เกิดใหม่เป็นตัวร้ายโหลยๆแล้วทำไม? ผมจะช่วยน้องนางเอก(อวย)ของผมเอง!! - ตอนที่ 83: ความทรงจำวัยเด็ก (2)
- Home
- เกิดใหม่เป็นตัวร้ายโหลยๆแล้วทำไม? ผมจะช่วยน้องนางเอก(อวย)ของผมเอง!!
- ตอนที่ 83: ความทรงจำวัยเด็ก (2)
< < 68 Sec2 > >
“..หนู..หนูชื่อ”
..ฉันรวบรวมความกล้าโพล่งออกไป
“หนูชื่ออะไรเหรอ?”
หมายถึงตัวฉันเอง
ฉันไม่มีชื่อ แอนไม่เคยเรียกชื่อของฉันสักครั้งเดียวเลยคิดเช่นนั้น..คุณพ่อดูจะไม่ได้ตกใจอะไร เขายังมีสีหน้าที่เรียบเฉยอยู่ๆทั้งๆที่ตามสามัญสำนึกแล้ว ..ตามที่ได้อ่านในนิยาย..เขาควรสนใจฉันสิ ควรตกใจ ควรตื่นตันที่ได้เจอ ควรเอ็นดู ควรโอ๋
ทั้งอย่างนั้นมันกลับไม่มีสักอย่างเลย
รู้สึกผิดหวังจัง
คุณพ่อนั่งเงียบไป
“ตั้งตามที่อยากสิ ยังไงก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอยู่แล้ว”
ไม่ใช่เรื่องสำคัญเหรอ
..นั่นเองเหรอ
ตั้งแต่แรกฉันไม่ได้สำคัญอะไรอยู่แล้ว ชีวิตของฉันน่ะเป็นอย่างนั้นล่ะมั้ง คิดว่า
แอนมองมาที่ฉันอย่างกังวลแต่เธอไม่ได้ปลอบแต่อย่างไร เธอแค่ยืนเฉียดตรงอยู่หลังพลางๆส่งสายตาเป็นห่วงมาเท่านั้น
“..ค่ะ..คุณ..ชื่ออะไรเหรอคะ”
ฉันไม่กล้าเรียกเขาว่า ‘พ่อ’ เขาเองก็ไม่ติดใจอะไรสักนิด
“เรียกว่า ‘อัลเบโด้’ ล่ะกัน”
“ค่ะ คุณอัลเบโด้ คุณมีความสัมพันธ์ยังไงกับฉันเหรอ”
คำแทนตัวเองของฉันเองก็เปลี่ยนไป ในเมื่อเขาไม่ใช่พ่อก็ไม่จำเป็นต้องแทนตัวอย่างนั้น ต่อให้เป็นพ่อจริงๆแต่ความรู้สึกมันไม่ใช่อย่างแน่นอน
คุณอัลเบโด้เงียบไปสักพักหนึ่ง ใบหน้าดูเรียบเฉย ไม่ได้มองมาที่ฉันด้วย
“เรื่องนั้นไว้คุยทีหลัง”
“แสดงว่าคุณอัลเบโด้มีเรื่องจะคุยกับฉันสินะคะ”
“ใช่ ถึงได้เรียกมาวันนี้”
ธุระนี่เอง
“ธุระที่ว่า?”
“การเติบโต ..เป็นอย่างไรบ้างล่ะ”
หมายถึงความเป็นอยู่ของฉันสินะ
“สบายดีคะ ได้รับการสั่งสอนอย่างเข้มข้น อาหารการกินเองก็ดี มีครบทุกประการ ที่สำคัญยังได้กินในปริมาณที่พอเหมาะทำให้ร่างกายสมบูรณ์แบบ” ฉันปั้นยิ้มฝืนๆให้ “ชีวิตดีมากคะ”
โกหกทั้งเพ
ไม่ได้อยากเรียนหนักขนาดนั้นสักหน่อย อยากจะกินเยอะกว่านี้ด้วย เลือกได้ก็อยากกินของทอดที่สุด อยากกินให้ตายไปข้างเลย ..ชีวิตสุดจะห่วยเลย มีดีแค่หนังสือนิยายที่แอนเอามาให้แค่นั้นแหละ
“ดีแล้ว”
..
