< < 224 Sec4 > >

ย้อนเวลากลับไปเล็กน้อย—หลังจากที่ดิลุคเข้าปะทะกับมิคาเอลจนทำให้เกิดการกระจัดกระจาย

ยูจิด้วยความบังเอิญก็ได้ปลิวมาที่ที่เดียวกันกับเอเธอร์ ทั้งสองจ้องหน้ากันชั่วขณะหนึ่งก่อนที่จะโบกมือทักทายกันอย่างเป็นมิตร และพุ่งเข้าใส่กัน ก่อนจะสวนหมัดกันไปคนละหนึ่งที

คนที่เร็วกว่าก็คือเอเธอร์ หมัดอัดเข้าที่หน้าของยูจิเต็มแรง จงยูจิถึงกับลงไปทรุดกับพื้น

เหมือนว่ายูจิจะเป็นฝ่ายแพ้ แรงรวมถึงความเร็วของเขาน้อยกว่าเอเธอร์เล็กน้อย ทำให้เกิดผลลัพธ์อย่างนี้ขึ้น …กระนั้นก็ไม่ใช่การโจมตีที่น่าสนใจอะไร เพราะมันไม่แม้แต่จะทำให้ยูจิมีเลือดไหลออกมาจากปาก แค่ทำให้หัวชาหน่อยๆเท่านั้น

แน่นอนว่านี่คือการออกแรงสุดแรงของเอเธอร์แล้ว แต่แค่หมัดเดียวไม่สามารถทำอะไรยูจิผู้ถือครองจุดสูงสุดของโลกได้อยู่แล้ว

“ยังแข็งแกร่งสุดๆไม่เคยเปลี่ยนเลยนะครับ คุณเอเธอร์”

“ไม่หรอกครับ–”

พูดคุยกันสั้นๆ ทั้งสองก็เข้าปะทะกันอีกครั้ง การต่อสู้แลกหมัดกันของสองคนนี้ทำให้พื้นดินสั่นสะเทือนราวกับแรงสะเทือนของหมัดมันทำให้แผ่นดินสั่นสะเทือนได้

 

****

ย้อนเวลากลับไปเล็กน้อย—บนท้องฟ้าได้ถูกย้อมด้วยหมอกสีขาว จอมมารดิลุคเผชิญหน้ากับทูตสวรรค์มิคาเอล เป็นอีกครั้งที่การต่อสู้ของทั้งสองได้สั่นสะเทือนโลกใบนี้

“คราวนี้นี่แหละจะตัดสิน”

“ฝันไปเถอะ”

ดิลุคลอยอยู่บนท้องฟ้าพร้อมด้วยมิคาเอล เปลวเพลิงเผาแสงศักดิ์สิทธิ์เสียจนหมด แต่ก็โดนทำลายกลับด้วย ‘อัสโตรเฟย์’ พร้อมสวนกลับด้วยหอกบนมือของมิคาเอล ‘มณีวิญญาณ’ ในรูปทรงของหอกยาว

อาวุธในรูปทรงของมณีวิญญาณทรงไปด้วยอานุภาพ เพลิงสีขาวหรือว่าเวทมนตร์ใดๆก็ไม่อาจหยุดวิถีการโจมตีไว้ได้ ดิลุคจึงต้องเอียงตัวหลบทุกการโจมตีแทนการโถมพลังเข้าใส่เหมือนทุกที เพราะเธอถูกจำกัดพลังโดย ‘อัสโตรเฟย์’

การกระหน่ำโจมตีของมิคาเอลทำให้ท้องฟ้าแยกออกจากกัน พลังทำลายล้างจากมณีวิญญาณในรูปทรงหอกมันมากขนาดนั้นเชียวละ

ตุ้ม ตุ้ม ตุ้ม !!!!!!!!!!!

