ฮันเตอร์สายฮีลผู้โดนแย่งแฟนและถูกทิ้งไว้ที่1ใน12ดันเจี้ยนที่อันตรายที่สุด - ตอนที่ 1.4: ก่อนการเปลี่ยนแปลง 4

ฉันเดินออกจากห้องมาได้ซักพัก ระหว่างก็ไล่ฆ่ามอนฯข้างทางไปพลาง แต่เลเวลกับค่าสเตตัสก็ยังไม่อัพ อาจเพราะว่าเลเวลอัพจากการฆ่าตัวที่เก่งกว่า

“นี่มันกี่วัน กี่เดือนแล้วเนี่ย? เริ่มเบื่อเนื้อมอนฯแล้วนะกินไปเรื่อยๆจนจืดไปเลย”

ฉันนั่งบ่นไปพลางกินเนื้อมอนฯที่ฆ่าได้

“ไม่มีก้อนมานา แล้วกลายเป็นศพอย่างนี้ แสดงว่าพวกตัวก่อนหน้านี้มันคือของเลียนแบบรึเปล่าหว่า?”

“ไม่สิตามบันทึกไม่มีมอนฯที่ตายแล้วไม่กลายเป็นก้อนมานา หรือว่ามันมีเฉพาะดันเจี้ยนพวกนี้?”

“คิดไปก็เปล่าประโยชน์ล่ะนะ…”

ฉันกินเสร็จก็ลุกขึ้นแล้วเตรียมเดินลงบันไดไปต่อทันที

“ร้อน…มันเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆแล้ว”

ฉันเริ่มเหงื่อไหลออกมา ทุกครั้งที่ก้าวเท้าลงบันไดทีละขั้น อุณหภูมิก็เริ่มสูงจนผิดปกติ

『 ได้รับสกิล < ต้านทานความร้อน > 』

“โอ๊ะ! จังหวะเหมาะเลย ค่อยรู้สึกทนได้หน่อย”

ทันทีที่ได้รับสกิล ฉันก็เริ่มมีกำลังใจจะเดินลงต่อจนมาถึงหน้าประตูบานใหญ่ที่ใหญ่กว่าสองบานก่อนหน้า ที่ประตูมีรูปสัญลักษณ์ที่แสดงให้รู้ทันทีนั่นก็คือรูปมังกรสีแดงขนาดใหญ่ที่บานประตู

“จะเอายังไงดีเนี่ย?…ในห้องมันต้องร้อนกว่านี้แน่ๆแล้วต่อให้เราหันหลังกลับไปก็ไม่มีมอนฯให้ฆ่าด้วย จะเข้าไปมันก็ได้อยู่หรอกไม่มีอะไรปิดร่างกาย แล้วหอกนี่ ก็คงใกล้จะพังแล้วมั้งเนี่ย”

ฉันลังเลอยู่นาน จนตัดสินใจให้รู้แล้วรู้รอดว่าจะเข้าไป เพราะยังไงก็หันหลังกลับไม่ได้อีกแล้ว

『 เลเวล < ต้านทานความร้อน > อัพ1ขั้น 』

『 เลเวล < ต้านทานความร้อน > อัพ1ขั้น 』

『 เลเวล < ต้านทานความร้อน > อัพ1ขั้น 』

ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องที่เต็มไปด้วยลาวา แม็กม่า อุณหภมิที่สัมผัสได้ก็สูงมากถึงขั้นสามารถทำให้มนุษย์ธรรมดาเป็นลมได้ง่ายๆเลย และเพราะอุณหภูมิสูงทำให้เลเวลสกิลต้านทานความร้อนอัพเพิ่มขึ้นถึง3 ก็พอเบาใจได้เพียงนิดเดียวเท่านั้น

“รูปที่อยู่บนบานประตู…ไม่ใช่การขู่แน่นอน”

“Grrrrr!!!”

พอพูดถึงเจ้าของเสียงคำรามดังแสบแก้วหูก็ปรากฏตัวออกมาทันที มังกรสีแดงชนาดใหญ่

“……ฉันจะต้องรอดไปให้ได้ ความกลัว ควมมกดดัน มันทำอะไรฉันไม่ได้อีกแล้ว–“

“ระ เร็วมาก! กึด! “

พูดไม่ทันขาดคำ มันก็เข้ามาเปิดฉากโจมตีฉันด้วยกรงเล็บก่อนด้วยความเร็วผิดกับขนาดตัว

“Grrrr!”

“เป็นไงล่ะ!? ค่าSTRของฉันสูงถึง157 เชียวนะ!”

ฉันฉวยโอกาสเอาปลายหอกฟาดด้วยความแรงจนทะลุเกล็ดไปถึงผิวหนังของมันได้ ซึ่งมันทำให้ฉันเริ่มมองเห็นแสงแห่งชัยชนะแล้ว

“อึก! ร้อน!!! “

ราวกับว่ามันรอจังหวะที่ฉันฉวยโอกาส มันยอมเสียแผลเพื่อพ่นไฟใส่ ถึงจะหลบได้แต่หน้าแข้งขวาโดนเผาไปจนเห็นกระดูกฉันจึงต้องรีบฟื้นฟูโดยเร็ว

“เหะ เห~ ต้องการจะแลกหมัดงั้นหรอ? “

ดูท่ามันจะฉลาดกว่ามอนฯตัวอื่นที่เจอ

“ดูท่าแกจะไม่สามารถฟื้นฟูได้ งั้นก็มาพนันกันเลยว่า แกจะตายก่อนหรือพลังเวทของฉันจะหมดก่อน!!”

ทันทีที่พูดจบ กรงเล็บก็มาหาฉันอีกรอบ ฉันรีบกระโดดข้ามไปทิศตรงข้ามกับกรงเล็บแล้วเอาหอกฟาดจนทะลุผิวหนังของมันอีกรอบแต่ครั้งนี้ฉันจะไม่ยอมแลกหมัดกับมันแน่นอนฉันจึงเตรียมกระโดดอีกสเต็ป และดูเหมือนมันรู้ทันจึงรีบพ่นไฟดักทาง แต่ก็อย่างที่บอกว่าจะไม่ยอมแลกหมัด ฉันเลยเปลี่ยนท่าแล้วกลิ้งตัวลงมาแทน

“เป็นไงล่ะ? ความเหลี่ยมของมนุษย์น่ะ ไม่มีที่สิ้นสุดหรอกนะ…เพราะงั้นขอตาข้างซ้ายไปก่อนล่ะ!!”

เมื่อตั้งท่าได้ก็กระโดดพุ่งแล้วเอาหอกแทงที่ตาข้างซ้ายโดยที่มันยังไม่ทันได้ตั้งตัว

“โอ๊ะ!? จะพ่นไฟเหรอ? เสาวารี!”

ทันทีที่เลือดตาซ้ายสาดกระเซ็น มันก็รีบพ่นไฟในระยะเผาขนเพราะรู้ว่าฉันกำลังโรยตัวลงมาถึงปากแล้ว ฉันจึงชิงใช้สกิลของเต่าน้อยสวนกลับก่อนทำให้มันร่วงหงายท้องทันที

“ที่เคยอ่านในบันทึกมอนฯมังกร จุดอ่อนมันอยู่ที่ท้องอันไล้ซึ่งเกล็ดปกคลุม ลาล่ะ!!”

“เอ๊ะ!?”

ทันทีที่ฉันกำลังร่วงลงมาที่ท้องก็ใช้จังหวะนั้นฟาดปลายหอกเต็มแรงที่กลางอกจนแผลเปิดกว้างเห็นหัวใจและอวัยวะภายใน แต่ตามที่เคยพูดไว้ก่อนเข้ามาห้องนี้ว่าหอกที่ได้จากห้องสไลม์ใช้มาจนถึงตอนนี้มันแค่ของเลียนแบบที่ใกล้พังแล้ว และมันก็พังแล้ว

“GRrrrrrrrr!!!!!”

“ไอเชี่×เอ๊ยจะมาพังอะไรตอนนี้วะ!!”

มันร้องคำรามด้วยความเจ็บปวดก่อนที่จะจับตัวฉันมาจ่อปากเพื่อกะจะปลิดชีพ

“ไอมังกรเส็งเคร็ง! แกไม่มีสิทธิ์มาขัดขวางอีกแล้ว!! เสาวารี! เสาวารี! เสาวารี!”

ฉันตะโกนล่ำลาก่อนจะใช้สกิลของเต่าน้อยเพื่อตัดมือของจนขาด

“Grrrr!!”

“ร้องเจ็บปวดไปอย่างนั้นแหละ!! ตายซะ!!!”

ฉันได้โอกาสรีบไปคว้าปลายหอกบนตัวของมันแล้วกำลังจะปักที่หัวใจของมัน

“ดื้อด้านจริงโว๊ย!!! เสาวารี!”

“Grrrrr!!”

มันรีบหันหัวมากะจะพ่นไฟใส่ฉันซะตรงนั้น ฉันจึงใช้เสาวารีให้พุ่งดันหัวให้เปลี่ยนทิศพ่นไฟไป แล้วจึงแทงหัวใจของมันจนเลือดพุ่งออกมากระเด็นทั่วห้อง

『 ยินดีด้วยคุณเลเวลอัพแล้ว 』

『 ยินดีด้วยคุณเลเวลอัพแล้ว 』

『 ยินดีด้วยคุณเลเวลอัพแล้ว 』

『 ยินดีด้วยคุณเลเวลอัพแล้ว 』

『 ยินดีด้วยคุณเลเวลอัพแล้ว 』

『 ยินดีด้วยคุณเลเวลอัพแล้ว 』

『 ยินดีด้วยคุณเลเวลอัพแล้ว 』

『 ยินดีด้วยคุณเลเวลอัพแล้ว 』

『 ยินดีด้วยคุณเลเวลอัพแล้ว 』

.

.

.

 

 

เสียงแจ้งเตือนเลเวลอัพและเสียงแจ้งเตือนอย่างอื่นก็ดังขึ้นในหัวซึ่งมากกว่าของเต่าน้อย แต่ดูไม่เหมาะสมที่ได้รับเลย เพราะเหมือนฉันรังแกอยู่ฝ่าสเดียวมากกว่า หรือเพราะฉันใช้วิธีพิสดารกว่าคนอื่นกันแน่

“โอ๊ะ ของดรอป เป็นหอกงั้นหรอเนี่ย? ก็ดีตอนนี้เริ่มชำนาญกับหอกซะด้วย”

「

หอกมังกรเพลิง

เมื่อสวมใส่

+STR (×0.9)

+AGI (×0.9)

หอกเลื่องชื่อที่กลายเป็นมังกรเพื่อรอคอยเจ้านายที่สามารถใช้มันได้

」

“เห~ งั้นตอนนี้สเตตัสเราก็…”

“เกินไปแล้ว!”

「

สเตตัส

ชื่อ อรุณวัตน์ วิวัฒวงศ์

อายุ 26 ปี

อาชีพ ฮีลเลอร์

เลเวล 43

————————————

STR 180 (+229.5)

AGI 185 (+238)

VIT 200 (+262.5)

ST 230 (+312)

MG 565 (+864.75)

————————————

สกิล

ฟื้นฟู เลเวล5

ผู้ไม่บรรลุวิชาดาบ เลเวล1

ต้านทานแรงกดดันและความกลัว เลเวล2

เสาวารี เลเวล3

ต้านทานความร้อน เลเวล4

————————————

」

ฉันเปิดเช็คดูสเตตัสทุกครั้งหลังจากที่ฆ่ามอนฯในห้องได้ ซึ่งเกินกว่าจะเรียกตัวเองว่าเป็นฮีลเลอร์แล้ว

• ───────────────── •