“เธอต้องโตมาได้ดีแน่นอน ดีกับอาณาจักรแห่งนี้”
ดีกับอาณาจักรแห่งนี้เหรอ
ฉันเอียงคอฉงน ไม่เข้าใจว่าการที่ฉันเติบโตได้ดีมันจะเป็นผลดีกับอาณาจักรนี้อย่างไร
คุณอัลเบโด้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนลุกขึ้นยืน
แม้แต่ท่ายืนของเขายังเต็มไปด้วยความสง่างามสมกับเครื่องแบบประหนึ่งราชา
“ตามมา”
ฉันพยักหน้ารับและเดินตามไปโดยมีแอนเดินตามหลังมาติดๆ
คุณอัลเบโด้พาฉันเดินไปหยุดอยู่หน้าชั้นหนังสือ เขาแตะที่ล็อคหนังสือจุดหนึ่ง ทันใดนั้นชั้นหนังสือก็แยกออกจากกันและปรากฏเป็นบรรไดไปทางใต้ดิน
ห้องใต้ดินนั่นเอง
ฉันตื่นเต้นเล็กน้อย เพราะห้องใต้ดินก็คงจะเหมือนกับห้องลับในนิยาย
“เธอคิดว่าตัวเองเกิดมาทำไม?”
คุณอัลเบโด้ทักขึ้นขณะที่เดินลงบรรได
“เกิดมาทำไมนี่มัน”
“ใช่ มนุษย์ทุกคนมีเหตุผลที่ต้องถือกำเนิด”
เหตุผลที่เกิดเหรอ ..
“อาทิเช่นลูกชายตระกูลอัศวินที่สักวันจะต้องรับใช้ชาติภายใต้ธงแห่งอัศวิน หรือว่าครอบครัวสาวใช้ที่มีชะตาต้องทำให้นายเหนือหัวพึงพอใจ ไม่ว่าจะด้วยทางไหนก็ตาม”
..นั่นหมายถึง..เรื่องพวกนั้นเหรอ?
ฉันหน้าแดงก่ำรีบก้มหัวลงทันทีเพราะไม่อยากให้ใครเห็นหน้าตอนเขินอาย
แอนพอจะสอนฉันมาหน่อยหนึ่งทำให้ฉันรู้ว่าคุณอัลเบโด้พูดถึงอะไร
“ทุกคนมีหน้าที่ตั้งแต่เกิด เธอคิดเห็นอย่างไรล่ะ”
เขาหันมาถามฉัน อยากจะทราบความเห็นของฉัน
สำหรับฉันแล้ว
“มนุษย์เกิดมาเพื่อตามหาเหตุผลในการใช้ชีวิต”
“หึ” คุณอัลเบโด้หัวเราะขึ้นสมูก “น่าเสียดายจริงนะ”
..หมายความว่ายังไง
“คนที่พูดอย่างนั้น ในฐานะร่างสถิตคงเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์”
ร่างสถิต?
ฉันได้แต่งงนวย เขาพูดเหมือนเข้าใจคนเดียว ..ไม่สิ
พอหันมามองแอน เธอก็มีสีหน้าที่ดูเศร้าใจ
ในที่นี้น่าจะมีแค่ฉันคนเดียวที่ไม่เข้าใจความหมาย
“รู้จักตำนานเจ้าหญิงมังกรรึไม่”
ในบทเรียนที่สอนไม่มีก็จริง แต่แอนเคยเอาให้อ่าน
“ไม่เคยค่ะ”
จะบอกตรงๆไม่ได้ เพราะที่ฉันเคยอ่านเป็นเพราะแอนเอามาให้อ่าน ถ้าบอกไปตามตรงแอนต้องโดนโกรธแน่
“ไม่เคยก็ดี จะเล่าให้ฟังเอง”
คุณอัลเบโด้เดินไปและเล่าให้ฟังไป ดูท่าอีกนานกว่าจะเดินถึงตัวชั้นใต้ดินจริงๆ
“ตำนานเจ้าหญิงมังกรคือเรื่องราวหลัง ‘ยุคมังกรธาตุ’ หลังจากที่วีรสตรียูนาได้กำราบเหล่ามหามังกรลง เธอก็ได้ผนึกพลังของมหามังกรทั้งสี่ลงในภาชนะสี่อย่างได้แก่-ปืนใหญ่-ประการลอยฟ้า-ดาบ-และสุดท้ายคือ สายเลือด”
‘ปืนใหญ่-เนลยอน’
‘ประการลอยฟ้า-เกรล’
‘ดาบ-แซร์อิซ’
‘สายเลือด-ฟัฟนิร์’
แอนเคยเล่าให้ฟัง อาวุธสงครามของสี่ทวีปใหญ่ แต่ไม่ได้บอกที่มาให้ฟังเลย เหมือนเธอจงใจหลีกเลี่ยงฉันตลอดเวลาจะพูดถึงที่มาตรงๆ
สิ่งที่ทั้งสี่อย่างเหมือนกันคืออาวุธ ยกเว้นของฟัฟนิร์ที่เป็นสายเลือด ฉันแอบสงสัยมาตลอดแต่แอนไม่เคยบอกเลย
