เกมราชันสงครามออนไลน์ - ตอนที่ 58 นักรบฝึกหัด ขั้น 2

ตอนที่ 58 นักรบฝึกหัด ขั้น 2

กายลืมตาขึ้นมาด้วยอาการสะลึมสะลือ ความรู้สึกแรกที่ได้คือ “อบอุ่น” มันเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นดู ก็เห็นเพดานสีฟ้าสลับขาว สายสาดส่องไปรอบข้างมีผ้าสีขาวขวางกั้นแบ่งเป็นสัดส่วน

ตอนนี้มันรู้แล้วว่าตนเองอยู่ที่ไหน

ห้องพยาบาล…แต่ไม่รู้ที่โรงพยาบาลไหน น่าจะเป็นที่สถาบันศาสตร์นักรบ เพราะเคบได้ยินว่าที่สถาบันศาสตร์นักรบมีการสร้างโรงพยาบาลระดับมาตรฐานเทียบเท่าโรงพยาบาลประจำเขตของนครดาราฟ้า

กายยกมือดึงผ้าห่มสีเทาเนื้อหยาบออกจากตัวพลางก้มหน้าดูตัวเอง ตอนนี้ทั้งตัวของตนเต็มไปด้วยผ้าพันแผลสีขาวโดนเฉพาะหน้าอกหนากว่าตรงอื่นพอสมควร กายคิดจะยกมือขึ้นไปสัมผัสแต่ก็รู้สึกเจ็บแปลบ ๆ ที่หน้าอกร้าวไปถึงแผ่นหลัง

สมจริงไปแล้ว ความเจ็บนี่มันยากจะเคยชินในโลกราชันจริง ๆ

มันไม่มีทางเลือกนอกจากจะทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง

“ขอน้ำหน่อยครับ” กายส่งเสียงแหบพร่าขอความช่วยเหลือนางพยาบาลที่อยู่ภายในห้อง ซึ่งตอนนี้กำลังดูแลคนไข้อีกคนอยู่

ทุกคนในห้องคือนักเรียนของสถาบันศาสตร์นักรบสินะ ถ้าอย่างนั้นทุกอย่างก็จบลงแล้ว แต่หลังจากนี้เรื่องใหญ่คงจะตามมาอีกมาก โดยเพราะเรื่องที่ผู้เล่นโจมตีนักเรียนสถาบันศาสตร์นักรบ มันอาจจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ระดับนครดาราฟ้าเลยก็ได้ เพราะนักเรียนเกือบทั้งหมดต่างเป็นลูกหลานของตระกูลเจ้าพนักงาน แต่ว่าเราอยากรู้มากกว่าว่ากิลด์ไหนกันที่ทำเรื่องพวกนี้ คงต้องออกไปจากโลกราชันก่อน ค่อยหาข่าวในอินเทอร์เน็ตดู

เริ่มจากพวกผู้เล่นที่มีรอยสักกะโหลกแดงก่อนเลย

กายคิดทบทวนสิ่งเกิดขึ้นและผลกระทบ ขณะรอให้เจ้าหน้าที่พยายามเอาแก้วน้ำมาให้

หลังจิบน้ำไปสองสามอึกก็รู้สึกเจ็บที่หน้าอก พยาบาลสาวจึงดึงแก้วออกไปวางไว้ข้าง ๆ

“ยังไม่ควรดื่มน้ำมากเกินไปควรนอนพักอีกหน่อยนะคะ” หลังบอกกับกาย หญิงสาวก็หันหลังเดินออกไป พูดคุยกับพยาบาลอีกคนเพื่อไปตามนายแพทย์มาดูอาการของมัน

กายนอนนิ่ง ๆ ไม่ขยับในตอนนั้นมันก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่เหมือนเดิม

“สถานะ” กายพูดเสียงเบาพอให้ตนเองได้ยินคนเดียว หน้าจอแสดงสถานะตัวละครก็เด้งขึ้นมาในทันที

“ชื่อ : เดวิน”

“อายุ : 19”

“เพศ : ชาย”

“ระดับ : นักรบฝึกหัด ขั้น 2”

“ศิลปะการต่อสู้ :

ทุบ 2/2 (0%)

ฟาดฟัน 1/2 (80%) ”

“สภาพร่างกาย : บาดเจ็บหนัก ต้องทำการฟื้นตัวอีก 6 วัน จึงกลับมาเป็นปกติ”

ชายหนุ่มมองดูค่าสถานะของตนเองอย่างใจจดใจจ่อ ตอนนี้มันกลายเป็นนักรบฝึกหัดขึ้น 2 แล้ว

ตอนไหนกัน หรือว่าการโจมตีสุดท้ายที่หัวเขาของเซนซา ตอนนั้นเราก็ไม่ทันสังเกต แต่คงไม่ผิดแน่นอน ถ้าอย่างนั้นด้วยสภาพร่างกายของนักรบฝึกหัดขั้น 2 ทำให้เรารอดจากการโจมตีด้วยลูกศรมาได้ เห้อ…ครั้งหน้าเราควรระวังกว่านี้

ถึงกับเอาชีวิตไปเสี่ยงเพื่อช่วย NPC คนหนึ่ง หวังว่าการช่วยครั้งนี้จะไม่สูญเปล่า เอาเป็นเหรียญทองสักกระสอบหนึ่งก็พอ

กายนอนวาดฝันในห้วงความคิด..ก่อนจะดึงสติกลับมามองดูข้อความบรรทัดสุดท้าย

“สภาพร่างกาย : บาดเจ็บหนัก ต้องทำการฟื้นตัวอีก 6 วัน จึงกลับมาเป็นปกติ”

หลังจากเราเป็นนักรบฝึกหัด ขั้น 2 หน้าจอก็มีการเพิ่มสภาพร่างกายขึ้นมา หรือเพราะเราบาดเจ็บหนักถึงเพิ่มขึ้นมา…แบบไหนก็ช่าง ตอนนี้เราต้องรักษาตัวอีก 6 วัน เท่ากับ 2 วันในโลกความจริง แต่ผ่านไปสักวันสองวันเราก็น่าจะช่วยเหลือตัวเองและออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว

กายคาดการอาการบาดเจ็บของตัวเอง เพราะต่อไม่ให้หายดีมันก็พอเดินไปไหนมาไหนได้

หลังจากรอสักพักนายแพทย์ซึ่งเป็นหมอประจำสถาบันศาสตร์นักรบก็เข้ามาตรวจอาการด้วยใบหน้าขึงขัง

หรือเราคิดผิด?

กายเห็นหน้าหมอแบบนั้นก็ใจไม่ค่อยดี แค่พอคิดว่าระบบไม่น่าคิดผิดก็สงบลงรอคำตอบ

นายแพทย์ผู้นั้นยิ้มออกมาก่อนที่จะกล่าว

“ร่างกายเจ้าฟื้นตัวได้เร็วมาก ปกติแล้วคนส่วนใหญ่ถ้าโดนยิงด้วยลูกธนูทะลุอกขนาดนั้นอาจจะสร้างความเสียหายถาวรให้กับอวัยวะภายใน โดยเฉพาะปอดที่ยากต่อการรักษา อืม…ในปอดไม่มีเลือดคลั่งใน คงพักสักสองวันก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว คงต้องขอบคุณยารักษาจากอาจารย์ใหญ่แอดดิสัน” นายแพทย์กล่าวจบก็เดินไปสั่งยาบางอย่างกับพยาบาลสาวและกำชับให้ดูแลกายดี ๆ

“อาจารย์ใหญ่แอดดิสัน?” กายรู้สึกงงจนพูดพึมพำออกมาก่อนจะหันไปถามพยาบาลสาวที่กำลังจัดยามาให้กับตนเอง

“ใช่ค่ะ อาจารย์ใหญ่แอดดิสันได้สั่งให้เอายารักษาระดับสูงของสถาบันศาสตร์นักรบออกมา มันชื่อว่า ยาทะเลสีคราม ขวดหนึ่งราคาไม่ต่ำกว่า 2,000 เหรียญทองมาให้รักษาท่านเฉพาะ” พยาบาลสาวพร้อมกับรอยยิ้ม

กายอึ้งไปเล็กน้อยตนพึ่งกินยารักษาราคา 2,000 เหรียญทองเข้าไป นั้นเท่ากับราคาของเกราะเกล็ดทมิฬสองตัวครึ่ง

สมกับเป็นอาจารย์ใหญ่ของสถาบันศาสตร์นักรบ ไม่สิ! นักเรียนปกติอาจารย์ใหญ่แอดดิสันคงไม่ช่วยแบบนี้ คงจะเกี่ยวข้องกับอาลีน่า หลังออกจากที่นี่ควรจะไปขอบคุณเธอสักหน่อย

