เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) - ตอนที่ 56 ทะเลกับตัวร้าย (6)

ตอนที่56 : ทะเลกับตัวร้าย (6)

 

แสงแดดสะท้อนลงบนผืนน้ำทะเลสีน้ำเงินสดใสเป็นประกายระยิบระยับ พวกเราทั้งสามคนลอยตัวว่ายน้ำเล่นอย่างชิลๆ

 

คลื่นทะเลสงบ อุณหภูมิน้ำกำลังพอดี เป็นสภาพที่เหมาะกับการว่ายน้ำสุดๆ ฉันกับมาชิโระซึ่งว่ายน้ำเก่งต่างช่วยกันดึงมือมัยที่ติดห่วงยางเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน

 

“แบบนี้มันสุดยอดไปเลย~ แค่นอนบนห่วงยาง พี่ชายกับพี่มาชิโระก็ลากหนูไปแล้ว สนุกจังเลย”

 

“อย่าชะล่าใจเกินไปล่ะ เดี๋ยวห่วงยางคว่ำแล้วจะจมน้ำเอา ตอนขึ้นมาจะลำบากนะ”

 

“ไม่เป็นไรหรอกน่าพี่ชาย หนูโตแล้วนะ ตอนนี้เป็นเด็กม.ต้นแล้วด้วย! เอ้าๆ ลากเร็วกว่านี้อีกนิดได้ไหม?”

 

“พี่บอกว่าอันตรายไง ยัยเด็กดื้อ อยู่นิ่งๆหน่อยเถอะ”

 

ผมดีดหน้าผากของไมเบาๆแต่เจ้าตัวกลับหัวเราะคิกคักไม่ได้มีท่าทีจะสำนึกเลย

 

ถึงจะคิดว่าไม่เป็นไรเพราะน้ำลึกพอที่เท้าแตะได้ แต่ถ้าจมน้ำแล้วสำลักน้ำทะเลก็คงน่าสงสารน่าดู ผมเลยต้องคอยระวังเธออยู่ดี

 

ตอนที่ไมกำลังสนุกสนานอยู่นั้น มาชิโระกลับดูสบายๆและเพลิดเพลินกับการลอยตัวบนทะเลอย่างเงียบสงบ

 

แค่ปล่อยตัวไปตามคลื่น เธอก็ดูพอใจแล้ว ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สดใสและมมองมาที่ผมด้วยสายตาอบอุ่น

 

แต่ผมกลับไม่กล้าสบตากับมาชิโระเลยตัดสินใจเบือนสายตาไปที่อื่น

 

“อาเร๊ะ ริวสุเกะ? มองอะไรอยู่เหรอ?”

 

“อืม มองเส้นขอบฟ้าน่ะ ทะเลมันกว้างใหญ่แล้วก็น่าทึ่งดี”

 

“นั่นสินะ ทั้งกว้างใหญ่ ทั้งเป็นประกายระยิบระยับ แต่ริวสุเกะหน้าแดงๆนะ ไม่สบายรึเปล่า?”

 

“จริงด้วย พี่ชายทำหน้าแปลกๆด้วยล่ะ ฮ่าๆๆ”

 

“ไม่มีอะไรหรอกน่า ไม่ต้องสนใจ”

 

ถึงผมจะตอบไปแบบนั้น แต่สองสาวกลับยังคงเอียงคอสงสัย ผมเองก็พูดความจริงไม่ได้เลยทำได้แค่กลบเกลื่อนไป

 

(จะให้บอกได้ไงว่าผมใจเต้นแรงเพราะเห็นหน้าอกของมาชิโระที่ลอยอยู่บนผิวน้ำ…)

 

ผมเคยได้ยินว่าคนที่หน้าอกใหญ่ เวลาลอยในน้ำหน้าอกจะถูกพยุงขึ้นด้วยแรงลอยตัวซึ่งดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริงแฮะ

 

หน้าอกของมาชิโระที่ลอยอยู่บนผิวน้ำ ขยับเด้งดึ๋งตามคลื่น ภายใต้ชุดว่ายน้ำสีขาวที่เธอสวม มันเป็นภาพที่กระตุ้นหัวใจของเด็กหนุ่มวัยรุ่นอย่างผมมากเกินไป