“เจ้าหญิงมังกรคือผู้ถือครองสายเลือดของฟัฟนิร์ เพราะอย่างนั้นเธอจึงมีพลังที่มหาศาล มากพอจะขยี้ศัตรูกว่าครึ่งโลกได้ในคราเดียว ทว่าพลังนั้นจะไร้ค่าทันทีเมื่ออยู่ต่อหน้าสายเลือดราชวงศ์ เพราะวีรสตรียูนาได้ทำการสร้างกฎในการใช้พลังขึ้นมา
เธอจึงถูกจองจำภายใต้ปราสาทลอยฟ้าของราชวงศ์อาณาจักรฟัฟนิร์ ถูกกักขังไว้ในโลกที่ดำมืด โดยจะได้ออกมาก็ต่อเมื่อได้รับอนุญาติจากราชาหรือว่ายามที่อาณาจักรถูกโจมตี
เป็นเรื่องน่าขัน ที่ถึงแม้จะมีพลังอยู่ในกำมืด แต่เธอไม่สามารถออกจากสถานที่แห่งนั้นได้ ชีวิตความเป็นอยู่อาจจะดูดีก็จริง แต่มันไม่ต่างกับคุกภายในใจ ..นั่นแหละที่มาตำนานเจ้าหญิงมังกร”
..คุณอัลเบโด้เล่าไม่จบ
เขาไม่ได้เล่าว่าสุดท้ายแล้วก็จะมีเจ้าชายบุตรของราชาคนหนึ่งจะทนไม่ไหวกับการกดขี่ เขาจึงโผล่มาช่วยเจ้าหญิงมังกรออกจากคุก และใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันสองคนอย่างมีความสุข
“จริงๆแล้วมีอีกอย่างในตำนานที่ไม่มีใครรู้ เพราะเป็นความลับ”
“..นั่นหมายความว่าตำนานเจ้าหญิงมังกรมีอยู่จริงสินะคะ”
“ใช่ ตำนานเจ้าหญิงมังก—”
“เดี่ยวก่อนสิค่ะท่านอัลเบโด้ เรื่องนั้นยังเร็วกว่ากำหนดนี่คะ!”
จู่ๆแอนก็พูดสวนกับอัลเบโด้ เธอดูกล้าๆกลัวๆก็จริงแต่เธอพยายามเต็มที่เพื่อพูดออกมา
“ไร้สาระ ฉันไม่คิดจะยึดตามธรรมเนียมของคนรุ่นก่อนหรอก”
“แต่ว่า”
“อย่าสอดปากสอดคำให้มันมากสาวใช้” คุณอัลเบโด้มองแรง “รู้จักหน้าที่ตัวเองด้วย”
“..ขออภัยด้วยค่ะ”
..แอน
คุณอัลเบโด้ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เรื่องจริงอีกอย่างก็คือ ..เจ้าหญิงมังกรจำเป็นต้องแต่งงานกับราชวงศ์เพื่อให้กำเนิดบุตร และบุตรคนนั้นจะต้องแต่งงานกับราชวงศ์ต่อไปอีก”
การแต่งงานร่วมสายเลือด นั่นมันทางการวิจัยแล้วมัน ..
“การแต่งงานกับสายเลือดเดียวกันจะทำให้บุตรที่เกิดมาอาจมีปัญหาทางร่างกายได้ เรื่องนั้นราชวงศ์รู้ดีอยู่แล้ว แค่ในกรณีของเจ้าหญิงมังกรมันพิเศษ ..ต่อให้เลือดราชวงศ์จะทำให้เจ้าหญิงมังกรท้องได้ แต่ลูกที่ออกมาก็ไม่ใช่ลูกของพวกเขา ที่ออกมาจะเป็น-บุตรของมังกร ..บุตรแห่งฟัฟนิร์
ด้วยร่างกายที่ผิดแนกไม่จากคนปกติของเจ้าหญิงมังกร ทำให้ไม่ว่าเธอจะมีลูกกับชายใด เด็กที่เกิดมาก็เป็นได้เพียงบุตรของฟัฟนิร์และเธอเท่านั้น เพราะอย่างนั้นเด็กที่เกิดมาจึงไม่มีทางมีข้อผิดพลาด เพราะแต่เดิมราชวงศ์ก็เป็นได้แค่ตัวแทนพ่อเท่านั้น ..แน่นอนเหตุผลที่ต้องแต่งงานกับราชวงศ์ก็เป็นเพราะเจ้าหญิงมังกรไม่สามารถใช้พลังกับราชวงศ์ได้ ทำให้ต่อหน้าเหล่าราชวงศ์เธอจะเป็นได้เพียงผู้หญิงธรรมดาที่มีหน้าที่ตั้งท้อง”
…
“ตะหงิดใจใช่มั้ยล่ะ ในฐานะผู้หญิงย่อมเป็นกังวลใจอยู่แล้ว ทว่า-นั่นคือเรื่องปกติของโลก เจ้าหญิงมังกรมีหน้าที่ที่ต้องเกิดมาเพื่อสู้และสืบพันธ์และตายไปในที่สุด ชีวิตมีแค่นั้นแหละ เช่นเดียวกับราชวงศ์”
..
