เกิดใหม่เป็นตัวร้ายโหลยๆแล้วทำไม? ผมจะช่วยน้องนางเอก(อวย)ของผมเอง!! - ตอนที่ 152: บทแรกของการลืมตาตื่น (3)

< < 114 Sec3 > >

บริเวณสนามของวิทยาลัย

ก้อนสีดำประหลาดลอยขึ้นบนฟ้าเหนือผืนปฐพีไปกว่ากิโลเมตร สิ่งนั้นลอยทับกับดวงจันทร์อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะดิ่งลงพื้นและม้วนตัวอยู่บนพื้นกว่าสิบครั้งก่อนที่ก้อนสีดำจะคลายเป็นรูปร่างของหญิงสาวผู้เลอโฉม ที่สำคัญเธอคือสาวแว่น

หญิงสาวคนนี้มีนามว่า ‘บิลเซบับ’ เป็นหนึ่งในปีศาจเจ็ดมหาบาป คือจุดสูงสุดของปีศาจทั้งมวล ทั้งอย่างนั้นเธอกลับลอยปลิวกลิ้งไปมาอย่างน่าอนาถเช่นนี้ เป็นเพราะอะไรกันนะ? ..คำตอบคือเพราะเด็กหนุ่มตรงหน้า

เรเซอร์ ดราแคล์ เด็กวัยรุ่นไฟแรงได้จับบิลเซบับเหวี่ยงไปมาอย่างกับของเล่น เขาไม่ได้พูดอะไรทำเพียงเล่นงานบิลเซบับและหาจังหวะเล่นงานแอสโมเดียสต่อตลอดเวลา แต่เพราะบิลเซบับเก่งด้านการถ่วงเวลาเธอเลยหยุดเรเซอร์คนนี้ไว้ได้ แต่ว่า ..จิตใจไม่มีทางแข็งแกร่งดั่งหินผาอยู่แล้ว

“เจ็บบบบบบบบบ!!!!!!”

บิลเซบับร้องโฮออกมาทุกครั้งที่โดนเรเซอร์จับทุ่มจับโยนจับเหวี่ยง เธอกลิ้งไปมากับพื้นทั้งน้ำตา โดยที่มีน้องชายที่รักส่งสายตาเป็นห่วงมาจากข้างหลัง

“พี่ครับ!!!!”

“อะ แอสโมเดียส แอสโมเดียส! รีบใช้ภาพลวงตาเร็—อ๊ะ”

ไม่ทันจะได้ทำอะไรก็โดนพุ่งมาซัดอีกรอบ บิลเซบับโดนซัดจนเลือดพุ่งออกจากปาก

“พี่!!!”

แอสโมเดียสวิ่งเข้าใส่เรเซอร์—

“ถึงจะเป็นหวานใจของท่านจอมมาร แต่มาทำกับพี่ของผมตั้งขนาดนี้ อภัยให้ไม่ได—-ด้ายยยยยย!!!”

แอสโมเดียสลอยฟ้าไปอย่างที่บิลเซบับเป็นก่อนหน้า บิลเซบับยกมือขึ้นฟ้าพยายามจะคว้าแอสโมเดียสไว้

“ไม่น้าาา!!!!”

เรเซอร์ซัดบิลเซบับหนึ่งครั้งส่งผลให้บิลเซบับวูบชั่วขณะและล้มลงกับพื้นในที่สุด

“..ไม่..ไม่ไหวแล้ว”

ต่อให้ถ่วงเวลาเก่งแค่ไหน แต่ทุกคนย่อมมีขีดจำกัด ยิ่งกับเรเซอร์ที่มีพลังต่างกันมาก ถ่วงเวลาได้เกือบๆนาทีก็บุญโขแล้ว ..ใช่ ทั้งสามพึ่งเริ่มสู้กันรอบที่สองได้ไม่ถึงนาทีเพียงเท่านั้น

บิลเซบับหมดสภาพแล้ว

“พี่!!!!!!!”

แอสโมเดียสร้องขณะที่ร่างกำลังดิ่งลงพื้น เรเซอร์รอรับด้วยความเป็นมิตร

“—หยุดเถอ—อั้ก!!!”

จังหวะกระแทกศอกลงล็อคอย่างน่าเหลือเชื่อ เสียงกระแทกแรงดีจนแอบคิดว่าคนที่โดนน่าจะลาโลกแล้วแหงๆ แอสโมเดียสล้มตัวนอนไม่ไกลจากบิลเซบับมาก ..เขาพยายามจะยกร่างตัวเองขึ้นแต่ก็ไม่ไหว สุดท้ายก็สลบเหมือนกับบิลเซบับ

“ท่าน ..จอมมาร”

บิลเซบับพึมพำขึ้น

“ถึกกันจริงๆนะพวกสมุนจอมมารเนี่ย ..”

