เกิดใหม่พร้อมกับระบบไร้พ่าย - ตอนที่ 33 – ต่อไป ลั่วเทียน

เมื่อช่วงเย็นมาถึงในบริเวณของลานฝึกตระกูลลั่วที่เมืองภูเขาหยกได้สว่างขึ้นมาราวกับประทีป.

เหล่าสาวกตระกูลลั่วได้เดินเข้าไปที่ลานฝึก บางคนดูมีความสุขขณะที่บางคนดูหดหู่ นอกจาหนี้ยังดูเหมือนกับคนที่กำลังจ้องมองไปในความหวังของเขาในอนาคต.

“นายน้อยลั่วเหว่ยอยู่ที่นี่.”

“ลูกชายของอาวุโสสาม เขาหนึ่งในผู้ท้าชิงที่สุดยอดมากในการล่าสัตว์ปีนี้ สำหรับคนที่อยู่ปราณพื้นฐานระดับ7 เขาอาจจะได้ฆ่าสัตว์ปีศาจเป็นจำนวนมาก.”

“ลั่วเฉินมาแล้ว.”

“ลูกชายของผู้อาวุโสสอง ลั่วเฉินเขาก็อยู่ปราณพื้นฐานระดับ7เหมือนกัน คล้ายกับนายน้อยลั่วหลิน.”

“ทำไมนายน้อยลั่วหลินถึงยังไม่กลับมา?”

“ไม่ต้องห่วง ท่านคิดว่าใครคือนายน้อยลั่วหลิน? เขาน่าจะมาปรากฎเป็นคยสุดท้ายและทะยานขึ้นสู่อันดับ1.”

“ถูกต้อง ลั่วหลินแข็งแกร่งเป็นอย่างมากและยังเป็นนายน้อยของตระกูล คนที่แข็งแกร่งเช่นเขามักจะกลับมาสุดท้ายเสมอเพื่อโอ้อวด.”

“ข้ากำลังรอคอยที่จะได้เห็นนายน้อยลั่วหลิน.”

บนลานฝึก.

ลั่วจินซานมีรอยยิ้มที่หน้าของเขาเป็นครั้งคราวในขณะที่บางครั้งก็มีการแสดงออกที่หยิ่งยโส.

การแข่งขันล่าสัตว์เป็นโอกาสที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของปีและลูกชายของเขากำลังจะได้เฉิดฉายเป็นที่แรก สิ่งนี้แน่นอนว่าเขาจะได้รับตพแหน่งในการที่จะทำให้เขากลายเป็นผู้นำตระกูล.

นอกจากนี้…

ลั่วหลินได้กำจัดลั่วเทียนและจะทำให้ตำแหน่งของเขามั่งคงยิ่งขึ้น.

เขาไม่สามารถที่จะอดหัวเราะภายในใจของตัวเองได้ด้วยความคิดเหล่านี้เพราะมันเป็นวันที่ดีของเขา.

วินาทีและนาทีได้ผ่านไปและสมาชิกตระกูลลั่วเริ่มปรากฎทีละคน.

ลั่วจินซานได้จ้องมองไปยังทางเข้าลานฝึกตระกูลลั่วและพวกเขาก็ไม่สามารถสงบได้อีกต่อไป.

ทำไมเขายังไม่ปรากฎ?

“พี่ใหญ่ทำไมลั่วหลินยังไม่กลับมา?” ลั่วเซียวซานอดไม่ได้ที่จะถามออกมา.

ในด้านข้างของลั่วเซียวซานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและกล่าวว่า “ไม่สมควรที่จะเกิดอุบัติเหตุใช่หรือไม่? ข้าได้ยินมากว่าสัตว์ปีศาจระดับ 4 กระทิงเดือดฟ้าคะนองได้ฆ่าสมาชิกตระกูลลั่วไปถึงครึ่งนึง ลั่วหลินสามารถ…”

“แม่เจ้าเป็นหมางั้นรึ!”

ลั่วเซียวซานสาปแช่ง “ลูกชายเจ้ายังไม่ตายแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้่นกับหลานชายเจ้าได้อย่างไร? เขาอาจจะต้องการ การเปิดตัวที่ยิ่งใหญ่เพื่อให้ลูกชายของเจ้าเลิกฝันเกี่ยวกับการได้ที่หนึ่ง!”

ลั่วโจวซานหน้าเปลี่ยนสีขณะที่เขาจ้องมองไปที่ลั่วเซียวซาน “เจ้า…!”

ลั่วจินซานกระแอมและพูดว่า “เสียวซาน โปรดให้เกรียติอาวุโสที่สาม.”

แม้ว่าลั่วจินซานจะบอกอย่างนั้นแต่เขาก็ยังพยายามที่จะปกปิดความกังวลที่เกิดขึ้นในสายตาของเขา ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับลูกชายของเขาแผนการของเขาจะไม่อาจสมบูรณ์ได้.

“ไม่มีทางที่จะเกิดอะไรขึ้นกับลั่วหลิน.” ลั่วจินซานเริ่มที่จะกังวล.

ทันใดนั้น…!

มีความสับสนวุ่นวายเกิดขึ้นบริเวณทางเข้า.

“ลั่ว… ลั่ว… ลั่วเทียนกลับมาแล้ว!”

พริบตา…

ลานฝึกตระกูลก็เกิดเสียงอื้ออึงขึ้น.

“ไอ้เศษขยะนั่นกลับมาได้?”

“เด็กคนนี้โชคดีจริงๆที่เข้ากลับมาได้อย่างมีชีวิต เขาอาจจะซ่อนตัวอยู่ในถ้ำเป็นเวลา สามวันสามคืน ด้วยการเพาะปลูกของเขามันไม่สามารถที่จะทำให้เขาฆ่าสัตว์ปีศาจตัวไหนๆได้.”

“เจ้า ไอ้ขยะ! แกกล้าเรียกนายน้อยลั่วเทียนแบบนั้นอีกบิดาจะกระทืบเจ้าให้จมดิน!”

“บัดซบอันใด? เจ้าป่วยไปแล้วหรอเฉินฉี? หลังจากที่เจ้าเข้าร่วมล่าสัตว์แล้วเจ้าได้ลืมแซ่ของเจ้า? เจ้ากับข้าต้องการที่จะจบไหม? เป็นไปได้ไหมที่เจ้าก็เคยทุบตีไอ้ขยะลั่วเทียน?”

“ปัง!”

หมัดถูกปล่องก่อนที่จะมีน้ำเสียงที่เยือกเย็นเกิดขึ้น “เจ้าต้องถูกทุบตี!”

มีอีกหลายแห่งที่เกิดความวุนวายแบบนี้ในลานฝึกโดยส่วนหนึ่งเกิดจากสาวกตระกูลลั่วที่ได้กลับมาจากเทือกเขาวิญญาณและกำลังลุกขึ้นสู้เพื่อลั่วเทียนฉากนี้ทำให้ลั่วจินซานหรี่ลงและพูดกับตัวเอง “โลกนี้เกิดอะไรขึ้น?”

ขณะที่ลั่วเทียนก้าวเข้ามาในลานฝึกเขาก็มองไปที่ตรงกลางของลาน เขาเห็นแสงสีทองระยิบระยับและไม่สามารถที่จะลอบกลืนน้ำลายลงและพูดกับตัวเอง “บอส… นี่มันลาสบอสชัดๆ!”

เขาต้องการที่ีจะฆ่าลั่วจินซานโดยทันที.

แต่…

ปราณพื้นฐานระดับ9 ไม่อาจมีพลังพอที่จะต่อต้านการเคลื่อนไหวของลั่วจินซาน.

สิ่งเดียวที่ลั่วเทียนทำได้คืออดทน!

ลั่วโจวซานลุกขึ้นยืนและพูดเบาๆ “พี่ใหญ่จินซานตอนนี้ฟ้าได้มืดลงแล้ว ถึงเวลาที่จะนับคะแนนได้หรือยัง?”

ลั่วจินซานพยักหน้า “เริ่มกันเลย.”

สายตาของเสียวซานเปลี่ยนไปและเริ่มกระซิบ “พี่หใญ่เจ้าสุนัขนั่นมีชีวิตรอดได้อย่างไร?”

ใบหน้าของจินซานมืดลงเมื่อเขาเห็นรอยยิ้มของลั่วเทียน หัวใจของเขารู้ึสกอึดอัดมาก แต่เขาไม่มีเวลาพอที่จะคิดถึงเหตุผลเพราะเขากังวลเกี่ยวกับลั่วหลิน.

ตั้งแต่ที่ลั่วเทียนมีชีวิตอยู่ มันเกิดสิ่งใดขึ้นกับลูกชาย?

ไม่มีทาง ไม่มีทางไหนเลยนอกจากลั่วหลินแล้วยังมีลั่วหมิงอีกซึ่งอยู่ในขั้นปราณก่อตั้งขั้น 3 ดังนั่นจึงไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ นั้นเป็นวิธีที่ลั่วจินซานปลอบโยนตัวเอง.

“ลั่วปิง หนึ่งหัวสัตว์ปีศาจระดับ 1 เขาได้รับ 1 แต้มและมีคุณสมบัติที่จะเข้าไปเป็นสมาชิกหลักตระกูลลั่ว.”

“ลั่วซิง หนึ่งหัวสัตว์ปีศาจระดับ 1 เขาได้รับ 1 แต้มและมีคุณสมบัติที่จะเข้าไปเป็นสมาชิกหลักตระกูลลั่ว.”

“ลั่วฉิน หนึ่งหัวสัตว์ปีศาจระดับ 1 เขาได้รับ 1 แต้มและมีคุณสมบัติที่จะเข้าไปเป็นสมาชิกหลักตระกูลลั่ว.”

ทุกคนที่นำหัวสัตว์ปีศาจออกมาทุกคนมีคุณสมบัติที่จะกลายเป็นสมาชิกหลักของตระกูล ในหัวใจของพวกเขารู้สึกขอบคุณลั่วเทียนเป็นอย่างมาก.

การประกาศดำเนินต่อไปในลานฝึก.

“พวกเขาทั้งหมดมีเพียงหนึ่งแต้ม? เหล่าสาวกเหล่านี้เป็นคนที่อยู่เพียงพื้นฐานระดับ 3 เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะฆ่าสัตว์ปีศาจระดับ 1ได้.”

“นรก ไม่ใช่ว่าโชคของพวกเขาดีเกินไปเล็กน้อยหน่อยหรอ?”

“การร่วมกันต่อสู้มันไม่ค่อยถูกต้อง? สัตว์ปีศาจระดับ 1 มีความแข็งแกร่งมากดังนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่พวกเขาจะฆ่าได้ ถูกไม๊?”

“ต่อไปลั่วเว่ย.”

คนหนุ่มที่ดูหล่อเหลาและมั่นใจที่กำลังเดินมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความั่นใจ เขาเทหัวของสัตว์ปีศาจออกทำให้ครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่

ลั่วโจวซานยิ้มด้วยความพอใจ

คนที่ทำการนับหัวสัตว์ปีศาจยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะเริ่มนับหัวสัตว์ปีศาจอย่างรวดเร็ว.

ไม่กี่นาทีต่อมา…

“ลั่วเว่ย 32 หัวสัตว์ปีศาจระดับ 1 เขาได้รับ 32 แต้มและมีคุณสมบัติที่จะเป็นสมาชิกหลักของตระกูล.”

“ความสามารถในการเด็ดหัวสัตว์ปีศาจระดับ 1 ได้ถึง 32 หัว มันแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก ไม่ต้องสงสัยเลยว่านายน้อยลั่วเว่ยอยู่ในขั้นปราณพื้นฐานระดับ 7 เท่านั้น.”

มีหลายคนตกใจปรากฎอยู่บนใบหน้าของพวกเขา

“ต่อไป ลั่วเฉิน!”

อาวุโสสองลั่วชางซานลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้มขณะที่จะมองไปยังเด็กหนุ่มที่กำลังก้าวออกมา.

ลั่วเฉินเดินมาด้วยความมั่นใจไปยังกลางลานฝึก จากนั้นเข้าก็เอาป้ายมิติออกมาสามแผ่นและะพูดด้วยความมั่นใจ “ทั้งสามแผ่นนี้เต็มไปด้วยหัวของสัตว์ปีศาจมากกว่า 130 ตัว ในหมู่พวกมันมีสามสัตว์ปีศาจระดับ 2 ดังนั้นข้าควรจะได้แต้มทั้งหมด 405 แต้ม.”

ขณะที่เขาพูกอย่างนั้นเขาก็มองขึ้นไปยังเวลทีและได้เห็นพ่อของเขาลั่วชางซานอย่างรวดเร็ว.

ลั่วชางซานมีรอยยิ้มที่ดูสดมใสและแสดงความพึงพอใจกับผลงานของลูกชายของเขา ที่หางตาของเขาได้เห็นรูปลักษณ์ที่น่าเกลียดของลั่วจินซานก่อนที่จะพูดกับตัวเอง “การเพาะปลูกของลูกชายเจ้ามากกว่าแล้วไง แค่คนเดียวจะสามารถแข่งกับลูกชายของข้าและคนอื่นๆอีก20คนได้อย่างไร? ลูกชายของข้าจะกลายเป็นอันดับหนึ่งในลานฝึกแห่งนี้ 555…”

ภายในตระกูลลั่ว ลั่วชางซางมีอำนาจเป็นอันดับสองต่อจากลั่วจินซาน.

