ฮาเร็มวุ่นวายของนายทราเวียร์ - ตอนที่ 16
ตอนพิเศษ เขียนแก้เครียด ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง
ช่วงเวลาปรกติไม่มีอะไรผิดแปลกไปจากทุกวัน
เว้นอย่างหนึ่งที่ทำให้ผมต้องแตกตื่นเป็นประจำ
เพื่อนข้างโต๊ะของผมเธอชื่อว่า คุณเซลิสเทีย
เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก
มากจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก
ทุกคนต่างขนานนามให้เธอว่าเป็นผู้หญิงที่งดงามที่สุดในโลก
ซึ่งความเป็นจริงจะสวยที่สุดในโลกรึเปล่าอันนี้ผมไม่รู้
แต่หนึ่งอย่างที่ผมรู้เลยคือ
ผมไม่ชอบเลยที่ได้นั่งใกล้เธอ
คนอื่นอาจอิจฉาผมหรือว่าอยากได้ที่นั่งผมจนร้องห่มร้องไห้
แต่ผมไม่ชอบเอาเสียเลย
บรรยากาศแปลกประหลาดที่เธอปลดปล่อยออกมามันทำให้ผมอึดอัดหัวใจเหลือเกิน
ทั้งที่ผมเป็นผู้ชายสุขภาพดีสมควรดีใจที่ได้อยู่ข้างกับสาวสวย
แต่ไม่รู้ทำไมพอได้นั่งข้างกันแล้วมันให้ความรู้สึกแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง
ไม่เหมือนกับเพื่อนร่วมห้อง เพื่อนร่วมชั้น
ให้อารมณ์เหมือนเหยื่อกับผู้ล่ามากกว่า
ใช่ทุกท่านฟังไม่ผิดสิ่งที่ผมประสบพบเจอตั้งแต่วันแรก
ที่ได้นั่งด้วยกันเลยคือสายตานักล่า
นักล่าที่อยู่บนสุดของห่วงโซ่อาหาร
สัตว์ร้ายที่พร้อมกลืนกินเหยื่อไปทั่วตัวหากเผลอเปิดช่องให้เห็นเล่นงาน
ตามความเห็นของผมคุณเซลิสคือสัตว์ร้ายน่ากลัว
ส่วนผมก็คงเป็นเหยื่ออ่อนในสายตาเธอละนะ
“ถึงตรงตอนนี้มีใครไม่เข้าใจบ้างคะ?” เอาเป็นว่าความคิดไร้สาระไล่ไปให้หมดกลับมาตั้งใจเรียนดีกว่า
ผมนั่งรับฟังคำสั่งสอนจากอาจารย์สาวยอดเยี่ยม
ก่อนสายตาจะเหม่อลอยไปชั่วขณะ
ระหว่างกำลังคิดเรื่องราวไร้สาระ
“!!” ขนทั่วทั้งร่างกายลุกซู่ทันที
เหมือนกับว่าสัตว์ร้ายสุดสวยจะมีประสาทสัมผัสยอดเยี่ยม
จะสัมผัสได้ถึงความในใจของผมที่กำลังแอบนินทาเธออยู่
เสียงร้องหวานช่ำดังขึ้นข้างใบหู
“…นี่” ผมต้องรีบเอนตัวไปด้านหลังจนเกือบตกเก้าอี้
เสียงหวานเมื่อกี้มันเหมือนจะกระซิบข้างใบหูเลย
อันตรายเหลือเกิน
อันตรายมาก
ไอ้ที่ผมเอนหลังสุดตัว
ไม่ใช่ว่ากลัวหรอกนะ
ระดับนี้ไม่มีกลัวแน่นอน
หึ ทักทายแบบนี้ผมตกใจนะคุณเซลิส
“…” ผมสูดลมหายใจพยายามยิ้มแย้มกลับไป
น่าเสียดายที่รอยยิ้มของผมในตอนนี้มันคงแข็งค้างเหมือนกับปลาวาฬใจดีกำลังยิ้ม
ว่าแต่ปลาวาฬมันยิ้มยังไง ช่างมันก็แล้วกันนะ
ตอนนี้ต้องสนใจคุณเซลิสให้มากเข้าไว้
เกิดเปิดช่องว่างให้ลงมือเมื่อไหร่
รับรองว่าโดนรวบกินหมดตัวแน่
“คะ คือมีอะไรรึเปล่าครับ?”
“เปล่า เธอทำยางลบตรงน่ะ”
“ยางลบ?”
“จริงด้วย” ก้อนยางลบน่าสงสารนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น
“ต้องรบกวนคุณอยู่เรื่อย—” ผมหยิบก้อนยางลบขึ้นมาขณะกำลังกล่าวขอบคุณหญิงสาวสุดแสนอันตราย เหตุการณ์เหมือนในมังงะ เหมือนในนิยายก็เกิดขึ้นทันตาเห็น
เจ้าก้อนยางลบมันกระโดดออกจากมือผมกะทันหัน
กลิ้งไปตามพื้นจนไปหยุดใต้โต๊ะของคุณเซลิสพอดี
“…” คุณยางลบ!!!!
“ผะ ผมให้ครับ ยะ ยางลบก้อนนั้นผมไม่ใช้แล้ว”
“ถ้าเธอไม่ใช้ยางลบเธอจะใช้อะไรลบละ”
“…น้ำลายก็พอได้ครับ ถู ๆ เอาเดี๋ยวมันก็หายไปเอง” หลับตาแน่นแล้วครับไม่มอง ไม่มองเด็ดขาด ความกลัวของผมที่สนทนากับคุณเซลิสเกิน 3 ประโยค มันกำลังกัดกินหัวใจ อ๊ากกกกกกก
คงต้องสังเวยเจ้าก้อนยางลบที่น่าสงสารเพื่อหลีกหนีคุณเซลิส
“…ให้”
“…” ยางลบมาอยู่ตรงหน้าผมอีกครั้งด้วยฝีมือของคุณเซลิส
“ขอบคุณครับ” ด้วยใบหน้างดงามปานเทพธิดาของเธอ ทำให้ผมเผลอยอมรับเจ้าก้อนยางลบที่พึ่งสังเวยไปหน้าตาเฉยก่อนจะกะพริบตาเรียกสติกลับมา รีบดึงยางลบกลับคืน
จังหวะที่จับยางลบเตรียมดึงกลับมีแตะเนื้อต้องตัวกันนิดหน่อย
ตูม!!!
“…” ราวกับระเบิดได้ทิ้งลงมากลางหัวโดยตรง
พระเจ้าช่วยสัมผัสกันแล้ววววววว
ต้องรีบไปล้างมือ
โดนสัตว์ร้ายแตะเนื้อต้องตัว
เหยื่ออย่างผมต้องโดนล่า
ต้องถูกกินทั้งเป็นแน่นอน
จะ ใจเย็น
ใจเย็นก่อน
ช่วงเวลาอาจารย์กำลังสอนอยู่สัตว์ร้ายไม่มีทางออกล่าได้
คิดมากไปแล้วตัวผม
“…ไม่ดีต่อหัวใจเลย” แต่สัมผัสเมื่อครู่แม้ว่าจะเป็นเพียงระยะเวลาไม่กี่วินาที แต่มันก็สร้างภาระให้กับหัวใจของผมเหลือเกิน ผมกุบหัวใจที่เต้นร้อนแรงเกินจำเป็น หวังว่าหัวใจของผมจะไม่ระเบิดคาอกเสียก่อนนะ
ยังไม่ทันจะรั้งสายตากลับ
ฝ่ามือเรียวพยายามใช้ปัดเส้นผมสีฟ้าเงางามดึงดูดสายตาผมไปโดยไม่รู้ตัว
เอาเข้าจริงผมก็ควรหันกลับไปสนใจหนังสือตัวเองต่อไปละนะ
หากไม่พบเจอสิ่งแปลกประหลาดให้เข้าเสียก่อน
เนื่องจากนิ้วมือที่ปาดไปมากลับหายเข้าไปในปากเฉยเลย
เหตุการณ์ดังกล่าวทำให้ผมตื่นตระหนกตกใจจนขนลุกซู่ไปเลย
“!!!” พระเจ้าช่วยผมกำลังเห็นอะไรอยู่เนี่ย คะ คุณเซลิสเลียนิ้วตัวเองทำไม
ยิ่งไปกว่านั้นเลยคือทำไมต้องทำหน้าทำเคลิ้มเหม่อลอยแบบนั้นด้วย
ไม่ปรกติที่สุดเลย
ทำตัวแปลกประหลาดเกินไปแล้วครับคุณเซลิส
เหมือนว่าผมจะสนใจคุณเซลิสมากเกินไป
“กรุณาตั้งใจเรียนด้วยค่ะ คุณวงศกร” จนถูกอาจารย์ดุเข้าให้จนได้
ช่วยไม่ได้ที่ผมจะโดนด่า
ใครใช้ให้คุณเซลิสน่าสงสัยเกินไปละครับ
=======
อยากลองเขียนเปลี่ยนบรรยายกาศบ้าง
อยากอ่านต่อรึเปล่าครับ
แบบเป็นนิยายฉบับเต็ม
YOU MAY ALSO LIKE