“เจ้าหญิงมังกร ..น่าสงสาร”
“หน้าที่ไม่มีคำว่าสงสารหรอก”
จากที่คุยกันทำให้ฉันเข้าใจอย่างชัดเจน-คุณอัลเบโด้เป็นคนไร้หัวใจ
“คุณอัลเบโด้คือสายเลือดราชวงศ์ที่ว่าสินะคะ แปลว่าเจ้าหญิงมังกรกับคุณอัลเบโด้ก็..”
“ตามที่เธอคิด ฉันกับเจ้าหญิงมังกรคนก่อนได้ให้กำเนิดบุตรของฟัฟนิร์คนต่อไปมาเอง หลังจากนั้นเจ้าหญิงมังกรคนก่อนก็ตายจากไป”
ใบหน้าของคุณอัลเบโด้ดูเจ็บปวด
พอเข้าใจคุณอัลเบโด้แล้ว เหมือนเขาจะนึกถึงเธอที่เป็นเจ้าหญิงมังกรคนก่อน และชิงชังเจ้าหญิงมังกรคนใหม่ที่พรากคนๆนั้นไปจากเขา
ซึ่งนั่นน่ะคือ…แบบนี้นี่เอง
“เจ้าหญิงมังกรคนต่อไปที่ว่าก็คือเธอนั่นแหละ”
คือฉันเองแหละ เจ้าหญิงมังกรคนล่าสุด
เรื่องมันเป็นอย่างนี้เองสินะ ตลอดมาที่ต้องอยู่แต่ในห้องเล็กๆมันเพราะชีวิตของฉันควรเป็นอย่างนั้น
เขาคือพ่อแต่แค่ในทางศีลธรรม เขาไม่ใช่พ่อของฉัน พ่อของฉันเป็นฟัฟนิร์ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ..แต่ว่าตามความรู้สึกแล้ว ทั้งคุณอัลเบโด้และฟัฟนิร์ ทั้งสองไม่ใช่พ่อของฉันเลย
ฉันไม่มีพ่อ แม่เองก็ไม่มี ..ไม่สิ มีอยู่ แต่..เธอไม่อยู่กับฉันแล้วตอนนี้ คุณอัลเบโด้เองก็สูญเสียเจ้าหญิงมังกรที่รักไป
คุณอัลเบโด้มีสิทธิ์ที่จะเกลียดฉัน เขาเกลียดฉันแล้วแน่ๆ ไม่อย่างนั้นตอนที่เล่าเรื่องนี้..เขาคงกุมมือของฉันไว้แล้ว คงปลอบใจฉันแล้วบอกว่าตัวเองเป็นพ่อไปแล้ว
ฉันมัน..ไม่มีอะไรเลย เกิดมาก็เพื่อผลประโยชน์ของคนอื่นเท่านั้น คนรักไม่มีสิทธิ์เลือกเอง เส้นทางชีวิตเองก็ด้วย ไม่ช้าก็เร็วฉันก็ต้องมีลูกและตายจากไปเหมือนเจ้าหญิงมังกรคนก่อนๆ
..ชีวิตฉันมันถูกกำหนดไว้แล้ว ตั้งแต่แรก
คุณอัลเบโด้ลงมาที่ล่างสุดแล้ว เขาเปิดประตูไม้ออกและ–ปรากฏให้เห็นทิวทัศน์เขียวขจีที่ไม่น่าเกิดขึ้นได้ในชั้นใต้ดิน
ทุ่งหญ้าสีเขียวสวยสดงดงาม แม่น้ำเล็กๆและต้นไม้ที่อุดมสมบูรณ์ไม่มากไม่น้อยเกินไป
ภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดยักษ์ที่เหมือนห้องจำลองป่าในฝันนั้นมีหลุมศพอยู่นับร้อย
“ทั้งหมดคือหลุมศพของเจ้าหญิงมังกร สักวันเธอเองก็ต้องนอนอยู่ข้างในนี้ ..”
คุณอัลเบโด้หันหน้ามาหาฉัน ถึงจะมองมาทางนี้แต่ไม่ได้มองฉันหรือแอนที่อยู่ข้างหลัง ไม่ได้มองใครเลย เขาบอกออกไปไกล ..มองหาคนที่ไม่อยู่แล้ว
“จงนึกถึงหน้าที่ตัวเองไว้ซะเจ้าหญิงมังกร เธอจะต้องเป็นอาวุธให้กับอาณาจักรฟัฟนิรื จะต้องอุทิศทุกอย่างให้กับอาณาจักรฟัฟนิร์ ตายเพื่ออาณาจักรฟัฟนิร์ มีทายาทเพื่ออาณาจักรฟัฟนิร์ ต่อให้ไม่เต็มใจแต่ทั้งหมดคือหน้าที่ของเธอ ..ในอนาคตเธอจะต้องแต่งงานกับเจ้าชาย-บุตรของฉันโดยแท้จริง และให้กำเนิดเจ้าหญิงมังกรคนต่อไป”
…ทั้งหมดคือหน้าที่
รู้แล้วล่ะ แต่..กลัว
ฉันไม่อยากทำเลย ฉันกลัว
ฉันยืนขาสั่น ได้แต่ก้มหน้ามองพื้น ..กลัว..ไม่เอา..กลัว..ฉันกลัว..กลัว
ไม่อยากแต่งงานกับใครก็ไม่รู้ ไม่อยากสู้กับใครด้วย ไม่ได้รักอาณาจักรฟัฟนิร์ที่ว่าเลยสักนิด เกลียดที่สุดเลยด้วยซ้ำ ทั้งอย่างนั้นแต่ชีวิตของฉันกลับไม่ใช่ของฉัน มันกลายเป็นของทุกคนเพื่ออาณาจักรฟัฟนิร์ แบบนั้น…ไม่เอานะ
คุณอัลเบโด้มองแรงใส่ฉันที่ไม่ก้าวขามายอมรับ
“ทำไมถึงได้กลัวขนาดนั้นล่ะ สำหรับเจ้าหญิงมังกรแล้วชีวิตไม่มีค่าอะไรอยู่แล้วนี่ ..ทั้งคนก่อนหรือคนก่อนๆอีกเป็นสิบคน ทั้งหมดก็ไม่ต่างกับตุ๊กตาไร้ความรู้สึก ถ้าอย่างนั้นแล้วทำไมเธอถึงลังเลอยู่ล่ะ”
..ทำไมเหรอ
มันแน่อยู่แล้วสิ ก็ฉัน..
“ฉันไม่ใช่ตุ๊กตานะ..ฉันคือมนุษย์…อยากมีชีวิตเป็นของตัวเองเหมือนทุกคน”
ฉันพูดไปร้องไห้ไป ในใจมีแต่ความกลัวต่อโชคชะตาของตัวเอง
“กลัวต่อโชคชะตาสินะ..ทั้งๆที่ตลอดมาไม่เคยมีใครหยิบยื่นชีวิตให้เลยแท้ๆ ต่างกับเธอ”
เธอที่ว่าคงพูดถึงเจ้าหญิงมังกรคนก่อน คุณอัลเบโด้พูดอย่างเจ็บปวด
“ช่างเถอะ เรื่องวันนี้คงเร็วไปสำหรับเธอ จำเป็นต้องจัดการสอนใหม่ทั้งหมด”
คุณอัลเบโด้เดินมาทางฉัน
“เรื่องวันนี้ลืมไปซะ”
เขาพยายามจะคว้ามือฉัน—–ฉันไม่มีแรงขัด ไม่คิดจะขัดขืน ทั้งหมดน่าจะเป็นสัญชาตญาณดั้งเดิมของเจ้าหญิงมังกร
..ฉัน..ฉัน
ไม่อยาก
“ไม่เป็นไรนะคะ”
เธอกุมมือฉันไว้-แอนจับมือของฉันไว้ และปัดมือของคุณอัลเบโด้ออก
แอนยิ้มให้ฉันเหมือนทุกที ..นั่นทำให้ฉันคิดได้
คนที่มอบชีวิตที่คุณอัลเบโด้พูดถึงให้ฉัน นั่นคือแอน
ที่ฉันอยากมีชีวิตเหมือนคนปกติ เริ่มมีความฝันและความปารถนา ทั้งหมดมันเป็นเพราะแอนคนเดียวเลย ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ เพราะเธอคนเดียวที่ทำให้ฉัน ..อยากมีชีวิตเป็นของตัวเอง
แอน..เธอ..เธอผิดแท้ๆ..แต่ฉันโกรธไม่ลง
อยากขอบคุณเสียด้วยซ้ำ เพราะบนโลกนี้มีแค่เธอที่รู้สึกกับฉัน
ตลอดมามีแค่เธอนั่นแหละที่มอบความรู้สึกมากมายให้ฉัน
ขอบคุณ ขอบคุณนะ ฉันจะต้องมีชีวิตของตัวเองให้ได้ จะต้องมีความสุขให้ได้ พร้อมไปกับเธอสำหรับฉันแล้วแอนน่ะ—เธอเหมือนกับแม่ที่ฉันต้องการมาตลอด
ฉันจะพุ่งเข้าไปกอดแอน เธอเองก็รอรับร่างของฉันไว้ ทว่า
“ฉันจะอยู่กับเจ้าหญิงมังกรเ…”
พูดไม่ทันจบร่างของเธอก็ลงไปฟุ๊บกับพื้น ..เลือดไหลออกจากอกของเธอ เลือดได้ปกคลุมผืนหญ้าที่สวยงาม
..เอ๊ะ
ฉันหันไปมองคุณอัลเบโด้ เขาไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น แต่เขารู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น
“ที่แห่งนี้คือประสาทลอยฟ้าของราชวงศ์ ถ้าเกิดราชวงศ์ถูกทำร้ายประสาทจะทำการลงโทษผู้ร้าย ..สมควรแล้ว สาวใช้ที่ไม่รู้จักหน้าที่ตัวเองสมควรตาย”
..
“สาวใช้นั่นน่าจะเป็นคนที่ยื่นชีวิตให้กับเธอด้วยสินะ”
“..ฉันจะ ..จะ”
พูดไม่ได้
สายเลือดของฟัฟนิร์ทำให้ฉันพูดออกมาไม่ได้ เขาไม่ได้กลัวฉันเลยสักนิดเพราะไม่มีทางที่ฉันจะทำร้ายเค้าได้
“ฉัน..ฉัน..อึก”
สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ต่อสายเลือดตัวเอง
ฉันลงไปทรุดลงกับพื้นข้างๆแอนที่นอนมองเพดางชั้นใต้ดิน เธอหรี่ตามองฉันที่นั่งอยู่ข้างๆ
“แอน..อย่าตายนะ”
ฉันพยายามสะบัดร่างของแอนไปมา เธอไม่ขยับเลย แต่แววตาของเธอยังอยู่ดี
เธอยังไม่ตายแค่ขยับร่างไม่ไหว—
“ช่วยด้วย ได้โปรดช่วยแอนด้วย!”
“…”
ฉันวิ่งไปเกาะปลายเสื้ออัลเบโด้
“ขอร้อง ช่วย—”
เขาเตะฉันออก ด้วยแรงที่มากกว่าเขาส่งฉันลงไปนอนกับพื้นเหมืนอกับแอน
“…ทำไม”
“อย่ามาแตะ ..อย่ามาจับตัวฉัน ไอ้ตัวประหลาด” อัลเบโด้มองฉันจากที่สูงอย่างเหยียดหยาม “มังกรสวะอย่างแกไม่สมควรได้รับการช่วยเหลือ ทั้งชีวิตและความรัก แกไม่จำเป็นต้องมีมัน ใช้ชีวิตอยู่ในฐานะอาวุธก็พอ ..อย่างแกไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรทั้งนั้น”
อัลเบโด้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ใบหน้าเขาดูสิ้นหวังเหมือนกับฉัน ..พวกเราคล้ายกันสมกับเป็นพ่อลูกในนาม
ฉันอยากจะหัวเราะออกมา ..
“คนรับใช้ที่รักของแกก็ต้องตาย สมควรตาย …เรื่องมันแค่นั้น ตลอดมาเลือดของแกก็ใช้ชีวิตอย่างนั้นมาตลอด ไม่เห็นต้องกังวลอะไรเลย ..”
พูดจบเขาก็หันหลังให้และเดินออกจากห้องใต้ดิน ปล่อยให้ฉันอยู่กับแอนตามลำพัง
…
“..แอน..ได้สติรึเปล่า”
ฉันพยายามเรียกแอน-เธอพยักหน้าให้
“ได้ยินค่ะ”
“..แอนรอดไปให้ได้นะ” ฉันยิ้ม “ช่วยสอนเรื่องเกี่ยวกับชีวิตให้ฉันมากกว่านี้ได้รึเปล่านะ?”
“..เรื่องนั้นคงจะ”
ไม่ได้นี่เอง คงอย่างนั้นก็ตอนนี้ร่างของแอนมัน..ไปต่อไม่ได้แล้ว
ฉันฟุ๊บหน้าลงกับตัวแอน ปล่อยให้น้ำตาไหล
“..ทำไมกันเล่า
“ทำไมชีวิต..มันถึงได้เป็นแบบนี้กัน
“..ชีวิตเป็นของฉันไม่ใช่หรือไง ในหนังสือบอกว่าชีวิตเป็นแค่ของฉันคนเดียวไม่ใช่รึไง!”
