เกิดใหม่ทั้งทีขอเป็นผู้ดูแลฟาร์มผู้มั่งคั่งบ้างได้ไหมคะ? - เล่มที่ 16 ตอนที่ 464 พอแล้ว

เล่มที่ 16 ตอนที่ 464 พอแล้ว

ฮูหยินผู้เฒ่าซูเรียกนางออกไป ผลคืออีกฝ่ายพูดคุยกับนางมากมาย แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่านางจะพูดเรื่องที่เสียดายที่จวนจวิ้นอ๋องไม่อาจเก็บนางไว้ได้

หลิงมู่เอ๋อร์ยิ้มตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่โต้แย้งทั้งยังไม่แก้ต่าง เพียงแค่ใช้สายตาและคำพูดเปิดเผยข่าวที่นางกำลังตั้งครรภ์โดยมิได้ตั้งใจ

ฮูหยินผู้เฒ่าซูได้ยิน สีหน้าก็แปรเปลี่ยนไปโดยพลัน แต่ไม่นานก็เอ่ยปากแสดงความยินดีรวมถึงกล่าวอวยพร และไม่ยกเรื่องชะตาชีวิตที่น่าโศกเศร้าของซูเช่อขึ้นมาพูดอีก

หลิงมู่เอ๋อร์ตรวจชีพจรให้นางอีกคราก็พบว่าช่วงนี้อารมณ์ของฮูหยินผู้เฒ่าซูค่อนข้างดี แม้แต่ร่างกายก็สุขภาพดีขึ้นด้วย จึงทำเพียงแค่ให้เทียบยาสำหรับบำรุงร่างกายและส่งเสริมการนอนหลับให้ดีขึ้น หลังจากนั้นก็ปลอบโยนให้นางเข้านอนและจึงออกไปจากห้อง

ท้องฟ้ามืดแล้ว คิดว่ายามที่นางกลับไปทุกคนน่าจะกินข้าวเสร็จแล้ว นางเดินไปตามทางเดินยาวตรงไปทิศตะวันตก คาดไม่ถึงว่ายามที่ใกล้จะถึงห้องโถงจะเห็นแสงไฟระยิบระยับอยู่ไกลๆ

ที่แท้ก็เป็นซูเช่อพาบ่าวสองสามคนมาย่างเนื้อ

“อาหารเลิศรสบนโต๊ะไม่พอให้เสียนหวางกินหรือ เหตุใดจึงมากินอาหารคนเดียวอยู่ตรงนี้เล่า?”

นี่เป็นทางเดินเดียวที่จะตรงไปห้องโถงได้ หลิงมู่เอ๋อร์ไม่อยากรบกวนเขาแต่ก็ต้องทักทายคนเช่นกัน

นั่งยองลงมาจ้องมองเนื้อเสียบไม้และปีกไก่บนตะแกรงย่างของเขา ทำให้นึกย้อนกลับไปเมื่อกว่าหนึ่งปีก่อนยามที่นางยังไม่ได้แต่งงานกับซั่งกวนเซ่าเฉิน

ครานั้นเพราะเหตุใดจึงมาที่จวนจวิ้นอ๋องกัน?

ใช่แล้ว เป็นวันเกิดขององค์หญิงใหญ่

ยังจำได้ว่าวันนั้นสตรีที่มารวมตัวกันต่างร่วมกันเยินยอและประจบสอพลอ ส่วนเหล่าบุรุษก็มาย่างเนื้อและอ่านโคลงกลอนกันที่นี่ช่างสง่างามมากทีเดียว

ผ่านไปเพียงพริบตาก็ผ่านมานานถึงเพียงนี้แล้ว

“เจาหยางถูกปากสิ่งนี้ หลังตบแต่งออกไปแล้วก็ยากที่จะได้กลับมา อยากกินอันใดในฐานะพี่ชายย่อมไม่มีเหตุผลให้ไม่พอใจ”

คำพูดนี้ของซูเช่อมีความรู้สึกรักใคร่ ในฐานะพี่ชายเขาก็ล้วนทำหน้าที่ได้อย่างเหมาะสมมาแต่ไหนแต่ไร

