เกิดใหม่เป็นตัวร้ายในซีรี่ส์รอมคอมทั้งที ก็ขอใช้ชีวิตวัยรุ่นกับนางเอกคนโปรดก็แล้วกัน (WN) - ตอนที่ 106 งานวัฒนธรรม (5)

ตอนที่106 : งานวัฒนธรรม (5)

 

หลังจากนั้นผทกับมาชิโระก็ไปที่ห้องปี2ห้อง3 เพื่อซื้อทาโกะยากิมากินระหว่างเดินเล่นกัน

 

ปกติแล้วการเดินไปกินไปในโรงเรียนนั้นผิดกฎโรงเรียน แต่ในวันพิเศษอย่างงานวัฒนธรรม เราสามารถเดินไปกินไปได้อย่างอิสระ ในระหว่างที่พวกเรากำลังเดินไปตามทางเดิน ผมก็เห็นนักเรียนคนอื่นๆที่พูดคุยกันและเดินกินขนมไปด้วย ทำให้บรรยากาศรอบๆดูสดใสขึ้นมา

 

มาชิโระเองก็อยู่ในชุดเมดและถือป้ายโฆษณาไว้ เพราะงั้นผมเลยเป็นฝ่ายที่ไม้จิ้มทาโกะยากิขึ้นมาป้อนให้เธอแทน

 

“นี่ มาชิโระ ทาโกะยากิล่ะ”

 

“อ๊ะ อ้า—ม”

 

“มันร้อนอยู่นะ ตอนเคี้ยวก็ระวังด้วยล่ะ เอ้า”

 

“ฟู่ ฟู่… อื้อ อร่อยมากเลยล่ะ!”

 

มาชิโระค่อยๆอ้าปากกินทาโกะยากิอย่างน่ารัก

 

เธอค่อยๆเป่าลมใส่มันเพื่อให้ความร้อนลดลง จากนั้นก็ยิ้มอย่างมีความสุข พลางยิ้มด้วยรอยยิ้มสดใสราวกับแสงอาทิตย์ที่ทำให้คนรอบข้างรู้สึกสบายใจ

 

“ปลาหมึกชิ้นใหญ่เลยอ่ะ แล้วไส้ข้างในก็เหนียวนุ่มด้วย อร่อยมากเลย! ที่สำคัญนะ ริวสุเกะเป็นคนป้อนให้ล่ะ มันก็เลยอร่อยขึ้นเป็น 2 เท่า… ไม่สิ 100 เท่าเลย!”

 

“งั้นหรอๆ แต่จากท่าทางของเธอคงยังไม่ได้เจอชิ้นพิเศษสินะ น่าเสียดายหน่อยๆแฮะ”

 

“เอ๊ะ? ชิ้นพิเศษหรอ? หรือว่าทาโกะยากิอันนี้จะมีอะไรพิเศษอยู่เหรอ?”

 

“ใช่ มีลูกหนึ่งที่เป็น ‘อันพิเศษ’ ที่ใส่ซอสโคตรอภิมหาเผ็ดอยู่ เรียกว่าทาโกะยากิรัสเซียนรูเลตไงล่ะ”

 

“เอะเฮะเฮะ เป็นไอเดียที่เข้ากับงานวัฒนธรรมสุดๆเลยนะ แต่ฉันว่ากินแบบธรรมดาก็ดีแล้ว ทาโกะยากิธรรมดามันอร่อยอยู่แล้วนี่นา!”

 

“แต่ฉันแอบอยากเห็นหน้าของมาชิโระตอนกินชิ้นพิเศษอันนั้นน่ะ น่าเสียดายจัง”

 

“โธ่ ริวสุเกะเนี่ยชอบแกล้งฉันจริงๆนะ ถ้าฉันกินชิ้นนั้นเข้าไปคงลำบากสุดๆเลยล่ะ”

 

“ก็เหม การแหย่มาชิโระมันสนุกเพราะเธอมีรีแอคชั่นน่ารักๆแบบนี้นี่แหละ ทำเอาอยากลองดูเลยแฮะ”

 

ผมพูดติดตลกไป แต่มาชิโระกลับทำแก้มป่องราวกับก้อนทาโกะยากิกลมๆ

 

‘น่ารักจังวุ้ย…’

 

ผมคิดพลางหยิบทาโกะยากิมากินอีกลูก และตอนนั้นเอง…

 

“……อึ่ก!? แค่กๆๆ!”