พูดจบเรเซอร์ก็ถอนหายใจเฮือกโตและเดินตรงไปหาเบลลามี ทว่า

“หยุดเลยนะ!!”

“..”

“ถ้าจับตัวกันก่อน มันจะผิดผี!”

..เบลลามีแก้มแดงขึ้นมาอีกครั้ง ต่างกับเรเซอร์ที่มีเส้นเลือดปูดขึ้นบนหัว บอกได้แค่ว่าไม่ตลกกับสถานการณ์ตอนนี้เรเซอร์ไม่มีอารมณ์มาตลกรึโวยวายเสียงดังอย่างที่พวกบิลเซบับทำเลย

ตอนนี้หงุดหงิดจนเด็ดหัวบิลเซบับทิ้งซะก็ไม่รู้สึกผิดอะไรเลยล่ะ

“อยากตายมากสินะ ไปเกิดใหม่สักรอบดีมั้ยหะ? ปีศาจอย่างพวกแกตายจนชินแล้วนี่?”

“ยะ อย่านะ! จากที่อ่อนแออยู่แล้วถ้าไปเกิดใหม่ฉันก็อ่อนกว่าเดิมอีกสิ! คิดว่ากว่าจะกินมิโนทอร์ได้พวกฉันตัวขาดกันไปกี่รอบน่ะ ต่อให้เป็นหวานใจของท่านจอมมาร แต่ก็ควรรู้ขอบเขตุบ้างนะ! รู้มั้ย!!?”

ยังจะเถียงด้วยน้ำเสียงที่ดูน่ารำคาญอย่างนั้นอีก—ดูเอาแต่ใจตัวเองไปหน่อย แต่เรเซอร์หงุดหงิดบิลเซบับที่กลัวแบบโปกฮาสุดๆ ไม่ใช่แค่นั้น พอนึกถึงลูซิเฟอร์ที่กวนประสาทก่อนหน้านั้นก็ยิ่งทวีคูณความโกรธ พอนึกถึงแอสโมเดียสที่แหกปากหาแต่พี่ตัวเองไม่พอยังชอบตบมุกมั่วๆอีก รึหนักสุดตอนนี้อย่างบิลเซบับที่โวยวายมันทุกอากัปกิริยาทั้งๆที่ภายนอกดูสุขุมแท้ๆ ทั้งหมดหลอมรวมมาเป็นความหงุดหงิด 

ทำเอาเหมารวมปีศาจมหาบาปทุกตนไปเลยว่า—เป็นพวกน่ารำคาญที่ควรลงนรกไปให้หมด

“…”

เรเซอร์ไม่พูดพร่ำเดินตรงใส่บิลเซบับทันที เพราะพลังฟื้นฟูของปีศาจพวกนี้สูงทำให้ลุกขึ้นมาสู้ได้ทุกเมื่อ ทางที่ดีควรฆ่าทิ้งซะก่อน เบลลามีพยายามจะรั้งไว้แต่ก็ทำไม้ลง ..เพราะเธอเองก็สับสนอยู่ว่าควรจะเลือกทางไหนดี ระหว่างตามบิลเซบับไปหรือไปกับเรเซอร์ 

เบลลามีเหมือนกับเรเซอร์ที่ไม่มีอารมณ์ขันในตอนนี้ แต่ทางบิลเซบับไม่ใช่ ไม่สิ หล่อนก็ไม่มีอารมณ์ขันหรอก เพียงแต่ ..

“ท่านจอมมาร!! ท่านจอมมารช่วยด้วย!! ช่วยลืมตาตื่นทีเถอะค่ะ ช่วยสั่งสอนหวานใจของท่านหน่อยนะคะ!!”

“พี่!! หนีไป!!”

แอสโมเดียสพุ่งมาบังไว้

“ถ้าท่านจอมมารน่ะไม่ต้องเป็นห่วงหรอกพี่ พวกเราวางคำสาปไว้แล้ว ถ้าไม่โดนขัดซะก่อนอีกไม่นานก็คงลืมตาตื่นแล้ว! แค่ต้องถ่วงเวลาอีกสักสองสามนาที!”

“เจ้าบ้า จะพูดออกมาทำไมเนี่ย!? หวานใจท่านจอมมารรู้ไต๋หมดแล้วสิ!”

“อ๊ะ? นั่นสิเนอะ!!”

“พวกแก!!!!!”

เรเซอร์พุ่งเข้ามาด้วยความเดือดดาลพอรู้ว่าร่างกายเบลลามีถูกกระทำ บิลเซบับกับแอสโมเดียสสะดุ้งแบบพร้อมเพรียงกัน ยังดีที่บิลเซบับกินสิ่งมีชีวิตที่มีพลังป้องกันสูงไว้มากันเรเซอร์ได้ คงจะถ่วงเวลาได้แค่ไม่กี่วิแล้วพวกตนก็จะตายภายในพริบตาเดียวติดๆกัน—สุดท้ายก็คือแพ้

ทั้งสองรู้สถานการณ์ทั้งหมดชัดเจน

“—–พี่”

“แอสโมเดียส อภัยให้ด้วย!”