 

(ยิ่งเธอไม่รู้ตัวแบบนี้ยิ่งน่าขี้โกงเข้าไปใหญ่…)

 

ดูเหมือนมาชิโระจะไม่รู้เลยว่าชุดว่ายน้ำของเธอช่างดึงดูดสายตาผู้ชายแค่ไหน แถมเธอยังคงปล่อยตัวอย่างไร้การป้องกันอีก

 

ตอนนั้นเอง มาชิโระก็ค่อยๆว่ายเข้ามาใกล้ผมจนร่างกายของเธอแนบชิดกันโดยตรง ผิวเนียนนุ่มของเธอสัมผัสกับร่างผมที่ใส่แค่กางเกงว่ายน้ำ มันเป็นอะไรที่เกินต้านทานจริงๆ

 

มันจะมีผู้ชายคนไหนทำใจให้สงบในสถานการ์แบบนี้ได้บ้างล่ะ? อย่างน้อยก็ไม่ใ่ผมคนนึงแหละ

 

หัวใจผมเต้นตึกตักอย่างบ้าคลั่ง ถึงจะอยู่ในน้ำแต่ผมกลับรู้สึกว่าร่างกายร้อนขึ้นเรื่อยๆจนคิดจริงจังว่าตัวเองอาจจะเป็นลมแดดได้

 

แต่ถึงอย่างงั้น มาชิโระกลับยังคงไม่รู้ตัวเธอยังแนบตัวกับผมพร้อมยิ้มอย่างมีความสุขแบบไม่รู้อะไรเลย

 

“หุหุ สนุกจังเลยนะ ริวสุเกะ แถมไมจังก็น่ารักด้วย สดใสร่าเริงดีจัง”

 

“นะ…นั่นสินะ มาชิโระเองก็ดูสนุกมากเลยนี่ ปกติจะซนกว่านี้แต่วันนี้ดูสงบไปหน่อยนะ”

 

“ก็วันนี้ตั้งใจจะเล่นกับริวสุเกะให้เยอะๆไง ถ้าหมดแรงซะก่อน เดี๋ยวก็เล่นได้ไม่นานหรอก”

 

“งี้นี่เอง แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้สนุกกันได้นานๆ”

 

“ใช่ๆ เพราะงั้นตอนนี้เรามาพักผ่อนแบบสบายๆกันเถอะ”

 

“พักผ่อนสบายๆงั้นเหรอ? ดีเลย เราว่ายน้ำกันมาพอแล้ว พักสักหน่อยดีกว่า”

 

มาชิโระกับไมพยักหน้าเห็นด้วยพร้อมกัน พวกเราเลยว่ายน้ำอย่างช้าๆกลับขึ้นไปยังชายหาดที่ร่มรื่น

 

พวกเรากลับมาที่ใต้ชายหาด ตั้งใจจะนั่งพักผ่อน แต่ทันทีที่นั่งลงบนเสื่อปิกนิกไมก็พูดขึ้นมาราวกับนึกอะไรบางอย่างออก

 

“นี่ๆ พี่ชาย! จะว่าไปตอนที่หนูไปยืมร่มชายหาดเมื่อกี้ หนูเห็นว่ามีการแข่งขันวอลเลย์บอลชายหาดแบบสามต่อสามด้วยล่ะ!”

 

“วอลเลย์บอลชายหาดแบบสามคนเหรอ? มีของรางวัลด้วยรึเปล่า?”

 

“มีสิ! ไม่ใช่แบบทัวร์นาเมนต์หรอกนะ แค่ลงแข่งรอบเดียวก็พอ ถ้าชนะก็จะได้คูปองอาหารจากร้านอาหารริมหาดล่ะ!”

 

“คูปองอาหารเหรอ… ถ้างั้นค่อยว่ากันละกัน”

 

“ไม่เอา! ลงแข่งเถอะนะ หนูถนัดกีฬาเหมือนกัน แล้วถ้าพี่ชายกับพี่มาชิโระอยู่ทีมเดียวกัน หนูมั่นใจว่าเราต้องชนะได้แน่ๆ!”

