เกิดใหม่เป็นตัวร้ายโหลยๆแล้วทำไม? ผมจะช่วยน้องนางเอก(อวย)ของผมเอง!! - ตอนที่ 326

< < 204 Sec5 > >

(มุมมอง ยูจิ)

เหมือนว่าผมเกือบจะมาไม่ทันเวลา แต่ก็โชคดีที่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรสายเกินไปทั้งนั้น

“แล้วก็ขอโทษคุณอลิซาเบธด้วยนะครับ ที่ให้รอ”

“มาช่วยแล้ว! แบบยิ่งใหญ่เลยด้วย!”

คุณแจ็คสันที่เกาะหลังผมมาพูดเสริมอย่างยิ่งใหญ่ เห็นอย่างนั้นผมก็อดจะยิ้มออกมาไม่ได้

“..คือ ..คุณมาเจลเขา”

พอสังเกตุดูรอบๆ คุณมาเจลที่มาช่วยก็ไม่อยู่แล้ว คาดว่าน่าจะโดนอะไรสักอย่าง

“นั้นเหรอครับ”

ผมตอบกลับสั้นๆ ก่อนจะใช้หักล้างรักษาร่างกายของคุณอลิซาเบธ และหันหน้าไปเผชิญกับคุณลีออน และมหามังกรปฐพี

ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงหรอก 

“เรื่องของคุณมาเจลวางใจได้ครับ คนๆนั้นเป็นคนที่โต้ไปกับกระแสของโชคชะตามาตลอด ไม่มีทางที่โชคชะตาเล็กๆน้อยๆจะทำอะไรเขาได้ อาจจะลำบากหน่อย แต่ผมเชื่อว่าจะผ่านไปได้ด้วยดีครับ ยังไงซะเขาก็คือคนที่ทะเลสีรุ้งยอมรับ นอกจากราชาผู้พิชิตโอลิเว่อร์”

“หวังว่านั่นจะไม่ใช่การยอนขี้นะคะ”

…..

ในใจลึกๆผมอาจจะทำอย่างที่คุณอลิซาเบธบอกก็ได้ ไม่รู้สิ แค่คิดว่าคนอย่างคุณมาเจลไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงสักเรื่องก็เท่านั้น ต่อให้เขาโดนจับโยนเข้าป่าอาถรรพ์หรือว่าแดนนรกกินคน อันเป็นสถานที่ที่เลวร้ายที่สุดบนโลกใบนี้ก็หายห่วงได้

ผมเชื่ออย่างนั้น

แม้คุณอลิซาเบธกับคุณแจ็คสันจะทำสีหน้าเคลือบแคลงใจกับใจจริงของผม แต่ผมก็คิดว่าไม่น่าใช่เรื่องที่ต้องใส่ใจอะไรมากในเวลานี้ เพราะตรงหน้าของผมเวลานี้มีศัตรูอยู่

“…แผนการณ์ล้มเหลวสินะ ล้มเหลวอย่างย่อยยับอีกด้วย”

คุณลีออนจ้องผมเขม็ง เขาคนนั้นค่อยๆเคลื่อนมือขึ้นมา หมายจะร่ายเวทมนตร์ใส่ผมในไม่ช้า การเคลื่อนไหวที่โจ่งแจ้งอย่างนั้นไม่มีทางที่ผมจะไม่รู้ ผมจึงก้าวเข้าไปในพริบตาเดียว และทำการตัดแขนทิ้งโดยการตวัดมือหนึ่งจังหวะ

พร้อมกันกับที่แขนของคุณลีออนได้ปลิวไป มหามังกรเกรลก็เคลื่อนเพื่อปกป้องผู้เป็นนาย

“—-อุก!!!”

ผมเร็วกว่า จึงได้ส่งมหามังกรเกรลลงไปนอนกับพื้น จากนั้นก็พุ่งตัวไปใช้แขนข้างขวาแทงทะลุหน้าท้องของคุณลีออน

“…ลีออน!!!!”