กล่าวจบบิลเซบับก็ลุกขึ้นยืนและใช้ก้อนสีดำที่เป็นอำนาจมหาบาปกัดเข้าที่ไหล่ขวาของแอสโมเดียส …

“..เอ๊ะ?”

ก้อนสีดำงับไหล่ขวาแอสโมเดียสด้วยท่าทางที่ดุ๊กดิ๊กน่ารัก ขัดกับเลือดที่ไหลออกมาจากไหล่อย่างน่าสยอง ..เจ้าก้อนสีดำอ้าปากกว้างและงับแขนแอสโมเดียสหายไปทั้งดุ้นเลย

“โคตรเจ็บ!!!!!! ทำอะไรเนี่ยพี่!!?”

“เพื่อที่จะเอาชนะชายผู้นั้น ฉันจำเป็นต้องได้พลังที่แท้จริงกลับมาเสียก่อน ถ้าเกิดได้กินตัวตนชั้นสูงอย่างเธอต้องได้กลับมาหมดแน่ พลังทั้งหมดกลับมาคืนอย่างสมบูรณ์แน่ ถึงจะเอาตัวตนในยุคโบราณที่กินไว้มาไม่ได้ แต่ขีดจำกัดร่างกายจะเพิ่มขึ้นเท่าสมัยนั้น ถ้ามีขนาดนี้ก็พอต่อกรได้แน่นอน ใช่ เพราะนั้นแหละ.. ช่วยมาเป็นสารอาหารให้ฉันทีนะ ช่วยเป็นสัตว์เลี้ยงของฉันทีนะ แอสโมเดียส”

“ตะ ตะ แต่ว่า แต่ว่านะพี่ ถ้าทำอย่างนั้นไอ้ผมจะไม่มีทางเก่งขึ้นอีกแล้วนะ จะโดนสต๊าฟไว้ตลอดเลยนะ ไปเกิดไม่ได้ด้วยจนกว่าพี่จะตาย”

“ไว้ค่อยคุยกัน ก่อนหน้านั้นเป็นอาหารให้ ‘บิมบัม’ ก่อนนะ”

“ชื่อก็น่ารักอยู่หรอก! แต่น่ากลัวชิบ มันพึ่งกินแขนผมไปเองนะ–อ๊ะ ลามมาตรงคอละ—-”

เสียงของแอสโมเดียสตัดไปพร้อมกับก้อนกลมๆอะไรสักอย่างที่หล่นลงพื้น ซึ่งไม่สามารถบอกตรงๆได้ว่ามันคือส่วนใหญ่ของอวัยวะ แต่ก่อหน้านี้แอสโมเดียสโดนกัดตรงลำคอไม่ผิดแน่ ..เสียงกินจ้วบๆดังสนั่นไม่เกรงใจใคร เสียงโวยวายของแอสโมเดียสหายไปแล้วเพราะสภาพร่างกายตอนนี้ไม่เอื้อต่อการพูด

บิลเซบับมองภาพที่สัตว์เลี้ยงของตัวเองกินน้องชายอย่างเอร็ดอร่อยก็กุมขมับ

“ยกโทษให้ด้วย คิดซะว่าทำเพื่อท่านจอมมาร”

อย่างน้อยก็จะไม่มองวาระสุดท้ายที่แสนรันทดนี้ …เพียงไม่นานก็กินจนหมด เหลือเพียงแค่ส่วนกลมๆเท่านั้น

เหมือนว่ามันจะไม่อยากกิน แค่นี้ก็เพียงพอต่อการกลืนกินแล้ว แต่ว่า—การที่ต้องเห็นสิ่งนั้นอยู่บนพื้นมันชวนอนาถใจพิลึก

“กินเถอะ”

ก้อนสีดำกินก้อนกลมตามที่สั่ง

ตู้ม!!!!!!!

สัตว์ประหลาดที่แกร่งด้านการถ่วงเวลาโดนทำลายจนหมด ถึงจะวุ่นวายมากแต่ก็ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีในการทะลวงมาถึงบิลเซบับ

บิลเซบับปัดแขนของเรเซอร์ออกด้วยแรงกายที่มากกว่าเดิมจนผิดแปลกไป

“—-ออกมาซะ!”

ก้อนสีดำกลายร่างเป็นแอสโมเดียสที่เหมือนเดิมทุกประการ จะมีก็แค่ใบหน้าที่เหมือนปลาตายเท่านั้นที่ต่างจากเดิม

“เออะ?”

ยังงงๆอยู่

“จัดการมันเลย แอสโมเดียส!”

