนิทกับเธอนี่มันช่างยากจริงๆ