เกิดใหม่พร้อมกับระบบไร้พ่าย - ตอนที่ 169 - ทุกคนคุกเข่า

นิยาย เกิดใหม่พร้อมกับระบบไร้พ่าย

Chapter 169 – ทุกคนคุกเข่า

หลุมพราง!

เขาถูกจัดฉากแน่นอน!

ถั่วเทียนไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน

เพียงพริบตาเขาก็ถูกพาเข้ามาส่วนลึกอย่างสิ้นหวังด้วยฟานซางเจี้ยนเขาเป็นดังเหยี่ยวที่สง่างามก่อนที่จะถูกทําให้ตาบอดอย่างฉับพลัน

ไม่เพียงแต่ตั๋วเทียนจะตาบอดแต่ตอนนี้เขากําลังจะตาย.

ดวงตาของเขามองเห็นได้พลังภายในร่างสัตว์ปีศาจเหล่านี้เป็นพลังที่ไม่อาจหยุดยั้งได้พวกมันยังไม่ได้ใช้พลังกดดันของตัวพวกมันเองแต่ลัวเทียนรู้สึกถูกกดทับอย่างหนักเขากําหมัดแน่นและเตรียมพร้อมอย่างระมัดระวัง,

“Booms!”

“Booms!”

สัตว์ปีศาจขนาดใหญ่ทั้งหมดเริ่มเข้ามาใกล้.

นี่คล้ายกับในหนังที่มีตํารวจรายล้อมคุณอยู่พวกเขาไม่ได้แตะต้องคุณแต่ทุกคนมีปืนและชักออกมาพร้อมกับเล็งไปที่คุณพวกเขาจ้องมองคุณด้วยสายตาที่เย็นชาซึ่งมีท่าทีจะบอกว่าหากขยับตัวพวกเขาจะฆ่าคุณทันที

ถั่วเทียนไม่ขยับ.

ถ้าศัตรูไม่เคลื่อนไหว เขาก็จะไม่เคลื่อนไหวเช่นกัน.

ถ้าศัตรูเคลื่อนไหว อย่างมากเขาก็จะอยู่ในโลกนี้ได้อีกไม่นาน.

“แม่ง!”

“ไม่เจอพวกมันตั้งแต่ แต่พอพวกมันมาดันออกมาปุบปับมากมายขนาดนี้สัตว์ปีศาจเหล่านี้ตามเรามาตลอดหรือเปล่า? อย่างนั้นไอ้สารเลวฟานซางเจี้ยนสมควรตาย!”ลั่วเทียนก่นด่าอยู่ภายในใจ เมื่อเห็นฟานซางเจี้ยนอยู่ข้างๆขาของ เขาถั่วเทียนไม่อาจเก็บมันไว้ได้อีกต่อไปแล้วและตะโกน“นี่เป็นหลุมพรางที่เจ้ารอให้ข้ามาติดกับ?!”

“ล่อมาติดกับ?”

“ติดกับอะไร?”

ฟานซางเจี้ยนมองหน้าเขาอย่างสับสนจากนั้นเขาก็เงยหน้ามองไปที่สัตว์ปีศาจและชี้ไปที่ลั่วเทียน“นี่เจ้านายข้า”

“หืม?!”

หัวใจของลั่วเทียนสั่นสะท้าน: “ไอ้สารเลวรีว่าเจ้าต้องการจะฆ่าข้า?”

มันชัดเจนมาก…

เหตุผลที่ฟานซางเจี้ยนชี้ไปที่ลั่วเทียนและบอกว่าเป็นเจ้านายนั้นชัดเจนมากมันจะบ่งบอกว่าถ้าพวกแกต้องการต่อสู้ก็ไปสู้กับ“เขา” ก่อน

ถั่วเทียนเงยหน้ามองพร้อมกับดวงตาที่แดงราวกับบ่อเลือด เขาเริ่มกําหมัดและตะโกนออกมาด้วยความต้องการที่จะต่อสู้:“ถ้าเจ้าต้องการฆ่าข้าเราก็มาดูกันว่าเจ้ามีความสามารถหรือไม่!เชื่อหรือไม่ว่าเมื่อข้าคนนี้คลั่งขึ้นมาแม้แต่ตัวข้าก็ยังกลัวตัวเอง!”
บริเวณรอบๆเต็มไปด้วยสัตว์ปีศาจอย่างไม่มีสิ้นสุดเพียงแค่ตัวใดตัวหนึ่งก็เพียงพอที่จะทําให้ลั่วเทียนเจ็บปวดภายใต้กรงเล็บของพวกมัน.