สำหรับการล่าสัตว์แห่งนี้ลั่วชางซานได้แอบติดสินบนสาวกระดับสูง 20 คนในตระกูลลั่วเพื่อฆ่าสัตว์ปีศาจและนำมามอบให้กับลั่วเฉิน วัตถุประสงค์ของเขาคือการขึ้นเป็นอันดับหนึ่งและได้รับหินหยวนเมื่อลั่วเฉินได้รับหินหยวนแล้วเขาจะก้าวขึ้นไประดับ 8 ปราณพื้นฐานภายในหนึ่งปีและมีคุณสมบัติในการคัดเลือกจากนิกายเมฆคราม ตราบเท่าที่ลูกชายของเขาได้รับเลือกเขาจะได้รับการสนับสนุนจากนิกายเมฆครามและไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะได้ควบคุมตระกูลลั่ว.

“ลั่วจินซาน เจ้าต้องการแข่งกับข้า ฮี่ๆ…”ลั่วชางซานเริ่มหัวเราะในใจของเขา

หัวของสัตว์ปีศาจได้ไหลออกมาจากป้ายมิติอย่างรวดเร็ว ผู้ควบคุมทั้ง 10 คนที่มีหน้าที่ในการนับล้วนมีใบหน้าที่ประหลาดใจก่อนที่เขาจะเริ่มนับจำนวนมันอย่างรวดเร็ว.

หลังจากนั้น 10 นาที ผลก็ออกมา

“ลั่วเฉิน มีหัวสัตว์ปีศาจ 398 หัวจากการล่า ด้วย 405 แต้ม ปัจจุบันเขาอยู่อันดับที่ 1และได้ทำลายสถิติในอดีต.”

“แข็งแกร่งยิ่ง.”

“น่าเหลือเชื่อนัก เขาทำอย่างไรถึงฆ่าสัตว์ปีศาจได้เกือบ 400 ตัว?”

“ทำลายสถิติของตระกูลลั่ว เขาดูน่ากลัวอย่างยิ่ง.”

มีเสียงดังก้องอยู่ในฝูงชนและทุกคนก็มีลักษณะที่อิจฉาให้เห็น แม้กระทั้งสาวๆในตระกูลลั่วก็เริ่มที่จะแสดงความรักต่อลั่วเฉิน.

ลั่วจินซานมองดูด้วยใบหน้าที่น่าเกลียดเป็นอย่างมาก.

สิ่งที่เขากังวลคือการปรากฎตัวเป็นคนสุดท้าย และเขาเริ่มสถบภายในใจของเขา “เจ้าสุนัขจิ้งจอกเฒ่าสารเลวร้ายกาจมากนัก ลั่วหลินทำไมเจ้ายังไม่กลับมา?”

“ต่อไปฟางเล่ย.”

“555 เป็นทาสของตระกูลลั่วที่เข้ามาแข่งขัน?”

“มันเป็นกลุ่มขยะสองตัว.”

ฟางเล่ยทำราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องราวที่ไร้สาระ เขาเดินไปกลางลานฝึกและพูดจาโง่ๆออกมา “ข้าไม่มีแม้แต่หัวเดียว.”

“5555…”

“เรารู้แล้วว่าเจ้าขยะนี่ต้องไม่มี เศษขยะก็จะสามารถฆ่าสัตว์ปีศาจได้อย่างไร?”

“…”

ลั่วจินซานแสดงท่าทีที่ดูถูกและพูดในใจ “เป็นเพียงขยะแต่ยังคาดหวังที่จะเข้าร่วมในการล่าสัตว์? ดูเหมือนว่าลั่วเทียนจะทำผลงานไม่ได้ดีนักขณะที่ลั่วเฉินเป็นคนที่ยากจะจัดการ ตราบเท่าที่ลั่วหลินสามารถกลับมาได้ทันก็ไม่ควรจะมีปัญหาใดๆ ในการทุบตีลั่วเฉินเนื่องจากความช่วยเหลือของลั่วหมิง.

ฟางเล่ยไม่โกรธหรือร้อยลน แม่ว่าคนอื่นๆจะด่าว่าเขา เขาก็ไม่สนใจตราบเท่าที่พวกเขาไม่ได้ด่าเจ้านายของเขา เขาเพิ่งเดินกลับมาและลั่วเทียนก็ยิ้มด้วยความรังเกียจ.

ช่วยไม่ได้ที่ลั่วเทียนจะยิ้ม.

ในเวลานี้…

“ต่อไปลั่วเทียน!”