เรามาย้อนความจำกันหน่อยดีกว่า มอนฯในดันเจี้ยนที่ฉันเพิ่งออกมา พวกมันไม่กลายเป็นเศษมานา ซึ่งหมายความว่าไงรู้มั้ย? ดันเจี้ยนที่ฉันกำลังจะไปโซโล่เคลียร์อยู่นี้ มันเป็นกระเป๋าเงินชั้นเยี่ยมเลยไงล่ะ

พอฉันลอยตัวลงมาจนถึงหน้าประตูมิติทางเข้า ก็พบว่าไม่มีใครอยู่บริเวณรอบๆ มีเพียงกรวยจราจร กับแผงกั้นจราจรเท่านั้น

–ดันเจี้ยนที่ตกค้างหรอ?

–ใช่ ความอันตรายข้งในของมันก็เกินระดับที่ตั้งไว้ ดังนั้นจึงต้องมีคนอาสาไปเคลียร์

–โอเคร เข้าใจละ

ฉันนึกถึงบทสนทนาเมื่อคืนก่อนจะมาถึงที่นี่ คนนอกอาจจะคิดว่าเคนต้องใช้แผนเพื่อส่งฉันไปตาย แต่รู้อะไรมั้ย ว่าเขานั้นแค่ส่งฉันไปรับเงินเท่ารั้นเองแหละ

“จะว่าไปเรายังไม่ได้ลองใช้หอกนี่เลย ขอเอาดันเตี้ยนนี่มาเป็นหนูทดลองหน่อยละกัน”

ฉันหยิบหอกศักดิ์สิทธิ์ ลองโกมิเนียสออกมาเพื่อจะใช้มันกับดันเจี้ยนตกค้างนี่ พอพูดจบฉันก็เดินตรงเข้าไปทันที

“หืม? มีกระจกวางอยู่เต็มไปหมด…จะว่าไปตอนนี้เราเป็นผู้หญิงแล้ว วิธีการพูดการเดินต้องเปลี่ยนด้วยสินะ?”

“อะแฮ่ม! สวัสดีค่ะ ดิฉัน ราตรีรัตน์ รุ่งรัศมีทรัพย์ ชื่อเล่นว่าหงส์ค่ะ เอะเฮะ”

“ทำอะไรของเราเนี่ย!? คนบ้าชัดๆเลย!”

ฉันลองแนะนำตัวหน้ากระจกด้วยท่าทางแอ๊บแบ๊ว จากนั้นก็ก้มตัวนั่งลงกุมขมับกับตัวเองทันที

“เห้อ! พอๆๆ ตอนนี้เราต้องเลิกคุยคนเดียวได้แล้ว ตั้งแต่ออกมายังไม่หายซักที”

ฉันลุกขึ้นจัดเตรียมตัวให้เรียบร้อยก่อนจะเดินหน้าต่อไป พอเดินต่อจนลึกสุดก็มาเจอหนองน้ำและมีมอนฯอยู่ภายในนั้น สภาพบรรยากาศโดยรอบคือ เมฆสีดำปกคลุมไปทั่ว

“ต้อนรับกันอย่างนี้กับแขกทุกคนเลยรึเปล่านะ? “

ฉันเอียงคอไปทางขวาเพื่อหลบธนูที่พุ่งมาจากในหนองน้ำ เมื่อฉันลองเพ่งเล็งดูปรากฏว่าพวกมันคือลิซาร์ดแมน และแน่นอนว่าในหนองน้ำพวกมันจะได้เปรียบ แล้วมันใช่ครั้งแรกหรอที่ฉันเสียเปรียบน่ะ

“ชอบน้ำกันนักสินะ? ถ้างั้น…เสาวารี”

ฉันใช้เสาวารีเล็งใส่พวกมันจนกระเด็นลอยขึ้นทีละตัวๆ แต่ละตัวได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่บาดแผลก็ค่อยๆหายไป

“ชาแมนงั้นหรอ? อืม นักธนู นักรบ แล้วก็ชาแมน ต่อไปจะเป็นตัวไหนต่อน้าา?”

ฉันแสยะยิ้มออกมาทันทีที่รู้ พวกมันบางตัวที่เห็นเริ่มหวาดกลัวจนเริ่มถอยหนี

“อ้าวๆ ฉันมาถึงกลางดงแล้วไง หนองน้ำที่พวกแกได้เปรียบน่ะ!…จะหนีไปไหนเล่า!?!”

ฉันกระโดดมาดักหน้าแล้วตะโกนถามโดยไม่ต้องการคำตอบ

“ฉันติดอยู่ในดันเจี้ยนที่มีมอนฯหมาตัวเล็กกว่าพวกแก แล้วพวกมันยังมีความกล้ากว่าพวกแกทุกตัวด้วย อย่าหนีกันเด้!! ฉันอุตส่าออกมาจากดันเจี้ยนเพื่อถล่มพวกแกโดยเฉพาะเลยนะ!”

ฉันเริ่มไล่ฆ่าพวกมันทีละตัวอย่างบ้าคลั่ง ทุกวินาทีที่พวกมันกำลังหนี ความรู้สึกสะใจมันก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของฉัน

“โอ๊ะ ลืมเลยว่าต้องทดลองใช้นี่นา”

“ถ้างั้นในเมื่อคำอธิบายบอกมา ยังไงมันก็ต้องใช้ได้แหละน่า เอาล่ะนะ……..”

ฉันรวบรวมมานาส่งผ่านไปยังหอกจนเปล่งแสงสีทองออกมา แสงค่อยๆแผ่ขยายตัวออกมาเรื่อยๆ

“ไปเลย!!! ลองโกมิเนียส!”

ฉันลืมนึกถึงคำอธิบายที่ว่ามันสามารถทะลวงไปถึงสวรรค์ได้ และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ แสงศักดิ์สิทธิ์พุ่งทะลวงร่างกายของพวกมันด้วยความเร็ว ขนาดของแสงที่ฉันปล่อยไปนั้นเรียกได้ว่ามีขนาดที่ใหญ่จนผ่ากลุ่มเมฆดำออก ทำให้เห็นถึงท้องฟ้าสว่างจ้า

“หืม? ยังมีอีกตัวที่เราต้องจัดการอีกหรอเนี่ย?”

ในสภาพที่เห็นถึงความไร้การป้องกัน ลิซาร์ดแมนตัวใหญ่กว่าตัวอื่นๆก็โผล่มาฟันจากข้างหลัง ร่างบางจึงค่อยๆกระโดดหมุนตัวกลับหลังมา ซึ่งมันน่าจะเป็นบอส

“หอกนี่กินมานาของฉันไป3ส่วน4ได้มั้งเนี่ย อาจเพราะเราชาร์จนานก็ได้ แต่ช่างมันก่อน”

“ว่าไง ตัวใหญ่แข็งแรงกล้ามฟิตดีนี่ แต่โทษทีนะฉันชอบผู้หญิงน่ะ”

ฉันกระโดดหลบไปมาเพื่อมองหาช่องว่างของมันพลางพูดแก้เบื่อไป

“หอกนี่ทำคอมโบได้น้อยกว่าหอกมังกร แต่มันเหมาะที่จะใช้สำหรับเคลียร์ตัวเยอะๆในพริบตา ไม่ก็เคลียร์บอสทันที ดังนั้นการทดสอบนี้ถือว่าสำเร็จละกัน”

พอพูดจบฉันก็สลับเอาหอกมังกรเพลิงมาใช้แทน

“เอาล่ะ ได้เวลาสนุกกันต่อแล้วล่ะนะ”

ร่างบางพุ่งตัวเข้าไป โดยที่มันยังตกใจอยู่ไม่รู้ตัวว่าขาทั้งสองข้างถูกปลายหอกตัดจนขาดไปแล้ว

“อืม….เที่ยงนี้ไปกินโอมากาเสะดีกว่า”

『 ยินดีด้วยคุณเคลียร์ดันเจี้ยนนี้สำเร็จแล้ว 』

สิ้นสุดคำพูด ร่างบางก็พุ่งกลับมายังจุดเดิมพร้อมตัดหัวของมันสำเร็จ แล้วหน้าต่างแจ้งเตือนก็ปรากฏออกมา

“เอาล่ะไปเก็บเศษมานาดีกว่า…แต่ก่อนหน้านั้น!”

“ฉันขอเตือนพวกแกไว้ก่อนนะ….ฉันไม่รู้หรอกว่าพวกแกเป็นใคร แต่ถ้ายังแอบดูฉันอีก แสงสีทองจะกลายเป็นเสาสีทองพุ่งออกมาจากชั้นล่างของรังพวกแกที่นั่นจะหายไปตลอดกาล และฉันจะพูดอีกรอบเมื่อออกไป”

ฉันหยิบมีดพกของตัวบอสขึ้นมาแล้วปาใส่มอนฯค้างคาวที่สร้างขึ้นจากเวทซึ่งพลางตัวแล้วแอบตามฉันเข้าไป ฉันจึงพูดทิ้งท้ายถึงพวกมันด้วยแววตาและน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก

“เห้อ!…พวกโรคจิตมีทุกยุคทุกสมัยเลยสินะ?”

“มานาของเรา ตามจริงจะเพิ่มขึ้นได้เศษมานาพวกนี้ ไม่ก็เพิ่มความรู้จากการอ่านหนังสือ แต่เอาเหอะ ยังไงเศษพวกนี้ต้องเอาไปขายก่อนล่ะนะ”

ฉันรวบรวมเศษมานาเข้ามาใส่ไว้ในช่องเก็บของจนครบเรียบร้อย จึงเดินออกมาจากดันเจี้ยนทันทีที่ออกมา ทุกอย่างภายในก็พังทลายและประตูมิติก็หายไปแล้วเรียบร้อย และตรงหน้าของฉันคือสื่อสำนักข่าวจากหลายแหล่งมารอสัมภาษณ์ฉัน

“””ขอสัมภาษณ์ได้รึเปล่าครับ/คะ?”””

หลายคนต่างถามเป็นพร้อมกัน

“ได้ค่ะ”

“คุณฮันเตอร์หงส์ คุณเกี่ยวข้องยังไงกับหัวหน้าสมาคมฮันเตอร์เขตสาทรหรือครับ?”

พอฉันให้สัมภาษณ์ คำถามแรกที่พอจะเดาได้ก็มาหาทันที

“ฉันเป็นน้องสาวบุญธรรมค่ะ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องเป็นพิเศษมากกว่านั้นแล้ว”

หลังจากนั้นคำถามมากมายก็ยิงเข้ามาหาฉันซึ่งฉันก็ตอบไปโดยไม่ลังเล

“คำถามต่อไปขอให้เป็นคำถามสุดท้ายนะคะ”

ฉันพูดขอ

“คุณคิดเห็นยังไงกับเหล่ากิลด์ท๊อป10ของไทยที่ต้องการจะขอดึงตัวคุณมาเข้าร่วม”

“หึ…ขอปฏิเสธค่ะ ไม่เห็นหรือคะ? คนที่เคลียร์ดันเจี้ยนนั่นได้มีเพียงฉันคนเดียว และฉันถามพี่ชายก็รู้ว่าระหว่างที่ฉันอยู่ในนั้น ไม่มีดันฯไหนนอกนั้นถูกเคลียร์เลย พวกคุณมัวทำอะไรอยู่กันคะ!? ถ้าเกิดมันปะทุออกมาเหมือนเมื่อ5ปีก่อนคุณจะทำยังไง!?”

“ขอโทษค่ะ ฉันใช้อารมณ์มากไปหน่อย พอดีตั้งแต่ออกมายังไม่ได้ไปพบแพทย์เลย อ๋อจริงสิ ฉันขอพูดอะไรบางอย่างออกสื่อได้มั้ยคะ?”

