เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) - ตอนที่ 54 ทะเลกับตัวร้าย (4)

ตอนที่54 : ทะเลกับตัวร้าย (4)

 

ผมกับมาชิโระจับมือกันแน่น ระหว่างที่ยืนรอให้ไมกลับมาที่หน้าร้านริมชายหาด

 

การจับมือกันแบบนี้ทำให้พวกเราดูเหมือนคู่รักจริงๆอย่างที่มาชิโระพูดไว้ และนั่นก็ช่วยป้องกันไม่ให้มีใครกล้าเข้ามาจีบเธอ

 

อีกอย่าง ด้วยการที่มาชิโระคลุมร่างด้วยผ้าขนหนูชายหาดทำให้สายตาของพวกผู้ชายที่เคยจ้องมองเธออย่างไม่วางตาก่อนหน้านี้หายไปหมด

 

ถึงการอยู่ใกล้กันในที่สาธารณะแบบนี้จะทำให้ผมรู้สึกเขินก็เถอะ แต่มือที่จับกับมาชิโระกลับทำให้หัวใจของผมเต้นรัวไม่หยุด ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่เธอเองที่เป็นคนเริ่มต้นก็เริ่มหน้าแดงถึงใบหูและก้มหน้าลงด้วยความเขิน

 

ถึงอย่างนั้น เราทั้งคู่กลับจับมือกันแน่นขึ้นราวกับไม่อยากให้มือหลุดจากกัน มันทำให้ผมเริ่มคิดว่า จริงๆแล้วพวกเราอาจจะมีพรสวรรค์ในการเป็นคู่รักสุดหวานก็เป็นได้

(TL : ไม่ต้องเริ่มคิดเหอะ เอ็งเป็นตั้งนานแล้ว)

 

ในตอนที่ผมคิดเรื่องพวกนี้อยู่ ไมก็กลับมาพร้อมร่มชายหาดและเสื่อสำหรับปูบนทราย

 

ด้วยความเขินอาย ผมกับมาชิโระจึงดึงมือที่จับกันไปซ่อนอยู่ด้านหลัง ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนจะกล่าวต้อนรับไม

 

“พี่ชาย พี่มาชิโระ ขอโทษที่ทำให้รอนะ!”

 

“ยินดีต้อนรับกลับ ไม ได้ตามที่พี่ขอรึเปล่า อันค่อนข้างใหญ่เลยนี่นะ”

 

“คิดว่าถ้าจะใช้กันสามคน แบบใหญ่หน่อยก็น่าจะดีกว่าเนอะ แต่ว่า…พี่ชายกับพี่มาชิโระ หน้าดูแดงๆกันทั้งคู่เลยนะ เป็นอะไรรึเปล่า?”

 

“อะ อ่า…ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่ร้อนนิดหน่อยน่ะ”

 

“ฉันเองก็…ประมาณนั้นแหละ…ฮะๆ”

 

“เอ๋? พี่มาชิโระไหวไหมคะ? พักก่อนดีไหม?”

 

“อื้อ ไม่เป็นไรหรอก ไปหาที่ปักร่มกันเถอะ มาทะเลทั้งทีจะได้รีบไปสนุกกันเร็วๆไง”

 

“จริงด้วย งั้นไปกันเถอะ!”

 

ไมกระโดดโลดเต้นอย่างร่าเริงและเริ่มเดินลุยทรายไปข้างหน้า

 

ผมกับมาชิโระสบตากันพร้อมรอยยิ้มก่อนจะยกกระเป๋าและถังน้ำแข็งขึ้นแบกบนบ่าแล้วเดินตามหลังไมไป

 

ชายหาดเต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่สนุกสนานกับการเล่นน้ำในแบบของพวกเขา

 

ในตอนที่กำลังมองหาที่ปักร่มอยู่ ผมก็สังเกตเห็นกลุ่มชายหญิงกลุ่มหนึ่งในสายตา…

 

“พวกนั้นมัน…”

 

“หืม? มีอะไรเหรอ ริวสุเกะ?”