“ถามจริงพี่ ผมเก่งเท่าเดิมนะ—อ้าา!!! ว่าแล้วไง”

แอสโมเดียสโดนซัดจนกลายเป็นผงซะแล้ว บิลเซบับอึ้งตาค้าง

“บอกไว้ก่อนนะ เรเซอร์ ดราแคล์ หวานใจท่านจอมมาร ตัวฉันตอนนี้ร่างกายแข็งแกร่งทัดเทียมกับในยุคโบราณ ใช่ นี่คือตัวฉันที่เข้าห่ำหั้นกับทวยเทพอย่างสูสี—-อ๊ากกกกกก!!!!!”

เรเซอร์กระแทกหน้าบิลเซบับหนึ่งครั้งและจิกหัวหล่อนแบบง่ายๆซะอย่างนั้น

“..ที่เข้าห้ำหั่นกับเทพน่ะ มันพลังของเธอต่างหากไม่ใช่ตัวเธอ ต่อให้ร่างกายแกร่งเท่าตอนนั้นแล้วมันจะทำไม? ร่างกายเปล่าๆของเธอน่ะมันกระจอกซะยิ่งกว่าพวกอาร์คเดม่อนซะอีก ถ้าไม่ได้ฟาร์มพลังมหาบาปมา เธอมันก็แค่สวะ”

การที่สามารถเรียกสิ่งมีชีวิตออกมาสู้แทนได้โดยที่ไม่มีพลังส่วนไหนหายไป เป็นพลังที่ดูโกงก็จริง แต่ถ้าไม่ได้เตรียมตัวไว้มันก็เหมือนพลังไร้ประโยชน์ ในกรณีที่เจอคู่ต่อสู้อย่างเรเซอร์รึระดับท็อปโลกคนอื่นๆ แค่มิโนทอร์หรือปีศาจมหาบาปที่พลังมีไม่ถึงหนึ่งในสิบไม่มีทางต่อกรกับตัวตนชั้นบนๆไหว 

แต่เดิมร่างกายของบิลเซบับก็ไม่ได้ดีอะไรอยู่แล้วด้วย จัดว่าอ่อนสุดในหมู่ปีศาจมหาบาปเลยล่ะ ทั้งอย่างนั้นกลับคิดว่าถ้าร่างกายกลับไปเต็มร้อยตัวเองจะสู้ไหว? ไม่มีทาง สู้ไปหามอนสเตอร์อ่อนๆกินมาช่วยสู้ยังมีประโยชน์กว่าเยอะเลย

เรเซอร์ในฐานะคนที่รู้ความสามารถของปีศาจมหาบาปดี เขาให้นิยามบิลเซบับไว้ว่า—-ปีศาจมหาบาปที่อ่อนกว่ามาตรฐานปีศาจมหาบาป ต่อให้ได้พลังที่แท้จริงมาก็ยังอ่อนอยู่ดี เพราะพลังของบิลเซบับจะรีเซ็ตทุกครั้งที่ตัวเองตาย หมายความว่าไม่สามารถเอาลูกน้องของทวยเทพเก่งๆสมัยก่อนที่กินไว้มาใช้ได้ ต้องเริ่มใหม่จากศูนย์อีกทั้งถ้าเกิดพลาดตายสักรอบ การฟาร์มตลอดเวลาที่ผ่านมาก็จะศูนย์เปล่า ต่อให้ไปกินมังกรสุดแกร่งมาได้แต่ถ้าตายก็จบกัน

แน่นอนถ้าบิลเซบับเผอิญได้กินพวกเทพเข้านั่นล่ะบรรลัย เพราะข้อดีของอำนาจมหาบาปคือตัวตนที่กินไว้จะไม่มีทางหมดแรงตราบใดที่บิลเซบับส่งมานาไปเลี้ยงไหว ซึ่งบิลเซบับจัดว่าเป็นคนที่มีมานาเยอะเป็นถังเลย ให้เลี้ยงมังกรเป็นร้อยเธอก็เลี้ยงไหว ทว่าต่อให้บิลเซบับจะกินตัวเทพไปเยอะ แต่ก็มีวิธีจัดการบิลเซบับอยู่หลายวิธี

อย่างในเนื้อเรื่องต้นฉบับ จะมีฉากหนึ่งที่ยูจิไม่รู้จะจัดการบิลเซบับยังไง เขาก็ใช้ลูกธนูอัดพลังเวทย์ยิงเข้าใส่บิลเซบับดับคาที่ ทำให้พวกเทพๆที่สะสมไว้หายไปหมด บิลเซบับมาเกิดใหม่ท่ามกลางสนามรบก็เป็นได้แค่ตัวไร้ประโยชน์ที่ต้องวิ่งหาศพกิน

สภาพของบิลเซบับในนิยายต้นฉบับ มันเหมือนกับ ..ตัวกระสอบทรายประจำกลุ่มตัวร้ายมากกว่า ตอนได้กินพวกเทพก็ชอบประมาทจนพลาด ตอนอ่อนแอก็เอาแต่โวยวายไม่ได้ความ

ต่อให้รู้ว่าบิลเซบับได้พลังกลับมาครบก็ยังเป็นแค่ตัวกระจอกในกลุ่มอยู่ดี แอบคิดด้วยซ้ำว่าหล่อนขึ้นมาเป็นปีศาจมหาบาปได้ยังไง

“เอาเป็นว่า–ตายซะ”

เรเซอร์ยกแขนขึ้นฟ้าคิดจะเผด็จศึกบิลเซบับซะตรงนี้—-บิลเซบับร้องโฮ

“หยุดนะ!!!”

แต่นั่นสินะ บิลเซบับขึ้นเป็นปีศาจมหาบาปได้ยังไงนะ? เรเซอร์นึกถึงเรื่องสมัยก่อนและเอะใจได้ว่าคงจะเป็นเพราะ ‘ดวง’ กระมัง?

“ท่านจอมมารรรรรรรร!!!!”

บิลเซบับดิ้นไปมาพลางโวยวายจนแว่นกระเด็นออกจากตา พร้อมกันนั้นแสงสีฟ้าอ่อนและสีเหลืองบนท้องฟ้าก็วูบขึ้น

“—-แม่งเอ้ย!!!!!” เรเซอร์สบถพร้อมกับพุ่งตัวออกจากบิลเซบับ

เรเซอร์ชำเลืองมองข้างบนด้วยความตื่นตระหนกพลันยกมือขึ้นฟ้าเตรียมร่ายเวทย์—-สายฟ้าพุ่งเข้าใส่ เรเซอร์หักล้างมันด้วยเวทย์ดิน ทว่าสายฟ้ากลับทำให้เวทย์ดินหล่นใส่หน้าเรเซอร์แทน ทำให้ตัวสายฟ้าพุ่งเข้าใส่ร่างเรเซอร์

เปรี้ยง!!!!!!!!! เสียงฟ้าผ่าดังสนั่น

“…ฟู่ว”

เรเซอร์เอียงตัวหลบสายฟ้าได้ทัน แต่เมื่อกี้เกือบไปแล้ว ถ้าโดนเข้าไปเต็มๆมีเจ็บแน่ ว่าแต่—-สายฟ้าที่ทะลุผ่านเวทมนตร์ได้? ไม่ใช่ สายฟ้าที่ทำให้เวทมนตร์หยุดทำงานได้?

ให้นึกก็นึกออกอยู่ มีอยู่คนเดียวที่ทำแบบนี้ได้ ..เรเซอร์แหงนหน้ามองฟ้าด้วยใบหน้าที่ไม่สู้ดี

“..มหามังกรเทียมเมื่อตอนนั้น ..มากันตั้งสองคนอีก”

เคยประมือกันมาแล้วครั้งหนึ่ง ไม่มีทางลืมแน่นอน

ไม่ใช่แค่ ‘ปีเตอร์’ มหามังกรเทียมอัสนีที่ส่งสายฟ้าใส่เรเซอร์ แต่ยังมี ‘สโนว์’ มหามังกรเทียมน้ำแข็งอีก ทั้งสองอยู่ในร่างอาภรณ์เทพมังกรและลอยอยู่เหนือพื้น

ร่างที่ปกคลุมด้วยหนังมังกรที่มีสีสันต์สุดสวยงาม ราวกับงานศิลปะที่ปราณีต อาภรณ์ของทั้งสองคือสิ่งที่สวยงามที่สุดบนโลกนี้เลย โดยเฉพาะปีกที่สง่างามราวกับไม่ใช่มังกรปกติ

ใช่ เพราะนี่คือมหามังกร แม้ว่าจะเป็นของเทียมก็ตามที แต่สรรพคุณไม่ต่างกับของจริง

“ไม่ได้เจอกันนานนะคะ คุณเรเซอร์ ดราแคล์ ต้องขอบคุณที่ช่วยดูแลกันเมื่อครั้งก่อนเป็นอย่างมาก”

สโนว์กล่าวทักทายด้วยความสุภาพ ไม่ได้มีความเคียดแค้นแฝงอยู่เลย ต่างกับปีเตอร์

“แกซ่อนเมอันไว้ทีไหน!? เอาเธอกลับมาซะ!”

