เกิดใหม่เป็นตัวร้ายโหลยๆแล้วทำไม? ผมจะช่วยน้องนางเอก(อวย)ของผมเอง!! - ตอนที่ 314

< < 196 Sec1 > >

วันนี้แค่วันเดียวเกิดเรื่องขึ้นหลายอย่าง จากที่ต้องสู้แค่กับคุณอัลกาด ตอนนี้ก็มาลงเอยที่ต้องสู้กับคุณมาเจลแทนแล้ว

ผมยืนเผชิญหน้ากับคุณมาเจล ทั้งตัวยังถูกจำกัดความสามารถไว้ด้วยอุปกรณ์เวทมนตร์ มีเพียงดาบเล่มเดียวให้กวัดแกว่ง ต่อหน้าคู่ต่อสู้ที่ปลดพันธนาการณ์ทุกอย่าง แล้วก็เป็นถึงผู้ใช้วิญญารระดับเทพ ราชาผู้พิชิต โอลิเว่อร์

‘สำหรับ โอลิเว่อร์ พลังของเขาคือปาฏิหาริย์ครับ’ อลันโพล่งขึ้น

อย่างที่ได้เห็นในงานประชุมโลก วินาทีที่มาเจลได้ใช้งานโอลิเว่อร์ ความเป็นไปได้ที่จะหยุดยั้งความเสียหายวงกว้างก็เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล ประหนึ่งปาฏิหาริย์

มันคือความสามารถที่เปลี่ยนแปลงความเป็นไปได้ของโลกใบนี้ได้ ผมไม่แน่ใจว่ามันใช้งานยังไง แต่โอลิเว่อร์สามารถทำเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ให้เป็นไปได้ อาทิเช่น การที่คนเราสามารถโยนก้อนหินกระทบกับน้ำได้ คนหนึ่งอาจทำได้หกครั้ง แต่ถ้าใช้พลังของโอลิเว่อร์ผลลัพธ์อาจเปลี่ยนเป็นสิบหรือยี่สิบครั้ง จากที่จู่โจมไม่โดนก็อาจเปลี่ยนไปเป็นเข้าเป้า

ถ้าหากไม่เรียกสิ่งนี้ว่าปาฏิหาริย์ของผู้พิชิตก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้วครับ

ในแง่ของประสิทธิภาพ อาจจะเทียบไม่ได้กับ ‘ตัดมิติ’ ของวีรสตรียูนา หรือ ‘วิชาไสยศาสตร์’  ของราชาไสยศาสตร์ ทว่า—ในการรับมือให้ถูกวิธีกับปาฏิหาริย์ของราชาผู้พิชิต มันยากกว่าเห็นๆ ผมไม่สามารถรู้ได้ว่าปาฏิหาริย์ที่จะเกิดขึ้นคืออะไร เพราะมันคือพลังแห่งความเป็นไปได้ที่ไร้กฏตายตัว

“ขี้ข้ายูจิ”

“ครับ?”

“ทุกอย่างจะจบภายในสามวิ”

…..

ผมไม่ตอบกลับ หันไปมองกรรมการที่เริ่มให้สัญญาณ

“.. 3..2….”

ผมกับคุณมาเจลก้าวขาไปข้างหน้า—-

“.1—เริ่ม!!”

“[จังหวะแตะประกายแสงดาว]”

ผมเคลื่อนที่ด้วยความเร็วประหนึ่งแสง เหวี่ยงสะบัดดาบหมายจะสะบั้นแขนของคุณมาเจลทิ้ง ความเร็วนี้มากพอจะปริดชีพอีกฝ่ายได้ในเวลาไม่ถึงวินาที ถ้าหากตั้งใจละก็—ทว่า

พลาดเป้า

สิ่งที่เห็นจากมาเจลไม่ใช่แขนที่หลุดตามที่หมายมั้นเอาไว้ มีแต่เพียงภาพติดตาอย่างออร่าสีรุ้งที่พวยพุ่งออกมาเท่านั้น ผมพุ่งผ่านคุณมาเจลไป การเคลื่อนไหวของผมรวมถึงการโจมตี ถูกเปลี่ยนแปลงด้วยปาฏิหาริย์ของราชาผู้พิชิต

เอาจนได้สินะครับ

“[แคนน่อนเอิร์ธ]”

คุณมาเจลชี้แขนมาข้างหลังโดยไม่เหลียวมองผม จากนั้นกระสุนหินก็พุ่งออกมาอย่างรวดเร็วนับสิบลูก

ผมเหวี่ยงดาบปัดป้องการโจมตีทั้งหมดได้ในสามจังหวะ–ทว่า

“อึก!!”

