เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) - ตอนที่ 55 ทะเลกับตัวร้าย (5)
ตอนที่55 : ทะเลกับตัวร้าย (5)
“หวา เย็นจัง งั้นขอเอาคืนเลยนะ ริวสุเกะ!”
“แอ๊ะ! เดี๋ยวสิ มาชิโระ… ยัยตัวแสบนี่!”
“พี่ริวสุเกะ! โดนซะ! เอ้าๆลองเจอแบบนี้บ้างเป็นไง!”
“ไม! ทำอะไรเนี่ย… แค่ก! เค็มจัง! สองต่อหนึ่งมันไม่ยุติธรรมเลยนะ!”
ตอนนี้พวกเรากำลังเล่นน้ำอยู่ในบริเวณน้ำตื้น
น้ำกระเด็นขึ้นมาตามด้วยเสียงหัวเราะ พวกเราพากันวิ่งไปมาเหมือนเด็กๆอย่างมีความสุข
หลังจากที่เราแยกตัวออกมาจากชายหาดที่คนเยอะ ไมก็ไปหยิบร่มชายหาดกับเสื่อปิกนิกมาให้ พวกเราเลยตั้งที่นั่นเป็นฐานแล้วสนุกกับการเล่นน้ำทะเลกันเต็มที่
แต่ทุกครั้งที่มาชิโระยกแขนขึ้นเพื่อสาดน้ำ หน้าอกของเธอก็ขยับไปมาอย่างน่าดึงดูดและนั่นทำให้ผมเผลอมองจนโดนน้ำสาดใส่หน้า
มาชิโระหัวเราะอย่างสนุกสนาน พอผมงงว่ามีอะไรน่าขำเธอก็ชี้มาที่หัวผม
สรุปคือมีสาหาร่ายแปะอยู่บนหัวผม มันดูเหมือนวิกจนเธอหัวเราะลั่น
“พี่ชาย! อะไรเนี่ย ฮ่าๆ โอ๊ย หยุดขำไม่ได้อ่ะ!”
“ไม หยุดขำได้แล้ว! มาชิโระ เธอจงใจใช่ไหมเนี่ย?”
“มันลอยมาพอดีนี่นา ดูเหมาะกับนายดีออกริวสุเกะ!”
มาชิโระหัวเราะคิกคัก ส่วนไมก็ถึงกับกุมท้องหัวเราะออกมา
พอมองสองสาวที่กำลังหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ผมก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้
การที่ได้หัวเราะและสนุกสนานแบบนี้ มันเหมือนกับช่วงหนึ่งของชีวิตวัยรุ่นที่ผมเคยใฝ่ฝันถึง เป็นช่วงเวลาที่ไม่เคยเกิดขึ้นในชีวิตก่อนหน้านี้ มันช่วยเติมเต็มความสุขให้ผมอย่างล้นหลามเลยล่ะ
“ริวสุเกะ ไปพักก่อนดีไหม? ไปนั่งในร่มชายหาดกัน”
“อืม เอาสิ เดี๋ยวพักแล้วเราไปเล่นน้ำตรงที่ลึกกว่านี้กันดีไหม?”
“เห็นด้วยเลย! หนูก็อยากไป!”
“งั้นก็ พักสักแป๊บแล้วไปกันเถอะ”
พวกเราสามคนเดินขึ้นจากน้ำแล้วมุ่งหน้ากลับไปที่ร่มชายหาด
เสื่อปิกนิกที่ปูไว้นั้นใหญ่พอให้พวกเรานั่งได้สบายๆ แม้จะวางสัมภาระไว้ก็ยังมีพื้นที่เหลือเฟือ
มาชิโระเตรียมกล่องน้ำแข็งมาด้วย ภายในมีเครื่องดื่มเย็นๆเต็มไปหมด ทำให้พวกเราสนุกกันได้ยาวๆ
ตอนที่ผมนั่งลงบนเสื่อ ไมก็เดินเข้ามาพร้อมกับห่วงยางที่แฟบในมือ
“พี่ริวสุเกะ รับสิทธิ์เป่าห่วงยางไปเลยซะ”
“ไม่อ่ะ เอาคืนไปเลย เป่าเองสิเห้ย”
“ง่าา ไม่เอาอะ! หนูเป่าเองไม่ได้นี่ นะนะ เดี๋ยวหนูก็ไม่ได้ว่ายน้ำพอดี!”
“เห้อ… วิ่งซะเร็วขนาดนั้น แต่เรื่องว่ายน้ำนี่ดันไม่ได้เรื่องเลยนะ เอามานี่สิ”
“เย้! พี่ชายสุดยอด! หนูรักพี่ที่สุดเลย!”
