เกิดใหม่เป็นตัวร้ายโหลยๆแล้วทำไม? ผมจะช่วยน้องนางเอก(อวย)ของผมเอง!! - ตอนที่ 61: โซเฟีย (2)
< < Sec 2 > >
ผมเดินตรงเข้าไปในหอของโรงเรียน จนถึงทางแยกระหว่างหอชายและหอหญิง ..ตรงน้ำพุระหว่างสองหอ ไอริสกำลังยืนรอผมอยู่
“มีธุระอะไรกับหอหญิงหรือคะ?”
“ยังไม่ได้เข้าไปเลยแท้ๆ” ผมหรี่ตามอง “เป็นสตอกเกอร์รึไง?”
“ล้อเล่นหรอกค่ะ”
ไอริสจ้องผมอย่างจริงจัง
“ขอถามอีกครั้ง มีเหตุอันใดกับฉันรึเปล่าคะ?”
“เธอรู้เรื่องโซเฟียอยู่แล้วสินะ”
“…”
“ไม่ต้องตอบหรอก แค่อยากยืนยันเท่านั้น ..”
ผมเดินเข้าไปประจันหน้ากับไอริส
“มีข้อเสนอมาแลกเปลี่ยนด้วยหน่อย ช่วยฟังทีได้มั้ย”
“..ยินดีค่ะ”
****
วันต่อมาผมลาเรียนโดยไม่บอกเหตุผลอะไร
“เอาละ”
ผมหยิบเงินในกระปุกทุกบาททุกสตางค์ของตัวเองออกมา ..มีจำนวนมากระดับที่หลายคนต้องใช้เวลาเป็นปีๆในการหามันมา
“ตอนเป็นนักผจญภัยได้เงินมาเยอะพอตัวเลยนี่นะ”
ทั้งหมดเป็นผมพลอยได้จากการผจญภัยของผม–ไอ้เงินเก็บลับนี่น่ะ
ผมกำเงินแน่น และตรงออกจากหอพักโดยไม่ให้ใครสะกดรอยได้
****
ผมปลอมหน้าตัวเองเหมือนกับเมื่อวาน และตรงไปที่โซนประชาสัมพันธ์ของตลาด ผมขอเช่าพื้นที่ตรงข้ามร้านของโซเฟีย 1 เดือนเต็ม โดยที่จ่ายเงินเต็มจำนวนในคราวเดียว
ร้านที่เปิดเป็นร้านขายสมุนไพร ซึ่งติดต่อจัดการจ้างคนมาขนของให้ภายในวันเดียว
ทั้งหมดเตรียมการเสร็จตั้งแต่บ่าย ผมนั่งอยู่หน้าร้ายตั้งแต่บ่าย นั่งอยู่เฉยๆจนตกเย็น แล้วเห็นโซเฟียเดินผ่านมา ..เธอสังเกตุเห็นผม
“..คุณอลันแมน?”
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ”
“แค่เมื่อวานเองค่ะ ว่าแต่ว่า ..คุณเปิดร้านเหรอ?”
“เช่าเปิดแค่ครู่เดียวน่ะครับ ผมอยากลองเปิดประสบการณ์ใหม่บ้าง”
“ฮะๆ มีเงินเหลือจังเลยนะคะ” โซเฟียเดินมาหาผม พร้อมกับยื่นซองสีน้ำตาลให้ “เงินสองหมื่นเมื่อวานน่ะคะ”
“ขอบพระคุณมากครับ”
ผมรับไปโดยดี
“ทางฉันต่างหาก”
โซเฟียผงกหัวให้ผมรัวๆ เห็นท่าทางเช่นนั้นแล้วก็ทำให้หลุดหัวเราะออกมา
เมื่อคุยกันเสร็จสรรพพวกเราจึงแยกย้ายทำงานกัน ผมขายสมุรไพรอย่างเรื่อยๆ เพราะไม่มีคนซื้อ ส่วนโซเฟียบริการลูกค้าอย่างขันแข็งเหมือนวันก่อน
ว่างๆก็แวะคุยกับโซเฟีย(ว่างตลอดเวลา) ตอนเลิกงานก็ชวนโซเฟียคุยด้วยเล่นๆในฐานะร้านตรงข้าม
ผมทำเช่นนั้นวงไปวงมาหลายวัน โดยที่ไปเรียบตามปกติควบไปด้วย บางวันก็ช่วยโซเฟียพาเด็กหลงไปส่งผู้ปกครอง หรือช่วยพ่อค้าแม่ค้าละแวกนี้หลายต่อหลายคน จนพักนี้เริ่มสนิทกับโซเฟียแล้วในนามของอลันแมน
“เป็นยังไงบ้างคะ? คุณอลันแมน”
โซเฟียเข้ามาถามผมในช่วงตลาดเลิก
“พักนี้ขายไม่ออกเลยละครับ”
พูดให้ถูกขายไม่ออกตั้งแต่วันแรกเลยละวุ้ย
“นั้นหรือค่ะ ลำบากแย่เลย”
“ไม่หรอก ขายออกบ้างแหละ ..มีคุณป้าที่ไปช่วยวันก่อนซื้อสมุนไพรมิตรภาพไปน่ะ”
“สมุนไพรมิตรภาพ?”
“หมายถึงสมุนไพรที่ซื้อไปเพราะเห็นแด่มิตรภาพที่มีให้กัน ปราศจากความอยากใดๆ”
“..ฮิฮิ แบบนั้นนี่เอง”
โซเฟียหัวเราะคิกคักน่ารักสมวัย—-
“–ได้กำไรแล้วละเว้ย”
“..เอ่อ”
“ได้กำไรมันเต็มๆเลยละเว้ย!”
โซเฟียแก้มแดงหน่อยๆ
“คะ คุณอลันแมนหมายถึงอะไรคะเนี่ย?”
เหมือนจะเข้าใจ และไม่เข้าใจไปในหัว
ผมแสยะยิ้มแล้วโพ่งประโยคเพลย์บอยให้หญิงสาวแสนไร้เดียงสาฟัง
“กำไรของฉันคือรอยยิ้มของเธอไงละ คุณโซเฟีย”
..โซเฟียแก้มแดงก็จริง แต่เหมือนไปทางเอือมระอามากกว่า
“ขอบพระคุณค่ะ”
“ไม่หรอก ทางนี้ต่างหากขอโทษที่ลามปามนา”
ถ้าแค่ภายนอกอายุผมมันปาไปจะสี่สิบอยู่แล้ว ไอ้ลุงจะสี่สิบดันไปแซวสาวน้อยวัยละอ่อนเนี่ยมัน ..ทุเรศอะ ไม่ไหว
“มะ ไม่หรอกค่ะ แค่แซวเล่นกันเอง!”
“อืม..”
–พลันใดนั้นโซเฟียก็หัวเราะขึ้นมา
ผมยิ้มรับรอยยิ้มของโซเฟีย—ว่าแล้วเชียว กำไรจริงๆด้วย
วันต่อมาผมไม่เห็นโซเฟีย ..
“..คุณเจ้าของร้าน โซเฟียแกไม่มาเหรอ?”
“เห็นว่ามีธุระไปเยี่ยมบ้านคุณพ่อคุณแม่เขาน่ะ”
“เยี่ยมบ้านพ่อแม่เองเรอะ ..นึกว่าเจออะไรซวยๆซะอีก”
ว่ากันตามตรง–ผมคิดไม่ผิดทีเดียว
****
(พวกท่านจะเป็นยังไงบ้างนะ) ฉันคิดเช่นนั้นพลางเดินไปอย่างใจจดใจจ่อ เพราะกำลังจะได้พบกับท่านพ่อ และท่านแม่ที่ไม่ได้เห็นหน้ากันเป็นเดือนๆเพราะฉันไปอาศัยอยู่หอในโรงเรียนเวทมนตร์ ‘เรดฮอต’ แทน
“คิดถึงจังเลยนะ”
โซเฟียพึมพำขึ้นก่อนจะเร่งฝีเท้าตัวเอง ทำให้มาถึงหน้าบ้านโดยเร็ว ..เอ๊ะ?
(..ทำไม..บ้านถึงได้..) ฉันมองไปที่หน้าประตูบ้านซึ่งถูกทุบจนพัง พอตั้งสติก้าวเข้าไปได้ก็พบว่าภายในบ้านถูกทุบตีจนเละไปหมด (..เกิดอะไรขึ้น—)
โซเฟียเดินเข้าไปในตัวบ้าน ก่อนจะพบหน้าพ่อและแม่ที่นั่งอยู่กับเก้าอี้ ด้วยสีหน้าที่อดอะไรตายอยาก …
“..ท่านพ่อ..ท่านแม่? ..ทำไม”
พ่อสะดุ้งเฮือกเมื่อพบโซเฟีย เขาหน้าเปลี่ยนสีจ้องมาทางโซเฟียก่อนร้องแผดเสียงออกมา—
“พ่อขอโทษ โซเฟีย”
“..ทำไมต้องขอโทษด้วยละ”
“ทั้งหมดเป็นเพราะพ่อเอง ..”
โซเฟียเดินมาตรงหน้าผู้เป็นพ่อ และคลุกลงกับพื้น เธอจับมือของพ่อและแม่เอาไว้
แม่หลั่งน้ำตาออกมา
“ขอโทษนะโซเฟีย” แม่ร้องไห้ออกมาอย่างไม่ปิดบัง ..
(..ต้องการอะไรจากครอบครัวฉันกันนะ)
“อ้าวๆ บังเอิญจริงเชียว”
เสียงที่คุ้นหูดังขึ้น—โซเฟียหันหลังกลับไปพบกับ ‘การ์ป’ ที่ตอนนี้กำลังเสพสุขกับภาพตรงหน้าอย่างน่ารังเกียจ
เจ้าหนี้หลักของโซเฟียคือตระกูลของการ์ป ..คนที่บีบวงอัดใส่โซเฟียก็คือการ์ปด้วยเช่นกัน
“ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย”
“ถามได้—-คิดว่าตูต้องอับอายแค่ไหนฟร้ะ กับชีวิตในโรงเรียนที่พวกแกขยี้มันทิ้งน่ะ!” การ์ปหัวเราะลั่น “ถึงเวลาชดใช้ละเว้ย เริ่มจากแก ต่อไปก็เป็นคนรอบตัวของไอ้ยูจิ ก่อนจะจบที่ยูจิมัน”
การ์ปเดินมาหาโซเฟีย พร้อมกับโยนใบแจ้งหนี้มาให้
“มีจ่ายพอเปล่า?”
“…”
“แน่นอนมีวิธีอื่นให้ลองดิ้นดูอะนะ”
“ช่วยทีนะ”
“แน่นอน แน่นอน”
การ์ปหันหลังกลับ พร้อมกวักมือเรียกโซเฟียเยี่ยงหมาแมว
“ตามมาสิ”
****
“ตามมาสิ”
หมอนั่นแสยะยิ้มอย่างน่ารังเกียจ ..รอยยิ้มของเรเซอร์ยังดีกว่าร้อยเท่าเลย
ฉันลุกขึ้น และเดินตามไปอย่างไม่มีทางเลือก—
“อย่าไปนะโซเฟีย!”
ท่านพ่อพยายามจะรั้งฉันไว้ แต่ฉันก็สลัดแขนออก แล้วเดินไปต่อ
…มันมีทางเลือกที่ไหนกันละ งี่เง่ากันจังเลยนะ เพราะเอาแต่ทำตัวแบบนี้ไงละ ..ถึงปกป้องอะไรไว้ไม่ได้เลย
“ไม่ว่าอะไรก็จะทำ ต่อให้แลกกับร่างกายก็ยอม”
“ร่างกายแกมีค่าตายแหละ ที่ฉันจะทำมันสุดยอดกว่าที่คิดอีกนะจะบอกให้”
…จะทำอะไรกันแน่
“ตามมาก่อนเถอะ”
ฉันตามการ์ปไปแต่โดยดี—-
—พักนี้ฉันเริ่มสนิทกับคุณลุงคนหนึ่ง ถ้าหากไม่เกิดเรื่องอะไรฉันจะพูดเกี่ยวกับเขาให้ครอบครัวฟัง …
“แกทำงานอยู่ตลอดเย็นสินะ?”
“..ใช่”
“เข้าทางเลยนี่หว่า อะฮ่าๆๆๆ!” การ์ปหัวเราะลั่น “ตระกูลฉันเป็นผู้ดูแลตลาดนั้นละนะ”
พอทราบอยู่บ้างเรื่องๆนั้น
“แกไม่เข้าใจสินะว่าจะเกิดอะไรขึ้นน่ะ?”
“ถ้าไม่บอกก็ไม่รู้หรอก”
“นั่นสินะ!”
การ์ปหัวเราะราวกับว่า–เขาฝืนทำมัน
ไม่นานฉันก็มาหยุดอยู่ที่หน้าตลาดแสนคุ้นเคย อันเป็นที่ทำงานพิเศษ
เมื่อมาถึงพี่ประชาสัมพันธ์ก็ยิ้มทักทาย
“โซเฟียไหนบอกว่าจะไปเยี่ยมที่บ้านไงจ๊ะ ..จะว่าไปมากับท่านการ์ปด้วยเนี่ย มีธุระอะไรเหรอ?”
“..คือ”
“หนวกหูจริง เป็นแค่สามัญชนก็อย่าพูดทักขุนนางตามใจชอบสิ” การ์ปถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ประชาสัมพันธ์ให้ทุกคนไปยืนรอหน้าร้านของโซเฟียซะ ไอ้สามัญชน”
พี่ประชาสัมพันธ์คิ้วกระตุกหน่อยๆ ก่อนจะพยักหน้ารับเพราะไม่มีทางเลือก ..อีกฝ่ายเปรียบได้ดั่งเจ้าของตลาดแห่งนี้ จะไล่ใครออกหรือทำอะไรกับใครก็ได้
ฉันเดินไปตามทางที่คุ้นเคย จนมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านของตัวเองซึ่งมีคนอยู่มากมาย เนื่องจากประกาศเมื่อสักครู่
การ์ปมองไปรอบๆ พอเห็นว่าทุกคนมากันครบแล้วก็โพ่งขึ้น
“โค้งคำนับซะ ไอ้พวกเศษเดน”
..ทุกคนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่แปลกใจว่าทำไมฉันถึงมากับการ์ป แต่ขั้นเบื้องต้นก็จำยอมก้มให้การ์ปก่อน
“ดีมาก ว่านอนสอนง่ายแบบนี้แหละดี”
การ์ปตบมือ ก่อนจะผายมือมาทางฉัน
“ยัยนี่เป็นไอดอลของที่นี่สินะ?”
การ์ปสังเกตุพฤติกรรมของหลายคน ทำให้อนุมานได้ว่าจริง
“แบบนี้นี่เอง …น่าสนุกจริงๆ—ฟังไว้ซะ!”
หมอนั่นตะโกนขึ้นด้วยรอยยิ้มสดใสร่าเริง
“นับจากวันนี้ฉันขอแบล็คลิสต์โซเฟีย ห้ามให้หล่อนทำงานที่นี่!”
—-หา!?
ทุกคนพากันตื่นตระหนก ฉันเองก็ไม่ต่างกันนัก
“พะ พูดเรื่องบ้าอะไรน่ะ แบบนั้นมันไม่แฟร์เลย!”
ใช้อารมณ์ส่วนตัวมาตัดสินกันเนี่ยนะ
“ฉันเป็นเจ้าของตลาดนะเว้ย—มีสิทธิ์เถียงเรอะแกน่ะ”
การ์ปเดินเข้ามาและกระซากผมฉันสุดแรง
“อึก!”
“อย่ามาต่อปากต่อคำกันให้มาก เป็นแค่ขุนนางชั้นต่ำแท้ๆ”
…ฉันจ้องอีกฝ่ายกลับด้วยความคับแค้นใจ
“มีอะไรจะพูดรึไง? ลองพูดลาเจ้านายเก่าหน่อยเป็นไง”
ว่าแล้วการ์ปก็โยนฉันลงกับพื้น ไปทางคุณเจ้าของร้านที่ฉันทำงานอยู่
“..โซ..เฟีย”
“…อย่าสนใจเลยค่ะ”
ฉันฝืนยิ้มให้โดยไม่เต็มใจ
“ฉันสบายดี”
“…ทะ ท่านการ์ป ไม่สามารถผ่อนปรนได้เลยหรือไงครับ!? โซเฟียเขาเป็นคนสำคัญของตลาดแห่งนี้นะ!”
“หนวก–หู ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน แค่นังนี่คนเดียวไม่ทำให้ตลาดเจ๊งหรอกน่า”
“แต่ว่า”
“อย่ามาต่อปากต่อคำนะ!!”
การ์ปวิ่งเข้ามาและอัดศอกใส่หน้าคุณเจ้าของร้าน จนกระเด็น และไม่รีรอ การ์ปคิดจะเข้าไปซ้ำ ทว่า—-คุณอลันแมนเข้ามาขวางไว้ก่อน
“คุยดีๆก่อนเถอะครับ ท่านการ์ป”
“…เชอะ ทำตัวยุ่งยากกันชะมัด”
การ์ปยกมือขึ้นฟ้า
“เอางี้เป็นไง แฟร์ๆเลย ..พวกที่ไม่อยากให้โซเฟียโดนไล่ออกก็ยกมือซะ แล้วออกไปพร้อมกันกับนังนี่เลย ไปกันให้หมดเลยไอ้พวกสามัญชน”
..ทันทีที่การ์ปพูดจบ สายตาทุกคนได้จับจ้องมาทางฉัน
ทุกคนต่างพากันเงียบ ..ไม่สามารถทำอะไรได้ อนาคตของตัวเองอยู่ที่การตัดสินใจนี้ บางทีถ้าเลือกจะออกไปพร้อมกับฉัน ..อาจจบลงโดยที่ไม่มีงานล่อเลี้ยงครอบครัวก็ได้
..ฉันถูกทุกคนทิ้งแล้วละ อย่างสมเหตุสมผล
…เพราะแบบนี้ไงเล่า ถึงได้เกลียดคนดี ที่เหมือนกับท่านพ่อและท่านแม่ ..เพราะพวกเขาเป็นคนดีมากเกินไปเลยพลาดโดนโกง และแพ้ในศาลที่ตัวเองเชื่อมั่นโดยปราศจากความยุติธรรม สุดท้ายก็รามมาถึงฉันที่เป็นลูกสาว ..ตอนนี้ชีวิตได้พังไปหมดแล้ว เพราะความเป็นคนดีของตัวเองนั่นแหละ
เกลียดที่สุดเลยการเป็นคนดีน่ะ ..ไม่ชอบเลยสักนิด คนดีไม่สามารถอยู่ในสังคมที่โหดร้ายนี้ได้ ..ฉันจึงอยากเป็นนักเลง เพื่อที่จะอยู่ในสังคมและปกป้องทุกคนได้
“..แต่สุดท้ายก็ยังเปลี่ยนตัวเองไม่ได้” ฉันร้องไห้ออกมา “ฉันยังเป็นตัวเองที่อ่อนแอเหมือนเดิม ไม่สามารถเป็นตัวเองที่แข็งแกร่งได้”
ตรงอกมันเจ็บ ..ชีวิตหลังจากนี้จะมีตอนจบยังไงฉันมองไม่เห็นเลย มันมืดสนิท ..ปวดเหลือเกิน—ตอนนี้อยากตายให้ความเจ็บปวดเหล่านั้นหายไปเหลือเกิน
“ฉันไม่อยากเป็นตัวฉันเลย–ฉันอยากเป็นตัวเองที่แข็งแกร่ง”
ฉันได้แต่ยืนรอจุดจบมาถึงก็เท่านั้น ..จุดจบในฐานะผู้อ่อนแอ
ความผิดของฉันคือความอ่อนแอ——-ทว่าคนคนนั้นกลับยกมือขึ้นมา สวนทางกับกระแสคน
“..อลันแมนผู้นี้ขอลงหนึ่งเสียง ที่จะออกไปพร้อมกันกับโซเฟีย”
คุณอลันแมนยกมือขึ้นฟ้า ปราศจากความกลัวใดๆ—เขาคนนั้นเหมือนกับแสงสว่าง …
ดวงตาฉันเบิกกว้าง จ้องไปยันแผ่นหลังของคุณอลันแมน ..
“แค่แกคนเดียวจะเปลี่ยนอะไรได้” การ์ปผงกหัวลงพื้นพลางหัวเราะเบาหวิว “เปลี่ยนอะไรไม่ได้หรอกเฟ้…เฟ้ย?”
ทันทีที่การ์ปเงยหน้าขึ้นมา เขาก็พลันหน้าเปลี่ยนสีไป
—-หากมีแสงส่าวแรกสาดส่องลงมา แสงต่อไปก็จะตามๆกันมา
ทุกคนในที่แห่งนี้ยกมือขึ้นมา ไม่เว้นแม้แต่ยาม หรือพี่ประชาสัมพันธ์ ..ไม่เว้นพ่อค้าแม่ค้าที่ที่บ้านมีครอบครัวต้องดูแล—ทุกคนยกมือพร้อมกัน
…น้ำตาหยดลงจากใบหน้าของฉัน
“—ทุกคน”
เพื่อฉันคนเดียว ทุกคนยอมทิ้งอนาคต
ทันใดนั้นระเบิดเสียงตะโกนของผู้คนได้ดังขึ้น
“โซเฟียคอยตามลูกชายฉันที่หลงทางให้ทุกวันเลยนะ!!”
“ที่ตลาดมันเริ่มมีชีวิตชีวิตก็เพราะโซเฟียนั่นแหละ แกเอาบ้าอะไรมาคิดฟร้ะ ถึงคิดจะถอดเธออกน่ะ!”
“ไปปรึกษาป๊ะป๋าก่อนดีมั้ยวะ ไอ้เด็กเปรต!”
“อย่ามาพรากโซเฟียไปจากเรานะเฟ้ย!!”
“อย่าคิดว่าพวกตูจะยอมทำตามทุกอย่างเชียวละ!!”
“เพราะโซเฟียเลยทำให้ฉันคืนดีกับภรรยาได้ แกไม่มีสิทธิ์ไล่เธอออก ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ตาม!!”
..ทุกคนก่นด่าการ์ปกันไม่ขาดสาย ฉันได้แต่ยืนอึ้งมองดูเสียงพูดที่ราวกับห่าเสียงฝนระรึม
“..เอาจริงเหรอ?”
ฉันพึมพำขึ้นมา—
“—เออสิ ทุกอย่างที่เธอทำมา ไม่ได้สูญเปล่าหรอกนะ ..นี่แหละวิธีปกป้องทุกสิ่งของเธอที่ไม่เหมือนใคร”
…ไม่จำเป็นต้องแข็งแกร่งก็ได้
คุณอลันแมนยิ้มให้ฉัน
“ไม่จำเป็นต้องเป็นอะไรสักอย่างที่ไม่ชอบเลยนี่ เป็นตัวของตัวเองก็พอแล้ว”
“แต่ว่า..ตัวฉันคนเดิมมันอ่อนแอ”
“ทุกคนล้วนอ่อนแอเหมือนกันหมดนั่นแหละ แต่ดูสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้สิ”
คุณอลันแมนชี้ไปทางผู้คนที่ลุกขึ้นสู้เพื่อฉัน
“เพราะอ่อนแอนั่นแหละ ทุกสิ่งจึงได้ริเริ่มในการเชื่อมถึงกัน—และเพราะเชื่อมถึงกันนั่นแหละ พวกเราจึงไม่ได้อ่อนแออีกต่อไป”
เขายื่นมือมาให้ฉัน
“เธอเองก็ยกมือด้วยสิ โซเฟีย”
—บ้าจังเลยนะ ทุกคนเลย บ้าสุดๆ
“ค่ะ!”
ฉันปาดน้ำตาออก และยกมือขึ้นฟ้าตามทุกคน
“ฉันด้วยอีกเสียง!”
ทุกคนร้องยินดีกับเสียงสุดท้ายของฉัน …การ์ปได้แต่มองไปรอบตัวด้วยใบหน้าที่คล้ายจะร้องไห้
“บ้าอะไรฟร้ะ ..ถ้าลาออกกันหมดแบบนี้ฉันก็เสียหายสิ”
ฉันเข้าไปประจันหน้ากับการ์ปอย่างเท่าเทียม
“ใช่แล้ว เช่นนั้นคิดดีแล้วหรือยังที่จะท้าทายกับเสียงของสามัญชนที่นี่น่ะ ..ทุกคนไม่ต้องการสิ่งที่นายต้องการ รู้อย่างนั้นแล้วยังคิดจะฝืนบังคับดันทุรังทำลายทุกอย่างอีกรึเปล่าละ?”
ทุกก้าวที่ฉันก้าวเท้าไป การ์ปจะถอยหลังตามๆไป—ทางเราเหนือกว่า
“—อย่าเอาแต่ทำเมินสิ อย่าเอาแต่หลอกตัวเอง อย่าเอาแต่ถอยหนี—ฟังได้แล้ว เสียงของทุกคนที่นี่น่ะ!”
การ์ปจนมุมแล้ว
“–อย่ามาล้อเล่นนะเฟ้ย!! เขายังฝืนต่อ “ไล่ออกมันให้หมดนั่นแหละ เป็นแค่สามัญชนอย่าถือตัวเหนือกว่าหน่อยเลย!”
“โง่เขลา! ไม่ใช่เพราะสามัญชนหรือไง นายถึงได้ยืนอยู่เหนือทุกคนได้น่ะ”
“ไม่ฟังเฟ้ย!! ออกไปให้หมดซะ พวกแกทุกคนเลย!!!”
—-จังหวะนั้นเสียงฝีเท้าได้ดังขึ้น
อัศวินเวทมนตร์ได้วิ่งแหวกฝูงชนมาล้อมตัวการ์ปไว้
“…หา?”
เหล่าอัศวินหยิบเอกสารราชการออกมาโชว์ให้ดู ซึ่งเนื้อความเขียนโดยย่อไว้ว่า— ‘ตระกูลของการ์ปได้ทำผิดกฎหมายหลายอย่าง จึงถูกถอดจากยศขุนนาง และตลาดแห่งนี้’
…การ์ปตัวแข็งทื่อ ก่อนจะสติแตก
“บ้าอะไรฟร้ะเนี่ย!!!!!”
“ช่วยตามกันมาด้วยครับ หากขัดขืน–”
“–อย่ามาสั่งนะเฟ้ย ไอ้ลิ่วล้อ!”
การ์ปพุ่งไปจะซัดหน้าอัศวิน แต่กลับถูกสวนทีเดียวด้วยความเร็วที่มองตาไม่ทันจนคลุกลงกับพื้น
อัศวินค่อยๆแบกการ์ปขึ้นมาและเดินผ่านไป …
…ความเงียบปกคลุมที่แห่งนั้น แต่ให้สรุปสั้นๆง่ายๆคือ—-ตระกูลของการ์ปถูกริดสิทธิ์การเป็นขุนนาง และผู้คุมตลาดแห่งนี้เรียบร้อยแล้ว เท่ากับว่า ..ไม่จำเป็นต้องกลัวแล้ว
“..เรื่องตลกอะไรเหรอคะเนี่ย? ..ฉันไม่อยากเชื่อสายตาเลย”
คุณอลันแมนเดินมาพร้อมกับลูบหัวฉันเบาๆ ก่อนประกาศขึ้น—
“วันนี้ฉันเลี้ยงเองทุกคน อยากกินข้าวร้านใคร อะไรยังไงตามสบายเลยพวก!!”
“ ” ” โอ้ !!!!” ” ”
ฉันถึงกับล้มทั้งยืน ..และรีบกล่าวเรื่องที่ควรพูดออกมาในทันที
“..ขอบคุณ..ขอบ..ขอบคุณนะ ทุกคน”
ก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกคราว—ตัวฉันที่อ่อนแอ ชนะแล้ว
****
ย้อนกลับไปในวันที่ผมได้เจรจากับไอริส
“ข้อเสนอหรือคะ?”
“..ใช่ ฉันมีข้อเสนอมาให้” ผมสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วโพ่งออกมา “ช่วยออกเงินเยียวยาให้คนในตลาดที ในกรณีของคนที่โดนไล่ออก”
“ดูจะขอเยอะเลยนะค่ะเนี่ย แล้วทางฉันจะได้อะไรรึคะ?”