แม้ว่าเขาจะต้องเข้ามาตาย แต่ลั่วเทียนก็ไม่กลัว

สิ่งที่เขามีคือหัวใจที่แข็งแกร่ง!

ยิ่งเขาเผชิญกับความยากลําบากอย่างมากเท่าไหร่ ไม่มีทางที่เขาจะหนีจากการท้าทายเช่นนี้ได้!

ไม่มีอะไรที่จะบอกว่ามีเส้นทางให้ถอยในกฎแห่งป่าที่พลังขึ้นสูงสุดเขามักจะทําตัวบ้าคลั่งอยู่เสมอในโลกนี้และมันก็กลายเป็นทัศนคติของเขาต่อให้กลับมาเกิดใหม่หากนี่คือชีวิตที่แล้วของเขา และตัวเอกของนิยายก็อ่อนแอมันก็ต้องก้าวต่อไปเรื่อยๆหากว่ามีใครอ่านมัน?

ชีวิตจริงก็มีความกดดันมากอยู่พอแล้วหากมีใครอ่านนิยายที่น่าหดหูอย่างนี้มันก็จะขัดแย้งกับการแสวงหาความบันเทิง, 4
ลัวเทียนสนุกกับตัวเองอย่างมาก เขาสนุกกับการอ่านสิ่งเหล่านี้ที่สามารถโอ้อวดให้หน้าศัตรูที่แข็งแกร่งอย่างต่อเนื่องบางคนอาจไม่ได้มีชีวิตอยู่อย่างภาคภูมิใจตลอดไปแต่อย่างน้อยพวกเขาก็ควรมีชีวิตอย่างภาคภูมิใจเป็นระยะ,

ฟานซางเจี้ยนอดไม่ได้ที่จะถาม: “เจ้านาย ท่านจะทําอะไร?”
ลัวเทียนจ้องมองเขาและพูดว่า: “ข้าพยายามจะทําให้พวกเขากลัว เจ้าไม่รู้สึกถึงออร่าที่น่ากลัวที่ร่างกายของข้ารู้สึกตอนนี้?”

ฟานซางเจี้ยนส่ายหัวและชี้ไปที่ขาของถั่วเทียน “ข้าเห็นว่าขาของเจ้าสั่นเล็กน้อย.”

ถั่วเทียนตบหัวของฟานซางเจี้ยนและพูดว่า “ดูดีๆ ข้าจะสั่นได้อย่างไร? นี่เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าข้ากําลังจะคลั่งเจ้าจะได้เห็นว่าข้าน่ากลัวเพียงใดเมื่อข้าคลั่ง”

“กําลังจะคลั่ง?”

“ทําไมเจ้าถึงต้องคลั่ง?”

“เจ้าเป็นเจ้านายข้า ทําไมเจ้าต้องคลั่ง?” ฟานซางเจี้ยนที่มีสมองเพียงเล็กน้อยก็ไม่อาจทําความเข้าใจได้จากนั้นเขาก็พึมพํา: “เป็นไปได้ว่ามนุษย์ที่ร่าเริงมักเป็นอย่างนี้?”

ถั่วเทียนเป็นมนุษย์คนแรกที่เขาพูดคุยด้วย.

เขามีความรู้เกี่ยวกับมนุษย์จากสิ่งที่พ่อแม่ของเขาพูด.