มหามังกรเกรลลุกขึ้นพร้อมกับเปลี่ยนกลายของตัวเองเป็น ‘อาภรณ์เทพมังกร’ มานาที่มหาศาลพวยพุ่งออกมาจากรอบตัวของเธอ พลังทำลายล้างที่น่าหวาดกลัวส่งตรงถึงผมในระยะเผาขน ทว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรในการปัดป้องการโจมตีนั้น

ผมใช้มานาที่มากกว่า ส่งให้อลัน และใช้หักล้างขยี้พลังของมหามังกรเกรลทิ้ง

แต่มหามังกรเกรลยังคงดื้อด้านสวนกลับด้วยมานาที่มหาศาล ผมใช้หักล้างบิดเบือนวิถีของพลังไปทางคุณลีออน—เธอพุ่งตัวไปรับพลังนั้นแทน และส่งเสียงร้องออกมา

“ขอโทษด้วยนะครับที่ทำอาจจะรุนแรงนิดหน่อย”

ผมเคลื่อนตัวไปที่ข้างหลังของมหามังกรเกรล ใช้ขากระแทกเข้าที่กลางหลัง

“อึก—เจ็บ—เจ็บ”

“กะ เกรล!! อย่าแตะต้องเธอนะ!!”

คุณลีออนพุ่งเข้ามาแบบไม่คิดชีวิต ให้พูดมันคือวิธีรับมือที่ย่ำแย่ แต่ผมก็เข้าใจได้ เพราะตัวผมในสถานการณ์เดียวกัน ในความไร้พลังเดียวกันก็เคยทำแบบคุณลีออนเช่นกัน

ผมเคลื่อนมือหมายจะคว้าคอของคุณลีออน และตามคาด มหามังกรเกรลพุ่งมารับไว้แทน ทำให้ผมบีบคอเธอได้สะดวกเลย พร้อมกันนั้นผมก็ใช้มืออีกข้างร่ายเวทย์สร้าง [ดาบแห่งแสง] ขึ้นมา 

“[ดาบประกายแสง]”

และใช้วิชาดาบฟาดกลางร่างของคุณลีออนจนลงไปนอนกับพื้นด้วยความเร็วประหนึ่งแสง เลือดพุ่งกระฉูดออกมากับร่าง ราวกับสติของคุณลีออนจะหลุด แต่เขาคนนั้นก็ฮึดสู้คุมสติของตัวเองไว้ได้ ทำท่าจะเข้ามาช่วยมหามังกรเกรล แต่สุดท้ายร่างกายก็รับไม่ไหวจนลงไปนั่งกองกับพื้น

หมดสภาพเป็นที่เรียบร้อย

“ลีออน!! ปล่อยน—อั้ก”

ผมลงแรงบีบคอ และใช้หักล้างฉีกกระซากพลังของมหามังกรเกรลไปเรื่อยๆ

“..หา..ย..ใจ..ไม่…อะ..”

หักล้างพุ่งไปทำร้ายอากาศทั้งหมด สร้างพื้นที่ที่ไร้อากาศ สร้างพื้นที่ที่แสนกดดันขึ้น เพียงไม่กี่วินาที มหามังกรเกรลก็หมดเรี่ยวแรง และเปลือกตาของเธอก็ปิดลง ..เธอตายแล้ว แต่เธอคือมหามังกร ไม่นานก็จะคืนชีพกลับมา

เท่านี้ก็เรียบร้อย 

ผมวางร่างของเธอลงกับพื้นอย่างนุ่มนวลผิดกับที่ทำก่อนหน้านี้

“..เกรล ….”

คุณลีออนคลานมาโอบกอดร่างนั้นไว้ด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผล คาดว่าในไม่นาน คนๆนี้อาจจะหมดเลือดตายในไม่ช้าตามมหามังกรเกรลไป

แต่ว่าผมไม่ใช่คนที่ใจร้ายอะไรขนาดนั้น

“ผมสามารถฆ่าทั้งคุณ และมหามังเกรลได้ภายในเวลาไม่ถึงนาที หากตั้งใจมันอาจจะเร็วกว่าที่คาดไว้หลายวินาทีทีเดียวครับ”

“…ตั้งใจจะบอกอะไรกันแน่”

“ผมมีคำถามครับ ถ้าตอบอย่างซื่อสัตย์ ผมจะไว้ชีวิตพวกคุณสองคน แน่นอนว่าถ้าเกิดพวกคุณยังรั้งจะใช้งานร่างกายของผมเพื่อจุดประสงค์บางอย่างต่อ ผมก็จะลงมือลบคุณให้หายไปจากโลกตลอดกาล และทำให้มหามังกรเกรลติดอยู่ในห้วงแห่งความตายนับร้อยปีให้ดูครับ”