 

“อ๊ะ! ริวสุเกะเจออันพิเศษแล้วสินะ! เห็นมั้ยล่ะ นี่แหละผลของการคิดจะแกล้งฉัน~”

 

“แค่กๆ… โธ่เว้ย… กรรมตามสนองชัดๆเลยนี่หว่า…”

 

พอมาชิโระเห็นผมไอเพราะทาโกะยากิสุดเผ็ด เธอก็หัวเราะอย่างสนุกสนาน

 

แต่ไม่นานเธอก็แสดงสีหน้ากังวลและยื่นหน้าเข้ามามองผมพร้อมยื่นขวดน้ำชาให้

 

“นี่ ไม่เป็นไรใช่ไหม? เอ้า ดื่มนี่ก่อนสิ”

 

“แค่ก… ขอโทษนะ ขอบคุณมาก มาชิโระ”

 

ผมรีบดื่มน้ำชาเย็นๆที่มาชิโระยื่นมาให้เพื่อล้างความเผ็ดซอสในปาก ทำให้ความแสบร้อนในปากเบาลงลงเล็กน้อย

 

ว่าแต่…น้ำชานี้เป็นของที่มาชิโระดื่มเมื่อกี้ในห้องเรียนนี่นา

 

(หรือว่า…นี่จะเป็น ‘จูบทางอ้อม’ งั้นเหรอ?)

 

พอคิดได้แบบนั้น ใบหน้าผมก็ยิ่งแดงยิ่งกว่าเดิม

 

“เอ๊ะ? ริวสุเกะ? ทำไมหน้าของนายแดงอย่างกับปลาหมึกต้มเลยล่ะ? หรือว่าน้ำชาช่วยอะไรไม่ได้ ความเผ็ดมันรุนแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?”

 

“ปะ…เปล่า ไม่มีอะไร ขอบคุณสำหรับน้ำชานะ ตอนนี้ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว”

 

“ยินดีจ้า แต่ฉันก็เริ่มหิวน้ำแล้วเหมือนกัน ขอหมดขวดเลยแล้วกันนะ”

 

“อ๋อ… เอาเลย”

 

มาชิโระดูไม่ได้สนใจเลยว่าขวดน้ำที่ผมพึ่งดื่มไป เธอค่อยๆจิบไปทีละนิดๆ คอเล็กๆของเธอเคลื่อนไหวขึ้นลงอย่างช้าๆ ผมกลับรู้สึกว่าท่าทางเล็กๆน้อยๆแบบนี้มีเสน่ห์อย่างประหลาด ทำเอาใจผมเต้นรัวจนหน้าแดงไปหมด

 

โชคดีที่นักเรียนคนอื่นๆ รอบตัวกำลังสนใจไส้กรอก ไอศกรีม หรือขนมบนมือของตัวเอง หรือไม่ก็เอาแต่ดูการตกแต่งตรงหน้าต่างและโปสเตอร์บนผนัง ไม่มีใครสนใจบทสนทนาของเราสักคน

 

เพียงแค่ได้อยู่กับมาชิโระซึ่งเป็นสาวสวยที่สุดในโรงเรียน ผมก็โดนหมั่นไส้พออยู่แล้ว ถ้าใครรู้ว่าผมเพิ่งมี “จูบทางอ้อม” กับเธอแถมเธอยังอยู่ในชุดเมดอีก คงโดนล้อจนเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ

 

แต่มาชิโระกลับยิ้มสดใสราวกับไม่ได้สนใจอะไรเลย ผมเริ่มกลัวแล้วว่าแบบนี้หัวใจผมจะรับไหวอีกแค่ไหนกันนะ…

 

“นี่ ริวสุเกะ ไปโรงยิมที่สองที่นิชิคาว่าคุงอยู่กันไหม ฉันได้ข่าวว่าชมรมบาสจัดกิจกรรมอะไรบางอย่างอยู่แหละ!”

 

“พูดถึงชมรมบาสแล้ว จะว่าไป เหมือนพวกนั้นจะจัดแข่งชู๊ตบาสล่ะมั้ง แถมมีของรางวัลด้วย ไปดูกันเถอะ”

 

โรงเรียนคิโอะที่เราทั้งคู่เรียนอยู่มีโรงยิมสองที่

 

ในช่วงที่กำลังมีงานวัฒนธรรมแบบนี้ โรงยิมที่หนึ่งจะถูกใช้จัดกิจกรรมของชมรมการแสดง ดนตรี และวงดนตรี ส่วนโรงยิมที่สองนั้นให้ชมรมกีฬาใช้จัดกิจกรรม

 

จากที่เรย์โอะกับนิชิคาว่าเคยบอก ผมรู้ว่าชมรมบาสเกตบอลกำลังจัดการแข่งชู๊ตบาสอยู่ ผมเลยตัดสินใจไปกับมาชิโระ