ไม่เท่าเทียมเลย โลกนี้มันโหดร้าย แอนที่ใจดีกับฉันแค่คนเดียวก็กำลังจะจางหายไป
ในโลกแบบนี้..ฉันอยากตาย..ไม่อยากอยู่แล้ว ชีวิตแบบนี้ทิ้งๆไปซะได้ก็ดี
“ฉันขอพูดอะไรสักหน่อย..นะคะ”
แอนพูดอย่างทุรักทุเร น้ำเสียงเต็มไปด้วยความลำบาก แค่พูดนิดเดียวเธอก็ลำบากแล้ว
“ฉันมีลูกอยู่คนหนึ่งคะ ..เป็นเด็กที่คล้ายกับท่าน ..เป็นเด็กน่ารักคะ”
แอนจับมือฉันอยู่ ต่อให้เธอใกล้จะตายแต่ก็ยังไม่ละมือออก
“คือฉัน..ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ…ท่านสนใจ” แอนพูด “สนใจเป็นลูกของฉันไหมคะ?”
ในใจของฉันตลอดมาก็เป็นอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องคิดอะไรให้มากความ ฉันรู้ใจตัวเองดี..ตลอดมาเธอคือแม่ของฉันเพียงคนเดียว
“ตก..ตกลง ฉันตกลงแอน ให้ฉันเป็นลูกเธอด้วย ขอร้องล่ะ..ตลอดมา..สำหรับฉัน..เธอคือแม่อยู่แล้ว”
ฉันดีใจ ดีใจที่แอนเห็นฉันเป็นลูกเหมือนกัน
“ดีใจจังค่ะ”
พวกเราคิดเช่นเดียวกัน…แอนเร่งพูดต่อ
“จะว่าไปท่านยังไม่มีชื่อสินะคะ”
“..ใช่”
“ฟังนะคะ นับจากนี้ท่าน ..ไม่สิ ลูกไม่ใช่เจ้าหญิงมังกร ลูกชื่อว่า ..”
เธอคิดชั่วหนึ่ง
“ชื่อ ‘หนิง’ ที่แปลว่า ‘ความสงบ’ ..แม่ขอตั้งชื่อนี้ให้ลูกในวาระสุดท้าย ..เพื่อขอภวนาให้ลูก..พบเจอแต่ความสงบนะ”
‘หนิง’ ตั้งแต่วันนี้ฉันชื่อว่าหนิง ..ไม่ใช่เจ้าหญิงมังกรของทุกคน แต่เป็นหนิงที่เป็นตัวฉันเอง
“อา ..อยากให้หนิงได้เจอกับ ..สักครั้งจังนะ ลูกทั้งสองคนต้องเข้ากันได้แน่ๆ”
กล่าวจบตาของเธอก็ไร้แวว ปากปิดเงียบไป ร่างไร้ลมหายใจอย่างสมบูรณ์
เธอตายแล้ว
..
“..แอน”
ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไป ..เธอคงไม่อยากให้ลูกของตัวเองตายเร็วหรอก เพราะอย่างนั้นฉันจะไม่อยากตายเด็ดขาด ..จะใช้ชีวิตอย่างเต็มที่
เธอคงไม่อยากเห็นลูกตัวเองร้องไห้ด้วยเพระาอย่างนั้นฉันจะไม่ร้องไห้เด็ดขาด
จะต้องทำให้ได้ ..เพื่อเธอและตัวฉันเอง
น่าเสียดาย
หลังจากวันนั้นฉันก็ลืมทุกอย่างในวันนี้ ความทรงจำข้ารับใช้ของราชวงศ์ดัดแปลง เรื่องในวันนี้กลายเป็นแค่ความฝันปลอมๆ ความจริงกลายเป็นของปลอม ของปลอมกลายเป็นความจริง ฉันรู้เพียงแค่ว่าแอนหายไป ..เธอหายไปโดยไม่บอกกล่าวฉัน ฉันรูัแค่นั้น
เรื่องราวลูกของเธอฉันก็ไม่รู้ เรื่องที่เธอตายฉันไม่รู้ เรื่องที่ฉันกลายเป็นลูกของเธอฉันก็ไม่รู้ จะรู้ก็เพียงแค่ ..ความปารถนาของตัวเอง
นี่คือที่มาความโหยหาของฉันอย่างหนึ่ง ..ฉันโหยหาที่จะเจอเธออีกครั้ง-ไม่ใช่ ฉันปารถนาที่จะมีชีวิตที่มีความสุข และไปเจอกับลูกของเธออีกครั้ง นี่แหละความต้องการของฉันในวันนั้น
แม้ว่ามันจะถูกลบหายไปทั้งหมดก็ตาม แต่..สิ่งหนึ่งที่ฉันได้รับมาคือ—ชื่อของฉัน