“ขอโทษครับ เสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวของข้ายังอยู่ไหม” กายถามพยาบาลสาว

“ยังอยู่ค่ะ ทางเราเก็บของผู้บาดเจ็บไว้”

กายกินยาเม็ดจำนวนกว่า 3 เม็ด มันไม่ใช่ยารักษาทะเลสีคราม แต่เป็นเพียงยาแก้ปวดและอักเสพธรรมดาเท่านั้นเข้า นครดาราฟ้าก้าวหน้ากว่านครอื่น ๆ มาก

แต่ละนครก็มีสิ่งที่โดดเด่นแตกต่างกันไป มันคิดว่าหลังจากแข็งแกร่งเพียงพอตนควรออกเดินทางไปตามนครอื่น ๆ บ้างไม่งั้นการเล่นเกมคงน่าเบื่อน่าดู

พยาบาลสาวเห็นว่ากายกินยาก็เดินออกไปและกลับมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับสิ่งของ ๆ ของที่อยู่ภายในกล่องไม้ใบหนึ่ง กล่องถูกวางอยู่ใต้เตียง เพื่อไม่เป็นการวางขวางทางเดิน

ก่อนที่พยาบาลสาวจะออกไปอีกครั้ง กายขอให้เธอช่วยหยิบของให้สองสิ่งหนึ่งคือกระเป๋าเงินที่มีสัญญาเงินสดมูลค่า 1000 เหรียญทองหนึ่งใน และเงินอีก 40 เหรียญทอง กับ 50 เหรียญเงิน และอีกอย่างคือ “หนังสือบันทึกช่างโลหะ”

“ขอบคุณครับ” กายขอบคุณพยาบาลสาวอย่างจริงใจ หลังจากเธอเดินออกไป ชายหนุ่มก็ถอนหายใจโล่งอกอย่างน้อยก็ไม่มีใครขโมยหนังสือและเงินของเขาไป

ในตอนนั้นเองชายหนุ่มก็หันไปเห็นมีอาและลิลี่เดินเข้ามาในห้องพยาบาล เขาจึงเอาหนังสือบันทึกช่างโลหะเสียบเข้าไปใต้หนอนพร้อมกับกระเป๋าเงิน

หลังจากตรวจสอบว่ามีอาและลิลี่ไม่น่าจะเห็นแล้ว กายก็หันกลับมายิ้มให้กับทั้งสองที่กำลังเข้ามาพอดี

“เดวินฟื้นแล้วเหรอ สภาพเจ้าดูโทรมมาก” ลิลี่ทักทายอย่างเป็นกันเอง

กายไม่รู้ว่าสภาพตัวเองตอนนี้เป็นยังไง แต่คนพึ่งฟื้นหลังจากสลบมาเกือบวันก็คงจะมีสภาพนี้ถือเป็นเป็นปกติไม่ใช่หรือ?

“เจ้าเป็นยังไงบ้าง”

มีอาถามด้วยห่วงหญิงสาวเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ พวกเธอไม่ได้เตรียมของอะไรมาด้วย เพราะคิดว่ากายยังไม่ฟื้น หลังจากพูดเล่นกันสักพัก กายก็ถามตรงประเด็นในทันที

“หลังจากข้าสลบไปเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง”

ใบหน้าของมีอาจริงจังขึ้นมาในทันที ลิลี่ที่อยู่ด้านข้างก็แสดงสีหน้าเศร้าปนโกรธออกมาอย่างชัดเจน

“หลังจากรู้เรื่องและมีการหยุดทดสอบ พวกเราก็ได้รวมตัวกันจุดหนึ่งทางป่าด้านเหนือ ทหารพวกนั้นบอกให้พวกเราไปช่วยนักเรียนคนอื่น ๆ จัดการกับโจรทางด้านตะวันออก”