..เรเซอร์มองกลับด้วยแววตาที่เดือดดาล ทำให้ปีเตอร์สะดุ้งโหยงเพราะออกตัวไว้แรง

“ซ่อนไว้เหรอ ..ซ่อนไว้บ้าอะไร ทางนั้นเป็นคนมาเองแท้ๆ”

เรเซอร์ถุยน้ำลายลงพื้น ในน้ำลายมีเลือดอยู่ด้วย ..ตลอดการต่อสู้ไม่ได้รับบาดเจ็บหนักก็จริง แต่การฝืนใช้พลังติดต่อกันเกินไปในสภาพถลายขีดจำกัดย่อมส่งผลเสียอยู่แล้ว อาจไม่ส่งผลตอนนี้ แต่คาดว่าหลังจบศึก ความเสียหายทั้งหมดจะโถมใส่พร้อมกัน

“คุณบิลเซบับเจรจากับจอมมารเขาแล้วสินะคะ?”

“ค่ะ ถือว่าเป็นไปตามแผน”

บิลเซบับตอบกลับด้วยสีหน้าที่มั่นใจโดยที่มืออีกข้างหยิบแว่นที่ปลิวไปกลับมาใส่

“จะว่าไป ..คุณแอสโมเดียสหายไปไหนหรือคะ?”

“…กินไปแล้วค่ะ”

สโนว์น็อตหลุดไปชั่วขณะ ทางปีเตอร์ก็ควันขึ้นหัวเลย

“ยัยบ้าเอ้ย!!!! โง่รึไงหะ!!? นี่แกเป็นมือขวาของจอมมารจริงๆเหรอเนี่ย!?”

“ทะ โทษทีน่า ครั้งนี้พลาดไปก็จริง แต่ก็ทำตามแผนแล้ว ต้องบอกว่าแผนสำเร็จตามเป้าแล้วด้วยซ้ำ ..อีกไม่นานท่านจอมมารก็คงลืมตาตื่น หายห่วงเลย”

“ถ้าพวกฉันไม่มาเธอก็จบเห๋แล้วแท้ๆ มาถูกแผนบ้าอะไรหะ!?”

“..ขอโทษค่ะ”

ภาพผู้ใหญ่ที่โดนเด็กตัวเปี๊ยกดุดูน่าเศร้าเล็กน้อย ..เนื้อในเป็นคนอายุหลักร้อยแต่ยังไงพวกบิลเซบับก็มีอายุเป็นหมื่นปี โดนเด็กดุแบบนี้ต้องบอกว่าไม่จืดเลย

ภาพลักษณ์ปีศาจมหาบาปหายไปจนหมด

“..!!!”

เรเซอร์พุ่งเข้าไปหาเบลลามีแต่ก็ถูกขัดไว้ด้วยน้ำแข็งของสโนว์

“ครั้งนี้ไม่ประมาทหรอกนะคะ”

ทั้งสโนว์และปีเตอร์เอาจริงเอาจังอย่างที่บอก เล่นทีเผลอแบบครั้งก่อนน่าจะใช้ไม่ได้แล้ว ..มีแต่ต้องชนตรงๆ

แต่ว่า ..เวลาจะพอจริงๆเหรอ?

เหลืออีกกี่นาที เหลืออีกกี่วินาที ต้องเคลื่อนไหวกี่ครั้งถึงจะผ่าไปถึงเบลลามีได้ ..คำตอบเหล่านั้นมันยากที่จะหาคำตอบเหลือเกิน

เรเซอร์กัดฟันกรามแน่น เบิกตาโพลงกว้าง เร่งขีดจำกัดร่างกายถึงขีดสุดก็พุ่งออกไป

ท่ามกลางทั้งสาม บิลเซบับหมดบทบาทโดยสมบูรณ์

 

****

ราวกับเวลาได้หยุดนิ่ง ทุกอย่างมันเคลื่อนไหวได้ช้าสุดๆ

ผมวิ่งผ่าอากาศและถูกสายฟ้าของปีเตอร์ผ่าเข้าปลายข้อมือ เลือดกระเซ็นออกจากมือ ความเจ็บปวดที่ควรจะมีกลับไม่มี ..ไม่สิ มันมีนั่นแหละ แต่ว่าตอนนี้ผมไม่ได้สนมันแล้ว ที่เหลืออยู่ตอนนี้มีแต่ความรู้สึกที่ผลักดันตัวเองให้วิ่งไปข้างหน้าเพียงเท่านั้น

“ย๊ากกกกกก!!!!”

ผมพุ่งหลบสายฟ้าและสะเก็ดน้ำแข็งที่โหมใส่อย่างบ้าคลั่ง และเหวี่ยง [ทวนสายฟ้า] พุ่งไปบนฟ้า ไม่ใช่แค่อันสองอัน แต่ผมเหวี่ยงมันออกไปพร้อมๆกันเป็นสิบอัน

เพราะไม่มีถุงมือเวทย์ ทำให้ทุกครั้งที่เรียกทวนสายฟ้าออกมามันสุดจะแสบ ราวกับมือถูกเผาในทุกๆครั้ง แต่นี่ตั้งสิบครั้ง รู้สึกว่าหนังมือเริ่มถลอกออกอย่าฝน่าสยองแล้วล่ะตอนนี้ ถ้าได้เห็นสภาพมือตัวเองตอนนี้อาจจะเป็นลมก็ได้

สโนว์แช่แข็งทวนสายฟ้าได้เพียงห้าจากสิบ ที่เหลือก็พุ่งเช้าใส่ แต่แน่นอนว่าการป้องกันของมหามังกรไม่ใช่น้อยๆ อีกทั้งยังมีถึงสองคน การทำงานเป็นทีมย่อมเกิดขึ้นแน่นอน

“ไปเลย ปีเตอร์ ฉันจะรับไว้เอง!”