พอฉันตะโกนใส่อารมณ์หนักใส่พวกกิลด์ที่ไม่มีทีท่าว่าจะเคลียร์ดันฯอื่น ทำให้กระแสเริ่มเปลี่ยนแปลง หันมาพูดถึงความล่าช้า ไม่สนใจที่จะทำงานของเหล่ากิลด์ท๊อป10 ส่วนเรื่องการปะทุเมื่อ5ปีก่อน คือเหตุการณ์ที่เกาะภูเก็ต ประตูมิติดันฯระดับS ปรากฏขึ้นมาแล้วมันเริ่มแตกออกมาทันที ทำให้มอนฯที่อยู่ภายในออกมายังโลกภายนอกได้ ผู้คนต่างเสียชีวิตไปจำนวนมาก

“อ่าค่ะ เชิญเลย”

เมื่อฉันถามเพื่อจะพูดอะไรบางอย่างออกไป แล้วได้รับคำยินยอม ฉันพูดคำเดียวกันกับที่เคยพูดกับมอนฯค้างคาว นักข่าวต่างขนลุกและสั่นกลัวไปตามๆกันเมื่อมองไปยังใบหน้าอันเรียวบางสวย ราวกับเทพธิดา ที่กำลังโกรธอยู่ แน่นอนเวลาหลังจากนั้น ข่าวของฉันที่พูดถึงกิลด์ท๊อป10ของไทย และคำพูดสุดท้ายในสัมภาษณ์ สื่อต่างตีความไปต่างๆนาๆว่า อาจมีพวกสโต๊คเกอร์ ไม่ก็ คำขู่ถึงกิลด์ท๊อป10

✣✤✣

“โห บ้านนี่มันแบบ2LDKนี่นา แต่ว่าจะให้ใครอยู่ด้วยล่ะ?”

“แล้วแต่เธอสิ “

หลังจากที่ฉันขายเศษมานาเสร็จได้เงินมาแสนนึงซึ่งมันยังน้อยไปที่จะใช้หนี้เคน พอตกเย็นเคนพาฉันมาถึงบ้านโมเดิร์นแบบ2ห้องนอน ซึ่งก็ต้องติดหนี้มันอีกแล้วสิ 

“เอาล่ะงั้นพรุ่งนี้พยายามเข้าล่ะ ”

เคนยื่นโทรศัพท์ใหม่พร้อมเบอร์ติดต่อของเขากับมิ้นให้เผื่อไว้ ก็นะฉันกลับมาโดยไม่มีอะไรซักอย่างเลยเนี่ยสิ

“อ่า…จะว่าไปนะหงส์ แล้วเรื่องไอเอกนี่เธอจะเอายังไง?”

พอเคนถามอย่างนี้คำตอบมันก็แน่นอนอยู่แล้วว่า…

“นายก็น่าจะรู้หนิว่าฉันกลับมาด้วยความรู้สึกแบบไหน? ฉันหันหลังกลับไม่ได้แล้วล่ะนะ”

ฉันยิ้มส่งให้ก่อนเคนจะปิดกระจกรถแล้วขับออกไปไกลเรื่อยๆ

“ใช่แล้ว หันหลังกลับไม่ได้อีกแล้ว ”

✣✤✣

ณ ห้องประชุมในตึกสูงแห่งหนึ่ง

“สาวน้อยน่ารักคนนี้สัมผัสถึงมอนฯของฉันด้วยหรอเนี่ย? ชักอยากจะเอามานอนกอดแทนเสือที่ห้องซะแล้วสิ”

สาวประเภทสองคนนึงกล่าวในขณะที่มองดูจอทีวี

“จะเอาไปกอด? เดี๋ยวเธอก็ขี้เหร่กลับมาหรอกน่า”

ผู้หญิงอีกคนกล่าว

[ ฉันจะพูดอีกรอบ ฉันไม่รู้หรอกว่าพวกแกเป็นใคร แต่ถ้ายังแอบดูฉันอีก แสงสีทองจะกลายเป็นเสาสีทองพุ่งออกมาจากชั้นล่างของรังพวกแกแล้วที่นั่นจะหายไปตลอดกาล ]

“เหอะ ยังไงซะก็เป็นแค่เด็ก ยังไงก็ไม่มีทางมาสู้กับกิลด์ฮาเดสได้หรอก”

ชายที่นั่งอยู่หัวมุมสุดของโต๊ะมองดู หงส์ที่กล่าวถึงพวกเขา ก่อนจะลุดขึ้นไปมองทิวทัศน์รอบนอกแล้วพูดขึ้นมา

• ───────────────── •