เห็นเขาส่งปีกไก่ไม้หนึ่งมาให้ หลิงมู่เอ๋อร์ก็ยิ้มและรับมา “ขอบคุณ”

ลองกินคำหนึ่งก็พบว่าหอมอร่อย นางยกนิ้วโป้งขึ้นมาเอ่ยชมไม่ขาดปาก “กรอบนอกนุ่มในชุ่มฉ่ำกำลังดี รสชาติเข้าไปถึงกระดูก ฝีมือของเสียนหวางยังคงยอดเยี่ยม”

“เจ้ายังจำเรื่องที่วันนั้นเปิ่นหวางย่างเนื้อให้เจ้ากินได้อยู่หรือ?”

ซูเช่อเงยหน้าขึ้นมาอย่างกะทันหันใช้สายตาส่งสัญญาณให้บ่าวข้างหลัง ทุกคนก็ออกไปจากทางเดินโดยพลัน เหลือเพียงพวกเขาสองคนภายใต้แสงจันทร์ สายตาของนางกระทบเข้ากับจิตใจของเขา

หลิงมู่เอ๋อร์เบนสายตาออกไปก่อน และนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม “สามารถทำให้คุณชายอันดับหนึ่งของเมืองหลวงมาย่างเนื้อให้ได้ เรื่องนี้ในชีวิตจะพบเจอได้สักกี่ครั้งเชียว จะลืมได้อย่างไร?”

นางกล่าวพลางยืดคอมองบนตะแกรงย่าง “ไม่ทราบว่าเสียนหวางเตรียมไว้กี่มากน้อย รสชาติดีมากทีเดียว ไม่ทราบว่าขอชิ้นนั้นให้ข้าได้หรือไม่?”

“หลิงมู่เอ๋อร์!”

ซูเช่อเรียกชื่อของนางออกมาอย่างกะทันหัน

หลิงมู่เอ๋อร์กัดปีกไก่พลางเงยหน้าขึ้นมา กะพริบตาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไร้เดียงสา

“หากวันนั้นข้าสารภาพความในใจกับเจ้า เจ้าจะตอบรับหรือไม่?”

บรรยากาศเงียบสงัดลงโดยพลัน

หลิงมู่เอ๋อร์คาดไม่ถึงว่าเขาจะพูดคำพูดเช่นนี้ออกมา

เนื้อคำหนึ่งที่ยังไม่ทันได้กินลงไปดีๆ ติดอยู่ที่ลำคอของนางจนนางเริ่มไออย่างรุนแรงบราวนี่ออนไลน์

หลังจากซูเช่อขมวดคิ้วและพูดทิ้งท้ายหนึ่งประโยคว่า ‘สตรีเช่นเจ้านี่ช่าง’ ก็เดินเข้ามาหานางโดยพลัน หลิงมู่เอ๋อร์ตกใจจนยื่นแขนยาวออกไปขวางไว้ “อย่าเข้ามา”

ฝีเท้าหยุดลงโดยพลัน ใบหน้าของซูเช่อเต็มไปด้วยความตึงเครียดอยากจะยื่นมือออกไปลูบนาง แต่ติดที่สถานะของทั้งสองคน เห็นใบหน้าของนางที่แดงก่ำและท่าทางที่น่ารักอยู่หลายส่วนของนาง เขาก็หัวเราะกับตัวเองขึ้นมาโดยพลัน

“ดูท่าฝีมือของเปิ่นหวางจะยังไม่ดีเท่าใดนัก ไม่เช่นนั้นเจิ้งเฟยขององค์ชายรองคงไม่ติดคอเช่นนี้”

น้ำเสียงแผ่วเบาของเขาถูกกล่าวออกมาจากริมฝีปากบางทั้งยังมองไปที่เตาด้านข้าง “น้องสาวกลับจวนเป็นธรรมดาที่จะเตรียมทั้งหมดนี้ไว้ให้นาง หากเจิ้งเฟยขององค์ชายรองอยากกินก็ให้สามีตัวเองเตรียมให้เถอะ”