“ให้ตายสิ สร้างเรื่องเก่งจริงๆ”

ดิลุคลอยตัวหนี เปลี่ยนทรงของเพลิงสีขาวเป็นลูกธนู จากนั้นก็กระหน่ำยิ่งเข้าใส่ มิคาเอลเหวี่ยงอัสโตรเฟย์เพียงครั้งเดียว เพลิงสีขาวก็สลายหายไปจนหมด เธอเร่งสปีดเข้าประชิดดิลุคในอึดใจเดียว และยิงแสงศักดิ์สิทธิ์อัดเข้ากลางร่าง

แสงวูบครึ่งหนึ่งจังหวะก่อนระเบิด ร่างของดิลุคปลิวไปกับแสงก็จริง แต่ก็ไม่มีบาดแผลใดๆทั้งนั้น–เธอดีดตัวออกมาได้ทัน 

“ชิ!”

มิคาเอลบินตามไป และติดกับ— [ทวนสายฟ้า] บินฝ่าอากาศทะลุมาข้างหลัง

“—”

เธอเหวี่ยงหอกมณีวิญญาณ เบี่ยงเบนวิถีทวนสายฟ้า—และชั่วอึดใจเดียว ท้องฟ้าก็ดึงกึกก้องด้วยเสียงประหลาด พร้อมด้วยดิลุคที่เคลื่อนตัวหนี

ตั้งใจจะทำอะไรกัน? มิคาเอลพึมพำเบาหวิว “[คริสตัล] ” มณีวิญญาณเปลี่ยนร่างตามที่เธอปารถนา จากนั้นเธอก็บีบมันทิ้ง—-ท้องฟ้าสว่างไสว หมอกสีขาวถูกชำระล้างด้วยมณีวิญญาณ

พริบตาที่ทิวทัศน์สว่างขึ้น– [ทวนสายฟ้า] นับร้อยบทก็พุ่งเข้าใส่มิคาเอลในทุกๆทิศทาง มิคาเอลหัวเราะในลำคอ ก่อนที่ [บังลังค์แห่งราชาผู้พิชิต] จะบินผ่านมารับมิคาเอลขึ้นไปนั่ง ทวนสายฟ้าทุกๆบทพลาดเป้า ชนเข้าหากันเอง และระเบิด

ตู้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 

มิคาเอลยืนอยู่บนบังลังค์แห่งราชาผู้พิชิต เธอบนบังลังค์แห่งราชาผู้พิชิตพุ่งตรงไปหาดิลุคเพียงพริบตาเดียว

“ [ดาบเปลวเพลิงx10] [หอกวารีx10] [ขวานปฐพีx10] ”

การร่ายเวทมนตร์พร้อมกันสิบบทแบบย่อๆ เทคนิคพิเศษที่มีแค่ดิลุคคนเดียวทำได้บนโลกใบนี้ ทุกอย่างที่เธอปารถนาปรากฏตรงหน้าตามที่สั่ง ดิลุคควบคุมเวทมนตร์ทั้งสามสามสิบบทโดยการดีดนิ้ว

ดาบเปลวเพลิง หอกวารี และขวานปฐพี ชี้เข้าใส่มิคาเอล และพุ่งออกไป—มิคาเอลควบคุมบังลังค์แห่งราชาผู้พิชิต บินหลบผ่านการโจมตีทั้งหมดอย่างง่ายดาย พร้อมกันนั้นดิลุคก็ดีดนิ้ว

“ [เฟรมบาสเตอร์] ”

เพลิงทำลายล้างขั้นบรรลุพวยพุ่งออกมาในปริมาณที่มหาศาล มิคาเอลหาว และคว้าเอา [ผ้าคลุมราชันย์หมาป่า] ออกมาสวมใส่—-เธอบินผ่านเฟรมบาสเตอร์ได้ง่ายๆ ด้วยผ้าคุลมราชันย์หมาป่าซึ่งสามารถต้านทานความเสียหายทางเวทมนตร์ได้มหาศาล ระดับที่เฟรมบาสเตอร์ไม่แม้แต่จะทำให้เกิดรอยไหม้

