ฮาเร็มวุ่นวายของนายทราเวียร์ - ตอนที่ 7: ตอนที่ 4 ทดสอบด้วยกำปั้น กวี

ตอนที่ 4 ทดสอบด้วยกำปั้น

 

“ตอนนี้เธอไม่ได้ต้องการอะไรไปมากกว่าระบายความรู้สึกทั้งหมดออกมา หลังจากระบายทั้งหมดเรียบร้อยเธอจะเข้าใจเองว่าเส้นทางชีวิตต่อจากนี้จะต้องเดินไปทางไหน?” ชายหนุ่มสวมแว่นคือทราเวียร์ ผู้ซึ่งไม่รู้ว่ามาอยู่ด้านหลังทั้งสองหนุ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ มาเงียบงันไม่เปิดเผยร่องรอย ไม่อาจสัมผัสอะไรได้เลยเหมือนกับว่าโผล่มาจากความว่างเปล่าไร้ซึ่งตัวตนให้ค้นหาเป็นเหมือนเงาตามตัวตามติดตลอดเวลา

 

สองหนุ่มสีหน้าแปรเปลี่ยนโดยเฉพาะกับชายหนุ่มนักเรียนชาญฉลาด

 

…‘ตั้งแต่เมื่อไหร่? โดนเข้าข้างหลังง่ายดายแบบนี้เลยเหรอ? ผู้ชายคนนี้เป็นใคร?’

 

“…” อารมณ์ทั้งหมดกำลังจดจ้องมองหญิงสาวร้องไห้ไม่ขาดสาย ถูกดึงกระชากกลับเข้าสู่ร่างกายขนทั่วทั้งตัวลุกตั้งหนาวสั่นไปถึงขั้วกระบาล แววตาเบิกกว้างแข็งค้างก่อนเผยรอยยิ้มแห้งกลับไปในที่สุด

 

ทั้งน้ำเสียงยังสั่นเครือหวาดหวั่นอยู่หลายส่วน

 

“พี่ชาย พี่เข้ามาด้านหลังผมตั้งแต่เมื่อไหร่?”

 

“นานอยู่หลายนาที”

 

“…” ยืนอยู่ฟังพวกเขาคุยกันอยู่หลายนาที โดยที่พวกเขาไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำเนี่ยนะ ออกจะผิดแปลกเกินไปแล้วสองหนุ่มกำหมัดตัวเองแน่นเริ่มขยับถอยหลังไปนิดหน่อย

 

แน่นอนว่าอีกฝ่ายก็ไม่ใช่คนใจร้ายบุกไล่ต้อนให้จนมุมบีบบังคับให้จำยอม

 

“เอาน่าไม่เห็นต้องเคร่งเครียดขนาดนั้นเลย”

 

“ฉันแค่เดินเล่นไปตามอารมณ์เท่านั้น พอเห็นว่าเป็นเรื่องน่าสนใจเลยเข้ามาพูดคุยด้วย” ทราเวียร์ยิ้มอ่อนโยนถามกลับ“รบกวนรึเปล่า ถ้ารบกวนพี่พร้อมเดินจากไปไม่รบกวนเวลาของทั้งสองแน่นอน”

 

“ไม่ครับ ไม่เลยแม้แต่นิดเดียว” สองหนุ่มเผลอปล่อยให้ร่างกายขยับไปตามสัญชาตญาณส่ายหน้าตอบรับคำถามทราเวียร์ บีบบังคับร่างกายไม่ได้ทำได้เพียงปล่อยผ่านอย่างเดียว นี่มันช่างเป็นอะไรที่น่าสยดสยองเหลือเกิน

 

เหงื่อใสไหลอาบตามใบหน้าทั้งสอง

 

…‘เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของฉันวะเนี่ย’

 

“…”

 

“เหรอ นึกว่ารบกวนซะอีก ค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อย” ทราเวียร์วางมือทาบหน้าอกตัวเองพร้อมถอนหายใจโล่งอกคล้ายคนแก่รบกวนคนหนุ่มสาวขณะกำลังนั่งอ่านหนังสือใต้ต้นไม้

 

รอยยิ้มยากจะมองเห็นเจตนาแท้จริงช่างก่อกวนผู้พบเห็นเป็นที่สุด

 

“…คุณเป็นใครกันแน่?” ชายร่างโตเดินเข้าไปหาพร้อมกล่าวท่วงท่ากล้าหาญเตรียมท้าชน เพื่อนชาญฉลาดเพียงหรี่ตามองไม่คิดยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ แต่มือเอื้อมไปด้านหลังเรียบร้อย

 

เกิดมีอะไรผิดพลาดแม้น้อยนิดก็พร้อมทำอะไรที่มันสุดโต้ง

 

“…” ไร้ซึ่งคำตอบกลับมา

 

มีเพียงรอยยิ้มเท่านั้นที่เป็นคำตอบ

 

…‘ไม่ใช่คนปรกติธรรมดาแน่นอน’

 

“…” เห็นชายหนุ่มสวมแว่นไม่คิดเปิดเผยตัวตน แผนการทั้งหมดต้องปรับเปลี่ยนให้เข้ากับสถานการณ์อารมณ์แปรปรวนในตอนแรกกลับมาสงบนิ่งเสมือนแม่น้ำไหลผ่านไปตามอารมณ์ นิ่งแต่ไหลลึกมากไปด้วยอันตราย

 

เขาเริ่มประเมินสถานการณ์ใหม่ทั้งหมด

 

…[กันกดดันเพิ่มอีกหน่อย]

 

“…” เสียงไหลผ่านกระแสแปลกประหลาดเข้าสู่หัวสมองเพื่อนร่วมชั้นโดยตรง ชายร่างโตหรือว่า “กัน” เหลือบมองชายชาญฉลาดเล็กน้อยเป็นสัญญาณต้องการคำยืนยันคำพูดอีกฝ่าย

 

…[นายต้องการให้ฉันเล่นบทโหด?]

 

“…” ชายชาญฉลาดครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนพยักหน้ายืนยัน แต่คิดเพิ่มแรงกดดันมีหลากหลายวิธีการ หลากหลายกระบวนท่าตรงจุดนี้ต้องระมัดระวังให้มากเกิดเคลื่อนไหลผิดพลาด

 

โอกาสโดนเล่นงานกลับโดนพลิกกลับจนหน้าหงายย่อมต้องสูงเสียดฟ้า เพราะฉะนั้นคิดลงมือทำอะไรสมควรตั้งกรอบปฏิบัติงานให้ชัดเจน จำกัดวงความเสียหายให้น้อยเท่าที่จะน้อยได้ ไม่สมควรทำให้มันใหญ่โตเกินไป

 

เขากลัวอีกฝ่ายเพื่อนสมองกล้ามจะไม่เข้าใจจุดประสงค์

 

…[ห้ามลงมือเด็ดขาด ฉันอยากรู้ว่าเขาเป็นเพียงคนปรกติธรรมดาหรือว่าเป็นแบบเดียวกับพวกเรา]

 

“…” เลยต้องย้ำเตือนกันอีกหน่อย

 

…[ได้] 

 

“…” ปากบอกยืนยันว่าจะไม่สร้างปัญหาแต่หัวสมองกลับคิดไปในทิศทางตรงกันข้าม

 

ด้วยหัวสมองเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อไม่มีเล่ห์เหลี่ยม ไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดี ยิ่งไม่ต้องพูดถึงผลกระทบที่จะตามมาหลังจากนั้นเพราะมันไม่มีอยู่ในหัวสมองของเจ้ากันเลยแม้แต่น้อย ตัวเขานิยมชมชอบใช้วิธีการเรียบง่ายแต่ทรงประสิทธิภาพ อาศัยกำปั้น อาศัยกำลังแถตรงเป็นที่สุดในการพิสูจน์สมมติฐาน

 

ใช้กำลังประหัตประหารหวังคาดเดาต้นตออีกฝาย

 

…‘ตาย!’