พูดจบเขาก็หยิบเนื้อเสียบไม้ทั้งหมดขึ้นมาจากเตาก่อนจะสาวเท้ายาวเดินจากไป

หลิงมู่เอ๋อร์ไม่ง่ายกว่าจะคายเนื้อนุ่มที่ติดคอออกมาได้ ยามที่เงยหน้าขึ้นก็เห็นแผ่นหลังอันผ่าเผยจากไปแล้ว

“อะแฮ่ม”

เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นมาจากข้างหลัง หลิงมู่เอ๋อหันกลับไปก็เห็นซั่งกวนเซ่าเฉินพิงเสาอยู่ ไม่รู้ว่ายืนอยู่นานเพียงใดแล้ว

“เซ่าเฉิน ท่านมาตั้งแต่เมื่อใด?”

หยิบปีกไก่โดดขึ้นมา หลิงมู่เอ๋อร์ท่าทีราวกับกระต่ายแสนร่าเริงตัวหนึ่ง

“นึกเสียใจภายหลังบ้างหรือไม่?” ซั่งกวนเซ่าเฉินมองดวงตาของนางอย่างถี่ถ้วน เดิมไม่อยากถามคำถามนี้แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดจึงพ่นมันออกไป ทว่าในเมื่อถามไปแล้วก็ได้แต่รอคอยคำตอบ

คาดไม่ถึงว่าหลิงมู่เอ๋อร์จะชกเข้าที่ไหล่ของเขาหมัดหนึ่งอย่างแรง “ท่านพูดเหลวไหลอันใด? ข้าแค่ทอดถอนใจที่เนื้อเสียบไม้ถูกเอาไปหมด ของพวกนั้นรสชาติดีมากจริงๆ”

ซั่งกวนเซ่าเฉินได้ยินมุมปากก็อดไม่ได้ที่จะยกขึ้น และบีบปลายจมูกของนาง “ฝีมือของเหยียก็หาได้ด้อยไปกว่าเขาหรอก อยากกินหรือไม่?”

“เชิญเจ้าค่ะสามี!”

หลิงมู่เอ๋อร์ทำมือเป็นท่าทางเชิญชวน ใบหน้ายิ้มแย้มราวกับสุนัขรับใช้ช่างประจบสอพลอ

ซั่งกวนเซ่าเฉินพ่นเสียงต่ำออกมาสองคราก่อนจะสะบัดแขนเสื้อนั่งลงหน้าเตา หยิบเนื้อสดข้างตัวมาเริ่มพลิกขึ้นมา

นี่เป็นครั้งแรกที่หลิงมู่เอ๋อร์เห็นเขาลงมือจุดไฟ แสงไฟสะท้อนกับใบหน้าของเขาทำให้ใบหน้าอันแสนเคร่งขรึมอ่อนโยนลงหลายส่วน นางนั่งตรงข้ามพลางมองเขาก็เห็นใบหน้าที่งดงามที่สุดของเขาได้พอดี สามีของนางช่างหน้าตาดีเสียจริง

มือทั้งสองข้างวางอยู่ใต้คางราวกับสตรีเจ้าชู้ที่กำลังมองบุรุษด้วยความรักโดยไม่อาจเรียกสติได้อยู่นาน

ที่มุมกำแพงซูเช่อที่มองเห็นภาพทั้งหมดตรงหน้าออกแรงจับไม้เสียบเนื้อจนไม่เสียบทั้งหมดแทบหัก

“นายท่าน?”

ถูกจื่อถงดึงสติกลับมาได้ทันเวลา ซูเช่อหันกลับไปยัดเนื้อเสียบไม้ไว้ในอ้อมแขนของเขา “ให้รางวัลเจ้า”

จื่อถงถือเนื้อเสียบไม้ราวกับเป็นเผือกร้อนและรีบเดินตามหลังซูเช่อไป “นายท่านจะไปที่ใดหรือขอรับ”

หากมิใช่เพราะวันนี้หลิงมู่เอ๋อร์มา เขาจะกลับมาจวนจวิ้นอ๋องได้อย่างไร?