ใบหน้าของคุณลีออนซีกเผือด เขาคนนั้นมองผมด้วยแววตาที่หวาดกลัวจากใจจริง

พลังที่ต่างกันราวฟ้ากับเหว ก่อให้เกิดผลลัพธ์เช่นนี้

ลำพังแค่ตัวเองไม่มีทางหวาดกลัว แต่ตอนนี้มีชีวิตของคนสำคัญของตัวเองมาเกี่ยวด้วย การที่คุณลีออนจะหวาดกลัวขึ้นมานั้นไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจอะไรเลย และน่ายินดีสำหรับผมด้วย เพราะมันกำลังเป็นไปตามที่ใจของผมปารถนา

….

….

….

ทว่า คำตอบที่ผมรอคอย มันมาช้าเกินไป

“ขอคำตอบด้วยครับ ผมไม่ได้มีเวลาว่างพอมารอคุณ”

“…อยากรู้อะไร”

“เป้าหมายของคุณ และเหตุผลที่ต้องใช้ผมเพื่อสิ่งๆนั้น”

“…..”

“คุณเข้าใจสถานการณ์ของตัวเองในตอนนี้รึเปล่าครับ?”

ผมหรี่ตามอง ใช้มือของตัวเองชี้ไปทางของมหามังกรเกรลที่นอนหมดสติอยู่

“..ตั้งใจจะ ..เปิดสงครามกับโลกทั้งใบ เพื่อการนั้นต้องใช้มานาจำนวนมหาศาล”

มานาที่มหาศาล?

“ผมไม่คิดว่าเพียงแค่มีมานาเยอะแล้วจะทำให้ชนะสงครามได้หรอกนะครับ คุณไม่รู้เลยหรือว่าทั่วทั้งโลกเต็มไปด้วยผู้แข็งแกร่ง ต่อให้คุณจะร่วมมือกับเทพดาบ หรือมหามังกรตนหรือสองตน หรือว่าร่วมมือกับเรนก็ตามแต่คุณไม่มีทางชนะสงครามได้หรอกครับ อะไรที่ทำให้คุณมั่นใจว่าตัวเองจะชนะกัน? ผมเชื่อว่าคุณไม่ใช่คนเขลาที่เปิดศึกรอบทิศโดยไม่ไตร่ตรอง”

“…”

“มานาที่มหาศาลเพื่ออะไรครับ?”

“..เพื่อครอบครองพลังของ ‘เทพมังกร’ เหมือนอย่างที่เรนเคยทำ”

แบบนี้นี่เอง

“ถ้าหากเป็นพลังของเทพมังกร คุณอาจจะเป็นฝ่ายชนะก็ได้นะครับ แต่ว่าอะไรกันที่ทำให้คุณไปถึงพลังขุมนั้นได้”

ผมใช้หางตามองไปทางอุปกรณ์เวทย์ที่ตั้งอยู่กลางห้อง

“คุณจะใช้สิ่งนี้เป็นสื่อกลางเหรอครับ?”

“อ่า สิ่งนี้จะเป็นเสมือนตัวกลางที่ทำให้ฉันสามารถครอบครองพลังนั้นได้ และชีวิตของนักโทษในคุกจำนวนมหาศาลจะถูกใช้เป็นเครื่องสังเวย นอกจากนั้นก็จะใช้มานาของยูจิในการเป็นเครื่องสังเวยเพิ่มเข้าไปด้วย ..สื่อกลางในฐานะสัญลักษณ์ของมหามังกรก็คือมานาที่สะสมไว้ภายในหลอดแก้วของคัลเซเรม”

“นั่นไม่น่าใช่แผนการณ์ที่เกิดขึ้นได้ในไม่กี่ปีเลยนะครับ คัลเซเรมถูกก่อตั้งขึ้นมาเพื่อเหตุผลนี้หรือครับ”

“ใช่ มันถูกสร้างมานานหลายร้อยปีแล้ว และเหตุผลก็เพื่อสิ่งนี้นี่แหละ”

…..

“ร่วมมือกับเรนเหรอครับ?”

