ฮันเตอร์สายฮีลผู้โดนแย่งแฟนและถูกทิ้งไว้ที่1ใน12ดันเจี้ยนที่อันตรายที่สุด - ตอนที่ 2.2: เพื่อนที่เชื่อใจได้ 2

หลังจากที่ฉันออกมาจากดันเจี้ยนได้สำเร็จ ก็มีพลุจุดดังขึ้นและมีประกาศลอยออกมาทั่ว และในประกาศนั้นคือชื่อใหม่ของฉัน ” หงส์ “

คิดว่าฉันจะยืนรอดูแล้วรอให้พวกสื่อ หรือพวกกิลด์มาสเตอร์จากทั่วประเทศมาที่นี่งั้นหรอ? ไม่อยู่แล้ว ฉันจะต้องหนีไปหาที่ซ่อนตัวก่อน และสถานที่แห่งนั้นคือบ้านของเพื่อนสมัยเรียนที่ฉันสนิทและไว้ใจได้มากกว่าเพื่อนสมัยเด็ก

พอคิดอย่างนั้นฉันที่ใส่ชุดเกราะเต็มยศก็ใช้สกิลปีกนางฟ้าสยายออกมาแล้วบินสูงตรงไปยังเขตสาทรเพื่อไปยังบ้านของเพื่อนที่ว่าทันที และก็มาจบที่ว่ามาพูดคุยกันหน้าประตูบ้าน

“ใครงั้นหรอ? ก็ฉันไก่เพื่อนนายไง”

ฉันตอบด้วยความจริง

“จะหลอกกันก็ให้เนียนหน่อยเหอะไอไก่มันตายไปเมื่อ3เดือนก่อน และอีกอย่างมันเป็นผู้ชาย…อ่าวหายไปหหนแล้ววะเนี่ย!?”

“โห~ นี่คือบ้านของหัวหน้าสมาคมฮันเตอร์เขตสาทรหรอเนี่ย?”

เคนไม่ทันระวังตัวฉันก็แอบเข้ามาถึงในบ้านได้อย่างง่ายดาย อ้อใช่หมอนี่เป็นหัวหน้าสมาคมฮันเตอร์เขตสาทร ฝีมือก็เก่งพอตัวที่บอกอย่างนี้เพราะประเมินได้เลยว่าตอนนี้เลเวลพวกเราต่างกันอยู่เยอะ

“นี่เธอเป็นใครน่ะ!? เข้ามาในบ้านคนอื่นแบบไม่มีมารยาทเลย”

“อา โทษทีหรือว่าฉันจะมาขัดจังหวะนายกับมิ้นสินะ? ครั้งที่แล้วเมื่อไหร่นะ? น่าจะตอนที่เห็นพวกนายหวานกันระหว่างเดินกลับบ้านด้วยกันละมั้ง “

มิ้นเดินลงมาจากบันไดก็เห็นฉันกำลังเดินเล่นอยู่ในบ้าน เคนฉวยโอกาสที่ฉันหันไปมองทางอื่นเตะสกัดขาให้ฉันล้มแต่ช้าเกินไปฉันจึงมีเวลากระโดดข้ามได้ง่ายๆพลางเล่าถึงอดีตให้ฟัง

“เธอรู้?…เป็นไปไม่ได้คนที่อยู่ตรงนั้นมีแค่ฉัน มิ้น กับไก่เท่านั้นนี่”

“นี่รู้อะไรมั้ย? ถ้ายังไม่เชื่อฉันจะเล่าตอนที่พวกนายทำกันครั้งแรกแล้วนายดันไม่ทำความสะอาดไอตรงนั้นจนมิ้นบอกว่าเหม็นไม่มีอารมณ์จะทำแล้วจนต่อมามองหน้ากันไม่ติด แล้วหลังจากนั้นพวกนายก็มาขอให้ฉันช่วยบอกวิธีกลับมาให้มองหน้ากันติดเหมือนเดิม”

“จำได้เลยตอนนั้นฉันขำตอนฟังแล้วล้อนายว่า เคนหมวย ไปจนคนรอบข้างหันมามอง แล้วยังมีอะไรอีกนะ อ้อ ตอนที่พวกนายหวานกันเพลินจนเผลอไปเหยียบอึหมาคนละก้อนเต็มๆ”

“พอแล้วๆๆ ฉันยอมเชื่อก็ได้”

ฉันขุดอดีตมาเผาทั้งสองเริ่มอายจนยอมเชื่อ

“นั่นนายจริงดิ? ถ้าจริงต้องรู้วันเกิดของพวกเรา เพราะพวกเราเป็นคนมาปรึกษานาย และต้องจำได้ว่าของขวัญชิ้นแรกที่ปรึกษาคืออะไร?”