ซูเช่อเหลือบมองเขาด้วยสายตาเย็นชา “กลับจวน”

บนรถม้า จื่อถงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา “เมื่อครู่เหตุใดนายท่านจึงไม่รอให้เจิ้งเฟยขององค์ชายรองพูดให้จบหรือขอรับ”

แม้จะบอกว่ายามนี้นายท่านกับเจิ้งเฟยขององค์ชายรองล้วนตบแต่งไปแล้ว แต่หากคำตอบที่เจิ้งเฟยขององค์ชายรองพูดออกมาสามารถทำให้นายท่านมีความสุขได้เล่า?

ช่วงนี้นายท่านไม่มีความสุขเลย โดยเฉพาะหลังกลับมาที่จวนเสียนหวางอันแสนเย็นยะเยือก เช่นนั้นไม่สู้อยู่ที่จวนจวิ้นอ๋องอันครื้นเครงอีกหน่อยจะดีกว่ากระมัง

“นางให้คำตอบข้ามาแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้พูดออกมาอย่างชัดเจนก็ได้กระมัง?”

ซูเช่อหัวเราะเยาะตัวเองก่อนจะเอนกายพิงหลังรถม้า นึกถึงท่าทีที่หลิงมู่เอ๋อร์ติดคอเมื่อครู่

เป็นเรื่องจริงหรือหลอกเขาจะไม่รู้ได้อย่างไร

“ได้ยินว่าองค์ชายรองปฏิเสธฝ่าบาทอยู่หลายครา นายท่าน พวกเราจะทำอย่างไรดีขอรับ?” จื่อถงชินกับการที่นายท่านช่วยเหลือตำหนักองค์ชายรองอย่างไม่มีเงื่อนไขมานาน ดังนั้นครั้งนี้เขาจึงเรียนรู้ที่จะไม่รอให้นายท่านสั่ง แต่เริ่มเป็นฝ่ายถามเอง

“เขาจะตอบตกลงแน่”

คำตอบของซูเช่อเย็นชาและสั้นกระชับอยู่เสมอ

จื่อถงชะงักไปครู่หนึ่งกำลังคิดจะพูดอันใดแต่ในหัวก็มีภาพหนึ่งผุดขึ้นมาโดยพลัน

หากองค์ชายรองกลายเป็นไท่จื่อหลังจากขึ้นครองบัลลังก์ก็จะกลายเป็นฮ่องเต้ เจิ้งเฟยขององค์ชายรองก็ย่อมกลายเป็นหวางโฮ่ว เช่นนั้นคุณชายของจวนเขาหลังจากนี้มิใช่ว่าต้องไปคุกเข่าทำความเคารพคนที่คำนึงหาทุกวันหรือ?

เช่นนั้นก็ช่างโหดร้ายเหลือเกิน!

“นายท่าน ถึงแล้วขอรับ” เสียงของคนบังคับรถม้าดังขึ้นมาจากข้างนอกรถม้า

หลังจากในใจซูเช่อคิดว่าเหตุใดจึงเร็วถึงเพียงนี้แต่ก็จำต้องลงจากรถม้า

ยามที่กำลังเข้าไปในทางเดินก็ได้ยินเสียงเลือนรางอันแสนเย่อหยิ่งลอยมา

“คนเล่า เขาอยู่ที่ใด บอกข้ามาว่าเขาอยู่ที่ใด ข้าต้องไปหาเขา!”

คิ้วอันงดงามขมวดเข้าหากันโดยพลัน ซูเช่อรู้สึกราวกับว่าร่างกายเย็นยะเยือกสั่นสะท้านขึ้นมา เขาจงใจกดเสียงลง “เกิดเรื่องอันใดขึ้น?”