“นี่คือการตัดสินใจของบรรพบุรุษทางนี้เอง ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเรนทั้งนั้น” คุณลีออนกัดฟันกรามแน่น และโพล่งออกมาอย่างเจ็บใจ “ไม่ขอโทษหรอกนะ ไม่คิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ขอโทษด้วย เพราะตั้งแต่ที่คิดจะทำ ผมก็ไม่คิดว่าทางเลือกนี้ของตัวเองมันเป็นสิ่งที่ผิดพลาดเลยแม้แต่น้อย ผมทำถูกต้องแล้ว เพื่อสิ่งที่เชื่อมั่น เพื่อผู้คนในอาณาจักรเกรลแล้ว ..นี่คือทางเลือกที่ดีที่สุด เพื่อทุกคน อาณาจักรที่ใกล้จะล่มสลายแห่งนี้จำเป็นต้องมีพลัง!”

ผมพยักหน้ารับ จากนั้นก็ใช้เวทย์ฮิลรักษาร่างกายให้คุณลีออน

“การตัดสินใจของคุณไม่มีวันผิดหรอกครับ เพราะมันคือการตัดสินใจของคุณเอง”

“..นายเองก็เถอะ มีพลังขนาดนี้แต่ไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้หน่อยหรือไงกัน? รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือไงว่าโลกใบนี้มันเน่าเฟะขนาดไหน”

“ผมไม่ใช่พระเจ้าครับ ..ผมคือมนุษย์คนหนึ่งที่อาศัยอยู่บนโลกใบนี้ แค่ไม่กี่ชีวิตที่อยู่บนมือมันก็ยากเกินพอที่จะรักษาเอาไว้แล้ว”

ก่อนหน้านี้ ผมทำตัวจะเป็นพระเจ้า แม้จะไม่ได้คิดจะเป็นพระเจ้าตรงๆ แต่ที่ทำก็ไม่ต่างกับผู้เป็นพระเจ้าจะทำได้หรอก ..แต่ว่าผมก็รู้แล้ว โลกใบนี้มันไม่ใช่โลกของคนๆเดียว มันคือโลกของทุกคนต่างหาก การจะเปลี่ยนโลกใบนี้ มันต้องไม่เปลี่ยนไปด้วยเจตจำนงศ์ของผมคนเดียว แต่ต้องไปพร้อมกันทุกคนต่างหาก

โลกที่สวยงาม อาจจะไม่ใช่โลกที่สมบูรณ์แบบ แต่มันคือโลกที่ผมสามารถอยู่บนโลกนี้ในฐานะมนุษย์คนหนึ่งต่อไปได้ต่างหาก การพยายามด้วยตัวคนเดียวไม่ใช่ทางออกที่ถูกต้อง

ผมไม่ใช่ใครทั้งนั้น ผมคือ ..

“ไม่ถือสาหรอกนะครับหากจะคิดแค้นกัน”

คุณลีออนได้แต่กำหมัดแน่น เขาเป็นผู้พ่ายแพ้ เรื่องราวมันจบลงเช่นนี้ ..

“คุณอลิซาเบธ ฝากทำลายทุกอย่างทิ้งด้วยนะครับ ….”

……

…..

“แปลว่ายังไม่จบสินะคะ”

เธอพึมพำออกมา ไม่ได้พูดกับผม แต่พึมพำกับตัวเองตรงหน้าอุปกรณ์เวทมนตร์ที่ใช้เก็บสะสมพลังงานของผม คุณแจ็คสันที่อยู่ข้างหลังของคุณอลิซาเบธกระพริบตาปริบๆ จ้องมองที่เธอซึ่งมองอุปกรณ์เวทมนตร์ตรงหน้าด้วยสีหน้าแปลกๆ

“คุณอลิซาเบธ?”

“มันยังไม่จบสินะคะ!?”

ดวงตาของเธอเบิกกว้างอย่างน่าหวาดกลัว จากนั้น—-ร่างกายของผมก็เกิดอ่อนแรงขึ้นมา

เริ่มจากนิ้วชี้ของผมที่ถูกระเบิดออก ตามมาด้วยนิ้วโป้ง นิ้วกลาง รามไปจนถึงข้อศอก และ–แขนหนึ่งข้าง

“เอ๊ะ!?”