มิ้นเริ่มถามฉันขี้นมา อาจเพราะยังเชื่อไม่หมดใจ

“อืม มิ้นเกิด 20 กุมภาฯ ของขวัญที่ปรึกษาคือ รองเท้าไมกี้ ส่วนเคน เกิด 31 ธันวาฯ ของขวัญที่ปรึกษาก็ ต่างหูดอกไม้สีเงิน3ดอก ถูกปะ?”

ฉันนึกคิดอยู่ชัวอึดใจก่อนจะตอบกลับไป

“ถูก…นี่นายยังไม่ตายจริงดิ? แล้วทำไมถึงเป็นผู้หญิงไปแล้วล่ะ? แล้วไอเรื่องนู่นนี่นั่นอีก-“

เคนรัวคำถามไม่หยุดจนมิ้นเข้ามาหยุดไว้ก่อน

“จะเริ่มจากตรงไหนก่อนดีล่ะ ตอนนั้นนายบอกตั้ง3เดือนเลยหรอ? ฉันติดอยู่ในนั้นนานขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย? อา…เอาเป็นว่าจะเริ่มที่ตรงนี้ละกัน….”

ฉันเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในดันเจี้ยนให้พวกเขาฟัง ตั้งแต่เรื่องถูกทรยศแล้วโดนมอนฯรุมกกินจนต้องยื้อชีวิตด้วยการฟื้นฟูจนรอดมาได้ ต่อมาก็ฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆด้วยความยากลำบากจนสุดท้ายก็เคลียร์ดันเจี้ยนสำเร็จแล้วออกมาได้

“ค่อยยังชั่วที่นายยังมีชีวิตอยู่ เดี๋ยวนะงั้นหงส์ที่ว่านั่นคือนายงั้นหรอ?”

มิ้นถาม

“ใช่ตอนนี้ฉันทิ้งชื่อเก่าไปแล้วตอนนี้ฉันคือหงส์ ราตรีรัตน์ ส่วนนามสกุลก็ยังไม่มีอะ เลยอยาแจะขอให้นายทำอะไรซักอย่างให้หน่อย”

“ก็จริงนะ ถ้าใช้ชื่อเดิมนายอาจจะโดนไอเอกตามฆ่าได้”

“ตอนที่มันกลับมามันมาหานายทันทีเลยหรอ?”

ฉันถามเคน

“ใช่…มันบอกว่านายใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อเพราะสู้บอสกับพายุมอนฯที่โถมมาไม่ไหว ก็คิดอยู่ว่ามันน่าสงสัยแต่ไม่มีหลักฐานพอจะเอาผิดมันได้เลย”

เคนพูดไปกัดฟันไปด้วยน้ำเสียงที่โกรธแค้นแทนฉัน

“แล้วตอนนี้มันสังกัดอยู่ไหนล่ะ?”

“กิลด์อันดับ1ของประเทศ กิลด์นาคราช มันดำรงอยู่ในตำแหน่งทีมพิเศษของกิลด์หรือก็คือทีมที่มีหัวหน้ากิลด์และพวกตัวท๊อปทั้งนั้นเลย”

กิลด์นาคราช? เคยได้ยินอยู่ เรื่องที่มันไม่ได้บอกอะไรกับเราบางที…

“แล้วก็ส่วนเรื่องแฟนของนาย…”

“ไม่ล่ะ ฉันไม่มีอะไรติดค้างอีกแล้ว อ้อจริงสิ สมาคมนายมีตำแหน่งฮันเตอร์ว่างอยู่มั้ย?”

เคนพยายามจะพูดถึงเรื่องเมย์แต่ฉันยกมือให้หยุดแล้วเปลี่ยนไปถามเรื่องอื่นทันที

“ก็มี…อย่าบอกนะว่านาย?”