“..ถ้าหากในกรณีที่ต้องเยียวยา ฉันจะทำทุกอย่างให้เธอตามต้องการ โดยไม่สนเงื่อนไข—แต่ถ้าทุกคนไม่จำเป็นต้องได้รับเยียวยา ฉันจะให้เธอขอให้ฉันทำอะไรก็ได้หนึ่งครั้ง”
“…”
“อาจดูประเมินตัวเองสูงไปหน่อยนะ”
“—ไม่หรอกค่ะ”
ไอริสเดินเข้ามาใกล้
“–เป็นอันทำสัญญานะค่ะ”
สัญญาของผมและไอริสได้เริ่มขึ้น
ทั้งๆที่ขอแค่นั้นแท้ๆ ดันส่งอัศวินพร้อมหลักฐานการโกงมากมายอัดหน้าตระกูลของการ์ปแทนซะนี่ ..ทำเอารู้เลยว่าผมมันฉลาดน้อยตามไอริสไม่ทันแค่ไหน
เป้าหมายของไอริสแต่เดิมคือการถอนรากถอนโคนการ์ป และยึดตลาดมาเป็นของตัวเอง เขาได้ผมมาช่วยในการหาหลักฐานแบบลับๆด้วย แถมยังได้ตั๋วใช้งานผมหนึ่งรอบฟรีๆจากเป้าหมายดั้งเดิมของตัวเอง ..เรียกได้ว่าทุกอย่างเป็นแผนของไอริสยังได้เลย
จะมีก็แค่ตัวเลือกยืนเคียงข้างโซเฟียเท่านั้นเองมั้ง ที่มันผิดแผนไปหน่อย ไอริสไม่ได้คิดว่าทุกคนจะช่วยโซเฟียเลย
เอาเป็นว่าจบแฮปปี้ได้ก็ดีแล้วละ
ผมมองทิวทัศน์ยามค่ำ ณ ตลาดที่พักนี้ผมคุ้นเคยเป็นพิเศษ ..ทุกคนพากันกอดคอกินข้าวอย่างสุขสันต์เฮฮา เป็นภาพที่น่าดูสุดๆ
…ขณะนี้ตัวผม อลันแมน(เรเซอร์)ภูมิใจกับภาพที่ช่วยกันสร้างขึ้นมาสุดๆ โดยที่นั่งอยู่ตรงม้านั่งที่ไร้ผู้คน …เว้นแต่เพียงเธอข้างๆ
“..คือว่า”
โซเฟียเอ่ยทักผมเบาหวิว—
“มีอะไรรึ?”
“..คุณอลันแมนยังโสดใช่หรือเปล่าคะ?”
“อ่า ประมาณนั้นครับ”
พลันใดนั้นโซเฟียก็ยิ้มร่า
“สะ สนใจเด็กหรือเปล่าคะ!?”
—-ถามอะไรอย่างนั้นละครับนั่น!?
โซเฟียพูดอย่างฝืนๆด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ อย่างกับจะระเบิดได้ตลอดเวลา
“คะ คือ คือ—ไม่ได้ชอบอะไรหรอกนะคะ”
“แล้วจะถามอะไรจำพวกนั้นทำไมเล่า!?”
“ก็ ..ฉันอยากเป็นนักเลงไง เลยว่าจะเริ่มจากการมีประสบการณ์ความรัก แบบ..น่าตื่นเต้นหน่อยๆ”
เหวอ
โซเฟียโน้มตัวเข้ามาจนหน้าแทบจะชนกับจมูกผมแล้ว
“—ฉันไม่สนใจเรื่องความต่างทางอายุหรอกนะคะ!”
“คะ คือเรื่องนั้นมันก็…”
“มะ ไม่ได้จริงจังหรอกนะค่ะบอกก่อน ไม่ได้จริงจังแม้แต่นิดเดียวเลย!”
..ถึงจะว่าอย่างนั้นก็เถอะ แต่มันดูเป็นรักที่ดูเหมือนอารมณ์ชั่ววูบไปหน่อยนะ ..
ไม่ไหว ปวดหัวฉิบ
ผมกุมขมับตัวเอง โซเฟียยังไม่ลดละความพยายาม—-ขอทีเถอะน่า!!! ไอ้ผมไม่ได้ประสงค์จะเป็นพระเอกฮาเร็มสักหน่อยโว้ยยยย!!!!
เอาเป็นว่าช่วยโซเฟียได้สำเร็จละครับ ..
YOU MAY ALSO LIKE