“พอเลย รีบๆส่งมาแล้วก็เงียบเถอะ”
ผมรับห่วงยางจากไมมาแล้วสูดลมหายใจลึกๆก่อนจะเป่าเข้าไป
ห่วงยางค่อยๆพองขึ้นเรื่อยๆ ตอนที่ไมมองดูด้วยแววตาตื่นเต้นเหมือนกำลังดูของเล่นใหม่ในสวนสนุก
“เอ้า เสร็จแล้ว ถ้ามีเจ้านี่ไมก็ว่ายน้ำได้อย่างสบายใจแล้วนะ”
“ขอบคุณค่าพี่ชาย! เย้! แบบนี้หนูก็จะสนุกกับทะเลได้เต็มที่แล้ว!”
ไมสวมห่วงยางที่พองจนได้รูปกับตัวเองแล้วกระโดดไปมาอย่างร่าเริง
แม้เธอจะโตขึ้นและดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นหลังเข้าม.ต้น แต่ในบางครั้งเธอก็มีบางจุดที่ยังเหมือนเด็กๆอยู่
ผมมองเธอด้วยรอยยิ้ม ตอนนั้งเองมาชิโระก็มานั่งลงข้างๆผมอย่างเงียบๆ
เธอหยิบผ้าขนหนูออกมาจากกระเป๋าพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน
“ริวสุเกะ เดี๋ยวฉันเช็ดผมให้นะ ตอนเล่นน้ำเมื่อกี้ผมนายเปียกหมดเลย”
“อาา แต่เดี๋ยวก็ต้องเล่นน้ำอีกอยู่ดี ไม่เป็นไรหรอก――”
“ไม่ได้ๆ เรื่องแบบนี้ต้องใส่ใจหน่อยสิ เชื่อฟังคุณมาชิโระคนนี้หน่อยนะคะ?”
“คร้าบๆ ถ้างั้นฝากด้วยแล้วกัน”
“ดีมาก ตอบแบบนี้น่ารักที่สุดเลย เอ้า อยู่นิ่งๆนะ”
มาชิโระค่อยๆใช้มือที่นุ่มนวลเช็ดผมของผมอย่างตั้งใจ
ปกติผมคงรู้สึกเขินถ้ามีคนมาจับผมหรือหัวของตัวเอง แต่แปลกที่พอเป็นมาชิโระ ผมกลับรู้สึกผ่อนคลาย
“ผมของริวสุเกะนุ่มจังเลย ฉันล่ะอิจฉาจริงๆ”
“เหรอ? ฉันเองก็ไม่ค่อยรู้หรอก”
“เป็นสีดำสวยมากเลยนะ แถมตอนเปียกน้ำยังดูเป็นผู้ใหญ่กว่าปกติด้วย”
“…เหรอ”
“อื้ม ดูหล่อกว่าปกติอีก ทำเอาฉันใจเต้นเลยล่ะ”
เธอพูดพร้อมหน้าแดงเล็กน้อย ทำเอาผมเองก็อดที่จะเขินตามไม่ได้ หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เธอค่อยๆลูบไล้เส้นผมของผมด้วยนิ้วเรียวเล็ก
“เรียบร้อยแล้ว ผมของริวสุเกะดุดีแล้วล่ะ พรุ่งนี้ต้องเท่กว่านี้แน่เลย”
“แต่เดี๋ยวก็เปียกอีกอยู่ดีนะ เพราะเรายังจะไปเล่นน้ำกันต่อไง”
“ฮะๆ ก็จริงแหละ แต่ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันเช็ดให้อีกรอบ”
“จ้าๆ งั้นก็ฝากด้วยล่ะ ขอบคุณนะ มาชิโระ”
“อื้อ ไว้ใจได้เลย!”
พอผมกับมาชิโระมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา ไมที่นั่งมองอยู่ใกล้ๆก็แอบยิ้ม
“พี่ชายกับพี่มาชิโระนี่เล่นหวานกันได้เป็นธรรมชาติสุดๆเลยนะ หนูดูจนเบาหวานจะแล้วเนีย!”
“พูดอะไรของเธอน่ะ ไม… มาชิโระแค่เป็นคนชอบดูแลคนอื่นเท่านั้นเอง”
“ไม่ได้นะไมจัง ถ้าแกล้งมากเกินไปริวสุเกะจะโกรธเอานะ”
“ฮะๆ ขอโทษค่า แต่การที่ได้เห็นพี่ชายกับพี่มาชิโระสนิทกันแบบนี้ หนูก็มีความสุขไปด้วยนะ”
“ไมจังเองก็คอยเป็นห่วงอยู้ตลอด ขอบคุณนะ งั้นฉันขอสนิทกับริวสุเกะต่ออีกหน่อยได้ไหม?”