 

“อืม… ถึงจะมั่นใจว่าชนะได้ก็เถอะ แต่ว่า…”

 

การแข่งขันวอลเลย์บอลชายหาดในฤดูร้อน…

 

ถ้าไม่ใช่ทัวร์นาเมนต์แต่เป็นแค่การแข่งรอบเดียว มันก็คงไม่หนักหนาสำหรับมาชิโระกับไมและไม่ว่าจะแพ้หรือชนะก็ถือว่าเป็นการสร้างความทรงจำที่ดี

 

แต่เหตุผลที่ทำให้ผมลังเลคือ “ฟุเสะคาวะ ไรโตะ” ตัวเอกของโลกใบนี้

 

การแข่งขันวอลเลย์บอลชายหาดที่เป็นเหมือนอีเวนต์สำคัญ ตัวเอกอย่างฟุเสะคาวะ ไรโตะจะปล่อยผ่านไปไม่ได้แน่ๆ เขาคงต้องลงทะเบียนพร้อมพานางเอกในทีมเข้าร่วม

 

ถ้าผมซึ่งเป็น “ตัวร้าย” ไปเข้าร่วมด้วย คงไม่พ้นจะถูกจัดให้เผชิญหน้ากับทีมของไรโตะ แล้วเรื่องก็ต้องยุ่งยากตามมาแน่นอน

 

ผมตั้งใจว่าจะไม่ลงแข่ง เพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องวุ่นวาย แต่ว่า…

 

“เอ๊ะ!? หรือว่าพี่ชายไม่คิดจะลงแข่ง? แย่ล่ะสิ หนูคิดว่าพี่ชายต้องอยากลงแน่ๆเลยไปลงทะเบียนแข่งมาแล้วอ่ะ!”

 

“นี่เธอไปลงทะเบียนแข่งมาแล้วจริงเหรอ!?”

 

“ใช่… คู่แข่งก็สุ่มจับสลากแล้วด้วยอ่ะ เป็นทีมวัยรุ่นเหมือนเราเลย มีผู้ชายหนึ่งคนกับผู้หญิงสองคน เป็นทีมเด็กมัธยมปลาย หนูก็เลยมั่นใจว่าเราชนะได้แน่ๆ”

 

“เธอว่าไงนะ…?”

 

…นี่มันทีมตัวเอกชัดๆ

 

ผมถอนหายใจออมาเมื่อรู้ความจริง ทีมที่เราต้องแข่งด้วยคือทีมของฟุเสะคาวะแน่นอน

 

ไมคงโดนพลังของโลกนี้นำทางให้ไปลงทะเบียนโดยไม่รู้ตัว เพื่อให้ผมต้องเผชิญหน้ากับไรโตะในการแข่งวอลเลย์บอล

 

ถ้าผมมากับมาชิโระสองคน เธอคงไม่ลงแข่งถ้าผมบอกปฏิเสธและเธอก็ไม่ใช่คนที่จะทำอะไรตามใจตัวเองด้วย แต่ไมไม่เหมือนกัน เธอชอบทำอะไรโดยไม่คิดหน้าคิดหลังและนั่นนั่นแหละคือจุดที่เธอพลาด

 

(แย่สุดๆเลยนะเนี่ย…)

 

เมื่อคิดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ใบหน้าของผมก็อดเกร็งขึ้นมาไม่ได้

 

เหตุผลที่ ฟุเสะคาวะ พระเอกของโลกนี้พาเหล่านางเอกมาที่ชายหาดนี้ ไม่ใช่เพียงเพื่อสร้างความประทับใจผ่านกิจกรรมในทะเลว่าเขาเป็นตัวเอกเท่านั้น

 

แต่นี่คือโอกาสแก้มือจากการสอบปลายภาค

 

ตัวเอกจะยอมแพ้อยู่แบบนี้ไม่ได้ นี่คือจุดไคลแมกซ์ของเรื่องราวที่เกิดขึ้นบนชายหาด วอลเลย์บอลชายหาดที่จะให้เขาได้ร่วมมือกับนางเอกเพื่อเอาชนะผมและแก้แค้นความพ่ายแพ้ที่ผ่านมา

 

พอเป็นเช่นนี้ ฟุเสะคาวะ จะปลดปล่อยพลังของตัวเอกออกมาเต็มที่เพื่อเอาชนะผม เขาจะใช้พลังแห่งโชคชะตาและปาฏิหาริย์ที่มาพร้อมกับบทบาทตัวเอกเพื่อคว้าชัยชนะมาให้ได้