พวกเขามีเล่ห์เหลี่ยม, โลภ,ตระหนี่,เกรี้ยวกราดและชอบทําเรื่องเลวร้ายทุกๆการกระทําของเขาแต่ฟานซางเจี้ยนไม่เห็นลักษณะเหล่านี้จากลัวเทียนและรู้สึกว่าเขาเป็นมนุษย์ที่ดีเป็นเพราะเหตุนี้เขาจึงเริ่มเรียกลัวเทียนว่าเจ้านาย.

“เจ้าออกไปและหาที่ซ่อน” ลัวเทียนบอกเขาอย่างเงียบๆ“หนีไปจากอันตรายที่จะมาหาเจ้าตัวของเจ้าเล็ก ดังนั้นพวกมันส่วนใหญ่คงไม่กินเจ้าเมื่อเจ้าหนีไปแล้วเจ้าก็ไม่ต้องกลับมาข้าจะหาวิธีจัดการมันด้วยตัวเอง”

นี่เป็นสิ่งเดียวที่ลั่วเทียนคิดได้ในเวลานี้

แม้ว่าเขาจะไม่มีความสุขที่ฟานซางเจี้ยนพาเขาตกลงสู่กับดักอย่างสิ้นหวังแต่ลั่วเทียนก็ยังถือว่าเขาเป็นเด็กน้อยอยู่เสมอเขาจะสามารถทําอะไรกับเด็กน้อยได้อีก?

“Boom”

“Boom ”

สัตว์ปีศาจขนาดใหญ่อย่างหาที่เปรียบไม่ได้ยังคงมารวมตัวกัน.

ทั้งสองถูกล้อมเสียจนแม้แต่น้ําก็ไหลผ่านไปไม่ได้ต้นไม้รอบๆทั้งหมดถูกกระแทกและถอนรากถอนโคนทําให้เกิดการเสียหายพร้อมกับเสียงที่ดัง,

สัตว์ปีศาจนับสิบ นับร้อย เมื่อพวกเขามายืนล้อมทําให้แสงแดดยังถูกบดบังจากท้องฟ้าและเผยให้เห็นขนาดที่แท้จริง

“Fนนน .. fนนน..”

เพียงแค่ลมหายใจธรรมดาของสัตว์ปีศาจบางตัวพ่นออกมาก็แทบจะทําให้ลั่วเทียนปลิวไปตามลม.

สัตว์ปีศาจรอบๆที่มีดวงตาใหญ่กว่าตะเกียงจ้องมองไปที่ทั้งสองอย่างน่าอึดอักมากจากนั้นล้วเทียนก็หันหลังกลับและชี้ไปที่จมูกของสัตว์ปีศาจตัวใหญ่อย่างช้าๆและตะโกนว่า:“แม่งเอ้ยถ้าเจ้าต้อง การฆ่าข้าก็รีบๆทํา!ทําไมเจ้าต้องทําบ้าๆกับข้าอย่างนี้ด้วยเพื่ออะไร?”

ทันทีหลังจากนั้น…

ลัวเทียนเคลื่อนไหวทันทีและตะโกน: “ฟานซางเจี้ยนดูแลตัวเองด้วย ข้าจะพยายามซื้อเวลาให้มากที่สุด!”

จากนั้นเขาก็คว้าตัวฟายซางเจี้ยนและโยนเขาไปด้วยความแข็งแกร่งที่สุดที่เขาจะมีได้ ลั่วเทียนตะโกน “กางแขนและออกบินไปเลย!”

“อ้าาาาาา…” ฟานซางเจี้ยนกรีดร้องขณะที่เขาถูกโยนขึ้นไปบนอากาศ.

หลังจากทําเช่นนั้น…

ถั่วเทียนก็ตะโกนทันที: “Level 3 Berserk!”

“Ommms!”

พลังภายในของเขาระเบิดออกมาเป็นแปดเท่าจากความสามารถที่ถูกเปิดใช้งาน,

ลัวเทียนเริ่มผ่นจมูกจากนั้นก็มีรอยยิ้ม. “เข้ามา! ให้ข้าเห็นความแข็งแกร่งเจ้า!”
“Pakw!”

