เกิดใหม่เป็นตัวร้ายโหลยๆแล้วทำไม? ผมจะช่วยน้องนางเอก(อวย)ของผมเอง!! - ตอนที่ 381

< < 236 > >

สามวันก่อนเทพมังกรจะถือกำเนิด ภายในเรือรบของสภาโลกที่ใช้ไปเจรจาร่วมมือกับกองทัพจอมมารนั้น

เรย์ คามาเลีย ได้โผล่มาดักหน้า ‘ดาบนกยูง’ ‘พาโว’ ด้วยสัมผัสจิตต่อสู้อ่อนๆที่ได้จากตัวของเรย์ ทำให้พาโวเอาดาบสัมผัสที่ปลายด้ามจับเอาไว้อย่างช่วยไม่ได้ มองในอีกมุมก็อาจกล่าวได้ว่าเรย์นั้นแข็งแกร่งระดับที่พาโวจำเป็นต้องระวังตัวก็ว่าได้

“ช่วยสอนวิชาดาบให้ผมทีสิ”

ทีแรกนึกว่าจะมาท้าดวลหรืออะไรซะอีก เนื่องจากเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นที่ทั้งสองคนเคยปะทะกันแบบเอาถึงตาย คิดว่าอีกฝ่ายจะเคียดแค้นเลยมาเอาคืนแต่ที่ไหนได้ พาโวแปลกใจนิดหน่อย

“..อะไรกัน มาแปลกจริงๆนะ เป้าหมายที่ขอติดตามเรือของสภาโลกมาด้วยคือเรื่องนี้เองเรอะ”

“ใช่แล้วละ วิชาดาบของผมตอนนี้มันยังไม่ดีพอ รู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่างไป ทั้งยังสำคัญมากๆด้วย”

“สิ่งที่ขาดไป ..ลองหาดูด้วยการประดาบสักรอบดูดีมั้ย?”

ว่าแล้วทั้งสองก็เอาตามนั้นที่บนดาดฟ้าของเรือเลย พาโวโยนดาบโลหะคุณภาพต่ำไปให้ พาโวเองก็ใช้ดาบคุณภาพเดียวกัน เพื่อไม่ให้มีความเสียหายมากเกินไป จึงหลีกเลี่ยงจะใช้ดาบที่แค่สัมผัสก็ทำเรือมีลอยได้ โดยเฉพาะกับดาบมังกรเหล็กบรามุนต์เล่มนั้น

“ถ้านั้นก็”

“เข้ามาเลย”

ประดาบโดยไม่ใช้วิชาดาบเพียงแค่สามครั้งก็รู้ผล พาโวเป็นผู้ชนะ เนื่องจากดาบหลุดจากมือของเรย์

“..เร็ว”

“ร่างกายตอบสนองไม่ทัน เป็นปัญหาที่ร่างกายละนะ ไปหาวิธีเพิ่มพลังกายให้ได้มากกว่านี้น่าจะดี”

ทั้งนี้ทั้งนั้นมันก็ขึ้นอยู่กับพรสวรรค์ ขีดจำกัดความสามารถของมนุษย์เรามันจะเหมือนกับกระดาษเปล่าที่วาดเขียนได้ตามใจชอบ ซึ่งพรสวรรค์อยู่ที่คุณภาพของปากกา อันเป็นสัญลักษณ์ของการเติบโตว่ามากหรือน้อยแตกต่างกันเท่าไหร่ อีกส่วนก็คือกระดาษซึ่งขนาดของกระดาษมีส่วนกับขีดจำกัดว่าจะไปได้ไกลมกาแค่ไหน แล้วแต่รายบุคคลไป

บางคนใช้เวลาแค่เดือนเดียวในการยกระดับตัวเองจากคนธรรมดาเป็นยอดมนุษย์ ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เป็นเพราะพรสวรรค์

“แค่สามวันไม่พอยกระดับร่างกายหรอกครับ”

“นั่นสินะ แล้วต้องการอะไรล่ะ”

“ช่วยสอนวิชาดาบให้ผมที ขอประสบการณ์ทั้งหมดที่คุณมีทีสิ”

“.. เรย์ คามาเลีย สิ่งตอบแทนที่ฉันจะได้จากนายคืออะไรกัน?” พาโวหรี่ตามอง “ฉันไม่ใช่เจ้าสำนักหรอกนะ มีหรือที่จะยอมเผยวิชาดาบตัวเองให้คู่แข่งง่ายๆ”

“ฉันจะให้ความรู้เกี่ยวกับวิชาดาบที่ฉันมี ..การแยกธาตุของวิชาดาบ การทำความเข้าใจในวิถีดาบที่ฉันคิดค้นขึ้นมาเอง จะบอกให้คุณฟังเป็นคนแรกเลย”

ได้ยินอย่างนั้น พาโวก็เบิกตาโพลงกว้าง มีหรือที่จะปฏิเสธข้อเสนอนี้ ครั้งก่อนพวกเขาสองคนได้เผชิญหน้ากันหนึ่งครั้ง และการอ่านวิชาดาบที่เรย์คิดค้นขึ้นมาเองนั่นก็น่าสนใจมาก ระดับที่หากพัฒนาไปต่ออาจจะถึงขั้นพลิกโฉมวิชาดาบทั่วทั้งโลกได้เลยก็เป็นไปได้ แต่ว่าข้อเสนอมันดีเกินไป

“การฝึกดาบแค่สามวันมีค่าต้องยอมขนาดนั้นเลยหรือไง”

“บอกไว้ก่อนนะ คุณพาโว เป้าหมายอันดับหนึ่งของฉันไม่ใช่การโค่นคุณ หากแต่เป็นการโค่นเทพดาบต่างหาก ฉันเหลือเวลาอีกแค่สามวันเท่านั้น ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรฉันก็จะทำเพื่อให้ฉันขึ้นไปเทียบเคียงกับเทพดาบคนนั้นได้ ต่อให้ต้องยอมแบ่งปันวิชาดาบให้กับคู่แข่งอันดับสองอย่างคุณ แต่มูลค่ามันเทียบกันไม่ติดเฟ้ย!”

ดาบนกยูงพาโว โดนบอกว่าเป็นแค่คู่แข่งอันดับสอง กับนักดาบที่แทบจะเป็นอันดับสองรองมาจากเทพดาบคนนี้เนี่ยนะ เด็กคนนี้จะว่าไม่รู้โลกหรือว่ามีอยู่ในโลกที่แคบเกินไปดีกันนะ ..ไม่สิ หากพูดถึงเทพดาบ กับตัวของพาโวแล้ว ระดับมันต่างกันอย่างสิ้นเชิง ราวกับเป็นมนุษย์คนละมิติ นักดาบทุกคนเมื่อเทียบกับเทพดาบก็ล้วนมีสภาพไม่ต่างกับพาโว

แม้แต่ ไรเดน อาคาสะ คนนั้น ก็ไม่มีทางเทียบเคียงเทพดาบในด้านของวิชาดาบได้

ใช้การฝึกฝนแค่สามวันให้ออกผล แล้วเอามันไปใช้ช่วยสู้กับเทพดาบ ดูยังไงก็เป็นไปไม่ได้ด้วยสภาพของเรย์ตอนนี้ เขามีพรสวรรค์ในการวิเคราะห์โครงสร้างของวิชาดาบ ถึงขนาดเอามาทำเป็นแขนงของการเรียนดาบใหม่ได้ แต่ในฐานะนักดาบด้วยกันก็อยู่แค่ระดับนักดาบที่มีพรสวรรค์หาตัวจับได้ยาก ซึ่งยังห่างไกลเกินไป หากเป็นเพื่อนของเด็กคนนี้ อย่าง ‘ยูจิ’ คนนั้น เวลาเพียงสามวันก็ดูมีความเป็นไปได้อยู่ แต่กับเรย์นี่ไม่น่าจะไหว

จะหลอกลวงแล้วชิงวิชาดาบมา หรือบอกตามความเป็นจริงเพื่อรักษาศักดิ์ศรีของตัวเองดี พาโวครุ่นคิดอย่างจริงจัง

“สำหรับเรื่องนั้นยังไงก็ไม่คุ้มเสียหรอก ควรจะมองโลกความเป็นจริงให้มากกว่านี้นะ คิดซะว่าเป็นคำเตือนในฐานะรุ่นพี่ ..สิบปี ไม่สิ สักยี่สิบปี ค่อยคิดเรื่องจะท้าเทพดาบดวล”

ต่อให้ใช้เวลาร้อยปีพร้อมดาบมังกรเหล็กบรามุนต์ พาโวก็ยังเชื่อว่าไม่มีทางชนะอยู่ดีก็เถอะ

“ระว่างฉันกับคุณ ใครจะโค่นเทพดาบได้เร็วกว่ากัน ..เพื่อการนั้นอะไรที่ใช้ได้ก็ควรจะใช้ มันควรเป็นแบบนี้ไม่ใช่รึไง”

“..จะตำหนิการตัดสินใจของฉันสินะ”

“เออสิ ดาบนกยูง พาโว ศักดิ์ศรีในฐานะนักดาบคืออะไรกันแน่ ..รักษาเกียรติของวิชาดาบอย่างที่คุณทำ? หรือว่าขัดเกลาตนเองให้ไปอยู่ระดับที่เหนือกว่านี้ ระดับที่เหนือกว่าเทพดาบกันแน่?”

พาโวทำเมิน และเดินไปต่อ เรย์ไม่หยุดที่จะพูด

“ตามใจของคุณเลย ถ้าอยากจะมุดหัวอยู่ในกระดองเพื่อรักษาเกียรติของวิชาดาบที่คิดเองเออเองขนาดนั้น ก็ทิ้งๆมันไปซะ เป้าหมายอย่างการโค่นเทพดาบน่ะ!”

คำพูดนั้นทำให้พาโวหยุดเดินตามสัญชาตญาณ เจ้าตัวหันกลับมามองเรย์พร้อมจิตสังหารที่ทำให้เรย์แทบคลั่ง ..

“ฉันจะโค่นเทพดาบ เพื่อการนั้น อยากจะหลอกเอาข้อมูลจากฉันไปแค่ไหนก็เชิญเลย ..ขอแค่ฉันเป็นคนแรกที่เหนือกว่าเทพดาบได้ ขอแค่นั้นมันก็มากพอแล้ว”

“….”

ถ้าหากทำได้จะเกิดอะไรขึ้น? ถ้าเกิดเรย์สามารถเหนือกว่าได้จริงๆด้วยการซึมซับวิชาดาบของพาโว ผสมกับเทคนิคของตัวเองจริงๆ จะเกิดอะไรขึ้น?

“คุณกำลังเดินตามหลังผมอยู่นะ พาโว”

ใช่แล้ว พาโวหยุดเดินอยู่ ผิดกับเรย์ที่กำลังเดิน กับคนที่อยู่ใกล้กว่าแต่หยุดเดิน กับคนที่อยู่ไกลกว่าแต่ไม่หยุดเดิน ผลลัพธ์ตามนิทานจะลงเอยที่คนไม่หยุดเดินเสมอ

“ต่อให้ผมแพ้ แต่ผมก็อาจจะจบลงด้วยตำแหน่งอันดับสอง ..ดีแล้วเหรอที่โดนเขี่ยไปอยู่ใต้เท้าของผมน่ะ? ดีแล้วเหรอหา?”

“..เป็นเด็กหนุ่มที่ช่างพูดจริงๆนะ เรย์ คามาเลีย” พาโวถอนหายใจเฮือกโต จากนั้นก็ชักดาบจริงๆของตัวเองออกมาใช้ “อย่ามาเคียดแค้นกันทีหลังซะละ”

“แน่นอนอยู่แล้ว”

กล่าวจบ เรย์ก็ดึงดาบมังกรเหล็กบรามุนต์ออกมาใช้ นับจากวันนั้นอีกสามวันการฝึกฝนดาบของทั้งสองก็ดำเนินต่อไป แลกดาบด้วยกันจบก็พูดคุยแลกเปลี่ยนเกี่ยวกับวิชาดาบ ช่วงพักก็อธิบายประสบการณ์ของตัวเอง เขล็ดลับของวิชาดาบ แล้วก็เรื่องของธาตุดาบที่เรย์คิดค้นมาด้วย

“นั่นมัน ..น่าสนใจ”

“ไม่จำเป็นต้องตามให้ทัน ไม่จำเป็นต้องมีแรงมากกว่า ทุกอย่างขึ้นอยู่กับสถานการณ์ ..หลังจากที่ได้เรียนวิชาดาบจันทร์เสี้ยวมา มันก็ทำให้ผมรู้สึกเปิดโลกขึ้นน่ะ เพราะมันคือวิชาดาบที่จะแข็งแกร่งขึ้นตามศัตรู เลยชวนให้คิดว่าหรือจริงๆแล้วไม่จำเป็นต้องเหนือกว่าก็ชนะได้กัน

“ผมรู้ดีว่าตัวเองไม่มีทางเหนือกว่าเทพดาบ กระทั่งคุณพาโวที่พล่ามบอกว่าตัวเองยังห่างไกลกับหลายๆคน ผมก็นึกภาพตัวเองที่เหนือกว่าคุณอย่างแน่นอนไม่เคยได้เลยแม้แต่สักครั้ง ..กำลัง และความเร็ว ไม่ต้องพูดถึงวิชาดาบ แค่สองอย่างนี้ ต่อให้ทุ่มเวลาทั้งชีวิตของผมก็ยังไม่มีทางขึ้นไปอยู่ระดับเดียวกันได้อยู่ดี”

ทว่า เรย์กำหมัดแน่น

“ขอแค่ห้าวิก็เพียงพอแล้ว เวลาห้าวินี้ผมสามารถอ่านวิชาดาบได้หมดเปลือก ตอบโต้กลับด้วยวิชาดาบที่ชนะทาง ..แล้วก็กำชัยมาในชั่วอึดใจเดียวในชีวิตนี้ สำหรับผู้ต่ำต้อยอย่างผมแล้ว—-”

สำหรับผู้ต่ำต้อยอย่างผมแล้ว

“แค่ — ก็พอแล้วละ”

 

****

ประกายดาบผุดขึ้นยามราตรีเป็นประกายระยิบระยับ ดูคล้ายกับแสงมากกว่าสเก็ดการปะทะกันของดาบ

“ย๊ากกกกกกก!!!!!!”

“พัฒนาได้เร็วขึ้น? ไม่ใช่สินะ” 

แกนน่อนหลบวิชาดาบของเรย์โดยไม่แม้แต่จะใช้ดาบเข้าปะทะ เธออ่านจังหวะการเคลื่อนไหวทั้งหมดจนหมดเปลือก แม้ว่าจะพึ่งเคยเห็นแบบนี้ครั้งแรก นี่แหละความสุดยอดของเทพดาบแกนน่อน ผิดกับเรย์ที่ต้องวิเคราะห์หาเหตุผลซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“โธ่เว้ย!!”

“ใช้ได้เลย”

วิชาดาบกระทบเข้าหากัน เรย์ทำท่าจะฝืนดันทุรังไปต่อ แต่วินาทีก่อนที่จะเข้าประชิดตัวมากกว่านี้ก็สัมผัสได้ถึงจิตสังหารและการเคลื่อนไหวต่อจากนี้ ทำให้เรย์ถีบตัวออกมาเพื่อวิเคราะห์ก่อน

“..แฮก..แฮก..แฮก”

ทั้งสมอง และพลังกายถูกดึงออกมาอย่างมหาศาล ระดับที่เพียงแค่ขยับดาบรอบเดียว เหงื่อก็ท่วมตัวเสมือนออกกำลังกายแบบไม่หยุดมาหลายชั่วโมงแล้ว ด้วยการใช้พลังกายแบบคลั่งขนาดนี้ ส่งผลให้ร่างกายเริ่มอ่อนล้าเป็นธรรมชาติ 

“แฮก แฮก แฮก แฮก แฮก แฮก”

ในหลายนาทีแรกอาจจะทนได้ แต่การต่อสู้ดำเนินมาหลายนาทีแล้ว ..เรย์หายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ จากแค่หอบก็เริ่มเหมือนคนขาดอากาศหายไป ดวงตาสั่นไปมา เช่นเดียวกับร่างกายที่สั่นไม่หยุด

ทุ่มเททุกอย่างของร่างกายขนาดนี้แล้วแต่ก็ยังไม่ไหว เทพดาบแกนน่อนไม่แม้แต่จะเอาจริงเลยด้วยซ้ำ เธอก็แค่หลบวิชาดาบของเรย์ และตั้งรับเป็นบางครั้ง เหมือนกับเป็นหุ่นที่คอยให้เรย์ร่ายรำวิชาดาบอยู่ฝ่ายเดียว ..ต่างชั้นกันเกินไป ต่อให้คิดการเข้าใจในวิชาดาบเพิ่มเข้ามา แต่ความเข้าใจในวิชาดาบของเรย์ก็ห่างไกลกับแกนน่อนหลายสิบเท่าตัวอยู่ดี พรสวรรค์ต่างกันราวฟ้ากับเหวไม่พอ ประสบการณ์เองก็ต่างกันนับร้อยๆปีด้วยเหมือนกันอีก

เหมือนกับที่พาโวคาดเอาไว้ เรย์ไม่มีทางเหนือกว่าเทพดาบได้ แม้แต่เสี้ยววินาทีเดียวก็ไม่มีทาง

ผลลัพธ์ปรากฏให้เห็นโต้งๆแล้ว ..

“พอใจแล้วหรือยัง?”

คำพูดนั้นทำให้สมองของเรย์สั่นสะท้าน ..เรย์กัดฟันกรามแน่น ตั้งดาบชี้ดาบเข้าใส่แกนน่อน

“ทำไมไม่ฆ่าให้จบๆไป สมเพซฉันอยู่รึไง”

“เลือกได้ก็ไม่คิดจะฆ่าลูกศิษย์ของเกรย์หรอก”

“อึก—แกนน่อน ฉันยังไม่ได้แพ้หรอกนะ ยังเหลืออีกหลายอย่างที่ฉันสามารถทำได้”

แกนน่อนพยักหน้ารับว่าง่าย

“มังกรเหล็กบรามุนต์ยังไม่ได้สำแดงพลังที่แท้จริงสินะ ถ้านั้นก็รีบๆเรียกมาสวมใส่เสียสิ ข้าจะแสดงให้เห็นถึงความต่างชั้นเอง”

“..”

“ไม่ใช้ซะล่ะ จะได้หมดข้ออ้างเสียที”

ยังไม่ใช่ตอนนี้ ตัวเองที่ทำให้แกนน่อนเอาจริงยังไม่ได้ ต่อให้ใช้พลังนั่นไปก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี ..ต้องมากกว่านี้ ต้องแข็งแกร่งมากกว่านี้ตอนจะใช้มัน—-เรย์วิ่งเข้าใส่อีกครั้ง แรงที่ลดลง ส่งผลให้วิชาดาบเบาบางลงด้วย เป็นการง่ายที่แกนน่อนซึ่งใช้แรงเท่าเดิมตลอดจะสามารถแยกหัวออกจากร่างของเรย์ได้

ความตายพุ่งตัดหน้าของเรย์ไป เรย์พลิกตัวหนี หลบจังหวะดาบได้หนึ่งครั้ง และคิดถูกว่าถ้าดึงดันจะฟันไปโต้งๆตัวเองต้องตายแน่ๆ เรย์หน้าซีด แกนน่อนไม่ปราณีก้าวเท้ามาซ้ำต่อ การกระหน่ำดาบธรรมดาของเทพดาบนั้นราวกับวิชาดาบขั้นสูง

“ [ลำจันทร์เสี้ยว] ”

เรย์สามารถปัดป้องและสวนกลับได้ แต่ชั่วพริบตาเดียว แกนน่อนก็เร่งระดับของตัวเอง ทำให้วิชาดาบที่ทวีคูณความแรงอย่างลำจันทร์เสี้ยว ไม่สามารถสู้แรงกับการลงดาบที่ออกแรงมากขึ้นธรรมดาของแกนน่อนได้

เอ๊ะ

ดาบใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เรย์ไม่สามารถตอบสนองได้ทัน ไม่มีพลังแฝงใดๆทั้งนั้นในเวลานี้ เขาจะต้องตาย

ง่ายๆแบบนี้นี่แหละ—-

“ [ดาบประกายแสง] ”

คนที่ก้าวข้ามความเป็นความตายได้ มักจะไม่ใช้เขาเสมอ

ยูจิวิ่งขวางกั้น พร้อมกับวิชาดาบที่–เปี่ยมด้วยคุณภาพ และงดงามกว่าไม่รู้กี่เท่าตัว

ใช่แล้ว มันมักจะเป็นอย่างนี้ตลอด

แกนน่อนก้าวขาหลบพลางใช้ดาบยันการโจมตีเอาไว้ อึดใจเดียวกันตอนที่ดาบสัมผัสกัน–วิชาดาบของทั้งสองก็กระหน่ำเข้าใส่กัน

เพร้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!!!

อย่างกับว่ามีเทพดาบอยู่สองคน ทั้งสองแลกดาบกันด้วยแรงและทักษะที่สูงสุดของตัวเอง เอาจริงกันทั้งสองฝ่าย ฝั่งเทพดาบเองก็ด้วย เอาจริงยิ่งกว่าตอนที่สู้กับเรย์

แต่เหมือนว่ายังไงเทพดาบก็เหนือกว่า ยูจิเห็นท่าไม่ดีก็ถีบตัวออกมา และสะบัดดาบไปมาเป็นอันขู่ไม่ให้แกนน่อนเข้าใกล้มามากกว่านี้ แกนน่อนรับสาร และทำตามนั้น เธอที่มีสัญชาตญาณเอาตัวรอดดีเลิศย่อมรู้ดีว่าการไล่ตามยูจิไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาด

“โชคช่วยที่ร่างกายฟื้นกลับมาพอดี–เป็นอย่างไรบ้างครับ เรย์ บาดเจ็บรึเปล่า!?”

เขาเกือบจะไม่รอด ถ้าไม่ได้ยูจิมาช่วยคงจะตายไปแล้ว ..ทั้งอย่างนั้น

“..อีกแล้วเหรอ”

เรย์พร้อมด้วยหนิงวิ่งมาดูอาการของเรย์ ทว่าก็หยุดลงหลังจากเห็นท่าทีที่แปลกไป

“เรย์?”

“ช่วยอย่ามายุ่งจะได้รึเปล่า!!?”

……….

“ฉันจะชนะเทพดาบแกนน่อน เคยบอกไปตั้งนานแล้วไม่ใช่รึไง แล้วทำไมกันเล่า ..ทำไมต้องมาขวางด้วย”

“แต่ว่า เมื่อกี้มัน”

ใช่ ถ้าไม่มาขวาง เรย์ได้ตายจริงๆแน่

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ..แต่ฉันจะก้าวข้ามมันให้ดู ต้องก้าวข้ามให้ได้สิถึงจะถูก กะอีแค่ก้าวข้ามความเป็นความตายยังไม่ได้ จะเอาอะไรไปชนะเทพดาบกัน ..ฉันจะต้องชนะ ต้องชนะให้ได้ ตามคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับคนๆนั้น—จะต้องชนะเท่านั้น”

เรย์ตั้งท่าดาบอีกครั้ง

“พวกนายสองคนไสหัวไปซะ! ฉันจะชนะให้ได้ด้วยพลังของตัวเอง อย่ามาขวางเชียวละ!”

“..เรย์”

“ช่วยไม่ได้แหละนะถ้าเจ้าตัวว่าอย่างนั้น”

สุดท้าย ยูจิกับหนิงก็ยอมถอยออกมาอยู่ข้างๆเวทีแทน เรย์ปรับลมหายใจใหม่อีกครั้ง พร้อมชี้ดาบใส่หน้าแกนน่อน

“ครั้งนี้แหละจะชนะให้ได้”

“ฟังคำเตือนของเพื่อนหน่อยก็ดีนะ”

“….”

“เด็กอย่างเธอนั้นโชคดีที่มีเพื่อนที่วิเศษขนาดนี้คอยอยู่เคียงข้าง การเอาชีวิตตัวเองมาทิ้งเพื่อชีวิตของข้ามันไม่คุ้มหรอกนะ ..ต่อให้คนที่ชนะข้าคือเธอจริงๆ ข้าก็ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรเปลี่ยนไปจากเดิมเลย ไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลงไปทั้งนั้น ..ตัวข้าก็ยังคงเป็นตัวข้าเหมือนเดิม”

แกนน่อนคนเดิมที่ยังติดอยู่กับความเจ็บปวด ..ยังคงผิดเพี้ยนเหมือนกับอดีตไม่เคยเปลี่ยน

ถ้าอย่างนั้นจะพยายามไปทำไมกันล่ะ? จะเสี่ยงชีวิต เสี่ยงในทุกๆอย่างที่เสี่ยงได้เพื่อชนะคนที่ต่อให้ชนะไป ตัวเองก็จะไม่ได้สิ่งที่ต้องการนั้นเหรอ? เกรย์อยากจะชนะแกนน่อน เผื่อว่าชีวิตของแกนน่อนจะเปลี่ยนไป แต่ว่ามันไม่มีทางเปลี่ยน ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงทั้งนั้นต่อให้แกนน่อนแพ้

ทุกอย่างที่ทำมันสูญเปล่านั้นเหรอ?