ผมล้มลงไปกองกับพื้น และเงยหน้ามองสิ่งที่เกิดขึ้น

ร่างของคุณแจ็คสันระเบิดออก ร่างของคุณลีออนเองก็ระเบิดตามไป ผมพยายามจะหยุดโศกนาฏกรรมตรงหน้าเอาไว้ ไม่ว่าจะ ‘ฮิล’ หรือว่า ‘หักล้าง’ มันก็ช่วยอะไรไม่ได้ทั้งนั้น ทุกอย่างถูกกลืนกิน

ผมกับคุณอลิซาเบธก็ได้สบตากัน เธอยิ้มออกมา นั่นเป็นรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดาได้ว่าเธอกำลังรู้สึกอย่างไรอยู่

สุดท้ายนี้สติของผมก็ได้ดับไป …

…….

…..

……

ภายในยอดสุดของคัลเซเรม ตัวผมยูจิ ได้ลืมตาตื่นอีกครั้ง และยืนอยู่ในห้องขนาดเล็ก พร้อมกับแขนที่หายไปหนึ่งข้าง และ ..เศษเสื้อผ้าของคนสองคน

ณ จุดๆที่คุณลีออนเคยอยู่ ตอนนี้เหลือเพียงแค่เสื้อผ้าของคนๆนั้น และจุดที่คุณแจ็คสันอยู่ตอนนี้เองก็เหลือแค่ชุดนักโทษของเขาคนนั้น นอกเหนือจากนั้นไม่มีอะไรเลย 

ใช่แล้ว ไม่มีร่างกายของทั้งสองอยู่ในทิวทัศน์ตรงหน้าอีกแล้ว หากให้พูดสิ่งที่ยังหลงเหลือก็มีแต่ร่างของมหามังกรเกรลที่ยังคงหมดสติอยู่

..แขนของผมขาด ผมพยายามใช้มือสัมผัสและร่ายฮิล แต่ไม่เป็นผล จึงใช้ ‘หักล้าง’ แทน แต่ก็ไม่เป็นผลเหมือนเดิม ราวกับการมีอยู่ของแขนของผมมันได้หายไปจากโลกใบนี้แล้วอย่างไรอย่างนั้น ไม่สิ มันคงจะเป็นอย่างนั้นไปแล้วต่างหาก

“..อา”

เหมือนกับแขนของผมที่ถูกลบตัวตนไป ทั้งสองคนที่ควรจะอยู่ก็ได้ถูกลบไปเป็นที่เรียบร้อย ไม่ใช่แค่นั้น เสียงจากข้างนอกเองก็ดับลงราวกับเรื่องโกหก ผมเงยหน้ามองขึ้นไปบนฟ้า และพบกับ ..วัตถุสีทองที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า มันกำลังสั่นประหนึ่งเป็นหัวใจของสิ่งมีชีวิต

สิ่งนั้นบางที มันอาจจะเป็น–

‘เทพมังกร’

คำยืนยันของอลันดังขึ้นจากภายในจิตใจของผม ใบหน้าของผมเกิดบิดเบี้ยวอย่างไม่น่าดู ผมสัมผัสใบหน้าของตัวเอง ออกแรงขยี้มันจนมีเลือดไหลออกมาจากหน้าผากกับแก้ม

“อ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

ร่างกายของผมเกิดอ่อนแรง เวลานี้ผมไม่สามารถควบคุมร่างกายตัวเองได้อีกต่อไป ร่างของผมทรุดลงกับพื้น ได้แต่นั่งเอาหัวมุดกับพื้นดิน และใช้มือสองข้างขยี้พื้นดินด้วยความเจ็บปวด

คนข้างหลังของผม—คุณอลิซาเบธเดินมายืนอยู่ตรงหน้าผม เธอก้มลงมานั่งอยู่เบื้องหน้า และใช้มือที่แสนอ่อนโยนแต่โหดร้ายคู่นั้นโอบใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยเลือด

“[ฮิล]”

เวทมนตร์รักษาช่วยรักษาบาดแผลทั้งหมดของผม ยกเว้นแขนข้างที่ถูกลบหายไปโดยสมบูรณ์

“..ทำไม ..ทำไมกันครับ”

“ฉันคิดมาโดยตลอดว่าคนๆนั้นจะไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว โหยหามาโดยตลอด ..ความฝันของคนๆนั้นที่ช่วยค้ำจุนชีวิตของฉันเอาไว้ มันไม่มีอีกแล้ว เพราะอย่างนั้นจึงได้มองว่าคุณยูจิคือความฝันสุดท้ายของตัวเองค่ะ”

….