กล่าวได้ว่าการโจมตีที่สามารถทะลุผ่านผ้าคลุมราชันย์หมาป่าได้นั้นจำเป็นต้องเป็นการโจมตีระดับ ‘มหาเวทย์’ อาทิเช่น [โนอาห์คาโน่(ปืนใหญ่วันสิ้นโลก)] เท่านั้น

มณีวิญญาณลอยกลับมาอยู่ข้างตัวเธออีกครั้ง มิคาเอลยิ้มและขยี้มันให้กลายเป็นหอก—บังลังค์แห่งราชาผู้พิชิตพุ่งผ่านชนเข้ากับดิลุคจังๆ ร่างเล็กๆขาดเป็นสองส่วน และหลอมรวมกลับเข้ามาใหม่ได้อีกครั้ง

“หืม?” ดิลุคหมุนตัวหลบ

ไม่มีเวลาแม้แต่จะหายใจ แขนของดิลุคก็ถูกแยกออกด้วยหอก และหากหลบไม่ทันร่างก็ไม่พ้นจะโดนผ่าเป็นสองซีก แขนที่ขาดไม่สามารถหลอมรวมได้ 

“ของที่ยืมมาจากคนรักสุดยอดไปเลยนะ”

“ไม่จำเป็นต้องไปพูดถึงคนๆนั้นหรอก”

อัสโตรเฟย์บนมือของมิคาเอลส่องสว่าง พลังในการแยกส่วนนั้นทำให้แขนของดิลุคหลุดจากร่างไปโดยสมบูรณ์ชั่วขณะหนึ่ง ดิลุคแสยะยิ้มมุมปาก เปลวเพลิงสีขาวพวยพุ่งออกมาจากร่างอีกครั้ง คราวนี้อัสโตรเฟย์ก็ได้เปลี่ยนวิถีการควบคุม จากแขนข้างที่ขาดมาเป็นเพลิงสีขาวแทน

แขนของดิลุคจึงงอกกลับมาอีกครั้ง เธอใช้แขนที่พึ่งงอกมาใหม่ชี้ไปทางมิคาเอล หลากหลายเวทมนตร์พุ่งเข้าใส่ประหนึ่งจรวด มิคาเอลใช้แสงศักดิ์สิทธิ์ยิงทะลุผ่านทุกเวทมนตร์

แสงศักดิ์สิทธิ์อันเปรียบเสมือนกับเวทมนตร์ของเหล่าทูตสวรรค์นั้นมีพลังทำลายในระดับ ‘เวทมนตร์ขั้นบรรลุ’ เป็นอย่างต่ำ และสามารถปรับเปลี่ยนความรุนแรงได้ ซึ่ง ต่ำสุดก็คือเวทมนตร์ขั้นสูง และสูงที่สุดก็คือเวทมนตร์ขั้นบรรลุ ในชั้นเดียวกับเวทมนตร์ขั้นบรรลุที่มีพลังทำลายล้างสูงที่สุด ประหนึ่งเดียวกับ เวทมนตร์ตระกูล [บลาสเตอร์] เพียงแต่เป็นแสงที่มีความรวดเร็วสูงด้วยเช่นกัน มันจึงเปรียบเสมือนเวทมนตร์ขั้นบรรลุที่เร็วที่สุดก็ไม่ปาน—ไม่มีทางที่เวทมนตร์ครึ่งๆกลางๆจะทำอะไรได้

เป็นดังนั้น เพลิงสีขาวจึงผุดขึ้นมาอีกครั้งเพื่อทำลายแสงศักดิ์สิทธิ์ แต่นั่นคือความต้องการของมิคาเอล