 

หนทางหนีก็ถูกปิดไปแล้ว ถ้าผมยอมแพ้โดยไม่ลงแข่งเลยมันคงเป็นอะไรที่ดูแย่เอามากๆ

 

ถ้าผมถอยหนีจากการเผชิญหน้ากับตัวเอก คนอ่านคงผิดหวังสุดๆ และถ้าผมซึ่งตั้งใจจะเป็นตัวเอกคนใหม่ถูกมองข้ามไป มันอาจจะนำไปสู่ผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุด

 

ผมควรทำยังไงดี? มีวิธีไหนบ้างที่จะเอาชนะสถานการณ์แบบนี้ได้…

 

ตอนที่ผมกำลังคิดหนัก มาชิโระก็จับมือผมเบาๆแล้วจ้องมองมาด้วยดวงตาสีฟ้าใส

 

“ริวสุเกะ กำลังกังวลเรื่องที่ต้องแข่งกับฟุเสะคาวะใช่ไหม?”

 

“มาชิโระ… ทำไมถึงรู้ล่ะ?”

 

“ความคิดของริวสุเกะน่ะนะ ฉันมองออกหมดแหละ ก็เวลาพูดถึงฟุเสะคาวะคุง นายจะทำหน้ากังวลทุกทีเลยนี่ ตั้งแต่ตอนที่ฉันเจอเขาแล้วข้อเท้าพลิก นายก็เป็นแบบนี้มาตลอดเลย”

 

มาชิโระหัวเราะเบาๆราวกับอ่านใจผมออก แล้วเธอก็ยื่นมือมาลูบหัวผมเบาๆ

 

จากนั้นเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่เหมือนจะปลอบโยนผม

 

“ถึงฉันจะชอบริวสุเกะที่คิดหนักจนทำหน้าจริงจังเพราะมันดูเท่ดีก็เถอะ แต่ฉันก็ชอบรอยยิ้มของริวสุเกะมากกว่านะ เพราะงั้นฉันจะคอยช่วยนายเองจะทำให้นายยิ้มออกมาให้ได้”

 

ผู้หญิงคนนี้เข้าใจผมตลอดและเธอก็มักจะพูดในสิ่งที่ผมอยากได้ยินเสมอ การมีเธออยู่ข้างๆทำให้ผมรู้สึกมั่นใจว่าผมต้องทำได้แน่

 

(ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วสินะ…)

 

ในเมื่อเรื่องเป็นแบบนี้ ผมก็ถอยไม่ได้ สิ่งที่ผมทำได้คือลงมือสู้สุดกำลัง

 

การแข่งวอลเล่ย์บอลชายหาดครั้งนี้ ผมจะแสดงให้เห็นว่า “ตัวร้าย” ก็สามารถเอาชนะตัวเอกได้เหมือนกัน

 

เหมือนกับตอนสอบปลายภาค ผมจะคว้าชัยชนะมาพร้อมกับมาชิโระให้ได้

 

พอคิดได้แบบนั้น ผมก็กุมมือของมาชิโระที่นั่งอยู่ข้างๆให้แน่นขึ้น และเธอก็กุมมือผมตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มที่สดใส

 

“ริวสุเกะ แค่พวกเราอยู่ด้วยกันก็ไร้เทียมทานอยู่แล้วใช่ไหม?”

 

“นั่นสินะ ถ้าอยู่กับมาชิโระ ฉันก็ไม่มีวันแพ้หรอก เราจะลงแข่งวอลเลย์บอลชายหาดแล้วชนะให้ได้ จะเอาคูปองอาหารมาแล้วไปกินมื้อกลางวันที่ร้านอาหารริมหาดกัน”

 

มาชิโระพยักหน้ารับอย่างหนักแน่น ส่วนไมก็ดีใจสุดๆที่ผมตั้งใจจะลงแข่ง

 

และผมก็เริ่มเตรียมใจที่จะเผชิญหน้ากับตัวเอกของเรื่องอย่างเงียบๆ พร้อมกับจุดไฟแห่งความมุ่งมั่นในตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง