< < 9 > >

เมือง ‘ชันไม’ เมืองแห่งการท่องเที่ยวซึ่งมีประวัติศาสตร์อันยาวนาน ชันไมตั้งถิ่นฐานอยู่ใกล้กับป่ามหาภูตติ เมื่อผนวกสองสิ่งนี้เข้าด้วยกันมันจึงกลายเป็นสุดยอดสถานที่ท่องเที่ยว

ตอนนี้เองคณะทัวส์ของผมก็มาเยือนเมืองชันไมแล้ว

รถม้าส่วนตัววิ่งผ่านหน้าประตูเมืองไป ราวกับว่าผมได้เปิดกระจกออกในตอนเช้าตรู่——-แสงแดดและเสียงผู้คนเดินไปมาสะท้อนอัดเข้าหู และสลักภาพไว้ในดวงตาคู่นี้

‘โลกแฟนตาซี!’ ไม่มีคำใดที่นิยามได้ดีกว่านี้อีกแล้ว

—-

“สวยดีแหะ”

ผมพึมพำออกมา อันนาแขะมักเขม้น,เขม้นขะมักเซลพากันชะโงกหัวดูข้างนอกอย่างแตกตื่น พวกเราทั้งสามเปรียบได้ดั่งเด็กน้อยที่ตื่นเต้นกับการไปเที่ยวต่างประเทศครั้งแรก

-ต่างกับชินที่ไม่ได้ตื่นเต้นอะไร เขาทำเพียงมองไปข้างนอกด้วยดวงตาที่เศร้าสร้อย ..

หรือว่าชินจะได้ลงมือฆ่าเพื่อนตัวเอง ในภารกิจที่เมืองชันไมแต่ก่อนกัน? ไม่หรอกมั้ง ผมคงคิดมากไปเอง

“ชินฝากเป็นไกด์ให้ด้วยนะ” ผมยิ้มให้ 

เมื่อได้ยินผมทัก เขาก็รีบกลับมาปั้นยิ้มรับ

“ได้ขอรับ เริ่มจากตอนนี้เลยมั้ยครับ?”

“อ่า”

ชินหยิบแผนที่จากกล่องในรถม้าออกมา และกางให้ดู

“เมือง ‘ชันไม’ จะเป็นสี่เหลี่ยมจัตุรัสน่ะครับ มีสองทางเข้า สองทางออก” ชินผายมือให้เห็นนอกหน้าต่าง “อย่างที่เห็นระหว่างทางข้างๆทั้งสองฝั่งจะมีสายน้ำตีข้างไปด้วย สายน้ำจะมีอยู่ทุกที่ไม่ว่าจะทางออกหรือเข้า ทั้งสี่มุมคือทางเข้าที่จะไปบรรจบที่น้ำพุในเมืองขอรับ และน้ำทั้งหมดเมื่ออยู่ภายในเมืองก็จะสะอาดเพราะมีตัวกรองเวทย์อยู่ขอรับ”

ขนาดผังเมืองยังแฟนตาซีเลยแฮะ ไม่มีความจำเป็นต้องกลัวเรื่องขยะหรือสิ่งสกปรกในน้ำเลย

“เพราะเมืองถูกแยกกันด้วยสายน้ำ จึงมีการแบ่งโซนทั้งหมดสี่โซนขอรับ โดยไม่นับตรงแกนกลางบ่อน้ำร้อน ได้แก่ โซนตลาดชุมชน โซนท่องเที่ยว โซนสวนสาธารณะ และสุดท้ายโซนหมู่บ้าน แบ่งกันดังนี้ขอรับ”

มีการแบ่งพื้นที่อะไรต่างๆชัดเจนด้วย

“แต่ในโซนท่องเที่ยวจะเป็นกรณีพิเศษขอรับ ณ ที่แห่งนั้นจะเป็นที่อาศัยชั่วคราวสำหรับคนจากต่างเมืองอย่างท่านเรเซอร์ พวกเราจะไปพักอาศัยกันที่โรงแรมขอรับ”

“โรงแรมห้าดาวที่อยู่ข้างบ่อน้ำพุร้อนใหญ่สินะ”

“ใช่ขอรับ”

อนึ่งที่เมืองชันไมขึ้นชื่อเรื่องบ่อน้ำพุร้อนยักษ์ด้วย ว่ากันว่ามันเป็นบ่อน้ำพุที่ใหญ่และสวยสุดบนโลก

แถมที่ผมอยู่ดันคือข้างบ่อน้ำพุที่ว่านั่นอีก ราคาคงแพงระดับที่ผมจินตนาการไม่ออกเลยละ

ผมถอนหายใจพลางเสพบรรยากาศโดยรอบ

เมื่อถึงที่หมายแล้ว ชินก็ลงไปเปิดประตูให้ผมและอันนากับเรเซล ด้วยท่างท่าสมสุภาพบุรุษ

สัมภาระทั้งหมดพนักงานโรงแรมก็ยกพวกมารุมยกของให้พวกผม พวกเราจึงเดินแบบลอยตัว เรเซล และอันนาดูจะเกร็งหน่อยๆ

ส่วนคนขับรถม้าก็โบกมือ บาย และกลับศูนย์รถม้าทันที

เอาเถอะ

“ยินดีที่ได้พบครับ ท่าน เขม่น ”

คุณพนักงานที่ดูแต่งตัวดีกว่าพนักงานคนอื่น เขาเดินมาทักทายผม

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ อย่างที่ทราบกันผม เรเซอร์เอง ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะครับและขออภัยที่รบกวนหลายอย่างเช่นกันครับ”

เขาแปลกใจกับการแนะนำตัวเล็กน้อย

“ไม่หรอกครับๆ เชิญทางนี้เลยขอรับ” เขาค่อยๆปั้นยิ้ม “เช่นนั้นกระผมจะเริ่มนำทางนะครับ”

ว่าแล้วเขาก็นำทางผมจนมาถึงห้องพักที่น่าจะใหญ่สดในโรงแรม

เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบกับห้องที่กว้างเทียบเท่าสนามเด็กเล่น มากไปด้วยเครื่องอำนวยความสะดวก เตียงขนาดใหญ่ยักษ์เท่าคอนโด4×4 …ห้องนอนของราชาชัดๆ คนรวยนี่สุดยอดไปเลย

เล่นเอาผมประหม่าไปเลยละ 

“แล้วห้องของทั้งสามคนละ” 

หมายถึง เรเซล อันนา และ ชิน

“ทั้งสองคนจะได้พักผ่อนที่ห้องคนรับใช้น่ะขอรับ ส่วนท่านชินทางนี้จะนอนอยู่ข้างท่านเรเซอร์ในฐานะผู้คุ้มกัน”

ผมหันไปทางทั้งสองคน ทั้งๆที่ผมผู้อายุเท่ากับทั้งสอง แต่ได้นอนห้องสุดหรูคนเดียว ต่างกับพวกเธอที่ได้นอนเพียงห้องของคนใช้ มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?…ผมเนี่ยคิดฟุ้งซ่านจังนะ

“เข้าใจแล้ว หลังจากนี้ฝากเรเซลกับอันนาด้วยนะ”

“ขอรับ เดี่ยวกระผมจะนำทางให้พวกเธอเอง”

เรเซลกับอันนาเดินตามพนักงานโรงแรมไปอย่างสงบนิ่ง ส่วนผมกับชินก็เข้ามาในห้องนอน

“…ห้องไม่ใหญ่ไปหน่อยเรอะนั่น?”

“สำหรับท่านเรเซอร์แล้วถือว่าเล็กด้วยซ้ำขอรับ”

-ว เว่อร์ไปมั้ยนั่น 

ผมลงไปนอนกับโซฟาที่ขนาดเท่าเตียงนอนคน

“ให้ฉันนอนแค่ห้องเล็กๆก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ แบบนั้นมันสบายใจกว่าด้วยซ้ำ”

หมายถึงโลกเก่าละนะ

“เกรงว่าจะไม่ได้น่ะขอรับ”

“คงจะอย่างนั้นสินะ”

……

……15 นาทีผ่านไป

…..30 นาทีผ่านไป

….1 ชั่วโมงผ่านไป

“ไปข้างนอกกันเถอะชิน”

ผมลุกขึ้นออกจากโซฟาด้วยท่าทางขะมักเขม้น——1 ชั่วโมงมานี้ไม่มีอะไรทำเลยนอกจากชมวิวจากกระจก และนอนบิดขี้เกียจไปมาเหมือนพวกที่ไม่มีอะไรทำนอกจากหายใจ บอกตามตรง น่าเบื่อโว้ย!! ชีวิตวัยรุ่นใครเขานั่งทำอย่างนั้นบ้างกันถามจริงเถอะ

“มีแผนไปไหนหรือเปล่าครับ?”

“…มีที่ไหนดีๆบ้างละ?”

ชินครุ่นคิดเล็กน้อย

“มีร้านหนังสือขึ้นชื่ออยู่ขอรับ”

“ไปที่นั่นละกัน อยู่โซนท่องเที่ยวสินะ”

“ใช่ขอรับ ไม่ไกลจากนี้มากนัก”

โอเค

ผมเตรียมข้าวของเล็กน้อยเท่านั้น ชินที่เห็นว่าผมเตรียมตัวเสร็จแล้วก็เริ่มเป็นไกด์ให้

 

*******

ผมเดินผ่านผู้คนตามทั้ฝ่าฟันถนน ทุกคนใส่เสื้อดูมีฐานะ สมแล้วที่เป็นโซนท่อน

ถ้าให้สมองน้อยๆของผมลองวิเคราะห์ดู ในโลกใบนี้นอกจากพวกคนรวยแล้วคนอื่นๆแทบไม่มีสิทธิ์เที่ยวเลย การท่องเที่ยวนับว่าเป็นกิจกรรมของคนรวยด้วยซ้ำ ทั้งๆที่ทุกคนควรจะเที่ยวได้เหมือนกัน

สภาพโดยรอบของชันไมดูสวยงาม แต่ภายในค่อนข้างดำมืด

ชินนำผมมาที่ร้านหนังสือขนาดยักษ์ราว 3 ชั้น

“ที่นี่ขอรับ”

เมื่อเดินไปข้างในแล้วบรรยากาศเงียบสงบถาโถมเข้ามาทันที

ภายในร้านแม้จะหรูหราแต่ก็ไร้ผู้คน อย่างกับกิจกรรมของคนตังค์เหลือที่เปิดร้านเล่น

“ท่านเรเซอร์เล็งหนังสือแนวไหนไว้บ้างหรือครับ?”

ชินโค้งตัวมายิ้มให้

“อยากได้เกี่ยวกับตำนานน่ะ พวกมังกรสี่ธาตุหรือวีรสตรีที่โด่งดังในตำนานก็ได้”

“…ถ้าหนังสือบันทึกเรื่องราวท่านมังกรเพลิงฟัฟนิร์มีอยู่เพียบเลยนะขอรับ”

“อันนั้นมันก็แค่เรื่องแต่งไม่ใช่รึไง ที่เคยถล่มโลกแต่กลับถูกแต่งเรื่องให้เป็นพ่อพระเนี่ยมันก็แค่นิทานหลอกเด็กเอง”

“…ตระกูลดราแคล์มีหลักสูตรสอนตามประวัติศาสตร์จริงสินะขอรับ ฮะๆ”

ชินเองก็รู้ถึงหน้าประวัติศาสตร์ที่แท้จริง ยังไงเสียเขาก็เป็นถึงอัศวินที่เข้าใกล้ตำแหน่งเดียวกับเซบาสเตียนที่สุดคนหนึ่ง

ความจริงของโลกนี้อยู่แค่ระดับข่าวลือโคมลอย 

ผมยิ้มให้ชินและถามเขาเพิ่มเติมถึงเรื่องที่สนใจจริงๆ

“แล้วของยูนาละๆ?”

“ท่านวีรสตรียูนา …ของหมดแน่นอนขอรับ”

“โห่ ขายดีขนาดนั้นเลยรึ?”

ชินพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ

“สำหรับที่นี่ท่านยูนาเปรียบได้ดั่งสุดยอดสัญลักษณ์น่ะครับเกิดไร้ชื่อของเธอเมืองแห่งนี้คงไม่โด่งดังไปทั่วสารทิศถึงเพียงนี้” ชินเอือมหน่อยๆ “เพราะฉะนั้นหนังสือเกี่ยวกับเธอถึงถูกกวาดซื้อไปหมดเลย โดยเฉพาะกับชาวต่างทวีปและนักโบราณคดีครับ”

อารมณ์ประมาณซีรีส์นิยายขายดีติดชาร์จกระมัง

“น่าเสียดายแฮะ”

“ถ้าไม่รังเกียจท่านเรเซอร์ลองไปเดินโซนตลาดชุมนุมดีมั้ยครับ? บางทีมันอาจจะมีของเก่าหลุดขายที่นั่นก็ได้นะขอรับ”

“ตามนั้นเลยละกัน”

“รับทราบขอรับ”

 

ผมเดินไปทั่วตลาด แม่ค้าส่วนใหญ่ค่อนข้างเป็นกันเอง อีกส่วนก็จะเกร็งหน่อยๆเพราะผมเป็นถึงชนชั้นสูง แต่ถ้าตัดเรื่องเกร็งๆไปบ้างก็ชวนให้นึกถึงตลาดในโลกเก่าชอบกล

..เอาเถอะ 

ผมหันไปมองชิน และพบว่าดวงตาของเขาชั่งเศร้าเหลือเกิน เหมือนกับโหยหาในบางอย่างอยู่

 

ผ่านไปไม่นาน พระอาทิตย์กำลังตกดิน

“…นี่ชิน”

“ขอรับ?”

“นายดูเศร้าๆ รึเปล่ากับสถานที่แห่งนี้น่ะ?”

…..ชินถึงกับเงียบไป เขาไม่สามารถปั้นยิ้มได้

เขาคงงงว่าจู่ๆ ผมจะถามทำไม

ตลอดทางชินดูไม่ร่าเริงพิลึก ไม่สิ คงจะเป็นการวางมาดสำหรับอัศวิน อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ ผมแค่คิดมากไปเอง

แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อดถามไม่ได้จริงๆ

ชินครุ่นคิดอยู่หลายวิก่อนจะปั้นยิ้ม

“สถานที่แห่งความทรงจำมันก็คงประมาณนี้นั่นแหละครับ”

“สถานที่แห่งความทรงจำ?”

“ท่านเรเซอร์เองก็ไม่ใช่แค่เด็กใสซื่อสินะครับ ท่านรู้เบื้องลึก เบื้องหลังดี”

“ก็ใช่ แต่ก็ไม่ได้รู้ลึกรู้มากหรอกนะ”

“ในที่แห่งนี้คือที่ที่เพื่อนร่วมงานของผมเสียชีวิตน่ะครับ”

….เดาถูก? ไม่สิ ไม่น่าเกี่ยวกัน ยังไม่ได้บอกเลยว่าได้ฆ่าคนไปรึเปล่า—-

“ผมต้องไปฆ่าคนคนหนึ่งน่ะครับ แล้วผมดันทำพลาดทำให้เพื่อนต้องตายแทนกระผม”

—–ขอโทษครับที่ไปเดาอะไรเสียมารยาทเช่นนั้น!

ผมมองชินอย่างห่วงๆ

“อย่าคิดมากเลยครับ การที่บางสิ่งเปลี่ยนและกลายเป็นเพียงความทรงจำ ถึงมันจะดูเหงาแต่ก็ไม่ได้น่าเศร้าขนาดนั้นหรอกขอรับ”

“…คนคนนั้นสำคัญมากสินะ”

ชินหลุดเล็กน้อย เขาดูอึ้งและเมื่อคิดกับตัวเองเรียบร้อย

“คงจะเช่นนั้นขอรับ”

เขากล่าวออกมา———ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับชินเลย

….ทั้งผมและชินต่างเงียบกันทั้งคู่

 

“กลับกันเถอะ” +ที่พอพูดได้คงมีแค่นี้แหละ

 

***

ตกดึก———-

 

“———-น่าเบื่อชิบ”

ผมบ่นออกมาระหว่างที่นอนฟุบหน้าเข้าเตียงนอนนุ่มๆ โดยมีชินยืนหลังตรงไม่มีเบื่อข้างเตียง

ชินยิ้มร่าขึ้นมา

“เช่นนั้นแล้วท่านเรเซอร์สนใจมาเล่นโป๊กเกอร์กับผมไหมครับ?”

“โป๊กเกอร์มันคืออารยธรรมชั่วร้าย ของแบบนั้นเด็กน่ารัก 12 ขวบไม่เล่นกันหรอก ที่เล่นน่ะก็แค่พวกคนแก่!”

—เป๊ง! ชินช็อกทันทีที่ถูกว่าอย่างนั้น

ช่วยไม่ได้นี่นา ก็ไอโป๊กเกอร์น่ะมันเป็นเพียงอารยธรรมชั่วร้ายเท่านั้น …ในโลกใบเก่าเพราะโป๊กเกอร์นี่แหละเลยทำให้เงินที่ผมเก็บมันต้องหายไปกลางวงเหล้าประจำ!!

ในโลกใบนี้ผมจะไม่ทำผิดซ้ำสองเด็ดขาด

“คนแก่ …กระผมเป็นคนแก่นั้นหรือครับ”

เขาหัวเราะแห้งๆ 

“ขอโทษด้วยละกัน แต่ไอตระกูลไพ่ๆ โพแดง ดำ อะไรนั่นฉันไม่คิดจะเล่นมันหรอก”

“น่าเสียดายนะครับแบบนี้”

“ทำไมรึ มีอะไรจะโชว์ให้ดูรึไง?”

ชินพยักหน้าให้เบาๆ

“ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยโดยกินเลยน่ะครับ”

“———-กะมาแดกฉันคนนี้สินะ ชิน!!”

เจ้าบ้านี่มันกล้านัก!

“เอ๊ะ อา -ป เปล่านะครับ!”

เมื่อรู้สึกตัวได้ว่าโพ่งอะไรออกมา ชินใช้สองมือปัดข้อต้องหาไม่หยุด

“ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย เจ้าอัศวินคิดแทงข้างหลังผู้เป็นนาย—-เงินเป็นของมีค่านะเฟ้ย!”

“-ข ขออภัยด้วยขอรับ ขออภัยด้วยจริงๆ!”

ชินก้มหัวรัวๆ ราวกับเรเซล(ลูกไก่)

ผมที่เห็นชินกระอักกระอ่วนแบบนั้นก็เผลอยิ้มโดยไม่รู้ตัว โดยที่ยังวางมาดโมโหกอดอกไว้อยู่ แน่นอนว่าเป็นการกลั่นแกล้งเท่นั้น

“ฮะๆ ครั้งนี้จะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ให้ละกัน”

“-ข ขอบพระคุณมากขอรับ!”

“อย่าก้มหัวบ่อยนักสิมันชวนรู้สึกผิดนะ”

…….

…..

“น่าเบื่อแฮะ พอไม่ได้ทำอะไรเลยเนี่ย”

“..ถ้านั้น..ตรงใต้ตู้เสื้อผ้าของโรงแรม มีเครื่องเล่นเกมจำลองชีวิตอยู่น่ะขอรับ”

“เกมจำลองชีวิต เกมทอยลูกเต๋าสินะ”

…แต่เกมแนวนี้มันเล่นแค่สองคนจะไปสนุกอะไร ….อ่า คิดออกละ

“ชิน”

“ขอรับ?”

“ไปตามเรเซลกับอันนามากันเถอะ”

“……เอ่อ แต่ว่านะขอรับ”

“น่าๆ ระดับนายทำได้อยู่แล้ว สุดยอดอัศวินของผม”

“—รับทราบขอรับ!”

ชินทุบอกตัวเองตอบรับด้วยดวงตาที่เป็นประกาย …เจ้าหมอนี่คงเป็นประเภทที่ถูกยอแล้วจะอารมณ์ดีสินะ ฮะๆ

 

ไม่นานนัก

“-ส สวัสดีคะท่านเรเซอร์”

“สายัณห์สวัสดิ์คะ”

ทั้งเรเซลและอันนามากันพร้อมหน้าแล้ว

“อ่า ครับ เนื่องในโอกาสอันดีเราจะมาจัดปาร์ตี้เกมจำลองชีวิตกันนะครับ”

“…….”

“….เอ่อ ปาร์ตี้?”

“คืนนี้มาเล่นเกมจำลองชีวิตที่ต้องทอยลูกเต๋ากันเถอะ ไหนๆ ก็ว่างอยู่แล้วนี่?”

ผมกล่าวอย่างเรียบเฉยพลางจัดบอร์ดเกมให้เข้าที่ และชินที่เห็นผมจัดก็เข้ามาออกรับตัวจัดบอร์ดเกมให้แทน

เมื่อเตรียมบอร์ดเกมเรียบร้อยแล้วทุกคนก็นั่งประจำที่กัน

แต่เรเซลกับอันนายังงงๆ อยู่

“เอาเป็นว่าอย่าคิดมากเลยเล่นเอาสนุก ..ฉันคนแรกนะ”

ตึง ตึง ตุ้บ … ได้ 7

——— ‘ตั้งแต่เกิดพ่อแม่ก็ถูกโจรฆ่าตายจนคุณถูกเสือดำรับไปเลี้ยง ทำให้คุณไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นผู้หญิง’

“ “ “…” ” ”

“ฮะๆ”

ควรขำมั้ยนั่น?

“..อืม เรเซลต่อสินะ”

“ค่ะ …อึบ!”

ต่อไปเป็นคราวของเรเซล——– ‘คุณเกิดมาในฐานะเจ้าหญิงแห่งอาณาจักรยักษ์ใหญ่เพศหญิง’

“โชคดีชะมัด”

“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ!”

ขอโทษกันทั้งๆ ที่เป็นแค่เกมเหมือนโดนกวนตีนอย่างไรอย่างนั้นเลย หากเอาไปผนวกกับการเกิดของตัวผมเนี่ย

ต่อไปเป็นชิน ——- ‘คุณเป็นบุตรของอัศวินมากฝีมือ’

“…-ด ดีเลยนะครับแบบนี้!”

“ยินดีด้วยนะคะ”

อันนากล่าวยินดี และเมื่อถึงตาเธอ…

‘คุณคือบุตรของจอมปราชญ์ ที่มีชะตากับเจ้าหญิงเรเซล’

“..อ๊ะ -น นี่มัน …..มีชะตานี่หมายถึงยังไง”

เรเซลมองสิ่งที่เกิดขึ้นและแก้มแดง อันนาเองก็แก้มแดงนิดๆ

“-น น่าจะแค่โชคชะตาเชิงคนข้างกายเท่านั้นค่ะ ไม่มี อะไรในกอไผ่แน่นอนคะ ”

“นั่นสินะคะ นั่นสินะคะ”

“พวกหล่อนไปจีบกันที่อื่นไป”

“ “-ม ไม่ใช่นะค่ะ!” ”

ตาของผม ผมจึงทอยด้วยความตั้งใจอีกครั้ง

‘เวรละ เสือดำที่เลี้ยงคุณมาตลอดถูกนายพรานฆ่าตาย คุณก็เลยกลายเป็นเด็กทารกวัย 7 ขวบ’

“ไอเรเซอร์นี่มันซวยเช็ดจริงๆ”

 

หลังจากนั้นก็ราวกับสงคราม

‘เรเซอร์พลันตัวไปเป็นโจรและเป็นคู่ปรับกับอัศวินชิน! ในการสู้กันครั้งแรกเรเซอร์แขนขาดจากการปะทะ’

“ไอคนล้มนาย!!”