“หวางเฟยรู้ว่าท่านไม่อยู่ที่จวนจึงส่งเสียงโวยวายว่าต้องการออกไปหาคนขอรับ จะขวางก็ขวางไว้ไม่อยู่ทั้งยังเริ่มโวยวายขึ้นมาอีกขอรับ” มองเหล่าองครักษ์ที่ตอบคำถาม

หวางเฟย? เป็นหวางเฟยอีกแล้ว!

สตรีผู้นี้ไม่รู้จักสงบอยู่ทั้งวัน ต่อให้เอานางไปขังไว้ในเรือน นางก็ยังเปลี่ยนมาใช้ลูกไม้สร้างความวุ่นวายในจวนเสียนหวาง เขาพอแล้วจริงๆ

“จื่อถง กลับ”

ออกคำสั่งคราเดียว ซูเช่อก็กำลังคิดจะกลับขึ้นรถม้าอีกครา และออกไปจากสถานที่อันแสนน่าเบื่ออยู่ทุกเมื่อเชื่อวันแห่งนี้

ภายในจวน มั่วจวินเหยาราวกับได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวอันใด นางพุ่งออกมาอย่างไม่มีสิ่งใดที่จะขวางไว้ได้ “ซูเช่อ เจ้าจงหยุดเสีย!”

เสียงแหลมสูงสายหนึ่งดังเสียดฟ้าราวกับค่ำคืนอันเงียบงันถูกรบกวน

ฝีเท้าของซูเช่อเร็วขึ้นอีก

มั่วจวินเหยาเห็นเช่นนั้นก็รีบพุ่งมาตรงหน้าเขา แขนทั้งสองข้างกางออกขวางทางของเขา “ข้าถามเจ้าว่าเจ้าจะไปที่ใด?”

“การเคลื่อนไหวของเปิ่นหวางต้องมารายงานเจ้าตั้งแต่เมื่อใด?” น้ำเสียงของซูเช่อยังคงเย็นชา

“เจ้า…” มั่วจวินเหยาโกรธเกรี้ยว “ข้าเป็นหวางเฟยของเจ้า ข้าเป็นสตรีของเจ้า เจ้าจะไม่ให้สิทธิ์ข้าถามการเคลื่อนไหวของเจ้าได้อย่างไร? เจ้า เจ้าอย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าคืนนี้เจ้าไปอยู่ที่ใดมานะ จวนจวิ้นอ๋องจัดงานเลี้ยงฉลองที่ลูกของเจาหยางอายุครบเดือน เช่นนั้นก็เป็นงานเลี้ยงของครอบครัวแม้แต่จวนตระกูลหลิงก็ไปกันหมด แล้วเหตุใดเจ้าจึงไม่พาข้าไป?”

ไม่รู้ว่าข่าวแพร่งพรายออกมาได้อย่างไร ซูเช่อเหลือบมองจื่อถง ยามที่หันกลับไปอีกคราใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความเย็นชาไร้ซึ่งความรู้สึก

“เมื่อครู่เจ้าก็บอกแล้วว่าเป็นงานเลี้ยงครอบครัว เช่นนั้นเหตุใดต้องเชิญเจ้าด้วย?”

มั่วจวินเหยาถูกคำพูดนี้ของเขาทำให้สับสน “ข้า ข้าเป็นหวางเฟยของเจ้านะ!”

“ข้าไม่เคยนับว่าเจ้าเป็นครอบครัวของข้า!”

สิ้นคำพูด ซูเช่อก็ชนนางก่อนจะเดินไปขึ้นรถม้า

มั่วจวินเหยาถูกคำพูดนี้ทำให้เจ็บปวด คำพูดนี้ราวกับคมดาบที่ทะลุหน้าอกของนางอย่างไร้ปรานี นางโกรธจนเลือดทั้งร่างแทบไหลย้อน

ไม่สนใจการคัดค้านของจื่อถง นางยืนกรานจะพุ่งเข้าไป ยามที่เห็นใบหน้าเย็นชาของซูเช่อ หัวใจของนางก็ราวกับมีเลือดไหล “ซูเช่อ เจ้าหมายความว่าอย่างไร? เจ้ายังไม่จบใช่หรือไม่! หลิงมู่เอ๋อร์นางเป็นสตรีของผู้อื่น ในเมื่อเจ้าไม่มีความสามารถจะพานางมาอยู่ข้างกายก็อย่ามาทำตัวเป็นผู้ชายมากรักเช่นนี้! ข้าเป็นสตรีของเจ้า แต่เจ้านับว่าข้าเป็นอันใด? ข้าไม่สนว่าวันนี้เจ้าจะพูดอันใดกับข้า นอกจากเจ้าจะหย่ากับข้า!”