ถ่วงเวลาได้แค่คนเดียว ปีเตอร์พุ่งมาด้วยความเร็วสูงตามแบบฉบับสายฟ้า—พริบตาเดียวผมก็ถูกสายฟ้าของปีเตอร์พุ่งเข้าที่ลำตัวอีกรอบ

ถ้าเน้นป้องกันก็คงกันได้หมด แต่ตอนนี้ผมต้องวิ่งไปหาเบลลามีให้เร็วที่สุด—ไม่ได้ไกลแท้ๆ แต่ทุกก้าวมันก้าวได้ลำบากมาก เพราะถูกขวางเอาไว้ทุกจังหวะ

[เอิร์ธฟิลด์] ที่แอบร่ายไว้ก็ถูกฟ้าผ่าเข้าจุดกลางทำให้ใช้งานไม่ได้ พวกนั้นรู้ทัน—มหามังกรเทียม แข็งแกร่งทัดเทียมกับมหามังกรปกติ

ตอนนี้ผมกำลังต้องสู้กับมหามังกรพร้อมกันสองตนโดยที่ต้องรีบไปหาเบลลามีให้เร็วที่สุด

ลำพังแค่ต้องรับมือพร้อมกัน ยังไม่แน่ใจว่าจะชนะได้เลยแท้ๆ—สุดท้ายผมก็เสียศูนย์จนกลิ้งกับพื้น ปีเตอร์รีบซ้ำด้วยการพุ่งเข้าใส่ผม กะจะเล่นกันให้ตายเลย

ผมพุ่งตัวถอยหลัง ปีเตอร์เบรคตามที่คาดไว้เลยพุ่งเข้าใส่อีกครั้ง—ปีเตอร์เหวี่ยงปีกใส่—มันมีอณูเวทย์อยู่มากมาย ถ้าโดนเข้าไปตายแน่ๆ

แน่นอนว่ารู้อยู่แล้ว

“[มิติสะท้อน]”

สายฟ้าของมหามังกรถูกสะท้อนกลับ ปีเตอร์พุ่งหลบได้ทันก็จริงแต่ว่านั่นก็เปิดโอกาสให้ผม

ผมพุ่งเข้าไปในช่วงที่เคลื่อนไหวร่างไม่ได้ และกะจะใช้ [ตัดมิติ] ทำให้ปีเตอร์หมดสิ้นพลังไป เหมือนกับตอนที่สู้กับสโนว์คราวก่อน—จะตัดเวลาการใช้งานอาภรณ์เทพมังกรให้เหี้ยนเลย นี่คือข้อได้เปรียบเดียวเมื่อเจอกับของเทียม

ทว่า 

อีกฝั่งไม่ได้มีแค่คนเดียว

สโนว์แช่แข็งขาของผมไว้ได้ทันท่วงที ปีเตอร์แสยะยิ้มออกมาราวกับจะบอกว่า—เสร็จฉัน

ลำตัวผมถูกปีเตอร์ที่อัดสายฟ้าไว้เตะเข้า—ความเจ็บปวดนี้มันมหาศาล ไม่ใช่แค่ความเสียหาย แต่ร่างกายยังได้ผลจากสายฟ้าทำให้วงจรเวทย์มีปัญหา

เสียงสายฟ้า คลื่นน้ำแข็ง แรงกระแทก แรงระเบิดทั้งหมดทำให้หูผมเริ่มอื้อ คล้ายกับว่ากำลังดำน้ำอยู่

ผมกัดฟันกรามเรียกสติ รีบตัดมิติสวนก่อนที่จะไม่ทัน—และสำเร็จ ผมตัดมิติใส่ตัวเองทำให้รอดพ้นจากสภาวะบัดซบมาได้ แต่ยังวางใจไม่ได้

คราวนี้ไม่ใช่แค่ปีเตอร์ที่พุ่งจู่โจม สโนว์เองก็โหมโจมตีด้วยเหมือนกัน

ผมป้องกันทั้งหมดได้สิบจังหวะ แต่ตอนที่คิดจะก้าวเท้าไปหาเบลลามีสักก้าวก็ยังดี ผมก็ถูกน้ำแข็งเกาะที่ปลายข้อมือและ—โดนปีเตอร์ตัดแขนในที่สุด

“—-อึก!!!!”

