เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) - ตอนที่ 2 ตัวร้าย

ตอนที่2 : ตัวร้าย

 

ในเนื้อเรื่องแนวรอมคอมนั้น ‘ตัวร้ายที่เป็นนักเลง’ มันจะมีอยู่เพื่อตอกย้ำความยิ่งใหญ่ของตัวเอกในเรื่องเท่านั้น ช่างเป็นการมีอยู่ที่น่าสงสารซะจริง

 

ตัวละครที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อให้โดนเปรียบเทียบกับตัวเอกและถูกกำหนดให้พ่ายแพ้อย่างยับเยินเพื่อสร้างความบันเทิงให้กับคนอ่าน

 

แม้ว่าพวกตัวร้ายจะมีรูปแบบที่หลากหลายแตกต่างออกไป แต่สิ่งหนึ่งที่มีเหมือนกันคือพวกเขามักจะปรากฏตัวขึ้นมาเพื่อสร้างความเดือดร้อนให้กับตัวเอกเสมอ

 

ถึงการกระทำที่ชั่วร้ายของพวกตัวร้ายจะนำไปสู่การพบกันระหว่างพระเอกและนางเอก ไม่ก็การยืนยันความสัมพันธ์ของทั้งคู่ หรือการช่วยให้ทั้งคู่เอาชนะอุปสรรคต่างๆได้ แต่สุดท้ายแล้ว ตัวร้ายเหล่านี้ก็เป็นเพียงเครื่องมือที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อขับเคลื่อนเรื่องราวเท่านั้น

 

เพื่อไม่ให้ผู้อ่านเกิดความเห็นใจ พวกตัวร้ายจึงถูกเขียนให้ออกมาในลักษณะที่ไม่มีปูมหลัง หรือไม่พอทำผิดเข้าหน่อยก็จะถูกเน้นให้เห็นไปเลยว่าเจ้านี่เป็นคนเลวแค่ไหน

 

และผก็จำได้ลางๆว่า เด็กหนุ่มคนนี้ที่ผมได้เกิดใหม่มาเป็นนั้นได้ใช้ชีวิตในฐานะตัวร้ายที่เหมาะสมกับบทบาทเช่นกัน แม้ความทรงจำจะไม่ได้สมบูรณ์แบบแต่ผมก็พอจะนึกออกได้อยู่

 

การต่อยตี สูบบุหรี่ รออกไปเที่ยวกลางคืนแล้วกลับบ้านเช้าจนเป็นเรื่องปกติ ผมแทบไม่ได้เข้าเรียนเลยด้วยซ้ำ ที่เข้าม.ปลายมาได้ก็ถือว่าเป็นปาฏิหาริย์แล้ว เพราะถึงจะหัวดีแค่ไหน แต่ก่อนผมจะมาเกิดใหม่ ตัวผมก็ใช้ชีวิตเหมือนเด็กเกเรที่ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันเลยสักอย่าง

 

จากความทรงจำที่เลือนลางของผม ผมนึกชื่อตัวเองออกในที่สุด ‘ชินโด เรียวสุเกะ’ ตอนนี้ผมเรียนอยู่ชั้นม.ปลายปี1 และเด็กสาวกวนๆเมื่อกี้คือ ‘ชินโด ไม’ น้องสาวแท้ๆของผมที่เรียนอยู่ชั้นม.ต้นปี2 ผมกับน้องสาวอาศัยอยู่กับแม่เพราะพ่อไปทำงานต่างจังหวัด

 

ชื่อโรงเรียน ทางไปโรงเรียน โครงสร้างของบ้าน ความสัมพันธ์กับเพื่อนๆ แม้จะยังจำได้ไม่ชัดเจนเหมือนภาพที่เบลอๆ แต่ก็พอจะจำได้อยู่บ้าง

 

แต่ข้อมูลเกี่ยวกับโลกใบนี้ที่ดังก้องอยู่ในหัวผมในตอนนี้ และความทรงจำอันเลือนลางที่ผมมีอยู่ มันก็เป็นเพียงข้อมูลในความเข้าใจของผมเท่านั้น ผมยังไม่สามารถยืนยันได้ว่ามันเป็นความจริง

 