 

มาชิโระที่เห็นผมหยุดเดินและขมวดคิ้วจึงมองมาที่ผมด้วยความสงสัย

 

เมื่อเธอมองตามสายตาของผมไป มาชิโระก็หันไปมองกลุ่มคนกลุ่มนั้นเช่นกัน

 

ใต้ร่มชายหาด มีเด็กสาวสองคนในชุดว่ายน้ำล้อมรอบเด็กหนุ่มคนหนึ่งอยู่

 

เด็กสาวคนแรกมีผมยาวสีแดงสด ดูเรียบร้อยและงดงาม ส่วนอีกคนมีผมยาวทรงแกละสองข้างสีฟ้า ดูสดใสและกระตือรือร้น เด็กหนุ่มที่อยู่ตรงกลางมีผมสั้นสีดำ หน้าตาดูธรรมดา

 

คนทั้งสามนี้คือฮานะซากิ ยูนะ และ ฮิเมโนะ คาเร็น ซึ่งเป็นนางเอก และฟุเสะคาวะ โยริโตะ พระเอกของเรื่อง ส่วนประธานนักเรียน ซากุระมิยะ มิยูกิ กลับไม่ได้อยู่ที่นี่

 

ดูเหมือนมาชิโระจะจำพวกเขาได้เหมือนกัน เธอมองพวกเขาด้วยความประหลาดใจ”

 

คนพวกนั้นคือเพื่อนร่วมชั้นของริวสุเกะใช่มั้ย? นี่มันบังเอิญมากเลยนะ!”

 

“อืม ใช่ เมื่อกี้ตอนอยู่ที่ร้านอาหารริมทะเลก็เจอพวกเขาเหมือนกัน”

 

ผมตอบพลางจับตาดูฟุเสะคาวะและเพื่อนๆของเขา พวกเขาดูสนุกสนานกันมากในตอนที่นั่งเบียดกันใต้ร่มชายหาด

 

ฮานะซากิ ยูนะถือครีมกันแดดในมือ และพูดคุยกับฟุเสะคาวะ

 

“นี่ ไรโตะคุง ก่อนลงทะเลฉันขออะไรบางอย่างได้มั้ย?”

 

“ยูนะ กำลังจะบอกให้ฉันทาครีมกันแดดให้เธอใช่ไหม?”

 

“ใช่ค่ะ ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็…”

 

“งั้นฉันก็จะต้องสัมผัสตัวเธอตรงๆนะ จะไม่เป็นไรเหรอ?”

 

“ถ้าเป็นไรคุงฉันไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ อันที่จริง… ฉันอยากให้คุณทาให้ทั่วตัวเลย… เอ๊ะ! ลืมมันเถอะนะคะ! ลืมที่ฉันพูดไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ!”

 

ยูนะรีบยกมือปิดหน้าด้วยความอาย แต่หูของเธอกลับแดงจนเห็นชัด ทำให้รู้ว่าเธอพูดสิ่งที่คิดออกมาจากใจจริง

 

แต่ไรโตะ ผู้มีคุณสมบัติของพระเอกแนวฮาเร็มที่มักจะไม่เข้าใจความรู้สึกของผู้หญิง ดูเหมือนจะไม่ได้สังเกตอะไรเลยตัวเขาเอียงคอมองยูนะที่กำลังลนลาน

 

ในจังหวะเดียวกัน ฮิเมโนะ คาเร็ อีกหนึ่งนางเอกที่มองเห็นปฏิกิริยาของยูนะ กลับจุดประกายความมุ่งมั่นในแววตาของเธอ

 

“ยูนะนี่กล้าจริงๆ ฉันเองก็ไม่ยอมแพ้หรอก… ไรโตะ ช่วยทาครีมให้ฉันบ้างสิ ฉันทาเองตรงหลังไม่ถึงเลยอ่ะ”

 

“หา? คาเร็น แล้วทำไมไม่ให้ยูนะช่วยล่ะ?”

 

“ไม่ได้หรอก ฉันรู้สึกว่าถ้าไรโตะเป็นคนทาให้ครีมจะได้ผลดีกว่า เพราะงั้นช่วยหน่อยเถอะนะ!”

 

“เห้อ ถ้าเธอพูดถึงขนาดนั้นก็คงช่วยไม่ได้ล่ะนะ”

 

เมื่อได้รับการรุกจากยูนะและคาเร็น ไรโตะก็ยิ้มเจื่อนๆราวกับเหนื่อยใจ

 

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธเป็นจริงเป็นจัง ยูนะกับคาเร็นเองก็ยิ้มขวยเขินอย่างมีความสุขขณะมองหน้าเขา

 

“รบกวนด้วยนะคะ ไรโตะคุง… เอ่อ ช่วยอ่อนโยนหน่อยนะ?”