มิคาเอลเข้าประชิดในอึดใจเดียวโดยการเร่งสปีดของบํงลังค์แห่งราชาผู้พิชิต เธอเหวี่ยงอัสโตรเฟย์เข้าใส่ดิลุคในระยะเผาขน หากเรียกเก็บเพลิงสีขาว ก็จะถูกประกายแสงศักดิ์สิทธิ์ลงโทษ หรือหากรับอัสโตรเฟย์ตรงๆก็จะจบด้วยการที่ร่างโดนแยกเป็นสองส่วนและไม่อาจกลับมารวมเป็นหนึ่งได้อีก

ดิลุคถูกไล่ต้อนด้วยสารพัดอาวุธทลายโลกา และอำนาจของทูตสวรรค์ระดับมิคาเอล ซึ่งถือว่าแข็งแกร่งที่สุดในหมู่ทูตสวรรค์

การจะพ่ายแพ้ให้แก่มิคาเอลไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจอะไร

“—ตายซะ!”

“ไร้สาระ”

หากว่านี่ไม่ใช่ ‘จอมมาร’ ละก็–วิถีดาบถูกหยุดไว้ด้วยมือเปล่า

“…เทคนิคเดียวกับท่านเอเธอร์ ..นี่แก!”

“ใช่ว่าจะนั่งๆนอนๆอยู่เฉยๆเสียหน่อย ถึงจะไม่เท่าก็เถอะ แต่ก็—ฮึบ”

ดิลุคเหวี่ยงอัสโตรเฟย์ไปทิศทางอื่น จากนั้นก็อัดเวทมนตร์เข้าที่กลางหน้าท้องของมิคาเอล

“อึก!!!”

เวทมนตร์รามไปถึงแขน—แขนของมิคาเอลระเบิดออก อัสโตรเฟย์หลุดออกจากมือ ดิลุคอาศัยจังหวะนั้นคว้าเอาอัสโตรเฟย์ไว้บนมือของตัวเองแทน

“ [ดาบประกายแสง] ”

“คึก—-”

แม้จะพยายามหลบให้พ้น แต่ก็ไม่ทัน บังลังค์แห่งราชันย์ผู้พิชิตถูกผ่าเป็นสองส่วน ตามด้วยปีกของมิคาเอลที่โดนตัดหลังจากตัดสินใจจะหันหลังหนี—อำนาจของอัสโตรเฟย์ทำให้ปีกไม่สามารถกลับมาเหมือนเก่าได้

ในชั่ววินาทีเดียวก่อนที่ดิลุคจะลงดาบสังหารมิคาเอลซ้ำ—แสงสีขาวก็ได้พุ่งผ่านมิคาเอลไป ทูตสวรรค์ ‘ราฟาเอล’ ปรากฏตัวมาช่วยเหลือมิคาเอลได้ทันเวลาพอดี

“เกือบไปแล้วนะ”

ราฟาเอลหิ้วร่างของมิคาเอลไว้บนบ่า จากนั้นเธอก็ใช้มืออีกข้างกระหน่ำยิงประกายแสงศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง อย่างน้อยๆก็เพื่อเบรคไม่ให้ดิลุคตามมาได้ 

ตามที่คาดหวังเอาไว้ ดิลุคเลือกจะไม่บินตาม เธอเรียกเพลิงสีขาวมาทำลายทุกการโจมตี และวิเคราะห์จากระยะปลอดภัย

“ประมาทไปนะคะ ท่านมิคาเอล”

“..โธ่เว้ย ..”

“แค่นั้นไม่พอ อัสโตรเฟย์ยังโดนชิงไปอีก แถมยังอยู่ในมือของจอมมาร..ปัญหาใหญ่เลยนะคะนั่น”

“ไม่ต้องห่วง ..ตัวเราจะจัดการทุกอย่างเอง”

“ยังไง?”

มิคาเอลผลักราฟาเอลออก กระนั้นราฟาเอลก็ยังดึงเอาไว้ไม่ให้หลุดมือไป ไม่อย่างนั้นมิคาเอลได้ดิ่งลงพื้นแน่นอน

“เร็วเกินไปก็จริง แต่จะใช้สิ่งนี้ ..”

สิ่งนี้?

ดิลุคเงี่ยหูฟังและได้ยินทุกบทสนทนา สิ่งนี้ที่ว่าหมายถึงอะไร? แม้จะไม่เข้าใจว่าพูดถึงอะไร แต่ดิลุคก็ตัดสินใจพุ่งเข้าใส่โดยทันที ทว่าจู่ๆรอบตัวของมิคาเอลก็เกิดกำแพงอากาศขึ้น ทำให้เธอเข้าไปใกล้ไม่ได้ พอสังเกตุดูก็พบว่ามิคาเอลพึ่งจะบีบอะไรบางอย่างจนแตกไป

ครั้นจะใช้อัสโตรเฟย์ หรือเพลิงสีขาว—ก็ไม่อาจผ่านไปได้อีก

“สมกับเป็นคนที่วิ่งเล่นอยู่บนโลกใบนี้มาหลายล้านปี มีของเล่นหลากหลายดีจริงๆนะ”

“..อันนี้ของใช้ครั้งเดียวแล้วหมด จริงๆมันไม่ควรถูกเอามาใช้ เพราะเรื่องไร้สาระอย่างนี้ด้วยซ้ำ!” 

“จะบอกว่าตัวเราไม่มีค่าพอนั้นสินะ น่าสนใจจริงๆว่าอะไรทำให้มั่นใจอย่างนั้น–”

แสงสีทองปกคลุมทั่วทั้งท้องฟ้า หมอกควันสีขาวทั้งหมดถูกลบหายไปจากบนฟ้า ก้อนเมฆรวมถึงพระอาทิตย์ได้ถูกลบหายไปจากทิวทัศน์บนฟากฟ้า เหลือเพียงแค่แสงสีทองซึ่งเป็นตัวแทนอำนาจของทวยเทพ

มิคาเอลไม่เจรจาหรือพูดคุยใดๆ เธอตัดสินใจเร่งลงมือทันที

“โปรดให้ยืมอำนาจของท่านด้วย ‘ท่านรูล่า’ ”

ชื่อของ ‘เทพแห่งกฏเกณฑ์’ ‘รูล่า’ 

ทันทีที่ชื่อนี้ปรากฏใบหน้าของดิลุคก็เปลี่ยนสี เธอเรียกเพลิงสีขาวอัดเข้าใส่ช่องว่างอากาศที่ไม่มีวันผ่านไปได้

“—โปรดมอบกฏให้แก่โลกใบนี้อีกครั้งด้วยเถิด”

มิติสีทองปรากฏขึ้นข้างๆมิคาเอล พร้อมด้วยแขนสีขาวที่ยื่นเอาคันธนู และลูกศรสีทองมาให้ มิคาเอลคว้าเอาทั้งสองสิ่งมาไว้ในกำมือ จากนั้นก็ตั้งท่ายิงอย่างรวดเร็ว

“.. [กฏแห่งวิญญาณระดับเทพ]”

มิคาเอลเริ่มง้านการยิง—

“.. [จงเปลี่ยนแปลง] .. [ชีวิตที่ผิดเพี้ยนไปจากเดิม] .. [ศรัธทาเสีย] .. [จงศิโรราบต่อสวรรค์] ” มิคาเอลโพล่งเสียงดัง “ [จงหวนคืนเหล่าตำนาน] !”

ศรสีทองพุ่งออกจากปลายคันธนู ดิลุคเคลื่อนตัวหมายจะไปหยุดไว้ให้ได้ แต่สิ่งนั้นก็ทะลุไปด้วยความเร็วที่เหนือยิ่งกว่าแสง ไม่สิ อาจจะเหนือยิ่งกว่ากาลเวลานับล้านๆปีก็เป็นได้ เพราะมันคือ ‘การเปลี่ยนแปลงกฏของโลก’

“–ไม่ทัน”

เบื้องล่าง การต่อสู้ขนาดใหญ่ที่เกิดขึ้น เหล่าสัตว์ประหลาด ทูตสวรรค์ ปีศาจมหาบาป ผลงานที่ล้มเหลวของทวยเทพ จอมมารแห่งจุดเริ่มต้น จอมมารแห่งจุดสิ้นสุด หรือกระทั่งกฏที่แข็งแกร่งที่สุดก็ต่างหยุดนิ่งให้กับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ….

ศรปักเข้าที่พื้น

โลกได้ถูกย้อมด้วยสีทองเป็นเวลาทั้งหมดสามวินาที—

 

****

เอเธอร์ และยูจิแลกหมัดเข้าใส่กัน—-

ตู้ม!!!!!!!!!!!!! เสียงแลกหมัดที่ราวกับระเบิดลง ทั้งเผ่าพันธุ์จากสวรรค์ และอาร์คเดม่อนที่มาขวางต่างพากันปลิวไปคนละทิศคนละทาง หากจะมีคนที่อยู่รอดจากแรงปะทะนี้ได้ก็เหลือเพียงแค่ตัวตนระดับสูงอย่างปีศาจมหาบาปเท่านั้น

ลิเวียธานวิ่งอยู่รอบการต่อสู้ของทั้งสองคน

“นายคนนั้น เพื่อนของดิลุคไม่ใช่รึไง? ช่วยออมแรงหน่อยจะได้รึเปล่าคะ? พวกพ้องของทางดิฉันมันปลิวไปหมดแล้ว”

“คุณลิเวียธานสินะครับ คือว่านะครับ–ขอโทษด้วยนะครับ คุณเอเธอร์เขา แรงเยอะเกินไป ถ้าออมมือจะไม่ไหวเอา”

ตุ้ม! ตุ้ม! สองหมัดแย็ป และ ตู้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! หมัดสุดท้ายที่แรงที่สุด

มือจากแขนเทียมวารีไม่อาจทนแรงได้ไหว สุดท้ายก็ระเบิดออก ทำให้ยูจิเหลือแค่แขนเดียว ซึ่งไม่มีทางแลกหมัดชนะ

ยูจิกระโดดถอยออกมา และสร้าง [ดาบแห่งแสง] ออกมาตวัดเป็นจังหวะดาบ ทว่าทั้งหมดก็โดนเอเธอร์อ่านออก และฟันสวนเข้าที่หน้าท้อง ยูจิเกร็งกล้ามเนื้อ วิถึดาบไม่อาจผ่านร่างกายของยูจิไปได้ เอเธอร์ยิ้มเบาหวิว และถูกยูจิเตะสวนเข้ากลางหัว ร่างของตัวตนที่แข็งแกร่งที่สุดปลิวไปกับพื้นดินได้สองตลบ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเฉยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ไร้บาดแผล และฝุ่นดินตามพื้น เอเธอร์หันหน้ามาหายูจิ ….หืม?

สมาธิในการต่อสู้ของทั้งสองถูกดึงไปจนหมด ไม่ว่าจะยูจิหรือเอเธอร์ก็พากันหันหน้าไปในทิศทางเดียวกันอย่างไม่ทราบสาเหตุ ลิเวียธานพึ่งจะรู้สึกตัวทีหลังก็หันตามไปมอง

“..คุณดิลุค? กับคุณมิคาเอล?”

“ปฏิกิริยาทางมานานี้มัน… ‘รูล่า’ สินะ” เอเธอร์ยิ้มมุมปาก “ยูจิ ขอเตือนว่าให้ระวังหลังนะครับ”

ระวังหลัง? วินาทีที่ถูกเอเธอร์เตือน ทั่วทั้งโลกก็ได้ถูกปกคลุมด้วยแสงสีทอง …. 3 วินาที ผ่านไป แสงสีทองก็ค่อยๆเลืองหายไปจากโลกจนกลับมาเป็นโลกตามปกติ เพียงแต่ ….ยูจิหันหลังกลับไป และพบกับมนุษย์ร่างใหญ่ยักษ์สูงกว่าสองเมตร

มนุษย์ผู้ชายผิวสีน้ำเงินเข้ม มีทั้งหมดสี่แขน ร่างเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ สวมใส่กางเกงสีขาวบาง และเครื่องประดับทองคำมากมายตามตัว มีเลือนผมสีดำยาว และดวงตาสีน้ำตาลดูอ่อนโยน

“…”

ใบหน้านี้ยูจิรู้จักดี—

“ ‘อลัน’ ?”