เป็นอีกครั้งที่ปาฏิหาริย์นั่นเล่นงานผม แคนน่อนเอิร์ธที่น่าจะไม่โดนก็ดันมาโดนขาของผม โชคดีที่นั่นเป็นเพียงเวทมนตร์ระดับต่ำ ทำให้ไม่สามารถทะลวงร่างกายของผมเข้ามาได้

“มีร่างกายที่เหมาะกับรองมือรองเท้าดี”

คุณมาเจลดีดนิ้ว แคนน่อนเอิร์ธแทนที่จะสลายไปทั้งหมดหลอมรวมกันกลายเป็นแคนน่อนเอิร์ธขนาดใหญ่ที่ถูกตรึงไว้ด้วยสัญลักษณ์ ‘เล่นแร่แปรธาตุ’

วิชาเล่นแร่แปรธาตุ!!

สิ่งหนึ่งสู่สิ่งๆหนึ่งที่มีค่าเท่าเทียมกัน แคนน่อนเอิร์ธปริมาณเทียบเท่าสิบลูกรวมเป็นหนึ่งเดียวอยู่ข้างหลังของผม ผมหันหลังกลับไปตั้งท่าดาบเตรียมปัดการโจมตีที่มีมวลเทียบเท่าแคนน่อนเอิร์ธสิบลูกทิ้ง ลดความสนใจในตัวคุณมาเจลไปเพียงพริบตาเดียว ทั่วทั้งสนามก็ถูกปกคลุมด้วยออร่าสีรุ้งซึ่งมีรูปร่างคล้ายกับคลื่นทะเล

“[ทะเลสีรุ้ง]” มาเจลดีดนิ้ว “เวลาแห่งการพิชิตได้เริ่มขึ้นแล้ว”

จากนั้นก็ดีดนิ้วอีกครั้ง—แคนน่อนเอิร์ธปริมาณสิบลูก ถูกเพิ่มจำนวนขึ้นเป็นร้อยจุดในพริบตาเดียว

“หา?”

 

****

บนที่นั่งผู้ชม คลื่นทะเลสีรุ้งได้พัดเข้ามาที่สนามต่อสู้ ผู้คนพากันตื่นเต้นกับสิ่งที่เกิดขึ้น บ้างก็ลุกขึ้นมาร้องโวยวาย บ้างก็ขาสั่นไม่หยุด

“มาแล้วๆๆๆ ปาฏิหาริย์ของมาเจล!”

“เวลาแห่งการพิชิต!!”

“ช่วยแสดงความมหัศจรรย์ของโลกให้พวกเราได้เห็นที มาเจลลลลล!!!”

แจ็คสันมองไปทั่วทั้งสนามด้วยสีหน้าไม่สู้ดี ต่างกับอลิซาเบธที่จับจ้องการต่อสู้ของยูจิอย่างนิ่งเงียบ

“อลิซาเบธอาจจะงงๆนะ คือว่านะ ปาฏิหาริย์ของมาเจลน่ะ คือคลื่นทะเลสีรุ้งนี่ ผู้ใดที่เจอสิ่งนี้เข้าไปมีชะตากรรมจะต้องพ่ายแพ้ครับ ไม่ทราบสาเหตุเหมือนกันว่าเป็นไปได้ยังไงที่จากบอลเพลิงซึ่งพลาดไป จะเอียงนิดหน่อยและไม่พลาดเปล่า หรืออย่างวิถีดาบที่จะโดนมาเจลเมื่อเจอสิ่งนี้เข้าไปตัวดาบก็จะส่งมาไม่ถึงมาเจลดังปาฏิหาริย์ ..แล้วยังมีวิธีใช้ประหลาดๆที่ปั้มเวทมนตร์ขั้นเป็นร้อยเท่าได้อีก” แจ็คสันหัวเราะแห้งๆ “ต่อให้เป็นนักดาบที่เก่งแค่ไหน ..ก็สู้กับปาฏิหาริย์ไม่ไหวหรอกครับ”

สีหน้าที่ดูสิ้นหวังผุดขึ้นบนใบหน้าของแจ็คสัน 

“แต่คุณเป็นคนบอกให้คุณยูจิมาสู้กับมาเจลไม่ใช่หรือคะ?”

“….”

“ดักไว้ก่อนว่าฉันไม่คิดว่าคุณจะหลอกคุณยูจิหรอกนะคะ ไม่ใช่ว่าในใจก็แอบคาดหวังให้เขาคนนั้นชนะการต่อสู้เหรอ?”