 

“ทาให้เยอะๆเลยนะ ไรโตะ ทาให้ทั่วๆฉัยจะได้ไม่โดนแดดเผา”

 

เด็กสาวสองคนเอนตัวลงนอนบนเสื่อริมหาด จากนั้นก็จับสายบิกินี่ตรงหลังให้หลุดเพื่อเผยแผ่นหลังออกมา

 

ฟุเสะคาวะ ไรโตะเดินอ้อมไปด้านหลังก่อนจะหยิบครีมกันแดดขึ้นมาบีบใส่มือ

 

อีเวนต์นี้เป็นเหมือนฉากคลาสสิกในเรื่องแนวรอมคอม ที่ตัวเอกได้ทาครีมกันแดดให้กับตัวละครหญิงซึ่งเป็นนางเอก

 

นี่คือหนึ่งในฉากเซอร์วิสสุดหรูที่แสดงความสัมพันธ์ระหว่างตัวเอกกับนางเอกในแนวฮาเร็มอย่างชัดเจน แถมยังเป็นฉากที่ทำให้ใครต่อใครอิจฉาด้วย

 

คนรอบข้างที่เป็นตัวประกอบก็มองภาพนั้นตาไม่กระพริบ ราวกับโลกทั้งใบกำลังโฟกัสอยู่ที่ใต้ร่มชายหาดแห่งนั้น

 

ไรโตะที่เปล่งประกายในฐานะพระเอกของเรื่องกำลังประกาศให้ผู้อ่านเห็นถึงสิทธิพิเศษของเขาในฤดูร้อนนี้

 

ตอนที่ผมวิเคราะห์เหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเยือกเย็น สายตาของฟุเสะคาวะ ไรโตะกลับสบตากับผม

 

เขาแสดงท่าทางเหมือนหัวเราะในลำคอราวกับจะเยาะเย้ย

 

เขายิ้มด้วยความภาคภูมิใจที่ถูกรายล้อมด้วยสาวงาม

 

‘อิจฉาล่ะสิ ชินโด ริวสุเกะ นายมันก็แค่ตัวร้าย ไอ้แบบนี้ไม่มีวันเลียนแบบได้หรอก’

 

สายตาของเขาส่งข้อความรุนแรงแบบนั้นมาอย่างชัดเจน

 

ไรโตะทาครีมกันแดดให้กับสองสาวด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน ราวกับจะบอกว่านี่คือสิทธิ์พิเศษของพระเอก

 

แต่พอเขาหันมาเห็นมาชิโระที่ยืนอยู่ข้างผม สีหน้าของเขาก็หม่นลงทันที

 

มาชิโระหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผมก่อนจะเอาศอกสะกิด

 

“เพื่อนของริวสุเกะเนี่ยสนิทกันจังเลยนะ เน่ ริวสุเกะอยากลองทาแบบนั้นบ้างไหม?”

 

“จะบ้าหรอ อย่าล้อเล่นแบบนี้สิ…”

 

“เอะเหะเหะ แต่ว่าถ้าเป็นริวสุเกะล่ะก็ ฉันยอมทุกอย่างเลยนะ”

 

“ไม่ได้ก็คือไม่ได้ ถ้าทำแบบนั้นมีหวังฉันคงเป็นลมแดดไปก่อนแหง?”

 

“บู่… ริวสุเกะจะจริงจังเกินไปแล้วน้า น่าจะกล้ากว่านี้สักนิดก็ยังดี”

 

มาชิโระพองแก้มด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

 

ผมถอนหายใจออกมาอย่างหมดคำพูดแล้วลูบหัวเธอเบาๆ

 

“จริงจังไว้ก็ดีแล้วน่า เอาล่ะ ไปกันเถอะ ไม่งั้นไมจะทิ้งเราเอานะ”

 

“ค่า~ ไปกันเลย ริวสุเกะ”

 

มาชิโระตอบอย่างร่าเริงพร้อมกับกอดแขนผม แน่นอนว่าผมยังรู้สึกเขินเล็กน้อยแต่ก็ชินแล้ว

 

แต่พอเขามองดูผมกับมาชิโระ ฟุเสะคาวะ ไรโตะกลับกัดฟันแน่นด้วยความขัดใจ

 

บางทีเขาอาจจะไม่พอใจที่ผม ตัวร้ายของเรื่องกำลังใช้เวลาหวานชื่นกับนางเอกที่งดงามที่สุดอย่างมาชิโระ ความอิจฉาแสดงออกชัดเจนมากในแววตาของเขา

 

‘ขอโทษด้วยนะ ฉันจะไม่แพ้หรอกนะ’

 

ผมตัดสินใจที่จะใช้เวลาในฤดูร้อนนี้ให้ดีที่สุดโดยไม่ยอมให้ตัวเอกชนะผมไปง่ายๆ

 

ด้วยความคิดแบบนี้ ผมจับมือเล็กๆของมาชิโระแล้วเริ่มออกเดินอีกครั้ง เพื่อสร้างช่วงเวลาที่น่าจดจำไปด้วยกัน

 

 

 

(TL : คิดว่าที่คนเขียนบอกเอาไว้ว่า ‘ใน WN กับ LN เนี่ย เนื้อหาต่างกันมากเลย’ ท่าจะจริงแฮะ…)