วันนี้ยามที่นางรู้ว่าซูเช่อไปร่วมงานเลี้ยงครอบครัวโดยไม่พานางไป นางก็แทบเสียสติ หากมิใช่เพราะองครักษ์ของจวนเสียนหวางขวางไว้ นางคงพุ่งไปสร้างความวุ่นวายครั้งใหญ่ที่จวนจวิ้นอ๋องแล้ว

ผู้อื่นไม่รู้ว่าซูเช่อคิดอันใดทว่าอย่าคิดว่านางไม่รู้ หากมีโอกาสที่จะได้พบหลิงมู่เอ๋อร์ ซูเช่อย่อมไม่พลาดโอกาสแน่

แต่แล้วนางเล่า นางเพิ่งได้เป็นเสียนหวางเฟย นางเป็นสตรีที่เขาใช้เกี้ยวแปดคนหามพากลับมาตบแต่งอย่างถูกต้อง

“หย่าหรือ?”

ริมฝีปากของซูเช่อเปิดออกราวกับเพิ่งเคยได้ยินคำนี้เป็นครั้งแรก หางตาเต็มไปด้วยความสดชื่น มั่วจวินเหยาเห็นเช่นนั้นก็ชะงักไปครู่หนึ่งทั้งยังรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ได้ขึ้นมาโดยพลัน

“นี่เป็นความคิดที่ไม่เลว”

มุมปากของซูเช่อยกขึ้น คำพูดที่กล่าวนั้นชัดเจนอีกทั้งน้ำเสียงยังดูไม่สนใจ แต่เพียงชั่วพริบตาเขากลับหันกลับไปออกคำสั่งอย่างเย็นชา “ทหาร ยังไม่พาคนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปอีก!”

มั่วจวินเหยายังไม่ทันตอบสนองคนก็ถูกจื่อถงพาลงจากรถม้าไปแล้ว นางกำลังคิดจะตะโกนทันใดนั้นซูเช่อก็ยื่นศีรษะออกมา “หากเจ้ายังไม่อยู่อย่างสงบอีก พรุ่งนี้ข้าจะส่งจดหมายหย่าให้เจ้า หากไม่เชื่อเจ้าก็ลองดู!”

หลังทิ้งคำพูดไว้ เขาก็รับบังเหียนมาจากมือของคนบังคับรถม้าและขี่ม้าออกไปด้วยตัวเอง

ค่ำคืนที่ไร้ความเมตตาเหลือเพียงมั่วจวินเหยายืนอยู่หน้าประตูจวนเสียนหวางคนเดียว จ้องมองสามีของนางที่ห่างออกไปลับจากสายตา

นางกลายเป็นเรื่องขำขันในสายตาของบ่าวทุกคน

“มองอันใดกัน ไสหัวไป!”

มั่วจวินเหยาตะโกนไล่บ่าวทุกคนให้กลับเข้าไปที่จวนเสียนหวาง

เส้นผมของนางยุ่งเหยิงราวกับเสียสติ นางตัวสั่นสะท้านไม่รู้เพราะความเย็นหรือเพราะถูกทำให้เจ็บปวด

“สาวงามเช่นนี้เสียนหวางก็ยังหักใจทิ้งลง การปฏิบัติที่เสียนหวางเฟยได้รับช่างน่าเศร้าเสียจริง ไม่ทราบว่าเปิ่นหวางจื่อสามารถช่วยอันใดได้หรือไม่?”