“เชิญเลยค่า! แถวนี้ไม่มีใครนอกจากพวกเราหรอก เอาให้เต็มที่เลยค่ะ!”
“งั้นไม่เกรงใจล่ะนะ”
ไมยกนิ้วโป้งให้เป็นสัญญาณอนุญาต มาชิโระก็ส่งผ้าขนหนูกลับมาให้ผม จากนั้นเธอก็นั่งพิงลงมาบนตักของผม
“เดี๋ยว… มาชิโระ จะทำอะไรน่ะ?”
“ก็ฉันเช็ดผมให้ริวสุเกะเสร็จแล้วนี่ คราวนี้ถึงตานายเช็ดให้ฉันบ้างไง ถ้าจะให้ช่วยทาครีมกันแดดก็คงทำร้ายหัวใจริวสุเกะเกินไปหน่อย เพราะงั้นแบบนี้น่าจะกำลังดีใช่ไหม?”
“ไม่เลยสักนิด! แบบนี้มันกระตุ้นเกินไปแล้วต่างหากเล่า!”
“ไม่จริงหรอกน่า เอ้า รีบเช็ดเร็วๆเข้าสิ ให้ไมจังดูให้เต็มตาเลยไง”
มาชิโระที่นั่งพิงตัวผมอยู่ ตัวเธอมีกลิ่นหอมและให้ความรู้สึกอุ่นนุ่มอย่างไม่น่าเชื่อ
“เธอนี่มัน… ขี้โกงจริงๆเลยนะ มาชิโระ”
“ใช่แล้วล่ะ ฉันขี้โกงแถมเป็นเด็กเอาแต่ใจด้วย เพราะงั้นต้องโดนลงโทษด้วยการให้ริวสุเกะตามใจเยอะๆ”
“จ้าๆ ยอมแพ้แล้วก็ได้”
ผมค่อยๆใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมนุ่มลื่นของเธออย่างเบามือ ผมของเธอยังคงความสวยงามอยู่แม้จะเปียกน้ำก็ตาม
พอผมเช็ดไปได้สักพัก มาชิโระก็ทำเสียง “อื้อ~” อย่างพึงพอใจ แล้วเอนตัวมาพิงอกของผมจนทำให้ผมใจเต้นแรงกว่าเดิม
“ฟุหวา… ให้ริวสุเกะช่วยเช็ดผมให้แบบนี้รู้สึกผ่อนคลายจังเลยนะ อยากจะหลับตรงนี้เลยด้วยซ้ำ”
“เน่ๆ อย่าทำแบบนั้นสิ เรามาทะเลกันทั้งทีจะมาจบด้วยการนอนกลางวันได้ยังไงล่ะ?”
“นั่นสินะ มาเที่ยวทะเลทั้งทีก็อยากทำกิจกรรมให้สมกับเป็นหน้าร้อนนี่นะ”
“งั้นก็ห้ามหลับล่ะ เล่นจนเหนื่อยแล้วตอนจะกลับบ้านเมื่อไหร่ค่อยใช้ไหล่ฉันได้เต็มที่เลย”
“ขอบคุณนะ ถ้าถึงตอนนั้นฉันจะไม่เกรงใจเลยล่ะ”
มาชิโระหัวเราะอย่างร่าเริง เธอดูน่ารักมากจนผมอดยิ้มตามไม่ได้ ตอนที่สัมผัสความอบอุ่นอ่อนโยนของเธอผมก็เช็ดผมให้เธออย่างตั้งใจ
แม้จะไม่ได้ใช้ไดร์เป่าผม แต่ตอนนี้ผมของมาชิโระกลับมาสวยงามเหมือนเดิมแล้ว ถึงจะยังมีความชื้นหลงเหลืออยู่บ้างก็เถอะ
พอคิดว่าน่าจะพอแล้ว ผมก็แตะหัวเธอเบาๆเพื่อบอกว่าเสร็จแล้ว มาชิโระหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มเขินอาย
“ขอบคุณนะ ริวสุเกะ รู้สึกดีมากเลยล่ะ”
“ไม่เป็นไร ถ้าชอบก็ดีแล้ว”
“อื้ม! งั้นเรามาเตรียมตัวไปเล่นน้ำกันต่อเถอะ”
“ในที่สุด! พี่ชาย รีบไปกันเถอะ!”
“จ้าๆ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้”
ผมลุกขึ้นยืนพลางถูกไมเร่งเร้า พวกเราทั้งสามคนเลยออกจากร่มชายหาดกัน
แม้แสงแดดฤดูร้อนจะยังส่องจ้าและร้อนระอุ แต่การได้อยู่กับมาชิโระและไมแบบนี้กลับทำให้ความร้อนนั้นรู้สึกสบายอย่างน่าประหลาดใจ
YOU MAY ALSO LIKE