ฟานซางเจี้ยนก็จู่โจมเข้าใส่หัวของสัตว์ปีศาจและถูกสัตว์ปีศาจตัวนั้นจับไว้

การแสดงออกของถั่วเทียนเปลี่ยนไปอย่างมากจนน่ากลัวเขาพึมพํา: “แม่ง!”

ทันทีหลังจากนั้น

ถั่วเทียนก็ไม่อาจสนใจรายละเอียดเล็กๆได้อรกต่อไป ตอนนี้เขากําลังเปิดใช้งานพลังงานทั้งหมดที่เขามีอยูราวกับลูกไฟพุ่งไปด้านหน้าเมื่อจัดการกับสัตว์ปีศาจที่ทรงพลังอย่างนี้เขาต้องใช้ทุกสิ่ง ที่เขามีและสู้เพื่อความเป็นตาย!

“แม็กม่าไฟ!”

“Level 2!”

“หมัดไฟ..”

หมัดคู่ของเขาพุ่งออกไปและลูกๆฟขนาดใหญ่สองลูกในรูปแบบหมัดก็พุ่ง ออกไปตามอากาศทันที

หมัดขนาดใหญ่ดูคล้ายกับลาวาที่พ่อออกมาจากภูเขาไฟ ขณะที่มันพุ่งขึ้นบนอากาศก่อนที่จะตกลงมาจากระยะไกล.

หมัดแรกกระแทกเข้าหาสัตว์ปีซาจที่จับฟานซางเจี้ยนอย่างแม่นยํา

“Bangs!”

เกิดเสียงดังขึ้นขณะที่ไฟจากแม็กม่าปะทุไปทั่วพื้นที่

นี่มันคล้ายกับกระสุนปืนใหญ่ที่ระเบิดออกมา!

ถั่วเทียนยิ้มอย่างตื่นเต้นและพูดกับตัวเองว่า: “ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันจะง่ายอย่างนี้”

จากนั้นลัวเทียนก็หยุดลงเพราะเขารู้ว่าสัตว์ปีศาจที่เขาโจมตีไม่บาดเจ็บเลยไม่มีแม้แต่บาดแผลเล็กๆบนร่างกายของมัน นี้ไม่ต่างจากมีหญิงสาวตัวใหญ่ตกลงใส่หัว! เพิ่มความจริงที่ว่าสัตว์ร้ายไม่ได้บาดเจ็บและไม่แม้แต่จะขยับเขยื้อนจาก
การกระแทก
ด้วยพลัง 8 เท่าของปราณวิญญาณขั้น 8 การโจมตีด้วยหมัดแม็กม่าของถั่วเทียนนั้นไม่มีความหมายอะไรเลยการป้องกันของสัตว์อสูรตัวนี้น่ากลัวเกินไป?

สัตว์ปีศาจไม่เคลื่อนไหวแต่มันโกรธ

การถูกโจมตีโดยมนุษย์ทําให้มันโกรธอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งมนุษย์ที่อ่อนแอที่อยู่ในขั้นปราณวิญญาณมันขยับร่างกายที่ใหญ่โตของมันและตบฝ่ามือขนาดใหญ่ลงมา.

ในเวลานั้น…

ฟานซางเจี้ยนที่หลุดออกมาจากฝ่ามืออีกข้างได้เข้ามาตบหัวของมัน จากนั้นเขาก็ตะโกน:“เจ้าไม่อาจทําอย่างนั้นได้!”

สิ้นเสียง…

ฟานซางเจี้ยนกระพริบตากวาดสายตาของเขาไปยังพวกมันทั้งหมดและตะโกน: “เขาเป็นเจ้านายของข้า! พวกเจ้าต้องคุกเข่าและทักทายเจ้านาย!”

แม่งเอ้ย…

มันเป็นเชี่ยไรเนี่ย?!

ลัวเทียนรู้สึกแย่อย่างมาก