เกิดใหม่เป็นตัวร้ายโหลยๆแล้วทำไม? ผมจะช่วยน้องนางเอก(อวย)ของผมเอง!! - ตอนที่ 55: ส่งท้ายงานเต้นรำสานสัมพันธ์
< < 46 > >
การดวลกับเรย์จบได้อย่างสวยงาม ตอนนี้พวกเราจึงเดินกันตามย่านรื่นรมย์ชิลๆ ..ด้วยจำนวนคนเกือบ 100 คน
ตอนนี้มีห้องทฤษฎีของยูจิ เบลลามี และห้องปฏิบัติของผมและเคียวยะผสมกัน ..เหมือนธรรมเนียมปฏิบัติจะเป็นการไปกินเหล้าด้วยกันหลังเลิกงานเต้นรำสานสัมพันธ์กระมัง โดยจะแยกกันเป็นห้องทฤษฎีกับปฏิบัติ โดยมีคนคุ้นเคยอย่าง ยูจิ เรย์ กอรี่ โซเฟีย เคียวยะ และเบลลามีอยู่ด้วย
ทางด้านหนิงกับไอริสจะแยกกันเพราะพวกเขาปี 2
แน่นอนว่าเซตติ้งนี่มีไว้เพื่อเซอร์วิสคนอ่าน อย่างยูจิช่วงนี้ก็เฮฮาสุขสันต์กับโซเฟียละมั้ง ถ้าจำไม่ผิด ..เอาเถอะ
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางชะโงกหัวดูคนที่มากกว่าคนในห้องเรียนยามปกติราวเท่าหนึ่งได้
“..ทำไมพวกโดดเรียนดันโผล่มาครบเลยฟร้ะ”
“ระหว่างไปเรียนกับไปเที่ยว ความสนุกมันต่างกันไงเล่า” เคียวยะอธิบายอย่างชาญฉลาด “เดี่ยวมะรืนนี้ที่โรงเรียนไอ้พวกนี้ก็หายวับไปหมดแล้วละ จำหน้าไว้ให้ดีละ”
“นายนั่นแหละที่ต้องจำหน้า เป็นคณะกรรมการไม่ใช่เรอะ? มีหน้าที่นำพานักเรียนที่ไม่เรียนให้เข้าที่นี่? ”
พลันใดนั้นจิตสังหารของคนนับสิบคนก็จับจ้องมาทางเคียวยะ
“อะ ไอ้บื้อนี่! จะพูดทำซากไรฟร้ะ!? ”
“โอ้ โอ้ โทษทีนา”
ผมทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเดินหนีเคียวยะ
ไม่นานก็ถึงบาร์ …ช่างคุ้นเคย—บาร์ที่ฮาเก้นทำงานนั่นแหละ
“เบื่อชะมัด เปลี่ยนที่ได้มั้ยเนี่ย”
“อย่าพูดงั้นดิ” ฮาเก้นเข้ามาทักด้วยใบหน้ายุ่งๆ
“..โทษที จะว่าไปนายเป็นนักดนตรีสินะ? ”
“อ่า มีฉายาในวงการว่า ‘เสียงแห่งความตาย ฮาเก้น’”
“โคตรอัปมงคลเลย คนตั้งให้โคตรใจร้าย ที่สำคัญฉายาแบบนั้นคิดจะเล่นดนตรีแน่เรอะ? ”
“ช่างเถอะน่า วงการสายร็อกฉายาก็ประมาณนี้แหละ
“…แต่เอ็งเล่นไวโอลินนะ…”
ฮาเก้นทำเมิมผลแล้วเดินไปบริการคนอื่นแทน ปล่อยให้ผมยืนงงอย่างเดียวดาย
..อะไรของมันหว่า?
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตอนนั้นคนคุ้นหน้าก็โผล่มาอีกแล้ว
“ยะ ยินดีต้อนรับ ..คะ”
—-ใครหว่าในชุดเมดผงกหัวทักทายพวกผม .. ..ขอถอนคำพูดไม่คุ้นเลยสักนิด
เธอคนนั้น ‘วีด้า’ นั่นเอง ไอ้ผมก็เกือบลืมแล้วเหมือนกัน เด็กที่โดนเคียวยะรังแกในบ่อนพนันเมื่อวันก่อน
ว่าแต่ว่าทำอีท่าไหนถึงทำงานที่นี่ได้เนี่ย
“ไม่เจอกันนาน ขอบคุณสำหรับคำขอบคุณนา”
รู้สึกว่าวีด้าจะส่งคำขอบคุณให้เบลลามีฝากมาให้ผมด้วย
“..โอ้ ขอบใจหลาย” วีด้าพูดพลางหลบตาผม “ชะ เชิญทางนี้น่าหลงใหล”
หล่อนนำทางนักเรียนห้องปฏิบัติไปยันโต๊ะ ทุกคนพากันแยกโต๊ะแยกเก้าอี้จนเสร็จสรรพเรียบร้อย
เรย์ที่เห็นว่าได้เวลาแล้วก็ลุกขึ้นยืนบนโต๊ะ พร้อมกับยกเบียร์ทั้งแก้วขึ้นฟ้า
“—–เริ่มปาร์ตี้เว้ยเฮ้ย!!!”
“ “ “ โอ้!!!!” ” ”
****
ทุกคนนั่งกินเหล้ากันอย่างสุขสันต์เฮฮา ผมเองก็ได้แต่ยิ้มร่ามองดูเด็กๆ สนุกเฮฮา ..กับการก๊งเหล้าประหนึ่งไอ้ขี้เมา
นักเรียนโรงเรียนเวทมนตร์ที่เมาจนไม่ได้สติ พากันส่งเสียงโวยวายแล้วกระดกเหล้าเข้าปากไม่หยุด
“ว่าก็ว่าเถอะ อายุแค่นี้แต่เป็นไอ้ขี้เมากันหมดแล้วเนี่ย ..น่าเป็นห่วงแฮะ”
“ไม่แปลกหรอก ..ขนาดเรายังดื่มบ้างเลย”
เบลลามีก็ด้วยเรอะ? ..คาแรคเตอร์แบบหล่อนน่าจะเป็นพวกแอบเมาเงียบด้วยสิ
“จะ จริงเหรอ? ” ผมถามกลับอย่างหวั่นๆ
“อือ ..เดี่ยวทำให้ดู หยิบตรงนั้นให้หน่อย”
หล่อนชี้ไปตรงเหล้าที่แรงที่สุด
“สุดยอด กินไอ้นี่ไปไม่ตายแน่นะ? ”
“อือ”
“ไหวแน่นะ? ”
“อือ ..เราคอแข็งนะ..ไม่เหมือนพวกปกติ”
ช่วยใช้คำดีๆ หน่อยไม่ได้หรือ
“อ่า ..” ผมเล่ห์มองรอบๆ “..โซเฟียเอาหน่อยมั้ย? ”
“ไม่ละ อย่างฉันยังเร็วไป 10 ปี”
แค่ 3 ปีก็พอละแม่คุณ
“ถ้านั้นเชิญครับ”
ไม่รู้ทำไมแต่ผมเผลอพูดสุภาพกับเบลลามีไปโดยไม่รู้ตัวแล้ว
“ขอบใจนะ”
เบลลามีรับเหล้าที่แรงที่สุดไป และกระดกทั้งอย่างนั้น———-เอาจริง!
“มะ ไม่ตายแน่นะ นี่! ไม่ตายแน่นะ!”
เบลลามีทำมือ ‘OK’ ให้ ทั้งๆ ที่มืออีกข้างกระดกเหล้าเข้าปากอย่างกับตาลุงขี้เมา ..เบลลามีในสภาพตาลุงเช่นนี้ไม่อยากเห็นเลย
ผมหรี่ตามองหล่อน สักพักหนึ่งเหมือนจะดื่มจนหมดแล้ว ..หล่อนมองหน้าผม
“..เห็นมั้ย? ”
“..สุดยอด ข้าน้อยขอคารวะ”
“อือ แค่นี้พื้นๆ น่ะ เรียกได้ว่า” เบลลามีจับมือผม .. “..แค่เริ่มต้นเองนะ”
คุณเธอพึมพำขณะที่จับมือผม–ใบหน้าแดงระเรื่อนั่นชั่งมีเสน่ห์ ผนวกไปกับดวงตาสีแดงอันน่าหลงใหลนั่นแล้วด้วยมันช่าง…เกินต้านทาน
นะ น่ารัก! นางฟ้าชัดๆ เบลลามีนางฟ้าชัดๆ
ผมรีบหลบหน้าด้วยความเขินอาย ปกติเธอชอบทำอะไรชวนเข้าใจผิดอยู่แล้วคนเผลอตัวเท่านั้นแหละ ทว่าผมคิดผิดไป
“คืนนี้มาสนุกกันเถอะ”
“…”
“ดื่มบ้างสิ”
“มะ ไม่ละ”
“เหรอ ..ถ้าไม่ดื่ม เวลาจะทำอะไรต่อ” เบลลามีหรี่ตามองด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “..มันจะลำบากเอานะ”
…พูดกำกวมเกินไปแล้ว เหมาแล้วแหงๆ
“เอาเป็นว่านอนพักเถอะนะ เบลลามี”
“ถ้านอน ..ก็ไปขั้นต่อไปไม่ได้สิ”
“ประทานโทษ! ขั้นต่อไปที่ว่าเนี่ยหมายถึงอะไรเหรอครับ!”
ทำไมเธอคนนี้ถึงชอบพูดแต่อะไรแปลกๆ ตลอดเลยฟร้ะ! เห็นแบบนี้แต่ผมก็เป็นผู้ชายนะ ขืนยังพูดแบบนี้ต่อมันจะไม่ดีต่อสภาพจิตของผมเอานา….
“หมายถึงอะไร..เหรอ? ”
“ใช่ ที่พูดน่ะ!”
เบลลามีนำมือมาลูบหัวผมเบาๆ ..
“..อย่ารีบนักสิ”
“..ครับ”
“..เรเซอร์ ..น่ารักจังนะ” เบลลามีเลียริมฝีปากตัวเอง “น่าเอ็นดูจัง”
—-หา?
หน้าผมซีดเผือด พลันใดนั้นผมก็ถูกน้ำหนักตัวของเบลลามีโถมเข้ามาจนแนบกับโซฟาของบาร์ …เอ๋? เอ๋?—–เอ๋!!!?
ใบหน้าสีไข่ต้มได้แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างฉับพลัน ร่างกายที่ฝึกฝนมาอย่างดีได้แข็งทื่อไปแล้ว ..สภาพผมตอนนี้ไม่ต่างกับลูกไก่ในกำมือของเธอตรงหน้าเลย
เบลลามีกำลังขึ้นคร่อมผมอยู่ โดยที่เธอนั่งอยู่บริเวณหัวเข่าของผม และโน้มตัวเข้าไปจนหน้าแทบจะติดกัน ..นี่มันระดับจอมมารชัดๆ
“มะ เมาแล้วจริงๆ ด้วย พอเถอะ เบลลามี พอได้แล้ว!”
“พอ? ..ขอเอ็นดูอีกหน่อยไม่ได้เหรอ? ”
“ไม่ๆ ไม่ได้!”
เบลลามีถอนหายใจ หรี่ตามองผมราวกับงอนกัน
“ช่วยไม่ได้”
ว่าจบเธอก็โน้มหน้าเข้ามา อย่างกับจะจูบปากผม—แต่ไม่ใช่ คุณเธอเขยิบเอาปากไปแตะที่ปลายหูของผม
จูบหู?
“..นี่..แน่ะ”
ไม่ใช่—เธอกัดหูของผม
—-ฮึย!!!!
ไม่เจ็บเลยก็จริง แต่ว่ามัน..แต่ว่ามัน..ไม่ไหว..จะตายแล้ว ผมจะกระอักเลือดตายแล้ว
พอหันไปรอบๆ ก็พบว่าคนในบาร์ต่างส่งสายตามาทางผมด้วยใบหน้าที่แดงแจ๋ กระทั่งคนเหมาขาดสติก็จ้องตาเป็นวาว ..คนที่จ้องแบบไม่กะพริบตาเลยก็มี อาทิเช่น โซเฟีย ..
…ตะ ต้องรีบหยุดแล้ว
ผมพยายามดันหัวของเบลลามีออก แน่นอนแรงผมชนะได้สบายอยู่แล้วแต่–
“—เด็กดื้อ”
เบลลามีกัดนิ้วมือของผมแทน———–อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!
ไม่เจ็บเลย!! แต่เหมือนจะตายทั้งเป็น!!
เธอมองผมด้วยดวงตาที่หรี่ลงเพราะกำลังกัดนิ้วอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นตาก็แสดงความรู้สึกชัดเจนต่างกับปกติ ..เธอโกรธอยู่
..อ๊ะ เลือดฉิบแล้ว
เธอปล่อยปากทันทีที่เห็นเลือดของผม ..เบลลามีมองหน้าผมด้วยดวงตาที่เศร้าๆ ถึงจะยังนั่งบนตักผมอยู่ก็เถอะ ..
“…ขอโทษ”
“มะ ไม่หรอก ไม่ถือสากับคนเมาหรอก”
“..เหรอ..ว่าแล้วเชียว ..เรเซอร์ใจดีจัง”
เบลลามีแตะริมฝีปากตัวเองซึ่งมีเลือดผมติดมาด้วย และเลียมัน …แวมไพร์หรือนั่น ..ไม่เห็นรู้เลยว่าจอมมารมีเผ่าย่อยเป็นแวมไพร์น่ะ ..
“ขออีกแค่ครั้งเดียวได้มั้ย? ”
“จะ..จะทำอะไรเหรอ” ผมหลบตาเบลลามี ทำตัวอย่างกับเวอร์จิ้น ..พูดให้ถูกก็เวอร์จิ้นอยู่นั่นแหละ “..อย่ารุนแรงนักนะ”
เบลลามีเอียงคอฉงน พลางยิ้มให้ผมด้วยรอยยิ้มของผู้ใหญ่ ..นี่แหละ Lv จอมมาร
“นั่น..สิ..นา”
นั่นสินาอะไรครับนั่น!?
เธอค่อยๆ โถมตัวมาอีกรอบ มาใกล้เรื่อยๆ อย่างกับจะจูบผมละคราวนี้—
“..ไม่ได้” เธอเปลี่ยนทิศไปทางอื่น–ปากของเธอกัดเข้าที่ไหล่ขวาของผม
“โอ๊ย”
“
หล่อนกัดไหล่แรงเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นจากตักของผม อยู่ในสภาพยืนจ้องหน้าผมแทน
เบลลามีค่อยๆ ยกมือขึ้นมาชี้หน้าผม
“แสดง”
แสดง? ”
“ความเป็น”
…เฮ้ย
“ความเป็น .”
…ความเป็น?
“..ง่วงจัง” เบลลามีพูดตัดบทง่ายๆ
กล่าวจบหล่อนก็กลับไปนั่งข้างผมตามเดิม โชคดีที่พูดออกมาไม่หมด ..ไม่สิ ต่อให้พูดมาไม่หมดมันก็เดาได้หมดแล้วละ
เบลลามีจ้องหน้าผม ..พูดให้ถูกจ้องที่แผลจางๆ ตรงหู และไหล่ผม
“..ขอโทษนะ ..เราคุมตัวเองไม่ได้เลย” เบลลามีหลบตาผม “..ไม่รู้ทำไม แต่เราทำทุกอย่างที่อยากทำมาโดยไม่รู้ตัว”
เอ่อ นี่คือสิ่งที่อยากกระทำกับผมเรอะ โดนทำแบบนี้มันก็ช่วยเคืองหน่อยๆ แหละ …แต่ให้อภัย
“..นอนเถอะ”
“..อือ ..ขอบใจนะ”
เบลลามียิ้มให้ผมทิ้งท้ายก่อนจะพิงไหล่ผม และหลับไป ….พลันใดนั้นจิตสังหารก็พวยพุ่งออกมา
“——-น่าอิจฉาไปแล้วเฟ้ย!”
“เป็นแค่โจร กกน. แท้ๆ ไหงมีสาวติดฟร้ะ!? ”
“ช่วยแสดงความเป็นเจ้าของตูที! ใครก็ได้ พรีสส!!”
“ต้องสาปแช่งไอ้หน้าหล่อ!!”
นักเรียนไม่คุ้นหูคุ้นตามากมายพากันสาปส่งผม ไม่เว้นกระทั่งต่างห้อง—อันตรายแฮะแบบนี้
ปกติพวกเอ็งต้องไปเล็งงานยูจิที่ได้หนุงหนิงกับโซเฟียไม่ใช่หรือไงหะ…ไม่สิ โซเฟียตอนนี้นั่งกินน้ำผลไม้แบบน่ารักๆ อยู่นี่หว่า
เอาเถอะ แค่เสียงนกเสียงกาผมไม่ใส่ใจหรอก ผมจิบน้ำผลไม้ด้วยหน้าระรื่น ..ก่อนแสยะยิ้ม
พูดให้ถูกจิบน้ำด้วยหน้าตาเยี่ยงผู้ชนะต่างหากละ
พลันใดนั้นความเคียดแค้นกับตัวเองก็พุ่งสูงยิ่งกว่าสมัยเป็นโจร กกน.
“ล่ารายชื่อครับ ล่ารายชื่อคนจับเบลลามีแยกกับเรเซอร์คร้าบ!” จู่ๆ เรย์ก็หยิบกล่องหาเสียงออกมา “ย้ำครับ ล่ารายชื่อครับ”
“จะขวางทั้งสองไม่ได้นะครับเรย์” ยูจิพยายามปรามเรย์ไว้ ก่อนสบตากับผม “..ระ รักกันนานๆ นะครับ”
ผมยกมือท้วงทันที
“เดี่ยวๆ เมื่อกี้เบลลามีแค่เมาเองนะ ไม่นับสิ”
“..แต่ว่า..มันก็”
พลันใดนั้นทั่วทั้งบาร์ก็ทำเสียง “นั่นสิเนอะ” พร้อมกัน ..กวนประสาทชะมัด
ผมหรี่ตามอง เคียวยะ กอรี่ โซเฟียที่น่าจะช่วยผมได้
“..ขี้เมากอรี่ฟุ๊บนอนกับโต๊ะไปแล้ว เคียวยะ ..กินน้ำผลไม้ด้วยท่าทางอย่างกับจิบไวน์”
หนักกว่าข้างต้น
“ส่วนโซเฟีย ..ทำไมกำเดาถึงไหลอย่างนั้นละ”
“ช่วยอย่าทำอนาจารที่สาธารณะจะได้มั้ย!? ”
“ไม่ได้ทำเฟ้ย!!”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางแหงนหน้ามองเพดาน
ทั่วทั้งบาร์พากันหัวเราะร่าเริง ..สนุกเฮฮากับตัวผมที่เป็นโจร กกน. …ถึงจะโดนแซวแต่ก็ไม่เลวนักนะ บรรยากาศเช่นนี้น่ะ
งานเลี้ยงสุดท้ายจบแล้ว หลายคนพากันทยอยกลับ
กลุ่มผู้หญิงราวสองสามคนทักทายผมก่อนกลับกัน
“เจอกันนะเรเซอร์”
“อย่าทำให้คุณเบลลามีน้ำตาร่วงเชียว”
“จริงๆ แล้วนายก็นิสัยดีเหมือนกันนะ จะทำเมินคดีโจร กกน.ก็ได้”
ผมโบกมือให้
“รีบๆ ช่วยเมินเลย ไอ้โจร กกน. นั่นน่ะ หยุดเข้าใจผิดกันได้แล้วด้วย”
“ตบมุกก็ดี หน้าตาก็หล่อ บ้านก็รวย เสียดายจังที่คุณเบลลามีจองไว้แล้ว”
“เนอะๆ ”
พวกหล่อนพากันหัวเราะคิกคัก และเดินออกจากร้านกัน ..พับผ่าสิ
ไม่นานก็ไปจนหมดทุกคนแล้ว เหลือแต่ผมกับเบลลามีที่หลับอยู่ ..เพราะอาสาว่าจะพาเบลลามีไปส่ง
ผมนั่งดูฮาเก้นกับวีด้าเก็บบาร์ด้วยความขยันขันแข็ง ..ดูคุณบาร์เทนเดอร์ทำอะไรไม่รู้ด้วยเหมือนกัน
“..”
ความเงียบเริ่มโถมเข้ามาหลังจบงานเลี้ยง ผมมองเบลลามีที่ซึ่งนอนบนโซฟาเดี่ยวๆ โดยมีผ้ากันหนาวคลุมร่างไว้
..ตอนแรกผมคิดจะช่วยแค่เบลลามีเท่านั้น รู้ตัวอีกทีก็ช่วยเรเซลและอันนาไปตามอารมณ์ส่วนตัว จากนั้นก็ช่วยลีน่าตามอารมณ์ส่วนตัว ทำสัญญากับยูนา ช่วยแองเจลิน่า สูญเสียชินไป ..และเริ่มออกเดินทาง
เป้าหมายคือสักวันจะมาเปลี่ยนแปลงความเศร้าที่เบลลามีต้องตาย พอคิดไปมา เรย์ก็จะตายเหมือนกันเลยจะช่วยเรย์ไปด้วยพร้อมๆ กันเลย
ผมผ่านอะไรมามากมายตลอดการเดินทาง ทั้งสุขและเศร้า ทั้งกำแพงที่ยากจะข้าม หรือประสบการณ์เฉียดตาย
สุดท้ายจึงรอดแล้วเข้าที่โรงเรียนเวทมนตร์ซึ่งเป็นเป้าหมายแรกบนโลกใบนี้ ..สอบไปดีๆ ก็โดนฮาเก้นมาหาเรื่อง ไอ้เวรที่มีคะแนนเยอะกว่าแค่ 4 ..สอบปฎิบัติก็ชนะฮาเก้น
วันปฐมนิเทศช่วยยูจินิดหน่อย ก่อนไปพบหน้าเบลลามี และโดนหักอก ตอนนั้นก็ได้ฮาเก้นช่วยเอาไว้ สักพักโดนเรย์มันเล่นงานยัด กกน. ใครไม่รู้มาให้ ตามล่า จนโดนป้ายความผิด และเพราะอยากสลัดความผิดถึงเริ่มแผนลาโจร กกน. ตัวจริง ..แต่ทำอีท่าไหนไม่รู้ผมถึงกลายเป็นโจรที่ว่ามันซะเอง
แต่ก็คุ้มแล้วละ เพราะผมสามารถช่วยเคียวยะไว้ได้ แต่แลกกับการถูกกอรี่และโซเฟียเกลียด
พอผ่านไปหน่อยก็คืนดีกับกอรี่ได้ โซเฟียเองถึงจะไม่ได้คืนดีแบบเป็นทางการ แต่กับเธอมันค่อยๆ ฟื้นฟูความสัมพันธ์เรื่อยๆ –อย่างกับช่วยกันทำเมินเรื่องบาดหมางแต่ก่อน เหมือนกับเพื่อนในโลกเก่าเลย ..
..ได้เจอกับมหามังกรวายุด้วย พบเจอกับคนที่ชื่ออลิซ และรู้ถึงความจริงที่ชินยังไม่ตาย
เป็นเพื่อนกับหนิงด้วย ช่วยยูจิฝึกสู้ เที่ยวห้างด้วยกัน—และร่วมงานเต้นรำสานสัมพันธ์ด้วยกัน ..ได้ดวลกับเรย์และชนะมาได้ ..สุดท้ายจึงมาจบที่นี่
…รู้ตัวอีกทีผมก็เผลอลูบหัวเบลลามีแล้ว
“..จะปกป้องให้ได้ ..ทุกคนเลย”
จุดแรกเริ่มของเรื่องทั้งหมดคือ ‘เบลลามี’ คนนี้นีแหละ
คงเพราะถูกสัมผัสเบลลามีถึงค่อยๆ ลืมตาตื่น
“ตื่นแล้วเหรอ? ไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ย? ”
“..สบายดีนะ ..แต่”
เหมือนจะนึกเรื่องก่อนหน้าได้แล้ว เพราะหล่อนสังเกตเห็นแผลจางๆ ตรงหู
“..ขอโทษ”
เธอพึมพำเบาหวิวด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ..คงจะอาย จึงไม่อยากให้ใครได้ยินทั้งนั้น—น่ารักจังเลยนา
“กลับกันเลยมั้ย? ”
“..อือ”
****
ผม กับเบลลามีเดินกลับด้วยกันเพียงสองคน
ตอนนี้เบลลามีใช้ผ้ากันหนาวคลุมไหล่ตัวเองอยู่ ทางฮาเก้นเหมือนจะให้เอาไปใช้ก่อนค่อยเอามาคืน ..ร้ายนักนะมัน พอเอาไปคืนก็จะโน้มน้าวให้นั่งกินอีก ร้ายจริงๆ แต่ไม่เป็นไรหรอก ไปหาหมอนั่นบ่อยๆ มันก็ไม่เลวนัก
“จริงๆ แล้วเบลลามีเมาง่ายสินะ”
“..เมื่อกี้เป็นเหล้าที่แรงที่สุด เลยพลาดท่า”
มั่นใจในความคอแข็งน่าดู
“ถ้านั้นไว้คราวหน้า นั่งกินเหล้าด้วยกันแบบพยายามไม่เมาให้ได้นะ”
“แน่นอน ..เรเซอร์ต่างหาก อย่าเอาแต่กินน้ำผลไม้สิ”
“โทษที”
เบลลามีขมวดคิ้ว
ถ้าเป็นตามปกติเธอคงบอก ‘จะขอโทษทำไม’ แต่—
“—จะได้แฟร์ๆ ”
“..ครั้งนี้เข้าใจตรงกันสินะ” ผมหัวเราะออกมา “ดีจังเลยละ”
เบลลามีเอียงคอฉงน งงกับผมที่หัวเราะพึมพำอยู่คนเดียว
“..เรเซอร์”
“ครับ? ”
เบลลามีจ้องหน้าผม
“..เรเซอร์ยิ้มแปลกดีนะ”
“โดนทักบ่อยๆ เลยเรื่องนั้น”
เป็นพันธุกรรมไปแล้วละ รอยยิ้มของผม
“แต่” เบลลามีทำหน้างง “ไม่รู้ทำไม แต่เราชอบตอนเรเซอร์ยิ้มมากเลย ..ช่วยยิ้มอีกเยอะๆ ทีนะ”
…
“อะ โอ้”
“ขอบใจนะ”
เพราะประโยคแสนกำกวมนั่น ทำให้ผมได้แต่หลบหน้าเบลลามี เพราะไม่อยากถูกเห็นหน้าในตอนนี้ …พวกเราเดินกันโดยไม่คุยอะไร จนมาถึงจุดแยกหอชายและหญิงซึ่งมีน้ำพุซึ่งประดับด้วยแสงไฟอยู่
ทางที่จัดงานเต้นรำสานสัมพันธ์เองก็ยังอยู่ดีเลย คงเก็บกันแบบจริงๆ จังๆ พรุ่งนี้ละมั้ง
เบลลามีจ้องไปยันสถานที่จัดงานด้วยใบหน้าแสนผิดหวัง …ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่านะ ..
“เบลลามี”
“?”
ผมยื่นมือให้เธอ
“ช่วยเต้นรำกับฉันหน่อยได้หรือเปล่า”
“..เราเต้นไม่เก่งนะ”
“การเต้นรำของเราๆ ไม่ใช่เรื่องของฝีมือสักหน่อย แค่รู้สึกอยากเต้นด้วย แค่นั้นไม่ได้รึ? ”
“ได้สิ ..ได้” เบลลามียิ้มให้
ผมกับเบลลามีผสานมือกัน ก่อนจะเริ่มร่ายรำยามค่ำคืน ณ วันงานเต้นรำสานสัมพันธ์ ..
YOU MAY ALSO LIKE