“ใช่ฉันจะเข้าร่วมสมาคมกับนาย แล้วก็ช่วยทำเรื่องทะเบียนฐานข้อมูลให้ฉันหน่อย เพราะนายเป็นเพื่อนที่เพียงคนเดียวเชื่อใจได้มากที่สุดไม่ใช่ตั้งแต่ตอนนี้แต่มันตั้งแต่ที่คบกันแล้ว “

“ได้สิ…เอาเป็นว่า ประวัติคร่าวๆพอละกัน พรุ่งนี้ค่อยไปลงทะเบียนเป็นฮันเตอร์อีกที ส่วนเรื่องนามสกุล”

“เอานามสกุลเดียวกับนายไปเลย เอาความสัมพันธ์คือน้องสาวบุญธรรม ยังไงซะตอนนี้ตัวตนเก่ามันจบไปแล้วด้วยสิ”

“เดี๋ยวสิเห้ย! ให้นายมาเป็นน้องสาวเนี่ยนะ? มันไม่ได้ดิ”

เคนขึ้นเสียงคัดค้านขึ้นมา

“ก็จริงเพราะสำหรับฉันจะใช้สิทธิ์นั้นให้มันง่ายทั้งเรื่องเคลียร์ดันเจี้ยนฟาร์มของดรอป ส่วนทางนายก็ได้ผลประโยชน์จากการสนับสนุนฉันทำให้ชื่อเสียงสมาคมฮันเตอร์เขตสาทรเพิ่มขึ้นด้วยถือว่าวิน-วินทั้งคู่ไง ส่วนเรื่องที่เป็นน้องสาวเพราะนายคือโล่กำบังสุดท้ายที่ฉันคิดได้แล้วนั่นแหละ”

“ยอมเค้าไปเถอะเตง ไก่ ไม่สิ หงส์มันก็ฉลาดเรื่องข้อเสนองี้แหละนะ”

มิ้นมาตบไหล่เคนเพื่อโน้มน้าวให้ไปทางฉัน

“อ่าเอางั้นก็ได้”

“ฉันเอง เดี๋ยวช่วยทำเรื่องนี้ให้หน่อย วันพรุ่งนี้ฉันต้องได้รับครบถ้วน “

“เอาล่ะ พรุ่งนี้จะมีแค่สมาคมของฉันเป็นฝ่ายประสานงาน จะมีมาแจมก็เพียงพวกกิลด์ที่มามองหาดาวรุ่งแหละนะ”

เคนหยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์โทรหาใครซักคนแล้วสั่งงานไปก่อนจะวางสายแล้วมาบอกเรื่องที่จะเกิดขึ้นพรุ่งนี้ให้ฉันรู้

“เอาเป็นว่านาย อ่าไม่สิตอนนี้ เธอนอนโซฟาไปก่อนละกัน”

“โอเคร ขอใช้ห้องน้ำหน่อยนะ”

“ได้ งั้นราตรีสวัสดิ์”

พอจบบทสนทนาเคนกับมิ่นก็ขึ้นบันไดไปนอนกัน ส่วนฉันก็ตรงไปที่ห้องอาบน้ำเพื่ออาบน้ำซึ่งไม่ได้ทำมานานตั้ง3เดือนทันทีที่เปลือยเปล่า ฉันก็เริ่มเปิดฝักบัว ในระหว่างที่อาบอย่างสุขใจ จนฉันหันหลังไปมองเห็นแผ่นหลังที่สะท้อนอยู่ในกระจกก็พบว่ามันคือสัญลักษณ์ที่เคยเจอ นั่นคือสัญลักษณ์เวอร์โก้ ของราศีกันย์ ทำให้พอจะเดาออกทันทีว่าดันเจี้ยนทั้ง12คือดันเจี้ยน12ราศี บททดสอบมันจะไม่เหมือนกันอย่างแน่นอน พอคิดอย่างนั้นแล้วฉันก็เผลอแสยะยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

✣✤✣

รุ่งเช้าวันต่อมาฉันตื่นขึ้นมาบนโซฟาซึ่งก็มีถุงกระดาษและเสื้อผ้าของผู้หญิงที่ยังใหม่ๆอยู่มาวางอยู่ข้างๆฉัน

“เอาล่ะ เมื่อคืนเธอนอนใส่ชุดเกราะซึ่งมันไม่หลับสบายอยู่แล้วจริงมั้ย?”

“ก็จริงแฮะ ในดันเจี้ยนไม่มีอาการง่วงเลยด้วยซ้ำมีแค่หิวกับปวดธุระ แถมแม่งโคตรเจ็บเลยหลังจากที่ไอนั่นขาดไปเวลาจะฉี่ดันมีเลือดออกมาด้วย เลยต้องฮีลพร้อมกับทำอย่างนั้น”

“เอาล่ะพอๆตอนนี้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว อาจริงสิแล้วชุดเกราะนี่จะทำไงล่ะ?”