 

“…” กำปั้นกำแน่นจนเกิดเสียงบดกันของกระดูก รอยยิ้มโหดเหี้ยมปรากฏขึ้นเตรียมพร้อมละเลงเลือด ซึ่งยังไม่ทันได้ส่งกำหมัดปั้นทรงพลังใส่หน้าอีกฝ่ายก็โดนคลื่นเสียงเข้าแทรกแซงความคิดของเพื่อนชาญฉลาดเข้าให้

 

ไม่ใช่แค่แทรกแซงระดับปรกติธรรมดา

 

…[คิดทำบ้าอะไรวะหะ!]

 

“อ๊ากกก” อาการปวดหัวกะทันหันบีบบังคับหนักหน่วงให้ชายหนุ่มร่างโตต้องหยุดยั้งการกระทำทุกสิ่งอย่าง เพื่อนชายชาญฉลาดที่เห็นเพื่อนตัวเองกำลังทุกข์ทรมานนอกจากไม่สงสาร

 

ยังคิดเพิ่มพลังแทรกแซงหนักหน่วงหนักแน่นเข้าไปอีก

 

…[ทะ ทำบ้าอะไรของนาย]

 

“…”

 

“ห้าม”

 

“ทำไม?”

 

“ใช้หัวสมองคิดเองสิวะ” ต้นสายปลายทางอีกฝ่ายยังไม่ทันได้เปิดเผยให้เห็น ยังไม่ทันได้รู้เลยว่าเป็นศัตรูคู่แค้นหรือว่าเป็นมิตรสหาย ด้วยสภาพสับสนวุ่นวายสถานการณ์อ่อนไหวง่ายต่อการโอนเอียง ไอ้โง่นี่เลือกไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดีอาศัยกำลังเข้าว่าทั้งยังแสดงท่วงท่าเป็นศัตรูไม่มีกักเก็บ

 

มันอยากให้เขาโกรธจนตายใช่ไหมถึงได้ลงมือกระทำทั้งที่ห้ามครั้งแล้วครั้งเล่า

 

“…” ประกายแสงเล็กน้อยพุ่งเข้าหน้าผากชายกล้ามโต

 

เป็นเวลาเดียวกับที่ดวงตาชายชาญฉลาดเบิกกว้าง

 

“หยุด!” รวดเร็วเกินตอบสนองพลังแปลกประหลาดเข้าแทรกแซง ทั้งยังเป็นพลังแทรกแซงหนักหน่วงยิ่งกว่าเข้าปลดล็อคทุกสิ่งอย่าง ปลดปล่อยให้เพื่อนชายสมองกล้ามเป็นอิสระ

 

เมื่อเสือหลุดจากกรงด้วยอารมณ์เดือดดาลมันเลยพร้อมหันเข้าใส่ทุกคนที่เห็นหน้า

 

“ตาย!” ในกรณีของเจ้ากัน ผู้คนที่อยู่ในสายตามันในตอนนี้มีเพียงคนเดียว

 

นั้นก็คือทราเวียร์

 

“…” หมัดทรงพลังบิดเบือนอากาศโดยรอบ คลื่นพลังกำลังแพร่ขยับขยายรวดเร็วจนยากจะหักห้ามเอาไว้ได้ทันท่วงทีด้วยพลังทำลายล้างของหมัดหนักดังกล่าวมันพร้อมบดขยี้ร่างกายชายสูงเต็มวัย

 

ให้กลายเป็นร่างไร้กระดูกได้ในพริบตา

 

“อย่า!” เพื่อนชายชาญฉลาดคิดห้าม

 

หมับ!

 

“!!!” แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตา ไม่มีคลื่นลมกระชากรุนแรงปัดเป่าทุกสิ่งอย่างเบื้องหน้าให้กระเด็นไปคนละทิศคนละทาง มีเพียงสัมผัสลมอ่อนโยนเท่านั้นที่ก่อเกิดขึ้น

 

นอกจากสายลมอ่อนโยนก็ไม่มีใครรับรู้หรือว่ารู้สึกถึงการลงมือหนักหน่วงเอาตายของเจ้ากัน

 

“…” ทุกสิ่งอย่างล้วนหยุดอยู่ในฝ่ามือทราเวียร์

 

ไม่อาจขยับไปไหนได้อีกตลอดกาล

 