มีแค่ชื่อที่ฉันไม่มีวันลืม ชื่อ ‘หนิง’ คือชื่อที่ฉันได้รับมาจากคนที่สำคัญที่สุดในชีวิต
ทั้งหมดคือเรื่องราวช่วงอายุสิบขวบ ก่อนที่อีกสองปีเศษๆให้หลัง ในงานวันเกิดครบรอบสิบสามปีของฉัน ฉันจะได้พบกับ ..สองคนนั้น
และเกิดความโหยหาใหม่ขึ้นมาอีกครั้ง
เรเซอร์และยูจิ สองคนนั้น..คือคนสำคัญที่ทำให้ฉันจำเรื่องในวันนี้ได้ ในตอนที่ได้สูญเสียคนสำคัญไปอีกแล้ว
เหมือนกับครั้งก่อนตรงที่ฉันสูญเสีย แต่ต่างกันตรง ..ที่ฉันไม่สามารถทนรับความเศร้าได้อีกแล้ว
ทำไมฉันต้องสูญเสียตั้งเยอะขนาดนี้ด้วยกัน ทั้งแอน ทั้งยูจิ พวกเขาตายหมด..ทำไมฉันถึงมีชีวิตอย่างที่อยากไม่ได้กัน
..ทำไมฉันถึงได้แต่ใช้ชีวิตอยู่ในกรงกัน
ทั้งหมด..ฉันรับไม่ไหว มันมากเกินไปแล้ว
ไม่เอาอีกแล้ว ..พังให้หมดเลย ทั้งตัวฉันและโลกนี้ อยากจะทำให้พังทั้งหมด
สุดท้ายฉันจะได้ตายๆไปให้จบเรื่องสักที—-ชีวิตฉันตอนนี้ไม่เหลืออะไรแล้วนี่นา
ไม่เหลืออะไร—-วินาทีที่คิดอย่างนั้นกระจกก็ได้แตก
ฉันเห็นทิวทัศน์ข้างนอก เห็นท้องฟ้าและเห็น–เรเซอร์ที่ยืนเกาะบางอย่างอยู่ตรงหน้าฉัน
เขามองมาที่ฉัน และฉันก็คิดขึ้นมาได้
ไม่ใช่แค่เรเซอร์คนเดียว ..ไอริสคนหนึ่ง .. อีกหลายคน..ฉันยังมีอยู่นี่นา
ไม่ใช่แค่พวกเขาที่วิทยาลัยเวทมนตร์ พี่ๆที่ลานแข่งกินจุมากมายที่คอยสอนเทคนิคการกินให้ฉัน กรรมการที่คอยเป็นห่วงว่าฉันจะฝืนกินจนร่างกายรับไม่ไหวหรือเปล่า คุณป้าร้านขายอาหารที่คอยสอนการทำอาหารให้ฉัน ให้ข้าวกับฉันเยอะเป็นพิเศษตอนนั่งกิน ..ทั้งหมดนั่นคือคนสำคัญ ฉันยังมีอยู่ไม่ใช่เหรอ?
คิดแง่ดีเกินไป รู้ ฉันรู้ดี แต่..จะให้เมินเฉยจริงๆเหรอ? พวกเขาทุกคนจะให้ฉันเมินเฉยมันได้เหรอ? ในเมื่อความจริงที่ว่ามีอยู่ยังมี แล้วฉันจะทำลายไปเพื่ออะไร? ..สักวันต้องสูญเสียอีก ไม่อยากเลย แต่..มันใช่ข้ออ้างให้ทิ้งทุกอย่างไว้เหรอ?
อา ..ถึงจะอย่างนั้น แต่ฉันคงหยุดตัวเองตอนนี้ไม่ได้
จำเป็นต้องมีใครสักคนช่วยหยุด ช่วยสู้ชนะฉัน
เรเซอร์มองหน้าฉัน เขารู้ว่าฉันอยู่ตรงนี้ ..แบบนี้นี่เอง เรเซอร์คิดจะมาช่วยฉันสินะ
เอาสิ ชนะฉันให้ได้แล้วช่วยฉันทีสิถ้าเก่งจริง ถ้าเกิดทำได้ ..จะพูดขอบคุณสักคำให้ล่ะกันนะ
สำหรับเรเซอร์ที่ฉันกัดด้วยมาตลอด การพูดคำขอบคุณมันยากซะจนตายไปยังดีกว่าเลย ..หึ หึ นึกถึงหน้าหมอนั่นที่ขำฉันที่ฝืนพูดขอบคุณแล้วก็หงุดหงิดปนขำขึ้นมาเลย
ไม่อยากยอมรับ แต่ในมุมของฉันเรเซอร์คือเพื่อนล่ะ เป็นเพื่อนที่คุยด้วยแล้วสนุกทุกครั้ง เป็นคนประเภทที่ไม่อยากพูดขอบคุณหรืออะไรจากใจจริงให้ฟังเลยก็จริง แต่แค่ครั้งนี้…เอาเป็นว่า
จะพูดอย่างซื่อตรง แค่ครั้งนี้จริงๆนะนะ ..ได้โปรด
ได้โปรดช่วยฉันด้วย