“โจรพวกนั้นดันกลายเป็นพวกตัวประหลาดไปซะได้” ลิลี่พูดเสริมออกมา

มีอาพยักหน้าเห็นด้วยดูเหมือนทั้งสองจะตกใจเรื่องพวกผู้เล่นจริง ๆ

เธอยังกล่าวต่อ “พวกเราฆ่าโจรผู้เล่นทั้งหมด จนในที่สุดก็ไปถึงจุดที่เจ้าอยู่ หลังจากเจ้าสลบไป ข้าและลิลี่พร้อมกับนักเรียนคนอื่น ๆ ได้มาช่วยเจ้าและคนอื่น ๆ ได้ทันจากพวกโจรมนุษย์ประหลาดพวกนั้น ส่วนพวกโจรพวกนั้น มันหนีตายกันออกไปจากป่า พวกทหารและอาจารย์ไล่ฆ่าและจับพวกมันได้หลายคน”

“พวกเรารวบรวมศพของเพื่อนร่วมชั้นคนอื่น ๆ และช่วยทุกคนออกมา”

“คนตายไปเท่าไหร่” กายถามออกไป เขาสัมผัสได้ถึงความเศร้าของทั้งสอง

“183 คน”

กายถอนหายใจอย่างเศร้าใจ มันเศร้าเพราะการตายของ NPC 183 คนแต่นั้นไม่ใช่ทั้งหมด ผู้เล่นพวกนั้นสร้างเรื่องใหญ่เข้าให้แล้ว และความซวยจะไปตกกับผู้เล่นทุกคนในนครดาราฟ้ารวมถึงตัวมันด้วย

“ทางสถาบันศาสตร์นักรบว่ายังไงบ้าง”

“พอทุกคนกลับมาเรื่องที่สถาบันศาสตร์นักรบโดนโจมตีก็เงียบไปและยังไม่มีข่าวอะไรออกมาเลยแม้แต่น้อย ที่สภา 6 อาวุโสก็เช่นกันไม่มีประกาศอะไรออกมา”

“ไม่มีข่าว!”

กายถามยืนยันอีกครั้ง เพราะมันคิดว่าเหลือเชื่อที่ไม่มีข่าวอะไรออกมา

มีอาพยักหน้ายืนยัน

เกิดอะไรขึ้น! ทำไมไม่มีข่าวออกไป หรือสถาบันศาสตร์นักรบคิดจะปกปิดข่าว ไม่ใช่! พวก NPC ระดับสูงคงกำลังทำเรื่องอะไรบางอย่างอยู่จึงต้องพูดคุยกันนานกว่าปกติ การประกาศเรื่องของผู้เล่นไม่ใช่เรื่องเล็ก สิ่งนี้จะสร้างความหวาดกลัวและตามมาด้วยผลกระทบหลาย ๆ ด้าน

คงได้แต่รอดูสถานการณ์จะไม่เลวร้ายเกินไป แต่ถ้าเลวร้ายก็ไม่เกี่ยวกับเรามากนัก ขอแค่ยังเก็บตัวตนของผู้เล่นได้ต่อไปก็พอแล้ว

“จริงสิ หมอได้บอกเจ้าหรือยังว่าต้องรักษาตัวอีกกี่วัน” มีอาถาม

“มีอะไรหรือเปล่า”

…

หลังจากมีอาและลิลี่กลับไป กายก็นึกถึงคำพูดของมีอา หลังจากนี้อีก 2 วันจะเป็นวันประกาศผลการทดสอบ แสดงว่าการทดสอบแม้จะถูกหยุดกลางคันแต่ผลการทดสอบยังดำเนินต่อไป สมกับเป็นโรงเรียนสถาบันศาสตร์นักรบ ต่อให้มีคนตายก็ต้องดำเนินต่อไปไม่มีอะไรมาหยุดได้

“ว่าแต่ตัวเราจะได้อันดับที่เท่าไหร่” ชายหนุ่มพึมพำออกมามันคิดถึงเหรียญตราที่ตนได้ และในสิ่งของในกล่องก็ไม่มีของพวกนี้ด้วย

อย่างน้อยก็ไม่มีทางสอบตกอย่างแน่นอน

กายคิดได้ดังนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบหนังสือบันทึกช่างโลหะออกมา ก่อนที่เปิดไปหน้า “ศิลปะการต่อสู้ ทุบ” ตอนนี้ศิลปะการต่อสู้ ทุบ ของกายมาถึงขั้นสูงสุดที่เรียนรู้ไว้แล้วคือขั้น 2 กายต้องการเรียนรู้ขั้น 3 ซึ่งครั้งนี้กายคิดว่าตัวเองสามารถอ่าน ทุบ ขั้น 3 ในหนังสือได้แล้ว