“ขออภัยขอรับ!!”

 

‘อันนาได้พบรักกับเรเซลเมื่องานเลี้ยงฉลอง 10 ขวบ’

“…เป็นฉันจะดีหรือคะ?’

“แค่เกมอย่าอินสิคะ!!”

“โว้ยยยยยย เรเซอร์ฉันขาขาดแล้วนะเฟ้ย พวกเอ็งหยุดเลิฟๆกันได้แล้ว เข้าช่วงสงครามจริงจังกันได้แล้ว!”

 

‘เรเซลและอันนาฝ่าฟันอุปสรรค จากเรเซอร์จอมโจรไปได้ หลังเหตุการณ์นี้เรเซอร์ตาบอดหนึ่งข้าง และเกือบถูกอัศวินชินฆ่า’

 

‘ชินพบรักกับเด็กสาวน่ารักและแต่งงานกัน—-หลังจากที่จัดการเรเซอร์ได้แล้ว’

“…แค่เกมๆ”

“ขออภัยขอรับ”

 

‘อันนาขี่ไม้กวาดวิเศษพาเรเซลท่องดวงดาว และสารภาพรักกับเธอ——-ทั้งคู่ได้แต่งงานกันและมีลูก จบ..’

 

“-ค คุณอันนา!!”

“-ค -ค แค่เกมค่ะ แค่เกมมม!!!”

ยัยพวกนี้น่าหมั่นไส้ชะมัด!!

ชินเช็ดน้ำตาตัวเองเมื่อเห็นว่าเกมจบแล้ว

“เป็นเรื่องราวที่งดงามมากจริงๆ ขอรับ”

“ไอเนื้อเรื่องอะไรต่างๆ มันก็ซึ้งอยู่หรอก แต่ทำไมเรเซอร์อย่างฉันต้องเจอแต่บทรันทดละนั่น!?”

ไม่มีใครตอบผมเลยสักคน …..เฮ้อ

“เอาเถอะ เล่นกันต่อเถอะ”

“-ค ครั้งหน้าเบาๆ หน่อยนะคะคุณอันนา”

“ก็บอกว่าแค่เกมไงคะ!!!”

 

หลังจากนั้นพวกเราก็เล่นกันยาว โดยมีรูปแบบเดิมๆตลอด อย่างผมคือตัวร้าย เรเซลกับอันนาคือพระเอกนางเอก และชินเป็นตัวละครเทพทรูคอยมาตบตัวร้ายขี้แพ้อย่างผม …..ผ่านไปหลายชั่วโมง รู้ตัวอีกทีทุกคนก็นอนกันหมดแล้ว แม้แต่ชินก็ถูกความอ่อนล้ามากมายถาโถมจนหลับไป

เหลือผมคนเดียวที่นั่งอยู่บนโซฟาดูทุกคนหลับกันบนพื้นที่ถูกปูด้วยขนของหมี ซึ่งพื้นเรียบและนุ่มระดับนอนได้เลยละ

เรเซลกับอันนาแม้แต่ตอนนอนยังเผลอไปกุมมือกันเลย ….ยัยพวกนี้

ส่วนชินตอนนอนก็ยังคงหลังตรง สง่า สมกับเป็นยอดอัศวินจริงๆ

…ให้ตายสิ มานอนก่อนเจ้านายได้ไงกันนะ ไอ้พวกนี้ …

ผมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหลับตามไปเพราะความอ่อนล้า

 

—————–โดยที่ผมหารู้เลยว่าคนในโรงแรมเขาเอาเรื่องผมไปลือกันว่า ผมเล่นสนุกกับเด็กสาวเมดสองคน ทั้งๆ ที่อายุยังแค่ 12 ปีเท่านั้น เหตุเกิดเพราะเสียงดังของอันนากับเรเซลสองแง่สองง่าม