เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) - ตอนที่ 63 ฤดูร้อนอันเงียบสงบ (1)

ตอนที่63 : ฤดูร้อนอันเงียบสงบ (1)

 

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากไปเล่นน้ำทะเล

 

พอตื่นขึ้นมา ร่างกายของผมก็ปวดเมื่อยไปหมดราวกับโดนทุบไปทั้งตัว เมื่อวานผมเล่นสนุกอยู่บนชายหาดที่ไม่คุ้นเคยแถมยังวิ่งวุ่นกับการเล่นวอลเลย์บอลชายหาดจนร่างกายทุกส่วนเหมือนกำลังร้องโอดครวญ

 

ส่วนไม ถึงจะวิ่งเล่นซนไปทั่วขนาดนั้นนั้น แต่เธอกลับไม่แสดงอาการเหนื่อยล้าจากเมื่อวานเลยสักนิด แถมยังออกไปเข้าชมรมอย่างกระฉับกระเฉงอีกต่างหาก ผมมองดูเธอที่พุ่งตัวออกจากบ้านไปด้วยความกระตือรือร้น แล้วก็คิดในใจว่า “คนอะไรแข็งแกร่งจริงจริ๊ง”

 

“เอาล่ะ… ฉันก็คงต้องเริ่มเตรียมตัวเหมือนกัน”

 

ผมบังคับร่างกายที่ปวดเมื่อยลุกขึ้นมาแล้วเริ่มเตรียมตัวออกไปข้างนอก

ความจริงแล้ว วันนี้ผมถูกชวนไปที่บ้านของมาชิโระอีกครั้ง เรานัดกันไว้ว่าจะใช้เวลาด้วยกันแบบชิลๆพร้อมทำการบ้านช่วงปิดเทอมหน้าร้อนด้วยกัน ผมเลยจัดการเก็บอุปกรณ์เครื่องเขียน หนังสือเรียน และเอกสารการบ้านวิชาต่างๆลงกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวไปที่บ้านของมาชิโระ

 

ถึงผมจะใช้เวลาปิดเทอมนี้ไปกับกิจกรรมสนุกๆอย่างแคมป์ในห้องและเล่นน้ำทะเล แต่ในฐานะนักเรียน ผมก็ต้องจัดการงานที่ต้องทำให้เสร็จเหมือนกัน

 

อีกอย่าง เพื่อสลัดภาพลักษณ์เด็กเกเรและเปลี่ยนเป็นนักเรียนดีเด่นที่ตั้งใจเรียน ผมต้องทำการบ้านช่วงปิดเทอมให้เสร็จเรียบร้อย

 

การทำการบ้านกับมาชิโระไม่ได้แค้ช่วยให้ผมทำงานเสร็จ แต่ยังเพิ่มเวลาที่เราจะได้ใช้ร่วมกันอีกด้วย ถือว่าได้ประโยชน์สองต่อ เพราะงั้น ผมเลยเตรียมตัวสำหรับ “การเรียน” ที่แฝงไปด้วยการสร้างความทรงจำหน้าร้อน

 

ผมแปรงฟัน ล้างหน้า จัดแต่งทรงผม จากนั้นก็ยืนมองตัวเองในกระจกหน้าห้องน้ำ

 

“แค่ไปเล่นน้ำวันเดียว ผิวก็ไหม้ได้ขนาดนี้เลยเหรอ”

 

เมื่อวานตอนเล่นน้ำทะเล ผมไม่ได้ทาครีมกันแดด ผลก็คือ ผมในกระจกตอนนี้มีผิวสีเข้มที่ดูเกรียมแดด ผิวของผมค่อนข้างแข็งแรงเลยไม่ลอกหรือมีรอยแดง แค่กลายเป็นสีแทนที่ดูพอดีๆ

 

ส่วนไมเองก็เหมือนกัน เธอวิ่งเล่นกลางแดดจนผิวกลายเป็นสีแทนสุขภาพดี อาจเป็นเพราะครีมกันแดดที่ทาไว้หลุดออกไปตอนเธอสนุกอยู่ในทะเล

 

เธอมัวแต่เล่นจนลืมทาซ้ำ ซึ่งสำหรับผมในฐานะพี่ชาย ก็ถือเป็นหลักฐานว่าเธอสนุกกับทะเลมากแค่ไหน

 

ในตอนที่เปลี่ยนเสื้อผ้า ผมนึกสงสัยว่ามาชิโระจะเป็นยังไงบ้าง แต่ทันทีที่ผมเตรียมตัวเสร็จและเดินกลับไปยังห้องนั่งเล่น…

 

“~♪”

 

เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นจากสมาร์ทโฟน

 

ผมคิดว่าอาจเป็นข้อความจากมาชิโระก็ได้ แต่พอเปิดดูกลับไม่ใช่อย่างที่คิด

 

ผู้ส่งคือ คิซากิ เรโอะ

 

ได้ยินมาว่าเขาไปเก็บตัวฝึกซ้อมบาสเกตบอลที่แคมป์กลางภูเขา แล้วดูเหมือนจะถูกบังคับให้อยู่ที่นั่น แต่ดูเหมือนว่าการเก็บตัวที่ยาวนานนั้นจะจบลงอย่างปลอดภัยแล้ว

 

ในข้อความเป็นการรายงานข่าวนี้ ผมเลยแตะหน้าจอเพื่อส่งข้อความตอบกลับเรโอะทันที

 

‘เข้าใจแล้ว การเก็บตัวฝึกดูเหมือนจะหนักพอสมควรเลยสินะ’

‘ก็คงงั้นแหละ พวกรุ่นพี่พูดกับพวกเด็กปีหนึ่งอย่างพวกเราตลอดว่า “อย่าคิดหนีล่ะ” ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไม มันโหดสุดๆเลย ถึงขั้นคิดว่าจะไม่รอดซะแล้ว’

 

‘แต่ก็อยู่กลางภูเขา จะหนีไปไหนได้ล่ะ โหดร้ายชะมัด แต่ก็นะ นายคงพยายามเต็มที่ใช่ไหมล่ะ?’
 

‘แน่นอน ผมเป็นตัวจริงนี่นาจะมาบ่นอิดออดไม่ได้หรอก อีกอย่าง เคียวยะเองก็พยายามเหมือนกัน ผมเลยไม่อยากทำอะไรน่าอายให้เขาเห็น’

 

‘หมอนั่นก็เคยพูดว่าจะเป็นตัวจริงแล้วสร้างผลงานนี่นา ถ้างั้นก็ดีใจด้วยที่ทั้งสองคนได้ทำเต็มที่’

 

ในตอนที่ผมสนุกกับแคมป์ในห้องและเล่นน้ำทะเล เรโอะกับนิชิคาว่าก็กำลังหยาดเหงื่อและแรงกายทุ่มเทในกิจกรรมชมรม เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังใช้ชีวิตวัยรุ่นในแบบของนักเรียนม.ปลายอยู่

 

‘ว่าแต่ ริวสุเกะ ตอนนี้การเก็บตัวฝึกจบแล้ว ผมก็พอจะมีเวลาว่างมากขึ้น ในเมื่อเป็นช่วงปิดเทอมทั้งที เราลองนัดเจอกันทุกคนอีกครั้งดีไหม?’
 

‘ได้สิ ถ้าเรโอะกับนิชิคาว่าบอกวันหยุดที่ไม่ต้องซ้อมมา ถ้าฉันว่างพอดีเดี๋ยวจะชวนมาชิโระมาด้วย’

‘ขอบคุณนะ ผมจะชวนเคียวยะมาด้วยจะได้มาเจอกันสี่คนเลย เอาเป็นว่าวันอาทิตย์นี้ นายกับคุณมาชิโระสะดวกไหม?’

 

แต่วันอาทิตย์ผมมีแผนจะไปงานเทศกาลฤดูร้อนกับมาชิโระอยู่แล้ว

 

เราตั้งใจจะเดินดูร้านแผงลอยตอนกลางวัน และเพลิดเพลินกับการชมดอกไม้ไฟตอนกลางคืน สร้างความทรงจำในฤดูร้อนด้วยกัน

 

ถ้าเรโอะกับนิชิคาว่ามาร่วมด้วย ความสนุกคงเพิ่มขึ้นหลายเท่า การได้ไปงานเทศกาลฤดูร้อนกับเพื่อนทุกคนก็ดูเหมือนภาพในฝัน มาชิโระเองก็สนิทกับทั้งสองคนดีอยู่แล้ว คงจะดีใจแน่ๆ

 

พอเล่าเรื่องนี้ให้เรโอะฟัง เขาก็ตอบตกลงทันทีว่า ‘เห็นด้วยสุดๆเลย ถ้าไม่รบกวนเกินไป ขอผมกับเคียวยะไปด้วยนะ’

 

‘ฉันกำลังจะไปบ้านมาชิโระพอดี เดี๋ยวจะลองถามเธอเรื่องนี้ให้ ฉันว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะ แล้วจะติดต่อกลับไปอีกที’
 

‘รับทราบ ผมจะรอฟังข่าวดีจากนายนะ งั้นไว้เจอกัน’

 

หลังจากจบการคุยกับเรโอะ ผมก็เก็บสมาร์ทโฟนลงในกระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบกระเป๋าออกจากห้องแล้วมุ่งหน้าไปที่ประตู

 

การตั้งแคมป์ในห้องกับการเล่นน้ำทะเลเป็นความทรงจำที่สนุกสุดๆแต่เพราะมีเรโอะกับนิชิคาว่าด้วย ผมเลยรู้สึกว่าน่าจะได้สร้างความทรงจำที่สนุกยิ่งขึ้นอีกได้แน่

 

ด้วยความรู้สึกดีๆแบบนั้น ผมเลยออกเดินทางไปยังบ้านของมาชิโระ