วิญญาณระดับเทพภายในตัวของยูจิ ‘สัตว์ประหลาดแห่งแดงสวรรค์’ ‘อลัน’ ..ผู้ถือครองการหักล้างทุกสรรพสิ่งบนโลกใบนี้

“ไม่ได้พบกันนาน ..แล้วก็ขอโทษนะ ยูจิ”

อลันยกมือขึ้น ทำการฉีกกระซากอากาศขณะที่ยูจิยังยืนอึ้งอยู่ ยูจิลืมถึงความสามารถของอลันในเวลานี้—-เพราะอย่างนั้นเลยพลาดเข้า

ร่างของยูจิ—ถูกกระซากด้วยการหักล้าง

ปรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

รู้สึกสึกตัวอีกทีได้ด้วยความเจ็บปวด ร่างถูกบิดไปคนละทาง และกลิ้งไปกับพื้น ..เลือดพุ่งออกจากปากของยูจิ ยูจิตั้งสติ รักษาตัวเองด้วย [ฮิล] จนหายเป็นปริดทิ้ง และลุกขึ้นยืนในสภาพที่เสื้อผ้าท่วมด้วยเลือด

“…” ยูจิไม่พูดอะไร วิเคราะห์สถานการณ์ทั้งหมดอย่างใจเย็น แต่สุดท้ายก็- “ทำไมกันครับ!? อลันที่เป็นวิญญาณระดับเทพไม่มีทางปรากฏตัวบนโลกใบนี้ได้ด้วยกายเนื้อไม่ใช่รึไงครับ!?”

อลันทำท่าจะพูด แต่สุดท้ายก็ไม่พูด ทั้งยังเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ..เอเธอร์เห็นอย่างนั้นเลยตัดสินใจพูดแทน

“เพราะถูกรูล่าเรียก พูดให้ถูกก็คือโดนมิคาเอลใช้งานอีกทีนี่แหละครับ”

“เทพแห่งกฏเกณฑ์ ..อย่าบอกนะว่า”

“กฏบนโลกใบนี้ถูกเปลี่ยนแปลงเข้าให้แล้วละครับ ทั้งยัง—เป็นกฏแห่งวิญญาณระดับเทพเสียอีก”

……

“…หา?”

พื้นดินสั่นสะเทือนอีกครา ไม่ใช่ด้วยฝีมือของยูจิ เอเธอร์ หรืออลันผู้มีพลังมากพอจะทำ แต่เป็นเพราะ ‘วิญญาณระดับเทพ’ อีกตนที่อยู่ไกลออกไป

“นอกจาก ‘อลัน’ ก็มี .. ‘ไอน์’ ผู้ทำพันธสัญญากับการ์ปสินะครับ”

ตามที่คาดเอาไว้ พื้นดินรวมถึงต้นไม้ในบริเวณใกล้เคียงกับที่การ์ปตาย ‘ไอน์’ ชายแก่ร่างเล็กในชุดนักมายากลปรากฏตัวอีกครั้งบนท้องฟ้า ทุกสิ่งทุกอย่างบริเวณใกล้เคียงโดนยกขึ้นด้วยอำนาจของตัวเขาเอง อยู่ไกลมากก็จริง แต่ก็สังเกตุได้เลยว่าทุกสิ่งทุกอย่างกำลังเคลื่อนมาทางสนามรบโดยมีไอน์เป็นตัวนำ