“ขะ ขยับไม่ได้”

 

“…” สายตาทราเวียร์เหลือบมองมาที่เจ้ากัน สายตาทรงอำนาจมากไปด้วยพลังทำลายล้าง สะกดให้ทุกคนที่ตกอยู่ในสายตาต้องจำยอมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ไม่อาจขัดขืน ไม่อาจฝ่าฝืนปณิธานของอีกฝ่าย กล่าวคือขอเพียงกวาดสายตามองเล็กน้อย เพียงแค่ได้สบตาก็สามารถทะลุเกราะปกป้องทุกสิ่งอย่างพุ่งเข้าชำแหละร่างกาย

 

เปิดเผยทุกอย่างไม่มีกักเก็บกระทั่งสองหนุ่มยังเกิดภาพลวงตา

 

“…” ภาพดวงตาทั้งสองเริ่มขยับขยายจนมีขนาดเทียบเท่าดวงดาว กดขี่ข่มเหงขั้นสุดกระทั่งคนหนุ่มทั้งสองมีใจหาญกล้าท้าทายทุกสิ่งอย่างไม่หวาดหวั่นหวาดกลัวความตาย

 

ยังขาสั่นเทาปากซีดดวงตาขาวโพลน

 

“มะ ไม่!”

 

ภาพไหลย้อนหวนคืนทุกสรรพสิ่งสรรพชีวิตหวนคืนกลับมาจุดเดิมอีกครั้ง สองหนุ่มที่ถูกกระชากหายไปในภาพลวงตากลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง พร้อมเกิดรู้สึกคลื่นไส้กะทันหันจนอยากอ้วกเอาของเหลวด้านในออกคืนสู่ด้านนอก

 

ยังไม่ทันได้ปรับตัวเสียงเดิมก็ดังขึ้นอีกครั้งสุ้มเสียงเดิมที่พวกตนคิดลองดีด้วย

 

“เรี่ยวแรงดี แต่ใช้กำลังแก้ไขปัญหาไม่ใช่วิธีการที่ฉลาด”

 

“ขอโทษครับ ขอโทษแทนหมอนี้ด้วย”

 

“…”

 

“เป็นคนหนุ่มมากไปด้วยศักยภาพ” ทราเวียร์ยิ้มเล็กน้อยไม่คิดเอาความให้เหนื่อยเปล่า แค่สั่งสอนนิดหน่อยให้รับรู้ว่าท้องฟ้าช่างกว้างไกลอย่าได้คิดลองดีเด็ดขาด แน่นอนว่าชายชาญฉลาดรู้ขีดกำจัดของตัวเองดี

 

จึงพยายามร้องขอโทษขอให้ชายหนุ่มสวมแว่นอภัย

 

“…” หวังไม่เอาความหลังจากเสียมารยาทคิดทดสอบอีกฝ่าย

 

“เอาเถอะ” ชายหนุ่มสวมแว่นยิ้มโบกมือ “เห็นแก่ศักยภาพของพวกนาย เห็นแก่เพื่อนร่วมโลก ให้มันจบเท่านี้เถอะอย่าให้มันเกินเลย”

 

ตุบ!

 

“…เจ็บนะโว้ย!” เจ้ากันสะดุ้งเมื่อโดนทุบตีเรียกสติ ยังไม่ทันได้เข้าใจสถานการณ์ก็โดนกดหัวลงต่ำด้วยน้ำมือของเพื่อนชาย เพื่อนสนิทเพียงไม่กี่คน นอกจากกดหัวให้จำยอมยังบีบบังคับให้ขอโทษอีก

 

ตอนแรกมันก็งุนงงไม่เข้าใจเหมือนกันแต่พอมองเห็นทราเวียร์

 

“…” มองเห็นดวงตาดำมืดน่ายำเกรง

 

“มัวรออะไรอยู่ แกอยากตายกลายเป็นศพให้หนอนมันแทะเล่นรึยังไง รีบขอโทษเขาเร็วเข้าสิ”

 

“ขะ ขอโทษครับ” เจ้ากันยิ้มแห้งรีบขอโทษต่อเนื่องทันที