“ก็ใช่ครับ แต่ว่า”

“เช่นนั้นจะทำสีหน้าอย่างนั้นไปทำไมคะ? หากอยากชนะก็จงเชื่อมั่นในคนที่ตัวเองฝากฝังสิ่งสำคัญให้ ..ต่อให้แพ้ หรือชนะ ต่อให้ผลลัพธ์จะเป็นแบบไหน ต่อให้คนๆนั้นกำลังทำเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่ก็ตามที ก็ต้องเชื่อว่าเขาจะผ่านทุกอย่างไปได้”

…..

“นั่นพูดถึงคุณยูจิเหรอ?”

“ครึ่งต่อครึ่งกระมังคะ?”

อลิซาเบธหลับตาลง ครุ่นคิดกับตัวเองในใจ ..ท่านเรน

“อีกอย่างนะคะ คุณแจ็คสัน”

“?”

“บนโลกนี้ ไม่มีปาฏิหาริย์ค่ะ”

 

****

“ตู้ม ต้าม” มาเจลขยับปากทำเสียงเอฟเฟค

เวทมนตร์ชนิดเดียวกันทั้งหมดพุ่งจากสัญลักษณ์การเล่นแร่แปรธาตุเข้าใส่ตัวผม

ตู้มๆๆๆๆ ต้ามๆๆๆๆๆ !!!!!!!!! 

“ฮึบ!!”

ผมเหวี่ยงดาบปัดป้องการโจมตีเพื่อเช็คว่ามันเป็นเพียงภาพหลอกตาหรือไม่ ผลปรากฏคือไม่ใช่ มาเจลเพิ่มจำนวนแคนน่อนเอิร์ธเป็นร้อยอันได้จริง เพียงแค่ดีดนิ้ว ทุกอันมีปริมาณพลังทำลายล้างระดับเวทมนตร์โจมตีขั้นสูง ซึ่งตัวผมในเวลานี้ หากโดนเข้าไปจังๆสักบทได้ลงไปกองกับพื้นอย่างแน่นอน

การปัดป้องเวทมนตร์ทั้งหมดเป็นเรื่องที่ยาก แต่ว่าขอเพียงไม่เสียสมาธิก็พอแล้ว

“ย๊ากกกก!!!!”

ผมสะบั้นทุกการโจมตีด้วยดาบเล่มเดียว จากนั้นก็เริ่มก้าวไปข้างหน้าต่อโดยไม่รีรอ ทั้งๆที่ร่างกายอ่อนล้า—-

“ระยะที่ได้เปรียบคือใกล้!”

จะปล่อยให้มีช่องว่างแค่ช่องเดียวไม่ได้!

“[เอิร์ธฟิลด์]”

เวทมนตร์ขั้นบรรลุแบบเดียวกับคุณเรเซอร์—

ผมลัพธ์เหมือนกับที่คาดเอาไว้ ผมโดนดึงมาอยู่ข้างๆคุณมาเจล พร้อมกับมือของเขาที่สัมผัสแขนข้างถนัดของผม มีหรือที่ผมจะยอมให้ทำง่ายๆ เพราะรู้ล่วงหน้าแล้ว ผมเลยผละตัวออกออกจากตรงนั้นได้ทันที พร้อมกับเหวี่ยงดาบเข้าใส่คุณมาเจลด้วย

เป็นอีกครั้งที่ออร่าสีรุ้งปกคลุมร่างของคุณมาเจล วิถีดาบที่ควรจะโดนกลับพลาดเป้าไปอีกครั้ง ตามด้วยมือที่สัมผัสเข้าหัวของผม ทั้งๆที่ตามหลักแล้วมันไม่ควรมาถึงเร็วขนาดนี้ ต่อให้ใช้เอิร์ธฟิลด์ก็ตามที ไม่สิ ..ถ้าใช้เอิร์ธฟิลด์คู่กับ ‘ทะเลสีรุ้ง’ ละก็–

“ตู้ม” มาเจลทำเสียงเลียนแบบ

ตู้ม!!!!!

“อึก—”

เวทย์ระเบิด!!?

