อาชีพสุดแกร่งตรวจจับไม่ได้ 《รูลเบรกเกอร์》 - ตอนที่ 113 ซิลเวอร์เฟส

ตอนที่ 113 ซิลเวอร์เฟส

                   ฮิคารุวิ่งไปตามตรอกด้านหลัง

                   พอลองใช้ “ตรวจจับพลังเวท” อีกครั้ง ปริมาณข้อมูลจำนวนมากยังทำให้เกิดอาการหน้ามืดเหมือนเดิม ถ้าฝึกฝนบ่อยๆ น่าจะทำอะไรกับมันได้อยู่ แต่ตอนนี้คงยังทำอะไรไม่ได้

                   ลาเวียมาถึงตรงตำแหน่งที่มีม้าเยอะๆแล้ว

                   เมื่อครู่—-ฮิคารุพบสิ่งหนึ่งตรงพื้น

                   มันเป็น “กระดุม” เสื้อนอกของลาเวีย

                   (ในเรื่อง “วิมารอัศวินกุหลาบ” มีอะไรอย่างนี้ด้วยนี่)

                   สิ่งนั้นเป็นหนังสือที่ลาเวียกับเอคาเทรินาอ่าน ฮิคารุก็อ่านเพราะลาเวียแนะนำ ถึงจะเป็นแนวสาวน้อย แต่เรื่องราวมันน่าตื่นเต้นราวกับนั่งรถไฟเหาะเลย

                   ลูกสาวของขุนนางที่หนีตามกัน โดนไล่ล่าจากคนที่ทางบ้านส่งมา ตอนนั้นเองที่กระดุมเสื้อหลุดออกมา ส่วนอัศวิน—-ที่หนีตามกันมาเห็นกระดุมนั้น ทำให้รู้ว่าลูกสาวของขุนนางต่อสู้กับใครบางคน

                   ถ้าลาเวียจงใจทิ้งกระดุมไว้แล้วละก็ มีความเป็นไปได้สูงว่า “โดนลักพาตัว”, “หรือโดนคนจากทางบ้านไล่ล่า”

                   หรือก็คือคนไล่ล่ามาจากพอนโซเนีย

                   (ไม่นึกเลย อุตส่าห์มาถึงนี่แล้วยังจะตามมาอีก—-)

                   ถ้าบอกว่าทำไมถึงรู้ คงเป็นเวทมนตร์ที่ลาเวียยิงออกไปก็ได้ ราชาของพอนโซเนียคงรู้อยู่ว่าใช้เวทมนตร์ระดับนั้นได้ ซึ่งคนที่ไล่ล่าคงใช้ “เวทมนตร์” เป็นเบาะแส

                   ฮิคารุวิ่งไปจนเห็นที่จอดรถม้า

                   “!”

                   และเห็นว่ามีรถม้า 1 คันรีบร้อนวิ่งออกไป

                   ตอนที่คิดถึงหรือว่าจะเป็นคันนั้นเลยใช้ “ตรวจจับพลังเวท” —–และ

                   “อึ้ก……”

                   อาการหน้ามืดมาพร้อมกับความเจ็บแปล็บในศีรษะ แต่ก็รู้ชัดแล้ว รถม้าคันนั้น ลาเวียนั่งรถม้าคันนั้นอยู่

                   ฮิคารุออกวิ่งทั้งที่ยังอยู่ในสภาพ “ลอบเร้น”

                   รถม้าเร่งความเร็ว ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้คงตามไม่ทัน

                   เขาเปิดโซลบอร์ด—-

                   ชายร่างเตี้ยที่อยู่หน่วยพิเศษนั่งอยู่ตรงที่นั่งสารถี เขาหันกลับมาพูด

                   “มะ มะ ไม่รู้ด้วยนะ ที่ปล่อยหมอนั่นไว้อย่าง นะ นั้นเนี่ย”

                   “………….”

                   ผู้หญิงที่อยู่หน่วยพิเศษทำจมูกย่นด้วยความไม่พอใจ

                   ลาเวียได้ยินสองคนนั้นพูด แต่เพราะโดนเอาถุงคลุมศีรษะเลยมองอะไรไม่เห็น มือและเท้าทั้งสองข้างโดนใส่ตรวนเอาไว้—–น่าจะเป็นอุปกรณ์เวทมนตร์—–และนอนอยู่ภายในรถม้า

                   โดยข้างๆมีผู้หญิงอยู่ และคอยจับตามองทุกการเคลื่อนไหวของลาเวีย

                   (……มันแตกต่างกับตอนส่งฉันออกจากพอนด์เลย……)

                   ตอนนั้นพวกนักผจญภัยที่ทำหน้าที่คุ้มกันค่อนข้างเผลอ ทำให้ฮิคารุใช้ “ลอบเร้น” พาลาเวียออกมาได้

                   แต่ครั้งนี้น่าจะยาก ถึงภายในรถม้าจะมืดเพราะปิดม่านตรงรถม้าเอาไว้ ถึงจะมองไม่เห็นตัวแต่ถ้าเปิดม่านแล้วก็อาจจะรู้สึกถึงความผิดปกติก็ได้

                   และน่าจะรู้ถึงการคงอยู่ของฮิคารุ——

                   (คงรู้ตัวแน่ๆ)

                   ถึงจะไม่รู้ว่าฮิคารุที่มุ่งหน้าไปกำจัดมังกรกำลังกลับมา แต่น่าแปลกที่ลาเวียเชื่อมั่นว่าเขาจะตามมาแน่ๆ และสังเกตเห็นถึงข้อความที่ตัวเองทิ้งเอาไว้

                   ที่เป็นห่วงเพียงอย่างเดียวคือพอลล่า

                   ดูเหมือนพวกพนักงานกิลด์จะตามหาตัวเธออยู่ อย่างแย่ที่สุดคงจะโดนพนักงานกิลด์คุมตัวไว้—-แต่ก็ยังรู้สึกเป็นห่วงอยู่ดี

                   “อะ อะ ออกจากเมืองแล้ว”

                   “…………..”

                   ชายที่นั่งตรงที่นั่งสารถีพูดออกมา แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่สนใจ

                   “จะ จะ ดีเหรอ? ทะ ทิ้งไว้อย่างนี้เนี่ย เดี๋ยวจะโดนแค้น—–”

                   “หนวกหู! มองด้านหน้าให้ดีๆ!”

                   เสียงสูงแหลม ทำให้ทั้งผู้ชายและลาเวียถึงกับตกใจ

                   เข้าสู่ความเงียบ

                   บางครั้งก็ได้ยินเสียงรถม้าบ้าง แต่ก็เป็นรถม้าที่วิ่งสวนมา—-

                   “……อะ อะ เอ่อ”

                   “ก็บอกว่าหนวกหูไง”

                   “มะ มะ ไม่ใช่นะ! แบบว่า……”

                   ชายที่ขับรถม้าตั้งใจจะพูดอะไรบางอย่างออกมา ผู้หญิงเลยถามออกมาอย่างเหวี่ยงๆ

                   “รีบๆพูดออกมา!”

                   “ระ ระ ระ รถม้ามันหนักขึ้น!”

                   “หา?”

                   ผู้หญิงรู้สึกถึงการเคลื่อนไหว ภายในรถม้าสว่างขึ้นเพราะม่านถูกเปิดออก

                   “หมายความว่ายังไง”

                   “มะ มะ ม้า ก้าวช้าลงเพราะมันหนักขึ้น……”

                   “…………”

                   “ยะ อย่าโกรธสิ!”

                   “……ถนน”

                   “เอ๊ะ?”

                   “……พอออกจากเมืองแล้วถนนมันแย่ขึ้นไง”

                   “มะ มะ ไม่ใช่!”

                   “ไม่ผิดหรอก”

                   “ไม่ใช่! น้ำหนักมันเพิ่มขึ้น! เหมือนมีอีกคนหนึ่งขึ้นมา—–”

                   ตอนนั้นเอง

                   ม้าร้องก่อนจะยกขาหน้าขึ้น

                   “!”

                   “—–โดนโจมตี!”

                   เธอเห็นเพียงครู่เดียว ว่าหูของม้าโดนทำลายโดยอะไรบางอย่าง 

                   โดนปาโดยอะไรสักอย่างจากด้านบน

                   “ด้านบน!”

                   เธอยืนขึ้นตรงที่นั่งสารถีและเฝ้าระวังเหนือรถ แต่ตรงนั้นก็ไม่มีอะไร

                   ม้ายังคงร้อง

                   ขาหน้าหัก

                   ม้าล้ม ทำให้รถม้าหยุดลง

                   “เกิดอะไรขึ้น!?”

                   “มะ ไม่เห็นเลย! ไม่รู้เลยสักนิด!”

                   ข้างทางทั้งสองฝั่งเป็นพุ่มไม้หนา เพราะออกห่างจากตัวเมืองพอประมาณแล้ว

                   เธอคิดว่า—-ข้างในน่าจะมีใครซุ่มอยู่

                   (แต่ว่าใครกัน? ไม่น่ามีใครรู้เรื่องที่พวกฉันมาบอเดอร์ซาร์ด แล้วเป้าหมายคืออะไร? ระมัดระวังทุกการเลื่อนไหว เพื่อไม่ให้เกิดความแค้นจนโดนโจมตี หรือว่าจะเป็นการโจมตีจากหน่วยปกป้องความลับของฟอเรสเทีย? ถ้าลงมือกับพวกฉันราชาคงไม่นิ่งเงียบหรอก พวกสหพันธรัฐเองก็คงจะรู้ดีอยู่แล้วนี่?)

                   เธอใช้ความคิดเป็นช่วงเวลาสั้นๆ

                   แต่ “ช่วงเวลาสั้นๆ” นั้นก่อให้เกิดความสูญเสียอันยิ่งใหญ่

                   (ทำไม ถึงไม่โจมตีต่อ—–หรือว่า!?)

                   เธอเปิดม่านที่อยู่ด้านหลังขึ้น

                   ลูกสาวเคานต์—-เป้าหมายที่ต้องส่งตัวซึ่งควรจะอยู่ตรงนั้นไม่อยู่แล้ว

                   ม่านที่อยู่อีกฝั่งเปิดขึ้นมาเล็กน้อย

                   ฮิคารุใช้ “ตรวจจับพลังชีวิต” กับรถม้าที่หยุดอยู่ ทำให้รู้ว่าภายในรถม้านอกจากลาเวียแล้วไม่มีคนอื่น พอใช้ “ตรวจจับพลังชีวิต” 1 กับ “ขยายการตรวจจับ” 3 เข้าด้วยกัน มันสามารถตรวจสอบระยะได้ราวๆ 100 เมตร ถ้าระยะขนาดนี้มันไม่สร้างภาระมากสักเท่าไร

                   ฮิคารุรีบเข้าไปด้านหลังรถม้า พร้อมกับอุ้มลาเวียออกมา และพาเธอไปที่พุ่มไม้ข้างๆ ในขณะที่ใช้ “อำพรางหมู่” ก่อนจะถอดถุงที่คลุมศีรษะออก

                   “ฮ่า”

                   “โทษทีที่มาช้าไปหน่อย”

                   “ไม่เป็นไรหรอก—-ฮิคารุ รู้อยู่แล้วว่าจะต้องมา”

                   รอยยิ้มของเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ ทำให้ฮิคารุรู้สึกประหลาดใจ

                   “จริงๆเลย……นี่ผม ได้รับการเชื่อใจถึงขนาดนั้นเลยเหรอ”

                   “เชื่อมั่นสุดลิ่มทิ่มประตูเลยไง?”

                   “เอาเถอะ หลังจากนี้คงต้องตอบแทนความเชื่อมั่นอันนั้นซะแล้ว”

                   “ฮิคารุ แล้วพอลล่าล่ะ?”

                   แทนที่จะถามว่าตามมาได้ยังไง กลับเป็นห่วงพอลล่าก่อน สมเป็นลาเวียดี

                   “ปลอดภัยดี”

                   พอได้ยินอย่างนั้น ลาเวียก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

                   “เธออยู่ตรงนี้แล้วใช้ ‘ลอบเร้น’ ก่อน จะไปขโมย ‘กุญแจ’ ที่ใช้ไขตรวนนี้จากพวกนั้น”

                   “อือ……เข้าใจแล้ว”

                   ฮิคารุออกห่างจากลาเวีย

                   ดูเหมือนจะรู้ตัวแล้วว่าลาเวียหายไปจากรถม้า

                   ชายหญิงหน่วยพิเศษ หนีเข้าไปอยู่ในพุ่มไม้ข้างทาง

                   คงลงความเห็นว่าเข้าไปในพุ่มไม้ที่อาจจะมีศัตรูอยู่ คงอันตรายน้อยกว่าเผยตัวอยู่บนถนน

                   ผู้หญิงน่าจะมี “อำพรางพลังชีวิต” สูงกว่าระดับ 1—–เพราะใช้ “ตรวจจับพลังชีวิต” ไม่เจอ

                   ฮิคารุว่าจะมุ่งหน้าไปยังที่อยู่ของผู้ชาย แต่แล้วก็เกิดอาการเจ็บขา

                   (แรงสะท้อนนี้……ในขาสองข้างเหรอ)

                   เพื่อที่จะตามรถม้าคันนี้ ฮิคารุเลยเพิ่มระดับของ “พลังออกตัว” แต่ดูเหมือนกล้ามเนื้อจะทนไม่ไหว

 

                   [โซลบอร์ด] ฮิคารุ

                   อายุ 15 ระดับ 42

                   2

 

                   [พลังชีวิต]

                   [พลังเวท]

                   [พลังกาย]

                      [ปริมาณพลังกาย] 1

                      [ความชำนาญด้านอาวุธ]

                         [ขว้าง] 10

                            [ยิงสวรรค์] 0

                   [ความว่องไว]

                      [พลังออกตัว] 2→ 5

                      [ลอบเร้น]

                         [อำพรางพลังชีวิต] 4

                         [อำพรางพลังเวท] 4

                         [อำพรางประสาทสัมผัส] 5 (MAX)

                            [ลอบสังหาร] 3 (MAX)

                               [ซุ่มยิง] 3 (MAX)

                            [อำพรางหมู่] 4

                   [ลางสังหรณ์]

                      [ลางสังหรณ์] 1

                      [ตรวจจับ]

                         [ตรวจจับพลังชีวิต] 1

                         [ตรวจจับพลังเวท] 3

                            [ขยายการตรวจจับ] 1→3 (MAX)

 

                   “พลังออกตัว” สูงสุดเท่าที่เคยเห็นในตอนนี้คือโซริส แลนดี้อยู่ที่ระดับ 4

                   ซึ่งตัดสินว่าถ้ามีพลังการวิ่งที่เหนือกว่านั้นน่าจะพอได้อยู่

                   ที่ไม่เพิ่ม “ปริมาณพลังกาย” เพราะว่า “พลังออกตัว” ที่เน้นการหลบหรือลอบจู่โจมมันเข้ากับวิธีการต่อสู้ของฮิคารุมากกว่า

                   การจะ “ขว้าง” หิน “ปริมาณพลังกาย” นั้นเป็นสิ่งจำเป็น แต่หลังจากนี้น่าจะมีกระสุนปืนลูกโม่จำนวนมาก คงไม่ได้ใช้มันอีกแล้วก็เป็นได้

                   เกี่ยวกับเรื่องนี้ได้จำลองการใช้แต้มไปหลายต่อหลายครั้งแล้ว คิดว่าคงตัดสินใจได้ไม่ผิดพลาด

                   อันที่จริง มันเป็นความเร็วที่เหลือเชื่อมาก ถึงขนาดตามรถม้าจนทัน—–แต่สิ่งที่ต้องชดเชยคือ อาการเจ็บกล้ามเนื้อ

                   (ตรงนั้นเหรอ)

                   เขามุ่งหน้าไปในพุ่มไม้อย่างเงียบๆ จนกระทั่งเห็นหลังของชายคนนั้น

                   มีสิ่งที่อยากจะเรียนรู้เกี่ยวกับเทคนิคนี้

                   “นี่”

                   “เหวอ!?”

                   พอฮิคารุส่งเสียงไปชายร่างเตี้ยก็หันกลับมาด้วยความตกใจ—–ซึ่งใบหน้านั้นเป็นรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว

                   “คึกๆ ติดกับแล้วนะ!”

                   ชายคนนั้นปาสิ่งที่คล้ายๆกับลูกปิงปองในมือทั้งสองข้างออกมา

                   สิ่งนั้นเกิดประกายไฟ พร้อมกับระเบิดออกมา

                   ไม่ใช่เวทมนตร์ จากกลิ่นน่าจะเป็นพวกดินปืน

                   “—–อ้าว?”

                   แต่ฮิคารุไม่ได้อยู่ตรงนั้น

                   “ทางนี้ต่างหาก”1

                   “!!?”

                   ไม่รู้ว่าเคลื่อนไหวไปอยู่ฝั่งตรงข้ามตั้งแต่เมื่อไร ชายคนนั้นเลยหันกลับไปตอนได้ยินเสียง

                   “กะ กะ แก เป็นใคร!?”

                   ที่ตรงนั้นมีเด็กหนุ่มสวมฮู้ดยืนอยู่

                   ตรงใบหน้าสวมหน้ากากสีเงิน

                   “ใครงั้นเหรอ? ……ถ้าจะให้เอ่ยนามแล้วละก็ ผม—-นั่นสินะ……เอาเป็นซิลเวอร์เฟสก็แล้วกัน”

                   เป็นช่วงเวลาแรกที่ฮิคารุคิดชื่อตอนสวมหน้ากากออกมา

                   หลังจากนั้น ชื่อนี้จะทำให้ทั่วโลกเกิดความปั่นป่วน—–

                   “แฮะ แฮะ……—-ถ้างั้น ตายซะ!”

                   ชายคนนั้น ปาลูกระเบิดนั้นออกมาอีกครั้ง

                   (รู้อยู่แล้วน่า ว่าสิ่งนั้น—-เป็นตัวหลอก)

                   ของจริงคือผู้หญิงที่เข้าด้านหลังฮิคารุ

                   ฮิคารุปาหินในมือใส่จมูกของผู้ชาย ก่อนจะหันกลับเพื่อเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่แอบย่องเข้ามา

                   “อ้าก!?”

                   “!?”

                   ผู้หญิงคนนั้นดวงตาเบิกกว้าง

                   ลูกที่ชายคนนั้นจะปา เกิดระเบิดคามือ

                   ผู้หญิงถือดาบสั้นในมือทั้งสองข้าง และเข้าโจมตีฮิคารุ—–แต่ ร่างของฮิคารุโยกไหวและหายไป

                   “!”

                   ฮิคารุเรียนมาจากคาบเรียนดาบสั้น

                   เดิมทีมันเป็นสิ่งที่ต้องใช้เวลาศึกษาหลายปี แต่พอฮิคารุเปลี่ยนกิลด์การ์ดเป็น “เทพลอบเร้น” แค่ทำการหลอกล่อนิดหน่อยก็ส่งผลออกมาถึงหลายเท่า

                   นั่นเป็นพรอันยิ่งใหญ่ของ “เทพ 2 อักษร”

                   แน่นอนว่า ผู้หญิงหน่วยพิเศษคนนี้ไม่มีทางรู้เรื่องนั้น

                   “ทางนี้”

                   “!!”

                   ได้ยินเสียงมาจากด้านหลัง ที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ เธอเลยแกว่งดาบสั้น

                   แต่ ตรงนั้นก็ไม่มีใครอยู่

                   “———–”

                   ทันใดนั้นก็มีแรงกระแทกมาที่ท้ายทอย—–ทำให้เธอหมดสติไป

                   “ฟู่……ทำได้ดีเอาเรื่องนะเนี่ย”

                   ที่ฮิคารุพกใช้ฟาดท้ายทอยของเธอคือวากิซาชิที่ยังอยู่ในฝัก

                   เนื่องจากมีผลของ “ลอบสังหาร” ถ้าหากผิดพลาดไปนิดเดียวอาจจะฆ่าตายได้เลย แต่ก็สามารถทำให้หมดสติได้สำเร็จ เกี่ยวกับเรื่องของการออมแรง ได้ซ้อมและฝึกกับพวกอีวานและนักเรียนของจาราซักจนทำได้แล้ว

                   ชายที่ระเบิดตัวเอง—–หายไปจากตรงนั้นแล้ว

                   “……อย่างนี้นี่เอง”

                   พอไปตรงที่ชายคนนั้นอยู่ก็สังเกตเห็นว่ามีเศษผ้าหล่นอยู่ ราวกับจะให้เห็นว่า—–มือของตัวเองโดนเผาไปแล้ว

                   เขาหนีไปในระหว่างที่ฮิคารุรับมือกับผู้หญิง

                   “ถึงจะดูงี่เง่า แต่เป็นคนที่ประมาทไม่ได้เลยนะเนี่ย……หรือว่าทุกอย่างเป็นการแสร้งทำ?”

                   ถ้าจะบอกว่าโชคดีคงเป็นกุญแจตรวนของลาเวียอยู่ในกระเป๋าของผู้หญิงคนนี้ เลยมัดเธอไว้กับต้นไม้ใกล้ๆ หลังจากนี้ค่อยแจ้งกองกำลังรักษาความปลอดภัยก็แล้วกัน

                   รีบถอดตรวนของลาเวียออก

                   “ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม?”

                   “สบายมาก ขอบคุณนะฮิคารุ—–กะแล้วเชียวว่าฮิคารุเป็นฮีโร่ของฉัน”

                   ลาเวียเข้ามากอดแขนซ้ายทำให้เดินได้ลำบาก แต่เธอเองก็คงไม่สบายใจอยู่ฮิคารุเลยปล่อยให้ทำอย่างนั้นไป

                   ทั้งคู่กลับไปยังเมืองบอเดอร์ซาร์ด