“เลือกที่จะละทิ้งอดีต ยอมที่จะแบกรับทุกอย่างที่ตัวเองทำมา ..อย่างน้อยๆขอเพียงแค่มีคุณยูจิที่เหมือนกับท่านเรนอยู่ก็เพียงพอแล้ว ..แต่ว่าสุดท้ายก็ทำไม่ได้ค่ะ ยังไงท่านเรนก็สำคัญกับฉันที่สุดอยู่ดี เพื่อคนๆนั้นต่อให้ฉันต้องหายไปตลอดกาลก็ไม่มีปัญหาอะไร ต่อให้ต้องหักหลังที่พึ่งสุดท้ายของตัวเอง ผู้มีพระคุณที่ยอมลดคุณค่าของตัวเองเพื่อช่วยเหลือฉัน ฉันก็ลงมือทำมันลงไปได้โดยไม่รู้สึกเสียใจเลยสักนิดเดียว”

ผมอยากจะร้องไห้ออกมา ..แม้จะเป็นเวลาเพียงสั้นๆ แต่ผมหลงคิดไปว่าคุณอลิซาเบธอยู่ข้างเดียวกับผม ไม่ใช่แค่เธอหรอกที่เห็นผมเป็นที่พึ่งในช่วงเวลานั้น ผมเองก็เช่นเดียวกัน เพราะอย่างนั้นเลยหลงคิดมาโดยตลอด แต่ว่าไม่ใช่

มันไม่ใช่อย่างนั้น

อยากจะร้องไห้ แต่ว่าไม่มีอะไรไหลออกมาทั้งนั้น

“สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจหักหลังคุณค่ะ”

“…..”

คุณอลิซาเบธเป็นคนที่โหดร้าย ..ใช่

“โหดร้ายที่สุด ….ทั้งๆที่ผมเชื่อใจคุณ ..ยอมฝากหลังไว้ให้กับคุณ ..ทั้งอย่างนั้น”

“ฉันไม่เสียใจกับสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจทำลงไปหรอกนะคะ”

“ถ้าหากพวกเราได้เจอกันเร็วกว่านี้ ..จะมีอะไรเปลี่ยนไปหรือเปล่าครับ”

“คงจะไม่มีอะไรเปลี่ยนไปทั้งนั้นค่ะ”

ที่เธอพูดออกมาทำให้ใจของผมแทบจะแหลกสลาย

“อีกไม่นาน ท่านเรนจะลืมตาตื่นในฐานะเทพมังกรอีกครั้งค่ะ ..เดิมทีตัวฉันจะต้องเป็นเทพมังกรแทน แต่ว่า” เธอโชว์บาคุนาว่าบนมือให้ดู “เมื่ออดีต ฉันกับท่านเรนเคยใช้เวทมนตร์ที่จะเรียกตัวตนของท่านเรนเข้าสู่ร่างของฉันแทน ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะได้ใช้ในเวลาแบบนี้ บอกตามตรงว่าหลงลืมไปแล้วด้วยซ้ำ”

เธอยิ้มออกมาอย่างหวนนึกถึง ก่อนที่ร่างกายนั้นจะค่อยๆกลายเป็นสีเทาเหมือนหิน และค่อยๆสลายไปทีละส่วน

“คุณยูจิ”

คุณอลิซาเบธเคลื่อนตัวเข้ามากอดร่างของผมเอาไว้

“..ขอโทษนะคะ ว่าแล้วเชียว ฉันเนี่ยเลวที่สุดเลยสินะคะ?”

ไม่นาน เธอก็ได้หายไปจากเบื้องหน้าของผม ไม่เหลือแม้แต่ผงหรือว่าเสื้อผ้า

เลวร้ายที่สุด ทั้งมือคู่นั้นที่โอบแก้มของผมเอาไว้ ทั้งสายตาที่อาลัยอาวรณ์คู่นั้นซึ่งจ้องมาที่ตัวผม ทุกอย่างนั้นเลวร้าย แต่ก็มีความอ่อนโยนแฝงเอาไว้อย่างน่าประหลาดใจ

เป็นความเลวร้ายที่แสนอ่อนโยน ..ผมรู้สึกรังเกียจสิ่งนี้จากใจจริง 

สิ่งที่ค้ำจุนตัวผมตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว