ฮันเตอร์สายฮีลผู้โดนแย่งแฟนและถูกทิ้งไว้ที่1ใน12ดันเจี้ยนที่อันตรายที่สุด - ตอนที่ 1.1: ก่อนการเปลี่ยนแปลง 1 (NC18+)

ในวันที่XX ธันวาคม ปี20XX ประตูมิติสู่ดันเจี้ยนปรากฏออกมาทั่วทุกมุมโลก ด้วยความที่ดันเจี้ยนปรากฏออกมาจำนวนมากทำให้มีผู้คนบางส่วนได้รับพลังในการที่สามารถเคลียร์ดันเจี้ยนได้ พวกเค้าถูกเรียกว่าฮันเตอร์ ในเวลาต่อมาก็เริ่มจัดตั้งสมาคม กิลด์ หรือแม้แต่การเซ็นสัญญาเพื่อย้ายไปทำงานอีกประเทศถาวรก็มี

ณ ดันเจี้ยนแห่งหนึ่ง มีปาร์ตี้ที่ประกอบด้วย ฮีลเลอร์ ไฟท์เตอร์ เมจ แอสซาซิน อย่างละคนที่กำลังช่วยกันต่อสู้กับมอนเตอร์ในดันเจี้ยน ซึ่งก็คือปาร์ตี้ของฉันเอง อ้อขอแนะนำตัว ฉันชื่อ อรุณวัตน์ วิวัฒวงศ์ ชื่อเล่นว่า ไก่ ฉันเป็นฮีลเลอร์ที่สามารถสมานแผลได้ แม้จะขาดแค่เอาต่อกันแล้วฮีลก็สามารถใช้ได้เหมือนเดิม แต่ต้องเป็นสภาพยังไม่เละเท่านั้น

“ทุกคนพักกันก่อน”

ชายที่เป็นแอสซาซินคนนี้ชื่อว่าเอกรัตน์ วัฒนา ชื่อเล่นว่าเอก เขาเป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉันเอง ตอนนี้เขาก็เป็นหัวหน้าปาร์ตี้และเป็นดาเมจหลักของปาร์ตี้ด้วย

“อ่า~ อย่างเหนื่อยเลย ทำไมฉันต้องอยู่แนวหน้าแค่คนเดียวด้วยล่ะเนี่ย?”

ผู้หญิงที่เป็นไฟท์เตอร์กำลังบ่น ชื่อว่าดาริกา โพธิ์กาล ชื่อเล่นว่าเอิร์น เป็นเพื่อนจากคณะเดียวกับเอก เธอก็บ่นไปอย่างนั้นแหละ ที่จริงเธอโคตรแบกแนวหน้าเลย

“เตงไหวมั้ย?”

“อืม ยังไหว เค้าลุยต่อสิบดันฯยังได้”

ผู้หญิงเมจที่ฉันคุยมุ้งมิ้งด้วย เธอชื่อว่า วธัญญา รุ่งฤดี ชื่อเล่นว่าเมย์ เป็นแฟนสาวแสนสวยของฉันเอง อิจฉาล่ะสิ? พวกเราคบกันได้4ปีแล้วตั้งแต่เริ่ทเรียนมหาลัยจนจบแต่จนถึงตอนนี้พวกเราก็ยังไม่เคยได้ทำกันซักครั้งเพราะสัญญากันไว้จะทำหลังแต่งงาน

“อะไรเนี่ยไก่ ทำให้แฟนตัวเองเป็นห่วงได้ไง?”

“อะฮ่าๆ ฉันยังไหวน่า”

พวกเราทั้ง4คนเรียนจบจากมหาลัยเดียวกันแต่มีแค่ฉันที่เรียนต่างคณะ พอจบออกมาพลังฮันเตอร์ของพวกเราก็เพิ่งตื่นขึ้นมาก็เลยตกลงกันว่าจะตั้งปาร์ตี้ร่วมกันไป

“เอาล่ะ ฉันว่าเราไปต่อกันเถอะ”

“เดี๋ยวก่อนเอก มอนฯชุดเมื่อกี้ พวกเราก็สู้ตึงมือเลยนะ ไม่ใช่ว่าชุดต่อไปที่จะเจอไม่คิดว่าจะอันตรายเกินไปหน่อยหรอ?”

เอกลุกขึ้นเรียกพวกเราให้ตามมา ฉันจึงทักท้วงไปเพื่อไม่อยากให้ไปต่อ เพราะพึ่งฉุกคิดขึ้นได้

“ไม่เอาน่า ถึงมีบาดแผลนายก็ฮีลให้ได้อยู่แล้วนี่”

“แต่ว่า…”

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเป็นไฟท์เตอร์ที่แบกมาถึงตรงนี้เลยนะ “

เอกดึงดันเพื่อจะไปต่อให้ได้ พอฉันจะท้วงต่อ เอิร์นก็พูดเข้าข้างเอกเพื่อให้ได้ไป

“เค้าก็เห็นด้วยนะ ว่ายังไปต่อได้อีก เตงไม่เอาหรอ?”

“มีเห็นด้วยถึงสามคนแล้วนะ นายจะกังวลอะไรล่ะ? เลเวลพวกเราผ่านมาไกลถึงขนาดนี้แล้วยังไงก็ควรไปต่อละนะ”

แม้แต่เมย์แฟนของฉันก็ไปเข้าข้างเอก ก็จริงที่เลเวลของพวกเรามาไกลได้แต่ ฉันคิดว่ามันดูฟลุ้คมากกว่า เพราะยังไงก็วางใจไม่ได้กับดันเจี้ยนนี้ มันขึ้นชื่อว่า เป็น1ใน12ดันเจี้ยนที่อันตรายที่สุดในโลกเลย แต่ถ้าหากฉันเลือกไม่ไปแล้วกลับไปคนเดียว พวกเขาที่ไม่มีฮีลเลอร์จะเป็นยังไงต่อล่ะ

“เอาวะ ไปก็ไป”

ฉันยอมใจแล้วยอมตามไป

“หึ….งั้นก็ไปกันเถอะ!”

ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าแต่เหมือนเห็นเอกแอบแสยะยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพาพวกเราไปกันต่อ

พอมาถึงก็มีมอนฯหมาป่าขนสีดำรอพวกเราอยู่เป็นฝูงเลย เมื่อพวกมันรู้สึกถึงกลิ่นที่ไม่เคยสัมผัสมันก็หันไปหาต้นตอนั่นก็คือพวกเรานั่นเอง

“ฉันขอเปิดทางก่อนล่ะนะ!”

เอกดึงมีดสั้นคู่แล้วพุ่งเข้าไปแหวกกลางฝูงทันที

“Fire Ball!”

เมย์ใช้เวทยิงลูกไฟสนับสนุนตาม

“เจ้าพวกนี้ ไม่เคยเห็นมาก่อน หรือว่าพวกเราจะเป็นตี้ฯแรกที่มาไกลกันนะ?”

เอิร์นใช้โล่กระแทกพวกที่พุ่งเข้ามาใส่

“พวกนี้ฆ่าไม่หมดซักที! มารวมกันก่อน!”

เอกพุ่งกลับมารวมกลุ่มกัน แล้วจัดตำแหน่งกันใหม่อีกรอบ จากที่เอกพูดมา มันคงจะเป็นประเภท ‘เวฟมอนเตอร์’ ที่จะมาเป็นระลอกๆ

“เอาล่ะทุกคนเตรียมตัวนะ….เอาเลย!!”

เอกให้สัญญาณพวกเราแล้วเริ่มทันทีให้พวกเราเตรียมบุกซึ่งๆหน้า ที่ฉันคิดไว้เมื่อกี้มันผิด

“เอ๊ะ!?……อั้ก!!”

ฉันเดินเอกผลักเข้าไปในดงมอนฯจำนวนมาก

“นี่นายทำอะไรเนี่ย!? เฮือก! รีบช่วยฉันเร็วสิ!!”

“หืม? ทำไมฉันต้องช่วยด้วยล่ะ?”

ทันทีที่ฉันมองไปฝั่งพวกนั้นก็รู้ทันทีว่าโดนหลอก แต่เดี๋ยวก่อนทำไมเอิร์นกับเมย์ถึงยืนนิ่งกัน?

“เอิร์น! เมย์! ทำไมยังยืนนิ่งอยู่ล่ะ!? “

“นี่ไม่ได้สังเกตุตัวเองเลยหรอ?”

ทันทีที่เมย์พูด ฉันก็ลองสังเกตุรอบๆตัวปรากฏว่ามอนฯกำลังรุมล้อมวงมาที่ฉันเพียงคนเดียว และข้างๆตัวฉันก็มีขวดที่ฝาเปิดออก มันคือไอเทมสำหรับล่อมอนฯ

“อ้าก!!!!”

พวกมอนฯเริ่มรุมกัดกินฉันไปทีละนิดๆ

“ไม่ๆๆๆ ขอร้องล่ะรีบมาช่วยฉันเร็วเข้าสิ!!”

“ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้!!?”

ฉันตะโกนขอความช่วยเหลือสุดเสียงจนภาพตรงหน้าที่เห็นก็ปรากฏต่อสายตาให้ช้ำใจ

“ฉันจะทำให้นายเข้าใจเอง”

“ไม่จริง….เมย์!? ทำไม!?”

ภาพตรงหน้าคือเอกกับเมย์จูบปากแบบดูดดื่มกันต่อหน้าอย่างชัดเจน

“ไม่จริงๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!”

ฉันพยายามฮีลตัวเองเพื่อให้รอดออกแต่ในระหว่างนั้นก็ยังถูกกัดกินอยู่

“ทนไม่ไหวแล้วล่ะสิ”

เมย์ก้มตัวลงไปปลดซิปกางเกงของเอก มันเป็นภาพที่ไม่ควรเกิดขึ้นเมย์ทำการอมแท่งด้วยใบหน้าที่กำลังต้องการมาตลอด

“ฮ่าๆๆ เป็นยังไงล่ะไอไก่!!? มาเห็นแฟนของแกอมของผู้ชายคนอื่นต่อหน้าต่อตาน่ะ!!”

“กึด!!”

ฉันได้แต่กัดฟันด้วยความโกรธและพยายามจะรอดออกไปจากดงมอนฯ เพื่อจะไปต่อยเอกให้ได้

ในขณะที่พยายามตะเกียกตะกาย ภาพที่เจ็บปวดใจที่สุดครั้งแรกในชีวิตมันดันเกิดขึ้นตรงหน้าฉันนั่นคือ เอกเอาแท่งของตัวเองสอดเข้าไปในมดลูกของเมย์

“อ๊าาา~ เข้ามาแล้ว!”

เสียงครางและใบหน้าที่ไม่เคยแสดงให้ฉันเห็นเลยซกครั้ง

“เมย์ บอกเราที! เธอโดนมันบังคับใช่มั้ย!? “

ฉันถามเมย์เพื่อภาวนาอยากให้คำตอบนั้นเป็นอย่างที่ต้องการแต่กลับกลายเป็นว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น

“พูดอะไรน่ะ….นี่เป็นสิ่งที่ฉันต้องการต่างหาก… มันรู้สึกดีมากๆเลยไงล่ะ”

“ทำไมกันล่ะ? ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้?”

“เพราะว่าทำกับเอก…มันรู้สึกดีกว่า…คบกับนายไงล่ะ”

“ฮ่าๆๆๆ! ได้ยินรึยังล่ะ? จะบอกอะไรให้นะตอนที่ฉันเปิดซิงแฟนแกครั้งแรก มันโคตรฟินเลยเว้ย!!”

“อ๊าาา~ เสร็จแล้ว!!”

ตอนนี้ใบหน้าของฉันเต็มไปด้วยเลือดที่ไหลออกมาจากดวงตาทั้งสอง และน้ำอสุจิที่กระเด็นออกมาเลอะบนใบหน้า

“ฉันจะฆ่าแก! ไอเหี้xเอก!! ฉันจะรอดออกมาฆ่าแกให้ได้!! ฉันขอสาบานเลยว่าจะทำให้พวกแกไม่ได้ตายดีแน่!!”

ฉันตะโกนสาปแช่ง อาฆาตแค้นรุนแรงใส่ทั้งสามคน

“เอาล่ะ ไปกันเถอะ อย่าไปฟังเสียงหมาเห่าเลย”

“Stone wall “

เมย์ใช้เวทสร้างกำแพงมาปิดกั้นทางออกไว้หลายชั้น เพื่อไม่ให้ฉันได้หนี

“เธอทำกับฉันถึงขนาดนี้เลยงั้นหรอ?”

“อ้าก!!!!”

ความรู้สึกที่โดนมอนฯกำลังกัดกินเริ่มกลับมา

“ออกไปนะโว้ย!! ออกไปๆๆๆๆ!!!!!”

ฉันพยายามใช้มือขวาทุบหัวมอนฯที่มากัดถึงแม้แทบจะไม่มีแรงเลยก็ตาม มือซ้ายก็พยายามฟื้นฟูบาดแผลให้สมานกัน

“ฉันต้องรอดๆๆๆๆๆ ต้องรอดไปฆ่าพวกมัน!!”

มือขวาของฉันไปคว้าหินก้อนหนึ่งขนาดพอมือ ฉันจึงใช้มันทุบเข้าไปที่หัวมอนฯอีกครั้ง ปรากฏว่าได้ผล อาจเป็นเพราะผิวหนังของมันไม่ถูกของแข็งก็เป็นได้

เมื่อพวกมันเห็นพวกตัวเองล้มไปตัวนึงจึงถอยไปห่างเล็กน้อย ฉันเห็นโอกาสที่มีแม้จะน้อย รีบฟื้นฟูตัวเองให้เร็วที่สุด

『 ยินดีด้วนคุณเลเวลอัพแล้ว 』

เสียงเลเวลอัพในหัวแจ้งเตือนขึ้นมาหมายความว่าฉันฆ่ามอนฯไปแล้ว และเป็นตัวแรกที่โซโล่ด้วย

“ก็มาสิวะ! ตอนที่พวกแกรุมกัด ฉันยังรอดมาถึงตรงนี้ได้! ดังนั้นมาเป็นขั้นบันไดให้ฉันได้เหยียบขึ้นไปซะ!!”

ฉันเริ่มมองพวกมอนฯพวกนั้นด้วยแววตากะจะฆ่า พวกมันที่สัมผัสได้เริ่มสั่นกลัวแต่ด้วยสัญชาตญาณที่ว่าพวกเยอะจึงมุ่งหน้าเข้ารุมฉันทันที

“เพราะฆ่าไปก็มีเพิ่มมาอีก…ดีเลยขอเพิ่มเวลหน่อยเหอะ!!!”

ฉันกำก้อนหินไว้แน่นแล้วออกแรงทุ่มเน้นที่หัวอย่างเดียว แม้จะฆ่าไปหมดก็มีมาเพิ่มอีกเรื่อยๆนั่นทำให้เลเวลของฉันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน

『 ค่าความแข็งแกร่งของคุณเพิ่มขึ้น10 』

『 ค่าความเร็วของคุณเพิ่มขึ้น10 』

『 ค่าความอดทนของคุณเพิ่มขึ้น10 』

『 ค่าพลังงานของคุณเพิ่มขึ้น10 』

『 ค่าพลังงานของคุณเพิ่มขึ้น10 』

『 ค่าพลังเวทของคุณเพิ่มขึ้น10 』

.

.

.

ในระหว่างนั้นเสียงแจ้งเตือนในหัวก็ดังขึ้นเรื่อยๆ จนพวกมอนฯหมาป่าไม่เกิดขึ้นมาอีก

“แฮ่ก! แฮ่ก! แฮ่ก! เป็นครั้งแรกของเราเลยที่ได้ฆ่ามอนฯด้วยตัวเอง เพราะไม่เคยได้ฆ่าซักตัวเลเวลก็เพิ่มจากการสนับสนุนอย่างเดียว”

“เปิดหน้าต่างสเตตัส”

ฉันพูด เปิดหน้าต่างสเตตัส เพื่อจะเช็คดูความคืบหน้าของตัวเอง

「

สเตตัส

ชื่อ อรุณวัตน์ วิวัฒวงศ์

อายุ 26 ปี

อาชีพ ฮีลเลอร์

เลเวล 29

————————————

STR 40

AGI 45

VIT 60

ST 90

MG 400

————————————

สกิล

ฟื้นฟู เลเวล5

————————————

」

“เลเวล29 ก่อนหน้าคือ25 เพิ่มขึ้นมา4เองเหลือเนี่ย เอาเถอะ ขึ้นชื่อว่าเป็น1ใน12ดันเจี้ยนที่อันตรายที่สุดนั่นแหละ”

“แต่ถ้าเราออกจากดันเจี้ยนคงต้องรีบหาอะไรใส่ด้วยนั่นแหละ เสื้อผ้าก็ขาดหมด แม้แต่….ไม่จริง!!”

ฉันมองเช็คสภาพตัวเองหลังฟื้นฟูเสร็จ แต่พอมองไปถึงหว่างขากับพบว่า….

• ───────────────── •