ตอนที่ 11 เจอกันใหม่

 

“นะ น่ารัก เข้าใจพูดนะครับ” ทราเวียร์ยิ้มแห้งหัวเราะกลบเกลื่อน 

 

“…” เจ้าตัวพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกหวังดึงสติตัวเองกลับมารวดเร็วที่สุดเท่าที่จะรวดเร็วได้ แน่นอนว่าฉากชายหนุ่มมากไปด้วยศรัทธากลายเป็นหนุ่มน้อยไร้เดียงสา

 

ล้วนอยู่ในสายตาหล่อนทั้งหมด

 

“ขอโทษค่ะ ขอโทษ คือเมื่อกี้” ณัชชากัดปากตัวเองกล่าวต่อ “ฉันได้ใจเกินไปหน่อยจนเผลอไปสร้างความลำบากใจให้กับคุณทั้งที่ไม่ควรทำแท้ ๆ ฉันนี่ใช้งานใช้การไม่ได้จริง ๆ ค่ะ”

 

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้เก็บมาคิดมากอยู่แล้ว”

 

“…เหรอคะ?” ณัชชากระพริบตาน่ารัก

 

ช่างทรงอานุภาคเหลือเกิน

 

“อะ ขอโทษครับ พอดีมีโทรศัพท์เข้าพอดี” ทราเวียร์เงยหน้าส่งยิ้มให้ก่อนขอตัวไปโทรศัพท์

 

“เชิญเลยค่ะ” หญิงสาวไม่คิดอะไรให้มากความหันกลับมาจดจ้องมองโทรศัพท์ตัวเองฆ่าเวลารอคอยให้อีกฝ่ายทำธุระเสร็จสิ้น ถามว่าทำไมหล่อนถึงยังหยุดนิ่งไม่คิดจากไปไหนไม่คิดไปทำงานทำการ

 

นั้นเป็นเพราะว่าหล่อนยังคงหลงเหลือจุดประสงค์คุ้มค่าให้รอคอยอยู่

 

…‘แปลกมาก ไม่ว่าจะมองทางไหนก็แปลกไปหมดแหะ?’

 

“…” สายตาหล่อนหรี่ตาจับจุดไม่คิดปล่อยผ่านจนเริ่มสังเกตเห็นบางสิ่งอย่างที่แตกต่างแตกแยกออกไป มันเป็นอะไรที่ขัดแย้งในสายตาคนปรกติทั่วไปเหลือเกิน

 

เกินจนยากจะเก็บอารมณ์สงสัยเอาไว้ได้

 

“…นั้นใช่ท่าคุยโทรศัพท์จริง ๆ ใช่ไหม? หรือเป็นเพราะเรานอนน้อยเอง”

 

“เดี๋ยวก่อนสิ?” เริ่มมีพฤติกรรมแตกแยกแสดงออกมาให้เห็นชัดเจนยิ่ง ด้วยสายตาแหลมคมอยากรู้อยากเห็นทำให้ณัชชาสามารถมองความแตกต่างระหว่างกระทำจริงคุยโทรศัพท์ของจริง กับคุยปลอมแปลงแกล้งทำ

 

และในสายตาของหล่อนในตอนนี้สิ่งที่เขากำลังกระทำอยู่มันใกล้เคียงคำว่า “ของปลอมแปลง” มากกว่าโทรศัพท์คุยงานคุยธุระของจริงไปหลายเท่าตัว ไม่มีใกล้เคียงของแท้เลยด้วยซ้ำ

 

ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งมองเห็น

 

“ปิดโทรศัพท์อยู่นิ”

 

…‘เหมือนกำลังคุยคนเดียวมากกว่านะ จากสภาพ’

 

“…” ณัชชาเอียงคอเล็กน้อยเมื่อพบเห็นทราเวียร์ก้มหน้าก้มตาสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนกล่าวพึมพำให้ได้ยินคนเดียว กล่าวปลอบประโลมหัวใจยับยั้งไม่ให้จิตใจตัวเองฟุ้งซ่านเกินควรจนเผลอทำอะไรไม่คู่ควรออกไป

 

แต่เหมือนว่ามันจะไม่ได้ช่วยอะไรเลยแม้แต่น้อย

 

“ไม่ได้ ห้ามเลย ไม่ได้” นั้นคือสิ่งที่หล่อนได้ยินแต่มันเบาบางมากจนแทบจับใจความไม่ได้

 

“ไม่ได้ยินเลย สรุปเขาคุยโทรศัพท์จริงหรือว่าไม่ได้คุย ถ้าไม่ได้คุยโทรศัพท์แล้วกำลังคุยอยู่กับใครกันแน่ น่าสงสัยมาก น่าสงสัยที่สุด” ณัชชาขมวดคิ้วก่อนตัดสินใจขยับเข้าไปใกล้ให้มากกว่านี้ “ขยับเข้าไปใกล้อีกหน่อยได้ไหมนะ?”

 

“…”

 

“ระยะนี้น่าจะโอเครแล้วละมั้ง?” ก้าวเท้าไปอีกไม่กี่ก้าวก็จะหยุดเบื้องหลังอีกฝ่ายพอดี คิดจะแอบดูก็ต้องเหลือทางรอดให้กับตัวเองเอาไว้บ้าง ณัชชารักษาระยะห่างยอดเยี่ยมก่อนเริ่มต้นแผนการแอบฟัง

 

เรียกได้ว่าตัวเธอในตอนนี้ไม่อาจยับยั้งหัวใจอยากรู้อยากเห็นของตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว บวกกับท่วงท่าของอีกฝ่ายชายหนุ่มสวมแว่นมันชวนให้รู้สึกสงสัยเป็นที่สุด แน่นอนว่ามีเหตุผลอีกเพียบเข้ามายุ่งเกี่ยวแต่หล่อนเลือกไม่เก็บมันมาใส่ใจไม่เก็บมาครุ่นคิด

 

อาจเป็นเพราะว่าเกิดคิดขึ้นมาเมื่อไหร่รับรองได้เลยว่าหายนะกับทราเวียร์ทันทีแน่นอน

 

“แล้วจะทำยังไงดีจะหนีเลยหรือว่ารุกเดินหน้าต่อ ไม่สิ ต้องคิดใหม่—-”

 

“คงไม่ใช่ว่ากำลังคุยเดียวเหมือนกับที่คิดหรอกนะ” ณัชชาขมวดคิ้วนำขณะรับฟังทราเวียร์พูดคุย

 

แต่หลังจากตั้งสติสมาธิเก็บเกี่ยวถ้อยคำรายละเอียดยิบย่อยทำให้หล่อนรับรู้ได้เลยว่าผู้ชายคนนี้ ผู้ชายตรงหน้าค่อนข้างน่ารักกว่าที่คิดโดยเฉพาะเมื่อสติหลุดปล่อยพลาด

 

“ใจเย็นก่อน ใจเย็นแค่ล้อเล่น เมื่อกี้เธอแค่ล้อเล่นกับเราเท่านั้น น้ำหน้าอย่างเราจะไปน่ารักเหมือนกับที่หล่อนพูดได้ยังไง ตื่นขึ้นมาพบเจอความจริงได้แล้ว อย่ามโนเปล่าประโยชน์”

 

“ตั้งสติเข้าไว้ ใช่ ต้องตั้งสติให้มั่น—”

 

“ไม่ได้ล้อเล่นสักหน่อย ฉันจริงจังนะคะที่พูดออกไปน่ะ”

 

“!!!” ดวงตาชายหนุ่มผู้กำลังบีบบังคับให้ตัวเองใจเย็น ไม่เสียท่วงท่าสงบนิ่งจนเผลอกระทำเสียมารยาทกับใครคนอื่นตอนนี้ตื่นตระหนกตกใจแท้จริง เสียงเมื่อกี้เขาจำมันได้ดีอีกทั้งยังเป็นเสียงที่ไม่คาดคิดเลยว่าจะได้ยิน

 

ทราเวียร์รีบหันหน้ากลับไปมองก็เห็นณัชชายืนห่างอยู่พอสมควร

 

“หน้าฉันมีอะไรติดรึเปล่าคะ?”

 

“…มะ เหมือนว่าผมต้องไปแล้ว ได้เวลาต้องไปทำงานแล้วครับ”

 

“รั้งต่อไปคงไม่ดี ฉันเองก็ยังมีงานต้องไปทำด้วย” ณัชชาหรี่ตาลง

 

“…” หญิงสาวเดินขยับเข้ามาใกล้จนกลิ่นหอมเรือนร่างแทบหลอมละลายจิตใจชายหนุ่มทราเวียร์ เจ้าตัวกัดปากร้องเรียกสติกับคืนก่อนเบี่ยงหน้าหลบไม่คิดมองสอดผสานสายตา

 

อีกทั้งน้ำเสียงที่แย้งออกมา

 

“ใกล้เกินไปรึเปล่าครับ?” ยังเบาจนแทบไม่ได้ยินหากไม่ตั้งใจฟังมากพอ

 

“ฉันแค่อยากเห็นเขาอีกครั้งก่อนจากเท่านั้นเอง คงได้ใช่ไหมคะ?” เป้าหมายครั้งนี้ไม่ใช่ทราเวียร์เสียทีเดียว แต่เป็นช่อดอกไม้ในมือเขาต่างหาก สายตาหล่อนดูหวั่นไหวไม่น้อยเมื่อต้องแยกจากกัน

 

ทราเวียร์ถอนหายใจก่อนยื่นช่อดอกไม้เข้าใกล้ใบหน้าอีกฝ่าย

 

“…ครับ เชิญตามสบายเอง”

 

“…ขอโทษนะที่ฉันไม่สามารถทำให้เธอกลายเป็นดอกไม้ที่สมบูรณ์แบบ กลายเป็นดอกไม้ที่เต็มไปด้วยเรื่องราวของความรัก ไม่อาจทำให้เธอบรรลุเป้าหมายกลายเป็นตัวเชื่อมโยงระหว่างเขากับฉัน” ณัชชาหอบหายใจสะอึกจุก “เพราะฉะนั้นขอให้ไปเจอคนที่ดีกว่านะ คุณดอกไม้~”

 

“…” หลังจากร่ำลาเรียบร้อยหล่อนเงยหน้าขึ้นมาพูดคุยกับเขาต่อ

 

“ฝากดูแลช่อดอกไม้ของฉันด้วยค่ะ” ณัชชายิ้มอ่อนโยนหอมหวานกว่าเดิมนิ้วมือหล่อนสัมผัสช่อดอกไม้ในมือชายหนุ่มอย่างเบาบางทะนุถนอมเป็นที่สุด คล้ายแม่กำลังจับสัมผัสส่งท้ายส่งลูกสาวเข้าโรงเรียนวันแรก “ฉันอยากให้มันไปอยู่ในมือคนที่เห็นค่าในความรัก ไม่ใช่ในมือคนหยาบกร้านหยาบกระด้างไม่เห็นค่าความรัก”

 

“และที่สำคัญอย่าลืมด้วยว่าคุณสัญญาอะไรกับฉันไว้”

 

ทราเวียร์นิ่งค้างไปครู่หนึ่ง เขาถอนหายใจจะดีจะชั่วยังไงต่อให้หล่อนฟื้นคืนกลับมาสมบูรณ์แบบพร้อมใช้ชีวิตด้วยความหวังต่อไป แต่ก็น่าจะยังมีห่วงหวังเหลืออยู่ไม่มากก็น้อย อย่าลืมว่านับจากเวลาที่หล่อนพานพบประสบการณ์โหดเหี้ยมโดนหักอกจากคนที่รัก

 

มันพึ่งผ่านมาไม่ถึงสองชั่วโมงด้วยซ้ำ จะให้หล่อนกลับมาแข็งขืนเหมือนเหล็กเหมือนหินเลยคงเป็นไปไม่ได้ จังหวะเวลานี้ย่อมต้องมีบางสิ่งอย่างที่อ่อนไหวเป็นธรรมดา

 

ทราเวียร์ปรับสีหน้าตัวเองอีกครั้งพร้อมกล่าวหนักหน่วงหนักแน่นว่าจะทำตามคำสัญญาแน่นอน

 

“เรื่องพูดคุยกับเจ้าของดอกไม้ใช่ไหมครับ?”