ตัดมิติรักษา

ไม่ใช่

เจ้าพวกนี้มันรู้ไต๋หมดแล้ว ที่ต้องทำคือ—-ตัดมิติส่งตัวเองหนี

ตามคาด ถ้าเมื่อกี้ผมคิดจะใช้ตัดมิติรักษาตัวเอง ผมได้โดนสโนว์แช่แข็งทั้งตัวแน่ ไม่ก็โดนปีเตอร์เตะจนตัวขาด เพราะเลือกจะตัดมิติหนีก่อนเลยพ้นระยะโจมตีแต่ว่า—พวกนั้นไม่มีทางปล่อยให้ผมได้รักษาตัวเองแน่

ผมถูกกระหน่ำเข้าใส่

‘..มาสเตอร์ บอกตามตรง’

คงจะถึงขีดจำกัดแล้ว ร่างกายใช้พลังออกเยอะเกินไปจนวงจรเวทย์มันฉีกขาด

คล้ายๆกับสภาวะกล้ามเนื้อฉีกขาด แต่มันหนักกว่าตรงที่ผมจะรวบรวมมานาได้ไม่ดี และเวทมนตร์ที่เอาออกมาคงจะโจมตีมั่วชั่วเพราะผมเล็งทิศไม่ได้เหมือนก่อหน้านี้แล้ว

ตกอยู่ในสภาวะที่ต้องสู้กับเอเธอร์ สภาวะที่ไม่พร้อมสู้ที่สุด—-ถึงอย่างนั้น ผมก็ตัดมิติสวนเพื่อปัดป้องการโจมตีทั้งหมด

การเคลื่อนไหวของผมพลาดตรงไหนกัน? อาจจะพลาดตั้งแต่ที่ต้องเจอสองมหามังกรเทียมตั้งแต่แรกแล้ว แต่ไม่ใช่ ผมพลาดตอนที่คิดจะก้าวไปหาเบลลามีสักก้าว จังหวะนั้นทำให้โดนโจมตีเข้าจังๆถึงจะรักษาทั้งหมดและตั้งหลักได้ แต่ว่าจุดยืนก็เปลี่ยน ผมถูกปีเตอร์รุกเข้าเขตุต่อสู้จนเคลื่อนไหวได้ลำบาก และโดนสโนว์คุมเกมคอยซัพพอร์ตจากข้างบนจนหมดหนทาง ถ้าไม่พลาดจังหวะนั้น คงจะดันให้ปีเตอร์และสโนว์ออกจากจุดที่ได้เปรียบได้

แต่ว่าถ้าผมไม่ไปให้เร็วที่สุด สุดท้ายก็จะช่วยเบลลามีไม่ทันอย่างนั้นจะไปมีความหมายอะไร ..เบลลามี—ผมหันไปหาเบลลามี และพบว่าเธอกำลังวิ่งมาทางนี้

หูที่อื้อเพราะเสียงระเบิดกลับมาได้ยินชัด—ก่อนหน้านี้เบลลามีเรียกผมตลอด

“เรเซอร์!!!!”

“ท่านจอมมาร อย่าไปนะคะ!!”

เสียงเรียกของบิลเซบับไม่ช่วยอะไร เบลลามีวิ่งมาจับมือผมไว้และแสงสีขาวก็พุ่งใส่ร่างผม

พลังในการรักษา—ได้ทำงาน

ร่างกายผมกลับมาเหมือนก่อน แต่ว่าถลายขีดจำกัดได้หายไปแล้ว เพราะถูกย้อนไปตอนสมบูรณ์ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาเลย

‘มาสเตอร์ถ้าเป็นตอนนี้ล่ะก็—ชนะแน่ค่ะ’

อ่า!

“[ถลายขีดจำกัด]”

รอบตัวผมเกิดแรงระเบิดขึ้นเบาๆ ผมโอบร่างของเบลลามีไว้ไม่ให้ปลิวไปไหน

ก่อนอื่นต้องรีบตัดมิติเอาสิ่งแปลกปลอมออกจากร่างของเบลลามี—ผมเร่งตัดมิติเต็มพิกัด ทว่า ..ไม่มีอะไรให้ตัดแล้ว

“..ล้อเล่นใช่มั้ย?”

แววตาของเบลลามีเปลี่ยนไป ผมจำใจต้องพุ่งตัวออกและมองส่งเบลลามีที่มีบรรยากาศต่างจากเดิม

ทั้งผม ทั้งสโนว์และปีเตอร์ต่างมองเบลลามีกันตาค้าง ต่างกับบิลเซบับที่อมยิ้มอย่างมีความสุข

..สายไปแล้ว

เบลลามีหันมามองผมก่อนจะยิ้มให้ แต่นั่นเป็นรอยยิ้มที่ดูมั่นใจในตัวเองต่างกับเบลลามีในยามปกติ