ฉันเล่าประสบการณ์ที่ติดอยู่ในนั้นให้เคนฟังจนเขาต้องยกมือขึ้นมาให้หยุดแล้วไล่ให้ไปอาบน้ำก่อนนั้นก็ถามเกี่ยวกับชุดเกราะ

“อ้อ ฉันเอามาไว้ในช่องเก็บของน่ะ พวกอาวุธก็ด้วย”

“อา…นั่นสินะยังไงก็น่าจะมีอยู่แหละถึงได้เคลียร์สำเร็จได้ด้วยตัวคนเดียว”

พอมิ้นพูดเสริมเสร็จฉันก็ตรงเข้าไปอาบน้ำทันที

หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวกินข้าวเช้าด้วยกันเสร็จ ก็มีรถมาจอดรับที่หน้าบ้านแล้ว เมื่อนั่งรถจนมาถึงสถานที่สำหรับลงทะเบียนฮันเตอร์

“โห~ กว้างกว่าที่ฉันไปทำอีกแฮะ “

“จะไปไหนน่ะ เธอเป็นฮีลเลอร์ก็ต้องไปวัดพลังเวทที่ตรงนั้นสิ”

ฉันเดินตรงไปที่ช่องสำหรับฮันเตอร์สายต่อสู้โดยไม่ไปที่ช่องสำหรับสายฮีล จนเคนต้องถามขึ้นมา

“ก็เพราะฉันใช้สกิลสำหรับต่อสู้ได้ไงล่ะ”

“เห้อ…เอางั้นก็ได้”

เคนยอมใจแล้วเดินตามฉันไปจนมาถึงสนามทดสอบซึ่งฉันได้รับคิวที่15

“คนดูน้อยจัง ไม่ค่อยมีใครได้รับพลังมากเหมือนเมื่อก่อนเลยหรอ?”

“ไม่ใช่หรอก สมัยพวกเรามันมีไม่กี่ที่ไงแต่3เดือนที่ผ่านมาก็มีเยอะขึ้นด้วยนั่นแหละ”

ฉันรู้สึกตะหงิดใจจนต้องถามเคน และก็ได้รับรู้คำตอบ

“โอ๊ะ คนนั้นฟอร์มห่วยจังอ่ะ”

“เธอมีสิทธิ์ไปว่าเขาด้วยหรอน่ะ?”

“ก็ฉันเก่งกว่าไงล่ะ”

“อ่า เอาเถอะ ยังไงการทดสอบนี่ก็แค่ส่วนหนึ่งของเรื่องราวในชีวิตของเธอที่จะผ่านไปสินะ?”

“ใช่แล้ว”

พอเคนถามเสร็จก็เดินตรงไปนั่งที่นั่งเดียวกับพวกกิลด์มาสเตอร์คนอื่นที่กำลังมองหาดาวรุ่งคนใหม่ ส่วนฉันก็ไปนั่งรอและดูบนจอแสดงภาพ ซึ่งบอกเลยแต่ละคนก่อนหน้าฉัน กระจอกสุดๆ แต่ก็มีกลางๆบ้าง

“หืม? คนนี้คิวที่14 เห~ ความสามารถดาบใช้ได้เลยนี่ แต่น่าจะหลบเสาวารีได้แค่ครั้งเดียวแล้วขาขาดชัวร์”

ฉันนั่งวิจารณ์คนอื่นอยู่ซักพักก็มาถึงคิวของฉันซักที ลืมบอกไปสนามทดสอบนี่แค่ทดสอบเกี่ยวกับสมรรถภาพความสามารถในการกำจัดมอนฯเท่านั้นว่าได้กี่ตัว ยังทดสอบวัดพลังต่อ ซึ่งจะเป็นตัววัดผลถึงแรงค์ที่จะได้ แรงค์เก่าของฉันคือ C แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าระดับไหนแล้ว

“คิวที่15เตรียมพร้อม….เริ่มได้ค่ะ”

พอสิ้นเสียงเตรียมพร้อมฉันก็หยิบหอกมังกรเพลิงออกมา สร้างความตื่นตะลึงไปทั่วให้คนดูทั้งที่นั่งในสนามทดสอบและดูจากที่อื่นอยู่ หอกยาวรูปลักษณ์เป็นหัวมังกรสีแดง ปลายหอกเป็นสีแดงราวกับสีเลือดไม่มีผิด

ในพริบตาที่มอนฯโผล่ออกมา ฉันก็พุ่งไปฆ่าทุกตัวแล้วมาโผล่อีกฝากของสนามแล้ว

“1วิ ได้10ตัว เวลาคือ5นาทีคือ300วิ เท่ากับ3000ตัว หมูๆแหละ!”