 

“ค่ะ”

 

“สัญญาครับ” รอยยิ้มจริงจังปรากฏให้เห็น

 

แม้จะเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยในสายตาใครคนอื่นที่กำลังจดจ้องมองอยู่ แต่สำหรับตัวเขาการได้มาพบเห็นคนผู้หนึ่งที่ประสบชะตากรรมแบบเดียวกันสามารถปลอบโยนด้วยการกระทำเล็กน้อยแต่ตรงประเด็นเข้าสู่ขั้วหัวใจ

 

มันเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมเหลือเกิน

 

…‘นี่น่าจะเป็นความรู้สึกแบบเดียวกันกับที่หล่อนเคยรู้สึกตอนช่วยเหลือฉันใช่ไหม?’

 

“…”

 

“ไม่เลวแหะ” เขาขยับตัวเข้าไปใกล้ณัชชามากขึ้นอีกหนึ่งระดับก่อนกล่าวยืนยัน ยืนยันในสิ่งที่หญิงสาวงดงามต้องการเป็นสิ่งแลกเปลี่ยนเพื่อมอบช่อดอกไม้ในมือ

 

ไม่ว่าจะนานแค่ไหนเขาต้องทำให้มันประสบผลสำเร็จให้จงได้เพื่อตัวเขาและตัวหล่อนด้วย

 

“เดี๋ยวผมจะหาเจ้าของใหม่ให้มันเอง” ทราเวียร์ยิ้มอ่อนโยนขณะก้มมองดอกไม้ก่อนเงยหน้าพูดคุย “ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ไม่ว่าจะต้องใช้ความพยายามเท่าไหร่ ผมสัญญาเลยว่าต้องพาเจ้าของดอกไม้คนใหม่ไปหาคุณให้ได้”

 

“เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงครับ คุณไปเถอะ”

 

“ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งสำหรับเรื่องราวสุดแสนวิเศษของคุณ” ณัชชาอบอุ่นหัวใจเป็นที่สุดหลังจากได้รับความช่วยเหลือจากผู้ชายตรงหน้า เพื่อให้การช่วยเหลือครั้งนี้ดำเนินไปจนถึงจุดสุดท้ายปลายทาง

 

หล่อยหยิบยื่นเบอร์โทรศัพท์ให้กับเขา

 

“เจอแล้วต้องโทรหาฉันนะ”

 

“ครับ” ทราเวียร์เก็บเบอร์โทรศัพท์เข้ากระเป๋าทันทีไม่คิดเหลือบมองด้วยซ้ำ ซึ่งพฤติกรรมชายหนุ่มล้วนอยู่ในสายตาหญิงสาวทั้งหมด หล่อนเผยรอยยิ้มเล็กน้อยพอประมาณก่อนแทรกขึ้นกะทันหัน

 

“อย่าบอกนะว่าที่คุณเดินเข้ามาหาฉัน เป็นเพราะว่าอยากได้เบอร์โทรศัพท์”

 

“ร้ายไม่เบาเลยค่ะ” ณัชชายิ้มขี้แกล้ง

 

ทำเอาสติทราเวียร์แตกกระเจิงไปเลย

 

“…มะ ไม่ใช่—”

 

“ล้อเล่นค่ะ” ณัชชาปิดปากหัวเราะ ต่อให้มันเป็นเพียงเรื่องหยอกล้อไปตามอารมณ์แต่เหมือนกับว่าจะส่งผลกระทบให้กับชายหนุ่มโสดเบื้องหน้าตนไม่น้อยเลยทีเดียว

 

ทราเวียร์ยิ้มแห้งเรียกดึงสติตัวเองกลับมา

 

“…” เพื่อไม่ให้ตัวเองกลายเป็นเครื่องหยอกล้อ กลายเป็นเพียงตัวตลกในสายตาคนอื่น เขาตัดสินใจออกเดินทางไปตามเส้นทางตัวเองเพื่อตามหาเจ้าของดอกไม้คนใหม่ตามที่สัญญาเอาไว้

 

“งั้นเจอกันครั้งหน้าครับ”

 

“ค่ะ เจอกันครั้งต่อไป”