เอ๊ะ ..ทำไม

ทำไมต้องสู้กับแกนน่อนด้วยกัน

ไม่มีเหตุผลเลย

“…ทำไม..ทำไม..ทำ..”

‘จับดาบให้แน่นๆหน่อยสิ’

เกรย์ยืนอยู่ข้างๆเขา บางทีอาจจะเป็นเพียงภาพหลอนเท่านั้น เพราะแกนน่อนไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรเลย

‘ถ้าแค่จับดาบให้แน่นๆยังไม่ได้ ก็ไม่อาจปกป้องใครไว้ได้หรอกนะ ลืมไปหมดแล้วรึไงเรื่องที่สอนน่ะ’

เสียงตำหนิของอาจารย์ทำให้จิตใจของเรย์สงบลง ..จะชนะไปเพื่ออะไร ได้เปลี่ยนเป็นจะทำยังไงเพื่อชนะ

แต่แรกเดิมที เหตุผลที่อยากจะชนะแกนน่อน เพราะเชื่อว่าหากชนะได้จะต้องปลดล็อคบางอย่างในจิตใจของแกนน่อนได้แน่ๆ ..แค่นั้น แค่เชื่อในสิ่งที่ยังไม่มีทางเกิดขึ้นก็จริง แต่มองอีกมุม เพราะยังไม่มีทางเกิดขึ้นนี่แหละ แกนน่อนก็คงไม่รู้ว่ามันจะรู้สึกยังไง

จะชนะไปเพื่ออะไร เหตุผลยังมีอยู่ แต่ที่ไม่มีตอนนี้คือจะทำยังไงเพื่อชนะต่างหาก

‘ทำยังไงเหรอ? แน่นอนอยู่แล้วสิ สำหรับคนอ่อนแออย่างพวกเราแล้ว–’

สำหรับผู้ต่ำต้อยอย่างผมแล้ว

“..แค่นาทีเดียวก็พอ”

เรย์ปักดาบมังกรเหล็กเข้าที่พื้น ศรีษะของมังกรปรากฏตัวขึ้ข้างหลัง จากนั้นก็กู่ร้องออกมาสุดเสียง

“ขอแค่เหนือกว่าเทพดาบได้แค่นาทีเดียวก็พอแล้ว!!”

‘ใช่แล้วละ นาทีเดียวก็มากพอจะตัดสิน คนอ่อนแอมักจะชนะคนแข็งแกร่งได้ในช่วงเวลาที่กาลเวลาถูกเผาไหม้’

ภาพหลอนของเกรย์ประสานมือเข้ากับด้ามจับดาบของบรามุนต์ ทั้งสองโพล่งออกมาพร้อมกัน

 

‘ “กลืนกินฉันซะ มังกรเหล็ก จากนั้นก็มอบพลังที่มากพอจะโค่นเทพดาบมาให้ซะ!!!” ‘

 

ศรีษะของมังกรเหล็กตอบรับ มันเขมือบร่างของเรย์เข้าไป กองเลือดอาบปากของมังกรเหล็กจากนั้นศรีษะก็พังทลาย โผล่ให้เห็นเพียงคริสตัลขนาดสองเมตรที่ค่อยๆทลายผนึกออกมา–เป็นนักดาบในชุดมังกรเหล็กสง่างาม

“ [เกร็ดมังกร]-[บรามุนต์] ”

“ออกมาจนได้นะ ..เกรย์นี่คือสิ่งที่ต้องการสินะ”

เทพดาบตั้งท่าดาบเป็นครั้งแรก สมาธิรวมกันที่จุดๆเดียว ..เทพดาบแกนน่อนเริ่มจะเอาจริงแล้วเหมือนกัน