ยูจิหน้าซีดเผือก ก่อนพึมพำออกมา

“..คุณเรเซอร์”

 

****

บนฟากฟ้า มิคาเอล ราฟาเอล กำลังเผชิญหน้ากับจอมมารดิลุค

“..เอาจนได้สินะ อำนาจของรูล่าที่เก็บสะสมมาตลอดหลายล้านปี มีไว้เพื่อการณ์นี้นี่เอง ..แย่งชิงกฏที่เราสร้างขึ้นมาเป็นของตัวเอง และบิดเบือนมันเสียยกใหญ่ ชั่วร้ายสมชื่อทูตสวรรค์เลยนะ” ดิลุคถอนหายใจ “เพียงเท่านี้ ‘วิญญาณระดับเทพ’ ทุกตนนอกจากเรา ก็จะอยู่ภายใต้คำสั่งของสวรรค์”

……..

[กฏแห่งวิญญาณระดับเทพ]-[จงเปลี่ยนแปลง]-[ชีวิตที่ผิดเพี้ยนไปจากเดิม] -[ศรัธทาเสีย]-[จงศิโรราบต่อสวรรค์]-[จงหวนคืนเหล่าตำนาน] 

ดังประกาศิตของทวยเทพแห่งกฏ

“จากนี้ไป ศัตรูของพวกเราจะกลายเป็น—-วิญญาณระดับเทพทุกตน”

 

****

(มุมมอง เรเซอร์)

แสงสีทองวูบขึ้นราวสามวิ ก่อนจะดับลง

ตรงหน้าผมยังมีผู้กล้าที่ก้มลงกราบอยู่ ข้างๆผมยังมีเบลลามีอยู่ ..นอกจากนั้นยังมีคนอื่นอยู่อีก

ไม่ไกลกันนัก

หญิงสาวผู้มีดวงตาสีม่วง เช่นเดียวกันกับเลือนผม ผมของเธอถูกมัดเอาไว้เป็นไซด์โพนี่เทล ให้อธิบายตามที่เห็นมันไม่ได้ดูน่ารักตามชื่อทรงผม แต่ดูเท่เสียมากกว่า ชุดที่เธอใส่เป็นชุดของโรงฝึกดาบสีขาวดำตามที่พบเห็นได้ทั่วไป โดยรวมเธอคือผู้หญิงที่สวย และดูดีเอามากๆ ทว่า ..สิ่งที่ต้องให้แปลกใจดันไม่ได้มีแค่นั้น

ผมรู้จักเธอดี แน่นอน เคยเห็นมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน—แต่ก่อนจะได้เอ่ยทัก วิถีดาบที่ย้อมด้วยแสงสีม่วงก็พุ่งตรงเข้าใส่ผม อาจจะเพราะตกใจมากเกินไป ทำให้ผมมีสติไม่ครบ และตั้งตัวไม่ทัน ไม่มีทางหลบได้

“เรเซอร์!”

เพลิงสีดำเข้าแยกผมกับวิถีดาบนั้นออกจากกัน เพราะโดนผลักออกโดยเพลิงสีดำ ทำให้ผมตั้งสติไปคว้าตัวเบลลามี และพุ่งออกจากวิถีดาบต่อจากนี้ได้ทัน—อากาศถูกสะบั้นเสียจนเละเทะ ทั่วพื้นดินและท้องฟ้ามีประกายแสงสีม่วง และกระจกที่แตกออกปรากฏขึ้น

ปรากฏการณ์นี้เองผมก็รู้จักดี เพราะเคย ‘ใช้’ มันมากมายนับครั้งไม่ถ้วน

ผมกัดฟันกรามแน่น และเอ่ยออกมาสุดเสียง

“ยูนา!!!!”

วิญญาณระดับเทพของผม ‘วีรสตรี’ ‘ยูนา’ ผู้ถือครองการตัดมิติ บัดนี้วิถีดาบของเธอได้ชี้มาทางผมอย่างไม่ทราบสาเหตุ