ผมต้องพยายามดึงความทรงจำในอดีตให้ออกมาชัดเจนขึ้นและต้องตรวจสอบให้แน่ใจด้วยว่าที่นี่คือโลกของเรื่องแนวรอมคอมจริงๆ นอกจากนี้ก็ยังต้องดูอีกว่าเเป็นเรื่องรักโรแมนติกเรื่องไหนกันแน่ เพื่อที่จะแบบนั้น ผมคงต้องลงมือทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ

 

เพราะนิสัยที่จริงจังเกินไปของผม ทำให้รู้สึกไม่สบายใจถ้าไม่ได้ตรวจสอบเรื่องพวกนี้ให้มันชัดเจนซะก่อน และนั่นก็เป็นแรงผลักดันให้ผมมีสมาธิกับเรื่องตรงหน้ามากขึ้น

 

และถ้าเกิดว่าผมได้เกิดใหม่มาอยู่ในโลกของเรื่องแนวรอมคอมจริงๆล่ะก็ นั่นก็หมายความว่าชีวิตในโรงเรียนที่น่าตื่นเต้นและสดใสที่ผมเคยเห็นแต่ในมังงะและอนิเมะกำลังรอผมอยู่ไงล่ะ

 

และถ้าเป็นอย่างนั้น ผมก็จะได้สัมผัสกับชีวิตวัยรุ่นที่สดใสและน่าจดจำอย่างที่ผมเคยฝันถึงในมังงะและอนิเมะ แค่คิดแบบนั้นก็ทำให้ใจผมเต้นรัวแล้ว

 

ความสับสนและความรู้สึกหดหู่ใจหลังจากที่ได้เกิดใหม่น่ะ หายไปหมดแล้ว ตอนนี้สิ่งที่เหลืออยู่ในตัวผมคือความคาดหวังที่มีต่อชีวิตใหม่ที่เต็มไปด้วยความหวัง

 

ดังนั้น ผมจึงเริ่มเตรียมตัวไปโรงเรียน ใส่ชุดนักเรียน ผูกเนคไท และหยิบกระเป๋าที่ใช้ประจำ

 

“เฮ้ย… นี่จะเอาบุหรี่กับไฟแช็คไปโรงเรียนทำไมฟะ? ดูยังไงก็พวกนักเลงชัดๆ”

 

ในกระเป๋ามีแต่น้ำหอม บุหรี่ แล้วก็ไฟแช็ค แทนที่จะเป็นหนังสือเรียน ส่วนหนังสือก็หายไปไหนก็ไม่รู้ ไม่ว่าจะที่เก๊ะหรือที่โต๊ะก็ไม่มีเลย แถมในห้องก็ไม่มีร่องรอยการทำการบ้านเลยด้วยซ้ำ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เคยทำการบ้านเลยงั้นสินะ

 

เพราะความจำมันเลือนลางไปแล้ว เลยไม่แน่ใจว่าจริงๆแล้วอาจจะมีงานที่ต้องทำค้างอยู่อีกเยอะเลยก็ได้ แต่วิธีที่จะไปตรวจสอบมันก็ไม่มีด้วยสิ…

 

พอเตรียมตัวไปโรงเรียนเสร็จแล้วผมก็เดินออกจากห้องไปยังห้องนั่งเล่น คุณแม่ที่อยู่ด้วยกันก็ออกไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้วเลยไม่มีใครอยู่ ส่วนน้องสาวก็ออกไปก่อนผมทำให้ตอนนี้บ้านจึงมีแต่ความเงียบเชียบ

 

ผมไม่อยากกินข้าวเช้าเลยสักนิดจึงตัดสินใจเดินไปโรงเรียนตามเส้นทางที่จำได้ แม้จะจำได้ไม่ชัดมาก แต่ก็คงไม่หลงทางหรอกมั้ง ถ้าไปถึงโรงเรียนแล้วเจอใครที่รู้จักก็คงจะได้รู้เรื่องราวต่างๆชัดเจนขึ้นเอง

 

พอออกจากบ้านไปก็พบกับแสงแดดที่ส่องสว่าง รู้สึกเหมือนจะเป็นช่วงใกล้ฤดูร้อนมากกว่าฤดูใบไม้ผลิเลยแฮะ ในตอนที่ผมตายเพราะทำงานหนักเนี่ยมันเป็นฤดูหนาวไม่ใช่เหรอเนี่ย เวลาคงเพี้ยนไปแล้วแหงะเลย