เลือดพุ่งออกจากหน้าผากของผม—ผมกัดฟันกรามแน่น ควบคุมร่างกายที่เเซไปมาของตัวเองเอาไว้ให้ได้ถึงที่สุด แน่นอนว่ารวมถึงสติที่คล้ายจะปลิวหายไปพร้อมกับการระเบิดนั่น ..สติมัน ใช่ หัวของผมโดนระเบิดจนมีรอยแหวะออกมา

สภาพเละสุดๆเลย—ฉะนั้นแล้ว

“..หักล้าง–”

ถังมานาที่เก็บเอาไว้ผมนำออกมาใช้งาน แขนแห่งการหักล้างทั้งสี่เข้ามาบิดหัวของผมหนึ่งจังหวะ หัวที่โดนระเบิดจึงอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ดีราวกับไม่เคยเกิดอะไรขึ้น ผมพุ่งเข้าใส่คุณมาเจลอีกครั้ง การกระทำในครั้งนี้อาจโดนด่าว่าไม่รู้จักจำก็คงได้

แต่ว่าถ้าถอย ผมก็จะแพ้

“ไม่รู้หรอกว่าเป็นใครกันแน่ที่อยู่ภายในตัวแก แต่ว่าจะขยี้ให้เละ!” มาเจลดีดนิ้ว “[ทะเลสีรุ้ง]”

คลื่นสีรุ้งเข้าปกคลุมทั่วทั้งสนามประลอง คุณมาเจลตรงหน้าเปล่งประกายแสงสีรุ้งออกมาอย่างน่าอัศจรรย์—การดีดนิ้วครั้งถัดไปกำลังจะมา หากมันเกิดขึ้นมันจะหมายถึงความหายนะของผม ผมรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณ

“แข็งแกร่งจริงๆ”

สมกับเป็นผู้ใช้วิญญาณระดับเทพก็จริง แต่ว่า—ตอนนี้ผมรู้แล้ว ถึงความลับของราชาผู้พิชิต โอลิเว่อร์

“การต่อสู้มันจบตั้งแต่ที่เกินสามวิที่คุณว่ามาแล้วครับ คุณมาเจล”

“หนวกหูน่า” มาเจลดีดนิ้ว “[ทะเลสีรุ้ง]”

คลื่นสีรุ้งพัดเข้าสู่กรงนกอีกครา ผมกระโดดถอยหลังไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อที่จะตรวจสอบอะไรบางอย่าง

“ในมือถือดาบแต่ดันเลือกจะถอยหลังแบบนี้ น่าผิดหวังซะจริงๆ ไอ้ขี้ข้า”

“ผมคือผู้ชนะ”

“ผู้ชนะ? อย่าให้ขำหน่อยเลย ปาฏิหาริย์ไม่เข้าข้างแกหรอก เพราะปาฏิหาริย์มันอยู่ในกำมือของฉันผู้นี้แล้วยังไงละ”

ได้ยินอย่างนั้นผมก็ยิ้มุมปากเล็กน้อย นั่นทำให้คุณมาเจลยัวะไม่ใช่น้อย

“มีอะไรน่าตลกกัน?”

ความทรงจำนับล้านมันบอกผมอยู่ มันบอกผมทุกอย่างในสิ่งที่อยากจะรู้ ..ใช่ นี่เองก็คือหนึ่งในสิ่งที่ผมผ่านมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ได้รับรู้ถึงเรื่องนี้พร้อมกับความผิดหวังนับพันนับหมื่นครั้ง

“ไอ้ของที่เรียกว่า ‘ปาฏิหาริย์’ มันไม่มีอยู่จริงหรอกครับ”

ผมวิ่งเข้าใส่คุณมาเจล สูดลมหายใจเข้าปอด ทำการลับคมสมาธิของตัวเองให้สูงที่สุด—ตามที่คาดเอาไว้

สุดท้ายมันก็ไม่ใช่ปาฏิหาริย์อะไรทั้งนั้นจริงๆด้วย ทะเลสีรุ้งไม่อาจดึงผมเข้ามาหาเขาได้ในทันที ทุกสิ่งทุกอย่างต้องเกิดขึ้นพร้อมกับการกระทำบางอย่าง มันไม่ใช่พลังที่สามารถเสกให้ทุกอย่างเป็นไปตามใจชอบได้ หากแต่เป็นพลังที่จะเข้าข้างผู้ที่ยังคงพยายามอยู่

พูดให้ถูก—มันคือพลังของผู้ที่กำลังสู้อยู่กับปาฏิหาริย์ต่างหาก

เพียงแค่ก้าวเดียว ผมก็จะไปถึงคุณมาเจลแล้ว แน่นอนว่าคนๆนี้ก็เตรียมวิธีรับมือกับดาบของผมไว้สองถึงสามวิธีเป็นปกติ ทว่าทั้งหมดล้วนเปล่าประโยชน์ เพราะทุกอย่างมันจะจบในสามวิต่อจากนี้

ผมทำการระเบิดถังมานาของตัวเอง—-แขนแห่งการหักล้างทั้งหมดสีข้างมันพุ่งออกมาจากข้างหลังของผม สองข้างมันพุ่งออกไปจับแขนและขาของคุณมาเจลเอาไว้ 

“อลัน!!!!!!!!!”

‘บดขยี้..!’

คลื่นสีรุ้งกำลังจะเข้ามาโอบอุ้มร่างของคุณมาเจล แต่ว่าแขนแห่งการหักล้างอีกสองข้างก็พุ่งไปซัดคลื่นสีรุ้งทิ้ง นั่นทำให้คุณมาเจลหน้าซีดขึ้น

“บ้าอะไรวะเนี่ย!!!?”

ผมเคลื่อนตัวเข้าไปประชิด ภายในเขตุที่ไร้ซึ่งพลังแห่งความเป็นไปได้ของราชาผู้พิชิต พร้อมกับในมือของผมที่ถือดาบเล่มหนึ่งเอาไว้ ไม่รอช้า ผมตั้งท่าดาบ และเหวี่ยงลงมา พร้อมกับแขนทั้งสี่ของอลันซึ่งพุ่งไปดึงร่างของคุณมาเจลเข้ามาให้ใกล้ยิ่งขึ้น

“สุดท้ายทะละสีรุ้งของคุณก็แค่แรงปารถนาที่หวังจะเอาชนะปาฏิหาริย์”

ผมเหวี่ยงดาบพร้อมกันในจังหวะที่หักล้างทำงาน มันคือการลงดาบที่ไร้ซึ่งวิชาดาบใดๆ แต่ก็เป็นการลงดาบที่สมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่ตัวผมจะทำได้

“ฮึย!!”

วิถีดาบพุ่งปะทะร่างของคุณมาเจล—ผมกะแรงไว้ในระดับที่ไม่ถึงกับตาย

ร่างของคุณมาเจลถูกดับเคลื่อนโดยอัตโนมัติ ร่างนั้นกลิ้งไปมากับพื้นสามตลบ ก่อนจะหยุดนิ่งโดยสมบูรณ์ ….

ทะเลสีรุ้ง สายรุ้งที่โอบอุ้มร่างของคุณมาเจล คืออำนาจของราชาผู้พิชิต การเพิ่มความเป็นไปได้ในการพิชิต ต่อให้เป็นพลังที่ดูรับมือยากแค่ไหน มันก็ย่อมมีจุดอ่อนเสมอ และจุดอ่อนของมันก็คือความเป็นไปได้ที่มีขีดจำกัด ขึ้นชื่อว่าความเป็นไปได้ มันก็ต้องมีความเป็นไปไม่ได้แฝงอยู่ข้างในนั้น

การต่อสู้ตั้งแต่แรก ผมสู้โดยตรวจสอบความสามารถของอีกฝ่ายให้แน่ชัด ถึงขอบเขตุการทำงานของราชาผู้พิชิตโอลิเว่อร์ เมื่อทราบแล้วก็ลงมือในทีเดียวให้จบเลยก็ไม่ได้เกินมืออะไรครับ ..อาจจะเสียมารยาทไปหน่อย แต่ผมคิดว่าถ้าความสามารถนี้ไปอยู่ในคุณเรเซอร์เข้า คงน่ากลัวไม่น้อยเลยครับ

คุณมาเจลซึ่งกำลังจะหมดสติเงยหน้าขึ้นมาอย่างยากลำบาก

“ทำไมถึง ..หลุดพ้นจากทะเลสีรุ้งได้กัน ..”

“ทะเลสีรุ้ง มันคือความเป็นไปได้ที่คุณสร้างขึ้น มันเกิดจากความพยายามของคุณครับ เพราะอย่างนั้น ผมก็แค่ทำให้ความเป็นไปได้ของคุณมันเป็น 0 ก็พอครับ พลิกจาก 0 มาเป็น 1 ได้ต่างหาก จึงจะเรียกว่าปาฏิหาริย์” ผมเก็บดาบเข้าฝัก ถอนหายใจเฮือกโตจากความเหนื่อยล้า “เพราะมนุษย์ไม่อาจคว้าปาฏิหาริย์ได้ เรื่องที่คุณมาเจลจะชนะผมได้ มันเลยไม่มีทางเกิดขึ้นครับ”

“…บัดซบ…”

……

…..

“ผะ ผู้ชนะ ‘ยูจิ’ เนื่องจากว่า ‘มาเจล’ เป็นผู้แพ้”

…..

….

“ยูจิจะได้ขึ้นเป็นดาวดาราเด่น ลำดับที่ 9 แทนครับ!!”