เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) - ตอนที่ 61 การแข่งขัน ณ ชายหาด (4)

ตอนที่61 : การแข่งขัน ณ ชายหาด (4)

 

พอเราได้คะแนนเพิ่ม สิทธิ์ในการเสิร์ฟยังคงอยู่กับทีมของพวกเรา

 

มาชิโระเสิร์ฟบอลด้วยท่วงท่าที่นุ่มนวลและตั้งใจ บอลลอยไปในอากาศเป็นเส้นโค้งเหมือนกับครั้งก่อน ทีมของฟุเสะคาวะ ไรโตะซึ่งสูญเสีย “พลังพระเอก” ไปแล้ว ก็ตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด

 

ฮิเมโนะ คาเร็นรับลูกบอลได้ดีในตอนแรก แต่เมื่อฮานาซากิ ยูนะพยายามจะเข้าไปตบบอลกลับถูกตีในท่าทางที่ไม่มั่นคง บอลจึงไม่ลอยขึ้นตามที่คิดและออกนอกคอร์ตไป

 

คะแนนตอนนี้ 11 ต่อ 13 ระยะห่างเริ่มแคบลงเรื่อยๆ ขณะที่สีหน้าของฟุเสะคาวะกลับยิ่งเคร่งเครียดมากขึ้น

 

“ยูนะ เกิดอะไรขึ้น! ตั้งใจหน่อยสิ!”

“คะ…ค่ะ…”

 

ฮานาซากิ ยูนะสะดุ้งไหล่สั่นด้วยความตกใจ

 

ทั้งที่ก่อนหน้านี้ เธอมักจะปลอบไรโตะอย่างอ่อนโยนเวลาที่เขาทำพลาด แต่ตอนนี้เขากลับตะโกนด่าเธอเพราะหมกมุ่นกับชัยชนะจนทำให้การเคลื่อนไหวของเธอยิ่งติดขัด

 

ภาพนั้นทำให้ผู้ชมรอบสนามเริ่มแสดงความไม่พอใจ ผู้ที่เคยเชียร์พระเอกอย่างเขา ตอนนี้มีสีหน้าที่แสดงถึงความผิดหวัง

 

นี่แสดงให้เห็นชัดเจนว่า ในช่วงเวลานี้เองพระเอกได้กลายเป็นตัวร้ายไปแล้ว

 

และในเวลาเดียวกันนั้นเอง ผมกลับรู้สึกถึงบางสิ่งที่แปลกประหลาดในร่างกายตัวเอง

 

ในการเล่นครั้งถัดไป ทีมของฟุเสะคาวะสามารถรับเสิร์ฟของมาชิโระได้สำเร็จ และฟุเสะคาวะกำลังเตรียมกระโดดขึ้นเพื่อตบ

 

ผมจ้องมองการเคลื่อนไหวของเขา และในเวลาเดียวกันผมสามารถคาดเดาได้อย่างแม่นยำว่าลูกบอลจะตกลงที่จุดไหน

 

ร่างกายของผมขยับไปเองโดยไม่รู้ตัว ผมวิ่งไปยังจุดที่ลูกบอลกำลังจะตก

 

เสียงลูกบอลกระทบมือผมดังขึ้น ผมรู้สึกถึงแรงกระแทกอย่างมั่นคงในมือของตัวเอง เป็นการรับลูกที่สมบูรณ์แบบ ทำให้เพื่อนร่วมทีมสามารถเล่นต่อได้ทันที

 

ไมส่งบอลต่อให้มาชิโระ และเธอก็ตบอีกครั้ง

 

ลูกบอลพุ่งแรงและตรงเป้าหมาย ตกลงในคอร์ตของฝ่ายตรงข้ามโดยไม่มีพลาด

 

คะแนนตอนนี้ 12 ต่อ 13

 

ทีมของเราต่างยิ้มด้วยความยินดี ผู้ชมรอบสนามส่งเสียงเชียร์ดังขึ้น

 

ส่วนฟุเสะคาวะ ไรโตะกลับทำหน้าตกใจ

 

“ทำไม… เป็นไปได้ยังไง…”

 

ฟุเสะคาวะพึมพำด้วยความตกตะลึง ผมรู้ดีว่าทำไมเขาถึงแสดงสีหน้าแบบนั้น

 

การเคลื่อนไหวที่ผมใช้เพื่อรับลูกตบของเขาเป็นสิ่งที่มีเพียงคนที่ “ตื่นขึ้นในฐานะพระเอก” เท่านั้นที่จะทำได้

 

(ไม่น่าเชื่อว่าผมจะมีพลังพระเอกกับเขาด้วย)

 

ฟุเสะคาวะเคยเป็นพระเอกที่แสดงพลังออกมาอย่างสมบูรณ์แบบราวกับว่าเขามองเห็นอนาคตได้ เขาทำสิ่งต่างๆโดยไม่ต้องคิดและมักจะนำมาซึ่งผลลัพธ์ที่ต้องการเสมอ

 

แต่ตอนนี้ พลังพระเอกนั้นไม่ได้อยู่กับเขาแล้วแต่อยู่กับตัวผมที่เคยเป็น “ตัวร้าย” และสำหรับเขา นั่นคงเป็นเรื่องที่ยากจะเชื่อ

 

พระเอกมีพลังที่สามารถต่อกรกับโชคชะตาอันโหดร้ายและสร้างปาฏิหาริย์เพื่อพลิกสถานการณ์

 

เพราะเขารู้เรื่องนี้ดี ความมั่นใจในชัยชนะของเขาจึงเริ่มสั่นคลอน ความตื่นตระหนกและความกังวลเริ่มเข้าครอบงำ

 

“ยูนะ! คาเร็น! ส่งบอลมาให้ฉัน! ฉันจะพาทีมชนะเอง! มาพยายามกันเถอะ!”

“ไรโตะคุง…”

“ไรโตะ…”

 

พอรู้ว่าตำแหน่งพระเอกของตัวเองกำลังสั่นคลอน ฟุเสะคาวะ ไรโตะจึงเริ่มแสดงตัวตนที่เหมาะสมกับพระเอกออกมา

 

แต่ทุกอย่างมันสายไปแล้ว ฮานาซากิ ยุนะ และฮิเมโนะ คาเร็นที่โดนดุด่าซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนหมดกำลังใจก็ไม่สามารถเชื่อมั่นในตัวเขาได้อีก

 

ในขณะเดียวกัน มาชิโระที่ยืนอยู่ข้างผมยิ้มออกมาอย่างร่าเริง

 

เธอยิ้มกว้าง ดวงตาสีฟ้าใสของเธอเปล่งประกาย เธอกำลังสนุกกับการแข่งขันวอลเลย์บอลชายหาดร่วมกับผมจากใจจริง

 

แสงประกายที่เธอแสดงออกมานั้น คือสิ่งที่ “นางเอก” ควรจะมี

 

มาชิโระได้ใช้พลังในฐานะนางเอกเพื่อสนับสนุนผมที่กลายเป็นพระเอก

 

เธอพิสูจน์สิ่งนี้ด้วยการเสิร์ฟบอลที่ไม่เคยพลาดเลยแม้แต่ครั้งเดียว

 

ลูกเสิร์ฟของเธอเต็มไปด้วยความแม่นยำ ความอ่อนโยน และความหนักแน่น ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบ บอลที่เธอเสิร์ฟพุ่งไปยังคอร์ตของฝ่ายตรงข้ามอย่างงดงามทุกครั้ง

 

ผู้ชมต่างส่งเสียงเชียร์ให้เธอ

 

บนชายหาดที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเธอ เด็กสาวที่สวยที่สุดในโลกทำให้ทุกคนหลงใหล เสียงเชียร์ทั้งหมดมอบให้กับทีมของเรา

 

ทีมของฟุเสะคาวะ ไรโตะซึ่งสูญเสียพลังพระเอกไปแล้ว ไม่สามารถรับเสิร์ฟที่ได้รับแรงเชียร์จากผู้ชมได้ บอลถูกตีออกนอกคอร์ตอีกครั้งและทีมของเราได้คะแนนเพิ่ม

 

ตอนนี้คะแนน 13 ต่อ 13 เราเสมอกันแล้ว!

 

“ทำได้แล้ว ริวสุเกะ! ฉันทำแต้มได้อีกแล้วอ่ะ!”

 

“อ่า เสิร์ฟดีมาก มาชิโระ เธอนี่สุดยอดจริงๆ”

 

“หลังจากแข่งจบช่วยลูบหัวฉันแล้วก็ชมฉันเยอะๆเลยนะ?”

 

“ได้สิ ถ้าเราชนะ ฉันจะยอมทำตามคำขอของมาชิโระทุกอย่างเลย”

 

“เอ๊ะ… จริงเหรอ? ไม่ว่าจะขออะไรเลยหรอ?”

 

“อ่า แน่นอน ครั้งนี้ฉันจะยอมให้พิเศษเลย”

 

“เย้! ถ้าเราชนะ ฉันจะขออ้อนริวสุเกะเต็มที่เลยนะ!”

 

“จ้าๆ ช่วยอดใจรอหน่อยนะ”

 

มาชิโระยิ้มกว้างอย่างมีความสุขกับคำพูดของผม เธอตั้งใจมั่นว่าจะต้องชนะให้ได้พลางกอดลูกบอลไว้ที่อกแล้วกระโดดโลดเต้น

 

เสียงเชียร์จากผู้ชมดังสนั่น พวกเขาต่างพากันสนับสนุนเราและอธิษฐานให้ผมกับมาชิโระมีความสุข

 

เพราะแบบนั้น ผมเลยไม่มีทางยอมแพ้ เพื่อมาชิโระ ผมจะชนะให้ได้ จะได้ลูบหัวเธอเยอะๆและทำให้เธอมีความสุข เพื่อที่จะสร้างความทรงจำที่ดีที่สุดในครั้งนี้

 

พอตั้งใจแบบนั้น ผมก็รู้สึกว่าร่างกายเบาสบายขึ้นอย่างน่าประหลาด พละกำลังที่แผ่ซ่านออกมาทั่วร่างกายก็เพิ่มขึ้น ความมุ่งมั่นและการโฟกัสชัดเจนกว่าที่เคย

 

ร่างกายของผมร้อนผ่าว หัวใจเต้นเร็วขึ้นและสายตาที่เฉียบคม ผมมองเห็นเส้นทางของลูกบอลได้อย่างแม่นยำ

 

ในตอนนั้นเอง ผมรู้ตัวว่าผมได้ปลดล็อกพลังในฐานะตัวเอกอย่างสมบูรณ์แล้ว

 

พอมาชิโระเสิร์ฟ ลูกบอลถูกยกขึ้นโดยฮานาซากิ ยูนะ และฮิเมโนะ คาเร็นก็ตบกลับมา แต่ผมก็ป้องกันการโจมตีของเธอได้อย่างง่ายดาย

 

(ฒส่งบอลต่อให้ไม และมาชิโระก็ตบลูกกลับไปที่ฟุเสะคาวะ ไรโตะ

 

ไรโตะพยายามวิ่งเพื่อคว้าลูกบอลก่อนที่มันจะตกถึงพื้น แต่เพราะเขาสูญเสีย “พลังตัวเอก” เขาจึงไม่สามารถไปถึงได้ทัน

 

14 ต่อ 13

 

ในที่สุด ทีมของผมก็พลิกกลับมานำและนี่คือแต้มตัดสิน

 

ฟุเสะคาวะ ไรโตะดูเครียดและกระวนกระวาย ขณะที่สองนางเอกของเขา ฮานาซากิ ยูนะ และฮิเมโนะ คาเร็น ยืนมองเขาด้วยความหวาดกลัวและไม่มั่นใจ

 

“มาชิโระ ไม เรามาจบเกมนี้กันเถอะ”

 

“อื้ม! อีกแต้มเดียว เพื่อสุดท้าย!”

 

“พี่คะ พี่มาชิโระ เรามาชนะกันเถอะ!”

 

มาชิโระโยนลูกบอลขึ้นสูงเป็นการเสิร์ฟครั้งสุดท้ายด้วยความตั้งใจ

 

บอลพุ่งเข้าสู่สนามของฝ่ายตรงข้าม คาเร็นกระโดดขึ้นเพื่อรับลูกบอลด้วยความตั้งใจสุดชีวิต

 

สายตาของผมจับจ้องนางเอกทั้งสองคนของฟุเสะคาวะ ไรโตะ ผมมองออกอย่างชัดเจนว่าพวกเธอคิดอะไร

 

คาเร็นยังคงพยายามช่วยฟุเสะคาวะ ไรโตะจนถึงวินาทีสุดท้าย ไม่ว่าเขาจะพูดจาแย่แค่ไหนเธอก็พร้อมทำทุกอย่างเพื่อเขา

 

“ยูนะ ไรโตะ ฝากด้วยนะ!”

 

ด้วยเสียงตะโกนของเธอ คาเร็นส่งบอลให้ฮานาซากิ ยูนะ

 

“ไรโตะคุง! ฉันเชื่อในตัวนาย!”

 

ยูนะส่งบอลกลับไปให้ฟุเสะคาวะ ไรโตะ นี่คือการส่งที่ดีที่สุดที่เธอเคยทำ เป็นการส่งที่เปี่ยมด้วยความเชื่อมั่น

 

ไรโตะรับบอลอย่างมั่นใจ และปลดปล่อยการตบอันรุนแรงที่สุดเท่าที่เขาเคยทำมา

 

แต่ถึงอย่างงั้น ผมก็ไม่อยากทำให้ปาฏิหาริย์ที่เกิดขึ้นเพราะมาชิโระเสียเปล่า

 

เพราะงั้น ผมเลยวิ่งสุดแรงー

 

ーผมออกตัวด้วยความเร็วที่ไม่เคยมีมาก่อน ฝ่าเท้าถีบทรายแน่น กระโดดสูงขึ้นอย่างสุดกำลังและยกมือทั้งสองขึ้นเพื่อบล็อกลูกตบของฟุเสะคาวะ ไรโตะ

 

เสียงบอลกระทบมือดังก้องในหัวใจของผม

 

มันไม่ได้พุ่งทะลุการป้องกันของผม กลับกัน ลูกบอลเปลี่ยนทิศทางตกลงสู่คอร์ตของฝ่ายตรงข้ามจนทำให้ผู้ชมรอบสนามระเบิดเสียงเชียร์ที่ดังกึกก้อง

 

“15 ต่อ 13!”

 

เสียงประกาศคะแนนสุดท้ายดังขึ้น ทีมของเราชนะ!

 

มาชิโระวิ่งเข้ามาหาผมด้วยรอยยิ้มที่สดใสที่สุด เธอกระโดดกอดผมอย่างแรงจนเกือบจะล้มไปด้วยกัน

 

“ริวสุเกะ! ทำได้แล้ว! เราชนะล่ะ!”

 

“ใช่ๆ เราทำได้แล้วนะ มาชิโระ เธอเก่งที่สุดเลย”

 

ผมยกมือขึ้นลูบหัวเธออย่างที่สัญญาไว้ พร้อมกับเธอที่หลับตาพริ้มและหัวเราะด้วยความสุข

 

เสียงผู้ชมยังคงดังกึกก้อง พวกเขาปรบมือและโห่ร้องให้กับชัยชนะของเรา

 

ฟุเสะคาวะ ไรโตะทรุดตัวลงนั่งกับทราย นางเอกทั้งสองคนของเขามองเขาด้วยความเห็นใจและเสียใจแต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

 

ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า…พลังของตัวเอกที่แท้จริงไม่ใช่แค่ความสามารถพิเศษหรือโชคช่วย แต่มันคือการร่วมแรงร่วมใจ ความเชื่อมั่น และการสนับสนุนจากคนสำคัญ

 

ฉันมองไปที่มาชิโระ เธอยิ้มให้ผมและผมก็ยิ้มตอบ

 

นี่แหละคือช่วงเวลาที่ผมต้องการ มันไม่ใช่แค่ชัยชนะในสนาม แต่คือชัยชนะของหัวใจเราทั้งคู่

 

“มาชิโระ เธออยากขออะไรล่ะ? ฉันสัญญาไว้ว่าจะยอมทำทุกอย่างเลยนะ”

 

“งั้น… ขออยู่ข้างๆริวสุเกะแบบนี้ไปนานๆได้ไหมล่ะ?”

 

“อือ แน่นอนอยู่แล้ว นานเท่าที่เธอต้องการเลย”

 

เสียงหัวเราะและรอยยิ้มของเธอทำให้ผมมั่นใจว่าผมตัดสินใจไม่ผิด นี่คือบทใหม่ของชีวิตที่ผมจะเขียนไปพร้อมกับมาชิโระ…และมันจะต้องเต็มไปด้วยความสุข

 

“ริวสุเกะ!”

 

“พี่ชาย!”

 

ตอนนั้นเองที่เสียงของมาชิโระและไมดังเข้ามาในหูของผม

 

เสียงเชียร์ของพวกเธอผสานรวมกับความเชื่อมั่นที่มีต่อผม

 

สิ่งที่ผมต้องการไม่ใช่ชัยชนะ…

 

สิ่งที่ผมปรารถนาคือรอยยิ้มของมาชิโระ

 

เพราะงั้น ผมเลยยื่นมือออกไปเพื่อจะทำให้มาชิโระยิ้มได้

 

และในตอนนั้น… มือของผมสัมผัสถึงลูกบอล ราวกับตอบสนองต่อความปรารถนา แขนทั้งสองข้างที่เปี่ยมด้วยพลังของฉันปัดการตบลูกสไปค์ของฟุเสะคาวะ ไรโตะออกไป

 

ลูกบอลตกลงในสนามของฝ่ายตรงข้าม ก่อนจะกระเด้งแล้วกลิ้งไปบนผืนทราย

 

15 ต่อ 13

 

ทันทีที่เสียงนกหวีดดังขึ้นเพื่อประกาศจบการแข่งขัน เสียงปรบมือและเสียงเชียร์ดังกึกก้องรอบตัวเรา เพื่อเฉลิมฉลองชัยชนะของทีมเรา

 

ไมชูมือขึ้นด้วยความดีใจ ส่วนมาชิโระกระโดดเข้ามาหาผม ผมรับเธอไว้และกอดเธออย่างอ่อนโยน

 

ผมลูบเส้นผมของมาชิโระที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุขในอ้อมแขนของผม เธอหลับตาพริ้มด้วยความยินดี

 

“ริวสุเกะ ทำได้แล้วนะ นายเก่งมากเลย”

 

“ขอบคุณนะ มาชิโระ ทั้งหมดนี้ก็เพราะเธอเลย”

 

ผมและมาชิโระยิ้มให้กัน พร้อมทั้งกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเล็กน้อย

 

นี่คือสิ่งที่ผมเฝ้าฝันถึง และผมก็ทุ่มเททุกอย่างเพื่อให้มันเป็นจริง

 

ผมอยากสร้างความทรงจำที่ดีที่สุดกับมาชิโระ ผมอยากให้เธอมีรอยยิ้ม เพราะแบบนั้นผมเลยพยายามสุดกำลัง

 

ในตอนที่มองดูรอยยิ้มน่ารักของมาชิโระ ผมก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่านี่คือความทรงจำฤดูร้อนที่ผมจะไม่มีวันลืม