 

ผมเดินตามทางที่จำได้ลางๆไปเรื่อยๆก่อนจะเริ่มเห็นนักเรียนชายที่ใส่ชุดนักเรียนเหมือนผมมากขึ้น แถมยังเห็นนักเรียนหญิงใส่ชุดนักเรียนที่ผูกโบว์น่ารักๆด้วย

 

ก่อนจะมาเกิดใหม่เนี่ย ผมยังทำงานประจำอยู่เลยนะ การได้กลับมาใช้ชีวิตในโรงเรียนมัธยมอีกครั้งเนี่ย น่าคิดถึงซะจริงนะ

 

ไม่ว่าจะยังไง ผู้ชายที่ชื่อ ‘ชินโด ริวสุเกะ’ เนี่ย ก่อนที่ผมจะเกิดใหม่เขาก็ไม่เคยทำตัวปกติเลยตั้งแต่เข้าโรงเรียนมา ตั้งแต่โดดเรียนไปเรื่อยๆ กลางคืนก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อนแย่ๆ แถมยังไปมีเรื่องกับนักเรียนจากโรงเรียนอื่น จนกลายเป็นเด็กมีปัญหา แย่สุดๆเลย แล้วก็ ที่น้องสาวผมบอกเมื่อเช้าดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริงด้วย ไอที่ว่าถ้าโดดอีกเดี๋ยวจะติดตัวแดงเอาน่ะ

 

“ชีวิตใหม่ของผมในฐานะเด็กมีปัญหาคงไม่ได้เริ่มต้นจากศูนย์ แต่คงจะเริ่มต้นจากติดลบมากกว่า แน่นอนว่าพวกครูคงจะมองผมในแง่ลบสุดๆ และผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพื่อนร่วมชั้นจะคิดยังไงกับผมตอนนี้ รู้สึกกังวลจังแฮะ ทั้งที่เมื่อกี้ยังรู้สึกสนุกสนานอยู่เลย แต่ตอนนี้พอจะไปโรงเรียนก็รู้สึกหนักใจขึ้นเรื่อยๆแทน

 

(ไม่หรอก ถ้าเป็นเราในตอนนี้ต้องไม่เป็นไรแน่)

 

ถ้าดูแค่ผลลัพท์ล่ะก็ ชีวิตก่อนของผมอาจเป็นเรื่องแย่ก็ได้ ผมสูญเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่ยังเด็ก ไม่มีพี่น้อง ไม่มีคนรัก และต้องทนทุกข์กับความเหงาทุกวัน

 

ถึงแม้ผมจะมีดีแค่ความตั้งใจก็เถอะ แต่ผมก็จะพยายามทำให้ดีที่สุด

 

ตอนที่เรียนอยู่ ผมตั้งใจเรียนมาตลอดและหลังจากทำงานมา10ปี ผมก็ได้พบเจอกับผู้คนมากมายและมีประสบการณ์หลากหลาย

 

มันคงไม่สูญเปล่าหรอกนะ ครั้งนี้ผมไม่อยากมานั่งเสียใจอีกแล้ว

 

หลังจากที่พูดปลุกใจตัวเองไป ในที่สุดผมก็มายืนอยู่หน้าประตูโรงเรียน

 

“นี่คือ…โรงเรียนม.ปลายทาคาโอะ ที่ผมเรียนอยู่สินะ…

 

ที่อยู่ตรงหน้าผมคือ โรงเรียนม.ปลายคิโอะ พื้นที่รอบข้างนั้นกว้างมาก อาคารเรียนใหม่เอี่ยมและสวยงาม สนามโรงเรียนกว้างใหญ่ และตอนนี้ก็มีชมรมกีฬาที่กำลังฝึกซ้อมตอนเช้าด้วย

 

ที่นี่คือโอกาสที่ผมจะได้กลับมาใช้ชีวิตในวัยรุ่นอีกครั้ง ครั้งนี้แหละผมจะไม่ปล่อยให้มันผ่านไปอย่างไร้ค่าแน่ ผมจะใช้ช่วงเวลาอันแสนมีค่านี้ให้ดีที่สุด

 

ชีวิตของผมได้เริ่มต้นเข้าสู่เนื้อเรื่องบทใหม่แล้ว