ฉันพูดออกมาพลางฆ่ามอนฯไป เวลาที่พูดอยู่จะให้อธิบายก็คือ เส้นเวลาของเสี้ยววินาทีที่ฉันกำลังเดินอยู่มันเร็วจนภาพถ่ายทอดสดจับไม่ทันว่าฉันพูดอะไรและยังไม่ถึง1วินาทีเลยด้วย พอหมดเวลาก็เป็นไปตามที่พูดไว้ ฉันฆ่าไปแล้วทั้งหมด3000ตัว

ในที่สุดก็มาถึงรอบสุดท้ายคือการวัดพลัง คิวที่14ก่อนฉันเดินเข้าไปแตะที่ลูกแก้วแล้วพลังที่ออกมาได้แรงค์A แต่ในการถ่ายทอดสดตอนนี้คนดูไม่ได้มองมาที่เขาแล้ว แต่เพ่งมองมาที่ฉันซึ่งฆ่าไปวิละ10ตัวแทน

“คิวที่15เชิญค่ะ”

เจ้าหน้าที่ที่รับผิดชอบดูแลเรียกฉันให้เดินเข้าไปแตะลูกแก้ว ซึ่งก็เป็นไปตามที่คนดูกำลังหวังไว้ ตัวแสดงผลออกมาเป็น “เกิดข้อผิดพลาด” นั่นจึงมีเพียงอย่างเดียวคือแรงค์Sหรือสูงกว่านั้น

“ระ แรงค์Sค่ะ! คะ คุณได้แรงค์Sค่ะ”

“เอาล่ะจบเรื่องแล้ว รีบกลับเลยละกัน!!”

พอได้ยินอย่างนั้นดูทรงมันจะต้องมีคนมาดักเพื่อทาบทามฉันอยู่แน่นอน พอหันไปก็มีคนของสมาคมของเคนมารอรับฉันอยู่แล้ว ช่างรู้ใจจริงๆ ฉันจึงรีบวิ่งเข้าไปแล้วมุ่งตรงกันไปที่ลานจอดรถ ตามที่บอกไว้เมื่อกี้ สื่อสำนักข่าวต่างๆมาถ่ายรูปฉันกันเต็ม แถมยังบังทางไม่ให้ขึ้นรถอีก

“นายกลับเองได้มั้ย? ฉันจะบินไป”

“เอ๊ะ!? เอ่อแต่ว่า…”

“ไม่ต้องห่วงยังไงเคนน่าจะรู้เรื่องนี้ก่อนแล้ว ไม่เป็นไรหรอก”

“เข้าใจแล้วครับ ขอให้คุณโชคดี”

พอคุยกันจบฉันก็สวมใส่ชุดเกราะแล้วสยายปีกบินหนีทันทีแต่ไม่รู้เลยว่านั่นจะกลายเป็นพาดหัวข่าวใหญ่ไปทั่วโลกถึงพลังของฉัน

✣✤✣

“เอาล่ะคราวนี้จะเอายังไงต่อล่ะ?”

ในมื้อเย็นมิ้นก็ถามฉันหลังจากเห็นในข่าว

“อืม…เอาเป็นว่า…ขอยืมเงินพวกนายไปซื้อบ้านอยู่คนเดียวได้มั้ย? ถ้าขออยู่ที่นี่จะรบกวนเปล่าๆ”

ฉันก้มหัวยกมือไหว้ทั้งสองเพื่อขอเงินซึ่งตอนนี้ก็ไม่มีซักแดงเดียว

“เห้อเอาเถอะ ยังไงเธอก็จะทำงานให้สมาคมนี้อยู่แล้วนี่เนาะ เอางั้นก็ได้ พรุ่งนี้ช่วยไปเคลียร์ดันเจี้ยนนี้ด้วยนะนี่เป็นงานวันแรก”

เคนมองหน้ามิ้นก่อนจะผงกหัวพร้อมกันแล้วมาตอบฉัน และยื่นแท็บเล็ตซึ่งมีรูปประตูมิติสู่ดันเจี้ยนและสถานที่มาให้ดู

วันรุ่งขึ้นฉันจัดเตรียมของแล้วสยายปีกบินไปยังสถานที่สำหรับงานแรกของฉัน

• ───────────────── •